မိန္းကေလးအခ်စ္ - ၂

by ဂ်ဴး - Ju on Saturday, February 11, 2012 at 5:02pm ·

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အေလ့တစ္ခု သူ ရရွိ လာခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ လက္ေတြ႕ခန္း သို႔မဟုတ္ လူနာေဆာင္ သို႔ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ၍ လာတတ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ကို ျပံဳးျပေလ့ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားတြင္ အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ရခက္ေသာ ၿငိတြယ္မႈတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကြၽန္မတို႔ ေတြ႕ရ ေတာ့သည္။ ထိုအရိပ္ကေလးမွ ေနာက္တစ္ဆင္း တက္လာဖို႔ ရင္ခုန္ေမာပန္းစြာ ကြၽန္မတို႔ ေစာင့္ရင္း တစ္ ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း အလစ္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾက ေလသည္။


သူ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မဆံုဆံုေအာင္ အေၾကာင္းရွာ၍ ၫႇိဳ႕ယူျပံဳးျပတာ ကေတာ့ မွန္ပါရဲ႕၊ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွတစ္ပါး အျခား ဘယ္မိန္းမကိုမွ် မ်က္လံုးခ်င္း ဆံု၍ပင္ မၾကည့္တာလည္း မွန္ပါရဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကို လိုက္ေနတာဟူေသာ သတင္း သိုးသိုးသန္႔သန္႔ ကေလးမွ် သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ မၾကားရသည္မွာလည္း မွန္ပါ ရဲ႕။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အနက္ မည္သူ႔ကို သူ စိတ္၀င္စားတာလဲ။ မည္သူ႔ကို သူ ျမတ္ႏိုးတြယ္ တာ ပါသလဲ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျဖထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾက၏။

သူသည္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တြဲလာလွ်င္ ျပံဳးျပရင္း ေအာင့္ကို ပထမဆံုး ၾကည့္၏။ ဒါကိုလည္း ကြၽန္မက ေတာ့ ေအာင့္အရပ္ရွည္လို႔ ေအာင့္ကို သူ အလ်င္ ျမင္မိတာေပါ့ဟု ဟာသစြက္ကာ စိတ္လွည့္စား ေက်နပ္ခဲ့ တာပါပဲ။ ထိုမ်က္၀န္းတြင္ ၿငိတြယ္မႈ မ်ားစြာ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတာ့ ကြၽန္မ ထိတ္လန္႔စြာ ရိပ္မိပါသည္။

သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေအာင့္ထံမွ မ်က္၀န္းက ကြၽန္မထံ ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မကို စူးရွစြာ ၫႇိဳ႕ယူေသာ မ်က္ ၀န္းမ်ား ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ေအာင့္ကိုၾကည့္ေသာ မ်က္၀န္းထဲမွာ ျမတ္ႏိုးမႈ ပါ၀င္လ်င္ ကြၽန္မကိုၾကည့္ေသာ မ်က္၀န္းထဲမွာ မက္ေမာတမ္းတမႈ ပါ၀င္သည္ဟု ကြၽန္မ ေျပာရပါလိမ့္မည္။

“ အိရာ ... လုပ္မေနပါနဲ႔၊ သူ ငါ့ကို ခ်စ္ေနတယ္ဟ၊ ေသခ်ာတယ္ ” ေအာင္က ကြၽန္မ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေလ့ ရွိၿပီး ကြၽန္မကလည္း အားက်မခံ “ ၾကည့္ေန မိေအာင္၊ သူ ငါ့ကို ေဟာဒီ တစ္ႏွစ္အတြင္း ရည္းစားစကား ေျပာလာေစရမယ္ သိလား ” ဟု သူမကို မၾကာခဏ အတည္ေပါက္ ဆြေပးေလ့ရွိပါသည္။

သူ႔ၿငိတြယ္မႈသည္ ကြၽန္မ ထံမွာလား၊ ေအာင့္ထံမွာလား အတိအက် သိလိုစိတ္ မ်ားလာေသာအခါ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျမႊာညီအစ္မလို အျမဲတြဲေန၍ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဟု ႏွစ္ေယာက္လံုး နားလည္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ကြၽန္မ ေရွ႕တြင္ ေအာင့္ကို တမ္းတျပဖို႔ ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သလို ေအာင္ေရွ႕တြင္ ကြၽန္မကို ေငးေမာတြယ္ တာဖို႔လည္း ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ မၾကာခဏ သိသိသာသာ (ႏွစ္ဦး သေဘာတူ) ခြဲထြက္ကာ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခဲ့ၾကသည္။

တစ္ေန႔ၾကဳံေတြ႕သမွ်ကို အရင္းအတိုင္း ၿပန္လည္ေၿပာၿပခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ခြဲထြက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္း သူ မၿမင္ကြယ္ရာေလာက္ဆီမွ အကဲခတ္ၾကည့္ဖူး ေသး ၏။ သူသည္ ကြၽန္မ မပါဘဲ ေအာင့္ကုိၿမင္ရလွ်င္ တစ္ခ်က္သာ စူးစုိက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔မ်က္စိကဟုိဟုိသည္သည္ လုိက္ၾကည့္အကဲခတ္ေလ့ရိွ၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကြၽန္မေခ်ာင္ကပ္၍ ရွိေနေသးေၾကာင္း ၿမင္သြား လွ်င္ေတာ့ လွစ္ခနဲ ၿပဳံးၿပလိုက္ေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ား ေအာက္မွာ ကြၽန္မ ၫႊတ္ေခြသြားေတာ့မတတ္ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ ရေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္မကို အလ်င္ၿမင္ေတြ႕ၿပီး ေအာင့္ကုိ မေတြ႕ရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္လည္း သူ ေအာင့္ကို ပ်ာပ်ာ သ လဲ ေ၀့၀ဲရွာၾကည့္ၿမဲ ၿဖစ္၏။ ေအာင့္ကိုၿမင္သြားလွ်င္သူ႔ေရွ႕မွာ ကြၽန္မ နီးကပ္စြာ ရိွေနပါလ်က္ေအာင္တစ္ ေယာက္သာ ေလာကတြင္ရွိေနသလို သူ ၿပဳံးၿပ ႏႈတ္ဆက္ သြားၿပန္ေလသည္။

ကြၽန္မတို႔၏ နည္းပရိယာယ္သည္ သူ႔စိတ္ကုိ ခြဲၿခားသိဖုိ႔ မစြမ္းသာခဲ့ေပ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ သူသည္ ကြၽန္မ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဆးတကၠသုိလ္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘယ္ေယာက်္ားထံမွ စိတ္မကစားၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ ၫႇိဳ႕ယူစြမ္းရိွေသာ ေကာင္ကေလး ၿဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ကြၽန္မတို႔ခ်စ္ရေသာ ထိုေကာင္ကေလး၏ ေခ်ာမြတ္လင္းလက္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေတာက္ပေသာအၿပဳံးကို ၿပန္လည္ရင္ခုန္ရင္း အခ်ိဳ႕ညမ်ားတြင္ ကြၽန္မတုိ႔သည္ တစ္ခုတင္တည္း ေဘးခ်င္းယွဥ္အိပ္လ်က္ တစ္ ေယာက္ လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုပ္ကိုင္ကာ မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ဖူးသည္။

“ အိရယ္ ... ငါ နင့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ နင္သိတယ္မဟုတ္လား” ဟု ေအာင္က ၀မ္းနည္းစြာ ေမးဖူးသည္။ ကြၽန္မ ရုတ္တရက္ မ်က္ရည္ေ၀့ကာ ေခါင္းခပ္သြက္သြက္ ညိတ္ၿပမိ၏။

“ တကယ္လို႔မ်ား သူက ငါ့ကို ဖြင့္ေၿပာလာခဲ့ရင္ ငါသူ႔ကုိ လက္ခံမယ္လို႔မ်ား နင္ထင္သလားဟင္ ... အိ ”
ထိုေမးခြန္းကို ကြၽန္မ မေၿဖပဲ ခပ္ရိပ္ရိပ္ ၿပဳံးေနေသာအခါ ေအာင္က မ်က္ရည္၀ဲလ်က္က ကြၽန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ေလသည္။

“ ငါ ... သူ႔ကို ၿငင္းပစ္မွာပါ အိရယ္၊ တကယ္ေၿပာတာပါ၊ နင္ယုံစမ္းပါဟာ။ မိေအာင္ဟာ သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္သူထက္ပိုၿပီး တန္ဖုိးထားတာ နင္ ေတြ႕လာပါလိမ့္မယ္”

ေအာင့္အသံ တုိးတိုးေလးက ခုိင္မာၿပတ္သားေနသည္။

“ ငါယုံပါတယ္ ေအာင္ရာ ....။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမဆိုင္ဘူး ေအာင္ရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္သက္လုံး လက္ တြဲသြားလို႔မွ မရဘဲ။ ခ်စ္သူဆိုတာက ခင္ပြန္း အၿဖစ္ ယုံၾကည္ကိုးစားထုိက္သူဆိုရင္ တစ္သက္လုံး ကိုယ့္ေဘး မွာ ေကာင္းတူဆုိးဖက္ ၾကင္နာမယ့္သူ ေအာင္ရဲ႕၊ စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္န႔ဲ ေအာင္၊ မတူတာ ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ ၿပီး အသားလြတ္ အနစ္နာခံတဲ့ သူရဲေကာင္းစိတ္မ်ိဳး မေမြးစမ္းနဲ႔၊ သူ နင့္ကိုမွ ခ်စ္လာၿပီ ဆိုရင္ နင္ ဒီေလာက ္ခ်စ္ရတဲ့လူကို ဘယ္သူ႔အတြက္ေၾကာင့္မွ ဆုံးရႈံးမခံနဲ႔ သိလား။ ”

ကြၽန္မ တိုးတိတ္စြာ ႏွစ္သိမ့္မိေသာအခါ ေအာင္က အိပ္ရာမွ ထထုိင္ကာ ကြၽန္မကို ငုံ႔စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေတြေ၀ ေန၏။ ထို႔ေနာက္ ေမးသင့္မေမးသင့္ ခ်ိန္ဆေနပုံ မ်က္ႏွာထားၿဖင့္ ကြၽန္မကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါသည္။

“ နင္ဆိုလုိတာက တကယ္လို႔ သူက နင့္ကို ခ်စ္လာခဲ့ရင္ ငါ့ကို မငဲ့ဘဲ နင္ သူ႔ကို လက္ခံမယ္ေပါ့ ... ဟင္။”

အလြန္ ေၿဖရခက္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခု ၿဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္မက ေအာင့္လို စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူ မဟုတ္ေပ။ တ ကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ကို ရယူပိုင္ဆုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဘယ္သူ႔မ်က္ရည္ႏွင့္ လဲရလဲရ၊ ကြၽန္မ လဲရက္ပါသည္။ သုိ႔ ေသာ္ အၿဖစ္မွန္ကို ေအာင့္ကို ဖြင့္မေၿပာရန္ ကြၽန္မ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရ၏။ ေအာင့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ကာ ပိပိရိရိ လိမ္ရ သည္။

“ဘယ္လက္ခံမလဲ ေအာင္ရာ။ ေစာေစာကေၿပာတဲ့ စကားက ငါ့ကို နင္ ညႇာစရာမလိုဘူးလို႔ နင္သိေစခ်င္လုိ႔ ေၿပာလိုက္တာပါ၊ ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ကိုငါ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူးသိလား ေအာင္”

ကြၽန္မ၏ လိမ္လည္မႈ ဘယ္ေလာက္ ပီၿပင္သလဲဆိုလွ်င္ ေအာင့္မ်က္၀န္းမ်ား လက္ကနဲ ၿဖစ္သြားကာ ကြၽန္မ ကို အားရပါးရ ဖက္ေပြ႕ရယ္ေမာရင္း ေအာင္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါသည္။ ေအာင့္မ်က္ရည္ကုိ ၿမင္မွ ကြၽန္မ ေအာင့္ ကို ပိုခ်စ္သြားကာ မ်က္ရည္က် ရယ္ေမာမိေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေအာင္သည္ ကြၽန္မအေပၚ ငဲ့ၫႇာစိတ္ၿဖင့္ သူ႔ကို တကယ္စြန္႔လႊတ္မွာလားဆိုတာ ကြၽန္မ သံသယ ၀င္တာေတာ့ အမွန္ပဲၿဖစ္ပါ၏။ ေခါင္းစဥ္ေတြ ခြဲေ၀မွ်ယူ၍ စာက်က္ၿပီး ၿပန္ရွင္းၿပသည့္အခါမ်ိဳးကအစ လူနာ စမ္းသပ္ ေလ့လာသည္အထိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ငဲ့ၫႇာကာ ေအးအတူပူအမွ် ခံစား ခြဲေ၀ ခဲ့ၾကေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က အလြယ္တကူ စိမ္းကားကြဲကြာ ေစႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ သည္။

ကြၽန္မ သူ႔ကို လက္ခံလုိက္လွ်င္ ေအာင့္အမုန္းကို ကြၽန္မ ရရိွလာမည္လား။ ဒါကိုေတာ့ ကြၽန္မ မခန္႔မွန္း တတ္ေပ။ ထိုသံသယသည္ ကြၽန္မအေပၚ ကာလမ်ားစြာ လႊမ္းမိုးထားခဲ့သည္။ ေအာင္ သူ႔ကို လက္ခံလိုက္ လွ်င္ ေတာ့ ကြၽန္မ နာက်င္စြာ ၀မ္းနည္း မိမည္။ ေနာက္ၿပီး ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္မိမည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာင့္ကို ဘယ္ ေတာ့မွ မုန္းတီးမိမွာ မဟုတ္။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာသည္။

ကြၽန္မတို႔ သုံးေယာက္၏ တိတ္တခိုး ၿပႆနာသည္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း ခ စာေမးပြဲၿပီးဆုံး၍ သူ ၿပင္ဦး လြင္တြင္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အၿဖစ္ တာ၀န္က်ၿပီး၊ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က မႏၲေလးေဆးရုံၾကီးတြင္ တာ၀န္ က်ခိ်န္တြင္ လြမ္းဆြတ္တသဖြယ္ရာ ၿဖစ္သြားခဲ့ေသး၏။ ေနာက္ သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ဆုံးခန္းတိုင္ အၿဖစ္သုိ႔ ေရာက္ ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္လိုမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ဇာတ္သိမ္းေလးၿဖစ္သည္။ ၿပင္ဦးလြင္တြင္ ေတြ႕ရေသာ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူ လက္ထပ္သြားၿခင္း ပင္ ၿဖစ္ပါသည္။

သူ႔ဖိတ္စာကို အၿခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကြၽန္မတို႔ လက္ခံရရိွခဲ့ပါသည္။အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသူ ဘ၀လို ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ဦး အခန္းသပ္သပ္သာ ေနခြင့္ရလွ်င္ အခန္းတံခါးကို ေစာေစာပိတ္ကာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ပင္ မ်က္ရည္က်ခ်င္ က်မိႏုိင္သည္။ ကံဆိုး၀ါးစြာပင္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ မွာ အခန္းသီး သန္႔ မရိွေသာ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ခုတင္မ်ား စီတန္းထားၿခင္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ အခန္းတံခါး မပိတ္နိုင္ေပ။

ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿပဳိင္တူ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္ ၾကဖုိ႔လည္း ရွက္ရြံ႕ေနၾကေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္သည္ ေဆးရုံ၀င္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္တြဲကာ ၿဖည္းၫႇင္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနခဲ့ၾကသည္။

ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး တမ္းတေသာ ေငြလမင္းအေၾကာင္း မေၿပာမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္မ်ိဳသိပ္ရင္း လူနာ ႏွင့္ ေရာဂါမ်ားအေၾကာင္း ဟန္လုပ္ေဆြးေႏြး ေနခဲ့ၾကေသး၏။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဒူးမ်ား ၫႊတ္ေခြခ်ကာ ငို ခ်င္စိတ္ ေပၚလာလွ်င္ေတာ့ နက္ၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္မွ လ၀န္းကို လိုက္ရွာေမာ့ၾကည့္ရင္း ေၿခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာ ခဲ့ၾကေလသည္။

ညသည္ တၿဖည္းၿဖည္း တိတ္ဆိတ္စြာ နက္ရႈိင္းလာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမႈက ၿပိဳကြဲသြား ေလသည္။

“သူ တို႔ကို မခ်စ္ဘူးလားဟင္ ... အိ”

အက္ကြဲေသာ ေအာင့္စကားသံကေလး၌ ရွက္ရြံ႕မႈမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ သနားသြားပါသည္။ ေအာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ၿခမ္းကို အုပ္မိုးေနေသာ ဆံပင္ေပ်ာ့ကေလးမ်ားကို ကြၽန္မ လက္ႏွင့္ သပ္ဖယ္ေပးရင္း ၿပဳံး ၿပမိသည္။

“အခ်စ္ဆိုတာ တုိ႔ထင္တာထက္ ပုိၿပီး နားလည္ရခက္တယ္နဲ႔ တူတယ္ ေအာင္ရယ္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားေတြရဲ႕အခ်စ္ဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔မတူဘူးတဲ့”

ကြၽန္မစကားက စမ္းတ၀ါး၀ါးနုိင္လြန္းသၿဖင့္ ကြၽန္မဘာကို ဆုိလုိမွန္း ကြၽန္မကုိယ္တုိင္ပင္ မသိနုိင္ေအာင္ ၿဖစ္ေနပါသည္။

“သူ တုိ႔ကို သတိရေနမယ္လို႔ ထင္လားဟင္”

“သူ တို႔ကုိ သတိရေနမွာ ေသခ်ာတာေပါ့ ေအာင္ရဲ႕။ ခုႏွစ္ႏွစ္တိတိ တြယ္တာခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးကို အခုမ ွေတြ႕ရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိလုပ္ ၿဖတ္ေတာက္ပစ္နိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ ...တုိ႔ကုိ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး”

ေအာင့္ကို လိမ္ရသမွ် စကားထဲတြင္ ဤစကားသည္ ယုတိၲမတန္ဆုံး ၿဖစ္ပါသည္။ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔မဂၤလာပြဲအတြက္ လက္ဖြဲ႕ကိုအတန္းသားမ်ားထဲမွ မည္သည့္အုပ္စုႏွင့္မွ် မေရာဘဲ သီးသန္႔ၿပဳလုပ္ခဲ့၏။ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္အရ ထိုလက္ဖြဲ႕ပစၥည္းသည္ သူ႔ဇနီးႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေသာ၊ သူ႔အတြက္သာ အ သုံး၀င္ေသာ သီးသန္႔ပစၥည္း ၿဖစ္ရမည္။ ေအာင္က ဂ်ာကင္ အကႌ်လက္ဖြဲ႕မည္ဟု ေၿပာေတာ့ ကြၽန္မ ခါးခါး သီးသီး ၿငင္းမိ၏။

“မၿဖစ္ဘူးေအာင္၊ ေယာက်္ား အကႌ်ဆုိၿပီး ေပါ့ေပါ့မတြက္နဲ႔၊ သူ႔မိန္းမကို ေပး၀တ္ေနရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းခရီး သြားရင္းလာရင္း သူ႔မိန္းမ ခ်မ္းလု႔ိ ၪခံေပးရင္ေကာ”

ေအာင့္မ်က္ႏွာ ဖ်တ္ကနဲ ၫႇဳိးသြားေလသည္။

“ဒါၿဖင့္ ဖိနပ္ကြာ”

ကြၽန္မၿပဳံး၍ ေခါင္းခါရၿပန္၏။

“သူ႔ေၿခေထာက္ အတုိင္းအတာကို တုိ႔မွ မသိတာ ေအာင္ရယ္”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ နားၾကပ္အနီေရာင္ကေလးကုိ ကြၽန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေလသည္။
သူသည္ နားၾကပ္ကုိ သူ႔မိန္းမအား ေပးကိုင္နုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ နားၾကပ္ကေလးသည္ သူ႔ပုခံုးထက ္တြင္ တစ္သက္လုံး ရိွေနလိမ့္မည္။ နားၾကပ္ကို အသုံးၿပဳတိုင္း ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူ သတိရေပလိမ့္ မည္။

လက္ဖြဲ႕ပစၥည္း လူၾကံဳႏွင့္ ေပးရန္ လွလွပပ ထုပ္ပုိးၿပီးေနာက္ သူ႔နာမည္၏ ေနာက္တြင္ သူ႔ဇနီး၏ နာမည္ကုိ နာက်င္စြာေရးခဲ့ရပါသည္။


တကယ္ေတာ့ ဤဇာတ္သိမ္းပိုင္းကေလးသည္ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အလြန္လွပေၾကာင္း ကာလ ၾကာရွည္ေတာ့မွ ကြၽန္မ အခိုင္အမာ လက္ခံခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာင္ႏွင့္ ကြၽန္မ မုန္းတီးနာက်ည္းမႈ မရွိ။ တစ္ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တိတ္တခိုး မနာလိုမႈ၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈ၊ မခံခ်င္ျဖစ္မႈလည္း မရွိ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ သူ႔ကိုရယူဖို႔ က်ိတ္၍ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသည္ဆိုလွ်င္ ယခုပဲြတြင္ ဘယ္သူမွ် မႏိုင္၊ ဘယ္သူမွ် မရႈံးပါ။

ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ႏွစ္သိမ့္ဆုကို ေၾကညာခြင့္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထုိဆုကုိ ရသူသည္ ကြၽန္မသာ ၿဖစ္သည္။ ဘာ ေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ သတင္းစာတြင္ ကြၽန္မ လက္ထပ္သတင္း ေဖာ္ၿပၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္ အၿခားလက္ ဖြဲ႕မ်ားထက္ ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္လာေသာ သူ႔လက္ဖြဲ႕ လက္ေဆာင္တစ္ခုကို ကြၽန္မ လက္ခံရရိွခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုလက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ သူ႔လက္ေရးမ်ားသည္ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ၿဖင့္ ၀ါးသြားခဲ့ေလသည္။ က်ြန္မသည္ ဘုရားတလ်က္ မယုံၾကည္နိုင္စြာ ရင္ခုန္ တုန္လႈပ္ရင္း ၿပဳံးရယ္မိသည္။

သူသည္ က်ြန္မကို သတိရေနခဲ့သည္ပါလား။ သူသည္ ကြၽန္မကို မေမ့ခဲ့သူ ပါကလား။ ကြၽန္မတို႔ သူ႔ကို စတင ္စကားေၿပာသည့္ေန႔ကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါလား။ သူလက္ထပ္သြား၍ နာက်င္ေၾကကြဲရေသာ ကြၽန္မ၏ ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ သူ႔ အမွတ္တရ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းကေလးေၾကာင့္ လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သူ႔ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းမွာလည္း ကြၽန္မ တစ္ဦးတည္းအတြက္သာ အသုံး၀င္ေသာ ပစၥည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ေအာင့္ကို ၫႇာတာစိတ္ၿဖင့္ ဤအေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ် ၿပန္မေၿပာေတာ့ ပါဘူးဟု ကြၽန္မဆုံးၿဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ သည္။

“ အိ ... ”

“ငါ နင့္ကုိ ေၿပာစရာတစ္ခုရိွတယ္”

ရွည္လ်ားေၿဖာင့္စင္းေသာ ေအာင့္ဆံပင္မ်ား တိုသြားၿပီး တစ္ပတ္လွ်ိဳဆံထုံး ကေလးၿဖင့္ ဆရာ၀န္ပီသစြာ ဣေၿႏၵရေနေသာ္လည္း ေအာင့္မ်က္၀န္း ညိဳလဲ့ေတာက္ပ ေနပုံမွာ ေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းကလိုပင္ ၿဖစ္သည္။

“ဘာလဲ ေအာင္”

“ငါ ... နင့္ကိုေၿပာမယ္ ... ေၿပာမယ္နဲ႔ မေၿပာၿဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ေၿပာခ်င္လာၿပီ၊ ေၿပာလု႔ိလဲ ဘာမွ ထူးၿခားစရာ မရိွေတာ့ဘူးေလ”

ဆန္းၾကယ္ေသာ ေအာင့္စကားေၾကာင့္ မီးေရာင္ေအာက္မွ ေအာင့္မ်က္ႏွာကို စိတ္၀င္တစား အကဲခတ္မိသည္။

ေအာင့္အၿပဳံးသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အၿပဳံးလုိပင္ လန္းဆန္းေတာက္ပေန၏။

“ သိပ္အံ့ၿသဖုိ႔ ေကာင္းတာပဲ အိရယ္။ ငါ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေလ ဟုိတစ္ေယာက္ဆီက မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ေလး ရတယ္ သိလား”

ကြၽန္မသည္ ၾကားရေသာစကားကို မယုံနုိင္စြာ ေအာင့္ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဟုိတစ္ေယာက္ဆီက ... ။ သူသည္ ေအာင့္ကိုလည္း မဂၤလာလက္ဖြဲ႕ပုိ႔ေပးခ့ဲသည္တဲ့။ ကြၽန္မ၏လက္ကို ေအာင္ က ဖ်ပ္ခနဲ ဆြဲယူဖ်စ္ၫႇစ္သည္။

“သူ လက္ထပ္တုန္းကေတာင္ မ်က္ရည္မက်မိတဲ့ ငါကေလ ... သူ႔ဆီက လက္ဖြဲ႕ကို ရေတာ့မွ မ်က္ရည္က်မိ သတဲ့ အိရယ္။ နင္ မအံ့ၾသဘူးလားဟင္”

ကြၽန္မသည္ တုန္ခုိက္သည့္ ေအာင့္ရယ္သံ တိုးတိုးကေလးေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြား၏။

“သူ ငါ့ကို သတိရေနခဲ့တယ္ အိရဲ႕။ သူ ငါ့ကုိ မေမ့ခဲ့ဘူးေပါ့။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကို စေနာက္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္ကို သူ မေမ့ဘူး အိရဲ႕ သိလား၊ သူ ဘာလက္ဖြဲ႕မယ္ဆိုတာ နင္ခန္႔မွန္းၾကည့္ပါ အိရယ္”

ကြၽန္မသည္ တစ္ခဏအတြင္း ေအာင့္ကို ခါးသီးမုန္းတီးသြားေသာေၾကာင့္ ၿဗဳန္းကနဲ မ်က္ႏွာလြဲပစ္လိုက္ ရသည္။

“ငါသိပါတယ္ ေအာင္ရယ္၊ လက္ပတ္နာရီေလး မဟုတ္လား”

“ဟယ္ ... နင္သိတယ္။ နင္ဘယ္လိုလုပ္ သိလဲဟင္ ... အိ”

ကြၽန္မ၏ပုခုံးကုိ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေအာင္ ဆုပ္ၫႇစ္လႈပ္ယမ္းလိုက္သည္။ ကြၽန္မ ေအာင့္ကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ အထက္စီးအၿပဳံးၿဖင့္ ၿပံဳးၿပလိုက္ မိသည္။

“ ဘယ္လုိလုပ္ သိလဲဆုိေတာ့ ငါ့ကိုလဲ သူက ဆီကိုနာရီကေလး လက္ဖြဲ႕ခဲ့လို႔ေပါ့ ေအာင္ရဲ႕။ ငါတစ္ေယာက္ တည္း သုံးလုိ႔ရတဲ့ မိန္းမပတ္နာရီ ကေလးေလ”

ထုိစကားကို ေၿပာရေသာအခ်ိန္၌ ကြၽန္မ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ခ်ိဳၿမေနသလို ခံစားရသည္။မလႈပ္မယွက္ေငးေမာ သြားေသာ ေအာင့္မ်က္၀န္းမ်ား မႈန္ေ၀ က်ဥ္းေၿမာင္း သြား၏။ ကြၽန္မသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေအာင့္ကို
စကားတစ္ခုခုေတာ့ေၿပာမွၿဖစ္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တြန္းအားေပးေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြၽန္မ ေအာင့္ကို စကားမေၿပာခ်င္ပါ။

ညသည္ နက္ရႈိင္းစြာ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ညတစ္ညတုန္းက ဤအလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေဆာင္ထဲမွာပင္ ကြၽန္မႏွင့္ ေအာင္ ခုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ ပင့္သက္မ်ားစြာ ရႈိက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ၾကိဳး စားခဲ့ရဖူးသည္။ ဟုိတုန္းက တစ္ခုတင္စီၿဖစ္၍ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားမွာ ေနရာၿခားေနေသာ္လည္း ေသာက ႏွင့္ ရွက္ရြံ႕မႈကို မွ်ေ၀ခံစားစိတ္ အၿပည့္ၿဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေႏြးေထြးစြာ နီးကပ္ေနသလို ခံစားခဲ့ရပါသည္။

ယခုေတာ့ တစ္ခုတင္တည္း အတူအိပ္လ်က္ အသားခ်င္းထိမတတ္ နီးကပ္ေနေသာ္လည္း ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ ေယာက္ အေ၀းၾကီးေ၀းေနသလို ခံစားေနရသည္။

“အိ ...”

ကြၽန္မ ေအာင့္မ်က္ႏွာကုိ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

“အိရယ္ ... သူ တုိ႔ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္”

ကြၽန္မ ၿမင္ေနရေသာ ေအာင့္ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေတာက္ပစြာ ၿပဳံးလုိက္ေသာအခါ ကြ်န္မ ၿမင္ဖူး သမွ် ေအာင့္အၿပဳံးမ်ားတြင္ အလွဆုံး ၿဖစ္သြား၏။ ကြ်န္မသည္ ေစာေစာကေလးက ၿဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ မုန္းတီး မႈအတြက္ ေနာင္တရသြားကာ မ်က္ရည္၀ဲလ်က္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိ၏။

“ဟုတ္တယ္ ေအာင္ ...။ သူ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္”

ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ေအာင့္ကို လိမ္ညာရုံသာမကဘဲ ကြၽန္မကိုယ္တုိင္ကိုပါ ၿပန္လည္ လိမ္ညာၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟုိတုန္းကလုိပင္ ၿပန္လည္ႏုပ်ိဳသြားၿပီး တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ကာ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ရယ္ေမာမိၿကေလသည္။

ဂ်ဴး

Typing Credit to thida09.multiply.com