ညေနခင္း မႈန္ရီေ၀မႇာ

Written by ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး

Wednesday, 25 January 2012 23:56

''ဒီအခ်ိန္ေရာက္လာရင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေဖာက္ေဖာက္လာတယ္ ဘယ္လိုပင္ႀကိတ္ မ်ဳိစိတ္ကိုက အူလည္လည္...'' ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ၾကားခဲ့ရတဲ့ မင္းသားႀကီး၀င္းဦးရဲ႕ ေတးတစ္စပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမႇာ ကာလအတန္ၾကာေနခဲ့စဥ္တုန္းက တစ္ေန႔တာလုံးမႇာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေၾကာက္ဆုံးအခ်ိန္က ညခ်မ္းရယ္ ေနခ်ိန္ေတြပါပဲ။ နံနက္ အိပ္ရာထကတည္းက အလုပ္ထဲ ေဇာနဲ႔ ႏႇစ္ျမႇဳပ္နပမ္းလုံးလိုက္တာ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းတဲ့အထိေပါ့။  အလုပ္ၿပီးခ်ိန္ အေစာဆုံးက ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ တစ္ခါတရံ ၆နာရီထိ စြန္းသြားတတ္ေသး။ ေဆာင္းကာလဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ေမႇာင္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာနဲ႔အတူ လူနာလိုက္ၾကည့္တုန္းတန္းလန္း အျပင္ဘက္လႇမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ညေနခင္းက ခဲပုပ္ေရာင္ထေနၿပီ။ ကိုယ္ေနတဲ့သိုက္ၿမဳံ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ ျပႆနာသိပ္မရႇိလႇပါဘူး။ ညေနခင္းတစ္ခင္းလုံးအား ေန မင့္ဟာ။ ျမန္မာျပည္မႇာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူနာေတြနဲ႔ တ၀ုန္း၀ုန္း ေခြၽးသံတလုံးလုံးနဲ႔ ယိမ္းက ေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဟိုမႇာက ညေနခင္းကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲ စဥ္းစားေနရတာကိုက ျပႆနာ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမႇာ ငိုခ်င္းခ်ၾကတာကလည္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး။ အလြမ္းေျဖၾကတာကလည္း ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ ကိုယ့္ပုံစံနဲ႔။ ညေနခင္း အားအားေနေတာ့ လြမ္းလို႔ေကာင္းလႇေပါ့။ ဆရာတစ္ဦးက သူ႔အိမ္သူသက္ထားဆီ တစ္ရက္စာတစ္ေစာင္ မႇန္မႇန္ေရးသတဲ့။ ဆရာတစ္ဦးကေတာ့ တစ္ပတ္စာတစ္ေစာင္။ ဆရာတစ္ဦးကေတာ့ တစ္လလုံးလုံးမႇ စာတစ္ေစာင္။ အဲဒီေခတ္က သေဘာၤနဲ႔ ဘိလပ္သြားၾကရတဲ့ေခတ္။ စာက လမ္းမႇာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ဆရာသမားေတြရဲ႕စာကို ဒီကအိမ္သူ သက္လ်ာေတြ ဖတ္ရခ်ိန္မႇာ သူတို႔ရဲ႕ အလြမ္းေတြက ပုပ္သိုးလို႔ေနေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ...ပုပ္သိုးကာမႇေနေရာ့... ေရးရမႇာက ကိုယ့္တာ၀န္။  ဒါမႇ ညေနခင္းအခ်ိန္ကုန္မႇာ။ ႏႇစ္ဦးေသာဆရာသမားကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတြ႔တိုင္း ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ့ ဖက္ဖက္ၿပီး ငိုပြဲဆင္ၾကေလသတဲ့။ အဲဒီထဲက ဆရာတစ္ဦးဟာ ဘိလပ္ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ကာလမႇာပဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေျပးလာသတဲ့။  အမိေျမရဲ႕ေခၚသံေလလား။ သက္ထားရဲ႕ေခၚသံေလလား။ အိမ္ကို ေန႔စဥ္စာေရးတဲ့ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္စာေရးတဲ့ ဆရာႀကီးႏႇစ္ပါးကေတာ့ ဟိုက ဒုကၡသုကၡေတြကို ေအာင့္အီး သည္းခံၿပီးသကာလ ဘြဲ႔ေတြရ၊ အမိ ေျမျပန္လာခဲ့။ မိသားစုေပါင္းစည္း ဇာတ္လမ္းၿပီးေလသတည္းျဖစ္ရမႇာ။ ဇာတ္သိမ္းက သည္ေလာက္မ႐ိုးစင္းေခ်တကား။ အႏႇီဆရာႀကီးႏႇစ္ဦးစလုံး မေမာမပန္း အိမ္ေထာင္သစ္ေတြ ဆက္ဆက္ထူၾကေလသတည္းတဲ့ဗ်။ အလြမ္းေတြစုေဆာင္းထားတာမ်ားလြန္လြန္းလို႔ လ်ံက်သြားေလသလားမသိ။ တစ္လမႇတစ္ခါ တစ္ခါတစ္ရံ ႏႇစ္လသုံးလမႇတစ္ခါ အိမ္က သက္လ်ာကို စာေရးတတ္တဲ့ ဆရာႀကီးက ''ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မူလပထ မလက္ေဟာင္းဇနီးေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္းလ်က္ပါ''လို႔ ဆိုရႇာသဗ်။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေျပာတာလား။ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္းေျပာတာလား။ ကြၽန္ေတာ့္ဥာဏ္ပိစိေကြးနဲ႔ ေထာက္မမီေပဖူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေကာ ဒီလိုေ၀ေ၀ ရီရီညေနခင္းေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့သလဲ။ အလုပ္ကျပန္လာၿပီး အခန္းျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္ကမန္းကတန္း အ၀တ္အစားလဲ၊ လမ္းေလ်ာက္ဖိနပ္စြပ္ၿပီး လမ္းထြက္ေလ်ာက္ေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေလ့ရႇိတဲ့ေနရာက ၿမိဳ႕ထဲဖက္မဟုတ္ဖူး။ ၿမိဳ႕စြန္တစ္၀ိုက္မႇာ သူတို႔ေစာင့္ေရႇာက္ေမြးျမဴထားတဲ့ ေတာအုပ္ေတြရႇိတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတာ အုပ္ေတြက ခပ္ႀကီးႀကီး ခပ္ထူထူ။ တခ်ဳိ႕ေတာအုပ္ေတြက ခပ္ေသးေသး ခပ္ပါးပါး။  အဲဒီေတာအုပ္ေတြဖက္ သြားေလွ်ာက္တာ။ တစ္ခါတရံအဖိုး ႀကီးအဖြားႀကီးေတြ ေခြးဆြဲၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ တစ္ခါတရံ အေျပးလမ္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာ။ ေတာလမ္းေလးေတြက ကားလမ္းနဲ႔မနီးမေ၀း အၿပိဳင္ယႇဥ္သြားေနေတာ့ လိုအပ္ရင္ လမ္းေပၚတက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းလုိက္႐ုံ။ အဂၤလိပ္ေတြက သစ္ပင္ သိပ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ။ ေတာအုပ္ေတြက လူရဲ႕ခ်င္ခင္မႈနဲ႔ႀကီးျပင္းရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဖြံ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးၿဖိဳးရႇိတယ္။ တခ်ဳိ႕သစ္ပင္ႀကီးေတြက အျမင့္ႀကီး။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမႇာ ေတာအုပ္က သိပ္သည္းလြန္းလႇသမို႔ ေနေရာင္ေရာ အလင္းေရာင္ေရာ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဖူး။ တစ္ခါတရံ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ႀကီးမ်က္မည္း။ လမ္းမႇာ ေတာင္ကုန္းေလးေတြေတြ႔ရင္ ကြၽန္ေတာ္တက္ၿပီး ၀န္းက်င္တ၀ိုက္ ျဖန္႔က်က္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ Climb every mountain လို႔ ဆိုသကိုး။ စိမ္းစိုသာေမာ လြင္ျပင္ေတာႀကီးေတြ။ တစ္ခါတရံ ျမဴဇာပါးပါးလႊမ္းျခံဳလို႔။ လမ္းေလ်ာက္ကအျပန္ အခန္းျပန္ေရာက္၊ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစား၊ ၿပီးရင္ နားေပေတာ့။ လမ္းခပ္ျပင္းျပင္းကေလးေလွ်ာက္ထားေတာ့ လူကခပ္ႏုံး ႏုံး။ အိပ္လိုက္ေတာ့ တခ်ဳိးတည္း။ လြမ္းစရာအခ်ိန္ကြက္လပ္ ၾကားညႇပ္မရၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏႇစ္ေက်ာ္က ကြၽန္ေတာ္ဘိလပ္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္မႇာ ျဖစ္တယ္။ ဟိုမႇာမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ ေလွ်ာက္လည္။ အက္ဒင္ဗရာမႇာ အရင္ေျခခ်ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြ အလြမ္းေျပတစ္ေခါက္ျပန္ၾကည့္။ ကြၽန္ေတာ္ခဏခိုနားခဲ့တဲ့ ေဆး႐ုံႀကီး ေနရာမႇာ စူပါးမားကတ္ႀကီးက ထင္းထင္းႀကီးေနရာယူလ်က္သား။  ေဆး႐ုံႀကီးကို ၿမိဳ႕စြန္ေရႊ႕လိုက္သတဲ့။  မိတ္ေဆြေတြ အိမ္လိုက္လည္ေတာ့ တူညီတာေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ တစ္ခုကမိသားစုအမ်ားစုမႇာ ကေလးမရႇိၾကဘူး။ ကေလးရႇိရင္လည္း တစ္ဦးႏႇစ္ဦးထက္ မပို။ ညေနခင္း အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို သူတို့႔တေတြ ဘယ္လိုသုံးသလဲ။ ဘယ္လိုျဖဳန္းသလဲ။ ဒီမႇာလည္း တူညီတာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ ဧည့္ခန္းတိုင္းမႇာ တီဗြီ Screen ႀကီးႀကီးတစ္ခုက အခန္႔သား ေနရာယူထားတာေတြ႔ရ။ ၾကည့္စရာခ်န္နယ္ေတြ၊ လိုင္းေတြ က မ်ားမႇမ်ား။ လိုင္းတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္းၾကည့္႐ုံ။ ဒါနဲ့စိတ္အေညာင္း ေျဖၾက။ ေနာက္စိတ္ထြက္ေပါက္ တစ္ခုက အင္တာနက္ေလ်ာတိုက္ ျခင္း၊ အီးေမး(လ)၊ Chat Room  ။ ေဖ့(စ)ဘြတ္(ခ)။ သူတို့တေတြရဲ႕ ညေနခင္းခ်ိန္ေတြကို ဒါေတြက စိုးမိုးေနရာယူထားၾက။ စာအုပ္စာ တန္းစုံစုံလင္လင္ ရႇိတဲ့အိမ္က ေတာ္ေတာ္နည္းတာေတြ႔ရ။ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္တစ္အိမ္ေရာက္တိုင္း စာအုပ္စင္ ရႇာတာပဲ။ ေတြ႔ရင္ ေမႊတာပဲ။ သူဘာစာအုပ္ေတြ အဖတ္အ႐ႈမ်ားသလဲ။ ဒါၾကည့္လိုက္ရင္ အိမ္ရႇင္ရဲ႕စ႐ိုက္နဲ႔ စိတ္၀န္းက်င္ကို မႇန္းလို႔ရၿပီ။ ဒါက အေ၀းေရာက္ျမန္မာေတြ ညေနခင္းအခ်ိန္ကို ကုန္ဆုံးၾကပုံ။ ( ၂ ) ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆရာ၀န္အမ်ားစုရဲ႕ ညေနခင္းကေတာ့ ရႇင္းပါ့။ အားလုံးလိုလိုက ေဆးခန္းသံသရာထဲ တ၀ဲ၀ဲလည္။ ေတာင္ဖက္ေဆးခန္းကေန ေျမာက္ဖက္ေဆးခန္းေျပး။ ၿပီးရင္ အေရႇ႕ဖက္ေဆးခန္းဆီေရႊ႕။ ေနာက္ဆုံး အေနာက္ဖက္ေဆးခန္းမႇာ စခန္းသိမ္း။ ၿပီးေတာ့ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သတင္းစာေလး၊ ဂ်ာနယ္ေလး ဟိုဒီေကာက္လႇန္။ ေဘာ႐ူးက ေဘာပြဲၾကည့္။ မိန္းမနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ။ စကားစျမည္ ေျပာတယ္သာဆိုရတာ။ တကယ္က ''အင္း''လိုက္ရတာ ခပ္မ်ားမ်ား။ တ အင္းအင္း အင္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြား။ ေနာက္တစ္ေန႔ေဆး႐ုံသြားဖို႔၊ ေဆးခန္းဆက္ထိုင္ႏုိင္ဖို႔၊ အစည္းအေ၀းတက္ဖို႔ အနားယူအားေမြးရရႇာတာ။  တေပလ်ဥ္းလ်ဥ္း၊ တညႇင္းဆိုးဆိုး။  ဆရာ၀န္ေတြ ညည္းေလ့ရႇိတာက - ''ေန၀င္တာ မျမင္ရတာၾကာၿပီ။  အဓိပၸါယ္ရႇိရႇိအခ်ိန္ (Quality time) ေတြ နည္းလႇတယ္။ မိသားစုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ကင္းကြာေနၿပီ။ ငါ့ကိုေရႊ အိုေရာင္ညေနခင္းေတြျပန္ေပး။''... စသျဖင့္၊ စသျဖင့္။ ဒီေရႊအိုေရာင္ ညေနခင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘယ္သူက အဓမၼလုယူ သိမ္းပိုက္သြားခဲ့ပါသလဲ။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလတ၀ိုက္ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြနဲ႔ နယ္ၿမိဳ႕ေတြ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ျပတ္ေတာက္သြားတာကတစ္ေၾကာင္း၊ လူေတြ က်ီးလန္႔စာ စားေနေနရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းေတြ ေခတၲပိတ္ထားၿပီး ဆရာ၀န္ေတြ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ကာလကို ၾကံဳရတယ္။ ကဲဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ညေနခင္း၀ါ၀ါေတြ ျပန္ရၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမတုန္း။ တစ္သက္လုံး ေဆးခန္းထဲေအာင္းၿပီး ေခါင္းမေဖာ္တမ္း လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဗလာဟင္းလင္း ညေနခင္းေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရေပါ့။ နီးစပ္ရာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ အားလုံးနီးပါး ေယာင္ေတာင္ေတာင္။ အေခြပဲငႇားၾကည့္ရမလိုလို။ စာပဲဖတ္ရမလိုလို။  ေကာလာဟလပဲ ေစာင့္စားနားေထာင္ေနသလိုလို။ အတိတ္စိမ္းေကာက္ၿပီး ႏိုင္ငံ့အနာဂတ္ပဲ ဖတ္ေနသလုိလို။ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြကို ေဆးကုတာကလြဲလို႔ ဘာမႇမေလ့က်က္ မသင္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြခင္ဗ်ာ သနားစရာ။ သူတို႔မ်က္ႏႇာေတြက ညေနခင္း ဗလာက်င္းသလို ဟင္းလင္း။ အေႂကြးတင္ေနတဲ့စာေတြ ဖတ္ပါေတာ့လား။ မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တ၀ႀကီး ေနပါေရာ့လား။ မျမင္ရတာ ၾကာလႇခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ ေနေရာင္ျခည္တေထြးႀကီး ေျပးၿပီးေပြ႔ပိုက္ပါေတာ့လား။ သတိျမဲျမဲျဖစ္မႈပ်က္မႈတစ္ခုခုကို စူးစူးနစ္နစ္ ေလ့လာရစ္ပါေတာ့လား။ အားလုံးလိုလိုဟာ အေရးခင္းအၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ကာလမႇာ ေဆးခန္းျပန္ ဖြင့္ဖို႔ပဲ စိတ္ေစာေနၾကေလသတဲ့။ ( ၃ ) ကြၽန္ေတာ္ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀ေက်ာ္ၿပီး ဆရာ၀န္မလတ္တလတ္ ျဖစ္လာခ်ိန္တစ္ေန႔မႇာ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ဦး ညေနခင္းလာလည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဆးခန္းက လူနာက်ခ်ိန္နဲ႔ ဆုံေနေတာ့ သူနဲ႔ သိပ္ၾကာၾကာ စကားေျပာခြင့္ မၾကံဳလိုက္ရဖူး။ သူက ႏိုင္ငံျခားမႇာ NGO တစ္ခုမႇာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနရာက ခဏျပန္လာတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ေဆးခန္းအေပါက္၀မႇာရပ္ၿပီး သူကကြၽန္ေတာ့္ လူနာေတြကို ေမးျမန္းေနတာ၊ စစ္ေဆးေနတာ၊ ေဆးေပးေနတာ၊ ရႇင္းျပေနတာေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာမႇေတာ့မေျပာဖူး။ ျပန္ခါနီးႏႈတ္ဆက္ေတာ့မႇ သူကကြၽန္ေတာ့္ကို ''သနားတယ္''ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ''ေအာင္ႀကီးရာ... မင္းၾကည့္ၿပီး ငါ့မႇာေမာလိုက္တာကြာ။ ငါလည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္စက မင္းလိုပဲ ဂ်ီပီဖြင့္ရတာပဲ။ မင္းလိုပဲ ေမာရတာပဲ။ ဟို ေရာက္ေတာ့ ညေနခင္းမႇာ ေတာ္ေတာ္ဇိမ္က်တယ္ကြ။ ဘာဂ်ီပီမႇ လုပ္စရာမလိုေတာ့ဖူး။ လစာကလည္း လုံေလာက္တယ္ေလ။ ညေနခင္း တီဗြီထိုင္ၾကည့္၊ စာဖတ္၊ မိန္းမနဲ႔ ေထြရာေလးပါးေျပာ။ ဒါပဲကြ'' လို႔ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားတယ္။  ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ ႐ုတ္ခ်ည္း သိမ္ငယ္စိတ္၀င္သြားရ။ လူနာဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခန္းသြားတယ္။ ညေနခင္း ေဆးခန္းဖြင့္စားေနတာ ဂုဏ္ယူစရာလား။ သိပ္ငယ္စရာလား။ မလုပ္အပ္တဲ့ကိစၥလား။ အပ္စပ္တဲ့ကိစၥလား။ စိတ္ေထြျပားရ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္အမ်ားစုရဲ႕ ညေနခင္းကေတာ့ရႇင္းပါ့။ အားလုံးလိုလိုက ေဆးခန္းသံသရာထဲ တ၀ဲ၀ဲလည္။ ေတာင္ဖက္ ေဆးခန္းကေန ေျမာက္ဖက္ေဆးခန္းေျပး။ ၿပီးရင္ အေရႇ႕ဖက္ ေဆးခန္းဆီေရႊ႕။ ေနာက္ဆုံးအေနာက္ဖက္ေဆးခန္းမႇာ စခန္းသိမ္း။ ၿပီးေတာ့ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္သူပါ။ စာဖတ္သူ ေတြးေတြးဆဆရႇိသူပါ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀န္ထုပ္နည္းနည္းနဲ႔ေနၿပီး ဘ၀ကိုေလးေလးနက္နက္ ျဖတ္သန္းတတ္သူပါ။ ဒီလိုလူမ်ဳိးရဲ႕ ဒီလိုမႇတ္ခ်က္ၾကားရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နင့္ကနဲျဖစ္သြားခဲ့ေပါ့။ သူျမန္မာျပည္ အၿပီးျပန္ၿပီး NGO တစ္ဖြဲ႔မႇာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ လူေတာ္တစ္ဦး ထက္ျမက္သူတစ္ဦးဆိုေတာ့ ရာထူးအဆင့္ဆင့္ တက္သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ရဲ႕ဟာသဇ၀နဥာဏ္က ဖြံ႕ၿဖိဳးေတာက္ပလႇေလေတာ့ အမ်ားက ႀကိတ္ၿပီး ခ်စ္ၾကပါတဲ့ညီ ပုေလးျဖစ္သြားခဲ့ေပါ့။ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ပင္မအလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေဆးကုသျခင္းအလုပ္ကိုေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ေရာ၊ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြမႇာပါ လုံး၀လုံး၀ စြန္႔ပစ္လိုက္တာေတြ႕ရ။ သူ႕ရဲ႕ေနရီရီအခ်ိန္ေတြက ႐ုံးမႇာအခ်ိန္ကုန္ရင္ ကုန္။ မကုန္ရင္ ညစာစားပြဲ၊ အခမ္းအနား ဖြင့္ပြဲ၊ အစည္းအေ၀း၊ အလုပ္႐ုံေဆြးေႏြးပြဲေတြက တိုက္ဖဲ့ေခြၽစားသြားေတာ့တာ။ သူ႔ရဲ႕နဂိုက ေတြးေတြးဆဆ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ မ်က္ႏႇာေနရာမႇာ ျပတ္သားရဲရင့္တင္းမာတဲ့မ်က္ႏႇာက အစားထိုး၀င္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ေအာက္ကလူေတြ က လူမဟုတ္ေတာ့ဖူး။ စာရြက္ေပၚက ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ အစက္ေတြ၊ အေျပာက္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းလိုလို စာရင္းဇယား ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ ေလ့က်က္ ပြန္းတီးရတာမ်ားလို႔ထင္။ ''သူက ႏြားႀကီးလိုပဲ။ သူယားရင္ ခ်ည္တိုင္ကို သူ႔ေက်ာလာပြတ္ေတာ့တာ။ ကြၽန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏႇံက သူ႔ခ်ည္တိုင္ေလ''တဲ့။ ခုလည္းပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ အယားေျပ ေလလာပစ္ ေနေလသလား။ သူဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာင္းသြား ရပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို တင္းမာေအးခဲသြားပါလိမ့္။ ဘာေၾကာင့္ျပတ္ေတာက္ခါးသီးသြားပါလိမ့္။ သူနဲ့ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာကစၿပီး ကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလ်ာက္ခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ္က ယခုထက္တိုင္ လူေတြကို ေဆးကုေနတဲ့သူ။ ေဆး႐ုံ မႇာေရာ ညေနခ်မ္းခ်ိန္ေဆးခန္းမႇာေရာ။ ကိန္းဂဏန္းစာရင္းဇယားေတြအစား လူေတြနဲ့ပြန္းပြန္းတီးတီး ထဲထဲ၀င္၀င္ဆက္ဆံေနရသူ။ ေဆး႐ုံေဆးခန္းလာတဲ့ လူေတြလည္း လူနာေတြ၊ လူမမာေတြ။ ေမာေနတဲ့လူေတြ။ ဖ်ားနာေနတဲ့ လူေတြ။ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတဲ့လူေတြ။ အကူအညီလို ေနတဲ့လူေတြ။ ေရာဂါေ၀ဒနာရဲ႕ ထုေထာင္းႏႇိပ္စက္မႈေအာက္မႇာ ဘ၀ကိုအရင္းအတိုင္း လႇစ္ျပေနရရႇာ တဲ့လူေတြ။ ကေလးအေမေတြ။ အုတ္သယ္ပန္းရံ ေန႔စားအလုပ္ သမားေတြ။ ကားေနာက္လိုက္ေတြ။ ေအာက္တန္းစာေရးေတြ။ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဆရာမေတြ။ HIV/AIDS လူနာေတြ။ အသည္းကင္ဆာ လူနာေတြ။ ဆုိက္ကားသမားေတြ။ ပင္စင္နာႀကီးေတြ။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ...။ ဒီလူေတြနဲ႔ ေန၀င္ ေနထြက္ ေတြ႔ေနရတာ။ သူတို႔ရဲ႕ ျပႆနာႀကီးငယ္ေတြကို နားဆင္ရတာ။ သူတို႔ရဲ႕ဒုကၡပုံျပင္ေတြထဲ တိုး၀င္ရတာ။ ေနေကာင္းသြားလို႔ အေမာေျပသြားလို႔ အေရာင္က်သြားလို႔ အနာအက်င္သက္သာသြားလို႔ ၾကည္လင္လတ္ဆတ္တဲ့ အျပံဳးေတြပြင့္ေန တဲ့မ်က္ႏႇာေတြကို ျမင္ရတာ။ ေရာဂါဒဏ္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းယိေရာ္ ပြန္းပဲ့ၿပိဳလုလု ခႏၡာကိုယ္ေတြ ဘုန္းဘုန္းက်ၿပိဳလဲသြားတာ ေတြ႔ေနရတာ။ ေနာက္ဆုံး ''မနီးတဲ့ခရီး''ကို လိုက္ပို႔ရတာ။ တစ္ခါတရံလူနာေတြက ဆရာကုေပးလို႔ ခုလိုခ်မ္းခ်မ္း သာသာေနရတယ္။ ဘုရားရႇိခိုးတိုင္း မိဘေတြနဲ႔အတူ ဆရာ့ကို ေမတၲာပို႔ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ၀တ္ျပဳတိုင္း ဆရာ့ကို ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာေပးဖို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ တဲ့။ (အေမေရ... အေမ့သား ေသေပ်ာ္ၿပီဗ်။) ကြၽန္ေတာ္တို႔က အခုထိ လူေတြၾကားမႇာေနတုန္း။ ဒုကၡ သုကၡမွ်ေ၀ခံစားတုန္း။ ျပံဳးေပ်ာ္အတူ ၀မ္းနည္းအတူ ပူေဆြးအတူ ရႇိတုန္း။ ( ၄ ) ညေနခင္းတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ေဆး ခန္းက်ဥ္းၾကဳပ္ေလးထဲ ကြၽန္ေတာ့္လူနာေတြႏႇင့္ နပမ္းလုံးေနရသည့္ အခ်ိန္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ႏႇေျမာ တသမျဖစ္ေတာ့ပါ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ရင္းပြန္းပဲ့သြားသည့္ အခ်ိန္ေတြ ဆိုၿပီး ႏႇေျမာလႇခ်ည့္ မရႇိေတာ့ပါ။ ''ေပးေပး... မေပးေပး ... ငါ့ေရႊခြက္ျပန္ေပး''ဟု မေတာင္းဆို လိုေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယေန႔ထက္တိုင္ လူႏႇင့္တူေအာင္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ထိန္းေက်ာင္းေနသည့္ ေဆး႐ုံႏႇင့္ ညေနရီ ေဆးခန္းကာလမ်ား၊ လူနာမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္႐ိုေသစြာ ကန္ေတာ့ပါသည္။    (စာၿပီးရက္ ၆.၈.၂၀၁၁)