ဆဲတတ္ေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား..
|
10:20 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Credity By - http://www.sueweiwei.com
ကၽြန္မအရင္တုန္းကေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲ
တိုက္ခန္းရဲ႕ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္တို
သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အဆဲေလးေတြနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကိုလဲ ယုတ္ညံ့တဲ့စကားေတြနဲ႔ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းျပီး
နံနက္ခင္းကို စတင္ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိလို႔ ၾကားခါစမွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး တုန္လႈပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူတို႔အသံၾကားတာနဲ႔ေၾကာက္လို႔ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကိုေတာင္ မဖြင့္ရဲခဲ့ဘူး။ ေဒၚလွဆိုတဲ့အဖြားၾကီးကေတာ့ အဆိုး
ဆံုးပါပဲ။ ၆ ထပ္တိုက္ရဲ႔ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာေနျပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္ျပီး ထမီတိုတိုနဲ႔ ခါးေထာက္လို႔ တစ္တိုက္လံုးကို ေအာ္ဆဲ
ေနတာ မၾကားခ်င္မွအဆံုးပါပဲ။ အေပၚမွာေနသူေတြကလဲ စည္းကမ္းမရွိ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားကို အမိႈက္ပစ္ခ်ၾကတယ္။
ေဒၚလွကလဲ မိသားစုမ်ားလြန္းလို႔ မီးဖိုကို ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားအထိ က်ဴးေက်ာ္ျပီး ခ်က္ရတယ္ဆိုေတာ့ အေပၚထပ္နဲ႔
ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္း မၾကားခ်င္မွအဆံုး ငယ္က်ိဳးငယ္နာအကုန္ေဖာ္လို႔ပဲ။
သူတို႔ေတြ တည့္ေနၾကတဲ့အခါေတြမွာ ခ်စ္စႏိုးႏႈတ္ဆက္ေျပာဆိုေနတာကလဲ အဆဲေလးနဲ႔ပဲ။ အိမ္ေရွ႕မွာထြက္ထိုင္ျပီး
သန္းရွာ၊ ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္၊ သူမ်ားအတင္းေျပာနဲ႔ ေလာကၾကီးကိုေက်နပ္ေနလိုက္ၾကတာမ်
ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတိုက္ခန္းကေန ေန႔တိုင္းသူတို႔ကိုျမင္ေနရ၊ အသံေတြလဲအျမဲၾကားေနရျပီး ရင္းႏွီးေအာင္ေတာ့
မၾကိဳးစားရဲခဲ့ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာ့ ကၽြန္မအေတာ္ေလးစိတ္အေႏွာင့္အယွ
ထဲမွာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေနသူမ်ား၊ အဆင့္အတန္းမရွိသူမ်ား စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအထင္ေသးစိတ္မ်ားျဖစ္
ခန္းကေန ျမန္ျမန္ေျပာင္းရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတာင္မွ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ အေတာ္ေလးေနသားက်လာပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲေနရတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႔
ေတြက ေစာင့္ေရွာက္ျပီးသားျဖစ္ေနခဲ့
ၾကပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္စကားတစ္ခြန္းမွမပါတဲ့သူ
တစ္ေယာက္စာအတြက္ ေစ်းသြား၀ယ္စရာမလိုပဲ လိုတာမွာလိုက္လို႔ရတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔အမိႈက္ပစ္ဖို႔ေၾကာင့္ၾ
ေအာင္ သူတို႔လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ လုပ္ေပးရတယ္လို႔ တစ္စက္ကေလးမွ မညိဳညင္ပဲ လုပ္ေပးရတာကို ေက်နပ္ေနတဲ့ သူတို႔
မ်က္ႏွာေတြက ရိုးသားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ရူးေပါက္တိုင္း အိမ္ထဲက ပရိေဘာဂေတြကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ခ်င္တိုင္း
လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ရံုနဲ႔ လာလုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ သူတို႔ကေလးေတြကို စာသင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေျပာမနာဆိုမနာကေလးေတြက ဥာဏ္ရည္ကေတာ့ အလြန္ထံုထိုင္းၾကတယ္။ ဘယ္လိုသင္သင္ ဆရာမ နံမည္ပ်က္
ကိန္းသာရွိလို႔ တစ္ႏွစ္သင္ျပီးေနာက္ ဆက္မသင္ေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ပညာေရးကိုေတာ့ သူတို႔ေတြ စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး။
ဒီလိုပဲေနလာရင္း ကၽြန္မအိမ္ေျပာင္းရပါတယ္။ အေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့တိုက္ခန္းတစ္
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တယ္။ လူၾကီးလူေကာင္းေတြေနထိုင္တဲ့ရပ္
၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ေတြကလဲ ကၽြန္မအတြက္၀မ္းသာေပးျပီး အိမ္ေျပာင္းဖို႔ ၀ိုင္းလုပ္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ သ
ူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေျပာင္းလာတုန္းက ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိခဲ့ဘူး။
အခု ကၽြန္မသူတို႔ကို သတိရတမ္းတလာပါျပီ။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြကို စိတ္ပ်က္လာျပီ။ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္
ကၽြန္မနဲ႔အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္မွာ ဘယ္သူေနမွန္း မသိေသးဘူး။ ေအာက္ထပ္ကလူေတြနဲ႔ တစ္ခါမွ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေသး
ဘူး။ တိတ္ဆိတ္လြန္းလို႔ ေသာ့ေတြကို အထပ္ထပ္သတိထားျပီး ခတ္ေနရပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ ေလးေလးပင္ပင္လုပ္
စရာရွိလာရင္ အရင္ကဆဲတတ္သူေတြကို သြားေခၚရပါတယ္။ ကၽြန္မသြားေခၚတာကို အရမ္း၀မ္းသာအားရျဖစ္ၾကတဲ့
သူတို႔ေတြကို ကၽြန္မအခု တကယ္ခင္မင္ေနပါျပီ။ အထင္ေသးစိတ္ေတြေပ်ာက္လို႔ သူတို႔တန္ဖိုးကိုလဲ တကယ္သိလာခဲ့ျပီ။
ဂ်ဴးေရးတဲ့၀တၴဳတိုထဲက ဆဲတတ္သူမ်ားအေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္။ ဘက္စ္ကားတစ္စီးေပၚက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို
ေရးထားတာပါ။ ဘက္စ္ကားေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရန္ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ခုကို အထင္ေသးမိတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
ေနရာကေနေရးထားတာ။ လမ္းမွာကားလဲပ်က္ေရာ ဆဲဆိုတတ္သူေတြက ခ်က္ျခင္းထျပီး ကားကို၀ိုင္းတြန္းေပးၾကေပ
မယ့္ခပ္တည္တည္နဲ႔ သိက©ာရွိရွိေနသူေတြက တြန္းဖို႔ေနေနသာသာ ကားေပၚကေတာင္ မဆင္းခဲ့တာကို ပညာသားပါပါ
ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။
လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနတတ္တာ တကယ္ေတာ့ အထင္ေသးစရာမဟုတ္ပါဘူး။
ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေအာ
လဲ တစ္ေန႔ ထမင္းႏွစ္နပ္စားတာပဲ။ ငါးပိရည္တို႔စရာနဲ႔ ခပ္ေပါေပါဟင္းတစ္ခြက္ကို မိသားစု ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ ေပ်ာ္
ေပ်ာ္ပါးပါး လုယက္စားေသာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ဆင္းရဲတာကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဖြင့္ျပရဲၾကတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ
အခ်င္းခ်င္း မေက်နပ္တာကို ရန္ျဖစ္ျပီး ေျဖရွင္းၾကတယ္။ တစ္တိုက္လံုးနဲ႔ ေအာ္ဆဲေနေပမယ့္ အေရးၾကီးေတာ့ ေသြး
နီးၾကတယ္။ သာေရးနာေရးေတြမွာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ ပညာမတတ္ေပမယ့္ လုပ္အားခက တစ္ေန႔ကို
၅၀၀၀ ရွိပါတယ္။ ေယာက္်ားေလး ၂ ေယာက္ေလာက္အလုပ္လုပ္ျပီး တစ္အိမ္လံုး ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ေတာ့
စားႏိုင္ၾကေသးတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြမွာေတာ့ …………..
0 comments:
Post a Comment