အတုယူရာ၀ယ္
ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့
လူသားသန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာရွိသည့္အနက္ အတုယူပံု
ယူနည္းမ်ားစြာရွိၾကပါသည္။ အလတ္မလဲ အတုယူသင့္တယ္ထင္လွ်င္ ယူခဲ့ဖူး၊
ယူေနဆဲပါ။ အတုယူတုိင္းလဲ မေကာင္းပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ၿပီး
ယူသင့္မွ ယူေစလိုပါသည္။
ယခုေခတ္ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ အတုယူတာ ျမန္လြန္းလွပါသည္။ (၈) တန္း၊ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ဟိုတယ္ တက္အိပ္ေနၾကသည္ကိုလဲ ၾကားရပါသည္။ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွပါ။
ေယာက္်ားေလးမ်ား ကိုလဲ ႏွမခ်င္းစာနာတတ္ ေစလိုပါသည္။ အလတ္မကေတာ့ ေမာင္ေလးကို ဒီလိုပဲ ဆံုးမပါတယ္။ `သူမ်ား သားသမီးကို ယူႏုိင္မွ အတူတူေန၊ မယူႏုိင္ရင္ မေနနဲ႔´လို႔။
ႏုိင္ငံျခားကားေတြကိုၾကည့္ၿပီး Living together ေနတာကို အတုယူသည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ တျခား အတုယူစရာမ်ားကိုလဲ ယူေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွ ကေလးမ်ားတြင္ `ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္ေျပးသည္၊ မိန္းမခိုးေျပးသည္´ဟု မၾကားဖူးပါ။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ တခ်ဳိ႕ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ေယာက္်ားေနာက္လုိက္ေျပးလို႔ ပညာေရးဆံုးခန္းမတုိင္သည့္ လူငယ္မ်ားစြာ ရွိၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္မွ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။
အသက္ (၁၆)ႏွစ္၊ (၁၇)ႏွစ္ ႏွင့္ မိဘ ဘ၀သို႔ေရာက္ခဲ့သူမ်ားလဲ ရွိပါသည္။ ဒီအရြယ္နဲ႔ မိဘျဖစ္ၿပီး၊ မိဘကိုယ္တုိင္က (၁၀) တန္းမေအာင္၊ ဘြဲ႔မရ ဘ၀ကိုေရာက္မွေတာ့ ေမြးထားတဲ့သားသမီးကို ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏုိင္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးတတ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာ အမ်ားစုမွာ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ ဆင္းရဲသားေတြ မ်ားၾကပါသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကို သိဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။
Living together ေနပါ။ မေနနဲ႔ မေျပာပါဘူး။ (ေျပာလို႔လဲ ရမွာမွ မဟုတ္တာ) မိဘက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေလး ကုတ္ကပ္စုၿပီး သားသမီးေတြကို (၁၀) တန္းေလးေအာင္ အေ၀းသင္ေလး ဆက္တက္ၿပီး ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ မိဘတုိင္းရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေစတနာပါ။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို မေစာ္ကားဖို႔ေတာ့ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါသည္။ လူငယ္ဘ၀ရည္းစားထားတယ္။ အတူတူေနၾကတယ္။ အျပစ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ေနပါ။ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလိုေနၿပီးၿပီဆိုရင္ မိဘကိုလဲ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလး အတုိင္း ေနေပးၾကပါ။
ရည္းစားနဲ႔အတူတူေနတဲ့ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းခေလးတုိင္းကိုလဲ သစၥာရွိေစလိုပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလဲ ရွိေစလိုပါသည္။ ငါတို႔ခ်စ္လို႔ အတူတူေနၿပီးၿပီ အခုငါတို႔က မိဘရွာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကို ငါတို႔ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရမယ္။ အခု နင္နဲ႔ငါ ဘ၀တစ္ခုကို အတူတူ တည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ မိဘေတြပဲ ငါ့တို႔ရဲ႕ မဂၤလာစားရိတ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္မဲ့ ဘ၀ခရီးအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။ ငါတို႔လဲ ခဏတာပဲ ေပ်ာ္ရမယ္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ နင္လဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္ ငါလဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္မယ္။ (၂) ေယာက္လံုးဘြဲ႕ရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုမယ္ဆိုၿပီး ညိွညိွႏိႈင္းႏိႈင္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားဖို႔မွာ ျဖစ္သင့္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ငါတို႔ဘ၀သစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သစၥာရွိရွိနဲ႔ တြဲတဲ့ အတြဲ ဘယ္ႏွစ္တြဲမ်ားေတြ႕ဖူးပါသလဲ? အဲ့ဒီ့အတြဲကို ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အတြဲကမွ တကယ့္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ကို အသံုးျပဳတဲ့ ပညာရွိအတြဲလို႔ တင္စားလိုက္ပါသည္။
အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားကိုလဲ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ကေလးမ်ားလို ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမွ ကေလးအမ်ားစုသည္ သူတို႔ရဲ႕အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ားကလဲ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို ခြင့္ျပဳၾကသည္။ မိဘမ်ားရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္မွာ သားသမီးျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင့္ျပဳမွ ေအာင္ျမင္သည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းတြင္ ၀ါသနာပါသည့္အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ရသူမ်ားမွာ တျခားလူမ်ားထက္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ၾကသည္ကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ မိဘမ်ားအေနျဖင့္လည္း လိုအပ္လွပါသည္။
အလတ္မ အခုေနထုိင္သည့္ အေနာက္ဥေရာပႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္မူ ကေလးမ်ားကို အသက္ (၆) ႏွစ္မွစ၍ အစိုးေက်ာင္း အပ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းပညာ (အတန္းပညာ)ကို စၿပီး သင္ေစလိုပါသည္။ အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္တြင္ သားသမီးမ်ားကို (၅) ႏွစ္ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ (၅) ႏွစ္မျပည့္ေသးတာကိုပင္ လိမ္၍ ေက်ာင္းအပ္ၾကပါသည္။ မိဘမ်ား သတိျပဳေစရန္မွာ ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ပညာတတ္ေစလိုလွ်င္ ဆႏၵမေစာ ေစလိုပါ။ မိဘမ်ားကိုလဲ အတုယူေစလိုပါသည္။
ဒီႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတုိင္းတြင္ အသက္ (၁၅ မွ ၁၈) ႏွစ္ဆိုလွ်င္ Sexual ဘာသာရပ္ကို သင္ယူၾကရပါသည္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဗဟုသုတ၊ ပညာရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေရႊျမန္မာကေလးမ်ားလို `မိန္းမခိုးေျပး၊ လင္ေနာက္လုိက္ေျပး´ တာ မရွိျခင္းလဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ Living together ဆိုသည္မွာ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ ပညာေရးသည္ ပထမ၊ ပညာေရးသည္ ဒုတိယ၊ ပညာေရးသည္ တတိယျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွာရတြင္လည္း တကယ့္ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းအစစ္နဲ႔ သင္ယူၾကပါသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မည္။ တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ခုိင္မာမည္ဟု ခံယူထားၾကပါသည္။ မိဘမ်ားမွ ခုိင္မာသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကပါသည္။
အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္မွ အစိုးရေက်ာင္းၿပီးပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို အသက္ (၁၆) ႏွစ္တြင္ ငါကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက အရွိန္ယူရမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ မိမိ၀ါသနာပါသည့္ အႏုပညာေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္ကို မိဘမ်ားမွ ခြင့္ျပဳၾကတာလဲ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲအၿပီး (၂) လ နဲ႔ (၅) လၾကားတြင္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ စၿပီးတင္ရပါသည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း စစ္ထဲ မ၀င္မေနရ ၀င္ရပါသည္။ စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္ တက္ၿပီးမွ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ျပဳပါသည္။
ယခုေခတ္ လူငယ္တုိင္း ပညာတတ္ၾကပါသည္။ ပညာမတတ္တဲ့လူ အင္မတန္မွ ရွားပါး ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းတြင္ မယူမရေနရ ယူရသည္မွာ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ English လိုေတာ့ လူငယ္တုိင္းေျပာတတ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ မိခင္ဘာသာ၊ English ဘာသာႏွင့္ တျခားဘာသာစကား တစ္ခု အားလံုးေပါင္း (၃) ခု သင္ရပါသည္။ ဒီႏုိင္ငံက ကေလးအမ်ားစုသည္လည္း Living together ေနၾက ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဤအရာသည္ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ေက်ာင္းမွာထဲက ႀကိဳက္လာတဲ့ စံုတြဲမ်ားမွာလည္း တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ တြဲၾကပါသည္။ တကၠသိုလ္ခ်င္းမတူ ႏုိင္ငံျခားၿပီး တက္ရတဲ့အတြဲမ်ားလဲရိွပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးပန္းတိုင္ၿပီးဆံုးလွ်င္ အမိေျမသို႔ ျပန္လာၾကပါသည္။
တကၠသိုလ္ၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း မိဘႏွင့္အတူ မေနေတာ့ပါ။ တိုက္ခန္းကို Installment ၀ယ္ၿပီး ေနၾကပါသည္။ အရင္ ရည္စားေဟာင္းႏွင့္ Living together ေနပါသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ သင့္/မသင့္ အတူတူေနၿပီး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆိုင္မွ ေနာက္တစ္ေယာက္ သို႔ ေျပာင္းတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲက (၂) ေယာက္၊ (၃) ေယာက္ မထားၾကပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးၿပီးျခင္း ဘယ္ေယာက္်ားေလးမွ မိန္းမ မယူၾကပါ။ သူတို႔အတြက္ ပညာေရးၿပီးရင္ စီးပြားေရး၊ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိဖို႔သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ (တိုက္ခန္း)၊ ကားရွိၿပီဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုမွာ အသက္ (၃၂) ႏွစ္ ေက်ာ္မွ မဂၤလာေဆာင္ၾကၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို စတင္တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။
ဤႏုိင္ငံမွ အိမ္ေထာင္ရွင္ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရျခင္းမွာ ေယာက္်ားေလး မ်ား စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္တက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ မိန္းခေလးမ်ား တကၠသိုလ္ (၂) ႏွစ္ ၿပီးေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းခေလးမ်ားမွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားထက္ (၂) ႏွစ္ ေစာ၍ ေက်ာင္းၿပီးေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ား Stable ျဖစ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ယူဆလွ်က္....
ရွင္ေထြးေလး ဘေလာ့မွ မ်ွေ၀ပါသည္။ ( Tuesday, 31 January 2012 )
( ခ်စ္မ .. ဗဟုသုတ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ႏိုင္တယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဖတ္ရေအာင္ရွယ္မယ္ေနာ္ ေျပာတာနဲ ့ ၾကည္ျဖဴစြာ ဖံုးျပန္ဆက္လာေပးတာ ... မ ေက်းဇူးပါ .. )
14.30 Pm
ယခုေခတ္ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ အတုယူတာ ျမန္လြန္းလွပါသည္။ (၈) တန္း၊ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ဟိုတယ္ တက္အိပ္ေနၾကသည္ကိုလဲ ၾကားရပါသည္။ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွပါ။
ေယာက္်ားေလးမ်ား ကိုလဲ ႏွမခ်င္းစာနာတတ္ ေစလိုပါသည္။ အလတ္မကေတာ့ ေမာင္ေလးကို ဒီလိုပဲ ဆံုးမပါတယ္။ `သူမ်ား သားသမီးကို ယူႏုိင္မွ အတူတူေန၊ မယူႏုိင္ရင္ မေနနဲ႔´လို႔။
ႏုိင္ငံျခားကားေတြကိုၾကည့္ၿပီး Living together ေနတာကို အတုယူသည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ တျခား အတုယူစရာမ်ားကိုလဲ ယူေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွ ကေလးမ်ားတြင္ `ေယာက္်ားေနာက္ လိုက္ေျပးသည္၊ မိန္းမခိုးေျပးသည္´ဟု မၾကားဖူးပါ။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားသည္ တခ်ဳိ႕ (၉) တန္း၊ (၁၀) တန္းနဲ႔ ေယာက္်ားေနာက္လုိက္ေျပးလို႔ ပညာေရးဆံုးခန္းမတုိင္သည့္ လူငယ္မ်ားစြာ ရွိၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ နယ္မွ ကေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။
အသက္ (၁၆)ႏွစ္၊ (၁၇)ႏွစ္ ႏွင့္ မိဘ ဘ၀သို႔ေရာက္ခဲ့သူမ်ားလဲ ရွိပါသည္။ ဒီအရြယ္နဲ႔ မိဘျဖစ္ၿပီး၊ မိဘကိုယ္တုိင္က (၁၀) တန္းမေအာင္၊ ဘြဲ႔မရ ဘ၀ကိုေရာက္မွေတာ့ ေမြးထားတဲ့သားသမီးကို ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏုိင္ၾကမလဲဆိုတာကို ေတြးတတ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ေရႊျမန္မာ အမ်ားစုမွာ လူလတ္တန္းစားႏွင့္ ဆင္းရဲသားေတြ မ်ားၾကပါသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ကို သိဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။
Living together ေနပါ။ မေနနဲ႔ မေျပာပါဘူး။ (ေျပာလို႔လဲ ရမွာမွ မဟုတ္တာ) မိဘက မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေလး ကုတ္ကပ္စုၿပီး သားသမီးေတြကို (၁၀) တန္းေလးေအာင္ အေ၀းသင္ေလး ဆက္တက္ၿပီး ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ မိဘတုိင္းရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ေစတနာပါ။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ မိဘရဲ႕ေမတၱာကို မေစာ္ကားဖို႔ေတာ့ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါသည္။ လူငယ္ဘ၀ရည္းစားထားတယ္။ အတူတူေနၾကတယ္။ အျပစ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ ေနပါ။ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ေနခ်င္သလိုေနၿပီးၿပီဆိုရင္ မိဘကိုလဲ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလး အတုိင္း ေနေပးၾကပါ။
ရည္းစားနဲ႔အတူတူေနတဲ့ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းခေလးတုိင္းကိုလဲ သစၥာရွိေစလိုပါသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြလဲ ရွိေစလိုပါသည္။ ငါတို႔ခ်စ္လို႔ အတူတူေနၿပီးၿပီ အခုငါတို႔က မိဘရွာတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနရတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵကို ငါတို႔ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးရမယ္။ အခု နင္နဲ႔ငါ ဘ၀တစ္ခုကို အတူတူ တည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ မိဘေတြပဲ ငါ့တို႔ရဲ႕ မဂၤလာစားရိတ္၊ ငါတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္မဲ့ ဘ၀ခရီးအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရမယ္။ ငါတို႔လဲ ခဏတာပဲ ေပ်ာ္ရမယ္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ နင္လဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္ ငါလဲ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္တက္မယ္။ (၂) ေယာက္လံုးဘြဲ႕ရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔အလုပ္လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုမယ္ဆိုၿပီး ညိွညိွႏိႈင္းႏိႈင္း တုိင္တုိင္ပင္ပင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားဖို႔မွာ ျဖစ္သင့္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ငါတို႔ဘ၀သစ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး သစၥာရွိရွိနဲ႔ တြဲတဲ့ အတြဲ ဘယ္ႏွစ္တြဲမ်ားေတြ႕ဖူးပါသလဲ? အဲ့ဒီ့အတြဲကို ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အဲ့ဒီ့အတြဲကမွ တကယ့္ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ကို အသံုးျပဳတဲ့ ပညာရွိအတြဲလို႔ တင္စားလိုက္ပါသည္။
အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္မွ ကေလးမ်ားကိုလဲ အေနာက္ႏုိင္ငံမွာ ကေလးမ်ားလို ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမွ ကေလးအမ်ားစုသည္ သူတို႔ရဲ႕အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ားကလဲ တက္ခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို ခြင့္ျပဳၾကသည္။ မိဘမ်ားရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္မွာ သားသမီးျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ခြင့္ျပဳမွ ေအာင္ျမင္သည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ လူတုိင္း လူတုိင္းတြင္ ၀ါသနာပါသည့္အလုပ္ကို လုပ္ခြင့္ရသူမ်ားမွာ တျခားလူမ်ားထက္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ၾကသည္ကို သတိျပဳမိၾကဖို႔ မိဘမ်ားအေနျဖင့္လည္း လိုအပ္လွပါသည္။
အလတ္မ အခုေနထုိင္သည့္ အေနာက္ဥေရာပႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္မူ ကေလးမ်ားကို အသက္ (၆) ႏွစ္မွစ၍ အစိုးေက်ာင္း အပ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အခ်ိန္ေရာက္မွ ေက်ာင္းပညာ (အတန္းပညာ)ကို စၿပီး သင္ေစလိုပါသည္။ အလတ္မတို႔ ေရႊျမန္မာျပည္တြင္ သားသမီးမ်ားကို (၅) ႏွစ္ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ (၅) ႏွစ္မျပည့္ေသးတာကိုပင္ လိမ္၍ ေက်ာင္းအပ္ၾကပါသည္။ မိဘမ်ား သတိျပဳေစရန္မွာ ကိုယ့္သားသမီးကို တကယ္ပညာတတ္ေစလိုလွ်င္ ဆႏၵမေစာ ေစလိုပါ။ မိဘမ်ားကိုလဲ အတုယူေစလိုပါသည္။
ဒီႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတုိင္းတြင္ အသက္ (၁၅ မွ ၁၈) ႏွစ္ဆိုလွ်င္ Sexual ဘာသာရပ္ကို သင္ယူၾကရပါသည္။ အရြယ္ေရာက္တဲ့ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဗဟုသုတ၊ ပညာရသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေရႊျမန္မာကေလးမ်ားလို `မိန္းမခိုးေျပး၊ လင္ေနာက္လုိက္ေျပး´ တာ မရွိျခင္းလဲ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ Living together ဆိုသည္မွာ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ ပညာေရးသည္ ပထမ၊ ပညာေရးသည္ ဒုတိယ၊ ပညာေရးသည္ တတိယျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွာရတြင္လည္း တကယ့္ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းအစစ္နဲ႔ သင္ယူၾကပါသည္။ သူတို႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မည္။ တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ ခုိင္မာမည္ဟု ခံယူထားၾကပါသည္။ မိဘမ်ားမွ ခုိင္မာသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကပါသည္။
အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္မွ အစိုးရေက်ာင္းၿပီးပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူတို႔လိုခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကို အသက္ (၁၆) ႏွစ္တြင္ ငါကေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက ႀကိဳးစားရမယ္။ ငါကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မွာဆိုေတာ့ အခုထဲက အရွိန္ယူရမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ မိမိ၀ါသနာပါသည့္ အႏုပညာေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္ကို မိဘမ်ားမွ ခြင့္ျပဳၾကတာလဲ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲအၿပီး (၂) လ နဲ႔ (၅) လၾကားတြင္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ စၿပီးတင္ရပါသည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း စစ္ထဲ မ၀င္မေနရ ၀င္ရပါသည္။ စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္ တက္ၿပီးမွ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ျပဳပါသည္။
ယခုေခတ္ လူငယ္တုိင္း ပညာတတ္ၾကပါသည္။ ပညာမတတ္တဲ့လူ အင္မတန္မွ ရွားပါး ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းတြင္ မယူမရေနရ ယူရသည္မွာ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ English လိုေတာ့ လူငယ္တုိင္းေျပာတတ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ မိခင္ဘာသာ၊ English ဘာသာႏွင့္ တျခားဘာသာစကား တစ္ခု အားလံုးေပါင္း (၃) ခု သင္ရပါသည္။ ဒီႏုိင္ငံက ကေလးအမ်ားစုသည္လည္း Living together ေနၾက ပါသည္။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဤအရာသည္ ပညာေရးေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးပါ။ ေက်ာင္းမွာထဲက ႀကိဳက္လာတဲ့ စံုတြဲမ်ားမွာလည္း တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ တြဲၾကပါသည္။ တကၠသိုလ္ခ်င္းမတူ ႏုိင္ငံျခားၿပီး တက္ရတဲ့အတြဲမ်ားလဲရိွပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးပန္းတိုင္ၿပီးဆံုးလွ်င္ အမိေျမသို႔ ျပန္လာၾကပါသည္။
တကၠသိုလ္ၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့ ေယာက္်ားေလးတုိင္း မိဘႏွင့္အတူ မေနေတာ့ပါ။ တိုက္ခန္းကို Installment ၀ယ္ၿပီး ေနၾကပါသည္။ အရင္ ရည္စားေဟာင္းႏွင့္ Living together ေနပါသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ သင့္/မသင့္ အတူတူေနၿပီး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။ စိတ္သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆိုင္မွ ေနာက္တစ္ေယာက္ သို႔ ေျပာင္းတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲက (၂) ေယာက္၊ (၃) ေယာက္ မထားၾကပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးၿပီးျခင္း ဘယ္ေယာက္်ားေလးမွ မိန္းမ မယူၾကပါ။ သူတို႔အတြက္ ပညာေရးၿပီးရင္ စီးပြားေရး၊ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိဖို႔သာလွ်င္ အဓိကျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ (တိုက္ခန္း)၊ ကားရွိၿပီဆိုလွ်င္ေတာင္မွ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုမွာ အသက္ (၃၂) ႏွစ္ ေက်ာ္မွ မဂၤလာေဆာင္ၾကၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို စတင္တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။
ဤႏုိင္ငံမွ အိမ္ေထာင္ရွင္ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရျခင္းမွာ ေယာက္်ားေလး မ်ား စစ္သင္တန္း (၂) ႏွစ္တက္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ မိန္းခေလးမ်ား တကၠသိုလ္ (၂) ႏွစ္ ၿပီးေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းခေလးမ်ားမွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားထက္ (၂) ႏွစ္ ေစာ၍ ေက်ာင္းၿပီးေသာေၾကာင့္ ေယာက္်ားေလးမ်ား Stable ျဖစ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ယူဆလွ်က္....
ရွင္ေထြးေလး ဘေလာ့မွ မ်ွေ၀ပါသည္။ ( Tuesday, 31 January 2012 )
( ခ်စ္မ .. ဗဟုသုတ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ႏိုင္တယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြဖတ္ရေအာင္ရွယ္မယ္ေနာ္ ေျပာတာနဲ ့ ၾကည္ျဖဴစြာ ဖံုးျပန္ဆက္လာေပးတာ ... မ ေက်းဇူးပါ .. )
14.30 Pm
တစ္ခုေမးပါရေစ ဘြဲ႔မရေက်ာင္းမျပီးတာနဲ႔ပဲ
ReplyDeleteသားသမီးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာက္လို႔မရေတာ့
ဘူးလား။ ဘြဲ႔မရတာနဲ႔ပဲ တိုးတက္ခ်မ္းေအာင္
လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးလား။
အခုလက္ရွိ သင္သံုးေနတဲ့ကြန္ျပဳတာေတြကို
စတင္ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့သူက ဘြဲ႔မရခဲ့တဲ့
သူတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုေရာ သိ့ရဲ႕လား
ပညာဆိုတာ အတန္းေက်ာင္းကေပးတဲ့
ဘြဲ႔လက္မွတ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိရဲ႕လား
ပညာဆိုတာရင္ထဲကေနလာတာဆိုတာေရာ
သိရဲ႕လားးးး