ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲ
|
10:26 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
by cherrymyodaw on Wednesday, February 1, 2012 at 10:44pm
စာမူလာေတာင္းတဲ့
လူငယ္ဂ်ာနယ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အေၾကာင္း၊
ေရြးေကာက္ပဲြေတြအေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါမွာ ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြ
ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲဆုိတာကို စာဖတ္ပရိသတ္၊ မဲဆႏၵရွင္မ်ား သိေအာင္
ေရးေပးဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ ၿပီး
ၾကည့္ေနတယ္။
ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ
ဒါေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္သြားၿပီ၊ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ ဘာမွန္း သူသိပံုမရဘူး။ သူ႕အသက္က အစိတ္ဝန္းက်င္ပဲ ရိွတာမုိ႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး တို႔ ေရြးေကာက္ပဲြတုိ႔ဆုိတာ အခုမွ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳ ေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လုိ အသက္မငယ္ေတာ့တဲ့၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မွာလည္း ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကို ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း သူလိုပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတယ္။
ႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ့္သူ ဆုိၿပီး ဒါကိုေတာင္ မသိဘူးဆုိေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြား တယ္။ သူ မ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ၿပီးေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေရွ႕ ခရီးဆက္ရမယ့္အေရး ေတြးေတြးၿပီး ရင္ေလးမိတယ္။
အားလံုး ဒီမိုကေရစီ
အခုအခ်ိန္မွာ ရိွေနတဲ့ ႏုိင္ငံ ေရး ပါတီအားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ဆိုၿပီး လူသိရွင္ၾကား ေၾကြးေၾကာ္ထားၾကတယ္။ တျမန္ႏွစ္ကအထိ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးအဖဲြ႕အစည္းအျဖစ္ ရိွေနခဲ့တဲ့ ႀကံ့ခုိင္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအဖဲြ႕ကလည္း အခု ဒီမုိကေရစီ ပါတီျဖစ္ေနၿပီ။ အားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္ေနေတာ့ မဲထည့္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေရြးရမွာလဲ။ မူကဲြမရိွေတာ့ လူပဲၾကည့္ၿပီး ေရြးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုဆို မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ လူကို ဦးစားေပးမႈ လြန္ကဲတာ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ လူကို ဦးစားေပးလြန္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားရင္ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ဝါဒလမ္းစဥ္ ရိွရမယ္
ေရြးေကာက္ပဲြတို႔ လႊတ္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ တက္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာရွင္လို တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွပါတယ္။ လစ္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ ကဒါဖီတို႔ ဆီးရီးယားက အာဆတ္တို႔ဟာ ဒီလိုအာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမွာ လူထက္မူကိုသာ အဓိကထားသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိင္း မွာ ကိုယ္ပိုင္မူဝါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္လမ္းစဥ္ ရိွရမယ္။ ဘာမွ ကဲြျပားျခားနားမႈ မရိွဘဲ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္ေနရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးျခားပါတီေတြ ေထာင္ေနေတာ့မွာလဲ။ ဧရာမ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အဓိက ပါတီႀကီးႏွစ္ခုပဲ ရိွတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ အျပည့္အဝလက္ခံ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္တယ္။
စြက္ဖက္မႈ ရိွေရး မရိွေရး
ဒါေပမဲ့ နည္းဗ်ဴဟာ ပိုင္းက်ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။ ရီပတ္ဘလစ္ ကန္ပါတီက စီးပြားေရးေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာပါ အစိုးရဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈ လံုးဝမရိွေစဘဲ ေစ်းကြက္ သဘာဝအတုိင္း ထားရိွၿပီး အစိုးရ အသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေလွ်ာ့ခ် ရင္ အခြန္အတုပ္ေတြလည္း က် ဆင္းၿပီး ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပမႈ နည္း ပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကေတာ့ စီးပြားေရးမွာ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္မႈ လံုးဝမရိွရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ခ်င္တုိင္းတက္ၿပီး တစ္ဦးတည္း လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈေတြ ရိွလာႏုိင္တယ္။ ေငြလံုး ေငြရင္းနည္းပါးတဲ့ အလတ္စားနဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ထိ ခုိက္ေစႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အစိုးရက ထိန္း ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ကြန္ဆားဗတစ္နဲ့ လစ္ဘရယ္
ဒါ့အျပင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးလိုကိစၥမ်ားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ဒီအတြက္ အခြန္အတုပ္ေတြ တုိးျမႇင့္ေကာက္ခံရမယ္။ ဆင္းရဲသားမ်ားထက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားနဲ႔ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ ပိုမိုေကာက္ခံရမယ္လုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ေယဘုုယ်အားျဖင့္ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီကို စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပါတီ၊ ကြန္ဆား ဗတစ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကၿပီး ဒီမုိကရက္ေတြကိုေတာ့ လူလတ္တန္းစားမ်ားရဲ႕ပါတီ၊ လစ္ဘရယ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အေျခခံပါတီတိုင္းက အဲဒီလိုရိွတာကုိ လူတုိင္း သိၿပီးျဖစ္ေတာ့ ပါတီေထာက္ခံသူေတြၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွမရိွဘူး။ ကိုယ့္ ပါတီကလူကို ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။
ပလက္ေဖာင္းဆုိတာ
အေရးႀကီးတာက ဘယ္ပါတီကိုမွ တစ္သမတ္တည္း ေထာက္ခံေလ့မရိွတဲ့ သာမန္မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထု ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြက အမ်ားစုလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြကို စည္း႐ုံးဖို႔အတြက္ ပါတီႏွစ္ခုစလံုးက ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေရြးေကာက္ခံရရင္ ဘာကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္မယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို လူသိထင္ရွား ထုတ္ ျပန္ေၾကညာၿပီး စည္း႐ုံးရတယ္။ အဲဒါကုိ ”ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္း” လို႔ေခၚတယ္။ ဥပမာ အုိဘားမားပထမအႀကိမ္ သမၼတေရြး ေကာက္ပဲြဝင္ေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ ကုိ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပိုၿပီးေပးႏုိင္တဲ့ ဥပေဒျပ႒ာန္း ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ဂြၽန္မက္ကိန္းကေတာ့ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြေလွ်ာ့ခ်ေရး နဲ႔ အခြန္အတုပ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ကို ပလက္ေဖာင္းတင္ခဲ့တယ္။
အလုပ္လက္မဲ႕ ေလွ်ာ႕ခ်ေရး
ခုတစ္ႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္်ဘက္က ဘာနဲ႔ ထြက္လာမယ္ မသိရေသးေပမယ့္ အုိဘားမားကေတာ့ စီးပြားေရးအရိွန္ ျမႇင့္ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း က်ဆင္း ေရးကို အဓိကထား ေျပာၾကားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ က ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဘယ္ကိစၥကို ဦးစားေပးအျဖစ္ ပလက္ ေဖာင္းတင္မယ္ ဆုိတာ အခုအခ်ိန္္ ထိ ထုတ္ျပန္ေၾကညာတာ မေတြ႕ရဘူး။ လုိအပ္ေၾကာင္း မသိလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က အေျခခံဥပေဒ ျပင္မယ္၊ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြ ျပင္မယ္လို႔ ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲက ဘာေတြကို ျပင္မွာလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲ။ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကိုေရာ ဘယ္လို ျပင္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္ မွာလဲ၊ ေရွးကလို အခမဲ့ ပညာေရးတို႔ အခမဲ့ က်န္းမာေရးတို႔ ျပန္လုပ္ မွာလား တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ေတြကို မဲဆႏၵရွင္ေတြ သိ ေအာင္ တင္ျပရမယ္။ အဲဒါဟာ သူတုိ႔ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က မေျပာရင္ သတင္းသမားေတြက ေမးခြန္းေမးၿပီး ေျပာေအာင္ လုပ္ ေပးရမယ္။ ဒါမွ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္တတ္မွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားေတြ ေမးခြန္းေမးတတ္ၾကပါေစ။
(လူထုစိန္ဝင္း)
ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ
ဒါေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္သြားၿပီ၊ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ ဘာမွန္း သူသိပံုမရဘူး။ သူ႕အသက္က အစိတ္ဝန္းက်င္ပဲ ရိွတာမုိ႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး တို႔ ေရြးေကာက္ပဲြတုိ႔ဆုိတာ အခုမွ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳ ေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လုိ အသက္မငယ္ေတာ့တဲ့၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ မွာလည္း ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကို ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း သူလိုပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတယ္။
ႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ့္သူ ဆုိၿပီး ဒါကိုေတာင္ မသိဘူးဆုိေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြား တယ္။ သူ မ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ၿပီးေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေရွ႕ ခရီးဆက္ရမယ့္အေရး ေတြးေတြးၿပီး ရင္ေလးမိတယ္။
အားလံုး ဒီမိုကေရစီ
အခုအခ်ိန္မွာ ရိွေနတဲ့ ႏုိင္ငံ ေရး ပါတီအားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ဆိုၿပီး လူသိရွင္ၾကား ေၾကြးေၾကာ္ထားၾကတယ္။ တျမန္ႏွစ္ကအထိ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးအဖဲြ႕အစည္းအျဖစ္ ရိွေနခဲ့တဲ့ ႀကံ့ခုိင္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအဖဲြ႕ကလည္း အခု ဒီမုိကေရစီ ပါတီျဖစ္ေနၿပီ။ အားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္ေနေတာ့ မဲထည့္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေရြးရမွာလဲ။ မူကဲြမရိွေတာ့ လူပဲၾကည့္ၿပီး ေရြးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုဆို မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ လူကို ဦးစားေပးမႈ လြန္ကဲတာ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ လူကို ဦးစားေပးလြန္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားရင္ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ဝါဒလမ္းစဥ္ ရိွရမယ္
ေရြးေကာက္ပဲြတို႔ လႊတ္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ တက္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာရွင္လို တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွပါတယ္။ လစ္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ ကဒါဖီတို႔ ဆီးရီးယားက အာဆတ္တို႔ဟာ ဒီလိုအာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမွာ လူထက္မူကိုသာ အဓိကထားသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိင္း မွာ ကိုယ္ပိုင္မူဝါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္လမ္းစဥ္ ရိွရမယ္။ ဘာမွ ကဲြျပားျခားနားမႈ မရိွဘဲ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္ေနရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးျခားပါတီေတြ ေထာင္ေနေတာ့မွာလဲ။ ဧရာမ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အဓိက ပါတီႀကီးႏွစ္ခုပဲ ရိွတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ အျပည့္အဝလက္ခံ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္တယ္။
စြက္ဖက္မႈ ရိွေရး မရိွေရး
ဒါေပမဲ့ နည္းဗ်ဴဟာ ပိုင္းက်ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။ ရီပတ္ဘလစ္ ကန္ပါတီက စီးပြားေရးေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာပါ အစိုးရဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈ လံုးဝမရိွေစဘဲ ေစ်းကြက္ သဘာဝအတုိင္း ထားရိွၿပီး အစိုးရ အသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေလွ်ာ့ခ် ရင္ အခြန္အတုပ္ေတြလည္း က် ဆင္းၿပီး ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပမႈ နည္း ပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကေတာ့ စီးပြားေရးမွာ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္မႈ လံုးဝမရိွရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ခ်င္တုိင္းတက္ၿပီး တစ္ဦးတည္း လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈေတြ ရိွလာႏုိင္တယ္။ ေငြလံုး ေငြရင္းနည္းပါးတဲ့ အလတ္စားနဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ထိ ခုိက္ေစႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အစိုးရက ထိန္း ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ကြန္ဆားဗတစ္နဲ့ လစ္ဘရယ္
ဒါ့အျပင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးလိုကိစၥမ်ားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ဒီအတြက္ အခြန္အတုပ္ေတြ တုိးျမႇင့္ေကာက္ခံရမယ္။ ဆင္းရဲသားမ်ားထက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားနဲ႔ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ ပိုမိုေကာက္ခံရမယ္လုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ေယဘုုယ်အားျဖင့္ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီကို စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပါတီ၊ ကြန္ဆား ဗတစ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကၿပီး ဒီမုိကရက္ေတြကိုေတာ့ လူလတ္တန္းစားမ်ားရဲ႕ပါတီ၊ လစ္ဘရယ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အေျခခံပါတီတိုင္းက အဲဒီလိုရိွတာကုိ လူတုိင္း သိၿပီးျဖစ္ေတာ့ ပါတီေထာက္ခံသူေတြၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွမရိွဘူး။ ကိုယ့္ ပါတီကလူကို ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။
ပလက္ေဖာင္းဆုိတာ
အေရးႀကီးတာက ဘယ္ပါတီကိုမွ တစ္သမတ္တည္း ေထာက္ခံေလ့မရိွတဲ့ သာမန္မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထု ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြက အမ်ားစုလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြကို စည္း႐ုံးဖို႔အတြက္ ပါတီႏွစ္ခုစလံုးက ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေရြးေကာက္ခံရရင္ ဘာကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္မယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို လူသိထင္ရွား ထုတ္ ျပန္ေၾကညာၿပီး စည္း႐ုံးရတယ္။ အဲဒါကုိ ”ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္း” လို႔ေခၚတယ္။ ဥပမာ အုိဘားမားပထမအႀကိမ္ သမၼတေရြး ေကာက္ပဲြဝင္ေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ ကုိ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပိုၿပီးေပးႏုိင္တဲ့ ဥပေဒျပ႒ာန္း ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ဂြၽန္မက္ကိန္းကေတာ့ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြေလွ်ာ့ခ်ေရး နဲ႔ အခြန္အတုပ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ကို ပလက္ေဖာင္းတင္ခဲ့တယ္။
အလုပ္လက္မဲ႕ ေလွ်ာ႕ခ်ေရး
ခုတစ္ႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္်ဘက္က ဘာနဲ႔ ထြက္လာမယ္ မသိရေသးေပမယ့္ အုိဘားမားကေတာ့ စီးပြားေရးအရိွန္ ျမႇင့္ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း က်ဆင္း ေရးကို အဓိကထား ေျပာၾကားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ က ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဘယ္ကိစၥကို ဦးစားေပးအျဖစ္ ပလက္ ေဖာင္းတင္မယ္ ဆုိတာ အခုအခ်ိန္္ ထိ ထုတ္ျပန္ေၾကညာတာ မေတြ႕ရဘူး။ လုိအပ္ေၾကာင္း မသိလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က အေျခခံဥပေဒ ျပင္မယ္၊ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြ ျပင္မယ္လို႔ ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲက ဘာေတြကို ျပင္မွာလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲ။ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကိုေရာ ဘယ္လို ျပင္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္ မွာလဲ၊ ေရွးကလို အခမဲ့ ပညာေရးတို႔ အခမဲ့ က်န္းမာေရးတို႔ ျပန္လုပ္ မွာလား တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ေတြကို မဲဆႏၵရွင္ေတြ သိ ေအာင္ တင္ျပရမယ္။ အဲဒါဟာ သူတုိ႔ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က မေျပာရင္ သတင္းသမားေတြက ေမးခြန္းေမးၿပီး ေျပာေအာင္ လုပ္ ေပးရမယ္။ ဒါမွ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္တတ္မွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားေတြ ေမးခြန္းေမးတတ္ၾကပါေစ။
(လူထုစိန္ဝင္း)
0 comments:
Post a Comment