လူသားဆန္ေသာ သစၥာစြဲၿမဲေသာ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ရွင္းေသာ

အဖြား ၉၄ႏွစ္ျပည့္တုန္းက ေရးခဲ့တဲ့စာပါ။ ေရးစရာေတြက အေၾကာင္းဆုိက္တုိင္းေပၚေနဆဲ၊ သူမရွိမွ သူ႔ကုိပုိသတိရစရာေတြက ဒီ ၃ ႏွစ္အတြင္း ပုိထြက္ထြက္လာေတာ့ ေရးျဖစ္ေနအုံးမွာပဲ။ တုိင္းျပည္နဲ႔ ဗမာေလာကမွာ ဗူးေတာင္းနစ္လုိ႔ ေဇာင္ျခမ္းေပၚတဲ့အျဖစ္ေတြက ပုိပုိဆုိးလာေတာ့ ငေတမာလုပ္ခ်င္တဲ့ စရုိက္စြဲေနတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေတာ္လွန္ေရး ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေလလုံးႀကီးရင္း ပ်က္စီးတိမ္းပါးအုန္းမွာပဲ။ အေျခခံစရုိက္မွာကုိက ကူလီကူမာအက်င့္နဲ႔ အေခ်ာင္စံခ်င္တဲ့လုပ္ေပါက္ေလးေတြက ရုိးတြင္းထိ လုိက္ေနေတာ့ ပညာနဲ႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ယူရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ဖုိ႔က ေဝးေနပါအုံးမယ္။


၁၉၅၀-၆၀ ေက်ာ္မ်ားက ေဒၚအမာရဲ့ စိန္ေဗဒါလက္သံျပင္းျပင္းနဲ႔ အေရၿခံဳသမားေတြကုိ ထုိးႏွက္ခဲ့တဲ့ လက္စြမ္းမ်ိဳး ခုေခတ္သတင္းသမားေတြမွာ မက်န္ေတာ့ပါဘူး၊ ဦးစိန္ဝင္းေနာက္ဆုံးပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရး ကေလာ္စာနဲ႔ ေဝဖန္စာေရးနည္း ဘာကြဲမွန္းမသိတဲ့လူမ်ိဳးေတြ တြင္က်ယ္ေနရင္ ဒီလုိလူေတြေရးတဲ့စာေတြဖတ္ေနရတဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ နလံထူမွာ မဟုတ္ေသးပါ။
(၁)
“လူရဲ႕အမြန္ျမတ္ဆုံး လုပ္ေဆာင္မွဳက ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး ေမတၱာေစတနာနဲ႔ သူမ်ားအက်ိဳးကုိ ရြက္ေဆာင္ေပးျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ငါ့သားလူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ႏုိင္ေစခ်င္တယ္။ ဘာလုပ္သင့္တယ္၊ ဘာကုိလုပ္မယ္ဆုိတာ သားဖာသာ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ေပါ့။ …..
ဘုိဘုိမွာ အသိပညာေတြ လုံေလာက္ေအာင္ စုေဆာင္းမိမွာကုိ အဘြားသံသယမရွိဘူး၊ အဲဒီအသိေတြနဲ႔ လူနဲ႔လူခ်င္းအတြက္ ဘုိဘုိက အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ မြန္ျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္လာေစခ်င္တယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔အတူ၊ သက္ရွိလူေတြကုိလည္း ဘုိဘုိစိတ္ဝင္စားေစခ်င္ေသးတယ္။ ဘုိဘုိဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ပညာေတြ အသိတရားေတြကုိ တျခားလူေတြအတြက္ အသုံးခ်ေပးႏုိင္တဲ့ ေျမးကေလးျဖစ္လာပါေစလုိ႔ အဖြားဆႏၵျပဳပါတယ္။ …”
၇တန္းႏွစ္မွစ၍ ေမြးေန႔တုိင္းဤသုိ႔ အမွတ္တရစာေလးမ်ားေရးေပးေလ့ရွိသည္မွာ ေနာက္ပိတ္ဆုံး က်ေနာ္ဘြဲ႔ရသည့္ ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္ဝါရီလထိပင္တည္း။ အတူေနေျမးငါးေယာက္စလုံးကုိ အစဥ္ေျပာဆုိဆုံးမခဲ့ရုံသာမက မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္ေအာင္ စာကေလးေတြေရး ဆုံးမခဲ့ျခင္း၏ တန္ဖုိးကုိ အဖြားမရွိမွ ေကာင္းေကာင္းသိပါပီ။ သုိ႔ေပမင့္ တႏုိင္ငံလုံးႏွင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္က ျမန္မာစာဖတ္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ရည္စူးေရးသားခဲ့သည့္ အေမ့ေရွးစကားေဆာင္းပါးမ်ား ေရးစက အဖြားက ဘာလုိ႔ အဖြားႀကီးေလနဲ႔ အေမ အေမဆုိပီး ေရးရပါလိမ့္၊ တသက္လုံး ကြ်န္မလုိ႔ ေရးလာတာဘဲဟု ဇလုံးဇခု ျဖစ္မိပါေသးသည္။ ထုိစဥ္ကပင္ ၈၀ နားကပ္ေနသည့္ ကုိယ့္အဖြားကုိ ေနာက္ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ေနအုံးမယ္ဟု ထင္ေနခဲ့သည္ကုိး။
(၂)
အဖြားႏွင့္ လူခ်င္းမေတြ႔ဖူးလုိက္သူမ်ားက သူ႔ကုိ အင္မတန္႔သိကၡာႀကီးႏွင့္ ဧရာမအာဇာနည္မိန္းမႀကီးလုိ ခန္႔ခန္႔ႀကီးေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးေၾကာက္သည္ကုိ ေတြ႔ဘူးပါ၏။ အသက္၈၀ေက်ာ္ထိ တအိမ္လုံးက လူ ၁၅ေယာက္ေလာက္စာ ေစ်းဝယ္ပီး ဆုိကၠားစီးျပန္သည့္ အဖြားအေၾကာင္းေျပာျပပီး ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးမႏုိင္ရပါေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။ မျမရင္သီခ်င္းမ်ား၊ ညြန္႔ညြန္႔စိန္၏ မွန္ႀကိဳက္သူ သီခ်င္းစသည္တုိ႔ကုိ လုိက္ညည္းေနတတ္သည့္ ဟာသေတြ အရႊန္းေတြေဖာက္ရင္း ျပံဳးေနတတ္သည့္ သူ႔ရုပ္ပုံကုိ မ်က္စိထဲက ေဖ်ာက္မရေပ။
စာေရးဆရာမဆုိပီး အိမ္မွဳကိစၥတြင္ ေရွာ္သည့္ (အဖြားစကားႏွင့္ ေရွာ္လကြီး ဂြီး) ဆုိသည့္ အစားထဲကလဲ မဟုတ္ပါ။ မႏၲေလးပုံစံ အစားအေသာက္ကုိ စုံစုံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ရွာရွာေဖြေဖြစီမံစားတတ္ပီး အဆီအအိမ့္ ဘုိစာတရုတ္စာေတြထက္ ေတာစာ ေတာငွက္ ေတာအရြက္ေတြကုိ ခုံခုံမင္မင္ရွိလွသည္ကုိ ေအာက္ေမ့လွပါ၏။
လူႀကီးဆုိပီး သူ႔အတြက္သီးသန္႔ျပင္ေပးသည့္ အစားအေသာက္ဟူသမွ်ကုိလည္း ေဟ့…. မင္း စားပါကြ… ငါမႀကိဳက္လုိ႔..ဆုိပီး ေျမးေတြပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးတတ္သည့္ ျမန္မာအဖြားတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ေနရသူအားလုံးစိတ္တြင္ ဘယ့္တြက္မွ ဇႏုိးဇေနာင့္မျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားေလ့ရွိပါ၏။
အဆာက်ယ္ ေျခာက္စေထာင္သည့္ လူႀကီးလူက်ယ္အေပါက္မ်ိဳး ခ်ိဳးသည္ကုိ ဘယ္ခါမွ သူ႕တြင္မေတြ႔စဖူး၊ သူ မေက်နပ္လွ်င္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေျပာပီးသည့္ေနာက္ ရန္ၿငိဳးအေၾကြးထားတတ္သည့္အေလ့ကုိ အဖြားမွာမေတြ႔ရ။ ေဖာ္ေကာင္ဘခက္ႏွင့္ သခင္တင္ျမတုိ႔ လက္နက္ခ်တသိုက္ေပါင္းပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိေရးမည္၊ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ဝင္ကူေပးပါဆုိသည့္ တခါကသာ သူမေက်နပ္လြန္းလွသျဖင့္ ဒီလူေတြေရးမည့္စာအုပ္သည္ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းမည့္စာအုပ္မဟုတ္ေၾကာင္း ဝင္မပါဘုိ႔ ေျပာဘူးပါသည္။ အဖြားစကား နားေထာင္သည့္အေနႏွင့္ အဘ သခင္တင္ျမႏွင့္ လူခ်င္းခင္ေသာ္လည္း ထုိကိစၥဝင္မပါခဲ့မိပါ။ ေနာက္ပုိင္း သခင္တင္ျမ ဗရမ္းဗတာေတြ ေရးေနသည္ကုိေတြ႔မွ လူႀကီးမ်ား တယ္ျမင္တတ္ပါလား ေအာက္ေမ့မိပါသည္။
အယ္ဒီတာ စာအုပ္တုိက္ရွင္ တေယာက္ေျပာဘူးသလုိ ေဒၚအမာသည္ သူ႔ဆီ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာသူဟူသမွ် တေျပးညီ ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံသည္ဆုိသည့္စကားကုိ အမွတ္ရပါသည္။ စာေပ၊ႏုိင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး စသည့္ ဘက္ေပါင္းစုံမွ ထိေတြ႔ခဲ့ရသူမ်ားတြင္ ကူလီကူမာ အျမတ္ထုတ္သည့္သူမ်ားလည္း မနည္းခဲ့ပါ။ သိပင္သိေသာ္ျငား ထုိသူမ်ားအားလုံးကုိ လူႀကီးပီပီ တည္တည္တံ့တံ့ ဆက္ဆံတတ္ပါ၏။တခါက ေမၿမိဳ႕တြင္ အပူေရွာင္ေနေသာ အဖြားဆီ သြားလည္ပီး မႏၲေလးအဆင္းလမ္းတြင္ ဗိသုကာအယ္ဒီတာ ကုိေမာ္လင္းေျပာခဲ့ဘူးေသာ ေဒၚအမာ အသက္ရွည္တာ ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ိဳးဆက္အသစ္ လူေတာ္လူေက်ာ္ေတြနဲ႔ ထိစပ္ေနခဲ့ပီး ဘဝမွာ စိတ္ဝင္စားစရာ အသစ္အသစ္ေတြ ေတြ႔ေနႏုိင္လုိ႔ဘဲ ဟူသည့္ စကားကုိလဲ ခုတုိင္ သတိရမိေတာ့၏။ ကာတြန္းဘက္ဆုိက ဦးဘဂ်မ္း၊ဦးဟိန္စြန္းမွသည္ ေအာ္ပီက်ယ္၊ ကုိေဇာ္ေမာင္ထိ၊ စာေပမွာကား ဂႏၴေလာကေခတ္မွ အင္တာနက္မီဒီယာေခတ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိလွ်င္ ၂၁ဦး အညာသားပါတီေခတ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးဆက္ အဆက္ဆက္ထိ။ ဂီတ…လူမွဳေရး ပညာေရး အရာရွိ သူေဌး ဘုန္းႀကီး စသည့္ နယ္ပယ္စုံတြင္ ေဒၚအမာ၏ မိတ္သဂၤဟဆုိသူမ်ားမွာ ဦးလွမရွိသည့္ေနာက္တြင္ပင္ ယုတ္ေလ်ာ့မသြားဘဲ တုိးလုိ႔သာ လာသည္ကုိ သတိျပဳမိပါ၏။ မႏၲေလးက လက္ဝဲအုပ္စုေတြဆုိပီး ဖာသိဖာသာေနခဲ့ႀကသူမ်ားပင္ ယခုကာလ ဖိႏွိပ္ဆုတ္ယုတ္မွဳမ်ားေၾကာင့္ သံေဝဂရပီး အဝင္အထြက္လုပ္လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
(၃)
ေဒၚအမာဆုိတာ ကြန္ျမဴနစ္မႀကီးပါဟု တုိးတုိး (ဝါ) ေပၚတင္ေစာ္ကားၾကသည္ကုိလဲ (ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုထဲကပင္) ႀကံဳရဘူးပါ၏။ အထူးသျဖင့္ စစ္အစုိးရ အဆက္ဆက္ ဝါဒမွဳိင္းေအာက္တြင္ လူျဖစ္ၾကသူမ်ားအဖုိ႔ ကြန္ျမဴနစ္ဆုိတာ ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ လည္မ်ိဳေဆာ္တဲ့ဘီလူးေတြဟုသာ ခပ္ဝါးဝါးသိထားၾကရာ သူတုိ႔ ႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ စာေရးဆရာမႀကီးကုိ ကြန္ျမဴနစ္အေမ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဟု လက္ခံခ်င္ၾကပုံမရ။ က်ေနာ္လဲ ဟုိစဥ္က အဖြားတုိ႔ ဦးစိန္ဝင္းတုိ႔ အေမရိကန္ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာလွ်င္ သိပ္မေၾကလည္လွ။ ဂြ်န္ဝက္ဘ္စတန္႔ေလးေတြျမင္မွ ေရွးသတင္းစာဆရာေတြ တယ္ပါးတာဘဲ၊ ငါတုိ႔ေတြ သိပ္အတာဘဲဟုသာ သက္မခ်မိေတာ့သည္။ လူမဆန္တဲ့ အရင္းရွင္စံနစ္ကုိ ငါခုထိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဟု အဖြား ေျပာခဲ့စဥ္က ရီဆက္ရွင္းမလာေသးပါ၊ ဗမာျပည္တြင္ ဓာတ္ေငြ႔လုိင္းေတြ ျဖတ္မေဖာက္ေသးပါ။ အဖြားေမြးေန႔တုိင္း လာေနက် လူထုက စင္တင္ေပးလုိက္သည့္ ရဲေဘာ္ႀကီးက အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေခတ္ကုန္ပီ စစ္တပ္ကုိ မလွန္နဲ႔ေတာ့ ဆုိပီး ႏုိင္ငံေရးျပည့္တန္ဆာဝါဒသစ္တရပ္ ထူေထာင္ေနသည္ကုိ ဖတ္ရေလေသာ္ အဖြားသုံးတတ္သည့္ ဒီပုဆုိးဝတ္ရင္ ဒီခ်ီးဘဲပါမည္၊ ၿဗိဇုံနဲ႔ ၿဗံဳဇိ စသည့္ အလုံးေလးမ်ားက ေခါင္းထဲေပၚလာပါသည္။
အဖြားျဖတ္သန္းခဲ့ရာဘဝကုိ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေသာ္ ၁၉၃၆ သပိတ္ေခတ္မွစ၍ ႏုိင္ငံေရးနယ္ထဲ ကြ်ံမဝင္မိေအာင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အလွမ္းခြာထားတတ္သည္ကုိ သတိျပဳမိပါ၏။ သူ႔ဘဝတြင္ ပဲ့ကုိင္ရွင္ သတင္းစာဆရာေကာင္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ၊ ပညာရွင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားလုိ လိမ့္လိမ့္လဲလဲဘဝမ်ိဳး ႏုိင္ငံေရးသိကၡာက် လူအရင္နာမည္ေသသည့္အျဖစ္မ်ိဳး ႏွင့္ မၾကံဳခဲ့ရေပ။ သူ႔ဘဝကုိ သတင္းစာမွတဆင့္ အထက္ဗမာျပည္၊ ေနာက္ တႏုိင္ငံလုံးက စာဖတ္ပရိသတ္သုိ႔ ကမၻာ့ေရးရာသုံးသပ္ခ်က္မ်ားေပးပီး စစ္ေအးအႏၲရာယ္ကုိ မီးေမာင္းထုိးျပျခင္း၊ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ သတင္းႏွင့္ အႏုပညာသည္မ်ား ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးျခင္း၊ သတင္းစာမရွိသည့္ေနာက္ ျမန္မာမွဳအႏုပညာသမုိင္းထုပၸတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ လူမွဳစရုိက္ ပညာေပးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးျခင္းတြင္ ျမွဳပ္ႏွံသြားခဲ့ပါ၏။ ထုိသုိ႔ နယ္ပယ္စုံတြင္ ကေလာင္ျမဴးႏုိင္သည့္ အားသာခ်က္ေၾကာင့္ သာမန္လက္ဝဲသတင္းစာဆရာမ်ားႀကားတြင္ စာေပပညာရွင္ လူမွဳသမုိင္းဆရာတေယာက္အျဖစ္ တင္က်န္ခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ျငား တုိင္းျပည္တြင္ အေရးႀကီးလာပီဆုိက ေရွာင္ေသြမလႊဲဘဲ ေနာက္က တိတ္္တဆိတ္ပါတတ္ပါေသးသည္။ ၁၉၈၈က မႏၲေလးထုတ္ ၈ေလးလုံးသတင္းစာတြင္ ေခါင္းႀကီးေရး တည္းျဖတ္လုပ္ခဲ့သူဟု ေဒၚအမာစာစုစာရင္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ရမည္မဟုတ္ပါ။ အေျခအေန ဆုိးရြားလာခ်ိန္တြင္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဆီ လူလႊတ္ပီး ၾကားဝင္ထိန္းေပးဘုိ႕ ေျပာခဲ့ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာေတာ္က ႏုိင္ငံေရးနားမလည္ဟု ဆုိကာ လက္ေရွာင္ေနခဲ့သျဖင့္ မနီလာပုံစံ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကုိ မၾကံဳခဲ့ရပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္မသာတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးက ေဒၚေဒၚ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ဝင္အေရြးခံရမယ္ေနာ္ဟု စကားစသည္ကုိ ျပံဳးေနခဲ့သျဖင့္ ဆရာမင္းသုဝဏ္ႀကံဳရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးမွ ကင္းေဝးခဲ့ရုံသာမက သူငယ္ခ်င္း အမ္ေအေဒၚအုန္းကဲ့သုိ႔ ေအာင္ႀကီးပါတီမွ ဝင္အေရြးခံမိ၍ အရွက္ကြဲရသည့္အျဖစ္ကုိလဲ မၾကံဳခဲ့ရ။ လြတ္လပ္သည့္ ႏုိင္ငံေရးသတင္းစာဆရာအေနႏွင့္ ပညာရွိႏွိပ္စက္မွဳမ်ိဳးစုံကုိ ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း သိကၡာရွိသည့္ ဒီမုိကေရစီထြန္းကားေရးကုိ ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ ခုိင္ခုိင္မာမာအားေပးသြားခဲ့သည္။
(၄)
ဆင္းရဲေသာ ဓမေနာက္ပိတ္ေခြတုိင္းျပည္တြင္ လူျဖစ္မိေသာ က်ေနာ္တုိ႔တြင္ ကံေကာင္းလြန္းလွစြာ ကာလၾကာရွည္ အတူေနထုိင္ခဲ့ရေသာ အဖြား၏ လူ႕သက္တမ္းကုိ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္စရာဟု ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းမ်ားမ်ား ရုိက္မထားႏုိင္ မစုႏုိင္ခဲ့ပါ။ သုိ႔တြက္ သူ႔လက္ေရးလက္သား စာအုပ္စာတမ္းေတြ႔သမွ် အေဝးေရာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္။ မ်ားမၾကာခင္က စကၤာပူေန သမုိင္းပါေမာကၡတေယာက္ဆီမွ ၁၉၃၆ ျမန္မာ့အလင္းသၾကၤန္စာေစာင္တြင္ မအမာ၊တကၠသုိလ္ ဆုိပီးေရးသည့္ ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္ရေတာ့ အင္မတန္မွ သူ႕ကုိ ေအာက္ေမ့ရသည္။ ငါေရးခဲ့လားေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူးဟုဆုိကာ ျပံဳးေနမည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကုိလည္း ျမင္ေယာင္မိပါ၏။ သူေရးပီး သားထဲမွ အျဖတ္အေတာက္ခံပီး စာအုပ္ျဖစ္မလာေသးသည့္ စာမ်ားစြာ က်န္ေနပါေသးသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုိကုိးကြ်န္းပုိ႔ခံရသည့္သားအတြက္ ခံစားခ်က္ ၾကံဳေတြ႔ရပုံအစုံကုိ ျပန္လြတ္ခ်ိန္ထိ မွတ္တမ္းတင္ထားခ်က္မ်ားမွာ သမုိင္းတန္ဘုိး ႀကီးလွပါသည္။ ျပန္လႊတ္မည့္အေၾကာင္း ေမၿမိဳ႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ေခၚေျပာပီး အိမ္အျပန္တြင္ မည္မွ် စိတ္တုန္လွဳပ္ခံစားရပုံကုိ မွတ္သားထားသည္မွာ ဝတၳဳေရးဆရာမ်ားပင္ အတုယူေလာက္ပါ၏။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ မိတ္ေဆြရင္း ၿဗိတိသွ်စာၾကည့္တုိက္မွ ပက္ထရစ္ရွာ ဟားဗတ္ေရးသကဲ့သုိ႔ ေဒၚအမာကြယ္လြန္ျခင္းသည္ ေခတ္ႀကီးတေခတ္၏ အဆုံးသတ္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္သစ္တရပ္ထူေထာင္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးကုိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ မ်ိဳးဆက္၏ နိဂုံးလဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိမ်ိဳးဆက္၏ အလုပ္အေမြကုိ ပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည့္ လူခြ်န္လူေကာင္းမ်ားမ်ား ေပၚထြက္လာပါေစ၊ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးႏုိင္ၾကပါေစဟုသာ ေမွ်ာ္လင့္ရပါ၏။

 ဘိုဘိုလန္းစင္ ဘေလာက္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။