ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္အဖြဲ႕

သရ၀ဏ္ (ျပည္)

        ရုပ္ရွင္အဖြဲ႕သည္ မႏၱေလးတြင္ ရိုက္ကူးၾကသည္။ သံယာမ်ား ဆြမ္းခံၾကြ လာသည္ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္ခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ အမရပူရၿမိဳႈ႕ မဟာဂႏာရံုေက်ာင္းသို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ေပသည္။ မဟာဂႏၵာရံုေက်ာင္းတြင္ စာသင္သား သံယာေတာ္ (၈၀၀)မွ (၁၀၀၀)ခန္္႔ အၿမဲရွိတတ္သည့္အျပင္ တိုးရစ္(စ္)မ်ား လာေရာက္ ေလ့လာလည္ပတ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနက် ျဖစ္၍ မဟာဂႏၵာရံုသို႔ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္သမား (၇)ေယာက္ကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေန႔မွာ ၂၀၀၈ခု၊ ႏုိ၀င္ဘာ(၈)ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။

        မဟာဂႏၵာရံုေက်ာင္းတိုက္တြင္ ေန႔ဆြမ္းအလွဴရွင္ရွိ္လ်ွင္ သံယာေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားခ်ိန္မွာ နံနက္(၁၀ၚ၁၅)ျဖစ္၍ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴရွင္ မရွိပါက ဆြမ္းစားေက်ာင္းသို႔ၾကြလာေသာ အခ်ိန္မွာ နံနက္(၁၀း၃၀)ျဖစ္သည္။ ဒါကို ဧည့္လမ္းညႊန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ာ သိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔သည္ နံနက္(၉)နာရီခန္႔တြက္ ဘုန္းေတာင္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ အတန္ငယ္ ေစာေနသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးရသည္မွာ ဓာတ္ပံုရိုက္သလို၊ ဗီဒီယိုရိုက္သလို ခ်က္ခ်င္ ေကာက္ကာငင္ကာ ရိုက္ကူး၍မရ။ ကင္မရာဆင္ျခင္း၊ ေနရာေရြးျခင္း၊ ထေရာ္လီဆင္ျခင္း၊ ligiting ခ်ိန္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ ဗာဟီရမ်ားလွသျဖင့္ ႀကိဳတင္လာေရာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေနရာအေနအထားကို ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပရသည္။
         "ဒီလမ္းေပၚမွာ သံယာေတာ္ေတြ တန္းစီရပ္ၿပီး ေနရာယူမယ္။ သံေခ်ာင္းေခါက္လိုက္တဲ့အခါ ေဟာဟိုက ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲကို တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ၾကြသြားမယ္။ အသင့္ျပင္ထားတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းေတြမွာ သူ႔အစီအစဥ္အတိုင္း ၀င္ထိုင္ၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကမယ္။ တန္းစီတဲ့အခါမွာေရာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတ့အခါမွာေရာ စကားမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တရားနဲ႔အညီ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကတယ္"
          "ဒါဆို တိုးရစ္ ေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ေနၾကသလဲ"
          ဒါရိုက္တာ Ronald Fricke က သူသိခ်င္ေသာ အဓိက ေမးခြန္းကိုုေမးသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ သူက ရုပ္ရွင္ထဲတြင္  တိုးရစ္မ်ားကို မပါေစလို။ တိုးရစ္မ်ားသာ မဟုတ္၊ ဇာတ္လမ္းႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသာ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ွ ကင္မရာေဘာင္ထဲမရွိေစခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းကိုေမးျခင္းျဖစ္သည္။
          "တိုးရစ္ေတြက ဆြမ္းစားေက်ာင္း၀င္း အ၀င္၀ကေန စံုၿပံဳရပ္ေနၿပီး သံယာေတာ္ေတြဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းေရွ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္ ၀ရန္တာကေန ဓာတ္ပံုတက္ရိုက္ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္"
         "သံယာေတာ္ေတြ ရပ္ေနတဲ့ လမ္းမမွာေရာ တိုးရစ္ေတြ အသြားအလာရွိလား"
         " ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ့ တိုးရစ္က ခပ္ သူတ္သုတ္ ေလ်ွာက္လာတာ။ ကင္မရာ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ ကားထဲကိုေျပးယူတာ စသည္ျဖင့္ တိုးရစ္ အသြားအလာ ကေတာ့ ရွိေနမယ္ "
          "အဲ့ဒီေတာ့ ငါတို႔ရုပ္ရွင္ရိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုးရစ္ေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မလုပ္ေအာင္ မင္းတာ၀န္ယူၿပီး တားေပးနိုင္မလား"
            " ႀကိဳးစားေပးပါမယ္၊ ဒါေပမဲ့ အာမေတာ့မခံႏိုင္ပါဘူး"
             "အာမ မခံႏိုင္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ၁၀၀ရာခိုင္ႏွဳန္း ေသခ်ာခ်င္တယ္"ဟု အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္အဖြဲ႔တြင္ အႀကံေပးေယာင္ေယာင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ကပ္လိုက္လာေသာ ဤအဖြဲ႔၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မိုက္ကယ္ဖရီးမန္း က ၀င္၍ ဆရာလုပ္၏။ သူက ျမန္မာျပည္သို႔ ယခင္တစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။
            " ၁၀၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း ေသခ်ာလို႔မရဘူး၊ ဒါက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ရုပ္ရွင္စတူဒီယိုမဟုတ္ဘူး တိုးရစ္ေတြကို ဒီလမ္းက ျဖတ္မေလ်ွာက္ပါနဲ႔လို႔ ငါတားလို႔မရဘူး" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။
               "ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
           ဟု ဒါရိုက္တာ ေရာ္္နယ္က ေျပေျပလည္လည္ ေမးသည္။
                "အျပင္မွာကေတာ့ လူအုပ္က ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ့ ထိန္းရတာခက္တယ္၊ ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲကို၀င္ၿပီး သံယာေတြ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတာကို အင္ဒိုး(indoor) ေအးေဆး ရိုက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို သြားေလ်ွာက္ၿပီး အျပင္လူမ၀င္ေအာင္ ငါထိန္းေပးမယ္"
                 "ေအး... အဲ့ဒါေကာင္းတယ္၊ ကဲ ပစၥည္းေတြ အားလံုးခ်ေဟ့၊ အင္ဒိုးရိုက္မယ္" ဒါရိုက္တာ၏ စကားအဆံုးတြင္ ရုပ္ရွင္အဖြဲ႕သားမ်ား လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဟိုက္ေအ(စ္) ကားႏွစ္စီး အျပည့္ပါလာေသာ ရုပ္ရွင္ပစၥည္းမ်ားကို ကားေပၚမွ လိုရာေရြး၍ ေခါက္တို႔ေခါက္ျပန္ သယ္ၾက၏။ ထရိုင္ေပါ့ဒ္  ေခၚ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ကင္မရာ ေျခေထာက္ႀကီးကို ပခံုးေပၚသို႔ ထမ္းကာ သယ္သူက သယ္ၾက၏။ ဘတ္ထရီအိုးမ်ားက်ု မ. သူ က မ ၊ ထေရာ္လီသံေခ်ာင္းကို ယူသူ ကယူျဖင့္ အလုပ္မ်ားသြားၾကသည္။
             ဒါရိုက္တာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္ထဲသို႔ လိုက္လာ၏။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း အလင္းေရာင္နည္းသျဖင့္ ေက်နပ္ဟန္မတူ။ သူ႔လက္ထဲတြက္ ကိုင္ထားေသာ အလင္းေရာင္တိုင္း ကိရိယာေလးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွိပ္၍ အလင္းေရာင္ အနည္းအမ်ားကို တိတိက်က် တိုင္းတာေနသည္။ သံယာေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားရန္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အေဆာင္မွာ သာမာန္အခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္ လံုေလာက္မ်ွတေသာ္လည္း ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးရန္အတြက္မူ (သူတို႔က မီးမထိုး၊ မွန္မထိုးဘဲ ရုိက္ကူးၾကျခင္းျဖစ္သည္။) အနည္းငယ္ ေမွာင္ေနသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါရိုက္တာက ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာျဖင့္...
             " ငါ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဒီဆြမ္းစားေဆာင္က အလင္းေရာင္နည္းတယ္၊ ရုပ္ရွင္မွာဆို ပံုေကာင္းထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ မည္းေနလိမ့္မယ္။ ဟိုဘက္ က အေဆာင္ က အလင္းေရာင္  ပိုေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေျပာင္းၿပီးဆြမ္းစားလို႔မ်ား ရမလား၊ ကူညီၿပီးေျပာေပးပါဦး၊ ဒီျမင္ကြင္းကို ငါ လက္မလြတ္ဘဲ ရိုက္ခ်င္လို႔ပါ"
           ထံုးစံအတိုင္း ေျပာေပးပါ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရမရ အာမမခံပါဘူး ဟူေသာ စကားခံျဖင့္ ထိုအလုပ္ကို လက္ခံကာ ဆရာေတာ္ကို သြားဖူးရ၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေသာ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္  အရွင္ ေကလာသ ႏွင့္ သြားေတြ႔၏။ ထိုဆရာေတာ္က စာေပ၀ါသနာပါသည္။ အရွင္ေကလာသ ( Ashin Kelasa) အမည္ျဖင့္ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ဘာသာမ်ားျဖင့္ ေရးသားျပဳစုေနသူ ျဖစ္သည္။ သူေရးေသာ "Buddhist Thought In World Situations Today" စာအုပ္မွာ ထင္ရွားသည္။
             ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျဖစ္အင္ကို ၾကားေတာ့ "ေကာင္းၿပီ ဒါကာႀကီး၊ သံယာေတာ္ေတြကို ဟိုဘက္ ဆြမ္းစားေဆာင္ကို ေျပာင္းၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္းခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကာႀကီးတို႔အဖြဲ႔က တရား၀င္ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ လက္မခံပါဘူး"
           " တရား၀င္ လာေရာက္ရိုက္ကူးတဲ့ ရုပ္ရွင္အဖြဲ႕ပါဘုရား၊ ေဟာဒီမွာ သက္ဆိုင္ရာက ေပးလိုက္တဲ့ ခြင့္ျပဳမိန္႔စာပါ ဘုရား၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းက ဒုညႊန္မွဴး ဦးေက်ာ္အုန္းသန္း ကိုယ္တိုင္ တပည့္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ပါလာပါတယ္"
          "အိမ္း ဒါဆို လြတ္လြတ္လတ္လတ္ ရိုက္ကူးၾကကြဲ႕၊ တိုးရစ္ေတြ ဆြမ္းစားေဆာင္ထဲ မ၀င္ေအာင္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ ေမတၱာရပ္ခံေပးပါ့မယ္"
         ဤသို႔ျဖင့္ ကမၻာေပၚတြင္ ဤသို႔ တစ္စု တစ္ေ၀း ဖူးေျမာ္ခြင့္ရရန္ အလြန္ျမင္ရခဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ ေထရ၀ါဒ၊ ့္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနၾကပံုကို ရုပ္ရွင္အဖြဲ႕မွ အစအဆံုး တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရိုက္ကူးပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးၿပီးေတာ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ထုတ္လုပ္သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေငြလွဴခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ အလွဴခံဌာန သို႔ လိုက္ပို႔ရ၏။ အေမရိကန္ ပရိုဂ်ဴဆာက ့္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြက္ ေဒၚလာ တစ္ရာ လွဴဒါန္းသြား၍ သာဓုေခၚရ၏။
       ေနာက္တေန႕နံနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလး မဟာမုနိ အနီးရွိ ေက်ာက္ဆစ္တန္းကို လိုက္ပို႔မည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ရုပ္ရွင္ရိုက္၍ အလြန္ေကာင္းသည္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အႀကံေပးဆိုေသာ အဂၤလိပ္ က ဖ်က္သည္။
       ေကာင္းၿပီ ဒါဆိုဘယ္သြားမလဲဆိုေတာ့ မဟာဂႏၵာရံုသို႔ ျပန္သြားမည္။ တိုးရစ္ပါခ်င္ပါ ပေစေတာ့၊ သံယာေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားေဆာင္သို႔ ၾကြခ်ီလာပံုကို ျပန္ရိုက္ခ်င္သည္ဟု ဆို လာျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားဆရာကို ဂႏၵာရံုသို႕ေမာင္းခိုင္းရသည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္။
            "ဟိုး ..... ရပ္ပါဦး ၊ ဟိုမွာေတြ႔ၿပီ"
              စသည္ျဖင့္ ေအာ္သံမ်ား ထြက္လာသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ အျခားမဟုတ္၊ ေက်ာက္ဆစ္တန္းအလြန္ လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ လူတစ္ရပ္သာသာရွိေသာ ထိုင္ေတာ္မူ စက်င့္္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူကို အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ က ေက်ာက္မုန္႔မ်ားျဖင့္ အေခ်ာသတ္ ပြတ္တိုက္ေနၾကျခင္းပင္တည္း။
               " အဲ့ဒါကို ရိုက္မယ္ အဲ့ဒါကိုရိုက္မယ္"
           ဟု ဒါရိုက္တာ က အငမ္းမရ ေျပာကာ ရုပ္ရွင္ပစၥည္းမ်ားကို ခ်၍ရိုက္ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပရိုဂ်ဳဆာကို လက္ကုတ္၍...
             "ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ ျပစရာ ရွိလုိ႔ပါ" ဟု မရ မက ေခၚေတာ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး Mr.Magidson က စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ လိုက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေက်ာက္ဆစ္တန္းထဲ ေကြ႔၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတြ႕ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္  မစၥတာ မက္ဂစ္ဆင္ သည္...
              "အိုး မိုင္း ေဂါဒ္"
            " သြားမယ္ သြားမယ္ ဒါရိုက္တာကို သြားေခၚမယ္ ဒီမွာရိုက္ရမယ္"  ဟု ပ်ာယီးပ်ာယာ ဆို၏။
 အေနာက္တိုင္းသားမ်ားက မ်က္စိျဖင့္ ျမင္မွယံုတတ္သူ မ်ားမို႔ လက္ေတြ႔ျပလိုက္ရျခင္းအတြက္ အားရလွေပ၏။
              ကၽြန္ေတာ္ သြားမည္ဆိုတုန္းက မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆိုေသာ ေက်ာက္ဆစ္တန္းကို တကယ္ျပလိုက္ေသာအခါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္၀င္စားသြားသလဲဆိုလ်ွင္ လက္ေထာက္ကင္မရာမင္းႏွင့္ အေထြေထြလုပ္သားတစ္ေယာက္ကို ေလယာဥ္လက္မွတ ္အဆံုးခံကာ မႏၱေလးတြင္ထားခဲ့၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ထိုေန႔ညေနက ပုဂံသို႔ထြက္ခြာလာၾကသည္အထိပင္ မႏၱေလးေက်ာက္ဆစ္တန္း ဆြဲေဆာင္မွဳရွိခဲ့ေလသည္။ ဒါရိုက္တာက-
             "ေလးေပေလာက္ရွိတဲ့ ထိုင္ေတာ္မူ့္ ဗုဒၶဆင္းတု တစ္ဆူကို ပံုၾကမ္းကေန မ်က္ႏွာေတာ္ေပၚလာၿပီး အေခ်ာသတ္တဲ့အထိ ငါတို႔ရိုက္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ပန္းပုဆရာက ထြင္းထုရမလဲ၊ မ်က္ႏွာကို ထြင္းထုတာ အစအဆံုး ရုိက္ခ်င္တယ္။ ရိုက္မွာက ရိုးရိုးကင္မရာ မဟုတ္ဘူး။ Time Lapseလို႔ ေခၚတဲ့ ရိုက္နည္းနဲ႔ ရိုက္မယ္၊ အဲ့ဒါက တစ္မိနစ္မွ ရွပ္တာ တစ္ခါပဲဖြင့္မယ္၊ ပိတ္ကားေပၚမွာ ျပန္ျပေတာ့ ဗီဒီယိုမွာ ရစ္ၿပီး ၾကည့္သလို အျမန္ျမင္ရတာမ်ိဳးပဲ" ဟုေျပာသည္။
            ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွ ရုပ္ရွင္သမားမ်ားကေတာ့ ထိုနည္းကို  Jump Motion ဟု ေခၚသည္။( Slow Motion:
ကို အားက်၍ ထင္သည္။
            ေက်ာက္ဆစ္သမားေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ညွိေပးရသည္။
            "ညီေလး  ကိုယ္လံုးေတာ္ထြင္းၿပီး ထုၿပီးသား မ်က္ႏွာခ်ည္းပဲ အေခ်ာျဖစ္တဲ့အထိ ထုမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ယူရမလဲ"
            "သံုးနာရီေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ အစ္ကို"
              "ထုခ ဘယ္ေလာက္ယူမလဲ"
              "ႏွစ္ေယာက္ ထုရမွာဆိုေတာ့ ေျခာက္ေသာင္း ေလာက္ေပးပါအစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးစက္လဲ ငွားရဦးမယ္"
                "ေျခာက္ေသာင္းမဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေသခ်ာလုပ္ေပး၊ တစ္သိန္းရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းေပးမယ္၊ ၿပီးသြားရင္ အဲ့ဒီ့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မယူဘူး၊ ထားခဲ့မွာ။ ဒါေပမဲ့ စထု တာက ေနၿပီးတဲ့အထိ ရုပ္ရွင္ကင္မရာ ေထာင္ၿပီး ဆက္တိုက္ရိုက္မွာဆိုေတာ့ ဆက္တိုက္လုပ္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း မေနနိုင္ဘူး၊ အခုပဲ ေလဆိပ္ဆင္းရေတာ့မယ္။ နိုင္ငံျခားသား ႏွစ္ေယာက္ ထားခဲ့မယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးမယ္။ အလင္းေရာင္ရွိတုန္း ရိုက္လို႔ရေအာင္ အလုပ္ လုပ္ေပးပါ။ အလုပ္ လုပ္ေနရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ တာတို႔  ကြမ္းယာ ၀ယ္တာတို႔မလုပ္ပါနဲ႔ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာ ေတာင္ အၿပီးတက္ထားပါ"
              ဤသို႔ျဖင့္ ့္ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္သည္ ပံုၾကမ္းမွာ ပံုေခ်ာျဖစ္လာပံုကို မွတ္တမ္းတင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ၾကပါသည္။ ထြင္းထုခ်ိန္ (ရိုက္ကူးခ်ိန္) သံုးနာရီၾကာၿပီး ျပသခ်ိန္ တစ္မိနစ္ခန္႔ပဲ ရွိေလသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပိတ္ကားေပၚတြင္ တစ္မိနစ္မ်ွ ျမင္ရမည့္ ျမင္ကြင္းကို အခ်ိန္ သံုးနာရီ (ျပင္ဆင္ခ်ိန္ တစ္နာရီ) ေပါင္း အခ်ိန္ေလးနာရီ ေပး၍ ၀ယ္ၿပီးသား ေလယာဥ္လက္မွတ္  (မႏၱေလး-ပုဂံ) ႏွစ္ေယာက္ အဆံုးခံ၍ အခ်ိန္ကုန္ေငြကုန္ခံကာ ရိုက္ကူးျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔အလုပ္အေပၚ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မလုပ္ ဘယ္ေလာက္ အေလးအနက္ထားလဲ ေပၚလြင္ေနပါေတာ့သည္
                                        ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္း ဧၿပီလ ။၂၀၀၉ ခုႏွစ္
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဒီေဆာင္းပါေလး ဖတ္ ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့  ၂၀၀၉ ေလာက္ က ..ခုမွ စာအုပ္ ကို ျပန္ရွာေတြ႔လို႔ ျပန္ရွဲ လို တာနဲ႔ အခ်ိန္ေပး စာစီၿပီး တင္ျဖစ္ပါတယ္..  အလုပ္ တစ္ခု ကို ေသခ်ာ စူးစိုက္လုပ္တတ္တဲ့ သူတို႔အလုပ္ လုပ္ပံု က ကၽြန္မ လို ငပ်င္းအတြက္ နမူနာယူစရာေတြ အမ်ားႀကီးရပါတယ္..   ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သိပ္ မသိတဲ့ တန္ဖိုးထားစရာ ရိုးရာအေမြအႏွစ္ လက္မွဳပညာနဲ႔ သူမ်ားက လာ တန္ဖိုးထားမွ တန္ဖိုးရွိမွန္း သတိရမိတဲ့ (ကိုယ္တိုင္ အပါအ၀င္)  ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွက္ပါတယ္.. (ဆင္ေျခက ေတာ့ ကၽြန္မ မႏၱၱေလးသူ မဟုတ္ပါဘူးေပါ့) မဆိုင္ပါဘူး.ေနာ္. ေနာက္ တစ္ခု က  ၄-၅ ရက္ကိုဗီဒီယို တစ္ကားအ ၿပီးရိုက္နိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာ ဒါရိုက္တာေတြရဲ႕ အစြမ္းကို လဲ အံ့ၾသမိပါရဲ႕( ရွက္ရွက္နဲ႕ပဲ)  အနုပညာ  ကို ပံုေဖာ္သူ လား  အနု ပညာေၾကးကို ပံုေဖာ္သူလား... အားလံုးကို မဆိုလုိပါဘူး..ျမန္မာျပည္မွာ မင္းသား မင္းသမီး မပါပဲ ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ ရိုက္ျပနိုင္တဲ့ အဖိုးတန္ ယဥ္ေက်းမွဳ သဘာ၀ရွဳခင္းနဲ႕ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ..ဒါရိုက္တာ ေအာင္ ကိုလတ္ ရိုက္ ကူးၿပီးလက္စ ကယန္းအလွ ဇာတ္ကား လိုမ်ိဳးေပါ့..မင္းသမီး မင္းသား မပါပဲ တိုင္းရင္းသားေတြကို main actor  တည္ၿပီး ေသခ်ာ ရိုက္တယ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္..ဒီဇာတ္ကား ကို ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ရမလဲေတာ့  ေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္.. ။
        စကားမစပ္ ဒါရိုက္တာ ေအာင္ ကိုလတ္ကို ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း ပါ..