Monday, March 28, 2011

ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲက သူ႔၀ိညာဥ္

သူ႔အေၾကာင္းကို ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေရးရတာ စိတ္ထဲ မေကာင္းလွဘူး၊ ျပန္ေတြးမိတိုင္းလဲ သိပ္၀မ္းနည္းရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာမို႔ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္ပဲ ထည့္လိုက္တာကို သူသိရင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာပါ။ သူက က်မကို အျမဲ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့သူ တေယာက္ပဲဲေလ။

တေလာက ကိုဆိုဆီ (တည္ၿငိမ္ေအး) ဆီမွာ ကြန္မန္႔သြားေပးရင္း ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲမွာ သရဲေျခာက္သလို ၾကံဳဖူးတယ္လို႔ ေျပာခဲ့မိေတာ့ ကိုဆိုဆီက အဲဒီအေၾကာင္း ေရးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မလဲ ေရးမယ္ ေရးမယ္နဲ႔ စိတ္ကူးသာရွိၿပီး ေရးဖို႔ရာ လက္တြန္႔ေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သရဲေျခာက္တယ္လို႔ က်မအေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ က်မနားမလည္တဲ့ နည္းပညာရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ တခုခုပဲ ျဖစ္မွာပါလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။


ဒီအေၾကာင္းကို အထူးျပဳၿပီး မေရးဖူးေပမဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ဘေလာ့မွာ ခဏခဏ ေရးဖူးလို႔ တခ်ဳိ႕လဲ ဖတ္ဖူးမယ္ထင္ပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အတိအက် ေျပာရရင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၆ ရက္ည … တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေက်ာ္တရက္ ညေပါ့။ အဲဒီည ညဦးပိုင္းေလာက္မွာ သူ က်မအိမ္ကို လာခဲ့တယ္။ အဲဒီညမွာပဲ သူ … ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

သူေသဆံုးၿပီး ေလးငါးရက္ေလာက္ထိ သူေသသြားမွန္း က်မ မသိခဲ့ဘူး။ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္မရလို႔ က်မစိတ္ေတြ တိုေနခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက သူနဲ႔တကြ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္ ဆိုတာပဲ။ အဲဒီ ရက္ပိုင္းေတြမွာ သူ႔ဇာတ္လမ္းက ဟိုးေလးတေၾကာ္ လူသိမ်ားခဲ့တယ္။ သတင္းစာေတြ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ သူတို႔သတင္းေတြ အျမဲပါၿပီး လူေတြ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သတင္းေတြ ဖတ္တိုင္း က်မစိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်ျဖစ္မိတဲ့ အလြဲတခုက ေန႔စြဲ … ။

သူ ေနာက္ဆံုးလာတဲ့ေန႔ကို က်မ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့မိတာက နိဗၺာန္ေစ်းမွာ မုန္႔စားဖို႔ က်မ ၀ယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ေလးေၾကာင့္ပါ။ သူနဲ႔အတူ အဲဒီလက္မွတ္ေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မုန္႔သြားစားဖို႔ ေျပာထားခဲ့တယ္။ လက္မွတ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး သတ္မွတ္ရက္က လျပည့္ေက်ာ္ တရက္ည။ လက္မွတ္ကေလးက လျပည့္ေန႔နဲ႔ လျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔ … ၂ ရက္ အတြင္းသာ သြားစားလို႔ရတယ္။ လျပည့္ေန႔ညမွာ သူ မလာျဖစ္ဘူး၊ ေနာက္ရက္မွ သြားစားမယ္လို႔ သူက်မကို ကတိေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုတ္တရက္ ခ်ိန္းထားတာ ေပၚလာလို႔ဆိုၿပီး အဲဒီညလဲ မစားျဖစ္ျပန္ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ကို က်မ ေသခ်ာမွတ္မိေနေပမဲ့ သတင္းစာေတြမွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ သတင္းက ႏို၀င္ဘာ ၁၅ ရက္မွာ သတ္ခံရတာ … တဲ့။ သတ္တဲ့လူကလဲ အဲဒီလိုပဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးတယ္။ ဒါဆို က်မက လြဲေနတာလား … သူ က်မဆီလာတာ ေသၿပီးမွလား … ။

မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူလာတာကို က်မတေယာက္ထဲ ျမင္တာမွ မဟုတ္တာ။ ျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ က်မအကို၀မ္းကြဲလဲ ျမင္တယ္။ က်မတို႔ အလုပ္ထဲက ကေလးမေလးေတြလဲ ျမင္တယ္။ အဲဒီညမွာ သူက က်မၾကည့္ဖို႔ မစၥတာဘင္း ဇာတ္လမ္းေလးေတြ လာေပးၿပီး က်မကို ေဒါင္းလုတ္ လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲတခ်ဳိ႕ ျပန္ယူသြားတယ္။ သူခဏလာၿပီး အျပန္ ျခံ၀င္းအျပင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ သူ႕ကားနား အထိေတာင္ က်မ လိုက္ပို႔ လိုက္ေသးတာပဲ။ ဆိုေတာ့ … ေသၿပီး သူတေယာက္နဲ႔ ပစၥည္း အေပးအယူ အလြယ္တကူ လုပ္လို႔ရသလား … လုပ္ႏိုင္ပါသလား၊ က်မေတာ့ မထင္ပါဘူး။ အေၾကာင္း တခုခုရွိလို႔သာ ရဲက ေသတဲ့ရက္ကို လႊဲထားတာပဲလုိ႔ က်မ ယူဆခဲ့တယ္။ ဥပမာ တရားခံေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္ေပါ့ေလ်ာ့ ေစခ်င္လို႔ ရက္လႊဲလိုက္တာမ်ဳိးေပါ့။

က်မစိတ္နဲ႔က်မဆို ရက္လြဲေနတဲ့အေၾကာင္း အားလံုးသိေအာင္ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကလူႀကီးေတြက ႐ံုးျပင္ကႏၷား ေရွာင္ရွားၾကသူေတြမို႔ က်မကို လွ်ာမရွည္ဖုိ႔ အထပ္ထပ္ သတိေပးၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထူးဆန္းတာတခုက သူ႔ဖုန္းေတြရဲ႕ အ၀င္ေကာလ္ အထြက္ေကာလ္ မွန္သမွ်ကို ရဲက စစ္ေတာ့ က်မဖုန္းနံပါတ္ မပါခဲ့ဘူးလား မသိပါဘူး၊ တျခား သူနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြ ရဲက ေခၚစစ္ေဆးခဲ့ေပမဲ့ က်မကေတာ့ လြတ္ေနခဲ့တယ္။ အမွန္က သူမေသခင္ တရက္ထိ က်မနဲ႔ညတိုင္းလိုလို ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတာ။ ေသမယ့္ညမွာေတာင္ သူက က်မတို႔ ျခံေရွ႕မွာ ကားရပ္ၿပီး သူေရာက္ၿပီဆိုတာ ဖုန္းဆက္ ေျပာလိုက္ေသးတာပဲ။

သူေသသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း အိပ္မက္ထဲကို သူခဏခဏ လာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္က က်မတေယာက္ထဲ မက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ က်မအမႀကီးပါ မက္တယ္တဲ့။ က်မမက္တဲ့ အိပ္မက္ကေတာ့ ဒီလိုပါ။ သူခါတိုင္းလိုပဲ က်မဆီေရာက္လာၿပီး သူ႔အတြက္ ဆြမ္းေကၽြး အမွ်ေ၀ေပးဖို႔ အန္တီ့ကို ေျပာေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ အန္တီဆိုတာ အေမ့ကိုေျပာတာပါ။ သူက အျမဲသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ေပမဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ရန္ျဖစ္ထားသလို ေပေပက်ံက်ံနဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကလဲ ႏြမ္းဖတ္လို႔။ ေနာက္တခါ ထပ္မက္ေတာ့ သူက ကတံုးႀကီးနဲ႔တဲ့။ အိပ္မက္ေတြက ႏိုးတိုင္း ၀မ္းနည္းလို႔ က်မငိုမိတယ္။ သူ တကယ္မေသပါေစနဲ႔ … ဒီအျဖစ္ႀကီးဟာ အိပ္မက္ဆိုးႀကီး တခုသာ ျဖစ္ပါေစလို႔ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိရက္နဲ႔ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိတယ္။

သူေသၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔အရိပ္ေတြက က်မတို႔ အိမ္နားမွာ ရွိေနသလိုပဲလို႔ စိတ္ထဲ ခံစားေနရတယ္။ သူမေသခင္ လပိုင္း ကာလေတြမွာ သူနဲ႔က်မ ပိုရင္းႏွီးခဲ့ၾကလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားတယ္၊ အင္တာနက္သံုးတယ္၊ က်မကို ဂစ္တာတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မနဲ႔အတူ ေဆာ့ၾကတယ္။ က်မနဲ႔ ကစားဖို႔ဆိုၿပီး သူ႔အေမ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး လက္လွည့္ေဘာလံုးကန္တဲ့ ခံုကေလးကို သူ႔အိမ္က ယူလာခဲ့တာေလ။ သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူ႔အရိပ္ေတြ လႊမ္းမိုးလြန္းလို႔ ေဘာလံုးကစားတဲ့ ခံုကေလး ပက္က်ိကို ေပးလိုက္တယ္။ ပက္က်ိဆိုတာက က်မနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာခင္ရာက အျပင္မွာပါ သိေနတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္ ေကာင္ေလးပါ။ အြန္လိုင္းမွာသံုးတဲ့ နစ္ခ္နိမ္းက ပက္က်ိမို႔ ပက္က်ိပဲ ေခၚျဖစ္တယ္။ ေသတဲ့ရက္လြဲတဲ့ ကိစၥ ပက္က်ိကို ေျပာျပေတာ့ ပက္က်ိက စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်မကို ၾကည့္ၿပီး … အမကို လာႏႈတ္ဆက္တာ ေနမွာပါ အမရယ္ … လို႔ ေျပာတယ္။ က်မ ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ မသိေတာ့ဘူး။

တရက္ေတာ့ အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာေတြ အားလံုးကို defrag လုပ္ဖို႔ ဖြင့္ထားရင္း က်မက က်မစက္နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲ ၀င္ထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ စိတ္ထဲ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္ေအာင္ လန္႔သြားတာက သူ႔နာမည္နဲ႔ အေကာင့္ႀကီး စိမ္းေနတာ ျမင္လိုက္ရလို႔ပဲ။ အြန္လိုင္းမွာ သူရွိေနတာလား … ။ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ … တုန္ရင္ေနတဲ့ လက္နဲ႔ က်မ သူ႔အေကာင့္မွာ အစက္ကေလး ခ်ၿပီး enter ေခါက္လိုက္ေတာ့ တံုခနဲ အသံသဲ့သဲ့ ၾကားရတယ္။ က်မ သိလိုက္ပါၿပီ။ သူအိမ္ကိုလာရင္ အျမဲသံုးေနက် ကြန္ပ်ဴတာကို ဖြင့္ထားခဲ့တာကိုး။ သူ ေနာက္ဆံုးသံုးတုန္းက ေလာ့ေအာက္ မလုပ္ခဲ့လို႔ဘဲ ဆိုၿပီး အဲဒီစက္နား ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔သြား၊ ေလာ့ေအာက္ ေသခ်ာလုပ္၊ စက္ကိုလဲ တခါထဲ ရွပ္ေဒါင္း လုပ္ခဲ့လိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္တခါ မရဲတရဲ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အေကာင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္ကေလးက အလုိလို ဆိုင္းအင္ ျဖစ္ၿပီး ျပန္စိမ္း လာျပန္ေရာ။ ဘယ္လိုလဲ … က်မ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေလာ့ေအာက္ ထပ္လုပ္၊ ေအာ္တိုဆိုင္းအင္မ်ား လုပ္ထားလား ေသခ်ာစစ္ၾကည့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက အင္တာနက္ အျမဲသံုးေနက်လူပဲ။ သူ႔စက္မဟုတ္တဲ့ တျခားစက္မွာ ေအာ္တိုဆိုင္းအင္ မျဖဳတ္ဘဲ သံုးမယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နည္းပညာေတြကို က်မလဲ သိပ္နားမလည္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ သူ႔အေကာင့္ အလိုလို ဆိုင္းအင္ ျဖစ္ရသလဲ စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ထက္ပိုတတ္တဲ့ ပက္က်ိကို ေျပာျပေတာ့ လာလုပ္ၾကည့္တယ္။ မရပါဘူး။ တျခားအေကာင့္ ေျပာင္း၀င္၊ ျပန္ထြက္၊ စက္ျပန္ပိတ္၊ ျပန္ဖြင့္ရင္ သူ႔နာမည္ပဲ ၀င္၀င္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပက္က်ိက ဂ်ီေတာ့ခ္ကို uninstall လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေအးသြားေတာ့တာပဲ။ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ ႐ံုးက ကေလးမေလးေတြ အဲဒီစက္ကို မသံုးရဲၾကေတာ့ဘူး။

က်မကေတာ့ ဒါကို သူလာေျခာက္တယ္လုိ႔ ခုထိ မထင္ေသးပါဘူး။ က်မ နားမလည္တဲ့ နည္းပညာဆိုင္ရာ အေၾကာင္းတခုခုေတာ့ ရွိရမယ္လို႔ ယံုၾကည္္ေနဆဲပါ။ က်မတို႔ညီအမ အိပ္မက္ေတြ မက္ေတာ့ အေမက သူ႔ကို ရည္စူးၿပီး ေျခာက္ထပ္ႀကီး ရတနာေက်ာင္းတိုက္မွာ သံဃာ အပါး ၂၀ ဆြမ္းေကၽြးေပးပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ ေရစက္ခ်ၿပီး အမွ်ေ၀ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေကာင္းရာမြန္ရာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ ဘ၀မွာလဲ ခုလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးနဲ႔ မၾကံဳရပါေစနဲ႔ … ။


အဲဒီေနာက္ပိုင္း အိပ္မက္ထဲကို သူမလာေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် က်မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြလဲ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ခမ္းခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း မေန႔တေန႔ကလို ထင္မိေနတုန္းပဲ။ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပမဲ့ သူ႔ကို မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူ ဘယ္ဘ၀မ်ား ေရာက္ေနမလဲ ေတြးမိရင္း ဂ်ီေတာ့ခ္၀င္တဲ့အခါ Supermegalove ဆိုတဲ့ သူ႔နာမည္ေလး စိမ္းလာေလအံုးမလားလို႔ တခါတေလ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိပါေသးရဲ႕။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၅၊ ၂၊ ၂၀၁၁
၁၃း၃၇  နာရီ

ေမဓာ၀ီ မွကူးယူတင္ျပပါသည္။

  1 comment:

  1. မေမဓါ၀ီ ဆီမွာ ေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္းမသိေတာ့ဘူး။ ရက္လြဲတဲ့ ကိစၥရယ္၊ ဖုန္း ေကာလ္ အစစ္မခံရတဲ့ ကိစၥ၊ ဂ်ီေတာ့ စိမ္းတဲ့ကိစၥ ေတြ အားလံုးက လိုက္မမီျဖစ္ရပါတယ္။

    ReplyDelete

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...