မ်ဳိးဆက္မ်ားကို တိုးတိုက္ၾကည့္ျခင္း
|
9:48 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ လူငယ္ၾကားထဲမွာ ဟာသေတြရွိတယ္။ တကယ္လို႔ အခုေန ေကာက္ကာငင္ကာ ေသေတာ့ မယ္ဆိုရင္ သမိုင္းတြင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုစကားမ်ဳိးခ်န္ထားရစ္ၾကမလဲေပါ့။
ဥပမာဗ်ာ - ဆရာေတာ္ ဦးဝိစာရထင္တာပဲ။ လိမၼာရစ္က်ပါလို႔မွာတယ္။ ဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္က “လူတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ -” အစခ်ီျပီး သမိုင္းတြင္ေလာက္တဲ့စကားကို ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာတဲ့ “လူတေယာက္မွာ အေရးအၾကီးဆံုးဟာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈ” ဆိုတာကို ကပ္ထားဖူးတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတေယာက္က ဘုရားပံုေတာ္မွာ “ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ပင္ မေကာင္းမႈကို မျပဳလုပ္သူ” ဆိုျပီးေရးထားတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲက သူအၾကည္ညိဳဆံုးဂုဏ္ေတာ္ကို ေရးထားတာလို႔ေျပာတယ္။ သူကိုးကြယ္လိုက္ပံုက ရွင္းတယ္။ ဘာက်မ္းကိုးက်မ္းကားမွမပါဘူး။
မအပ္မရာေျပာရရင္ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္မျပဳခင္ေလး မွာသြားတဲ့ “မေမ့မေလွ်ာ့၊ မေပါ့မဆ” ဆိုတာကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ အလြတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ စကားနဲ႔ “ပညာပါတယ္” ေပါ့။ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ တိုတိုပဲေျပာတယ္။ “မ-အ ရေအာင္ သမိုင္းသင္တာ” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔က ရွင္းရွင္းေျပာရင္ ၾကိဳက္တယ္။ ေတာင္စဥ္ေရ မရေတြ၊ ေဝ့ကာဝိုက္ကာေတြကို နားေထာင္ဖို႔ပ်င္းတယ္။ (အခ်ိန္မရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်)။ သမိုင္း သင္ထားေပးမယ့္လည္း “အ” ၾကတာပါပဲ။ “ သမဂၢကို သမဂၢနဲ႔ တိုက္ရမယ္” တဲ့။ စာဖတ္နာတဲ့ သူငယ္ခၽင္းတေယာက္ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာေတာ့ ရယ္ၾကတယ္။ ဟိတ္တလံုး ဟန္တလံုးနဲ႔ ေျပာရင္ ရယ္စရာလို႔ထင္တာလည္း က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ပဲ။
က်ေနာ့္အေမေရွ႕မွာ သြားေျပာလို႔မရတာကို တေန႔က က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုတုန္းေျပာၾကတယ္။ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲက သုေမဓာလည္းပါတယ္။ ေနာက္ - ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းတို႔၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းတို႔။ ဟုတ္ဟုတ္-မဟုတ္ဟုတ္ ေတာ္ေတာ္နာတဲ့ ဇာတ္ေတြပဲတဲ့။ တေယာက္ကေျပာေတာ့ ရယ္ၾကတယ္။ ဥပမာ- မမွီတဲ့ၾကိဳး (ႏြယ္) ေနရာမွာ မိမိကိုယ္နဲ႔ ဝင္ဆက္ေပးေနတဲ့ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္း ကိုယ္ေပၚကို ေဒဝဒတ္ေလာင္းလ်ာက အားနဲ႔ ခုန္ခ်တာမ်ဳိး။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက သူ႔အစြယ္ကို ေသြးသံတရဲရဲ ကိုယ္တိုင္ အနာခံ ျဖတ္ေပးလိုက္တာမ်ဳိး။ သုေမဓာရေသ့က တန္းခိုးနဲ႔ ဖန္ဆင္းလို႔ ရေပမယ့္ မဖန္ဆင္းဘဲ ရႊံ႕ဗြက္လမ္းမွာ ဘုရားေလွ်ာက္ဖို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခင္း ေပးတာမ်ဳိးေပါ့။ ကၽေနာ္တို႔က သေဘာက်တယ္။ ေတမိဇာတ္မွာ စကားေျပာတဲ့ အျပစ္ေတြကို သိလို႔ စကား မေျပာတဲ့ ဘုရားေလာင္းကို က်ေနာ္တို႔က ေခတ္စကားနဲ႔ပဲ “ေတာ္ေတာ္ပညာပါတယ္” လို႔ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းမွာ အစဥ္အလာ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔က ဥာဏ္မီသေလာက္ေလးပဲေျပာၾက-ေနာက္က်တာပါ။
တေယာက္ကဆို သူၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတာင္ရြတ္ျပသြားေသးတယ္။
“အာဇာနည္ေတြကို ေလးစားတယ္။
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြကို ျပစ္မွားတယ္။
လူသားဆန္တာ တရားတယ္” တဲ့။ “ေဟးကနဲ” ေအာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီလို။
က်ေနာ္တို႔ (၁၀) တန္းတက္တဲ့ (၁၉၉၇) တုန္းက။ ဒီမွာ က်ေနာ္ဘာလို႔ သကၠရာဇ္ကိုပါ ထည့္ထားလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစု (၁၉၈၀) ဖြား ဆိုတာကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ပညာရွင္တေယာက္ (ဖူကူယားမားလား။ ေတာ္ဖလာလား မေသခ်ာပါ) က (၁၉၈၀) ေနာက္ပိုင္း ေမြးတဲ့အုပ္စုကို မ်ဳိးဆက္တဆက္အျဖစ္ သတ္မွတ္တာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ပါ။ အျမဲတမ္း ကဆုန္ေပါက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို ဆရာမက “ငါးပ်က္ေရ” လို႔ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။ ငါးပ်က္ေရဆိုတာ ငါးဖမ္းတဲ့ လူေတြသံုးတဲ့ စကားလို႔ ဆရာမက ရွင္းျပပါတယ္။ ငါးဆိုတဲ့အမ်ဳိးက အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ ေနတာကိုးဗ်။ ငါးသေလာက္အုပ္ကို ဖမ္းမိတဲ့ေရဆိုရင္ တံငါသည္ေတြ ပြေပါက္တိုးတာေပါ့။ ငါးသေလာက္က ေစ်းေကာင္းရတာကိုး။ ငါးပ်က္က်ေတာ့ ေစ်းေပါေတာ့ ငါးပ်က္ေရဆိုရင္ ကိုတံငါေတြ တြက္ေျခမကိုက္ဘူးေပါ့။ အားအားရွိရင္ ေဘာ္လံုးကန္တယ္။ ခံုေခါက္ျပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။ အစဥ္အလာအရ တုန္ေအာင္ေၾကာက္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလည္း ေနာက္တိေနာက္ေတာက္လုပ္တယ္။ (တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘာသာတရား ကိုေတာင္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္လာတာၾကည့္ေတာ့) က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ငါးသေလာက္ေခၚေခၚ၊ ငါးပ်က္ေခၚေခၚ ရယ္ေနလိုက္တာပဲ။ လပတ္စာေမးပြဲေတြဆိုလည္း ၾကံဳသလို၊ ျဖစ္သလို ေျဖတယ္။ အျမဲတမ္းအဆင့္ (၁) ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ လပတ္မွာက်တာလည္း က်ေနာ္တို႔ အသုတ္ပဲ။ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ေနာင္ေတာ့္၊ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြဆိုရင္ လပတ္မွာ ဂုဏ္ထူးေတြ စီစီရီရီ ဖူးလို႔-ပြင့္လို႔။ ဆရာမေတြက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ တကယ္တမ္း စာေမးပြဲၾကီးက်ေတာ့ ဘာတခုမွ ဂုဏ္ထူး ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ဆရာမေတြက မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ကၽေနာ္တို႔ “ငါးပ်က္အဖြဲ႔” ကေတာ့ ဘာမွ အတင္းမလုပ္ႂကပါဘူး။ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္-စာမခက္ေပါ့။ အားတဲ့အခါ ေလေသနတ္ကြင္းမွာ ေလေသနတ္ပစ္တယ္။ ၾကံဳရင္ေကာင္မေလးေတြကို စာလိုက္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုသြားခ်င္လည္း သြားလိုက္ေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ (တီဗြီဂိမ္းေတြ၊ ကာရာအိုေကေတြ သိပ္ေခတ္မစားေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္ေရာ အားလံုးဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔။ ဆရာမစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ငါးသေလာက္ ေရျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဆရာဝန္ေရာ၊ အင္ဂ်င္နီယာေရာ က်ေနာ္တို႔အသုတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက အမ်ားၾကီးထြက္တယ္။
အဓိက ေျပာခ်င္တာက လူေတြအမူအက်င့္ ေျပာင္းသြားသလို မ်ဳိးဆက္ခ်င္း အျမင္ေတြမတူေတာ့တာကိုပါ။ မၽက္မွန္ထူထူ၊ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ စာအုပ္ထူထူေတြ ဖတ္ျပ၊ ရိုက်ဳိးျပ၊ ဘုရားတရားကိုင္းရိႈင္းျပေနမွ၊ လိမၼာတယ္၊ စာၾကိဳးစားတယ္လို႔ ထင္တဲ့အျမင္ေတြ ေခတ္မမီေတာ့ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရတယ္။ ေရွးေဟာင္းဓာတ္ရွင္ထဲက အလြမ္းရုပ္နဲ႔ ဘုရားကယ္ပါ၊ သိၾကားမ-ပါ ဆိုတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္က မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ က်မ္းေဟာင္းထဲကဆိုတိုင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဒါလည္းဗုဒၶဝါဒ (ဝိဘဇၨဝါဒ) လို႔မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဥာဏ္မီသေလာက္ပဲ စဥ္းစားလက္ခံၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။
ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ သီခ်င္းၾကီး၊ ေခတ္ေပၚသီခ်င္း၊ ေပါ့ပ္၊ ေရာ့ခ္၊ ရက္(ပ္)၊ ပန္႔(ခ္)၊ ေနာက္ဆံုး ဟစ္ေဟာ့ပ္။ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲမႈမွာ အျမန္ဘက္ကို ေရြ႕လာတာလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ အေဟာင္းေတြကို မခံစားဘူးလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စႏၵယားခ်စ္ေဆြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မႏၲေလး သိန္းေဇာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ထူးအိမ္သင္ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္က ခံစားလိုက္တာပါပဲ။ ေအာင္ရင္ရဲ႕ ေရဒီယို ျပန္ဆိုေတးဆိုလည္း က်ေနာ္တို႔က ရက္စ္ Yes ပဲ။ အတိအက်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ လူၾကီးေတြထဲမွာ (တခ်ဳိ႕တေလကလြဲလို႔) ဟစ္ေဟာ့ပ္ဆိုရင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕တာက ခပ္မ်ားမ်ား။ အလြယ္ဆံုး တခုေျပာရရင္ ျမိဳ႔မျငိမ္း သီခ်င္း စာသားေတြနဲ႔ ဒီဘက္ေခတ္ ဂီတေတြ ေရာေႏွာ ေအာ္ဟစ္ရတာကို က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက်တယ္။ ဂႏၳဝင္သမားေတြက ေက်နပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္ စာဖတ္စက ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာေရးတဲ့ ရုပ္ပံုလႊာထဲက သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ညိဳျမ တို႔ကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ သူတို႔လို သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေလွနံဓားထစ္ ထင္ခဲ့တယ္။ ကေလးအေတြးေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အင္မတန္ကြာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အျပင္မွာ ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ “ေရွာ့” ရသြားဖူးတယ္၊ ေနာက္တခါ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္မွာပဲ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ သူျမင္တဲ့လူေတြ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေတြမွာ အာဏာရလာတဲ့အခါ ရုပ္ပံုလႊာ ေျပာင္းသြားတာကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ဆရာက ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမား (အစိုးရသမားထင္တယ္) ဆိုျပီး ခြဲျပတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ အမ်ားအက်ဳိး (တိုင္းျပည္အက်ဳိး) အတြက္ေဆာင္ရြက္သူလို႔လည္း ဆရာက အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ျပတယ္။
တကၠသိုလ္တုန္းက စာအင္မတန္ဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ ညံ့ဖ်င္းတာ၊ ဆရာေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကို ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက စဥ္းစားစရာ စကားတခြန္းေျပာတယ္။ “တကယ္လို႔ ေက်ာင္းျပီးလို႔ ဒီေက်ာင္းမွာ ကထိက ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မင္းဘာေတြကို သင္မလဲတဲ့”။ သူေျပာခ်င္တာ ရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ မတတ္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတဲ့ ကေလးေတြကို က်ေနာ္တို႔ သင္ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြေခတ္က်ရင္၊ က်ေနာ္တို႔လို ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျပန္ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ဆက္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကြင္းဆက္တခုကို ျမင္လာတယ္။
- - အေဟာင္း
- - အေဟာင္း
- - အေဟာင္း
ေခါင္းထဲစဥ္းစားမိသမွ် ဘာအေဟာင္း၊ ညာအေဟာင္း အစံုပါပဲ။
ေသြးသစ္ေလာင္းထားတဲ့ အေဟာင္းသံသရာမ်ား ဘယ္ေတာ့ဆံုးမလဲ။ ကမၻာၾကီးကို က်ေနာ္တို႔ မ်က္ေျချပတ္ဖူးျပီ။ ေရွးမင္းမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ အျပစ္တင္ၾကဖူးျပီ။ ဥခြံေဟာင္းထဲမွၾကည့္လွ်င္ ျမင္ျမင္သမွ် ဝါက်င္က်င္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ဒီေနရာမွာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာတဲ့ စကားတခြန္းေလာက္ ကိုးကားသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ “ကိုယ္ေရးထားတဲ့စာကို ႏွစ္တခ်ဳိ႕ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ကြ။ ဘာမွေျပာစရာ၊ ျပင္စရာမရွိ၊ အိုေကဆိုရင္ ေသခ်ာႃပီ။ ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ မင္း ဘာစာမွ မဖတ္လို႔၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္လို႔ပဲ” တဲ့။
ခံစားမႈ အေဟာင္းႏွင့္ ခ်ၪ္းကပ္မႈအေဟာင္းကို ျပန္ဆန္းစစ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေရာ၊ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းေတြေရာ အျမင္ က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိန္လို႔ ျမင္လာတယ္။ အာရံုသစ္ ခံစားမႈကို က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မ်ား ရင္ခုန္ၾကပါသည္။ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းမ်ားလည္း ရင္ခုန္မည္ ထင္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ “ျမနႏၵာ” သီခ်င္းကို က်ေနာ္တို႔ ဆိုပါေတာ့မည္။ အေဟာင္းအတိုင္းေတာ့ အတိအက်မဟုတ္။ လက္ခုပ္ ဝိုင္းတီးေပးၾကဖို႔ပါ။
ေနေန
ေမာကၡ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္
ဥပမာဗ်ာ - ဆရာေတာ္ ဦးဝိစာရထင္တာပဲ။ လိမၼာရစ္က်ပါလို႔မွာတယ္။ ဆရာဗန္ေမာ္တင္ေအာင္က “လူတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ -” အစခ်ီျပီး သမိုင္းတြင္ေလာက္တဲ့စကားကို ေျပာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာတဲ့ “လူတေယာက္မွာ အေရးအၾကီးဆံုးဟာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈ” ဆိုတာကို ကပ္ထားဖူးတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတေယာက္က ဘုရားပံုေတာ္မွာ “ဆိတ္ကြယ္ရာ၌ပင္ မေကာင္းမႈကို မျပဳလုပ္သူ” ဆိုျပီးေရးထားတယ္။ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲက သူအၾကည္ညိဳဆံုးဂုဏ္ေတာ္ကို ေရးထားတာလို႔ေျပာတယ္။ သူကိုးကြယ္လိုက္ပံုက ရွင္းတယ္။ ဘာက်မ္းကိုးက်မ္းကားမွမပါဘူး။
မအပ္မရာေျပာရရင္ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္မျပဳခင္ေလး မွာသြားတဲ့ “မေမ့မေလွ်ာ့၊ မေပါ့မဆ” ဆိုတာကိုေတာင္ က်ေနာ္တို႔ အလြတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ စကားနဲ႔ “ပညာပါတယ္” ေပါ့။ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ တိုတိုပဲေျပာတယ္။ “မ-အ ရေအာင္ သမိုင္းသင္တာ” တဲ့။ က်ေနာ္တို႔က ရွင္းရွင္းေျပာရင္ ၾကိဳက္တယ္။ ေတာင္စဥ္ေရ မရေတြ၊ ေဝ့ကာဝိုက္ကာေတြကို နားေထာင္ဖို႔ပ်င္းတယ္။ (အခ်ိန္မရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်)။ သမိုင္း သင္ထားေပးမယ့္လည္း “အ” ၾကတာပါပဲ။ “ သမဂၢကို သမဂၢနဲ႔ တိုက္ရမယ္” တဲ့။ စာဖတ္နာတဲ့ သူငယ္ခၽင္းတေယာက္ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာေတာ့ ရယ္ၾကတယ္။ ဟိတ္တလံုး ဟန္တလံုးနဲ႔ ေျပာရင္ ရယ္စရာလို႔ထင္တာလည္း က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ပဲ။
က်ေနာ့္အေမေရွ႕မွာ သြားေျပာလို႔မရတာကို တေန႔က က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုတုန္းေျပာၾကတယ္။ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔ထဲက သုေမဓာလည္းပါတယ္။ ေနာက္ - ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္းတို႔၊ ဆဒၵန္ဆင္မင္းတို႔။ ဟုတ္ဟုတ္-မဟုတ္ဟုတ္ ေတာ္ေတာ္နာတဲ့ ဇာတ္ေတြပဲတဲ့။ တေယာက္ကေျပာေတာ့ ရယ္ၾကတယ္။ ဥပမာ- မမွီတဲ့ၾကိဳး (ႏြယ္) ေနရာမွာ မိမိကိုယ္နဲ႔ ဝင္ဆက္ေပးေနတဲ့ ဘုရားေလာင္းေမ်ာက္မင္း ကိုယ္ေပၚကို ေဒဝဒတ္ေလာင္းလ်ာက အားနဲ႔ ခုန္ခ်တာမ်ဳိး။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက သူ႔အစြယ္ကို ေသြးသံတရဲရဲ ကိုယ္တိုင္ အနာခံ ျဖတ္ေပးလိုက္တာမ်ဳိး။ သုေမဓာရေသ့က တန္းခိုးနဲ႔ ဖန္ဆင္းလို႔ ရေပမယ့္ မဖန္ဆင္းဘဲ ရႊံ႕ဗြက္လမ္းမွာ ဘုရားေလွ်ာက္ဖို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခင္း ေပးတာမ်ဳိးေပါ့။ ကၽေနာ္တို႔က သေဘာက်တယ္။ ေတမိဇာတ္မွာ စကားေျပာတဲ့ အျပစ္ေတြကို သိလို႔ စကား မေျပာတဲ့ ဘုရားေလာင္းကို က်ေနာ္တို႔က ေခတ္စကားနဲ႔ပဲ “ေတာ္ေတာ္ပညာပါတယ္” လို႔ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းမွာ အစဥ္အလာ ဗုဒၶ ဘာသာဝင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔က ဥာဏ္မီသေလာက္ေလးပဲေျပာၾက-ေနာက္က်တာပါ။
တေယာက္ကဆို သူၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတာင္ရြတ္ျပသြားေသးတယ္။
“အာဇာနည္ေတြကို ေလးစားတယ္။
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြကို ျပစ္မွားတယ္။
လူသားဆန္တာ တရားတယ္” တဲ့။ “ေဟးကနဲ” ေအာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဒီလို။
က်ေနာ္တို႔ (၁၀) တန္းတက္တဲ့ (၁၉၉၇) တုန္းက။ ဒီမွာ က်ေနာ္ဘာလို႔ သကၠရာဇ္ကိုပါ ထည့္ထားလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားစု (၁၉၈၀) ဖြား ဆိုတာကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။ ပညာရွင္တေယာက္ (ဖူကူယားမားလား။ ေတာ္ဖလာလား မေသခ်ာပါ) က (၁၉၈၀) ေနာက္ပိုင္း ေမြးတဲ့အုပ္စုကို မ်ဳိးဆက္တဆက္အျဖစ္ သတ္မွတ္တာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ပါ။ အျမဲတမ္း ကဆုန္ေပါက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုကို ဆရာမက “ငါးပ်က္ေရ” လို႔ ကင္ပြန္းတပ္တယ္။ ငါးပ်က္ေရဆိုတာ ငါးဖမ္းတဲ့ လူေတြသံုးတဲ့ စကားလို႔ ဆရာမက ရွင္းျပပါတယ္။ ငါးဆိုတဲ့အမ်ဳိးက အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ ေနတာကိုးဗ်။ ငါးသေလာက္အုပ္ကို ဖမ္းမိတဲ့ေရဆိုရင္ တံငါသည္ေတြ ပြေပါက္တိုးတာေပါ့။ ငါးသေလာက္က ေစ်းေကာင္းရတာကိုး။ ငါးပ်က္က်ေတာ့ ေစ်းေပါေတာ့ ငါးပ်က္ေရဆိုရင္ ကိုတံငါေတြ တြက္ေျခမကိုက္ဘူးေပါ့။ အားအားရွိရင္ ေဘာ္လံုးကန္တယ္။ ခံုေခါက္ျပီး သီခ်င္းဆိုတယ္။ အစဥ္အလာအရ တုန္ေအာင္ေၾကာက္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလည္း ေနာက္တိေနာက္ေတာက္လုပ္တယ္။ (တျဖည္းျဖည္း အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ဘာသာတရား ကိုေတာင္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္လာတာၾကည့္ေတာ့) က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ငါးသေလာက္ေခၚေခၚ၊ ငါးပ်က္ေခၚေခၚ ရယ္ေနလိုက္တာပဲ။ လပတ္စာေမးပြဲေတြဆိုလည္း ၾကံဳသလို၊ ျဖစ္သလို ေျဖတယ္။ အျမဲတမ္းအဆင့္ (၁) ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ လပတ္မွာက်တာလည္း က်ေနာ္တို႔ အသုတ္ပဲ။ စကားစပ္လို႔ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က ေနာင္ေတာ့္၊ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေတြဆိုရင္ လပတ္မွာ ဂုဏ္ထူးေတြ စီစီရီရီ ဖူးလို႔-ပြင့္လို႔။ ဆရာမေတြက ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္လို႔ကို မဆံုးဘူး။ တကယ္တမ္း စာေမးပြဲၾကီးက်ေတာ့ ဘာတခုမွ ဂုဏ္ထူး ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ဆရာမေတြက မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ကၽေနာ္တို႔ “ငါးပ်က္အဖြဲ႔” ကေတာ့ ဘာမွ အတင္းမလုပ္ႂကပါဘူး။ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္-စာမခက္ေပါ့။ အားတဲ့အခါ ေလေသနတ္ကြင္းမွာ ေလေသနတ္ပစ္တယ္။ ၾကံဳရင္ေကာင္မေလးေတြကို စာလိုက္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုသြားခ်င္လည္း သြားလိုက္ေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းနားေထာင္တယ္။ (တီဗြီဂိမ္းေတြ၊ ကာရာအိုေကေတြ သိပ္ေခတ္မစားေသးဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္ေရာ အားလံုးဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔။ ဆရာမစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ငါးသေလာက္ ေရျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဆရာဝန္ေရာ၊ အင္ဂ်င္နီယာေရာ က်ေနာ္တို႔အသုတ္မွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းက အမ်ားၾကီးထြက္တယ္။
အဓိက ေျပာခ်င္တာက လူေတြအမူအက်င့္ ေျပာင္းသြားသလို မ်ဳိးဆက္ခ်င္း အျမင္ေတြမတူေတာ့တာကိုပါ။ မၽက္မွန္ထူထူ၊ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ စာအုပ္ထူထူေတြ ဖတ္ျပ၊ ရိုက်ဳိးျပ၊ ဘုရားတရားကိုင္းရိႈင္းျပေနမွ၊ လိမၼာတယ္၊ စာၾကိဳးစားတယ္လို႔ ထင္တဲ့အျမင္ေတြ ေခတ္မမီေတာ့ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း အလားတူ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ရတယ္။ ေရွးေဟာင္းဓာတ္ရွင္ထဲက အလြမ္းရုပ္နဲ႔ ဘုရားကယ္ပါ၊ သိၾကားမ-ပါ ဆိုတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္က မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ က်မ္းေဟာင္းထဲကဆိုတိုင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ မယံုၾကည္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ဒါလည္းဗုဒၶဝါဒ (ဝိဘဇၨဝါဒ) လို႔မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဥာဏ္မီသေလာက္ပဲ စဥ္းစားလက္ခံၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။
ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။ သီခ်င္းၾကီး၊ ေခတ္ေပၚသီခ်င္း၊ ေပါ့ပ္၊ ေရာ့ခ္၊ ရက္(ပ္)၊ ပန္႔(ခ္)၊ ေနာက္ဆံုး ဟစ္ေဟာ့ပ္။ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲမႈမွာ အျမန္ဘက္ကို ေရြ႕လာတာလို႔ သတ္မွတ္ရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ အေဟာင္းေတြကို မခံစားဘူးလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စႏၵယားခ်စ္ေဆြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မႏၲေလး သိန္းေဇာ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ထူးအိမ္သင္ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္က ခံစားလိုက္တာပါပဲ။ ေအာင္ရင္ရဲ႕ ေရဒီယို ျပန္ဆိုေတးဆိုလည္း က်ေနာ္တို႔က ရက္စ္ Yes ပဲ။ အတိအက်ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ လူၾကီးေတြထဲမွာ (တခ်ဳိ႕တေလကလြဲလို႔) ဟစ္ေဟာ့ပ္ဆိုရင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕တာက ခပ္မ်ားမ်ား။ အလြယ္ဆံုး တခုေျပာရရင္ ျမိဳ႔မျငိမ္း သီခ်င္း စာသားေတြနဲ႔ ဒီဘက္ေခတ္ ဂီတေတြ ေရာေႏွာ ေအာ္ဟစ္ရတာကို က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက်တယ္။ ဂႏၳဝင္သမားေတြက ေက်နပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္ စာဖတ္စက ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာေရးတဲ့ ရုပ္ပံုလႊာထဲက သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ သခင္ဗဟိန္း၊ ညိဳျမ တို႔ကို သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္။ သူတို႔လို သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေလွနံဓားထစ္ ထင္ခဲ့တယ္။ ကေလးအေတြးေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ အင္မတန္ကြာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အျပင္မွာ ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ “ေရွာ့” ရသြားဖူးတယ္၊ ေနာက္တခါ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္မွာပဲ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ သူျမင္တဲ့လူေတြ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေတြမွာ အာဏာရလာတဲ့အခါ ရုပ္ပံုလႊာ ေျပာင္းသြားတာကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ဆရာက ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမား (အစိုးရသမားထင္တယ္) ဆိုျပီး ခြဲျပတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ အမ်ားအက်ဳိး (တိုင္းျပည္အက်ဳိး) အတြက္ေဆာင္ရြက္သူလို႔လည္း ဆရာက အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ျပတယ္။
တကၠသိုလ္တုန္းက စာအင္မတန္ဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ ပညာေရးစနစ္ ညံ့ဖ်င္းတာ၊ ဆရာေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကို ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက စဥ္းစားစရာ စကားတခြန္းေျပာတယ္။ “တကယ္လို႔ ေက်ာင္းျပီးလို႔ ဒီေက်ာင္းမွာ ကထိက ျဖစ္လာခဲ့ရင္ မင္းဘာေတြကို သင္မလဲတဲ့”။ သူေျပာခ်င္တာ ရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ မတတ္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတဲ့ ကေလးေတြကို က်ေနာ္တို႔ သင္ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြေခတ္က်ရင္၊ က်ေနာ္တို႔လို ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျပန္ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ဆက္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကြင္းဆက္တခုကို ျမင္လာတယ္။
- - အေဟာင္း
- - အေဟာင္း
- - အေဟာင္း
ေခါင္းထဲစဥ္းစားမိသမွ် ဘာအေဟာင္း၊ ညာအေဟာင္း အစံုပါပဲ။
ေသြးသစ္ေလာင္းထားတဲ့ အေဟာင္းသံသရာမ်ား ဘယ္ေတာ့ဆံုးမလဲ။ ကမၻာၾကီးကို က်ေနာ္တို႔ မ်က္ေျချပတ္ဖူးျပီ။ ေရွးမင္းမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ အျပစ္တင္ၾကဖူးျပီ။ ဥခြံေဟာင္းထဲမွၾကည့္လွ်င္ ျမင္ျမင္သမွ် ဝါက်င္က်င္ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ဒီေနရာမွာ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာတဲ့ စကားတခြန္းေလာက္ ကိုးကားသင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ “ကိုယ္ေရးထားတဲ့စာကို ႏွစ္တခ်ဳိ႕ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ကြ။ ဘာမွေျပာစရာ၊ ျပင္စရာမရွိ၊ အိုေကဆိုရင္ ေသခ်ာႃပီ။ ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ မင္း ဘာစာမွ မဖတ္လို႔၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္လို႔ပဲ” တဲ့။
ခံစားမႈ အေဟာင္းႏွင့္ ခ်ၪ္းကပ္မႈအေဟာင္းကို ျပန္ဆန္းစစ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေရာ၊ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းေတြေရာ အျမင္ က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိန္လို႔ ျမင္လာတယ္။ အာရံုသစ္ ခံစားမႈကို က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္မ်ား ရင္ခုန္ၾကပါသည္။ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းမ်ားလည္း ရင္ခုန္မည္ ထင္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ “ျမနႏၵာ” သီခ်င္းကို က်ေနာ္တို႔ ဆိုပါေတာ့မည္။ အေဟာင္းအတိုင္းေတာ့ အတိအက်မဟုတ္။ လက္ခုပ္ ဝိုင္းတီးေပးၾကဖို႔ပါ။
ေနေန
ေမာကၡ မွကူးယူေဖာ္ျပသည္
0 comments:
Post a Comment