ေရႊဥ မဥခ်င္ေသာ ငန္း

by Han Thit Nyeim on Tuesday, March 22, 2011 at 7:26am

(Source: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Goose_That_Laid_the_Golden_Eggs)
..........................................................

တစ္ခါတုန္းက မထူးဆန္းေသာ လူတစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ (မထူးဆန္းေသာေၾကာင့္ သာမန္လူဟုသာ ယူဆၾကပါကုန္။) ထိုသူ႔ထံတြင္ ထူးဆန္းေသာ ငန္းတစ္ေကာင္ရွိ၏။ ထူးဆန္းရျခင္းမွာ ထိုငန္းသည္ ေရႊဥဥေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ (ထိုထက္မက ထူးဆန္းသည္ကို ဆက္လက္ဖတ္႐ႈလွ်င္ ေတြ႕ပါဦးမည္)

ငန္းမွာ ထိုသို႔ ေရႊဥဥသည္ ဆိုေသာ္လည္း အီစြတ္၏ “The Goose That Laid the Golden Eggs” ပံုျပင္ထဲက ငန္းလို တစ္ေန႔တစ္လံုး ဥသည္ မဟုတ္ေခ်။ ထိုငန္းတစ္သက္တာတြင္ ဥတစ္လံုးသာ ဥခဲ့ဖူးေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “တစ္လံုးတည္း ေရႊဥ” လို႔ပင္ တင္စားရမည့္ ငန္းလည္း ျဖစ္သည္။


ငန္းပိုင္ရွင္ကလည္း အီစြတ္ပံုျပင္ထဲက လူလို ငတံုး ငၿပိန္း မဟုတ္ေခ်။ ငန္း၏ တန္ဖိုးကို သူေကာင္းစြာ သိေလသည္ ထို႔ေၾကာင့္ ငန္းကို စားေကာင္းေသာက္ေကာင္းမ်ား ေသခ်ာစြာ ေကၽြးေမြးၿပီး ေန႔စဥ္လည္း သန္႔ရွင္းသုတ္သင္ေပးေလသည္။

သည္လိုႏွင့္ ရက္မွလ၊ လမွ ႏွစ္သို႔ပင္ ၾကာေညာင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုထူးဆန္းေသာ ငန္းသည္ ထူးဆန္းစြာပင္ ေရႊဥ တစ္လံုးသာ ဥၿပီး မည္သည့္ဥကိုမွ ဆက္လက္၍ မဥေခ်။ ငန္းပိုင္ရွင္လည္း ဒီေန႔ဥႏိုးႏိုး၊ မနက္ျဖန္ ဥႏိုးႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ရင္း ေန႔ရက္တို႔သာ ကုန္လြန္လာေတာ့သည္။

တစ္ေန႔ သည္းမခံႏိုင္သည့္အဆံုးမွာေတာ့ ငန္းပိုင္ရွင္သည္ ေဒါသျဖင့္ အီစြတ္ပံုျပင္စာအုပ္ကို ယူ၍ တစ္စစီစုတ္ျဖဲၿပီး မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ယူ၊ ငန္းေလွာင္အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ငန္း၏လည္ပင္းကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္သည္။

ငန္း။ ။ ဟ၊ ဟ... ေန... ေနပါဦးဗ်

ပိုင္ရွင္။ ။ အလို... အထူးအဆန္းပါလား၊ မင္းက စကားေျပာတယ္...။။။

ငန္း။ ။ ဒါဘာထူးဆန္းလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားကိုေတာင္ ေရႊဥ တစ္လံုးေပးခဲ့ေသးတာပဲ မဟုတ္လား။

ပိုင္ရွင္။ ။ ဟုတ္ပါၿပီေလ... ထားကြာ... မင္းက လူလိုနားလည္တယ္ဆိုေတာ့ လူလိုပဲ ငါေျပာမယ္... ေရႊဥေတြ ထပ္လိုခ်င္တယ္... ဥေပးကြာ...

ငန္း။ ။ ေအးေဆးေလဗ်ာ... တစ္လံုး ဥေပးၿပီးၿပီပဲ...။

ပိုင္ရွင္။ ။ ဘာကြ... ငါ့မွာျဖင့္ မင္းကို ေကၽြးလိုက္ေမြးလိုက္၊ ေရမိုးခ်ိဳးေပးခဲ့ရတာေတြ... ႏွစ္နဲ႔ေတာင္ ခ်ီေနၿပီကြ...။

ငန္း။ ။ အဲဒီေတာ့... ဘာျဖစ္လဲဗ်

ပိုင္ရွင္။ ။ ဟ... ငါနစ္နာတာေပါ့ကြ...

ငန္း။ ။ အံမယ္... ေစာင့္ရတာကိုပဲ နစ္နာရတယ္ရွိေသး... ဒီမွာ... လဘက္ေကာင္းစားခ်င္ရင္ ပေလာင္ေတာင္တက္ ေႏွးတယ္ဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။

ပိုင္ရွင္။ ။ ေတာ္စမ္းကြာ... ဥပမာေတြ၊ ဥပမာတာေတြ မလိုခ်င္ဘူး... ဥပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္... မင္းအခု ဥေပးမလား မဥေပးဘူးလား... ဒီမွာ ဓားေနာ္... အီစြတ္ပံုျပင္ထဲကလို ျဖစ္သြားမယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ...

ငန္း။ ။ အဟား... ဟား... ဟား... လုပ္ေလဗ်ာ... လုပ္လိုက္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း အီစြတ္ပံုျပင္ထဲက လူၿပိန္းလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့ဗ်...

ပိုင္ရွင္။ ။ ငါမလုပ္ရဲဘူး ထင္လို႔လား...

ငန္း။ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ မေသရဲဘူး ထင္လို႔လား... လုပ္လိုက္စမ္းပါဗ်... ဟား... ဟား... ဟား... ဟား...

ပိုင္ရွင္။ ။ ေတာက္... ငါေနာ္...

ငန္း။ ။ ဟား... ဟား... ဟား... ဟား...

ပိုင္ရွင္။ ။ ေတာ္ကြာ... အရင္က ေရႊဥတစ္လံုးမ်က္ႏွာေထာက္ထားၿပီး ခု သက္ညႇာလိုက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပဲ ျဖစ္ပါေစ... မနက္ျဖန္ကစၿပီး တစ္ေန႔ တစ္လံုး ပံုမွန္ဥေပးဖို႔လိုတယ္... ဒါပဲ။

ငန္း။ ။ ေအာင္မယ္... လာ လာခ်ည္ေသး၊ က်ဳပ္ဥေပးမွ ခင္ဗ်ားရမွာပါဗ်...

ပိုင္ရွင္။ ။ ဘာကြ... ေတာက္... ငါလုပ္မိမယ္ေနာ္...

ငန္း။ ။ လုပ္ေလဗ်ာ... လုပ္လိုက္... ဟား... ဟား... ဟား... ဟား...

ပိုင္ရွင္။ ။ ေတာက္...။။။

ငန္း၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံႏွင့္အတူ ငန္းပိုင္ရွင္၏ တစ္ေန႔တာလံုးသည္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ သြားေလေတာ့သည္။ သူ႔ခမ်ာ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ဘဲ ငန္းကို ဥဥေအာင္ မည္သို႔လုပ္ရမည္ကို ထိုင္စဥ္းစားေလေတာ့သည္။

ဘဲဥအစ ရွာမရသလို ငန္းဥအစ ရွာရသည္မွာလည္း အေတာ္ပင္ ခက္လွေပသည္။ ငန္းကို ဥဥေအာင္ တိုင္းရင္းေဆးပဲ တိုက္ရမလိုလို၊ ဝမ္းႏႈတ္ေဆးပဲ ေကၽြးရမလိုလို။ လူသိမခံလိုသျဖင့္ တိရစၧာန္ဆရာဝန္၊ ဘာညာေတြလည္း သူသြားမျပခ်င္။ ငန္းပိုင္ရွင္အတြက္ အေတာ္ပင္ ေခါင္းေျခာက္သည့္ ကိစၥျဖစ္ေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ညတိတိ စဥ္းစားၿပီးေသာအခါ ငန္းကို မည္သို႔ ပညာေပးရမည္ကို သူစိတ္ကူးရလာေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ေရသန္႔ဗူးခြံတစ္ခုရယ္၊ ႀကိဳးတစ္ေခြရယ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ငန္းပိုင္ရွင္ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။ သူက ေရသန္႔ဗူးေအာက္ေျခကေန သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ အျမင့္ထိကို ဓားနဲ႔ ျဖတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အနားေလးဘက္မွာ အေပါက္ေလးခုေဖာက္ၿပီး ႀကိဳးေလးေခ်ာင္းတပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငန္းရွိရာကို ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

ငန္း။ ။ မဂၤလာပါဗ်ာ... နံနက္စာလည္း မစားရေသးပါလားဗ်။

ပိုင္ရွင္။ ။ လာမယ္... လာမယ္... နံနက္စာမလာခင္ မင္းကို ဝတ္စံုအရင္ ဆင္ျမန္းေပးမလို႔...

ငန္း။ ။ ဟ၊ ဟ... ဘာႀကီးလဲဗ်။ မဟုတ္တာေတြ လုပ္မယ္ မၾကံနဲ႔ေနာ္...

ပိုင္ရွင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ငန္းကိုဖမ္းၿပီး ေရသန္႔ဗူးခြံကို ငန္းရဲ႕ဖင္မွာစြပ္ၿပီး ႀကိဳးေတြကို ငန္းရဲ႕ ကိုယ္နဲ႔ လည္ပင္းေတြမွာ ပတ္သိုင္းခ်ည္လိုက္တယ္။

ပိုင္ရွင္။ ။ ဟဲ... ဟဲ... ငါ့ကို ဥ ဥမေပးခ်င္တဲ့ေကာင္... ခု မင္းကို ဖင္ပိတ္ပလိုက္ၿပီ... မဥေပးခ်င္လည္း ေနကြာ... ကိစၥမရွိဘူး... ဖင္ပိတ္ျငင္းခ်င္လည္းျငင္းေပေရာ့...။

ငန္း။ ။ ဟ... ဟ... အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ...

ပိုင္ရွင္။ ။ မရွည္နဲ႔ ေရာ့... နံနက္စာ... ဝေအာင္ ၿမိဳဆို႔... အဝင္သာလိုခ်င္တဲ့ မင္းကိုယ္ခႏၶာအတြက္ ထြက္ေပါက္ဆိုတာလည္း မရွိဘူးလို႔သာမွတ္...

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ည ေက်ာ္လြန္သြားလို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္းကို ေရာက္လာျပန္ပါေတာ့တယ္။ ငန္းရွိရာ အိမ္ေရွ႕ခန္းကိုထြက္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တအီအီလုပ္ေနတဲ့ ငန္းကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

ငန္း။ ။ ဆရာသခင္...

ပိုင္ရွင္။ ။ ဘာ၊ ခုမွ ဆရာသခင္လဲ...

ငန္း။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ... ဖင္ပိတ္ၿပီးေတာ့လည္း ထပ္မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ ဖင္ကိုေတာ့ ပိတ္မထားပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခံရခက္လြန္းလို႔ပါ… ဥ ဆိုလည္း ဥေပးပါ့မယ္ဗ်ာ...။

ပိုင္ရွင္။ ။ ေအး... အဲဒီလို လိမ္မာမွေပါ့ကြ... ဟား၊ ဟား...

ဤသို႔ျဖင့္ မထူးဆန္းေသာ ငန္းပိုင္ရွင္သည္ ထူးဆန္းစြာ ေရႊဥဥေသာ ငန္းေၾကာင့္ ထူးဆန္းစြာ သူေဌးျဖစ္သြားေလေတာ့သတည္း။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ယံုခ်င္မွ ယံုၾကပါ။

ေမတၱာျဖင့္
ဟန္သစ္ၿငိမ္