ၿမိဳင္ေဟမာတြင္း ထံုေ၀စီ

လူဗိုလ္

(၁)
'ကိုထူးေအာင္  ့ ့ ့  ကိုထူးေအာင္"
ဘာျပန္ထူးသံမွ မၾကားရ။ ဖိနပ္ေတြလည္း မေတြ႕။ မိသားတစုလံုး ဘယ္ကိုသြားၾကပါလိမ့္။ ခဏေန ျပန္လာမွာပါဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အိမ္ေပၚတက္ကာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လူေတြက အခ်ိန္ခ်မ္းသာၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ကလဲြရင္ ပါးစပ္အလုပ္က စကားေျပာဖို႕သာရွိ၏။ ပိုက္ဆံအကုန္အက်မခံရပဲ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္စရာကလည္း ဒါပဲရွိ၏။ ဒီစကားေျပာျခင္း အလုပ္ေၾကာင့္ပင္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေတြလည္း ထပ္ထပ္ေပၚေနရသည္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အက်ဳိးဆက္ေတြကို ထည့္ တြက္ၿပီး ခၽြန္းမအုပ္ႏိုင္သမွ် ျပႆနာအေထြေထြ၊ အမွဳအေထြေထြႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးၾကရသည္သာ။

            ဒုကၡသည္အစစ္အမွန္ျဖစ္သည့္  က်ေနာ္လည္း တေန႕တေန႕ စကားေျပာေဖာ္ရွာရသည္က တဒုကၡ။ မေျပာပဲကလညး္ မေနႏိုင္။ ျပႆနာကိုလည္း ေၾကာက္၏။ ဒီေတာ့ လူေရြးရျပန္သည္။ မိမိႏွင့္ ဘာသာစကားတူ မည့္လူ။ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္မည့္လူ။ ေနာက္ဆက္တဲြ ဆိုးက်ဳိးရလဒ္ေတြကို မဖိတ္ေခၚမည့္လူ။ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ မေပးႏိုင္ေတာင္မွ စိတ္ညစ္စရာကို မဖန္တီးမည့္လူ။ ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ ျပႆနာ မေပးမည့္လူကို  ့ ့
            လူေတြကသာမ်ားတာပါ၊ တကယ္တမ္း စကားေျပာေဖာ္ေရြးေတာ့ လက္တဖက္ျပည့္ဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ ႏိုင္။  စာေပအေၾကာင္း၊ အနုပညာအေၾကာင္း ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ဦးခင္လြန္းအိမ္သြား၊ ႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚ အေၾကာင္းေဆြးေႏြးမည္ဆိုလွ်င္ ကို၀င္းႀကိဳင္အိမ္သြား၊ သမိုင္းႏွင့္ အေထြေထြဗဟုသုတ ရဖို႔ဆိုလွ်င္ ဦးေဇလတ္ ဆိုင္ကိုသြား၊ ABSDF ေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ျဖစ္သမိုင္းေၾကာင္းေလးေတြ စျမံဳ႕ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ ကိုထူးေအာင္အိမ္သြား။ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳထူးေလးေတြ ၾကားခ်င္လွ်င္ ဦးဖုန္းေအာင္အိမ္ကိုသြား၊ ဥပေဒအေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ေနက် ဦးျမတ္စိုးတေယာက္ေတာ့ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံထြက္သြားၿပီမို႔ ဘက္္ပဲ့သြားၿပီ။
            ဒီေန႕က ကိုထူးေအာင္နဲ႕ ေျပာဖို႔အလွည့္ေလ။
            ေစာင့္ေနရင္းက အိမ္ေရွ႕ တခါးမွာကပ္ထားေသာ အနီေရာင္စာရြက္အခံေပၚ အ၀ါေရာင္ခြပ္ေဒါင္း ပံုေဖာ္ ထားသည့္ အလံေလးသို႕ မ်က္စိအၾကည့္ေရာက္သြား၏။ တဆက္ထဲမွာပင္ အလံေပၚမွာ ေျမျဖဴျဖင့္ ေဆာ့ကစား ၿပီးေရးထားေသာ မပီမသ စာသားေလးကိုလည္း ဖတ္လိုက္မိ၏။ ေဟသပေလးထူး ဆိုေတာ့  ကိုထူးေအာင္၏ သမီးႀကီး နာမည္။
ျဖတ္ကနဲဆိုသလို အေတြးတခုရလိုက္၏။ ေသခ်ာပါၿပီ။ တိုင္းရင္းသားညီၫြတ္ေရး၀ါဒီ ကိုထူးေအာင္ တေယာက္ သူ႔မိန္းမရဲ႕ ဦးေဆာင္မွဳေနာက္ မလူးသာမလြန္႕သာ လိုက္ပါေနရျခင္းဟာ ဒါေၾကာင့္။ ကိုထူးေအာင္ အမ်ဳိးသမီးနာမည္က ေနာ္မူေဟ။ သူ႕သမီးနာမည္အရဆိုရင္ ေဟက ေရွ႔ေဆာင္ေနၿပီ၊ ထူးက ေနာက္ေတာ္ပါး။ သူ႕သားအငယ္ေကာင္ နာမည္က လည္း ေဂၚေဟထူးဆိုေတာ့   ့ ့ ့ ။
မဆီမဆိုင္ဟုပင္ေျပာရမည္လားမသိ။ က်ေနာ့္မိဘမ်ားကို တဆက္တည္းမွာပင္ သတိရသြားမိျပန္၏။ သတိမရ ျဖစ္တာေတာင္ၾကာလွေပါ့။
ဟိုး  အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေလာက္က  က်ေနာ္တို႔မိသားစုေတြ စိတ္လက္ၾကည္လင္ၾကသည့္ အခ်ိန္  အေမ့ကိုေနာက္ေျပာင္ေနက် စကားေလးကို ၾကားေယာင္လာမိသည္။ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္သီခ်င္း တပုဒ္ျဖစ္သည့္ မွဳန္ေရႊရည္သီခ်င္းေလးထဲက စာသားေလး။ ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္  ၿမိဳင္ေဟမာတြင္း ထံုေ၀စီ ဆိုသည့္ စာသားေလး  ့ ့ ့။
           ' ဒါေၾကာင့္ အေမက အေဖ့ကို ႏိုင္ေနတာေပါ့ "ဟု က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းစ ေနက်။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာသားေလးက ၿမိဳင္ နဲ႕စၿပီး စီ ဆိုတာနဲ႕ ဆံုးေနတာကိုး  ့ ့ ့ ။

 (၂)

            အေဖ့ကိုမေမြးခင္ အေဖ့ဖက္ကအဘိုးနဲ႕အဘြားတို႕မွာ သားသမီးအဖတ္မတင္ၾက။ ေမြးလိုက္ေသလိုက္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရြာကဘုန္းႀကီးဆီမွာ ေဗဒင္ေမးၾက၊ ယၾတာေခ်ၾကနဲ႕ အေဖတေယာက္ လူ႔ဘ၀ထဲေရာက္လာခဲ့ရ သည္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕အေဟာက  ေမြးလာသည့္ကေလးကို ကုလားနာမည္မွည့္ရမည္။ မိခင္ႏို႕မတိုက္ပဲ ဆိတ္ႏို႕ကို သာ တိုက္ရမည္ဟူ၍ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆိတ္ႏို႕နဲ႕ႀကီးခဲ့ရသည့္ အေဖ့နာမည္က မာစီ။
            အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ အေဖက ကုလားနာမည္ကို ရွက္တတ္လာ၏။ တြက္ခ်က္ၿပီး ေက်ာ္၀င္း ဆိုသည့္ နာမည္ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ မတြင္ခဲ့။ အေဖ့ကို ဦးမာစီ ဟုသာလူသိမ်ားသည္။
            အေဖ့ေနာက္မွာ ညီတေယာက္ထပ္ေမြးေသး၏။ ကုလားနာမည္ ဆိတ္ႏို႕တိုက္နဲ႕ပဲ။ မာတင္ ဆိုၿပီး အမည္တြင္ခဲ့သည္။ ဦးေလး ဦးမာတင္ကိုေမြးၿပီး အဖြားက ႏို႕တိုက္ခ်င္စိတ္ကိုထိမ္းမရပဲ တိုက္ျဖစ္သြားရာ ဦးေလး ႏို႕မျပတ္ခင္မွာပင္ အဘြား အသက္ဆံုးသြားခဲ့ရေၾကာင္းသိရသည္။ မိခင္စိတ္ကို အသက္နဲ႕လဲလိုက္ရသည့္ပံု။
            အေမ့နာမည္ကေတာ့ ေဒၚတင္ၿမိဳင္္။ အေမလည္း အေဖ့လိုပဲ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ အေမ့ေမာင္ နာမည္က ဦးတင္ဟန္။ ထူးသည္ဟုေျပာရမွာက အေမတို႕ေမာင္ႏွမက ဗမာနာမည္ေတြျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ မြန္ စစ္စစ္ေတြ။ အေမ့မိဘေတြက တေယာက္က သထံုဖက္က မြန္။ ေနာက္တယာက္က ေတာင္ငူဖက္က မြန္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြခ်ည္းသက္သက္။
            အေမ ၅ ႏွစ္သားေလာက္မွာ သူတို႔မိဘႏွစ္ပါးလံုး ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ဆံုးသြားခဲ့ၾကသည္။ ျပႆနာက လူမမယ္အရြယ္ အေမတို႕ေမာင္ႏွမကို ႏွစ္ဖက္မြန္အမ်ဳိးေတြထဲက တာ၀န္ယူမယ့္လူမရွိခဲ့ၾက။ ဒီေတာ့ မ်က္စိ သူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႕ အေမတို႔ကို ပဲခူးသူ အပ်ဳိႀကီးတေယာက္က ေမြးစားခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အေမတို႕ ေမာင္ႏွမေတြက စိတ္နာၿပီး မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႕ ရွင္ခန္းျဖတ္ခဲ့ၾက၏။ ဒီအက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ မ်ဳိးဆက္ အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ မြန္မ်ဳိးကန္းပါေလေရာ။ မြန္ စကားလည္းမတတ္၊ မြန္အမ်ဳိးေတြကိုလည္းမသိေတာ့။
            က်ေနာ့္အကို ဦးသန္႕အေရးအခင္းမွာပါခဲ့လို႕ ေက်ာင္းအထုတ္ခံထားရသည့္အခ်ိန္မွာ အဆိုပါကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုသံ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
            'အေမ ့ ့ ့အေမ့အမ်ဳိးေတြနဲ႕က်ေနာ္တို႕ နီးစပ္ေအာင္ တခုခုေတာ့လုပ္ထားမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ သေဘာက အေမကို္ယ္တိုင္ လိုက္မိတ္ဆက္ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ေနာ္တို႕ကို ဘယ္ရြာေတြမွာ ဘယ္သူေတြရွိ တယ္။ ဘယ္လိုအမ်ဳိးေတာ္တယ္ဆိုတာ ေျပာေပးတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ က်ေနာ္စာနဲ႕လိုက္မွတ္ထားမယ္။ ေနာက္မွ ေဆြမ်ဳိးျပန္ဆပ္မယ္ေလ"
            ဒီကိစၥကဒီေလာက္နဲ႕ပင္ နိတိၳတံသြားခဲ့၏။ ဘာတခုမွဆက္အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္္။ က်ေနာ္္တို႕ဘ၀ေတြက မြန္အမ်ဳိးေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ရိုက္ခတ္မွဳတစံုတရာမွ မရွိခဲ့ပဲကို။

(၃)
            အေဖနဲ႕အေမတို႕က ဂ်ပန္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းေလာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႕ျပန္ေျပာျပ သည့္ ဂ်ပန္ေခတ္လြမ္းခ်င္းေတြထဲမွာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြေကာင္းေၾကာင္းကို အသားေပးေျပာျပတတ္ၾက၏။ ဂ်ပန္ ေတြ မာန္က်ဳိးေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိစပ္မိခဲ့ၾကဟန္  ့ ့ ့ ္။
            စစ္ေတာင္းတံတားႀကီးပ်က္အၿပီး ဂ်ပန္ေတြျပန္ဆုတ္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မိဘေတြအပါအ၀င္ စစ္ေတာင္းနဲ႕ ရြာနီးေျခာက္စပ္ကရြာသားေတြ အလုပ္ရၾကသည္။ စစ္ေတာင္းျမစ္ကုိကူးဖို႕ ေလွေပၚကို ပစၥည္းအတင္အခ် လုပ္ရ သည့္ အလုပ္။
           ' အဲဒီတုနု္းက ဂ်ပန္ေတြကို ေလယာဥ္ေတြနဲ႕ ဗံုးခနခနလာႀကဲၾကတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြလာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဂ်ပန္ေတြက အခ်က္ေပးဥၾသေတြ ဆဲြေပးတယ္။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႕ အေမတို႔က ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲ ေျပး၀င္ ၾကတာပဲ"
           ' ဂ်ပန္ေတြက သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာ။ ေလယာဥ္ဗံုးလာႀကဲတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာေၾကာင္ၿပီးရပ္က်န္ေနတဲ့ လူေတြရွိရင္ ဂ်ပန္ေတြက ထြက္ဆဲြၿပီး က်င္းေတြထဲ အေရာက္ပို႕ေပးၾကတာ"
           ' အေမတို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာငယ္ေသးေတာ့ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾကပါဘူး။ ေလယာဥ္ပ်ံ ဘယ္ေတာ့လာမလဲပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ။ ဥၾသသံၾကားတာနဲ႕ သယ္ေနတဲ့ ရိကၡာေတြထဲက ကို္ယ္လိုခ်င္တာေတြ ဆဲြေျပးလို႕ရတယ္ေလ"
           ' အေမဆို နင္တို႕အေဖကို မွာမွာထားရတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံမလာခင္ အသားဗူးေတြ၊ ငါးဗူးေတြ ဘယ္မွာ ရွိလဲဆိုတာ ၾကည့္ထားလို႕"
အေမတို႕ျပန္ေျပာျပၾကသည့္အထဲ စိတ္၀င္စားစရာ တခုကိုမွတ္မိေနေသးသည္။ သူတို႕ေဒသခံ ရြာသား မ်ားရဲ႕ အေျမာ္အျမင္ရွိၾကပံုကို ေရာင္ျပန္ဟပ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ဟုပင္ဆိုႏိုင္သည္။
ဂ်ပန္ေတြ အကုန္ဆုတ္သြားၿပီးခ်ိန္မွာ စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းပါးတေလွ်ာက္ ကားေတြအမ်ားႀကီး က်န္ခဲ့ သည္။ ဒီသတင္းအရ ရြာသားေတြေရာက္လာၾကၿပီး ကိုယ္စိတ္၀င္စားရာေတြကို ျဖတ္ယူၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ကားတစီးလံုးယူသူ မရွိသေလာက္။ ကားအေၾကာင္းနားလည္သူ၊ ကားေမာင္းတတ္သူမရွိေသာေၾကာင့္။ ျဖဳတ္ယူ ၾကသည့္အထဲ အမ်ားဆံုးက ကားဘီးထဲမွ ကၽြတ္ဟုဆို၍ က်ေနာ္က ဘာလုပ္ဖို႕လဲအေမ ဟု ေမးေတာ့    ့ ့ ့
ေလးဂြသားေရ လုပ္ဖို႕ေပါ့သားရယ္ ဟူ၏္။

(၄)
အေဖက က်ေနာ္တို႕မိသားစုကို မီးရထားသံလမ္းလုပ္သားအျဖစ္နဲ႕ လုပ္ေကၽြးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္(၃၀) ေက်ာ္ သူပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္အထိပင္။
ဒီကာလရွည္ႀကီးအတြင္းမွာ ဂ်ပန္္ေတြနဲ႕တဲြလုပ္ခဲ့ရသည့္အခ်ိန္က အေကာင္းဆံုးဟု ေျပာျပဖူးသည္။ က်ေနာ္တို႕ ရုပ္ရွင္ေတြ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးဖတ္ဖူးတာေတြနဲ႕ အကြာႀကီးကြာ၏။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အေဖက ရထားတခါအႀကိတ္ခံရၿပီး၊ ရထားမိုင္းထိသည့္အထဲမွာ တခါပါခဲ့ဖူးသည္။ ရထားအႀကိတ္ခံရသည္ဆိုေပမယ့္ ႀကိတ္သည္ဆိုရုံမွ်၊ ေျခဖ၀ါးအေရခြံပဲ့သည္ဆိုရံုမွ်။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္တာ၀န္ရွိ သူေတြက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ ဂရုတစိုက္ရွိၾကသည္ဟုဆိုသည္။ အေဖေျပာျပသည္အထဲမွ မွတ္မိသည့္မွာ
အေဖ့တသက္မွာ ဗမာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဒီလိုဂရုတစိုက္နဲ႕ အေရးတယူဆက္ဆံတာမ်ဳိး တခါမွမခံစား ရဖူးပါဘူးကြာ ဟူသည့္စကားတခြန္း  ့ ့ ့
အေဖကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း။ ရထားစီးရင္း မိုင္း ၃ ခါေတာင္ထိခဲ့ဖူးသည္။
က်ေနာ္သိတတ္စအရြယ္မွာတင္  ႏွစ္ခါႀကံဳဖူးသည္။ တခါက ပဲခူးနားမွာ။ အေဖအိမ္သာတက္ေနတုန္းဟု ဆိုသျဖင့္ ရီၾကရေသး၏။ အေဖသတိျပန္၀င္လာေတာ့ ရထားက လယ္ကြင္းထဲမွာ အရွိန္နဲ႕ေျပးေနသည္ဟု  ့ ့ ့။ ေနာက္တခါက ပဲႏြယ္ကုန္းၿမိဳ႕နားမွာ။ သူနဲ႕ တခံုထဲစီးခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားေလးဆို ပဲြခ်င္းၿပီးပဲဟု   ့ ့ ့။ အေဖ့ ေခါင္းမွာ ဘာနဲ႕ထိခဲ့သည္မသိ။ ဘုႀကီးတလံုးေတာ့အဖတ္တင္ခဲ့သည္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ အေဖ့ တကိုယ္လံုး ေသြးသံတရဲရဲ။ အသားစေတြ၊ ဦးေႏွာက္အဖတ္ေတြေတာင္ ေရနဲ႔ေဆးခ်ခဲ့လို႔ အိမ္ကိုပါမလာတာဟု ဆို၏။
ဒီတခါမွာေတာ့ အေဖတပတ္ေလာက္ အမူအရာပ်က္ေနသည္။ ၿပံဳးတာရယ္တာလည္း မေတြ႕ရ။ ဒါေပ မယ့္ အလုပ္ကိုေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ဆင္းရသည္။ ေဆးစစ္ရတာတို႕။ ေဆးကုရတာတို႔ မရွိခဲ့။
"ဂ်ပန္ေခတ္မွာ မိုင္းမိတုန္းကဆိုရင္ ေဆးရံုကိုတန္းေခၚသြာတာ။ တကိုယ္လံုးကို စစ္လိုက္တာမွ ေတာ္ ေတာ္နဲ႔ကိုမၿပီးေတာ့ဘူး။ စိတ္အေျခအေနသိရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေမးလိုက္တဲ့ေမးခြန္းေတြက အစံုပဲ။ ေဆးရံုမွာ ၃ ရက္ေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္း အေဖတို႔ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဂ်ပန္လူႀကီးက မၾကာမၾကာ လာလာ အားေပးတယ္။ လာတဲ့အခါတိုင္းလည္း စားစရာေသာက္စရာေတြ အၿမဲယူယူလာတတ္တယ္။"
ေဆးရံုကဆင္းၿပီးတာေတာင္ အိမ္မွာ ေဆးခြင့္နဲ႕ တပတ္ေလာက္ေပးနားထားေသးတယ္။ ခုနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့ဟု အေဖ့ရဲ႕ အတိတ္လြမ္းသံႀကီးကို ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
အေမကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ေႏြးေထြးမွဳကို အဓိကထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ သားသမီးတေယာက္ေယာက္ မ်က္ႏွာညွိဳးေနလွ်င္ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို အေမက အတတ္ေဟာႏိုင္သည္။ ဒီအတြက္လည္း အေမက ေျဖရွင္းေပးႏိုင္သည္။ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးႏိုိင္သည္။ လိုအပ္သမွ်ကိုလည္း တတ္ႏိုင္ သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္ မိဘမဲ့ဘ၀နဲ႕ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္အတြက္ သားသမီးေတြအေပၚ ပိုစာနာ ယုယႏိုင္တာျဖစ္မည္။

(၅)
က်ေနာ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕အေမတို႕ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္၊ စကားမ်ားၾကတာမရွိခဲ့။ ဒါကိုက က်ေနာ္တို႕အတြက္ ကုသိုလ္ထူးတခု။
အေဖ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေဖ့ကို  မိန္းမေၾကာက္ႀကီးဟု စၾက၊ ေနာက္ၾကသည္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာ ေတာ့ အေဖက အေမ့ကို ေၾကာက္သည္ဟုမျမင္။ အေမမႀကိဳက္တာကို ေရွာင္ျခင္းသာျဖစ္မည္။ ေနာက္တခ်က္က အေဖက အိမ္မွဳကိစၥမွာ ၀ါသနာပါျခင္း။ အထူးသျဖင့္ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္မွာ ၀ါသနာပါျခင္းပင္။
က်ေနာ့္ဘ၀ ခုခ်ိန္ထိ စားဖူးသမွ်ဟင္းေတြထဲမွာ အေဖ့လက္ရာကို မွီသည့္ဟင္း မစားရဖူးေသး။ အေဖက ဟင္းတမ်ဳိးနဲ႕တမ်ဳိးကို မရိုးရေအာင္ခ်က္တတ္သည္။ အစပ္အဟပ္ညီေအာင္ခ်က္တတ္သည္။ ဥပမာ ငါးတမ်ဳိးထဲကို ဟင္းတခြက္နဲ႕တခြက္ အေရာင္အဆင္းႏွင့္ အနံ႔အရသာမတူရေအာင္ (၇) မ်ဳိး၊ (၈) မ်ဳိးခ်က္တတ္ သည္။ ၾကက္ဥကို ၾကက္ဥဟင္း မွန္းမသိရေအာင္ ခ်က္တတ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆန္ရွားသည့္ကာလေတြမွာဆို  ထမင္းမစားရေပမယ့္ အေဖခ်က္ေကၽြးသည့္ ခ်ာပါတီႏွင့္ဟင္းကို ရက္ဆက္စားေနရေပမယ့္ တအိမ္သားလံုး ဘယ္သူမွမၿငီးေငြ႕ၾက။
အေဖဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္းကို တရပ္ကြက္လံုးကပင္ အသိအမွတ္ျပဳၾကေသးသည္။ မဟာဒုတ္ ကာလမ်ဳိးဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ သိသိသာသာလူမ်ားၾက၏။ အေဖ့လက္ရာကိုစားခ်င္ၾက၍ လာၾကတာ ျဖစ္ၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ဆိုတျခားအိမ္ေတာင္ ဆက္မသြာႏိုင္ၾကပဲ က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာတင္ ပဲြသိမ္းသြားၾကသည္။ အရွိန္ မသတ္ႏိုင္ၾက၍ဟုဆို၏။
အေဖက ပိုက္ဆံရွာလို႕ရသမွ် အေမ့ကိုအကုန္ျပန္အပ္ေလ့ရွိၿပီး၊ သူလိုမွသာလိုသေလာက္ ျပန္ေတာင္း သံုးတတ္၏။ အေမကလည္း ေပးသမွ်မျငင္း။ ျပန္ေတာင္းမွသာ ပြစိပြစိလုပ္တတ္သည္။ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုး ကအစ အေမ့ဆီမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ေတာင္းသံုးရေလ့ရွိ၏။ အေမကအိမ္မွာဆို အတြင္းေရးမွဴး၊ သူကိုယ္္တိုင္စီမံ ရမွသာေက်နပ္၏။ မိသားစုစီမံေရးကိစၥေတြမွာ အေဖ့ကိုစြက္ဖက္ခြင့္မေပး။ ဒါေၾကာင့္ပဲအေဖ့ကို မိန္းမေၾကာက္ ဟု စၾကတာျဖစ္မည္။
အေဖ့ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ အရက္ကို ႏွစ္ခါပဲေသာက္ဖူးသည္ဟုလည္း သိရသည္။ အိမ္ေထာင္ဦးညမွာ တႀကိမ္နဲ႕ သမီးဦးေမြးသည့္ေန႕မွာတႀကိမ္။ ပထမအႀကိမ္ကေတာ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြ အတင္းတိုက္ၾကတာ ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္တႀကိမ္ကေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္တိုက္တာ။ သမီးလိုခ်င္ေနသည့္အေဖ့ကို အသိအမွတ္ျပဳ၊ ဂုဏ္ျပဳ
ေပးေသာ ပဲြဟုသိရသည္။ အေမ့မီးတြင္းမွာ ေသာက္ရန္ထားေသာ အရက္နဲ႔ပင္။ အေဖကေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္လံုးမွာပင္ မူးလာတာနဲ႕ အေမ့ကိုဖက္ဖက္ၿပီး   ့ ့ ့
"ၿမိဳင္တင္ရယ္  ့ ့ ့  ေနာက္ကို ငါဘယ္ေတ့ာမွ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး"ဟု ကတိေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳကာ ငိုသည္တဲ့။ အေဖက သူမ်ားနဲ႕မတူေအာင္ အေမ့ကို ၿမိဳင္တင္ ဟုေခၚ၏။

(၆)
အေဖက ဖဲကစားေတာ့ ၀ါသနာပါသည္။ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္မွာ ပိုသိသာ၏။ သူ႕အသက္နဲ႕ မတိမ္း မယိမ္း ပင္စင္စားေတြစုစုၿပီး၊ အိမ္မွာ ေဟာလိ၀ုဒ္ၾကသည္။ ကစားၾကၿပီဆိုရင္လည္း ၃၊ ၄ ရက္ ဆက္တိုက္။ လာကစားၾကသည့္ လူႀကီးေတြကို သူတို႕အိမ္ေတြက ထမင္းပင္ ပို႕ပို႕ေပးရသည္။ ထမင္းပန္းကန္ေတြမွာ ဇြန္းတန္းလန္းေတြနဲ႕။ စားလိုက္ရိုက္လိုက္၊ ရိုက္လိုက္စားလိုက္ မထၾက၊ အိပ္ၾကေတာ့ဘူး။
ရက္တရက္မွာေတာ့ အေမ အမိန္႕တခုထုတ္လိုက္သည္။ အိမ္မွာဖဲမကစားရဟု  ့ ့ ့ ။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႕အိမ္ကို ဖဲကစားတဲ့အိမ္၊ ဖဲကစားတဲ့အိမ္ ေျပာၾကသည္ကို ရွက္၍ဟုဆိုသည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္တခုျဖစ္မွာပါ။ ပိုေသခ်ာတာက အေဖ့က်န္းမာေရးအတြက္ အေမစိုးရိမ္လို႕   ့ ့ ့။ အမိန္႕ထုတ္သည့္ည အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာ အေမရွင္းျပေနတာကို ၾကားေယာင္မိေသးသည္။
ပိုက္ဆံအရွံဳးအႏိုင္က အေရးမႀကီးပါဘူး ကိုမာစီရယ္။ အမ်ားဆံုးမွ ႏွစ္ဆယ္။ သံုးဆယ္ေပါ့။
ရွင့္က်န္းမာေရးကို စိတ္ပူလို႕တားရတာပါေတာ္။ ရွင္က က်မတို႕တအိမ္သားလံုးကို ရွာေကၽြးေနရတာ မဟုတ္လား။ ရွင္တခုခုျဖစ္သြားရင္  ့ ့ ့ ။
ဟုတ္ေတာ့လည္းအဟုတ္သား။ ေခါင္းရင္အိမ္ကအဘိုးးႀကီးေတာင္ အိမ္မွလာကစားရင္း ေလျဖတ္သြား ဖူးေသး၏။ ေဆးရံုကိုအပို႕ျမန္လို႕။ ဒါေတာင္ ပါးတျခမ္းရဲြ႕သြားသည္။
အဘိုးႀကီးေတြကို ဂရုစိုက္ၾကသည့္ အဘြားႀကီးေတြထဲမွာ အေမက အကဲအပိုဆံုးျဖစ္မည္။ သူ႕အဘိုး ႀကီးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပကာ ဘာမစားနဲ႕ ညာမစားနဲ႕တားသည္။ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးကအစ စေကးနဲ႕ေပးသည္။ အိမ္လည္သြာလွ်င္ လိုက္ေခ်ာင္းတတ္သည္။ ေရခ်ဳိးခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို မရအရ ျပန္ေခၚတတ္သည္။
အေဖကလည္း အေမေျပာသမွ်ဆို တသေ၀မတိမ္း။

(၇)
အေမဆံုးတာ ဆယ္ႏွစ္။ အေဖဆံုးတာ ေလးႏွစ္ၾကာၿပီဟု ႏွစ္ဆင့္ခံသတင္းစကား ၾကားလိုက္ရသည္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္းအႏွစ္(၂၀) ေက်ာ္ကာလအတြင္း မိဖမ်ားနဲ႕ပတ္သက္၍ ပထမဆံုးၾကားရ သည့္ သတင္း။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ အေဖ့ထက္ဦးေအာင္ (၆) ႏွစ္ေစာၿပီး ဆံုးသြားရတားလား အေမရယ္  ့ ့ ့။

စို႕နင့္နင့္၊ တင္းၾကပ္ၾကပ္ခံစားမွဳေတြနဲ႕အတူ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီဆိုသည့္ စာသားအပိုဒ္ေလးကိုိပါ သတိရလိုက္မိေသး၏။
က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီ ဆိုသည္က ဒီကေန႔ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးအဖဲြ႕ေတြ သံုးသံုးေနက် က်ားမတန္းတူေရး ၊ ေခတ္မွီေယာက္်ား ဆိုသည္မ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနသေယာင္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ ၿမိဳင္ေဟမာတြင္းထံုေ၀စီ ဇာတ္လမ္းေလးက က်ေနာ့္မိသားစုဘ၀ လက္ေတြ႕ေျဖရွင္းမွဳ မ်ားအတြက္ လမ္းျပၾကယ္တပြင့္   ့ ့ ့။

၁၂ ၊ ၈ ၊ ၂၀၀၉