ဒါေပမယ့္ ေက်ာမဲြ

လူဗိုလ္

(က)
ကိုမင္းကိုႏိုင္ ပထမအႀကိမ္ေထာင္ထဲကျပန္အထြက္ အင္္တာဗ်ဴးတခုမွာ … ။
သူေထာင္ထဲမွာရွိစဥ္ အတူေနခဲ့ရတဲ့ေၾကာင္ေလးကို ေစတနာေတြဗလပြနဲ႔ ေၾကာင္၀၀ေလးပံု ပန္းခ်ီကား ေရးျဖစ္တယ္တဲ့ … ။ ခံစားလို႔ရတယ္ဗ်ာ။
ဒီအေၾကာင္းကို လဖက္ရည္ဆိုင္စကား၀ိုင္းတခုမွာ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ABSDF ဗဟိုမွာ ၁၉၉၃ - ၉၄ ေလာက္က ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ေခြေလးတေကာင္အေၾကာင္းထည့္ေျပာျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္ ဗဟိုျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ သတင္းေထာက္လိုလို၊ ေတးေရးဆရာလိုလို။

အဲ့ဒီတုန္းက ဗဟိုမွာရွိတဲ့ ေကာ္မတီေတြေရာ၊ ရဲေဘာ္ေတြေရာ စားဖိုတခုထဲမွာ ထမင္းအတူစားၾကရ တာဗ်။ စားဖိုခ်က္ျပဳတ္ေရးကိုေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ဳိးသမီးေတြက အလွည့္က်တာ၀န္ယူေပးၾကတယ္ေလ။
ဒီစားဖိုမွာ ရွားရွားပါးပါး ေခြးေလးတေကာင္ရွိတယ္ဗ်။ ဘယ္သူက နာမယ္ေပးထားတာလဲ၊ ဘယ္သူက စ ေခၚလဲတာမသိပါဘူးဗ်ာ။ နာမယ္က “ေက်ာမဲြ” တဲ့။ ဒီေကာင္က နာမယ္နဲ႔လိုက္ပါ့။ အေရာင္ကမဲြမဲြ၊ ပိန္ကပ္ကပ္ နဲ႔။ ခ်စ္ေမႊးကလည္း မပါရွာဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ စားဖိုထဲ၀င္လာၿပီဆို အသန္႔ႀကိဳက္သူေတြြရဲ့ အကန္အေၾကာက္ကို မၾကာမၾကာခံရတတ္တယ္။ ေက်ာမြဲနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စကားမ်ားရတာေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေပါ့။
ဒီၾကားထဲေက်ာမဲြက ေခြးနာမိၿပီးလဲပါေလေရာဗ်ာ။ အစာလည္းမစားႏိုင္။ ဟိုဖက္ဒီဖက္လည္းမလွည့္ႏိုင္။ က်ေနာ္က ထမင္းသြားစားတိုင္း လွည့္လွည့္ေပးရတယ္။ လွည့္မေပးရင္လည္း ကိုယ္တျခမ္းထဲ ေရေတြစို၊ ရြံ႕ေတြ လူးနဲ႔ အေအးပတ္ၿပီးေသသြားမွာစိုးလို႔။ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး ဒရစ္ဘူးေဟာင္းတလံုးကိုရွာ၊ ထမင္းရည္ထည့္ၿပီး သူ႕ပါးစပ္ထဲ ၃ ၊ ၄ ရက္ေလာက္ ဆက္သြင္းေပးၾကည့္တယ္။ ေက်ာမဲြျပန္ေကာင္းလာတယ္ဗ်ာ။ ၀မ္းသာလိုက္ တာ ေက်ာမဲြရယ္။

“က်ေနာ္က ေခြးဆိုခ်စ္တယ္ဗ်။ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့သတၱ၀ါဆိုတာ တခ်က္ထဲနဲ႔”
ဒါနဲ႔ စားဖိုမွဴးေတြနဲ႔ၫႇိၿပီး ဟင္းအိုးကို ပံုမွန္ေဆးဖို႔ က်ေနာ္တာ၀န္ယူလိုက္တယ္။ အိုးထဲက ဟင္းအကပ္ အက်န္ေတြနဲ႔ ေက်ာမဲြကို နယ္နယ္ၿပီးေကၽြးႏိုင္ေအာင္လို႔ေလ။ ထမင္းက ျပႆနာမရွိဘူးဗ်။ ဟင္းကေတာ့ ကိုယ့္ စေကးထဲက ေကၽြးႏိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ တေယာက္စာေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ ဒီကာလမွာပဲ “အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ရင္ ဦးေႏွာက္္ကို ထိခိုက္ႏုိင္လား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတခုကိုေတာင္ စားဖိုစကား၀ိုင္းတခုမွာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။
အမွတ္ရေသးတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္ေလာက္ငတ္ၾကတယ္ဆိုတာ။ ကာတြန္႔ဆဲြတဲ့ ေစာငိုကို ၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား။ တေလာက အေမရိကားခရီးရွည္ခ်ီတက္ပဲြတခုမွာ ပါေသးတယ္ေလ။ သူေပါ့။ သူက အေကာင္းႀကိဳက္ဗ်။ ပဲဟင္းဆို မစားဘူး။ ပဲဟင္းကလည္း ပံုမွန္နီးပါးျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ … ။ ေစာငိုေလ … ။ ငါးပိ အိုးထဲက မေက်ေသးတဲ့ ငါးပိေကာင္ေလးေတြကို ေရြးေရြးဆယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရိုးမွာကပ္ေနတဲ့ အသားက်န္ ေလးေတြကို ဖဲ့ဖဲ့စားေနပံုမ်ား ျမင္ေယာင္ေနမိေသးသဗ်။

(ခ)
သတင္းေထာက္လုပ္ဖူးတယ္ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္က ေရဒီယိုသတင္းေထာက္ပါ။ DVB အတြက္ေလ။ အဲ့ဒီတုန္းက DVB က စလႊင့္ကာစ။ ၾကားရတခ်က္၊ မၾကားရတခ်က္နဲ႔ေပါ့။
က်ေနာ္တို႔က ေဒါင္းဂြင္စတူဒီယိုနာမည္နဲ႔ သတင္းကို အသံသြင္းေပးရတာ။ မာနယ္ပေလာစတူဒီယိုဆို တာလည္းရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ DVB အတြက္ သတင္းေထာက္သင္တန္းတက္ထားၾကသူ ၂၀ ေက်ာ္ရွိေပမယ့္ ကိုၿငိမ္းေ၀ရယ္၊ ကိုစိုး၀င္းၫိဳရယ္၊ ကိုစိုးဟန္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ပဲသတင္းေရးျဖစ္ၾကတာပါ။ အခု VOA သတင္းေထာက္ မေအးေအးမာဆို အဲဒီတုန္းက သတင္းကိစၥကို စိတ္မ၀င္စားအားေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက VOA ဦး၀င္းေအာင္ရဲ့ တပည့္ေတြေလ။

ေျပာရရင္ လြမ္းစရာ့သတင္းေထာက္ဘ၀ပါဗ်ာ။ သတင္းယူစရာေနရာကလည္း အကန္႔အသတ္မ်ား။ လံုၿခံဳေရးကလည္းမရွိ။ ယံုၾကည္မႈကိုလည္း မခံစားရ။ အမ်ားဆံုးဆို ေသာ္လဲထေစ်းေလာက္မွာတင္ သတင္းသြား လိုက္ရတယ္။ ေနာက္္ … ေရွ႕တန္းကျပန္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို အသံသြင္းခန္းထဲသြင္း၊ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ ေျပာျပခိုင္းၿပီး သတင္းယူရတယ္။ သူတို႔က ေနရာေဒသအႏွံ႔မွာ လႈပ္ရွားၾကရတာဆိုေတာ့ သတင္းစံုၾကတယ္ေလ။
က်ေနာ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးေတြအထဲ “ခင္ညႊန္႔ဆရာမ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တပုဒ္ကိုေတာ့ အမွတ္ရေနေသးတယ္ဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔အလိုက် ေရြးပို႔လိုက္တဲ့ အလယ္တန္းပညာအဆင့္ေလာက္ အင္းသူ (၅)ေယာက္ကို၊ စစ္ကိုင္းဖြံ႕ၿဖိဳးေရးတကၠသိုလ္မွာ အထူးအစီအစဥ္ေတြနဲ႔၊ (၆)လေလာက္ လက္ပူတိုက္သင္တန္း ေပးၿပီး၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြအျဖစ္ ဖန္ဆင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ … အင္းေလးေဒသကို ျပန္အေရာက္မွာ၊ ပညာေရးမွဴးေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဒုကၡျပန္ေပးၾကပံု၊ ျပန္ေမႊၾကပံု အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့။ ဒီဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ေနာက္ကြယ္မွာ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “ခင္ညႊန္႔ဆရာမ” လို႔ ေခၚၾကသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ေနာ့္အျဖစ္က ကိုယ္ေရးတဲ့သတင္းေလးကိုေတာင္ ေရဒီယိုက ျပန္နားေထာင္ခြင့္မရခဲ့ တဲ့ဘ၀။ ကိုယ္ပိုင္ေရဒီယိုကိုလည္း မ၀ယ္ႏိုင္။ ( မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဒါးမ၀ယ္ႏိုင္လို႔ အရွည္ထားေနရခ်ိန္) အဖဲြ႔အစည္း ပိုင္ေရဒီယိုကိုလည္း ကိုင္ခြင့္မရ။ စတူဒီယိုမွာေနရတာမို႔ စတူဒီယိုသံုးကက္ဆက္နဲ႔ပဲ နားေထာင္ခြင့္ရွိတယ္ေလ။
ျပႆနာက DVB အသံကလည္း ေပ်ာက္လိုက္ တိုးလိုက္။ သတင္းနားေထာင္ခ်င္သူကလည္း ရွားပါး။ စတူဒီယိုက ဇာတ္လမ္းတို႔၊ သီခ်င္းတို႔သြင္းတဲ့အလုပ္ကလည္းရွိ။ နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ သတင္းနဲ႔ သတင္းေဆာင္းပါး အပုဒ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ရွိေပမယ့္ တပုဒ္ကိုမွ ျပန္မၾကားခဲ့ရပါဘူးဗ်ာ။ ဘုရားကိုစူးရေစရဲ့။
VOA နဲ႔ BBC တို႔ကိုေတာင္မွ သူမ်ားေရဒီယိုမွာ သြားကပ္နားေထာင္ႏိုင္မွ … ။ ေရဒီယိုအတြက္ သတင္းနဲ႔ သတင္းေဆာင္းပါးေရးတယ္ဆိုတာက အေျပာအေရးနဲ႔ေရးရေတာ့ ေရဒီယိုမ်ားမ်ားနားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က ေကာင္းေကာင္းေလ့လာခြင့္လည္း ရခဲ့တာမဟုတ္၊ နီးစပ္ခြင့္ကလည္း သိပ္ရိွခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။
၀မ္းသာစရာ သတင္းစကားသဲ့သဲ့ေတာ့ ၾကားရဖူးပါရဲ့။ DVB က ေရဒီယိုကက္ဆက္အလံုး ၂၀ ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ စတူဒီယိုအတြက္ခ်ေပးတယ္တဲ့ ။ ရၾကတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်ေနာ္မပါခဲ့ရပါ ဘူးဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၅ - မွာ မာနယ္ပေလာက်။ ေဒါင္းဂြင္လည္းက်ေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းေထာက္သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ေလာက္နဲ႔တင္ ပင္စင္ရခဲ့ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရဆို အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ျပန္ၾကားေရးဌာန တာ၀န္ခံေလ၊ ခု DVB မွာ ဒါရိုက္တာဆိုလား။

(ဂ)
က်ေနာ့္နာမယ္က “လူဗိုလ္”ဆိုေပမယ့္ “လူပို”လို႔ပဲ လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းကို အေသအခ်ာ ရွင္းျပႏိုင္မွ လူဗိုလ္ျဖစ္ရတာ။
နာမယ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ေတာခိုစ။ ပအို၀့္ျပည္မွာ … ။ အင္းနီဆိုတဲ့ရြာ က်ေနာ္တည္းတဲ့အိမ္က အဖြားႀကီးေလ က်ေနာ့္ကို “ကိုလူပ်ဳိ” “ကိုလူပ်ဳိ” နဲ႔ေခၚဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ လာလာေခၚ ၾကတာကို သူဒီလိုပဲၾကားတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္လည္း လူပ်ဳိပဲေလ။
ထူးတာက က်ေနာ့္ကို ကိုလူပ်ဳိလို႔ေခၚတဲ့အဖြားႀကီးက က်ေနာ့္အေမနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆင္တယ္။ လူမ်ဳိးအရ က်ေနာ့္အေမက မြန္။ အဖြားႀကီးက ပအို၀့္ မို႔လို႔သာ အမ်ဳိးစပ္မရတာ။ က်ေနာ့္အတြက္က အေမနဲ႔ေ၀းေနခ်ိန္မွာ အလြမ္းေျပေပါ့။ က်ေနာ္ အဲဒီရြာကိုေရာက္တိုင္း အေမနဲ႔တူတဲ့ အဖြားႀကီးအိမ္မွာပဲတည္းတယ္။ က်ေနာ္တျခား အိမ္မွာ သြားတည္းရင္လည္း အဖြားႀကီးက မရအရလိုက္ေခၚတတ္တာ။
က်ေနာ္က အဖြားႀကီးကို “မိုးျဖား” လို႔ေခၚတယ္။ ပအို၀့္လိုေခၚလိုက္တာ “အေမ” လို႔။

တခ်ဳိ႕ရင္းႏွီးသူမ်ားက်ေတာ့ “ကိုလူပြား” လို႔ေခၚၾကသဗ်။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းတုိ႔၊ ႏိုင္ငံေရးအ ေၾကာင္းတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာသာစကားတူသူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္လည္း ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္စိတ္ေတြက ေဇာတငမ္းငမ္းနဲ႔ မို႔ တားမရဘူးကိုး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပ။
ခုေတာ့က်ေနာ္လည္း “ဦးလူအို”ျဖစ္သြားပါၿပီ။ မိသားစုဘ၀နဲ႔။ သားေတြ သမီးေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡ သည္ဘ၀။ သတင္းေထာက္ဘ၀၊ ABSDF ဘ၀က ပင္စင္စားလိုက္ရတဲ့အျပင္၊ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကိုလည္း ေရာဂါ ထူလြန္းလို႔ ပင္စင္ထပ္ယူလိုက္ရျပန္ပါၿပီ။ လူ႔ဘ၀က ပင္စင္ယူဖို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္။

(ဃ)
ခုတေလာ က်ေနာ္တို႔ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေရဒီယိုပရိုဂရမ္းေတြ အရမ္းေခတ္စားေနတယ္။ DVB တို႔ RFA တို႔နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတာတဲ့။ ေရဒီယိုတခုခုနဲ႔ခ်ိတ္မိရင္ ေဒၚလာစားဘ၀ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တန္းေရာက္တာပဲ။ သတင္းတပုဒ္ ေဒၚလာ ၁၀၀ ဆိုေတာ့ … ။ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္ဘ၀တုန္းကရတဲ့ ႏႈန္းနီးနီးေပါ့။ သတင္း ေထာက္ဘ၀ကိုလည္း ျပန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘက္စံုအေျခအေနေတြအရ ျပန္စဖို႔မလြယ္မွန္းရိပ္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တခုကိုေတာ့ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေသးသဗ်။ ေတးေရးဘ၀က ပင္စင္မယူရေသးေတာ့ က်ေနာ့္သီခ်င္းေလးေတြကို New Version ျပန္လုပ္ခ်င္တယ္။ ထုတ္ခဲ့တာလည္း ၁၅ - ႏွစ္ရွိၿပီဆိုေတာ့ … ။ ဟိုး တုန္းက မျပည့္မစံုနဲ႔သြင္းခဲ့ၾကရတာေလ။ က်ေနာ္ သတင္းေထာက္ဘ၀မွာတင္ ေဒါင္းဂြင္စတူဒီယိုက သီခ်င္း ၄ ေခြေလာက္ ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိုးမခအတၱဳပၸတၱိ၊ ေခတ္သစ္ေကာင္းကင္ပ်ံမည့္ငွက္မ်ား၊ စစ္ခ်ီေတးစု၊ ေဒၚေအာင္ ဆန္းၾကည္ဂုဏ္ျပဳေတးစတဲ့ နာမယ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ဒီအထဲမွာ က်ေနာ့္သီခ်င္း ၂၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းေခြေတြ ထဲက၊ က်ေနာ္ေရးထားတဲ့သီခ်င္းေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာနဲ႔ မထုတ္ရတဲ့ ေရးၿပီးသား အသစ္တခ်ဳိ႕ကိုေပါင္းၿပီး လက္ေရြးစင္ ျပန္ထုတ္ခ်င္တာ။

မွတ္မွတ္ရရ၊ DVB အတြက္လည္း သီခ်င္းတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္ဗ်။ “ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ မိုးယံထိုး ေဖာက္၊ တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ ေတာ္လွန္သူတို႔ေတးသံ၊ ၀ဲပ်ံလြင့္လို႔ အလွသစ္မာန္ေတြခ်ီ”ဆိုတဲ့ စာသားေလး နဲ႔ အဖြဲ႔လိုက္သီခ်င္းေလးေပါ့။ ၾကားရတဲ့သူတိုင္းလည္း ႀကိဳက္ၾကတယ္ဗ်။ ဆိုၾက၊ တီးၾက၊ တိုက္ၾကနဲ႔ သြင္းဖို႔အ တြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ကာမွ အပယ္ခံလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ကိုမြန္းေအာင္ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေရြးထားၿပီး သားမို႔လို႔တဲ့။ တပုဒ္ပဲရိွသင့္လို႔တဲ့။ အခုDVB အဖြင့္မွာ လႊင့္လႊင့္ေနတဲ့သီခ်င္းေပါ့။

ႏို႔ဖိုးမွာေလ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုေပမယ့္ ခုဆို အသံသြင္းစတူဒီယိုေတာင္ရွိေနၿပီ။ သီခ်င္းသြင္းမယ္ဆို အတီးပညာရွင္တို႔၊ အဆိုပညာရွင္တို႔ကလည္း အဆင္သင့္။ ထြက္လာတဲ့အေခြေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ လည္း မဆိုးဘူးဗ်။ အဆင့္ရိွတယ္။ တန္းလည္း၀င္တယ္။
ေငြေၾကးကုန္က်မႈအတြက္ DVB ကိုဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးရမိတယ္။ အတိတ္က ပတ္သက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းအဆက္နဲ႔ အဆင္ေျပမလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ၾကားေရး တာ၀န္ခံ ေဟာင္းကတဆင့္ စြန္႔စြန္႔စားစား ဆက္သြယ္လိုက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပန္လာတယ္ဗ်ာ။ သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ခံ ကို မိတ္ဆက္ေပးျခင္းဆိုတာနဲ႔အတူေပါ့။
“ ကိုလူဗိုလ္ေရ … ေဖ်ာ္ေျဖေရးတာ၀န္ခံနဲ႔ တုိက္ရိုက္ဆက္သြယ္ပါ ” တဲ့။
တိုက္ရိုက္ဆိုေတာ့လည္း တိုက္ရိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ ၃ ခါတိတိကို တိုက္ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေစ်းဖိုးထဲက အင္တာနက္ဖိုးေလးကို ဖ်စ္ၫွစ္ထုတ္ရင္းေပါ့။
ျပန္မလာကားပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဘာအေၾကာင္းျပန္တာကိုမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ လို႔ ေတြးမဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အနည္းဆံုး ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္အရအၾကာင္းျပန္သင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ အျပန္အလွန္ေလးစားသမႈနဲ႔ေပါ့။

(င)
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္တခုကို ေရွ႕ဆက္မတိုးႏိုင္၊ နိဂုံးမခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ဘ၀လက္ပမ္းက်ခ်ိန္ လို႔ေခၚႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြကို က်ေနာ့္ဘ၀ တစိတ္တပိုင္းကာလ အႏွစ္(၂၀) ေက်ာ္အတြင္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရဖူးေပမယ့္ အဖဲြ႔အစည္းနဲ႔၊ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြနဲ႔၊ အားေပးေဖာ္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ ေတြကလည္း အပံုႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ …။
ခုမ်ားေတာ့ဗ်ာ … သီခ်င္းကိစၥအတြက္ဆို အျမဲတမ္းအာေပးေနက် ကိုတိုက္ေမာင္းတို႔၊ မသက္တို႔၊ ဖထီး တို႔လည္း တာ၀န္ေက်စြာ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကၿပီ။ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တေလွ်ာက္လံုးတဲြလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သားငယ္တို႔၊ မိုးေက်ာ္တို႔၊ မ်ဳိးေအာင္တို႔လည္း အေမရိကားမွာ။ က်ေနာ့္မွာသာ …။
တေယာက္ထဲမို႔ အားငယ္ရေတာ့မွာလား ဗ်ာတို႔… ။ ဟိုးအရင္က သစ္ပင္ေပၚကင္းတက္ေစာင့္ရင္း သီခ်င္းေတြ ေရးႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ မာနယ္ပေလာက်ခ်ိန္မွာေတာင္ ေျပးရင္းလြားရင္း ေတာေတာင္ေတြထဲ သီခ်င္း ေခြေတြ သြင္းႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ခုလိုအိုင္တီေခတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ႀကီးထဲမွာဗ်ာ … ။
ေက်ာမဲြ အနာက်ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ရဲ့ ထမင္းရည္ဒရစ္အစြမ္းနဲ႔ နလံထေစခဲ့သလိုမ်ဳိး၊ မက္ဖို႔ခက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ကေလးေတြအတြက္ စိတ္အနာက်ေနရတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ကိုလည္း ဘယ္တေယာက္ေယာက္က၊ ဘယ္လို ဘယ္လိုမ်ား … ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဒီသီခ်င္းေခြကို ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္နဲ႔ ျပန္ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ကို ထုတ္ျပ ဦးမယ္။ ၾကည့္ထား …။ ငယ္ငယ္ကဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳရဲ႕နာမယ္ေလ။ ဘာတဲ့ …။

ေဩာ္ … “ တေကာင္ထဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ ” ဆိုလား …။ ။

(၀၇ . ၁၀ . ၀၉)