ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ( ေဇာ္ဂ်ီ )

April 5, 2014 at 1:42am

ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ၾကည္ညိဳစရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ မ်ားပါေပသည္။ ၾကည္ညိဳစရာဆိုသည္မွာ သပၸာယ္လွေသာ ေရွးေဟာင္းဘုရားေစတီမ်ား ျဖစ္၍၊ ၾကည္ႏူးစရာဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံသစ္တည္ခဲ့ေသာ ေရွးေခတ္ ပုဂံသားတို႔ ျဖစ္ေလ သည္။ ၾကည္ညိဳစရာကို ဖူး၍ ၾကည္ႏူးစရာကို ေတြးရသည္မွာ ဖူး၍ ေတြး၍ ကုန္ႏုိင္ပါေတာ့မည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ေမ့မိသည္။


ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေလာက ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေရာက္ခဲ့ေသာရာသီသည္ သီတင္းကၽြတ္အကုန္၊ တန္ေဆာင္မုန္းအကူး ေဆာင္းဦးရာသီ ျဖစ္ေလသည္။


ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ အလည္လာလွ်င္ ထိုရာသီမ်ဳိးတြင္ လာခ်င္သည္။

ထိုရာသီသည္ ပုဂံေကာင္းကင္၌ တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္တုိ႔ ျမဴးခ်င္တိုင္း ျမဴးၾကေသာ ရာသီ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုရာသီတြင္ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္တို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေရႊစည္းခုံကို ဦးတိုက္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အာနႏၵာ၏ ခ်ရားသီးအနီးတြင္ လဲေလ်ာင္းေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သဗၺညဳ၏ အထြတ္တြင္ တဲြလဲခုိေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဓမၼရံၾကီး၏ ေနာက္တြင္ တပိတစ္ပိုင္း ေပၚေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တူရြင္းေတာင္တြင္ တန္းစီေနတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသည္ ပန္းခ်ီ ဗိမာန္ေဆာင္ႏွင့္ပင္ တူေလေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသုိ႔ ေရာက္ပုံသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕မွ တစ္ဆင့္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းမွ စုန္၍ ေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ အလည္လာလွ်င္လည္း ထိုေရာက္ပုံအတိုင္းပင္ ေရာက္ခ်င္သည္။ မႏၱေလးျမိဳ႕မွ စုန္လာလွ်င္ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသုိ႔ ေရာက္ခါနီး၌ ျမစ္ညာခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါ ျမင္ရမည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေညာင္ဦးနတ္သမီး ကမ္းပါးေဖြးေဖြးကိုသာ ျမင္ရသည္။ ေညာင္ဦးျမိဳ႕၌ သေဘၤာကပ္၍၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕သို႔တက္၍၊ ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ကို ျဖတ္၍၊ ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕စြန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါမွာမွ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းကို ပက္ပင္းပါ ျမင္ရေလသည္။ ပက္ပင္းပါ ျမင္ခ်င္ေသာ အရာကို ပက္ပင္းပါ မျမင္ရဘဲ တစ္ေကြ႕ေက်ာ္ျပီးမွသာ ျမင္ရေသာ တစ္ေကြ႕ေက်ာ္ ဘြားခနဲျမင္ အရသာမ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။

တစ္ဖန္ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းကို မျမင္ရခင္၊ ေညာင္ဦးနတ္သမီး ကမ္းပါးေဖြးေဖြးကို ၾကိဳတင္ျမင္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ကမ္းပါးသည္ ေစာက္သည္။ ေအာက္တြင္ ဧရာ၀တီရွိ၍၊ အထက္တြင္ အခၽြန္သုံးခုရွိေလသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံပ်ံတို႔သည္ ဘုရားေစတီ တည္ေသာအခါ ဘုရားပန္းတင္ခံုတြင္ စိန္ေတာင္ ထည့္ေလ့ရွိေလသည္။ စိန္ေတာင္ဆိုသည္မွာ အခၽြန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ စိန္ေတာင္သည္ ပန္းတင္ခုံကို လွေစသည္၊ ၾကြေစသည္။ ေညာင္ဦး နတ္သမီး ကမ္းပါးရွိ အခၽြန္သုံးခုသည္ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္း၏ စိန္ေတာင္ပင္ ျဖစ္ေလစြ။


ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းသုိ႔ သြားသူမ်ားသည္ အနည္းဆုံး ေရႊစည္းခုံႏွင့္ အာနႏၵာတို႔သို႔ ေရာက္တတ္ၾကသည္ဟု ေျပာၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုဘုရားႏွစ္ဆူသို႔ မေရာက္လွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။


ေရႊစည္းခုံ ေစတီေတာ္အား မည္သည့္မုခ္ဘက္က ၀င္၍ ဖူးရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္ၾကည့္သည္။ ေညာင္ဦးျမိဳ႕တြင္းရွိ အေရွ႕မုခ္ဘက္မွ ၀င္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ေလာ။ ေညာင္ဦးျမိဳ႕ျပင္ရွိ ပုဂံျမိဳ႕သြားလမ္း နံပါး ေတာင္မုခ္ဘက္မွ ၀င္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ေလာ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္မုခ္ဘက္မွသာ ၀င္ခ်င္သည္။ ေတာင္မုခ္ဘက္မွ ၀င္လွ်င္ မုခ္ဦး ျခေသၤ့ရုပ္ႏွစ္ခုသည္ ျပည့္ျဖိဳးသည္ဟု ထင္ရသည္။ ခြန္အားၾကီးသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေစတီ၏ ပုံေတာ္သည္ ၾကံ့ခုိင္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ထက္ျမက္သည္ဟု ထင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တက္ၾကြအားရျခင္း ျဖစ္မိေလသည္။


ျမန္မာတို႔ တည္ေလ့ရွိေသာ ေစတီတြင္ အေျခ၌ ပန္းတင္ခုံ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိနပ္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေၾကး၀ုိင္း ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေလာင္းပုံ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ သပိတ္ေမွာက္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာေမွာက္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲြထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာလန္ ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ရားသီး၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ငွက္ေပ်ာဖူး ထည့္သည္။ ထိုအရာတို႔သည္ ေစတီတိုင္း၌ ျမန္မာ ဗိသုကာအဂၤါမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအဂၤါမ်ားကို အခ်ိဳးက်ထည့္၍ ေစတီတည္ႏုိင္လွ်င္ ေစတီတိုင္း သပၸာယ္ရျမဲ ျဖစ္ေလသည္။

 ေရႊစည္းခုံ ေစတီေတာ္သည္ သပၸာယ္လွပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရႊစည္းခုံကို ၾကည္ညိဳေနရာမွ ေရႊစည္းခုံ သပၸာယ္ပုံသည္ ေရႊတိဂုံ၏ သပၸာယ္ပုံႏွင့္ မတူပါတကား။ ယွဥ္ၾကည့္ေလေလ မတူေလေလ ပါတကား။ ဤသို႔လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလာသည္။၏

ေရႊတိဂုံ၏ ပုံေတာ္သည္ ေျပျပစ္သည္။ ႏဲြ႕ေနာင္းသည္။ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂုံကို မြမ္းမံတည္ေဆာက္ေသာ ေခတ္သည္ အေၾကအရပ္တြင္ စစ္မက္မရွိေသာ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ စိတ္ေအး လက္ေအး ေနၾကရေသာ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ ဦးေဆာင္၍ မြမ္းမံတည္ေဆာက္သူသည္ ဟံသာ၀တီေနျပည္မွ ဒဂုန္ေက်းသို႔ ၾကြလာ၍ တရားဘာ၀နာႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနလိုေသာ ဘုရင္မ ရွင္ေစာပု ျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ကို ထိုသို႔ေသာ ေခတ္တြင္ ထိုသို႔ေသာ ဘုရင္မက မြမ္းမံတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ေရႊတိဂုံေစတီ၏ ပုံေတာ္ ေျပျပစ္ျခင္း၊ ႏဲြ႕ေနာင္းျခင္း၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ ထိုေခတ္၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ထိုတုိင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ထိုမင္း၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာပင္ ျဖစ္ေလစြ။

စင္စစ္ ေရႊတိဂုံသည္ ဗိသုကာပညာတြင္ အယဥ္အႏု သေဘာျဖင့္ သပၸာယ္၍ ေရႊစည္းခုံသည္ အခန္႔အသန္႔ သေဘာျဖင့္ သပၸာယ္သည္ဟု မဆိုေကာင္း ဆိုေကာင္း ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

ေရႊစည္းခုံကို ရွင္အရဟံႏွင့္ အေနာ္ရထာမင္းၾကီးတို႔ ဦးေဆာင္၍ ပုဂံသားတို႔က ၀ိုင္းတည္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်န္စစ္သားမင္းက ဆက္တည္သည္။ ထိုမင္းႏွစ္ပါး လက္ထက္မွ စ၍ ႏုိင္ငံေတာ္ နယ္နိမိတ္သည္ ပုဂံတစ္၀ုိက္ ေဒသမွ ျပည္ေထာင္စု ေဒသနီးပါးအထိ က်ယ္၀န္းလာသည္။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္သည္ ပထမအၾကိမ္ တစ္ႏိုင္ငံလုံး၏ ျမတ္ႏုိးစုံမက္ျခင္းကို အညီအညြတ္ ခံယူ ရရွိလာသည္။ တိုင္းသူျပည္သားတို႔သည္ ႏုိင္ငံေရး၊ သာသနာေရး စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ လူသစ္တည္၍ ျပည္သစ္ေဆာက္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ မင္းႏွစ္ပါးသည္ ႏုပ်ဳိ ထက္ျမက္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံတြင္ ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလုံး တစ္ေျပးညီညာ ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မုခ္ဦး ျခေသၤ့ရုပ္ ျပည့္ျဖိဳးျခင္း၊ ခြန္အားၾကီးျခင္း တုိ႔သည္ ထိုေခတ္၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ထိုတိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ ထိုမင္းႏွစ္ပါး၏ သေဘာကို လည္းေကာင္း၊ မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာပင္ ျဖစ္ေလစြ။ ေရႊစည္းခုံေစတီ၏ ပုံေတာ္ ၾကံ့ခိုင္ျခင္း၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ တက္ၾကြအားရဖြယ္ ျဖစ္ျခင္းသည္လည္း ထိုသို႔ေသာ ပန္းရံပ်ံတို႔၏ လက္ရာပင္ ျဖစ္ေလစြ။

ေရႊစည္းခုံတြင္ ထိုသို႔ ဖူး၍ ထိုသို႔ ေတြးေနရသည္မွာ ေကာင္းလွပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ေနနည္း သြားမည္။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီး တည္ေတာ္မူေသာ အာနႏၵာဘုရားသို႔ သြားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီး လက္ထက္တြင္ ငရန္မန္သူပုန္ကို ေအာင္ျပီးသည္မွ စ၍ ႏုိင္ငံေရး၌လည္း ရန္ေျပ ကုန္ၾကျပီ။ သာသနာေရး၌လည္း မာန္ေျပ ကုန္ၾကျပီ။ တုိင္းျပည္သည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးမွ တည္တံ့ခုိင္ျမဲေရးသို႔ ခ်ီတက္ေနျပီ။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီး ဆိုသည္မွာလည္း သတၱိ ဗ်တၱိ ရွိသူျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေအးခ်မ္းမႈကို ပုိ၍ လိုလားသူ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံကို မွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ျဖစ္သည္။ အတင့္အတယ္ အဖြယ္အရာကို ၾကိဳက္သူ ျဖစ္သည္။ အာနႏၵာတြင္ ထိုေခတ္၏ သေဘာ၊ ထိုမင္း၏ သေဘာတို႔ကို ေကာက္ယူႏုိင္ေလသည္။

ေရႊစည္းခုံကို ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းပါး၌ တည္ထားသည္။ ေရႊစည္းခုံကို အေၾကအညာ အေ၀းအလံအရပ္မွ ဖူးျမင္ႏုိင္သည္။ ေရႊစည္းခုံေျခေတာ္ရင္း အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ျခေသၤ့ရုပ္ ႏွစ္ရုပ္စီ အေစာင့္ထားသည္။ ေရႊစည္းခုံသည္ ႏုိင္ငံ့အင္အားကို ျပထားသည္ႏွင့္ တူေလသည္။ ရဲလွ်င္ထြက္ခဲ့ၾကေဟ့ ဟု ၾကံဳး၀ါးေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ အာနႏၵာကို ပုဂံျမိဳ႕သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါမွ ဖူးျမင္ႏုိင္သည္။ တံတိုင္းရံ၍၊ တံတိုင္း ေလးမ်က္ႏွာတြင္ မုခ္ျပာသာဒ္ တစ္ေဆာင္စီ ေဆာက္ထားသည္။ တံတိုင္းအတြင္း ဗဟို တန္ေဆာင္းမမွ ေလးေဆာင္ေသာ တံတိုင္းမုခ္ျပသာဒ္ တူရွဳသို႔ ေလးေဆာင္ေသာ အာရုံခံ မုခ္ျပာသာဒ္တို႔ကို အထြက္အၾကိဳ ျပထားသည္။ ဗဟို တန္ေဆာင္းမ အေပၚတြင္ ပစၥယာ အဆင့္ဆင့္ တင္၍ ေစတီေပါက္ထားသည္။ အာနႏၵာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ ျငိမ္းခ်မ္းတည္တံ့ေနမႈ၊ မွ်တမႈ၊ အတင့္အတယ္ အဖြယ္အရာရွိမႈ တို႔ကို ခင္းက်င္းထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ ခ်စ္သားတို႔ လာလွည့္ကုန္၊ ေပ်ာ္လွည့္ကုန္၊ ပါးလွည့္ကုန္ ဟု ျမွဴေခၚေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။

အာနႏၵာ တန္ေဆာင္းမ အတြင္းသို႔ ၀င္ၾကဦးစို႔။ ၀င္လွ်င္ အေရွ႕ဘက္တံတိုင္း မုခ္ျပာသာဒ္မွသာ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လိုသည္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ အေနာက္ဘက္ တံတိုင္းမုခ္ ျပာသာဒ္ တစ္ခုခုမွ ၀င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀င္ျခင္းသည္ ေရွးေခတ္ ပုဂံသားတို႔၏ ၀င္ျခင္းႏွင့္ တူမည္မထင္။ ေရွးေခတ္ ပုဂံသားတို႔ ခံစားရမည္ ျဖစ္ေသာ ဘုရားဖူးေသာ အရသာမ်ဳိးကို ခံစားရမည္ မထင္။ ေတာင္ဘက္၊ ေျမာက္ဘက္၊ အေနာက္ဘက္တို႔တြင္ တံတိုင္းမုခ္ ျပာသာဒ္တို႔ အၾကား၌ ရင္ျပင္ ကြက္လပ္ဟူ၍ မရွိေတာ့ေခ်။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တုိက္ေစာင္းတန္းမ်ားက ၀င္ကြယ္ေနၾကေလျပီ။ အေရွ႕ဘက္ တစ္ခုတည္း၌သာလွ်င္ ပုဂံေခတ္မွာကဲ့သို႔ ရင္ျပင္ ကြက္လပ္ က်န္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ တံတိုင္းျပာသာဒ္မွသာ ကၽြန္ေတာ္၀င္လိုျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

အာနႏၵာကို တည္စဥ္က က်န္စစ္သားမင္းၾကီးသည္ အာနႏၵာ ဘုရားဖူးအား တံတိုင္းမုခ္ျပာသာဒ္ တစ္ခုခုတြင္ တေအာင့္မွ် ေနနားေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ထိုေနာက္မွ တန္ေဆာင္းမ အေပၚ၌ ေပါက္ထားေသာ ေစတီေတာ္ကို ေမာ္ဖူးေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တံတိုင္းမုခ္ ျပာသာဒ္၏ မ်က္ႏွာတူရွဳ၌ ရင္ျပင္ကြက္လပ္ကို ခ်န္ထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုဘုရားဖူးအား ရင္ျပင္ကြက္လပ္အဆုံး၌ ရွိေသာ အာရုံခံ မုခ္ျပာသာဒ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ေစသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုအျမင္ကို ထိုအာရုံခံမုခ္ျပာသာဒ္၏ ဥကင္ အထြတ္သို႔ ေရာက္ေစသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေစတီအထြတ္သို႔ ေရာက္ေစျပန္သည္။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီးသည္ အာနႏၵာကို တည္စဥ္က ထိုသို႔ပင္ အလိုရွိေတာ္မူခဲ့ဟန္ တူေလသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံပ်ံတို႔ကလည္း မင္းၾကီး အလိုရွိေတာ္မူသည့္ အတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဥာဏ္စြမ္းလက္စြမ္းကို ျပခဲ့ဟန္ တူေလသည္။

ထို႔ေနာက္ အာနႏၵာ ဘုရားဖူးသည္ တံတိုင္းမုခ္ျပာသာဒ္မွ တန္ေဆာင္းမအတြင္းသို႔ ၀င္ဖူးရန္ ရွိေလသည္။ တန္ေဆာင္းမအတြင္း ဗဟို အခ်က္အခ်ာတြင္ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ေလးမ်က္ႏွာ၌ မတ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူစီ တည္ထားေလသည္။ ဤတြင္လည္း က်န္စစ္သားမင္းၾကီးသည္ ထိုဘုရားဖူးအား မတ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္ ေျခရင္း၌ မာန္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ရတနာ သုံးပါးသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ၊ မွီခိုရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္ေပသည္တကား ဟူေသာ သဒၶါကို ပြားေစလိုဟန္ တူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာရုံခံမုခ္ ျပာသာဒ္၏ မ်က္ႏွာၾကက္ကို အျပန္႔မျပဳဘဲ ဥကင္သဖြယ္ ၀ဲဘက္ ယာဘက္တို႔သို႔ နိမ့္ေလွ်ာျပဳထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာၾကက္ ေခါင္ေၾကာင္းသည္ ျပတ္သား ထင္ရွားသည္။ မုခ္၀မွ အတြင္းဘက္သို႔ တန္း၍ ၀င္သြားသည္။ ထိုမွ တစ္ဆင့္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာတူရွဳသို႔ ညႊန္ျပေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာသည္။

ထိုေခါင္ေၾကာင္းသည္ အာနႏၵာဘုရားဖူး၏ မ်က္စိကို ခ်ဴရန္ ျဖစ္ေလသည္။ ခ်ဴမိလွ်င္ ထိုမ်က္စိကို မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္၏ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ပို႔ေပးမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုမ်က္စိသည္ မ်က္ႏွာေတာ္သို႔ ဆုိက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ႏုိင္သည္။ ေရာက္လွ်င္ အသို႔ ျဖစ္မည္နည္း။ မ်က္ႏွာေတာ္တူရွဳတြင္ အလင္းေပါက္ ေဖာက္ထားျပီးသည္ ျဖစ္ရာ ထုိဘုရားဖူးသည္ ၀န္းက်င္ ၀ုိး၀ါးတြင္ မ်က္ႏွာေတာ္ အ၀င္းအလဲ့ကို ျမင္ႏုိင္သည္။ တစ္ဖန္ မတ္ရပ္ဆင္းတုေတာ္ကို တစ္ဆယ့္ရွစ္ေတာင္အျမင့္ တည္ထားသည္ ျဖစ္ရာ ထိုဘုရားဖူးသည္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ကိုယ္ေတာ္၏ အကဲအမိုးကို ျမင္ႏုိင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုဘုရားဖူးအား မာန္ေလွ်ာ့ျခင္း၊ သဒၶါျခင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစသည္။ က်န္စစ္သားမင္းၾကီးသည္ အာနႏၵာကို တည္စဥ္က ထိုသို႔ပင္ အလိုရွိေတာ္မူဟန္တူေလသည္။ ပုဂံေခတ္ ပန္းရံတို႔ကလည္း မင္းၾကီး အလိုရွိေတာ္မူသည့္ အတိုင္းပင္ မိမိတို႔၏ ဥာဏ္စြမ္း လက္စြမ္းတို႔ကို ျပခဲ့ဟန္ တူေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အာနႏၵာ အေရွ႕ဘက္ တံတိုင္းမုခ္ျပသာဒ္မွသာ ၀င္လိုသည့္အတုိင္း ၀င္ခဲ့သည္။ ဖူးခဲ့သည္။ ေရွးပုဂံေခတ္ အာနႏၵာ ဘုရားဖူးတို႔ကိုလည္း ေအာက္ေမ့ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အာနႏၵာမွ သရပါျမိဳ႕ေဟာင္းတံခါးသို႔ ေျပးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ဗူးဘုရားသို႔ ကူးလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ပိဋကတ္တိုက္သို႔ ျပန္လာခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ ေရႊဂူၾကီး၊ သဗၺညဳ၊ နတ္ေလွာင္ေက်ာင္း၊ ပုထိုးသမ်ား၊ ကန္ေတာ့ပလႅင္တို႔သို႔ ခုန္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ မဂၤလာေစတီ၊ မႏူဟာ၊ ဓမၼရံၾကီး၊ စူဠာမဏိ၊ ထီးလိုမင္းလို၊ ဥပါလိသိမ္တို႔သို႔ လႊားလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုမွ အပါယ္ရတနာ၊ နဂါးရုံ၊ ေလာကနႏၵာတို႔သို႔ ပ်ံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ နႏၵမညတြင္ ပန္းခ်ီကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ နန္းဘုရားတြင္ ပန္းတေမာ့ကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ ဂူေျပာက္ၾကီးတြင္ ပန္းေတာ့ကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ ေရႊဖက္လိပ္၊ ေငြဖက္လိပ္တြင္ ဖုတ္ေျမစဥ့္ကြင္းကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ ငကၽြဲနားေတာင္းတြင္ စဥ့္စိမ္းကို ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ ျမေစတီ၌ ရာဇကုမာရ ေက်ာက္စာကို ဖတ္ခ်င္ေသးသည္။ တစ္ေခါက္တည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘၾကီးလြန္းေနသည္။

ပုဂံကို သိခ်င္လွ်င္ တစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း မျပီးႏုိင္၊ ႏွစ္ေခါက္ႏွင့္လည္း မျပီးႏုိင္၊ သုံးေခါက္ႏွင့္လည္း မျပီးႏုိင္၊ အေခါက္ေခါက္ အခါခါႏွင့္ ျပီးႏုိင္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အဆင့္ဆင့္ေသာ ဘုိးဘြားတို႔သည္ တစ္ခါ တစ္ေခါက္ကေသာ္ ႏုိင္ငံေရး ထူေထာင္ေရး၌ အလြန္ စိတ္ထက္သန္ခဲ့ၾကပါေပသည္ တကား။ သာသနာ ပြင့္လန္းေရး၌ အလြန္ စိတ္ထက္သန္ခဲ့ၾကေပသည္ တကား။ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ အက်ဳိးအတြက္ အလြန္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကပါေပသည္ တကား။ ေက်ာက္၊ အုတ္တို႔ျဖင့္ ျပီးေသာ အထုၾကီး အထည္ၾကီးတို႔ကို ကိုင္တတ္ၾကပါေပသည္ တကား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤတစ္ေခါက္တြင္ ဤသို႔ ျမည္တမ္းကာသာလွ်င္ သာဓုေခၚ၍ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းမွ ခြာခဲ့ေလသည္။

ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းမွ အျပန္တြင္ ေညာင္ဦးကို ျဖတ္သြားရသည္။ ေညာင္ဦးကို ျဖတ္သြားရသည့္ အတူတူ ဆပဒေစတီသို႔ ၀င္ဖူးသြားခ်င္လာျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာမွ ဖူးလွ်င္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဆပဒသည္ ေညာင္ဦးေစ်း ေတာင္ဘက္ အနီးကေလးတြင္ ရွိသည္ ျဖစ္ရာ သြားဖူးလိုက္က ေကာင္းပါသည္။

ဆပဒေစတီသည္ ဆပဒမေထရ္ တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ ေစတီ ျဖစ္သည္။ ဆပဒမေထရ္သည္ ပုသိမ္ ဇာတိ ျဖစ္သည္။ သာမေဏဘ၀ႏွင့္ သီဟိုဠ္သို႔ ပါသြားသည္။ သီဟုိဠ္တြင္ သဃၤာကံျပဳ၍ ပဥၥင္းခံသည္။ သီဟုိဠ္တြင္ ဆယ္၀ါခန္႔ စာသင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုသိမ္သို႔ ျပန္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဂံသို႔ တက္လာ သီတင္းသုံးသည္။ ဆပဒမေထရ္သည္ ပိဋကတ္ေဆာင္ႏုိင္သူ ျဖစ္သည္။ ေနာင္အခါ ပုဂံတြင္ သီဟိုဠ္သာသနာဂုိဏ္းသစ္ ေထာင္ေလသည္။ ဂိုဏ္းသစ္ေထာင္လိုသျဖင့္ ဆပဒေစတီကို တည္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆပဒေစတီ၏ ပုံေတာ္သည္ သီဟိုဠ္ပုံ ျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိေလသည္။

ဆပဒေစတီကို ကၽြန္ေတာ္ ဖူးရေသာအခါ ဖူးရင္းပင္ ေရွးပုဂံေခတ္က ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလုံး အမူအရာကို အံ့ၾသ၍ မဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ပုသိမ္ေက်းက ႏုိင္ငံသားတစ္ဦးသည္ ေနျပည္ေတာ္ ပုဂံတြင္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္လာႏုိင္ပါေပသည္။ ပုဂံ သာသနာ အားၾကီးရာေဒသတြင္ သီဟုိဠ္ဂိုဏ္းသစ္ကို ေထာင္ရဲပါေပသည္။ ဆပဒေစတီေတာ္၏ ပုံေတာ္ ၾကည္လင္ျပတ္သားျခင္းသည္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္တန္ရာသည္။ တစ္ဖန္ ထိုထက္ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းသည္ကား ေနျပည္ေတာ္ ပုဂံက ႏုိင္ငံသားမ်ားကလည္း ပုသိမ္ေက်းက ႏုိင္ငံသားတစ္ဦး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လက္ခံတတ္ၾကပါေပသည္။ ဂုိဏ္းသစ္ေထာင္မႈကို ၾကည္သာတတ္ၾကပါေပသည္။ ေလွကားႏွင့္ မုခ္ႏွင့္ ဆပဒေစတီ သာသာယာယာ ရွိျခင္းသည္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္တန္ရာသည္။


ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပဒေစတီကို ဖူးေျမာ္ျပီးသည့္ေနာက္ ေရွးပုဂံေခတ္က ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔သည္ ႏုိင္ငံသားစိတ္ ေမြးတတ္ၾကေပသည္ တကား။ ျပဳရဲေသာ သတၱိ ရွိၾကေပသည္ တကား။ အၾကည္အသာ ခြင့္ေပးတတ္ေသာ သတၱိရွိၾကေပသည္ တကားဟု ျမည္တမ္းကာ ေညာင္ဦးမွ ခြာခဲ့ပါ သတည္း။

ေရႊစည္းခုံ

အာနႏၵာ

အနဳ မွာ အာနႏၵာ အျမင့္ မွာ သဗၺညဳ ထု မွာ ဓမၼရံ ရွဴ ့ခင္းသာ ဗူးဘုရား အနဳ မွာ အာနႏၵာ အျမင့္ မွာ သဗၺညဳ ထု မွာ ဓမၼရံ တန္ခိုးမွာေရြစည္းခုံ

အေလာင္းစည္သူမင္းၾကီး တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ႔တဲ႔ သဗၺညဳ ဂူဘုရား http://hheg.blogspot.com/2012/06/blog-post_6630.html

ပုဂံ ေျမေပၚမွာ ေစတီ ပုထိုးေတြ မ်ားျပားလြန္တာေၾကာင့္ '' လွည္း၀င္ရိုးသံ တညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း'' လို့ မွတ္သား ထားၾကပါတယ္.......ကိန္းဂဏန္း အျဖစ္ ဖလွယ္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၄၄၄၆၇၃၃ ဆူရွိပါတယ္....အမွန္မွာေတာ့ အေရအတြက္ ေလးသန္းေက်ာ္ရွိတဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ားကို တည္နိုင္ရန္လံုေလာက္ေသာ ေျမေနရာ ရွိနိုင္မယ္မဟုတ္ပါဘူး....... ေရွးသက္ၾကီး ရြယ္အိုတို ့က ယင္း သံေပါက္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား မွာ ေစတီပုထိုးမ်ားရွိ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ဆင္းတုေတာ္မ်ား ၊ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီမ်ား ကိုပါ ထည္ ့သြင္းေရတြက္ၾက ျခင္းျဖစ္ပါတယ္.....ယင္း သံေပါက္နွင့္ အတူ တျခားေနာက္ဆက္တြဲ သံေပါက္ တစ္ခု က '' ေရႊလ သာ ၀ါ၀ါ၀င္း ပုဂံေရခ်ိဳးဆင္း'' ပဲျဖစ္ ပါတယ္...... ၄၄၆၄၄၄ ရွိတဲ့အေရအတြက္ ဟာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းပါျပိဳ က်လို ့ေရထဲက်သြားတယ္လို့ ဆိုၾကျပန္ပါတယ္......သံေပါက္ ဟူသည္ '' အစေလးလံုး ၊ အလယ္သံုး ၊အဆံုး ငါးခုသာ'' ဟု ဆိုသည့္အတိုင္း အစေလးလံုး ကိုသာေရတြက္ရမယ္ ျဖစ္ပါတယ္.. သို ့ဆိုလွ်င္ ဘုရားဆူေရ (၄၄၄၆) ဆူသာရွိပါလိမ္ ့မယ္........အင္း၀ ေခတ္ မိုးညွင္းသတိုး မင္း လက္ထက္ က ပုဂံဘုရား အေရအတြက္ ကို ၀င္း၀င္း ထိန္ လွ်ံ ပုဂြဘုရားေပါင္း လို ့ေရတြက္ မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္....ကိန္းဂဏန္းအရ ဆိုရင္ ( ၄၄၇၄ ) ဆူပဲျဖစ္ပါတယ္..... ကုန္းေဘာင္ေခတ္ အမွတ္ အသား အရ လဲ... ျမတ္ဘုရား ဆူေရ ျဖဴေရႊ လို ့၀င္း။ ပုဂံ ျပည္ ဘယ္တိုင္း ဘယ္ဌာနီ နွင္ ့ စံ မမီလြန္ထင္ရွား ေစာမုနိ မ်ား ။ ။ လို့ ့ေတြ ့ရပါတယ္..... အက်ယ္ အ၀န္း (၁၆) စတုရန္း မိုင္ ခန့္ ရွိတဲ့ ပုဂံေျမ တြင္ ၁၉၇၃ ခုနွစ္ထိ ေကာက္ယူစစ္တမ္းအရ သာသနိက အေဆာက္အအံု ၂၂၁၇ခု(ေက်ာင္းၾကီး အုတ္နီ) ရွိပါတယ္.....အလြန္မ်ား ျပားလွတဲ့ ပုဂံေစတီ ပုထိုးမ်ား အနက္ လူသိမ်ားထင္ရွားလွ တဲ့ ပုဂံေစတီ ပုထိုး မ်ားအေၾကာင္း ကို ေဖာ္ျပသြားပါ့မယ္....... ပုဂံ မွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးထားတဲ့ စာဆိုေလး တစ္ခုရွိပါတယ္.......အဲဒါကေတာ့ အနဳ မွာ အာနႏၵာ အျမင့္ မွာ သဗၺညဳ ထု မွာ ဓမၼရံ ရွဴ ့ခင္းသာ ဗူးဘုရား ဆိုတဲ ့စာဆိုေလးပဲျဖစ္ပါတယ္.......စာဆို ေလးအတိုင္း အနဳ ကေန စရေအာင္ေနာ္.......အနဳ ဆိုတာ အနဳပညာ ဗိသုကာ လက္ရာ မ်ားကို ဆိုလိုတာပါ..... အနဳ မွာ အာနႏၵာဆိုတာေၾကာင့္ အာနႏၵာ ဘုရား အေၾကာင္းေျပာျပမယ္ေနာ္....။ အာနႏၵာ ဘုရား က ပုဂံျမိဳ ့ေဟာင္း သရပါတံခါး ရဲ့ အေရွ ့ေတာင္ဘက္မွာတည္ရွိပါတယ္ ခရစ္နွစ္ ၁၀၉၀ ခုနွစ္ က်န္စစ္သားမင္းၾကီး ကတည္ထားကိုးကြယ္ ခဲ့ပါတယ္......အာနႏၵာ ဘုရာဒကို ကြမ္းေတာင္ပါက္ လိုဏ္ တစ္ဆ္ခံ ဘု၇ား အျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားပါတယ္......အလယ္မ႑ိဳင္ ခံထားျပီး တိုက္မ ဂူအေပၚတြင္ ပစၥယာ ၊ မိုးေလ်ာ အဆင့္ဆင့္ ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ ထားပါတယ္.....အတြင္း၌ လည္း စၾကၤန္ ပတ္လမ္း ၂လမ္း ရွိျပီး ဗိသုကာ လက္ရာေျမာက္စြာ တည္ေဆာက္ထားပါတယ္...... http://hheg.blogspot.com/2012/06/blog-post_6630.html

က်န္စစ္သား မင္းၾကီး က နႏၵမူ လိုဏ္ဂူ မွ ၾကြေရာက္လာေသာ ရဟႏ ၱာမ်ားထံမွ လိုဏ္ဂူေတာ္ အေၾကာင္းသိရွိရျပီးေနာက္ သေဘာက်နွစ္သက္ ကာ နႏၵမုလိုဏ္ဂူ ပံုစံ အာနႏၵာ ေစတီ ကိုတည္ခဲ့ပါတယ္.....အာနႏၵာဘုရား ကို ကုနးေဘာင္ေခတ္ ဘိုးေတာ္ဘုရား လက္ထက္တြင္ အိမ္ေရွ ့ဥပရာဇာ ေရႊေတာင္မင္းသား ၾကီးက မြမ္းမံျပင္ခဲ ့ပါတယ္.....အာနႏၵဂူဘုရား မွာ ပုဂံမွာ ရွိေသာ မည္သည့္ ဘုရား နွင့္ မွ် မတူပဲ ဂရိၾကက္ေျခပံု ျဖစ္ပါတယ္.....ပုဂံ ဘုရား အမ်ားစု မွာ အာရံုခံတစ္ဖက္စီသာရွိေသာ ေျမာက္ဘက္လွည္ ့ ဂူဘုရား မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္....အာနႏၵ ဘုရားမွာမူ အာရံုခံ ေလးဘက္၌ မုဒခ ေလးမုခ္ ရွိေသာ ဂူဘုရားျဖစ္ပါတယ္.....လိုဏ္ဂူေတာ္ အတြင္း အလယ္ မ႑ိဳင္ ေလးမ်က္နွာတြင္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ (၄) ဆူ တည္ရွိပါတယ္ အေရွ ့မ်က္နွာ တြင္ ေကာဏဂံု ဘုရား..... http://hheg.blogspot.com/2012/06/blog-post_6630.html

အေနာက္ မ်က္နွာ မွာေတာ့ ေဂါတမ ဘု၇ား....

ေတာင္မ်က္နွာမွာ ကႆပ ဘုရား..... ေျမာက္မ်က္နွာ မွာ ကကုသန္ ဘုရား.....တို့ျဖစ္ပါတယ္.... ဗုဒၶ ရုပ္ပြားေတာ္ ေလးဆူ တို့အနက္ ေတာင္မ်က္နွာ နွင့္ ေျမာက္မ်က္နွာ နွစ္ဆူ သာ ပုဂံေခတ္လက္ရာ မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္..... အေရွ ့မ်က္နွာ ရုပ္ပြားေတာ္ မွာ မီးေလာင္ပ်က္စီး သြားသျဖင့္ ၁၈၇၆ ခုနွစ္ တြင္ ပုဂံျမိဳ ့၀န္ ဦးဘိုး က အသစ္ထပ္မံျပဳလုပ္ထားရျပီး အေနာက္မ်က္နွာ ရုပ္ပြားေတာ္ မွာလည္း အင္း၀ဟံသာ၀တီ စစ္ပြဲ (၁၇၄၂-၅၂) အတြင္း ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရပါတယ္.....လက္ရွိ ရုပ္ပြားေတာ္ မွာ ၁၈၉၂ ခုနွစ္ တြင္ ပုဂံျမိဳ ့ကုန္သည္ ဦးစံျငိမ္း က အသစ္ထပ္မံ ထုလုပ္လွဴဒါန္း ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္......ဂူဘုရား နံရံမုခ္ ထက္မ်ားတြင္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ မ်ားစြာ ကိုဖူးေတြ ့နိုင္ပါတယ္........ အာနႏၵာ ဘုရား အျပင္ဘက္ ေအာက္ေျခ နွင့္ ပစၥယာ မ်ားတြင္ စဥ္ ့စိမ္းသုတ္ စဥ္ ့ကြင္းမ်ာ ကို ေလ့လာၾကည့္ရွူ နိုင္ၾကပါတယ္.... အမ်ားအားျဖင့္ ၅၅၀ ဇာတ္ေတာ္ သရုပ္ေဖာ္ ပံုမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး စုစုေပါင္း စဥ္ ့ကြင္း ၁၄၇၂ ခု ရွိကာ ေရွးေဟာင္း မြန္ ကမၼည္း စာမ်ား လည္ေရးသားထားၾကပါတယ္.....ယခင္က နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီ မ်ားရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္ ထံုးသုတ္လိုက္ သျဖင့္ ပ်က္စီးသြားပါျပီ........ http://hheg.blogspot.com/2012/06/blog-post_6630.html#.Uz_EVKIXJPc