......ပီတိ......

Min Balathaung's photo.

"ဒါ ေဆးခန္းလား.."
ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚလွဲေနရာမွ အသံႀကား၍ ေမာ႔ႀကည္႔မိသည္.....
ကေလး ႏွစ္ေယာက္...တစ္ေယာက္က ငါးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိမည္...ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိမည္ ထင္သည္....
"ဟုတ္တယ္သားရဲ႕...ဒါေဆးခန္းေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."

ဒါဆို ဆရာဝန္ေကာလို႕ မေမး၍ေတာ္ေသးသည္....
အရင္က အလွၿပင္ဆိုင္ ေနရာ ျဖစ္သည္က တစ္ေႀကာင္း..ေဆးခန္းဖြင္႔တာ မႀကာေသးသည္က တစ္ေႀကာင္း..အနီးအနားမွလြဲ၍ သိပ္မသိေသး...
"သား အဖြားေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ပင္႔ခ်င္လို႕..."
ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာႀကည္႔မိသည္..မ်က္ႏွာက ခ်စ္စရာ..အကၤ် ီအျဖဴညစ္ညစ္ႏွင္႔ ေဘာင္းဘီတို အျပာမႈိင္းမိႈင္းဝတ္ထားျပီး ေဘးခ်ဳပ္ရိုးေႀကာင္း ေနရာမွာ ၂လက္မေလာက္ ကြဲေနသည္...
ေႀကာက္တတ္ပံုေတာ႔ မေပၚ....
"သား အဖြားက မလာႏိုင္ဘူးလား..."
"ဟင္႔အင္း..အဖြားက လမ္းမေလ်ွာက္ႏိုင္ဘူး..မ်က္စိလည္း မျမင္ဘူး..အခု ေျခေထာက္ေတြ ကိုက္လို႕တဲ႔..."
"အဖြားအသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ.."
"၇၀ ေက်ာ္ျပီ ထင္တယ္..."
"သားတို႔အိမ္မွာ တျခားလူႀကီးေတြ မရွိဘူးလား..."
"မရွိဘူး..သူ႕အေမေကာ အေဖေကာ ေသသြားျပီ..."
ေဘးမွအတူပါလာေသာ ေကာင္မေလးက ဝင္ေျပာသည္..သူ႕ပံုစံကလည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ႔တဲ႔...
"ဒါနဲ႕ သမီးကေရာ ဘာေတာ္လဲ.."
"ဘာမွေတာ္ဘူး အေဖာ္လိုက္ေပးတာ..."
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ျပန္ေျဖသည္.....
"ဒါဆို သားတို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား.."
"ဟုတ္ဘူး ဦးေလးရွိေသးတယ္..သူကအလုပ္သြားတယ္...ညဆယ္႔တစ္နာရီေလာက္မွ ၿပန္လာတာ..."
"ဟင္ ဒါဆို ဘယ္သူ ခ်က္ေက်ြးလဲ...."
သိခ်င္ေဇာနဲ႕ ဆက္ေမးေနမိသည္..
"မခ်က္ဘူး..ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေန႔တိုင္း လာေပးတယ္..အဲဒါနဲ႕စားတယ္.."
အင္း ဒီလိုဆို ေျခႀကြခမေျပာနဲ႕ ေဆးဖိုးေတာင္ရမယ္႔ပံု မေပၚ...လို႔ ေတြးလိုက္မိေသးသည္...
ေျမးတစ္ေယာက္ႏွင္႔ တေနကုန္ေနျပီး ျပဳစုမယ္႔သူမရွိ..မ်က္စိကမျမင္..ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လာပို႕တဲ႔ ထမင္းက်န္စား..ေတာ္ေတာ္ေလး သနားမိသလို စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မိသည္.....
"ကဲ..ဟုတ္ျပီ..အိမ္ကေဝးလား.."
"သိပ္မေဝးဘူး အထဲေတာ႔ ဝင္ရတယ္ဗ်..."
ဟုတ္ျပီ ဒါဆို ဦးလိုက္ႀကည္႔ေပးမယ္..ခဏေစာင္႔..."
လိုအပ္မည္ထင္သည္႔ ထိုးေဆး နားက်ပ္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ လိုမယ္ထင္တာ အကုန္ထည္႔ကာ ေဆးခန္းတံခါးေစ႔၍ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ လိုက္ပါလာေတာ႔သည္....
က်ြန္ေတာ္႔ေဆးခန္းက ပ်ံက်ရပ္ကြက္မွာဗ်..လက္လုပ္လက္စားေတြခ်ည္းပဲ..ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ဆိုပါေတာ႔...
GPလုပ္တဲ႔ ဆရာဝန္ေတြ home လိုက္ႏိုင္ရင္..တစ္ည သံုးအိမ္ေလာက္ပဲ ပင္႔ဗ်ာ..အဲေန႔အတြက္ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ႔ ခိုင္သြားတာပဲ...
က်ြန္ေတာ္လား..ေဆးခန္းဖြင္႔ၿပီး အိမ္ သံုးခါ အပင္႔ခံရတယ္...
တစ္ခါက ပိုက္ဆံမရ..ႏွစ္ခါက အိတ္ထဲကပိုက္ဆံပါထြက္သဗ်ာ..'
ဒါေပမယ္႔ က်ြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္...ပီတိေတြ စားတယ္...တကယ္႔ကိုမရွိႀကတာ..တကယ္႔ကို ဆင္းရဲတာ စားစရာေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ရယ္..က်ြန္ေတာ္ ဘယ္လိုႏွလံုးသားနဲ႔ ေတာင္းရက္ပါ႔မလဲ....
"ဆရာ ဒီလမ္းထဲ ဝင္ရမယ္..."
လမ္းခ်ိဳးကို ေက်ာ္သြားမလိုျဖစ္၍ ကေလးက သတိေပးသည္...
"ေႀသာ္ ေအး ေအး သြား သားေရွ႕ကသြား...."
လမ္းသြားရင္း ေဘးဘီကို ႀကည္႔မိသည္...ထရံကာ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြဆို ဝါးျခမ္းကာ..ထနိမိုး ဝါတာဘလူးမိုး ၇ေပ ၈ ေပ ပတ္လည္ အိမ္ေလးေတြ အစီအရီ...လမ္းေပၚမွာလည္း ကေလးေတြ အစီအရီ...အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ ကေလးအနည္းဆံုး ၃ ၄ေယာက္ထက္မနည္းေတာ႔ ရွိမည္ထင္သည္...
လမ္းကလည္း လမ္းအမည္ခံသာ..အိမ္ႏွစ္အိမ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေဆာက္၍ ႀကားေၿမလြတ္...လမ္းေပါ႔ေလ....
"ဆရာ..ေရာက္ျပီ..."
ႀကည္႔လိုက္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာက ဝါးျခမ္းျပားႏွင္႔ ကာထားသည္..အတြင္းက ၇ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည္...အခင္းက ပ်ဥ္ႀကဲႀကဲ...
"အား ကိုက္တယ္..အေဖရယ္ ကယ္ပါဦး..."
ႀကမ္းႀကဲႀကီးေတြေပၚ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္...အခင္းမပါ...ေစာင္နတၴိ..ျခင္ေထာင္မရွိ...ညစ္ထည္ထည္ ေခါင္းအံုးပါးပါးႏွင္႔....
"အေမႀကီး က်ြန္ေတာ္ေရာက္ျပီေနာ္...ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႕..သက္သာသြားလိမ္႔မယ္..."
မိက္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္ကို သတိထားမိသည္..အရင္က အားေပးႏွစ္သိမ္႔မယ္႔သူပင္မရွိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေန၍ထင္.....
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္..က်ြန္မက ဆရာေခၚရမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ေနတာ..."
ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္....
"အာ အေမကလည္း မဟုတ္တာ လိုက္လာလို႕ပဲ ေရာက္ေနျပီဟာကို....ဘာမွ စိတ္မပူေတာ႔နဲ႕..ေဆးထိုျပီးရင္ သက္သာသြားမွာ..."အား ကိုက္တယ္ အေဖရယ္ ကယ္ပါဦး...."
ကိုယ္ေျပာတာေတာင္မဆံုး ထေအာ္ေနျပန္ျပီ..
"ခဏေလးပါ အေမရယ္...
အေဖ ကယ္မွာ ဟုတ္ဘူး..က်ြန္ေတာ္ကယ္မွာ...က်ြန္ေတာ္ကုေပးမွာေလ အေမရဲ႕.."
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာရယ္..."
ေျပာလည္း ေျပာ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ႔ေနျပန္သည္...
"ဟာ အဲလို မလုပ္နဲ႔ေလ.." မနည္းတားရသည္..
ေသြးေပါင္ခ်ိန္ စစ္ေဆးကာ ေဘးေစာင္းခိုင္ျပီး ေဆးထိုးရသည္...
"ကဲ ၿပီးျပီ အေမ..ေကာင္းသြားမွာ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔...အစားစား ေဆးပံုမွန္ေသာက္ရမယ္ေနာ္..."
ပါလာေသာ ပစၥည္းမိ်ား ျပန္သိမ္းေနစဥ္..
"ဆရာ ေရာ႔..."
တုန္ရီေနေသာ လက္ထဲတြင္ ငါးရာတန္ အႏြမ္းေလး တစ္ရြက္...
ရင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရသည္...
"ဟာ မယူပါဘူး အေမရဲ႕...အေမသာ က်န္းမာေအာင္ေနမယ္လို႕ ကတိေပး..."
သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာသည္...က်ြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔ေနသည္...
"ေရာ႔ အေမ မုန္႕ေလးဘာေလး ဝယ္စားဖို႔...."
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေထာင္တန္ ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးလိုက္မိသည္...
"မယူပါဘူး သားရယ္"တဲ႔...
က်ြန္ေတာ္ အတင္းေပးေတာ႔ မ်က္ရည္မ်ား ပိုစီးက်လာတာေတြ႕ရသည္...ဒီခံစားခ်က္ကို က်ြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႕ရပါတယ္ အေမ...
ဝမ္းသာပီတိျဖစ္လို႔ က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြလို႕ မေျပာလည္း က်ြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္...
ေဆးမထိုးခင္ထဲက အေမခံစားေနရတာ တစ္ဝက္မက သက္သာသြားမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္....
က်ြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံမရပါဘူး..
ေဆးဖိုးမရပါဘူး....
ေျခႀကြခဆိုတာႀကီးလည္း မရပါဘူး...
ဟုတ္ကဲ႕...က်ြန္ေတာ္ ကုသိုလ္ရခဲ႕ပါတယ္...
ပီတိစားခဲ႕ပါတယ္....
ဆရာဝန္စိတ္ အျပည္႔အဝထားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္...
ဟုတ္ကဲ႔....က်ြန္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ.....