မင္းဒင္ရဲ့သက္ခိုင္ (၂)

Min Din

ထလန္ခံတပ္ဟာ အေျမာက္ၾကီး ရွစ္ဆယ့္ငါးလက္၊ စက္အေျမာက္အလက္ႏွစ္ဆယ္၊ တူမီးေသနတ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ အေျမာက္ဆံအလံုအေလာက္ရွိတဲ့၊ တဘက္မီတာေလးရာအရွည္ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ သစ္ခံတပ္ၾကီးျဖစ္ေပမဲ့ တပ္သား အင္အားနည္းပါးေနျပီး ခံတပ္ထဲကုိ ဖူးခက္သူဖူးခက္ သား ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ တဖြဲဖြဲ၀င္ေျပးလာေနၾကတယ္။

ဗမာ့ေရတပ္ဟာ ဖူးခက္ကမ္းေျခကုိ ထပ္ေရာက္လာျပီး စစ္ဦးဘီလူးပီပီ မဲမဲျမင္ရာ ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ စိစိ ညက္္္ ညက္္္ ေခ်ပစ္တယ္။ မီးခိုးတလူလူနဲ႔ဖုန္းဆုိးေျမျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ျမန္မာေရတပ္ဟာ ထ ရူး၀ါးဆိပ္ ကမ္းကုိ တျဖည္းျဖည္း နီးလာခ်ိန္မွာ ေဒသခံဖူးခက္မ်ဳိးခ်စ္ေတြကလည္း ရတတ္သမွ်နည္းလမ္းေတြသံုးျပီး ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္ႏႊဲရင္း၊ ထ ရူး၀ါး ဆိပ္ကမ္းဆီ ျမန္မာတပ္ေတြခ်ီရာလမ္းတေလွ်ာက္ ေႏွာင့္ေႏွးေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတယ္၊သူတုိ႔ဟာ ယာမူးအငူမွာ သစ္တပ္တည္ျပီး အေျမာက္ေတြခ်ထားရင္း ျမန္မာ့က်ဴးေက်ာ္စစ္ကုိ ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့ၾက တယ္။
အဲဒီညမွာပဲ ထ ရူး၀ါးေတာင္ဘက္က သစ္ေတာနဲ႔ႏြံအုိင္ေတြၾကားကုိ ျမန္မာတပ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ေရာက္လာတယ္၊ ထလန္မွာ တပ္စြဲထားတဲ့ ဗမာတပ္ဆီကိုလည္း ျမန္မာတပ္သားေသာင္းခ်ီျပီး ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တေန႔ အာရံုတက္မွာ စစ္ႏႊဲတဲ့ ထုိးစစ္ဟာ နာရီပုိင္းသာၾကာျမင့္ျပီး ျမန္မာတပ္ေတြဟာ ယာမူးအငူက သစ္ခံတပ္ကုိေရာ၊ထ ရူး၀ါး ဆိပ္ကမ္းကုိပါ သိိမ္းလိုက္တယ္။ျမန္မာတပ္ေတြဟာ အဖုိးတန္ပစၥည္းလုပြဲၾကီးကုိ ျခိမ့္ျခိိမ့္သဲသဲက်င္းပ၊ ေနာက္ ထံုးစံ အတုိင္း တျမိဳ႔လံုးမီးတင္ ရွဳိ႕ျပီး သံု႔ပန္းအေျမာက္အမ်ားကုိ ဖမ္းေခၚသြားၾကတယ္။
ဖူးခက္မွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာတပ္သားသံုးေထာင္အျပင္ ဖန္ငျပည္နယ္ဘက္က ေနာက္ထပ္ျမန္မာစစ္သည္ တစ္ေထာင္ထပ္ ေရာက္လာျပီး ဆယ္ရက္ေျမာက္ေန႔ ႏုိ၀င္ဘာ (၁၈)ရက္ညမွာေတာ့ ထလန္ခံတပ္ကုိ ပထမဆံုးအၾကိမ္အေနနဲ႔ ျမန္မာတပ္ ေတြ အလံုးအရင္း၀င္တုိက္တယ္။ ခံတပ္အေျမာက္ေတြေၾကာင့္ ျမန္မာေတြ အတုံးအရံုးက်ဆံုးၾကတယ္။အဖမ္းခံရတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗုိလ္တဦးေျပာတာကေတာ့ ……
`ထလန္ခံတပ္ကုိ က်ဳပ္တုိ႔ ညတုိက္ပြဲဆင္ခဲ့ၾကတယ္၊ယိုးဒယားအေျမာက္စာမိျပီး က်ဳပ္တုိ႔လူငါးရာေက်ာ္ေက်ာ္က်ခဲ့တယ္ ။ ဒဏ္ရာရတာေတြ အမ်ားၾကီးမုိ႔ေနာက္ဆံုးမွာ သစ္ခၽြန္တပ္လွည္းေတြကုိ စြန္႔ပစ္ျပီး ဆုတ္ခဲ့ရတယ္၊ေသနာပတိမင္းၾကီး ငဦးဖ်ားနာျပီး ကံကုန္တယ္ဆုိတယ္၊တပ္ဆုတ္ဖုိ႔အမိန္႔ရလာတယ္´ လို႔ ေရးထားျပန္တယ္။
ျမန္မာတပ္ေတြဟာ လုပ္ေနက်နည္းအတုိင္း ျမိဳ႕ရြာေတြကုိ ေျမလွန္မီးရွဳိ႕၊ရသမွ်အကုန္ခုိး၊သံု႔ပန္းေတြကုိ ဖမ္းဆီးျပီး တုိက္ေလွေတြနဲ႔ ပါခ်န္ကၽြန္းဆီျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ပါခ်န္ကၽြန္းဆုိတာ ၀ိတုိရိယအငူနဲ႔ရေနာင္းၾကား လက္ရွိထုိင္းျမန္မာ နယ္စပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာက ကၽြန္းပဲ။(စာေရးသူ၏ ေကာ့ေသာင္းေဒသခံမ်ားအား ေမးျမန္းစံုစမ္းခ်က္အရ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ပါခ်န္ကၽြန္း ဟူ၍ မၾကားဖူးေၾကာင္း ဆုိၾကသည္။)
ဖူးခက္ကေနအလဲလဲအျပိဳျပိဳဆုတ္လာတဲ့ ျမန္မာအေနာက္ဘက္စစ္ေတာင္ပံတပ္ဟာ ပါခ်န္မွာနားရင္း ဒဏ္ရာကုစားေန ခဲ့တယ္။မေလးဘက္ကုိခ်ီတဲ့ အေရွ႕ဘက္ စစ္ေတာင္ပံ ျမန္မာတပ္ဟာ မေလးပင္နီဆူလာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ဖူးခက္မွာ ရွိတဲ့ အေနာက္ဘက္ စစ္ေတာင္ပံျမန္မာတပ္နဲ႔ ပူးေပါင္းႏုိင္ဖုိ႔ အားထုတ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျမန္မာစစ္ေတာင္ပံႏွစ္ဘက္ ဟာ ပါခ်န္မွာပူးေပါင္းျပီး ထလန္ခံတပ္ကုိတုိက္ဖုိ႔၊ဖူးခက္ကုိ သိမ္းဖုိ႔ အမိန္႔ေရာက္လာတယ္´
ညီလင္းဆက္သည္ က်ေနာ္အမည္မေခၚတတ္သည့္ ၀ုိင္ႏွင့္ေကာ္ဖီေရာထားေသာေဖ်ာ္ရည္ကုိ တငံုေသာက္လုိက္ရင္း ေမးခြန္း တစ္ခုကုိ ညည္းသံျဖင့္ ၀င္ေထာက္လုိက္သည္။
`ေအာ္၊အကုိၾကီးေျပာတဲ့ ပထမဖူးခက္ထုိးစစ္မွာ ထလန္ခံတပ္ကုိ ျမန္မာေတြ မရလုိက္ပဲကုိး´
`ေနဦးဟ၊ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာေတြရဲ့ေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကုိ ျမင္ႏိုင္တယ္။တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြ ဟာ ဒဏ္ရာရေနတဲ့တပ္ကုိ ရေနာင္းအထိဆုတ္တယ္။ မေလးပင္နီဆူလာကတပ္နဲ႔ ရေနာင္းနားမွာ ပူးေပါင္းျပီး အင္အား ျဖည့္တင္းတယ္။ ဆုတ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းရင္းထဲမွာ ထလန္ခံတပ္က ယိုးဒယားေတြ လက္သံေျပာင္လုိ႔ မဟုတ္ပဲ စစ္ဆင္ေရး ၾကီးတစ္ခုလံုးကုိ ဦးေဆာင္တဲ့ ေသနာပတိကံကုန္သြားတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္လ တိတိအၾကာမွာ ျမန္မာေတြ ထလန္ကုိ သိမ္းႏိုင္တယ္။ မင္းၾကီးငဦးဟာ ဘယ္ျမိဳ႔ဘယ္ေနရာမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ေတာ့အတိအက်ေဖာ္ျပမထားဘူး။ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ရေနာင္းျမိဳ႕နားမွာရွိတဲ့ ပါခ်န္စစ္ဆင္ေရး႒ာနခ်ဳပ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ဟန္ ရွိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာ ဆက္ျပီးေရးထားတာက ….
ျမန္မာေတြဟာ အေရးေတာ္ပံုမလွရင္ အကုန္ေသရမယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ အင္အားသုံးေသာင္းနီးပါးရွိတဲ့ ျမန္မာတပ္မၾကီးဟာ အင္အားေျခာက္ေထာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ဖူးခက္သားေတြကေတာ့ ၁၇၈၆ခုႏွစ္၊ေလဒီခ်န္း လက္ ထက္ကလုိပဲ ေအာင္ျမင္စြာတြန္းလွန္ႏုိင္ခဲ့ၾကျပီဆုိျပီး တက္ေထာင္ေနၾကတယ္။ လူေသေတြကုိမီးရွဳိ႕ ၊ရိကၡာ ျဖည့္တင္း၊ အိမ္ေတြျပန္ျပင္ေနခ်ိန္ ဒီဇင္ဘာ (၁၇)ညမွာ ဖူးခက္ေျမာက္ပုိင္းနန္ယန္ကမ္းေျခကုိ အလွ်င္အျမန္ ကမ္းကပ္လာတဲ့ ျမန္မာတပ္သားေတြကုိ ဘြားကနဲေတြ႔လုိက္ရတဲ့အခါ ဘာလုပ္ရဘာကိုင္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္ၾကသတဲ့။
ဒါဟာ ဖူးခက္ထလန္ခံတပ္ကုိ ျမန္မာတပ္က ဒုတိယအၾကိမ္ထုိးစစ္ဆင္ျခင္းပါပဲ။ျမန္မာတပ္ဟာ အေစာင့္တပ္သားတစ္ ေထာင္သာခ်န္ျပီး အင္အားငါးေထာင္ရွိတဲ့တပ္ၾကီးနဲ႔ ထလန္ကုိ အလံုးအရင္းခ်ီတက္လာခ်ိန္မွာ ဖူးခက္မ်ဳိးခ်စ္ေတြဟာ ခုခံတြန္းလွန္ဖုိ႔ အစီအမံေတြ ဘာတခုမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အျပင္ ထလန္ခံတပ္ထဲကုိေတာင္၀င္ေျပးဖုိ႔အခ်ိန္မရေတာ့ပဲ ဖန္င ပင္မကုန္းေျမဆီကုိသာ အသက္လုျပီးေျပးရပါေတာ့တယ္။
ပီနန္မွာရွိတဲ့ ျပင္သစ္သာသနာျပဳအဖြဲ႔ကေန ဖူးခက္ကုိ ေစလႊတ္ခံရတဲ့ မက္ရွားရာဘူးက သာသနာျပဳအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ျပင္သစ္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ပါလီဂြဂ္စ္ ဆီ ေရးသားခဲ့တဲ့ စာမွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ ….
`ျမန္မာေတြဟာ ေလလုိအလွ်င္မ်ဳိးနဲ႔ ထလန္ခံတပ္ဆီ အျပင္းခ်ီတက္လာၾကလုိ႔ ခံတပ္ထဲ၀င္ေျပးႏုိင္တာ ေျခာက္ရာေက်ာ္ ေလာက္ပဲရွိမယ္။ က်န္တဲ့ေထာင္ခ်ီတဲ့သူေတြဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ေခ်မွဳန္းတာကုိ ခံလုိက္ရတယ္။က်ေနာ္က စေနေန႔ကမွ ဂ်န္စီလုံ(ဖူးခက္)ကုိေရာက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ ျမန္မာတပ္ေတြခ်ီလာျပီဆုိလုိ႔ ရဲတုိက္ထဲကုိ ၀င္ေျပးရျပီး ကၽြန္းသူ ကၽြန္းသားေတြ ေဘးမသီရန္မခေစဖုိ႔ ဆုေတာင္းေနရံုပဲရွိတယ္´လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။
အခ်ိန္ကား ညဆယ့္တစ္နာရီထုိးလုျပီ။က်ေနာ္တုိ႔ထုိင္ေနသည့္ ဆုိင္ရွိ စားပြဲကုလားထုိင္တုိ႔ကုိ သိမ္းစျပဳေနျပီ။က်ေနာ္သည္ နာနတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကုိ တငံုခ်င္းေသာက္ရင္း ကုိသက္ခိုင္ေျပာျပေနသည့္ ဖူးခက္ထလန္ခံတပ္သုိ႔ ျမန္မာထုိးစစ္ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ နစ္ေျမာေနသည္။ကုိသက္ခုိင္သည္ ရုတ္တရက္ စကားစျဖတ္လုိက္ရင္း လက္ညွဳိးႏွင့္လက္မကုိ ၀ုိင္းျပ လ်က္ ေကာင္တာဆီသုိ႔ ေမးေငါ့ကာ ေငြရွင္းရန္ က်ေနာ့္ကုိအခ်က္ျပသည္။
ကားရပ္ထားခဲ့သည့္ ပါကင္ရွိရာ ဂ်န္စီလြန္းကုန္တုိက္ေျမေအာက္ခန္းဆီသုိ႔ သံုးဦးသား လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္တြင္လည္း ေကာင္း၊သူကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းေနစဥ္တြင္လည္းေကာင္း ကိုသက္ခိုင္သည္ ျမန္မာ့ဖူးခက္ထုိးစစ္အေၾကာင္းကုိ စကားမွ်င္ မျပတ္ႏုိင္ပဲရွိ၏။ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ အဆံုးသတ္ႏုိင္ရန္ ပါေတာင္ေဂ်ေဂ်ပလာဇာရွိ ညပုိင္းမွာဖြင့္သည့္ ျမန္မာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိရာသုိ႔ ေမာင္းေနျပန္ရာ က်ေနာ္ႏွင့္ညီလင္းဆက္မွာ ျငိမ္လ်က္လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ကုိသက္ခိုင္ ကား ညီလင္းဆက္ခရီးပန္းေနမည့္အေရးကုိ ေတြးမိဟန္မပူပဲ သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းတြင္ သူကုိယ္တုိင္ေမ်ာေနသကဲ့သုိ႔ရွိသည္။ ဤသုိ႔လွ်င္ ကုိသက္ခိုင္သည္ ရံဖန္ရံခါသူ စိတ္အားထက္သန္သည့္ အေျခအေနကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သည္။ေဂ်ေဂ်ပလာဇာသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္သား ၀င္းေက်ာ္ခိုင္၏ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္း ပိတ္ေနခဲ့ျပီ။ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ ညီလင္းဆက္တည္းခုိရာ ပါရာပါေတာင္းဟုိတယ္ ရွိရာသုိ႔ ၾကာၾကာ ေမာင္းႏွင္ရမည့္ လမ္းရွည္ၾကီးတစ္ခုကုိ ေရြးေမာင္းကာ သူ႔ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ျပန္၏။
ထုိေန႔ညက ကုိသက္ခိုင္ စကားဆက္ခဲ့သည့္ ဖူးခက္ျမန္မာတုိက္ပြဲမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။
`ဒီတၾကိမ္မွာ ျမန္မာတပ္ေတြဟာ အေျမာက္ဆံအလွမ္းမမွီတဲ့ ေနရာေတြမွာ စခန္းခ်ျပီး ထလန္ခံတပ္ကုိ ျဖိဳဖုိ႔ သစ္ခၽြန္တပ္ တဘက္ငါးခုစီ တည္ေဆာက္ၾကတယ္။ျမန္မာတပ္ေတြဟာ ထလန္ခံတပ္ကုိ ေခ်မွဳန္းႏိုင္ဖုိ႔ ေက်ာက္ဖရာသီအုိေတာင္ (တုန္ဆုိင္းေရတံခြန္)ေပၚကုိ အၾကီးဆံုး အေျမာက္ေတြ က်ားကုပ္က်ားခဲဆြဲတင္ၾကတယ္။ သစ္ခၽြန္ခံတပ္ထုိးေနတုန္းမွာ လည္း ျမန္မာေတြဟာ ထလန္ခံတပ္ထဲကုိ မီးျမားေတြရာခ်ီပစ္သြင္းျပီး အေဆာက္အဦေတြကုိ မီးေလာက္တုိက္သြင္းတာ ေၾကာင့္ ေဒသခံေတြ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ခ်ားကုန္တယ္။ညတုိက္ပြဲေတြမွာ အေျမာက္သံ၊တူမီးသံေတြ စီစီညံေနခဲ့တယ္။
ေန႔ပုိင္းမွာလည္း ျမန္မာေတြဟာ ထလန္ခံတပ္ထဲက ရွိစုမဲ့စု အေျမာက္ဆံေတြ ယမ္းေတြ တစတစအားနည္းျပဳန္းတီးသြား ေအာင္၊ခံတပ္ထဲကေန ျပန္ပစ္ေနေအာင္ စစ္ျမွဴဆြယ္တဲ့ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကုိ သံုးတယ္။တခ်ိန္တည္းမွာ ခံတပ္နားထိ ကတုတ္က်င္းေတြတူးျပီး တေျဖးေျဖးခ်ဥ္းကပ္လာတာမုိ႔ ျပင္သစ္ဘုန္းၾကီး ရာဘူးေတာင္ ဘုရားတေနရတယ္။
ျမန္မာ့စစ္ဦးထုံးစံအတုိင္း ထလန္ခံတပ္အျပင္ဘက္က အရာအားလံုးကုိ ေျမလွန္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ အနီးနားမွာ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ကၽြန္းသူကၽြန္းသားေတြကုိ လုိက္ဖမ္း၊ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ျပီး ျမန္မာျပည္ကုိ ကၽြန္အျဖစ္ ပုိ႔ပစ္လုိက္ၾက တယ္။ျမန္မာ့ တုိက္ေလွေတြကလည္း ေျမာက္ဘက္နဲ႔အေရွ႕ဘက္ကမ္းရုိးတန္းတေလွ်ာက္ မျပတ္ကင္းလွည့္ရင္း ေတြ႔သမွ် ေလွေဖာင္ေတြကုိ ဖ်က္ဆီးတုိက္ခုိက္ရင္း ဖူးခက္ကၽြန္းကုိ ပင္မဖန္ငကုန္းေျမနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ေနၾက တယ္။ ျမန္မာ့ တုိက္ေလွအမ်ားစုဟာ ပက္ပရာတူးေျမာင္းမွာတပ္စြဲရင္း ဖန္ငဘက္က ယုိးဒယားခံစစ္ကုိ မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကတယ္။
၀ါးခၽြန္ေတြနဲ႔ကတုတ္ေတြတည္ရင္း အခိုင္အမာတပ္စြဲထားျပီး အဲဒီ၀ါးခၽြန္ကတုတ္ေတြဟာ ေလးေပကေန ေျခာက္ေပအထိ ျမင့္တဲ့အျပင္ တူမီးပစ္ဖုိ႔ ေနရာေတြပါ စီမံဖန္တီးထားတာေၾကာင့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခုိင္မာသတဲ့။
ေနာက္ဆယ့္ေလးႏွစ္အၾကာမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ျမန္မာပထမစစ္ပြဲအတြင္းမွာ ျဗိတိသွ်ေသနတ္သမားေတြရဲ့ အဆုိအရ ေျခာက္လက္မအေျမာက္ဆံကုိေတာင္ ၀ါးခၽြန္ကတုတ္က မျဖံဳဘဲ ယိမ္းကာႏြဲ႕ကာနဲ႔ အေျမာက္ဒဏ္ကုိ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏုိင္တယ္ လုိ႔ အဆုိရွိတယ္။အေျမာက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ကတုတ္က်င္းနားမွာ ရွိရွိသမွ် ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းတာေတာင္ ၀ါးခၽြန္ကတုတ္ကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပဲတဲ့။ဒီအျဖစ္ကုိ စိတ္မရွည္တဲ့ ျဗိတိသွ်စစ္သားတေယာက္က `အေျမာက္အေျမာက္ အားလံုးကုိေဖာက္- ၀ါးခၽြန္ကတုတ္ကျဖင့္ မေၾကာက္ေရးခ်မေၾကာက္´လုိ႔ေတာင္ စာခ်ဳိးဖူးတယ္။ေနာက္ဆံုး အေျမာက္ဆံထဲမွာ ယမ္းမွဳန္႔ တ၀က္ ေလွ်ာ့ထည့္လုိက္ေတာ့မွ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ေပးေနတဲ့ ၀ါးခၽြန္ကတုတ္ကုိ မ်ဳိးျဖဳတ္ႏိုင္သတဲ့။ မေလးရွားနဲ႔ ယုိးဒယားေတြလည္း ျမန္မာေတြရဲ့ လက္ေစာင္းထက္လွတဲ့ အဲဒီ၀ါးခၽြန္ကတုတ္ေတြရဲ့ဒဏ္ကုိ ပက္ပက္စက္စက္ခံရျပီး ဒုကၡမ်ားခဲ့ၾကတယ္။
ထလန္ခံတပ္ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ျမန္မာကတုတ္က်င္းေတြဟာ ခံတပ္နားတျဖည္းျဖည္းနီးလာခဲ့ၾကျပီ။ မေလးဘက္ကေန တပ္ဆုတ္လာတဲ့ ျမန္မာ့အေရွ႔စစ္ေတာင္ပံတပ္ဟာ တပ္သားရွစ္ေထာင္နဲ႔အတူ ထပ္ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ထလန္ခံတပ္ ကုိ ထုိးစစ္ဆင္ေနတဲ့ ျမန္မာတပ္ဟာ သံုးပတ္အတြင္း အင္အားတေသာင္းသံုးေထာင္ရွိတဲ့ တပ္မဟာၾကီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီတပ္မဟာၾကီးဟာ လက္နက္အင္အားမရိွေတာ့သေလာက္အေျခအေနနဲ႔ ကူကယ္ရာမဲ့ေနတဲ့ ဖူးခက္သား အင္အား ေျခာက္ရာသာရွိတဲ့ ထလန္ခံတပ္ဆီကုိ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ီတက္လာခ်ိန္မွာ ဖူးခက္သားေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ ေနရာက ေပၚလာမယ္မသိတဲ့ စစ္ကူကုိ ေစာင့္ရင္း တစိမ့္စိမ့္ေတြးေၾကာက္ေနဖုိ႔သာ တတ္ႏုိင္ၾကပါေတာ့တယ္´
သူ႔ဇာတ္လမ္း ဤေနရာအေရာက္တြင္ ညီလင္းဆက္တည္းခုိရာဟုိတယ္သုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကျပီ။ညီလင္းဆက္ကုိ ပုိ႔အျပီး က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ျပန္သည့္အခ်ိန္ကား ညသန္းေခါင္ယံတုိင္ခဲ့ျပီ။ ကုိသက္ခိုင္သည္ သူ႔ဇာတ္လမ္းရွည္ၾကီးကုိ ခင္းခဲ့ ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေပမည္။ ႏွဳတ္ဆိတ္ရင္း ကားကုိ ပံုမွန္ေမာင္းႏွင္လ်က္ ရွိ၏။ ပါေတာင္ကမ္းေျခႏွင့္ ဖူးခက္ျမိဳ႔မဆီ လမ္းတေလွ်ာက္ ကားအသြားအလာမွာ ေန႔လည္ခင္းအခ်ိန္အေျခအေနႏွင့္ မထူးျခားလွ။ စည္ကားေနျမဲပင္။ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲသုိ႔ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။
`ကုိသက္ခိုင္၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ တုိက္ပြဲေနာက္ဆံုးအခန္းမွာ ျမန္မာတပ္ေတြဟာ ထလန္ခံတပ္ကုိသိမ္းလိုက္ေရာလားဗ်ာ´

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)