႐ႈံးသူ
|
7:46 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
- Published on Sunday, 08 September 2013 11:20
- Written by ေအာင္စံၿဖိဳး
(၁)
"မိစု ေလာကမွာ အမွားမရွိတဲ့သူ၊ အ႐ႈံးနဲ႔ရင္မဆုိင္ရတဲ့လူရွိမယ္လုိ႔ ညည္းထင္သလားဟင္"
"မွတ္ထား"
"အမွတ္မရွိတဲ့လူဟာ အမွန္လည္းမရွိႏုိင္ဘူး။
အ႐ႈံးမရွိဘူးဆုိတဲ့လူဟာ ေအာင္ျမင္မႈလည္း မရွိႏုိင္ဘူး"
"ခု အေရးႀကီးတာက မွားၿပီးရင္းထပ္မမွားဖုိ႔၊ ႐ႈံးနိမ့္ၿပီးရင္း ေအာင္ျမင္မႈလမ္းကုိ ေတြ႕ေအာင္ရွာဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား သမီးရယ္"
* * * * *
"ျပႆနာေတာ့ေပၚေနၿပီ ဆရာေရ႕"
ေက်ာင္းေရာက္မွ ထုိင္မည္မႀကံရေသး၊ ဒသမတန္း အတန္းပုိင္ဆရာမတစ္ဦးက ဆီးေျပာေလသည္။
ေက်ာင္းဆုိသည္က
ျပႆနာတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကေတာ့ တစ္ေနရာရာက ေပၚလာစၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
"ျပႆနာ" ဟူေသာ အသံၾကား႐ုံမွ်ႏွင့္ ငယ္စဥ္ကလုိ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ မျဖစ္ေတာ့။
"ဆုိပါဦး၊ ဘာမ်ားပါလိမ့္"
"ဆရာ့တပည့္ေလ၊ ဆရာတပည့္"
"ဘယ္သူလဲ"
"စုစုေလ"
စုစုသည္ ကၽြန္ေတာ့္
နဝမတန္း (က) မွ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ စုစုသည္ ေအးလြန္း၍
အတန္းထဲတြင္ သူရွိလုိ႔ ရွိမွန္းေတာင္မသိရသူတစ္ဦး။ စုစုက ဘာျပႆနာေပၚရသနည္း။
"စုစု ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"စုစုႏွစ္က်တယ္မဟုတ္လား"
"အင္း"
"အဲဒါ ကၽြန္မကုိင္တဲ့ ဆယ္တန္းေအမွာ လာထုိင္ေနတယ္ ဆရာရဲ႕။ ကၽြန္မက သူ႔အတန္းကုိျပန္ဖုိ႔ေျပာ ေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ"
"အင္း"
"သူေအာင္တယ္တဲ့။ ဒါသူ႔အတန္းတဲ့။ စိတ္မေကာင္းဘူးလားမသိဘူး။"
"ေဟာဗ်"
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကုတ္မိသည္။ ဘာေျပာရမွန္း၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
ဟုတ္သည္။ ျပႆနာေပၚၿပီ။ မထင္မွတ္ေသာေနရာမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ ပုံသဏၭာန္ျဖင့္ ေပၚလာ ေသာ ျပႆနာ။
စုစုဘာေၾကာင့္ ဤသုိ႔ျဖစ္ရသနည္း။
စုစုသည္
သာမန္အားျဖင့္ ပုံမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခုထူးျခားသည္မွာ
အမွားမႀကိဳက္ျခင္း ျဖစ္ ေလသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခုိင္းလွ်င္ စုစုသည္
ခဲတံႏွင့္ေရးလာတတ္သည္။
"ဘာလုိ႔ ေဖာင္တိန္ႏွင့္ မေရးသလဲ" ေမးေသာအခါ စုစုသည္ ေခါင္းေလးငုံ႔၍
"မွားမွာစုိးလုိ႔" ဟု မပြင့္တပြင့္ ေျဖတတ္သည္။
"မွားေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ေက်ာင္းသားပဲ မွားမွာေပါ့" မင္းနဲ႔
ခပ္တင္းတင္း ခပ္ထန္ထန္ သုံးေလးခါေလာက္ ေျပာေတာ့မွ ခဲတံႏွင့္ေရးတတ္သည့္ မေရႊစု၏ အက်င့္ ေပ်ာက္ေလသည္။
သူ႔ေလ့က်င့္စာအုပ္တြင္ အမွားေတြ႕၍ ၾကက္ေျခခတ္မည္ျပဳလွ်င္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္တတ္သည္။
"မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ သမီးျပန္ေရးပါ့မယ္။ အမွားမျခစ္ပါနဲ႔"
"မိစု၊ နင္တယ္ခက္ပါလား။ အမွားျခစ္တယ္ဆုိတာ အမွားကုိျပင္ဖုိ႔၊ အမွန္ကုိျမင္ဖုိ႔ဟ"
"သမီးသိပါတယ္ ဆရာရယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးၾကက္ေျခခတ္ကုိ မၾကည့္ရဲဘူး။"
သူ႕စာအုပ္တြင္အမွားေတြ႕၍ အမွတ္တမဲ့ၾကက္ေျခခတ္လုိက္မိလွ်င္ စုစုသည္ ခဲဖ်က္ျဖင့္ မင္နီၾကက္ ေျခခတ္ကုိ မရရေအာင္ ဖ်က္ေလသည္။
သည္ကတည္းက စုစုကုိ တစ္မ်ဳိးပဲဟု ထင္မိသား။
အတန္းထဲမွာ
ဆရာလုပ္သူက စာေမးလွ်င္လည္း စုစုသည္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ေတာ့ မွ
ထေျဖေလ့မရွိ။ မလႊဲသာ၍ ေျဖရလွ်င္လည္း မပြင့္တပြင့္ျဖင့္ ဘာျပန္ေျပာမွန္းမသိ။
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကမရွည္ခ်င္။
"က်ယ္က်ယ္ေျပာပါဟဲ့"
ဟု ေျပာေျပာဆုိဆု သူ႔ေခါင္းကုိ ေခါက္တတ္သည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ စုစုသည္
မ်က္လႊာခ်၍ ေခါင္းငုံလ်က္သာေနတတ္သည္။ ဘာမွမေျပာႏုိင္။
အမွားေၾကာက္ေသာ စုစု၊
မင္နီကုိမၾကည့္ရဲေသာစုစု၊ အ႐ႈံးကုိ ရင္မဆုိင္လုိေသာစုစုသည္ စာေမးပဲြႀကီး
တြင္ သူမေတြ႕ခ်င္ေသာ အ႐ႈံးႏွင့္နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ေတြ႕လုိက္ရေလသည္။
စုစုေတာ့ စိတ္ထိခုိက္မွာပဲဟုကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေသာ္လည္း ႐ႈံးထုိက္၍ ႐ႈံးသြားရသူ စုစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္။
အ႐ႈံး၏ဒဏ္ကုိ စုစုဤမွ်အထိခံရလိမ့္မည္ဟူ၍လည္း ကၽြန္ေတာ္မထင္မိ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒသမတန္းဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
မိန္းကေလးခုံတန္း ေနာက္ဆုံးခုံတြင္ လြယ္အိတ္ကုိပုိက္လ်က္ ခပ္ငိုင္ငုိင္ထုိင္ေနေသာ စုစုကုိေတြ႕ရ သည္။
စုစု၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ရီေဝေဝမႈိင္းပ်ပ်။
"သမီး လာေလ"
စုစုကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ ေခါင္းခါသည္။
"စုစုေအာင္တယ္ေလ ဆရာရဲ႕။ ဆရာ့အတန္းမွာ ဘယ္ေနရေတာ့မလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ "ဘယ္မွာေအာင္လုိ႔လဲ၊ လာလုိက္ခဲ့" ဟု အတင္းဆဲြေခၚ၍ေတာ့ မျဖစ္။
ေဘးနားက ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အကဲခတ္ေနၾကရာ သူရွက္သြားမွာလည္း စုိးရိမ္ေသးသည္။
ဆရာမက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲဟူေသာ သေဘာျဖင့္ေမးဆတ္ျပသည္။
"ဆရာခုႏွစ္ ဆယ္တန္းကိုင္တယ္ သမီးရဲ႕။ ဆရာ့အတန္းမွာလာေနပါ"
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလုိက္မိသည္။
"ဆရာ ညာတာ သမီးသိတယ္။ ဆရာက ကိုးတန္းကုိင္တာမ်ား" စုစုရယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္လည္း
"လူႀကီးရွက္ေတာ့ သြားၿဖဲ" လုိက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာရ၏။
"ႏွစ္ရက္
သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ ဒီလုိပဲထားလုိက္ပါဦး ဆရာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား
ၾကည့္ပါ့မယ္။ ကေလးေတြကုိေတာ့ သူ႔ကုိမစၾက မေနာက္ၾကေအာင္ ထိန္းေပးထားလုိက္ပါ"
"ျပႆနာကေတာ့ သိပ္မေသးဘူး ဆရာမရယ္။ ဘဝတစ္ခုနစ္မြန္းေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ကယ္ရေအာင္"
(၃)
"အျဖစ္ကေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ဦးေရ"
ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလွ်င္
ေက်ာင္းဆင္းခ်င္းစုစု၏အိမ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဝင္ေျပာရေလသည္။
စုစုအိမ္ေပၚထပ္မွာ ရွိသည္ဆုိ၍ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ဇာတ္ေၾကာင္းလွန္ရ၏။
စုစုအေဖေရာ အေမပါ မ်က္စိ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။
"သူတစ္ခါမွ
စာေမးပဲြမ႐ႈံးဖူးဘူး ဆရာ။ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး ၂ ရက္ ၃ ရက္
အခန္းထဲမထြက္ဘူး၊ ငုိခ်ည္းေနတာပဲ။ အငုိတိတ္သြားျပန္ေတာ့ ငိုင္ေနျပန္ေရာ။
သူ႔အေဖတစ္လွည့္ ကၽြန္မတစ္လွည့္သြား ေခ်ာ့ရင္ စိန္းစိန္းႀကီး
ျပန္ၾကည့္လုိက္တာမ်ား ေၾကာက္ဖုိ႔ေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ ဘာစကားမွ မ
ေျပာဘဲေနလုိက္တာ။ ေျပာမယ့္ေျပာေတာ့ သူေအာင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာပဲ ကၽြန္မသမီးေလး
ျပန္မွ ေကာင္းပါ့ဦးမလား မသိဘူး"
အေဒၚႀကီးမ်က္ရည္စုိ႔လာသည္။
"ဟုတ္တယ္ဆရာရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။"
"စိတ္
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ ျပသင့္တယ္ ခင္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ဆရာဝန္ဆီေခၚ
တယ္ဆုိတာေတာ့ သူမသိေစနဲ႔ေပါ့။ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ခုိင္း။ တတ္ႏုိင္သမွ်
ေပ်ာ္ေအာင္ထားေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းကုိလည္း ခါတုိင္းလိုပဲ လႊတ္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေဖ်ာင္းဖ်ေပးပါမယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ျပန္မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ စုစုအိမ္ေပၚထပ္က ဆင္းလာသည္ႏွင့္တုိးေလသည္။"
"ဟင္ ဆရာပါလား။ ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနတာလဲ"
"ၾကာၿပီ မိစု၊ အခုျပန္ေတာ့မလုိ႔"
"ေဖေဖတုိ႔ကုိ ေျပာသြားပါဦးဆရာရယ္။ သမီးကုိ စာေမးပဲြက်တယ္ခ်ည္းပဲ ေျပာေနတယ္"
သူ႔အေဖေရာ အေမပါမဲ့သြားသည္။
"ေအး … ေအး ဆရာေျပာထားပါတယ္။ သြားမယ္ေနာ္"
စုစု၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရီေဝေနသည္တကား။
* * * *
"မိစု"
"ဆရာ"
"ခု သမီးတုိ႔ စာသင္ေနတယ္။ ဆရာတုိ႔က သမီးတုိ႔ကုိ စာသင္ေပးေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲသိလား"
စုစုေတြေဝသြားသည္။
စုစု ဒသမတန္းမွာ
သြားထုိင္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ စာေတြကုိ လုိက္ေရးျခင္း မွတ္ျခင္း
ေတာ့မရွိ။ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနတာပဲလုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမ သတင္းပု႔ိသည္။
ကၽြန္ေတာ္အသာပဲလႊတ္ ထားလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္စုစုအား ေက်ာင္းဆင္းတုိင္း
ကၽြန္ေတာ္အိမ္သုိ႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္မ်ား သယ္ေပးရမည္ဟု ခိုင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ သူ႔အိမ္သုိ႔သြားေသာလမ္းတြင္ ရွိေလရာလမ္းႀကံဳသည္ဟု ဆုိႏုိင္ေလသည္။
ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္
စုစုကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္လာသည္။ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေတြ သယ္ေပးသည္။
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။
စကားတေျပာေျပာ ဆုိေသာ္လည္း စုစုကုိအမ်ားဆုံးေျပာခုိင္းသည္၊ သူေျပာသမွ်ကုိ စိတ္ရွည္လက္ ရွည္ နားေထာင္သည္။
စုစုကုိ မပြင့္တပြင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုိခဲ့ေသာ္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္တာေျပာခြင့္ရေသာ အခါမ်ားတြင္ သူလည္းစကားအုိးမေလးပင္။
မိဘက
ပစၥည္းအေတာ္အသင့္ ရွိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး။ အခ်စ္ေတြသူ႔ထံမွာ
စုေသာေၾကာင့္ "စုစု" ဟု မွည့္ေခၚပါသတဲ့။ ႀကံတုိင္းေအာင္
ေဆာင္တုိင္းေျမာက္လုိတုိင္း ရတဲ့ဘဝပုိင္ရွင္မေလး။
မွန္ေသတၱာေလးထဲက အလွေမြးထားတဲ့ ေရႊငါးေလးဆုိပါေတာ့။ ပုိက္ကြန္ႏွင့္ သူမတုိးဖူးေသး။ မုန္တုိင္းဆုိတာ သူမႀကံဳဖူးေသး။
သည္ေနေတာ့ သူမသိတာမ်ားသိေအာင္ ေျပာရေတာ့မည္။
"ေျပာေလသမီး"
"ပညာတတ္ေအာင္လုိ႔ေပါ့"
"ပညာဆုိတာ ဘာလဲမိစုရယ္"
စုစုမေျဖတတ္ေတာ့။ "မသိဘူး" ဟုေျပာသည္။
"ပညာဆုိတာ ဘဝကုိ
ရင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ့ အသိတရား၊ လူ႔ဘဝမွာအက်ဳိးရွိရွိ ေနထုိင္တတ္တဲ့ အသိတရား
ေပါ့ သမီးရယ္။ ေက်ာင္းစာဆုိတာ လူ႔အသိတရား၊ လူ႔စဥ္းစားဉာဏ္ကုိ ရင့္သန္ေအာင္
လုပ္ေပးတာ ေပါ့။ သိထားသင့္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြကုိ ေက်ာင္းစာေတြက ခ်ေပးတယ္။
ဒါေတြကေနၿပီး တစ္ဆင့္ တစ္ဆင့္ပြားမ်ားလာေအာင္လုပ္ၿပီး ဆရာတုိ႔ဘဝကုိ
ရင္ဆုိင္ရတာေပါ့"
"ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က ပညာဆုိတာ ေက်ာင္းစာေတြေပ်ာက္သြားၿပီး က်န္ေနတဲ့ အသိလုိ႔ဆုိၾကတာပဲ"
စုစုကုိလည္း လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ စိတ္ဝင္စားပုံေတာ့အရသား။
"ေက်ာင္းေနတယ္ဆုိတာ
သင္တန္းတက္တာပဲ သမီးရယ္။ ဘဝ ျပႆနာကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ရင္ဆုိင္
ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔ ေလ့က်င့္တာပဲ။ လက္နက္ကိရိယာ စုေဆာင္းတာပဲ"
"ေလ့က်င့္တဲ့ေနရာမွာ အဆုံးအ႐ႈံး၊ အမွားအယြင္းဆုိတာ ရွိတာခ်ည္းပဲေပါ့"
"စုစု စာေမးပဲြ ႐ႈံးဖူးသလား"
ဤ ေမးခြန္းကုိ သတိႀကီးစြာထား၍ ေမးလုိက္ရသည္။
စုစုသည္ မ်က္ေတာင္ကေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ စဥ္းစားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးပင့္ၾကည့္သည္။ 'ဟင့္အင္း' ဟု ေျဖသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
"ဆရာကေတာ့ ခဏခဏ ႐ႈံးဖူးတယ္"
"တကယ္ေပါ့။ ဆရာ ငယ္ငယ္ကစာညံ့တာပဲ။ ဆရာငယ္ငယ္က စာေတြ သမီးကုိျပရဦးမယ္။ ဆရာ အမွတ္တရ သိမ္းထားတယ္။ မင္နီေတြခ်ည္းပဲ"
စုစုရယ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က
စာညံ့ပုံေတြကုိ ေျပာျပသည္။ သခ်ၤာဆရာလာလွ်င္ စာေမးမည္စုိး၍ ေရွ႕
ေက်ာင္းသားကုိ ကြယ္ကာဇက္ကေလး ပုေနတတ္ပုံ၊ အဂၤလိပ္စာမရ၍
ေက်ာင္းတစ္ပတ္ေျပးရပုံတုိ႔ကုိ ေျပာျပသည္။
"ဒါေပမယ့္ ဆရာက
သင္ခန္းစာယူတယ္ မိစုရဲ႕။ မွားၿပီးသားအမွားကုိ ထပ္မမွားေစရဘူး။ မွားမိရင္
အမွန္ရေအာင္ လုပ္တာပဲ။ ဆရာ စာေမးပဲြလည္း႐ႈံးဖူးတာပဲ။ စာအုပ္မွာမင္နီရွိပါေစ
သမီးရယ္။ ဘဝ မွာ မင္နီအတားမခံရဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အ႐ႈံးဆုိတာလည္း
တကယ္ေတာ့ ဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္ ပါပဲ"
စုစုေတြေနသည္။ စုစုေတြးေနသည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရႊန္းလက္လာလုိက္၊ ေမွးမိန္းသြားလုိက္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နားသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ စုစုကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာအုပ္ေတြကမ္းေပးသည္။
"ဆရာ ငယ္ငယ္က စာအုပ္ေတြ ၾကည့္ဦးမလား"
စုစု သေဘာက်စြာ ရယ္သည္။
"ေနာက္မွၾကည့္ပါ့မယ္ ဆရာရယ္"
ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသုိ႔အလာတြင္ အလြန္ထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရေလသည္။
စုစုကၽြန္ေတာ့္တပည့္
စုစု။ သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ပန္းေတြေဝေအာင္ပန္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းမွာ
သူထုိင္ေနက်ေနရာတြင္ ၾကည္လင္ရႊင္ျပစြာ ထုိင္ေနေလသည္တကား။
"ဟယ္ သမီးျပန္လာၿပီ"
စုစုၿပံဳးသည္။
"ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ သမီးျပန္လာၿပီ"
စုစု၏ အသံသည္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာအသံ။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ ပီတိျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။
"ဝမ္းသာလုိက္တာ မိစုရယ္"
မုိးသားေတြ ကင္းစင္လွ်င္ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ၿမဲမဟုတ္ပါလား။
မိစု …. အရွိတရားကုိ လက္ခံရမယ္ သမီး၊ တရားသျဖင့္ ႐ႈံးတာကုိဂုဏ္ယူတတ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အ႐ႈံးကုိ ဦးမညြတ္ရဘူးသမီး။
ဆရာတုိ႔ မိစုတုိ႔ဘဝမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ လိမ့္လိမ့္လဲလဲျဖစ္မွာပဲ။ ေအး …. လဲသြားတဲ့အခါ ျပန္ထပါသမီး။
ေအာင္စံၿဖိဳး
(၁၉၈၃ ခု ဇန္နဝါရီလထုတ္၊ ပညာတန္ေဆာင္မဂၢဇင္းမွ) *
ပညာတန္ေဆာင္ ဝတၳဳတုိလက္ေရြးစင္(၄)
0 comments:
Post a Comment