အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္
|
10:44 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့သူ။ ရွာသာရွာေနတာ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္မက္ဆိုတာ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ အိပ္မက္က အလံုးလား၊ အဝိုင္းလား၊ အျပားလားလည္း ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး။ အိပ္မက္ကို သိတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ဆိုတဲ့ အရာက တန္းခိုးစြမ္းအင္ေတြ ရွိတယ္တဲ့ ။ အဲ့ဒီအိပ္မက္က လူစြမ္းေကာင္းေတာင္ျဖစ္ေစနိဳင္တယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္တာကို ေတာင့္တရံုပဲ အကုန္ျဖစ္ေစတယ္ဆိုပဲ။
အိပ္မက္ကိုလိုခ်င္ရင္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ရွာရမယ္ဆိုတဲ့ သဲလြန္စရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိပ္မက္ကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ၾကံဳခ်င္တဲ့ေန႔ကစျပီး အေမွာင္ထုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို ကြ်န္ေတာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မေတြ႔ေသးဘူး။ အဲဒီေလာက္ စြမ္းအားရွိတဲ့ အရာကို မရရေအာင္ ရွာမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ထားျပီးျပီ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမွာင္ထုတစ္ခုကို တိုးဝင္လိုက္တဲ့ အခါမွာ လမ္းမတစ္ခုထက္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းေလးက မႈန္ျပျပ။ ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြ တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လမ္းကို လိုက္ရမလဲ။ ညာဘက္လမ္းကို ပထမဦးဆံုးေရြးလိုက္တယ္။ လမ္းထဲဝင္စမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးတဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို ေရာက္ေနသလို ခံစားလိုက္မိတယ္။ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ လူတိုင္းက ဝတ္ရံုေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ။ လူတိုင္းကိုယ္စီမွာ မွဳတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္ေတြရွိၾကတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ေတြက ေတာင့္တင္းခိုင္မာၾကတယ္။ ၾကြက္သားလံုးၾကီးမ်ားနဲ႔ က်န္းမာသန္းစြမ္းၾကပံုေပါက္တယ္။ တူညီတာက အားလံုးက ေတာက္ေတာက္ပပ။
ထိုလမ္းထဲမွာ စူးစမ္းရင္း ေလွ်ာက္လာေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတၱဝါတစ္ေကာင္လို အကဲခတ္ေနၾကတယ္ ။ သူတို႔ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္စရာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိန္လိန္က်ံဳးလွီးေနျပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္ေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္ေနျပီကိုး။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသြားရင္းလာရင္း ၾကည့္သြားရံုသက္သက္ပါပဲ ေလ့လာစူးစမ္းေနဖို႔ သူတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ကေလးေတြက စလို႔ လူၾကီးလူငယ္ အဘိုးၾကီး၊အဖြားၾကီးကအဆံုး ပတ္ဝန္းက်င္က လူတိုင္းကိုယ္စီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္းနီးပါး မအားမလပ္နဲ႔ ဘာေတြ မ်ားအလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာတယ္။ လူတစ္စု စုေဝးလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြ အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာလဲ။ ဘာအတြက္လဲ ”
ကြ်န္ေတာ့္ေမးခြန္းကို အားလံုးက မအားမလပ္နဲ႔မို႔ ဘယ္သူမွ ဂရုတစ္စိုက္ျပန္မေျဖၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနတယ္။
“ ေဟ့လူေတြ”
ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေမးဖို႔ ျပင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က လွည့္ၾကည့္ျပီး တိုတိုတုတ္တုတ္ေျဖတယ္။
“ ငါတို႔လုပ္ေနတာ အနာဂတ္”
“ဘာလဲ အနာဂတ္”
“အနာဂတ္ဆိုတာ အနာဂတ္ေပါ့”
“ခင္ဗ်ားတို႔ အနာဂတ္ကတန္ခိုး ရိွလို႔လား”
“ေအး ရိွတယ္။ မင္းမွာ အနာဂတ္တစ္ခုရွိလာျပီးရင္ မင္းလိုခ်င္တဲ့ တန္းခိုးေတြလည္း ရွိလာမယ္။ တန္ခိုးေတြရွိလာျပီဆိုရင္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းလည္း ျဖစ္နိဳင္တယ္။ မင္းျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္နိဳင္ျပီေပါ့ကြာ။ အဲတာေၾကာင့္္ ငါတို႔ အခုလုပ္ေနတာ အနာဂတ္အတြက္။ အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္ေပါ့ကြာ။ ”
“ကြ်န္ေတာ္သိတာကေတာ့ အိပ္မက္ပဲ။ အိပ္မက္ကမွ တန္းခိုးရွိတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အိပ္မက္ရွိရင္ ခုလိုပင္ပင္ပန္းပန္းေတြ လုပ္ေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သိထားတဲ့ အိပ္မက္က ပိုတန္းခိုးရွိတယ္။ ”
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေျပာသံကိုၾကားေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ေခါင္းကို တစ္ပါတ္လည္ကာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ တစ္ေယာက္ကကြ်န္ေတာ့္ အကၤ်ီေကာ္လံကိုေဆာင္႔ဆြဲကာ
"အိပ္မက္ဆိုတာ ဘာလဲ"
ခပ္လွမ္းလွမ္းက တစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေျပာတယ္။
"အိပ္မက္က အက်ိဳးျမတ္ရွိလားဗ်ိဳ႕ "
တစ္ခ်ိဳ႕က
"အိပ္မက္ကိုေတြ႕ရင္ေျပာပါ သိခ်င္လို႔"
ဒီလိုေမးပံုေထာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အိပ္မက္မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္မက္ကို ရွာေဖြေနတဲ့သူ။ သူတုိ႔က အိပ္မက္ကို မသိတဲ့ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ေနတဲ့သူေတြ။ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းမွားဝင္ခဲ့ပံုပဲ။ အိပ္မက္ကို မသိတဲ႔ လူတစ္စုကို ကြ်န္ေတာ္ စြန္႔ခြါရင္း လမ္းဆံုလမ္းခြဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ ေနာက္ဘက္ကလွမ္းေျပာသံ တစ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“မင္းရွာေနတာ မေတြ႔ရင္ ဒီကို ျပန္လာနိဳင္တယ္။ ငါတို႔လိုလုပ္နိဳင္ရင္ မင္းလည္း ငါတို႔နဲ႔အတူ ေနခြင့္ရပါတယ္။”
ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ဖို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတယ္။
လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ဒုတိယေျမာက္လမ္းထဲဝင္တယ္။ ဒီလမ္းက အိပ္မက္ကိုေတြ႔နိဳင္တဲ့ လမ္းဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။
ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲလမ္းတစ္ခုမို႔ စမ္းတစ္ဝါးဝါးနဲ႔ အေမွာင္ထုတစ္ခုကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္မိုက္ျပီး ေဝဝါးေနတဲ့လမ္းမို႔ ေလွ်ာက္ရတာ ေၾကာက္ဖို႕ေတာ့ေကာင္းတယ္။ အရင္ကလည္းအိပ္မက္ကိုရွာေဖြဖို႔ အေမွာင္လမ္းေတြကို ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းေလာက္ ေမွာင္မိုက္တာမရွိဘူး။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာျပီ။ အိပ္မက္ကိုေတြ႔ရေတာ့မယ့္လမ္းပဲ။ ဒီလမ္းကမွ သူရွာေနတဲ့ အိပ္မက္ကို ေတြ႔နိဳင္မွာ။
ဘယ္လို အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္အိပ္မက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ အိပ္မက္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရမယ္။ အိပ္မက္ကိုပိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရင္ အိပ္မက္နည္းနည္းေလာက္ေတာင္းၾကည့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ငွားသင့္ရင္ ငွားၾကည့္မယ္။ လမ္းေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခုကိုေက်ာ္ျဖတ္လာေပမယ့္ အိမ္စုတ္၊ တဲစုတ္ေလး တခ်ဳိ႕ကို ကြက္တိကြက္ၾကားေတြ႔တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေမွာင္ထုထဲက ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရျပန္ တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာ အရိုးစုတခ်ဳိ႕ကိုေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္လိုလမ္းပါလိမ့္။ စုတ္ခ်ာလြန္းလွတယ္။ ေစာေစာကေရာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းနဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ကြားျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ မီးခိုးေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနတဲ့ လူတစ္စုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ ပိန္လွီေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေတြနဲ႔ လူတစ္စုက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ နွတ္ဆက္ျပံဳးျပၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေရးတယူႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဆီက အိပ္မက္နည္းနည္း ေတာင္းမွပဲလို႔ ေတြးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးကသူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ေတြေဝသြားတယ္။ ခြန္အားမရွိပဲ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ဆီမွာေရာ အိပ္မက္ရွိနိဳင္ပါ့မလား။ နည္းနည္းေတာင္းဖို႔ ေနေနသာသာ ငွားဖို႔ေတာင္ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ”
“ငါတို႔အိပ္မက္ ရွာေနတာ။ ေမာျပီးပင္ပန္းလြန္းလို႔ ခဏနားေနတာ”
ကြ်န္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ့္လို အိပ္မက္ရွာေနတဲ့ လူေတြ။ သူတို႔ေဘးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္းေျခပစ္လက္ပစ္ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔လိုပဲကြ်န္ေတာ္လည္းရွာရတာ အားကုန္လွျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ရွာေဖြေနတဲ့ အိပ္မက္က ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႔ေသးဘူး။ အခ်ိန္ေတြြလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္လာျပီ။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေတာင္ ရွိလာျပီထင္ပါရဲ႕။
လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း လူရုပ္ပင္မေပါက္ခ်င္ေတာ့။ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္မို႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခြန္အားေတြ ခ်ိနဲ့ ဲ႔စျပဳေနတာကို သတိထားမိတယ္။
ဝမ္းထဲက ဆာေလာင္မႈက အိပ္မက္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေရာရွိရဲ႕လားလို႔ တစ္ေျဖးေျဖး ေတြေဝလာေစတယ္။
အာေခါင္းထဲမွာေျခာက္ကပ္ျပီး လည္းေခ်ာင္းထဲမွာ ပူေလာင္လာတယ္။ ေရွ႕ဆက္သြားဖို႔လမ္းေတြကို ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒီလိုသာဆိုရင္ အိပ္မက္ကို မေတြ႔ခင္ ကြ်န္ေတာ္ ေသသြားနိဳင္တယ္။ လမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အရိုးစုေတြလိုပဲ အထီးက်န္ဆန္ဆန္လဲေလ်ာင္းသြားရနဳိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘက္ဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ လက္က်န္အင္အားနဲ႔အိပ္မက္ကို ေရွ႕ဆက္ရွာမလား။ အနာဂတ္ပံုေဖာ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဟိုလူစုဆီ ျပန္သြားမလား။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ျပီးသစ္ပင္ေအာက္က ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာကို ခဏေမ့ျပီးခုလက္ရွိရဲ႕ ဆာေလာင္မႈကို ေျဖရွင္းရမယ္။
လာရာလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္လို႔လားပဲ မသိဘူး။ လာတုန္းကေလာက္ မေမွာင္ေတာ့သလိုပဲ။ လမ္းေတြက ေမွာင္ရာကေနတေျဖးေျဖးလင္းလာတယ္။ မႈန္မိႈင္းရာကေန ေတာက္ပလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ့ အလင္းထဲ တိုးဝင္လိုက္ေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္မ်က္လံုးပြင့္လာတ့ဲအခ်ိန္ ျမင္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ခန္းျဖစ္ေနတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည္႔မိလိုက္ေတာ့ လက္ရွိ ကမၻာေလာက။ ျပီးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းငယ္။ ေရွ႔မွာေတာ႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကပြင့္လ်က္။
ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ရင္းငိုက္ျမည္းသြားပံုပါပဲ။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးတြန္းဖယ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္နာမည္က
“အိပ္မက္ကမၻာငယ္”။အိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့ျပီ။ အိပ္မက္နဲ႔ အနာဂတ္ ဘယ္ဟာလိုက္ရွာသင့္လည္း သိခဲ့ရျပီ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ျဖတ္ခနဲျပန္ၾကားတယ္။ “အနာဂတ္ဆိုတာ မေရာက္ေသးတဲ့ ပစၥဳပၸန္” တဲ့။
ဟုတ္တာေပါ့။ ဆႏၵေတြအေကာင္အထည္ေပၚဖို႔အတြက္ တကယ္လိုအပ္တာက အနာဂတ္ကို ထုဆစ္ျခင္းပါပဲ။
0 comments:
Post a Comment