လက္ႏွစ္ကမ္း အကြာ

by ဂ်ဴး - Ju on Wednesday, July 14, 2010 at 10:37pm ·

Numbers
Mary Cornish

I like the generosity of numbers.
The way, for example,
they are willing to count
anything or anyone:
two pickles, one door to the room,
eight dancers dressed as swans.

I like the domesticity of addition--
add two cups of milk and stir--
the sense of plenty: six plums
on the ground, three more
falling from the tree.

And multiplication's school
of fish times fish,
whose silver bodies breed
beneath the shadow
of a boat.

Even subtraction is never loss,
just addition somewhere else:
five sparrows take away two,
the two in someone else's
garden now.

There's an amplitude to long division,
as it opens Chinese take-out
box by paper box,
inside every folded cookie
a new fortune.

And I never fail to be surprised
by the gift of an odd remainder,
footloose at the end:
forty-seven divided by eleven equals four,
with three remaining.

Three boys beyond their mothers' call,
two Italians off to the sea,
one sock that isn't anywhere you look.



from Poetry magazine
Volume CLXXVI, Number 3, June 2000

လက္ႏွစ္ကမ္း အကြာ

တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး နံပါတ္စဥ္ဂဏန္းမ်ားသည္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္မတို ့ကို လႊမ္းမိုးအုပ္စိုးခဲ့သည္။ ဂဏန္းေတြ ေရတြက္တတ္စအရြယ္ကျဖင့္ မ်က္စိေအာက္ ျမင္ေတြ ့ေလရာမွာ ေရတြက္စရာ ဂဏန္းေတြခ်ည္း ျပည့္ေနခဲ့၏။ ဆက္ရက္ေလး ႏွစ္ေကာင္၊ ခိုေလး သံုးေကာင္၊ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္။ ဇြန္းပန္းရံုမွာ ကုလားထိုင္ေပၚတက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ပန္းခူးတာေတာင္မွ တစ္ပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္ ေရတြက္ၿပီး ခူးသည္။ ဂဏန္းသိ္ပ္မမ်ားလွ်င္ေတာ့ တစ္ခါတေလ မေရေတာ့ပဲ ခ်န္ပစ္လိုက္တာရွိတာေပါ့။ ၾကယ္ေလးေတြကို ေရသည့္အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိကိုက ၾကယ္ကို ျမင္တာလား။ ဒါက ၾကယ္ဟုတ္ရဲ ့လား မသိႏိုင္ဘဲ ေရလိုက္၊ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ၾကယ္မဟုတ္ဘဲ ဘာမွ မရွိသည့္ ေနရာကြက္လပ္ေလး ျဖစ္ေနလိုက္။ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေရတြက္ျခင္းျဖင့္ မူးေနာက္လာခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေရတြက္ျခင္းျဖင့္ ေနသားက်ေနသည္။

ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသည္ ကြ်န္မအား ဂဏန္းေတြကို သင္ေပးရံုမွ်မက နံပါတ္အစီအစဥ္ ေရွ ့ေနာက္ေတြကို သတိထားမိေအာင္ တြန္းအားေပးသည္။

သခ်ၤာ (၉၆)၊ သိပၸံ (၈၇)၊ အဂၤလိပ္စာ (၈၅)။

အတန္းထဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးက ပထမ၊ သူ ့ထက္နည္းတာက ဒုတိယ၊ ထိုထက္နည္းတာက တတိယတဲ့။ စတုထက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို ့ မထားတာလဲ။
သံုးေယာက္ပဲ ေတာ္သူစာရင္း၀င္လား။ သူတို ့ထက္ နည္းနည္းပဲ အမွတ္နည္းသူမွာ ဘာေနရာမွ မသတ္မွတ္ခံရ။ ကြ်န္မကို ထို ပထမ၊ ဒုတိယက လႊမ္းမိုးသြားသည္။
ကြ်န္မ ပထမျဖစ္ခ်င္သည္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မွဳဆိုတာ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္မႏွင့္ ေ၀းခဲ့သည္။

ကေလးတစ္ေယာက္လို ကေလးဆန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ကြ်န္မကို ေမးခဲ့ဖူးသည္။

" နင့္ရဲ ့ခင္မင္သူေတြထဲမွာ အေရးပါတဲ့ အစီအစဥ္အတုိင္းဆိုရင္ ငါက နံပါတ္ဘယ္ေလာက္လဲ " တဲ့။ ခ်စ္ခင္မွဳကို နံပါတ္စဥ္ျဖင့္ တြက္ခ်က္ေနရာခ်ထားလို ့ ရသတဲ့လား။
ကြ်န္မ ရုတ္တရက္ အေတြးေခါင္သြားလုိက္မိေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျဖလိုက္ခဲ့ဖူး၏။ နံပါတ္ (၁၆) ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္ "

" ဟင္ . . . နင္ကလည္း "

ေအးေလ။ နံပါတ္စဥ္ကို သိခ်င္တယ္ဆိုတာကိုး။ ကြ်န္မ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားမိခဲ့သည့္အေတြးကို သူကေမးေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အဲသည္လိုပဲ ေျဖပစ္လုိက္ဖို ့ ေကာင္းသည္မလား။

အေပါင္းဟု ကြ်န္မတို ့ေခၚေသာ ထည့္ေပါင္းျခင္းကို သိလာသည့္အခါ ေပါင္းရျခင္းသည္ ေပ်ာ္စရာ

ေမာင္ဘမွာ ပန္းသီးႏွစ္လံုးရွိသည္။ မလွမွာ ပန္းသီးသံုးလံုးရွိသည္။ သူတို ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလွ်င္ ပန္းသီးမည္မွ်ရွိမည္နည္း။ အေျဖက ပန္းသီးငါးလံုးရမည္။
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးလား။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ပန္းသီး (၅) လံုး ပိုင္ဆုိင္သြားၿပီ။ ဒါဟာ ေကာင္းသည့္အခ်က္ပဲ။ ဒါဟာ မဂၤလာပဲ။ အဲသည္လိုမဟုတ္ဘဲ အပိုထည့္ေပးလွ်င္လည္း ဒါကေပ်ာ္စရာပဲ။ ကြ်န္မ ပဲျပဳတ္ (၂၀) က်ပ္သား၀ယ္သည္။ အင္ဖက္ျဖင့္ ထုပ္ပိုးေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မက ကေလးမို ့ ကြ်န္မအတြက္ သီးသန္ ့ဖက္ေသးေသးေလးႏွင့္ ပဲျပဳတ္နည္းနည္းေလး ထပ္ထည့္ထုပ္ပိုးေပးလိုက္သည္။ အဲဒါကိုရေတာ့ ကြ်န္မသိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထိုပဲျပဳတ္ထုပ္ေလးကို လူႀကီးေတြစီစဥ္ေသာ ပန္းကန္ထဲသို ့ထည့္လုိက္ရတာ အရသာရွိသည္။ ကြ်န္မ၏ ပဲျပဳတ္ထုပ္ေသးေသးေလးေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္ေတြ ပိုမ်ားၿပီဟု ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။ အေပါင္းဆိုတာ အဲဒါပဲ။ ျမမန္းသုပ္ဟု ကုန္းေစာင္းကေခၚၿပီး ကြ်န္မတို ့ကေလးေတြက နားမလည္ပါးမလည္ႏွင့္ လင္ပန္းသုပ္ဟု လိုက္ေခၚေသာ သေဘၤာသီးေပါင္းသုပ္ကို ကြ်န္မႀကိဳက္သည္။
တို ့ဟူးခ်ည္းလည္းေကာင္းသည္။ သေဘၤာသီးသုပ္ခ်ည္းလည္း ေကာင္းသည္။ ႏွစ္မ်ိဳးသုပ္လိုက္ေတာ့ ပိုေကာင္းသည္။ အဲသည္အထဲမွာ အာလူးကို ပ်စ္ေနေအာင္ က်ိဳခ်က္ထားသည့္
ဟင္းအႏွစ္ေလး ေပါင္းထည့္ဆမ္းၿပီးသုပ္လိုက္ေတာ့ ပိုေကာင္းသြားသည္။ အဲသည္အထဲမွာမွ အေပၚကေန ေရႊ၀ါေရာင္သန္းေနေသာ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ဖတ္ေလးေတြ ထည့္ျဖဴးေပးလိုက္ေတာ့ အိုး . . . အရသာရွိမွရွိ။ အေပါင္းကို ကြ်န္မသေဘာက်၏။


အႏုတ္ကိုသိလာခ်ိန္ အႏုတ္ဟာ ေလ်ာ့နည္းသြားတာဟု ေယဘုယ်သိရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ႏုတ္ကိုႏုတ္ရမည့္ အရာေတြရွိသည္။ ေမေမ့ပိုက္ဆံေသတၲာထဲမွာ ပိုက္ဆံ (၆၀) ရွိသည္။ မိုးမရြာခင္ အိမ္အမိုးမိုးဖို ့ စုထားေသာ ပိုက္ဆံေတြျဖစ္သည္။ (၆၀) အတိုင္းရွိေနဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း ဆန္ႏွင့္ဆီ၀ယ္ဖို ့ကြ်န္မကို ေငြႏွစ္က်ပ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ေမေမ့ပိုက္ဆံေလ်ာ့သြားသည္။ ႏုတ္လိုက္ေတာ့ (၅၈) က်ပ္ပဲ က်န္ေတာ့သည္။ မႏုတ္ခ်င္ပါ။ သို ့ေသာ္ ႏုတ္ကိုႏုတ္ရမွာပဲ။ ဒါမွ ကြ်န္မတို ့ေန ့လည္စာထမင္း စားရမွာေပါ့။ တခ်ိဳ ့ႏုတ္ယူျခင္းေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္အနားမွာ ေလ်ာ့သြားေပမယ့္ တစ္ေနရာရာမွာ တိုးေနတာေတြရွိသည္။ ကြ်န္မတို ့ထက္ ခ်ိဳ ့တဲ့ေသာ မိသားစုတစ္စုကို ကြ်န္မတို ့ မ၀တ္လည္းရေသာ အ၀တ္ေဟာင္းတခ်ိဳ ့ကို ေပးဖို ့ထုတ္ယူရသည့္အခါ ႏွေျမာေတာ့ ႏွေျမာသား။ သို ့ေသာ္ ကိုယ့္ဆီက ႏုတ္ယူလိုက္သည့္ ဂဏန္းသည္ ဟုိဘက္မိသားစုမွာ အေပါင္းဂဏန္းျဖစ္သြားသည္။ ေဆာင္းရာသီ သူတို ့မွာ အေႏြးထည္ လံုေလာက္ေအာင္မရွိ။ ကြ်န္မတို ့အေႏြးထည္ေလးေတြက သူတို ့အတြက္ အသံုး၀င္သည္။ သူတို ့ကိုယ္ေပၚမွာ ေႏြးေထြးေစမည္။ သူတို ့အတြက္ ထည့္ေပါင္းလာေသာ ဂဏန္းျဖစ္သည္။ အဲဒါေကာင္းသားပဲဟု ကြ်န္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။

ကြ်န္မတို ့ မန္က်ဥ္းပင္ေပၚမွာ ဆက္ရက္ေလး (၅) ေကာင္ နားေနရာမွ (၂) ေကာင္ ပ်ံသန္းသြားသည္။ ကြ်န္မတို ့ဆီမွာ (၃) ေကာင္ပဲ က်န္ရစ္သည္။ ဒါကို အႏုတ္ဟု ေခၚရမွာေပါ့ေနာ္။ သို ့ေသာ္ ထို (၂) ေကာင္က ကြ်န္မတို ့အိမ္၏ ေျမာက္ဘက္က အိမ္နီးခ်င္း၏ မဲဇလီပင္ဘက္ဆီ ပ်ံသန္းသြားတာမို ့ ဒီကေန ႏုတ္ယူခံရေပမယ့္ ဟိုဘက္မွာေတာ့ အေပါင္းေပါ့။ အဲဒါလည္း ေကာင္းသားပဲ။ ကိုယ့္ဆီကေလ်ာ့ေပမယ့္ တျခားေနရာမွာ ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွိေနမွာတဲ့။ အပူစြမ္းအင္ကေန အလင္းစြမ္းအင္သို ့ေျပာင္းတာမ်ိဳးေပါ့ေနာ္။

တိုးပြားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရွိေသာ အေျမွာက္ကို သိလာသည့္အခါ ေလာကႀကီးက အံ့မခန္းပါလား။

ကြ်န္မတို ့အိမ္က ေၾကာင္မေလးသည္ တစ္ႏွစ္ကို တစ္သားေမြးသည္။ တစ္ခါေမြးလွ်င္ သူက (၂) ေကာင္ပဲ။ ဘယ္ေတာ့ေမြးေမြး (၂) ေကာင္ပဲ။ သံုးႏွစ္ရွိေတာ့
ကြ်န္မတို ့မွာ ေၾကာင္ေလး (၆) ေကာင္ရလာသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းကခ်ည္း သားသမီး (၆) ေကာင္။ ဒါဟာ အေျမွာက္ေပါ့။ ကုန္းေစာင္းအိမ္ေရွ ့က ဆည္လႊတ္ေရေျမာင္းထဲတြင္
မိုးရာသီဆိုလွ်င္ ဖားေလာင္းေလးေတြ ပြားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ အနက္ေရာင္ ငါးမႊားမႊားေလးေတြလိုပဲ အၿမီးေလးေတြ လွဳပ္လွဳပ္ လွဳပ္လွဳပ္နဲ ့ ဟုိဒီကူးခပ္ေနလိုက္တာ ကြ်န္မတို ့ ေရတြက္ၾကသည္။ ေရတြက္လို ့ မႏိုင္။ ဖားတစ္ေကာင္တည္းက ေပါက္တာလား။ (၃) ေကာင္က ေပါက္တာလား။ သူတို ့ဥဥေနသည့္အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို ့ မျမင္ရဘဲကိုး။ ဒါေပမယ့္
ဒါဟာ ဂဏန္းေတြကို ေျမွာက္ထားသည့္ အေျမွာက္ပဲ။ ငါးႏွင့္တူသျဖင့္ စိတ္၀င္စားမိသည္။ သူတို ့ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲလာမွာလဲဟု သိေအာင္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကြ်န္မ ထိုင္ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေျပာင္းသည့္အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ မသိလိုက္ေတာ့ေပ။

ကြ်န္မက သံုး၊ ေလးတန္းမွာကတည္းက အရုပ္ေရးရတာ ၀ါသနာပါသည္။ မိန္းမလွေလးေတြပံုေပါ့။ ဗလာစာအုပ္ ေက်ာဖံုးႏွင့္ကပ္လ်က္ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာေပၚမွာပဲ
ခဲတံျဖင့္ေရးျခယ္သည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္မ၏ မိန္းမလွေလးမ်ားကို ႏွစ္သက္သည္။ ကြ်န္မကို ေရးဆြဲခုိင္းသည္။ ကြ်န္မေမေမက ကြ်န္မတို ့ ညီအစ္မေတြကို
မုန္ ့ဖိုးမေပးႏိုင္ပါ။ သည္ေတာ့ ကြ်န္မ၏ ပန္းခ်ီလက္ရာကို ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္လုလ်က္ ေစာင့္ေနၾကသည့္ ပရိသတ္ထံမွာ တစ္ပံုလွ်င္ ဆယ္ျပားႏွဳန္းျဖင့္ အခေၾကးေငြယူသည္။

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မ၏ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို မုန္ ့၀ယ္ေကြ်းသည္။ ကြ်န္မကျဖင့္ သည္ကေလးဘ၀အရြယ္ကတည္းက ညီမေတြကို လုပ္ေကြ်းျပဳစုဖို ့ စိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့ပါလား။တစ္ခါတစ္ခါ ညီမေတြက ကြ်န္မဆီက မုန္ ့ဖိုးလာေတာင္းေနၿပီ။ ကြ်န္မက ဒီမွာပံုေရးလို ့မၿပီးေသး။ ဒီေတာ့ ေရးလက္စပံု ပိုင္ရွင္ဆီက ပိုက္ဆံႀကိဳယူလိုက္ၿပီး ညီမေတြကို ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မက မုန္ ့စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၿပီးသြားသည္အထိ အျပင္သို ့မထြက္လိုက္ရေတာ့ေပ။ အေၾကြးကို လက္စသတ္ေနခဲ့ရတာကိုး။ ကြ်န္မ၏ မိန္းမလွေလးတို ့သည္ ခါးေထာက္လ်က္တစ္မ်ိဳး၊ လက္ေလးပိုက္လ်က္တစ္မ်ိဳး၊ ထိုင္လ်က္တစ္မ်ိဳး၊ အလ်ားေမွာက္လ်က္၊ ဒူးေကြးကာ ေျခေထာက္ေလးေတြေထာင္လ်က္တစ္မ်ိဳး။

အိုး . . .
အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ငါ့ကို မင္းသမီးပံုဆြဲေပးဟု ပူဆာသူက ပူဆာသည္။ ငါ့ကို ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလးနဲ ့ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးနဲ ့ဆြဲေပးဟု ပူဆာသူလည္းရွိသည္။ တစ္ေန ့ကို (၅)ပံုၿပီးလွ်င္ (၅) ရက္ဆိုေတာ့ (၂၅) ပံုေပါ့။ ကြ်န္မ ေျမွာက္ၾကည့္သည္။ တစ္ပံုကို ဆယ္ျပားဆိုေတာ့ (၂၅)ပံုအတြက္ ျပား (၂၅၀)ေပါ့။ (၂) က်ပ္ခြဲပဲ။ အမ်ားႀကီးေပါ့။ အေျမွာက္လည္း ကြ်န္မကို ရင္ခုန္ေစခဲ့သည္။ ခုနစ္တန္းတုန္းကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ ့မိန္းကေလးကို ဇင္းမယ္ထဘီေလးျဖင့္ ဆြဲေပးပါတဲ့။ ကြ်န္မက ေရေဆးကို မသံုးတတ္ေသးေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံျဖင့္ ေရးဆြဲရသည္။ ကြ်န္မေမေမမွာ ဇင္းမယ္ထဘီမရွိပါ။ ကြ်န္မၾကည့္ဖူးသည့္ ပုံေလးေတြမွာလည္း ဇင္းမယ္ထဘီဆိုတာကိုမသိ။

သည္ေတာ့ ကြ်န္မ မသိသည့္ ဇင္းမယ္ထဘီကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ဆြဲရပါ့မလဲ။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မသည္ ေငြေၾကးယူၿပီး ပံုဆြဲသူ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ေမတၲာသက္သက္ျဖင့္ ပံုဆြဲေပးသူျဖစ္လာခဲၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းကိုပဲ ေမးရသည္။ “ဇင္းမယ္ထဘီဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ဘယ္လိုဆြဲရမွာလဲ၊ ငါမသိဘူး” သူက “ထမီသားေပၚမွာ အစင္းအစင္းေလးေတြ ေအာက္ခံျမင္ေနရတယ္။ အေပၚကမွ ပန္းခက္ေတြ ရက္ထားတာေလ။ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေလးဟာ” သူတတ္သေလာက္ သရုပ္ေဖၚေပးသည္။ ကြ်န္မတစ္ခါမွ သတိမထားမိေသာ ဇင္းမယ္ထဘီကို သူ ့အေျပာျဖင့္ အာရံုထဲမွာေဖၚလ်က္ေရးခဲ့တာ အခုထိ မွတ္မိသည္။ သူက ဇင္းမယ္ဆိုေတာ့ တျခားသူေတြလည္း ဇင္းမယ္ျဖစ္သြားသည္။ အဲသည္တုန္းက ဇင္းမယ္ထဘီေပါင္း (၆) ခု ေရးဆြဲခဲ့ရသည္။ ထဘီအစင္းကို ေပတံႏွင့္ေရးလွ်င္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္မွာစိုးလို ့ ထဘီကပိုကရုိမွာ သူ ့အစင္းႏွင့္သူ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရးရတာမို ့
(၆) ထည္အတြက္ အစင္းေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ ေရးခဲ့ရတာ ေျမွာက္ၾကည့္လို ့သိေနတာကို မွတ္မိေနခဲ့သည္။

ငယ္ငယ္တုန္းက “အစား” ဟု ႏုတ္က်ိဳးခဲ့ေသာ “ခြဲေ၀ျခင္း” ကို အသက္ပိုပိုႀကီးလာသည့္အခါ ပိုနားလည္လာသည္။ (၂၀) ကို (၅) နဲ ့စားရင္ (၄)ရသည္။ အၾကြင္းမရွိ၊ျပတ္သည္။ ဒါက ကေလးဘ၀ကသိခဲ့သည့္ ဂဏန္းသခ်ၤာအသိ။ ျမတ္ေလးပန္းေတြကို ကြ်န္မတို ့ညီအစ္မေတြ မနက္ (၃) နာရီ၊ (၄) နာရီလွ်င္ ခူးၾကရၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ပန္းေတြကို ေရခပ္ခ်ိဳးသည့္ ေၾကးဖလားႀကီးထဲကေန အ၀တ္ျဖဴခင္းေပၚသို ့ပံုခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ေၾကးဖလားတစ္ဖလားစာ တပ္ခူးေနခ်ိန္မွာ ႀကိဳးျဖင့္ သီသူကသီေနၿပီ။

ပထမခူးတုန္းကေတာ့ ျမတ္ေလးပန္းက အငံုေလးေတြ။ မနက္လင္းလွ်င္ ပြင့္မည့္အဖူးကို ကြ်န္မတို ့သိေနၿပီ။ ထိုအငံုေလးေတြကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးျဖင့္ သီသည့္အခါ ျမတ္ေလးသံုးပြင့္လွ်င္ တစ္စု၊ သံုးပြင့္လွ်င္တစ္စုစုၿပီး ႀကိဳးျဖင့္သီယူသြားသည္။ တစ္ကံုးလွ်င္ အစု (၆)စု ထည့္ရမည္။ (၅) စုပဲထည့္လွ်င္ ပန္းကံုးက က်ဲက်ဲႀကီး ျဖစ္သြားမည္။ (၃)ပြင့္စာအစု (၆)စုဆိုေတာ့ (၁၈)ပြင့္ေပါ့။ သီလို ့လြယ္ေအာင္ တစ္ေယာက္က (၁၈)ပြင့္အပံုေလးေတြ လုိက္ၿပီး ပံုေပးထားသည္။ ပန္းပြင့္ (၃၀၀) ရွိိလွ်င္ ပန္းကံုးဘယ္ႏွကံုးစာ ရမွာလဲ။ ဒါက အစားသခ်ၤာေပါ့။
ပန္းကုံးကို မူေသထားၿပီး ခန္ ့မွန္းလွ်င္ ပန္းပြင့္ကို (၁၀၀)တို ့၊ (၅၀) တို ့ ထားလို ့မရ။ (၁၈) ႏွင့္စားၿပီး အၾကြင္းမက်န္မွ ျပတ္မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ပန္းဖူးေတြကို အၾကြင္းအက်န္ေအာင္ခူးေပါ့။ အဲသည္လိုမွမဟုတ္လို ့ ရွိသမွ်အကုန္ခူးလိုက္လွ်င္ေတာ့ အကံုးမျပည့္ေတာ့သည့္ အၾကြင္းက်န္ကိုက်န္မည္။ ဒါ နိယာမပဲ။ (၁၄)ပြင့္ပဲ က်န္ခ်င္က်န္မည္။

(၁၇)ပြင့္ပဲ က်န္ခ်င္က်န္မည္။ ကိုယ့္အိမ္က ဘုရားအတြက္ ငါးစု (သို ့မဟုတ္) ေလးစု လွလွပပ ေ၀ေ၀ဆာဆာ သီၿပီးတင္လိုက္ေပါ့။ သီဖို ့မလိုဘဲ ပန္းကန္ျပားေလးျဖင့္ သည္အတိုင္း ပံုၿပီး တင္လွ်င္လည္း လွတာပဲ၊ ေမႊးတာပဲ။ အၾကြင္းဆိုတာ မျပတ္တာ။ သခ်ၤာမွာ ရွဳပ္ေနတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သို ့ေသာ္ မေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အၾကြင္းဆိုတာ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အသံုးတည့္သည္။ အၾကြင္းေလးေတြဟာလည္း ကြ်န္မတို ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ ရွိေနတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မမွာ ေခ်ာကလတ္ (၅၀)ရွိသည္။ တူ၊ တူမေတြက (၁၁)ေယာက္ရွိသည္။ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ေပးလို ့ရမလဲ။ (၅၀) ကို (၁၁) ျဖင့္စားလွ်င္ တစ္ေယာက္ (၄)ခုစီေပးႏိုင္ၿပီး (၆)ခုၾကြင္းက်န္သည္။ ခြဲေ၀ဖို ့ မေလာက္လို ့ၾကြင္းက်န္သည္ ့အၾကြင္းဆိုတာလည္း အံ့ၾသစရာ။ ရင္ခုန္စရာပါပဲ။ အၾကြင္းေလးကိုေတာ့ ကြ်န္မ သိမ္းဆည္းခြင့္ရွိမွာေပါ့ေနာ္။

ယူဇနာ (၃၀)ကြာေ၀းေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္ဖို ့ ႏွစ္ေယာက္အတူ နီးရာသို ့လွမ္းလာၾကလွ်င္ တစ္ေယာက္ကို (၁၅)ယူဇနာ လွမ္းရမွာေပါ့။ အဲဒါ အစားသခ်ၤာပဲ။ဒါေပမယ့္ အရာရာကို ဂဏန္းသခ်ၤာႏွင့္ ပံုေသတြက္လို ့ ရႏိုင္ပါ့မလား။ တစ္ယူဇနာကိုေရာက္ဖုိ ့ အခ်ိန္ကာလ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာမလဲဆိုတာ ေျခလွမ္းဘယ္ေလာက္လွမ္းရမွာလဲဟူသည့္အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္၏။ ထို ့ျပင္ သူ ့ေျခလွမ္းကက်ဲလွ်င္ သူက ပိုနီးနီးေရာက္မည္။ ဆိုလိုတာက သူက ကြ်န္မထက္ ခရီးမ်ားမ်ားလွမ္းရမည္။ ေျခလွမ္းစိပ္သည့္ ကြ်န္မက
သူ ့ေလာက္ျမန္ျမန္ နီးေအာင္ လွမ္းႏိုင္မွ မဟုတ္။ ကြ်န္မႏွင့္ သူ၏ဆံုမွတ္ကို (၁၅) ယူဇနာဟု အတိအက် တြက္လို ့မရ။ ကြ်န္မက (၁၀)ယူဇနာ လွမ္းၿပီးခ်ိန္မွာပင္ ယူဇနာ (၂၀)လွမ္းလာၿပီးခဲ့သူ သူႏွင့္ ကြ်န္မဆံုမိသြားႏိုင္သည္။ သို ့မဟုတ္ သူ ကြ်န္မအနားသို ့ မေရာက္လာခင္မွာ ကြ်န္မ ေျမျပင္ေပၚမွာ ပံုလ်က္လဲက်ၿပီးေနၿပီလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို ့ေသာ္ ကြ်န္မ မ်က္စိမမွိတ္ခင္အထိ ကြ်န္မ ယံုၾကည္သြားမည္။ သူ ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနသည္။ အခုအခါ ကြ်န္မဆီေရာက္ဖို ့ ေျခလွမ္း (၅၀)ေလာက္ပဲ လိုေတာ့မည္။ ကြ်န္မ ေစာင့္မည္။ အားတင္းၿပီး ေစာင့္ႏိုင္သည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္မ မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။ သူ ကြ်န္မဆီ အခုပဲေရာက္လာေတာ့မည္။ အခု လက္ႏွစ္ကမ္းအကြာမွာ သူေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ကြ်န္မလက္ကို သူေႏြးေထြးစြာ ဆုပ္ကိုင္လာေတာ့မည္။ ကြ်န္မဘက္က ႀကိဳးစားအားတင္းၿပီး တစ္ၿပိဳက္တည္း လက္ကမ္းလိုက္လွ်င္ေတာ့ သူႏွင့္ အခုပဲ လက္ခ်င္းထိေတာ့မည္။

ဂ်ဴး
( Mary Cornish ၏ Numbers ကဗ်ာကို မွီးပါသည္။ )

(Fashion Image ၊ဇူလိုင္၊၂၀၁၀)