ေျခရာလည္းေပ်ာက္ ေရလည္းေနာက္

 Written by ေမာင္က်ပ္ခိုး    Monday, 14 May 2012 17:34

(သရုပ္ေဖၚပံု ၾဆာထိန္)

(၁)

တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္၊ ေလးရက္၊ ငါးရက္၊ ေျခာက္ရက္၊ ခုနစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္၊ ကိုးရက္၊ ဆယ္ရက္၊ ဆယ့္တစ္ရက္၊ ဆယ့္ႏွစ္ရက္၊ ဆယ့္သံုးရက္၊ ဆယ့္ေလးရက္ …. ဆယ့္ငါးရက္ …… ဆယ့္ေျခာက္ရက္ ... ဆယ့္ေျခာက္ရက္ ... ဆယ့္ေျခာက္ရက္။

“ဆယ့္ေျခာက္ရက္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီးလို႔ လ၀က္ေတာင္ က်ိဳးၿပီေပါ့့” ဟု မက်င္လွ လႊတ္ခနဲ ေရရြတ္မိသည္။ ဤရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလသည္ သူ႔ ဘ၀တြင္ အရွည္လ်ားဆံုးျဖစ္သည္ဟု မက်င္လွ ထင္မိသည္။ စင္စစ္ မက်င္လွ ျဖတ္သန္းလာရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေန႔ရက္အခ်ိန္ကာလတို႔ကို အဆန္းတၾကယ္လုပ္၍ ေရတြက္ျခင္း တစ္ခါမွ် မရွိဖူးခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ ေရတြက္ရန္ သူ႔တြင္ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မရွိခဲ့။ သို႔ေစမူ မက်င္လွသည္ ယခုအခါတြင္ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီ၊ ေန႔ရက္ အခ်ိန္ကာလတို႔ကို အေရးတယူလုပ္၍ ေရတြက္ေနရေလၿပီ။

ကမာၻႀကီးဟူသည္မွာ ပန္းလႈိင္ျမစ္ကမ္းနံေဘးရွိ လႈိင္ေဘာလယ္ ေက်းရြာကေလး၏ ေရဆင္းတံတား အနီး ၀ါးပိုး၀ါးရုံမွ အစျပဳ၍ ပါလွဲ႔ရြာဖ်ားရွိ ကြမ္းျခံတြင္  အဆံုးသတ္သည္ဟူ၍ ထင္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်းေတာသူ မက်င္လွအဖို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔လွပါေပ၏။ ဤသို႔ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် ၾကာျမင့္ေအာင္ ညအိပ္ညေန လာေရာက္ေနထုိင္ရမည္ဟု သူ တစ္ခါမွ် မေတြးခဲ့ဖူး။ သို႔ေသာ္ သူ မေတြးခဲ့ဖူးသည္တို႔ကား လက္ေတြ႔ ျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။

ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းတို႔ မျဖစ္လာဘဲ၊ မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ကိစၥတို႔ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ေလာကသဘာ၀ကို မက်င္လွ ေကာင္းစြာ ဆင္ျခင္တတ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မက်င္လွသည္ ေလာကဓံရွစ္ပါးအနက္ မေကာင္းေသာ ေလာကဓံေလးပါးႏွင့္ အထူးပင္ ရင္းႏွီးသူ ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ အရာတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ျပႆနာတို႔၏ ကလူက်ီစယ္ျခင္းကို အေတာ္အသင့္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ဒုကၡတရားႏွင့္ ၾကံဳရေလတိုင္း မက်င္လွသည္ မ်က္ရည္ကို ဒူးႏွင့္သုတ္ရင္း အားတင္း ရင္ဆိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။

စင္စစ္ မက်င္လွသည္ ငယ္စဥ္အခါကပင္ ငိုေႂကြးျခင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူ ေလးႏွစ္သမီးတြင္ သူ႔ အဖ ဦးခင္ေမာင္ ကြယ္လြန္သည္။ အေဖေသလွ်င္ ငိုရမည္ဟု မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သူ႔ကို သင္ မထားေသာ္လည္း ေလးႏွစ္သမီး မက်င္လွကေလးသည္ သူ႔ အေမ ေဒၚေငြၿမိဳင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ တက္ထိုင္ၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ သူ႔ မိခင္ ေဒၚေငြၿမိဳင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳေသာအခါ မက်င္လွ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုခဲ့ရျပန္သည္။

ပေထြးျဖစ္သူမွာ သူ႔ အေပၚတြင္ သေဘာထား မဆိုးလွ။ ရိုးရိုးေအးေအးႀကီးျဖစ္သည္။ ဖတဆိုးသမီး မက်င္လွကို အထူး ဂရုစိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပေထြးဟူသည္ အစြဲေၾကာင့္ မက်င္လွမွာ သူ႔ ပေထြးကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္။ မ်က္ႏွာခ်င္း တစ္ခါမွ် မဆိုင္၊ ထမင္း တစ္၀ိုင္းတည္းပင္ အတူ မစားခဲ့ဖူး။ ပေထြးျဖစ္သူကို မၾကားတၾကား က်ိန္ဆဲေလ့ရွိသည္။

မက်င္လွ ထိုသို႔ မၾကည္ျဖဴသည္ကို သိၾကားမင္းႀကီး မေနႏိုင္ထင့္။ အလုပ္ႏွင့္ လက္ မျပတ္ေအာင္ လုပ္ေသာ ပေထြးျဖစ္သူမွာ လယ္ထဲဆင္းရင္း မိုးႀကိဳးထိၿပီး ေသျပန္သည္။ ထုိေသာ္ မက်င္လွ အေတာ္ပင္ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူ႔ စနက္ေၾကာင့္ ပေထြးျဖစ္သူ မိုးႀကိဳးမွန္ၿပီး အေသဆိုးႏွင့္ ေသရသည္ဟု အယူမွားၿပီး ေၾကာက္အားလန္႔အား ငိုခဲ့ဖူးသည္။

ထို႔ေနာက္ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘ၀တြင္ သူႏွင့္ ေမတၱာမွ်ေနသည့္ ပါလွဲ႔ရြာသား သူရင္းငွား ကိုေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေကြ႔ကြင္း ရစဥ္ကလည္း သူ တအိအိႏွင့္ ငိုရိႈက္ခဲ့ရဖူးသည္။ သူ႔ မိခင္ ေဒၚေငြၿမိဳင္က သူ႔ကို တစ္ရြာတည္းေန လယ္သမား ကိုတင္ေရႊႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရန္ စီစဥ္သည့္ အခါတြင္လည္း သူ ငိုခဲ့ရျပန္သည္။

မက်င္လွ၏ အိမ္ေထာင္သက္မွာ မရွည္ၾကာ။ သားဦးကေလး ႏွစ္ခါလည္ေက်ာ္တြင္ ကိုတင္ေရႊ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားသျဖင့္ သူ ငိုခဲ့ရျပန္သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေနာက္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူ စစ္ထဲ လိုက္သြားသျဖင့္ သူ ငိုခဲ့ရျပန္သည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္မူ မက်င္လွသည္ ဒုကၡႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရေလတိုင္း မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ ထိန္းရင္း သူ လုပ္စရာ ရွိသည္ကိုသာ လုပ္သည္။ အိုမင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ သူ႔ မိခင္ႀကီးကိုသာ ျပဳစုသည္။ မက်င္လွ မ်က္ရည္ခမ္းသြားၿပီေလာဟု ေတြးေတာစရာပင္ ျဖစ္လာသည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔ မိခင္ႀကီး အဆုတ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနၿပီ ဟု သိရသည့္ေန႔က သူ သည္းထန္စြာ ငိုမိသည္။ သူ႔ ဇာတိျဖစ္ေသာ စြန္တနီးဒိုင္နယ္ လႈိင္ေဘာလယ္ေက်းရြာမွ ဆားမေလာက္သို႔၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေညာင္တုန္းသို႔၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္သို႔ လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္လည္း မက်င္လွသည္ သူ႔ အလိုလို က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ရင္း သူ႔ထံသို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ ဒုကၡတို႔ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အားေမြးခဲ့သည္။

ယေန႔ညတြင္လည္း သူ မငိုမိေအာင္ အားတင္းထားသည္။ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ ေအာင့္အည္းထားရသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ေမာလွၿပီ။ ေမာရုံ သာမက တစ္ဆို႔ဆ႔ို ျဖစ္ေနေလ၏။

(၂)

ညေလရိုင္းသည္ ေဆးရုံ၀င္းကို ျဖတ္သန္း၍ တိုက္ခတ္လာသည္။ ေလတိုးသျဖင့္ ေဆးရုံ ျခံစည္းရိုးရွိ သစ္ပင္တို႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ျဖစ္သြား၏။ ညေလေအးသည္ ယိမ္းထိုးေနသည့္ သစ္ပင္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္း၍ လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၉/၁၀)ကို ရုတ္ျခည္း ၀င္တိုးသည္။ ေဆးရုံ၏ စိုထိုင္းထိုင္း နံရံတို႔တြင္ ကပ္ၿငိေနေသာ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔ဆိုးမ်ားသည္ ညေလ၏ သယ္ေဆာင္ရာေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါလာ၏။ ညေလတြင္ ေဆးနံ႔၊ အ၀တ္ေရစိုနံ႔တို႔သာမက အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္ျပရန္ ခဲယဥ္းေသာ အနံ႔ဆိုး တစ္မ်ိဳးလည္း ေပ်ာ္၀င္ေနသည္။ ညေလတိုးသျဖင့္ လူနာေဆာင္ ၀ရန္တာတြင္ လွန္းထားေသာ အ၀တ္အစားတို႔ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနၾကေလၿပီ။

မက်င္လွသည္ ညေလကို တ၀ႀကီး ရွဴရႈိက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်ိဳသိပ္ထားရေသာ ေသာကတို႔ကို သက္ျပင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကာ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ညေလရိုင္းသည္ မက်င္လွ၏ ေသာက အခ်ိဳ႕အ၀က္ကို သယ္ေဆာင္ၿပီး ေဆးရုံ၀င္း အတြင္းမွ သုတ္ခနဲ ေျပးထြက္သြားေလသတည္း။

ည ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ညတာ၀န္က် ဆရာမေလးပင္ သူနာျပဳ နားေနခန္းသို႔ ျပန္သြားေလၿပီ။

မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္ေဒၚေငြၿမိဳင္ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ လူနာခုတင္နံေဘးရွိ သမံတလင္းေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။ ၾကမ္းခင္း၏ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ မက်င္လွ တြ႔န္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ခုတင္ေျခရင္း ဆြဲျခင္းထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ပလပ္စတစ္ ဖ်င္စကို ထုတ္ၿပီး ခင္းဦးမွ ဟု သူ စဥ္းစားမိေသးသည္။ ထို ပလပ္စတစ္ ဖ်င္စမွာ ေဆးရုံႀကီး အနီးရွိ တိုလီမုတ္စေရာင္းသည့္ ေစ်းဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ ၀ယ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အင္း တစ္ကိုက္ေတာင္ မျပည့္တဲ့ ပလပ္စတစ္ဖ်င္စကို ေငြတစ္ေထာင္ ေတာင္းတာ မ်ားလြန္းတယ္ ဟု မက်င္လွ ေတြးမိျပန္သည္။ ပိုက္ဆံ ကုန္လုိက္တာ လြန္ေရာ ဟု သူစဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ ခုတင္ရင္း ဆြဲျခင္းထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ပလပ္စတစ္ အခင္းကို ထုတ္မခင္းျဖစ္ေတာ့ဘဲ သည္အတိုင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ရင္း သူ လွမ္းျမင္ေနရေသာ လူနာခုတင္တို႔ကို ေရတြက္ေနလိုက္သည္။

ထိုခဏ၀ယ္ ခုတင္ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ သူ႔ မိခင္၏ ညည္းသံ ၾကားရသည္။ ေ၀ဒနာ သည္းထန္ေနေသာ အမယ္အိုႀကီး၏ ညည္းသံသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၉/၁၀) တစ္ခုလံုး၌ ဖံုးလႊမ္းေနေလ၏။

လူနာမွာ အားအင္ဆုတ္ယုတ္ေနၿပီ ျဖစ္ရကာ ညည္းသည္ ဆိုရုံမွ် ညည္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာ မေအာ္ႏိုင္။ ဘုရား တရား မတႏိုင္။  အင္း … အင္း .. ဟူသည့္ ျမည္သံကို ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းျပဳရင္း အသက္ ခဲယဥ္းစြာ ရွဴရႈိက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္း … ဟူသည့္ ညည္းသံကို ျပဳၿပီးလွ်င္ ထြက္ေလကို ဟ်ဴး ဂလူး ခူး .. ဟူသည့္ အသံျမည္ေအာင္ ျပင္းစြာ မႈတ္ထုတ္၏။ အင္း …. ဟ်ဴး ဖလူး …..၊ အင္း …. ဟ်ဴး ဂလူး ခူး .. ဟူေသာ ညည္းသံသည္ လူနာေဆာင္ အတြင္း၌ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေန၏။

မက်င္လွသည္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ လူးလဲထၿပီး သူ႔ မိခင္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေသာ ေဒၚေငြၿမိဳင္၏ မ်က္ႏွာသည္ သားေရျပားကို မီးက်ီးခဲေပၚ တင္ထားသည့္ႏွယ္ ရႈံ႕တြေန၏။ အေမ .. အေမ ဟု၍ မက်င္လွ ေခၚလိုက္သည္။ အမယ္အိုႀကီးသည္ သူ႔သမီး၏ ေခၚသံကို ၾကားႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့ဟန္ မတူေပ။ အင္း …. ဟ်ဴး ဖလူး …..၊ အင္း …. ဟ်ဴး ဂလူး အူး .. ဟူေသာ ညည္းသံကိုသာ တရစပ္ ျပဳ၏။

မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္အိုႀကီးကို စစ္ေစာင္ အပါးေလးျဖင့္ လႊမ္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔သို႔ လႊမ္းေပးေနရင္း ခုတင္ေခါင္းရင္းရွိ ခုတင္ အမွတ္ (၉) ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ငယ္ကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အၾကည့္ကို လႊဲ၍ သူ႔ မိခင္၏ ေျခသလံုးသားတို႔ကို အသာ ဆုပ္ကိုင္ ၾကည့္မိသည္။ အမယ္အိုႀကီး၏ ေျခသလံုးသားတို႔မွာ အသားဟူ၍ မရွိေတာ့ အရိုးႏွင့္ အေရသာ က်န္ေတာ့သည္။ မြဲေဖ်ာေဖ်ာ့ အေရျပားတို႔သည္ ေသးလွီေသာ အရိုးတို႔ကို အမွီသဟဲျပဳ၍ ေနၾကကုန္၏။ ထို အရိုးႏွင့္ အေရတို႔မွာလည္း ရြတ္တြ ယိုယြင္းၿပီး ေဆြးေျမ႕ေနေလၿပီ။

ထိုအခိုက္ အမယ္အိုႀကီးက ဆတ္ခနဲ႔ တြန္႔လိုက္သျဖင့္ မက်င္လွသည္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္တို႔ကို ေျဖေလ်ာ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ မိခင္ကို လႊမ္းျခံဳထားေသာ အစိမ္းေရာင္ စစ္ေစာင္ပါးကို အသာ လွစ္လိုက္သည္။ အမယ္အိုႀကီး၏ ထဘီစကို မြဲေျခာက္ေျခာက္ သလံုးသားတို႔၏ အဆံုးသတ္ရာ ဒူးဆစ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေပါင္ရင္းအထိ ဆြဲတင္လိုက္သည္။

အမယ္အိုႀကီးထံမွာ ညည္းသံ အရွည္ႀကီး ထြက္ေပၚလာ၏။ တင္ပါးဆံုရိုးကို ဖံုးအုပ္ထားေသာ အေရျပားသည္ အိပ္ရာႏွင့္ မျပတ္ ထိေတြ႔ေနရေလသျဖင့္ ပြန္းရွေပါက္ျပဲၿပီး အိပ္ရာနာမ်ား ေပါက္ေန၏။ မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္၏ တင္ပါးတြင္ ေပါက္ေနသည့္ အိပ္ရာနာမ်ား သက္သာေစရန္ ေဆးလိမ္းေပးရန္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ ေဆးလိမ္း ေပးခါမွ မိခင္ျဖစ္သူ ပို၍ နာက်င္သြားရွာေလမည္ေလာဟု ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေပါင္ရင္းအထိ ဆြဲတင္ထားေသာ ထဘီစကို ျပန္ရုတ္ၿပီး ေစာင္ပါးကေလးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းထားလိုက္သည္။

ကပ္ရပ္အခန္းမွ ငိုသံ စူးစူး၀ါး၀ါး ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ လူနာတင္ လွည္းဘီးသံ ၾကားရျပန္သည္။ မက်င္လွ ၾကက္သီးထမိေတာ့သည္။ သူ႔ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ လႊမ္းထားသည့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္၍ တင္လိုက္သည္။ တဖန္ ရုတ္တရုက္ ထထိုင္ၿပီး သူ႔ မိခင္၏ အိုမင္းရြတ္တြေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္ႏွာျပင္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့သည္။

(၃)

ညကား ရွည္လ်ားလွေပစြ။

မက်င္လွသည္ သမံတလင္း ၾကမ္းခင္းေပၚသို႔ ျပန္၍ လဲေလ်ာင္းလိုက္သည္။ ေခါင္းအံုး လုပ္ထားသည့္ အ၀တ္ထုပ္ႏွင့္ ေခါင္း ထိမိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဤေဆးရုံႀကီးသို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ ေန႔ရက္တို႔ အေၾကာင္း ေတြးမိျပန္သည္။ ဆယ့္ေျခာက္ရက္ေတာင္ရွိၿပီ ဟူသည့္ အေတြးသည္ မက်င္လွ၏ ရင္ထဲသို႔ မီးစ ထိုးထည့္လိုက္သကဲ့သို႔ပင္။

မက်င္လွသည္ သံမံတလင္းၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ ဘယ္ညာ လူးလွိမ့္ရင္း သူ႔ ဇာတိျဖစ္ေသာ စြန္တနီးဒိုင္နယ္ အပိုင္ လႈိင္ေဘာလယ္ ေက်းရြာကေလးမွ ဆားမေလာက္ ေတာင္သူလယ္သမား ေဆးရုံသို႔၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေညာင္တုန္း ၿမိဳ႕နယ္ေဆးရုံသို႔၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးသို႔ လာရာခရီးစဥ္ကို သူ ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားမိသည္။

ဤကိစၥတို႔၏ အစသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ မိုးေႏွာင္းကာလကတည္းက ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရင္ၾကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ သူ႔ မိခင္ႀကီး ခၽြဲဟပ္သည္။ ဤသည္မွာ ဆန္းသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း အေမာေဖာက္လာသည္မွာ အေတာ္ပင္ ဆန္းသည္။ လက္လွမ္းမီရာ ေဆးၿမီတိုမ်ားျဖင့္ ကုသေသာ္လည္း ေ၀ဒနာမွာ မသက္သာ။ ပို၍သာ တိုးလာသည္။ ထန္းဖို ထန္းႏို႔ကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းၿပီး ေျပာင္းဖူးဖက္ထဲတြင္ ထည့္လိပ္ၿပီး ေသာက္လိုက္ရင္ ခၽြဲၾကပ္ ေပ်ာက္သည္ဟု မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဆိုသျဖင့္ မက်င္လွသည္ ပေဒါေဒါင့္ ရြာဖ်ားရွိ ေသာက္ေရကန္ နဖူးရွိ ထန္းဖိုပင္ႀကီးသို႔ သြားၿပီး ထန္းႏို႔ ေကာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထန္းႏို႔ကို ႏုတ္ႏုတ္စင္းၿပီး လိပ္ထားသည့္ ေျပာင္းဖူးဖက္တို႔ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္သာ ကုန္သြားသည္။ သူ႔ မိခင္ႀကီး၏ ေ၀ဒနာမွာ မသက္သာ။ ပို၍ တိုးလာသည္။ ေလသံယဲ့ယဲ့မွ်သာ ေျပာႏိုင္ေတာ့သည္။

သို႔ႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ ဆားမေလာက္ေက်းရြာသို႔ ကူးၿပီး ေဆးမွဴးႏွင့္ ျပၾကည့္သည္။ “အဆုတ္ မေကာင္းဘူး။ ဆားမေလာက္ ေဆးရုံကိုသြားၿပီး ကုပါ”ဟု ေဆးမွဴးက ဆိုသည္။ သို႔ႏွင့္ ဆားမေလာက္ရွိ ေတာင္သူလယ္သမား ေဆးရုံႀကီးသို႔ ေရာက္ခဲ့ျပန္၏။ ေဆးရုံ တက္ရမည္ဟူသည္ႏွင့္ မက်င္လွသည္ ရွိစုမဲ့စု စုထားသည့္ ေငြေၾကးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး သူ႔ မိခင္ႀကီး၏ အသက္ကို ေသမင္းထံမွ ျပန္လုရန္ အားတင္းခဲ့သည္။

“ခင္ဗ်ား အေမ အဆုတ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေညာင္တုန္းေဆးရုံကိုသြားၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ကုႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္” ဟု ဆရာ၀န္ေလးက ဆိုသည္။ “ေညာင္တုန္းကို သြားၿပီး ေဆးရုံတက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေငြေတာ့ ကုန္မွာေပါ့” ဟု ဆရာ၀န္ေလးက ဆိုရွာေသးသည္။ “ကုန္လဲ ကုန္ေပါ့ ဆရာေလးရယ္၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ဒီမေအ ဒီသမီးပဲ ရွိတာ” ဟု မက်င္လွ ျပန္ေျပာၿပီး ရြာျပန္ကာ ေငြေၾကးရွာေဖြသည္။

သူ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔မွာ ႂကြယ္ပိုးႂကြယ္၀ရွိသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္ခန္႔သာ ေထာက္ပံ့ႏိုင္သည္။ တစ္မ်ိဳးလံုး ေပါင္း၍ ေထာက္ပံ့လိုက္ေသာေငြမွာ သံုးေသာင္း မျပည့္တတ္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေညာင္တုန္းေဆးရုံသို႔ ေရာက္ခဲ့၏။

ေညာင္တုန္းေဆးရုံသို႔ ေရာက္စက သူ႔ မိခင္ႀကီး၏ ေ၀ဒနာမွာ အေတာ္ပင္ သက္သာလာေလ၏။ မက်င္လွ အားတက္မိသည္။ စင္စစ္ ကံတရားက မက်င္လွကို က်ီစယ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေညာင္တုန္းေဆးရုံတြင္ ေလးရက္ခန္႔ ၾကာၿပီးေနာက္ သူ႔ မိခင္၏ ေ၀ဒနာမွာ ျပင္းထန္လာျပန္သည္။ မက်င္လွ သက္ျပင္းခ်ရေလၿပီ။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္၊ ေဆးရုံအုပ္ႀကီးတို႔က ရန္ကုန္ေဆးရုံသို႔ သြားရန္ တိုက္တြန္းျပန္သည္။

ထိုေသာ္ မက်င္လွ ေတြခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စင္စစ္ ရန္ကုန္ဟူသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ သူ ေနထိုင္ရာ လႈိင္ေဘာလယ္ရြာမွ မိုင္ေလးဆယ္ေက်ာ္သာ ေ၀းသည္။ ေညာင္တုန္းမွ ရန္ကုန္သို႔ ေျပးဆြဲသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားလွ်င္ ႏွစ္နာရီခန္႔သာ ၾကာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀း ဆိုသကဲ့သို႔ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ မက်င္လွ တစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ဖူး။ လႈိင္ေဘာလယ္ ရြာကေလးတြင္  လယ္လုပ္ေကာက္စိုက္၊ အသားတိုး ၀က္ေမြးရင္း အသက္ေမြးျမဴရေသာ ေက်းေတာသူ မက်င္လွႏွင့္ ရန္ကုန္ဟူသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဘီး ပမာ မအပ္မရာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မက်င္လွသည္ ရန္ကုန္သို႔ မျဖစ္မေန သြားရေတာ့မည္။ ရန္ကုန္သို႔ သူ တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲ။ ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသာ ေဆးရုံသို႔ အေမာေဖာက္ေနသည့္ အမယ္အိုႀကီးႏွင့္ အတူ သြားရမည့္ ခရီးလမ္းမွာ မက်င္လွအဖို႔ ေႏြကႏၱာခရီးၾကမ္းပင္ ျဖစ္ေခ်၏။

မက်င္လွသည္ ရြာျပန္၍ ေငြစေၾကးစ ရွာေဖြရျပန္သည္။ ေဆြမ်ိဳးတို႔မွာလည္း သူ႔ကို မေထာက္ပံ့ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ေဖး ျခံထဲတြင္ ေမြးထားေသာ ၀က္ဖ်န္း ႏွစ္ေကာင္ကို ရရာေစ်းႏွင့္ ေရာင္းရန္ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ ၀က္ဖ်န္း ႏွစ္ေကာင္ကို တန္ရာတန္ေစ်းေပးၿပီး ၀ယ္ယူမည့္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေပၚလာ။ ၀က္ကုန္သည္တို႔က ေပါက္ေစ်းေအာက္ တစ္ေသာင္းခန္႔ ေလွ်ာ့ၿပီး ေစ်းႏွိမ္ၾကသည္။

“ကိုင္း ... ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ။ နင္တို႔ဆီမွာ မေရာင္းဘူး။ ဆားမေလာက္ဘက္ကမ္း ကူးၿပီးေတာ့ ဒီ၀က္ႏွစ္ေကာင္ကို သြားေရာင္းမယ္” ဟု မက်င္လွ ၾကံဳး၀ါးလိုက္သည္။ “အခ်ိန္ဆြဲလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ညေန မေစာင္းခင္ ေညာင္တုန္းေဆးရုံကို ျပန္မွ ျဖစ္မယ္” ဟု ေတြးရင္း ၀က္ႏွစ္ေကာင္ကို ေျခလက္ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ကူးတို႔ေလွေပၚ တင္ကာ ဆားမေလာက္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးသည္။

ပန္းလႈိင္ျမစ္ေရသည္ တဟဲဟဲ ရယ္သံကို ျပဳရင္း ဆားမေလာက္ ေက်းရြာ နံေဘးရွိ ျမစ္ကမ္းပါးမ်ားကို တိုက္စားၿဖိဳခ်ေနေလ၏။ အေျပာက်ယ္သည့္ ပန္းလႈိင္ျမစ္ျပင္တြင္ ေဗဒါဖုတ္မ်ား ဟိုသည္ ေမ်ာပါေန၏။ ေျခလက္တို႔ကို ႀကိဳးတုပ္ခံထားရသည့္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္သည္ တကြီကီြ ေအာ္ျမည္ရင္း ကူးတို႔ ေလွေပၚတြင္ ရုန္းကန္ေနၾကသည္။ မက်င္လွသည္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္၏ ေအာ္ျမည္သံကို မၾကား။ ရန္ကုန္သို႔ မည္သို႔ သြားရမည္ကိုသာ အႀကိတ္အနယ္ စဥ္းစားရင္း ကူးတို႔ေလွဦးတြင္ လိုက္ပါလာ၏။

ကူးတို႔သမားက “ဟဲ့ မက်င္လွ နင့္ ၀က္ေတြ ရုန္းလို႔ ေလွ လူးေနၿပီ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ထားဦး” ဟု မက်င္လွကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မွ သူ သတိ ျပန္၀င္သည္။ ေလွဦးမွ ၀မ္းထဲသို႔ ဆင္းသြားၿပီး ၀က္ႏွစ္ေကာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ရွိစုမဲ့စု အားသံုးၿပီး ဖိထားလိုက္သည္။ ၀က္ႏွစ္ေကာင္ကမူ ရုန္းျမဲ၊ ေအာ္ျမဲ။ မက်င္လွ စိတ္ မရွည္ေတာ့ၿပီ။ “ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွတာ” ဟု ေရရြတ္ရင္း ၀က္ႏွစ္ေကာင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွ ပက္ခြံ႔ (ေရပက္ရန္ အသံုးျပဳေသာ ၀ါးဆစ္ခြက္) ႏွင့္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္၏ ႏႈတ္သီးကို တစ္ခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ ရိုက္သည္။ ၀က္ႏွစ္ေကာင္ကလည္း ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ။ တကြီကြီႏွင့္ ေအာ္ျမည္ျပန္သည္။

မက်င္လွသည္ တကြီကြီ ေအာ္ျမည္ေနသည့္ ၀က္တို႔၏ ႏႈတ္သီးကို ပက္ခြံ႔ျဖင့္ ရိုက္ရင္း ရင္ထဲတြင္ ဆို႔နင့္လာသည္။ “မေအာ္ပါနဲ႔ ေရႊနီနဲ႔ အျဖဴတံုးရယ္။ ငါလဲ နင္တို႔ကို မေရာင္းမျဖစ္လို႔ ေရာင္းရတာပါ” ဟု တိုးတိုးဖြဖြ ေရရြတ္မိသည္။ ေျခလက္တို႔ကို ႀကိဳးတုပ္ခံထားရသည့္ ၀က္ႏွစ္ေကာင္မွ ရုန္းျမဲ ရုန္းဆဲ။ ေအာ္ျမဲ ေအာ္ဆဲ။ သို႔ႏွင္ပင္ ဆားမေလာက္ ကူးတို႔ဆိပ္သို႔ ေရာက္ေလသတည္း။

မက်င္လွက ၀က္တစ္ေကာင္လွ်င္ ငါးေသာင္းေပးပါဟု ေစ်းဆိုသည္။ ၀က္ကုန္သည္က သူ႔ကို ျပံဳး၍ ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ “နင့္ ၀က္ေတြက အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ထြက္မွာမို႔လဲ။ အေရာင္းအ၀ယ္ကလဲ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ နင္လဲ မနာ ငါလဲ မသာေအာင္ တစ္ေကာင္ကို ေလးေသာင္းခြဲရရင္ ယူမယ္” ဟု ၀က္ကုန္သည္ မတင့္က ဆိုသည္။ မက်င္လွ အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားသည္။ ကိုးေသာင္းဆုိလဲ မနည္းပါဘူး။ အေမ ေဆးရုံတက္ဖုိ႔ ေလာက္မွာပါ ဟု ေတြးမိသျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကံဳရာကား တက္စီးၿပီး ေညာင္တုန္းသို႔ ေျပးရေလ၏။

“ေဆးရုံႀကီးက ၿမိဳ႕ထဲမွာ။ ဒီေဆးရုံကေန လႊဲစာ ေရးေပးလိုက္မယ္။ ဗဟိုရ္ လိုင္းကားနဲ႔ လိုက္သြားရင္ ဒဂုန္ဧရာ အေ၀းေျပးကြင္းကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီကေန ၿမိဳ႕ထဲကို ကားစီးၿပီး သြားလို႔ ရတယ္။ လိုင္းကားနဲ႔ သြားရင္ ႏွစ္ရာပဲ ေပးရတယ္” ဟု တာ၀န္က် သူနာျပဳ ဆရာမေလးက မက်င္လွကို လမ္းညႊန္သည္။ “အရင္တုန္းကေရာ သြားဖူးလား” ဟု ဆက္၍ ေမးျပန္သည္။ မက်င္လွ ေခါင္းကိုသာ အတြင္သား ခါရမ္းမိသည္။ “ဒါျဖင့္ရင္ ခက္ေတာ့တာပဲ။ လိုင္ကား မွားစီးမိရင္ ဒုကၡေရာက္ေနဦးမယ္။ တိုင္စီ နဲ႔ သြား” ဟု အျခားလူနာတစ္ဦးက ၀င္၍ အၾကံေပးျပန္သည္။ “တကၠဆီ စီးရင္ သံုးေလးငါးေထာင္ ေပးရမွာ။ ပိုက္ဆံ အပို ကုန္တာေပါ့” ဟု တာ၀န္က် သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ဆိုရွာသည္။ မက်င္လွမွာ သူတို႔ ေျပာသမွ်ကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး နာယူမွတ္သားရေလ၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္ႀကီးကို ေခၚယူၿပီး မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ ခ်ီတက္ေလသတည္း။

(၄)

ဒဂုန္ဧရာ အေ၀းေျပးသို႔ မက်င္လွတို႔ သားအမိ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူတို႔ အနားသို႔ တကၠစီသမားမ်ား ၀ိုင္းအံုလာသည္။ မ်ားလိုက္တဲ့လူေတြ ဟု မက်င္္လွ ေတြးမိသည္။ သူ႔ မိခင္ႀကီးမွာလည္း မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤမွ် မ်ားျပားေသာ လူစုလူေ၀းကို သူတို႔ မေတြ႔ဖူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ေပါလွသည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားရ၏။ ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔ မိခင္ႀကီးမွာ ေခါင္းမူးသလိုလို အန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္ ဟု ဆို၏။ လိုင္းကားစီးလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစ။ အေမ ေအးေအးလူလူ သြားရေအာင္ တိုင္စီ ငွားမွ ဟု မက်င္လွ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ အိတ္ကပ္ထဲမွ ျခေသၤ့စိမ္း ငါးစီး ခုန္ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ မက်င္လွတို႔ သားအမိ ေဆးရုံံႀကီးသို႔ ေရာက္သြားေလသတည္း။

မက်င္လွတို႔ သားအမိသည္ ျပင္ပလူနာေဆာင္ ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕တြင္ ေျခစံုရပ္ရင္း ဘယ္ကို သြားရမည္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ ရွပ္ျဖဴ၀တ္ထားသည့္ လူတစ္ဦး သူတို႔ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး “ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ” ဟု ေကာက္ခါငင္ခါ ေမးေလ၏။ မက်င္လွ အားတက္ မိသည္။ “ဒီလိုပါ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္မ အေမ မမာလို႔ ေဆးရုံ ျပခ်င္လို႔ပါ” ဟု အားကိုးတႀကီး ဆိုမိသည္။ “ေညာင္တုန္း ေဆးရုံႀကီးက ေရးေပးလိုက္တဲ့ လႊဲစာလဲ ပါပါတယ္” ဟု ဆိုရင္း သူနာျပဳဆရာမေလး ေပးလိုက္သည့္ စာရြက္စာတမ္းတို႔ကို ပလပ္စတစ္အိပ္ထဲမွ ထုတ္ျပလိုက္သည္။ ရွပ္ျဖဴကိုယ္ေတာ္သည္ ထို စာရြက္စာတမ္းတို႔ကို ယူၿပီး ၾကည့္ျပန္သည္။ ဆရာ၀န္ႀကီး၏ ရႈပ္ေထြးစုတ္ခ်ာေတာ္မူေပထေသာ ပဲပင္ေပါက္လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားသည့္ ေဆးစာကို မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕၍ ဖတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ေရး ညံ့လြန္းလွေသာေၾကာင့္ ဖတ္၍ ရဟန္ မတူေပ။

“ဒါျဖင့္ ခဏေနဦး။ ဒီကေန ေစာင့္ေန။ ဘယ္ကိုမွ မသြားနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္” ဟု ဆို၍ သူတို႔ အနီးမွ ထြက္ခြာသြားၿပီး လူနာတင္လွည္းကို တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္း ျမည္ေအာင္ တြန္းရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ အေတာ္ၾကာမွ တြန္းလွည္သမား ရွပ္ျဖဴဆရာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ခဲ့။ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ေပးမယ္” ဟု ဆို၏။ မက်င္လွ ၀မ္းသာ၍ မဆံုးေတာ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ မိခင္ကို လက္တစ္ဖက္က ဆြဲရင္ ၀န္စည္စလယ္ အထုပ္အပိုးမ်ားကို ယူ၍ ရွပ္ျဖဴဆရာသမားေနာက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ၿပီး လိုက္ရျပန္သည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးစာေပးလိုက္။ ဟိုနားက ခံုတန္းမွာ ေစာင့္ေန” ဟု ရွပ္ျဖဴဆရာက ညႊန္ၾကားသည္။ မက်င္လွတို႔ သားအမိမွာ ရွပ္ျဖဴဆရာ ညြန္ၾကားသည္ကို တစ္သေ၀ မတိမ္း လိုက္နာၾကရ၏။ ဆယ့္ေလးငါးမိနစ္ခန္႔ ၾကာၿပီးေနာက္ ရွပ္ျဖဴဆရာ ျပန္ေရာက္လာ၏။ “စာအုပ္ ထပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာေနရင္ သူတို႔ လွမ္းေခၚလိမ့္မယ္။ လွမ္းေခၚရင္ သြားလိုက္” ဟု ညႊန္ၾကားျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ရွပ္ျဖဴဆရာက “လက္ဘက္ရည္ဘိုး ေပးဦးေလ” ဟု ေကာက္ခါငင္ခါ ဆိုေလ၏။ ရွပ္ျဖဴဆရာ၏ စကားေၾကာင့္ မက်င္လွ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မက်င္လွသည္ ေခသူ မဟုတ္ပါ။ ေတာသူ ဆိုေပမင့္ လက္ဘက္ရည္ဘိုး ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရ၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို သူ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္း ၾကားဖူးပါသည္။ “ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ” ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေမးလိုက္၏။ “တစ္ေထာင္ေပး” ဟု ရွပ္ျဖဴဆရာက ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဆိုလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ ျခေသၤ့စိမ္း တစ္စီး ထြက္သြားျပန္သည္။

ဤသို႔ ကေသာင္းကနင္း အျဖစ္မ်ားႏွင့္ ၾကံဳရၿပီး နာရီ၀က္ခန္႔ အၾကာတြင္ “ေဒၚေငြၿမိဳင္” ဟူသည့္ ေခၚသံကို ၾကားရေတာ့သည္။ မက်င္လွသည္ သူ႔ အေမကို တြဲၿပီး ဆရာ၀န္မေလး ရွိရာသို႔ အေျပးတစ္ပိုင္း လွမ္းသြားသည္။ “ဆရာမေလးရယ္ အေမက ခၽြဲၾကပ္ၿပီး အသက္ ရွဴလို႔ မ၀ဘူး ျဖစ္ေနတာပါ”ဟု ဆိုမိသည္။ ဆရာမေလးက သူ႔တို႔ သားအမိကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင့္ သူ႔ မ်က္မွန္ကို ပင့္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ ၀တၱရားအတိုင္း ေမးျမန္းျပန္၏။ ၿပီးမွ စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚတြင္ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ ေရးျခစ္လိုက္ၿပီး ဟိုဘက္ အခန္းကို သြားပါဟု ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ဆိုေလ၏။ မက်င္လွ စိတ္ထဲတြင္ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေမးလိုက္တာလဲ လြန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ လုပ္ မေပးဘူး ဟု ေတြးမိသည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ေရႊမ်က္မွန္ ဆရာမေလး ညႊန္လိုက္သည့္ ဟုိဘက္ အခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေရႊမ်က္မွန္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ေလ၏။ ဆရာ၀န္ႀကီး ဆိုေသာ္လည္း အသက္ မႀကီးေသး။ သို႔ေစမူ ဆရာႀကီး ဟု မက်င္လွ ေခၚမိသည္။ ေရႊမ်က္မွန္ ဆရာႀကီးက ေဒၚေငြၿမိဳင္ကို နားၾကပ္ႏွင့္ ဟိုနားေထာက္၊ ဒီနားေထာက္ လုပ္ေနရင္း “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဟု ညင္သာစြာ ေမးသည္။ ေဒၚေငြၿမိဳင္ ဘာမွ် ျပန္ မေျပာႏိုင္၊ ခၽြဲကို ဟပ္၍ ထုတ္ေနရသည္။ မက်င္လွက “ကၽြန္မတို႔မွာ ဒီမေအ၊ ဒီသမီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာပါ” ဟု အစခ်ီ၍ အေၾကာင္းစံုကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပလိုက္သည္။

မက်င္လွ၏ စကားတို႔ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္ႀကီး အေတာ္ပင္ စိတ္ထိခိုက္သြားဟန္ တူသည္။ ထို႔ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေရာက္ယက္ခတ္ေနသည့္ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားေသာ ကေလးတစ္သိုက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မက်င္လွ နားမလည္ေသာ ဘာသာစကာကို ၾကားညွပ္အသံုးျပဳၿပီး သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုၾကျပန္၏။ ကေလးတစ္သိုက္သည္ ေဒၚေငြၿမိဳင္ ထံပါးသို႔ ေဆြ႔ခနဲ႔ ေရာက္လာၿပီး။ နားၾကပ္ႏွင့္ ေထာက္သူ ေထာက္၏။ ေဒၚေငြၿမိဳင္ကို ၀ိုင္းအံုၿပီး ၾကည့္သူ ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုး တီးတိုးႏွင့္ ေျပာၾကျပန္သည္။ 

ေၾသာ္ .. ဒီကေလးေတြက ဆရာ၀န္ေလးေတြကိုး ဟု မက်င္လွ တအံ့တၾသ ဆိုမိသည္။ ကေလးမေလး တစ္ဦးက ေဒၚလွၿမိဳင္ကို နားၾကပ္ႏွင့္ ေထာက္ၿပီး ဟိုေမး သည္ေမး လုပ္ျပန္သည္။ သူကသာ စြာေလာင္စြာေလာင္ႏွင့္ ေမးခြန္းတစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေမးေနေသာ္ျငားလည္း ေဒၚေငြၿမိဳင္ကမူ ဘာ တစ္ခုမွ် ျပန္ မေျဖႏိုင္၊ မ်က္လံုးျပဴး၍သာ ၾကည့္ေနသည္။

ဆရာ၀န္ကေလးမ်ားက သူ႔ မိခင္ကို ဂရုတစိုက္ႏွင့္ စစ္ေဆးေနသည္ကို ေတြ႔ေသာ္ မက်င္လွ၏ စိတ္ထဲတြင္ ဂုဏ္ယူသလိုလုိ ၀မ္းသာသလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလုိ ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေရႊမ်က္မွန္ ဆရာႀကီးသည္ သူ႔ နားၾကပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး “ကဲ ေဒၚေဒၚ ေဆးရုံတက္ရမယ္။ တက္မယ္ မဟုတ္လား။ ေဆးရုံ တက္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာ” ဟု ေဒၚလွၿမိဳင္ကို ျပံဳး၍ ၾကည့္ရင္း ဆိုလိုက္သည္။ ဟုတ္ကဲ့ တက္ပါ့မယ္ ဟု မက်င္လွက မဆိုင္းမတြ ၀င္ေျဖသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ ကိစၥတို႔သည္ မက်င္လွ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ ခုန္ခ်လာေလ၏။

သို႔ႏွင့္ပင္ မက်င္လွတို႔ သားအမိ လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၉/၁၀) သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ လူနာေဆာင္သို႔ လာရာတြင္လည္း ပိုက္ဆံကုန္ေသးသည္။ လူနာတင္လွည္း တြန္းေပးသည့္ ၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးကို ေငြတစ္ေထာင္ ေပးခဲ့ရျပန္သည္။

(၅)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီး၊ လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၉/၁၀)၊ ခုတင္အမွတ္ (၉) သို႔ ေရာက္ရွိသည့္ ပထမေန႔။

မိခင္ႀကီးကို လူနာခုတင္ေပၚသို႔ တင္ၿပီးေနာက္ မက်င္လွ စိတ္ေမာကိုယ္ေမာ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ မိခင္ႀကီးမွာ အေတာ္ပင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ရွိလာၿပီ ဟု သူ ထင္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေဆးရုံတက္ရန္ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ၀ယ္ရျခမ္းရျပန္သည္။

ေက်းေတာသူ မက်င္လွသည္ မည္သည့္ပစၥည္းကို မည္သည့္ေနရာတြင္ ၀ယ္ရမွန္းပင္ မသိ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ မပ်က္၊ အား မေလွ်ာ့။ ပါးစပ္ပါရင္ ရြာေရာက္တာပဲ ဟူသည္ကို ႏွလံုးသြင္း၍ သူ႔ မိခင္အတြက္ လိုအပ္မည့္ အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေရသန္႔ဗူး၊ ေရပံုး၊ ေရခြက္၊ ဆန္ျပဳတ္၊ လက္အိတ္၊ တစ္ခါသံုး ေဆးထိုးအပ္၊ ေဆး၀ါး ပုလင္းႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္တို႔ကို ၀ယ္ယူရျပန္သည္။

ပထမေန႔မွာပင္ ေငြႏွစ္ေသာင္းမဲ့မဲ့ ကုန္သြား၏။ မက်င္လွ ဘ၀တြင္ ေငြႏွစ္ေသာင္းခန္႔ကို တစ္ေန႔တည္း ကုန္ေအာင္ သံုးစြဲဖူးသည္မွာ ပထမဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။

ေညာင္တုန္းကားခ တစ္ေထာင္၊ တိုင္စီခ ငါးေထာင္၊ တြန္းလွည္းသမားေတြကို ေပးရတာက ႏွစ္ေထာင္၊ ေဆးဖိုးက ငါးေထာင္၊ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္တာက ေလးေထာင္၊ ဆန္ျပဳတ္က ငါးရာဖိုး ေနာက္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ဟင္း၀ယ္တာက ရွစ္ရာ။ အို ကုန္လိုက္တဲ့ ေငြ၊ ဘာမွ အသံုး မခံဘူး ဟု မက်င္လွ ညည္းမိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မိခင္၏ အသက္ကို ေငြႏွင့္ လဲယူ၍ ရလွ်င္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ထို႔ေနာက္ က်န္ရွိေနေသာ ေငြခုနစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို ေရတြက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ အျပန္လမ္းစရိတ္ အတြက္ ေငြတစ္ေသာင္းကို ခြဲ၍ သိမ္းလိုက္သည္။

(၆)

ဤသို႔ျဖင့္ မက်င္လွတို႔ သားအမိႏွစ္ဦး လူနာေဆာင္ အမွတ္ (၉/၁၀)၊ ခုတင္အမွတ္ (၉) တြင္ တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာသြားသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ လမ္းစရိတ္ ခ်န္ထားၿပီးေနာက္ ေငြ သံုးေသာင္းေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူ႔ မိခင္၏ အေျခအေနမွာ သိသိသာသာ ထူးျခားလာျခင္း မရွိ။ အေမ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေကာင္းမလဲ ဟု မက်င္လွက ည တာ၀န္က် ဆရာမေလးကို ေမးၾကည့္မိသည္။ ဆရာမေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မက်င္လွကို ၾကင္နာစြာ ျပံဳး၍ ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းသြားမွာပါ အမရယ္။ ေနာက္ သံုးေလးရက္ ေနရင္ ေကာင္းသြားမွာေပါ့ ဟု ဆိုရွာသည္။

လက္က်န္ေငြစတို႔ တေျဖးေျဖး ေလ်ာ့နည္းလာသျဖင့္ မက်င္လွ ရတက္မေအး ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွပဲ ဟု ေတြးမိသည္။ ပိုက္ဆံရေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ ဟု ေတြးသည္။ ေငြ သံုးေသာင္းေက်ာ္သာ က်န္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ မက်င္လွသည့္ မနက္စာကို ေန႔လယ္ ၂ ခ်က္တီးခန္႔တြင္မွ စားသည္။ သူ႔မိခင္ႀကီး ေသာက္၍ မကုန္ေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို ညရွစ္နာရီခန္႔တြင္ ေသာက္သည္။ တစ္နပ္တစ္က်င္း သက္သာလဲ မနည္း ဟု မက်င္လွ ေတြးမိသည္။ အခုေနမ်ား ပိုက္ဆံ ေကာက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဟုလည္း သူ ေတြးမိျပန္သည္။ အို မဟုတ္တာ သူမ်ား ဥစၥာကို အေခ်ာင္ရဖို႔ မစဥ္းစားေကာင္းဘူး ေတြးၿပီး သူ႔ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ မက်င္လွ အၾကံေကာင္းတစ္ခု ရလာေလ၏။ သူ႔ မိခင္ႏွင့္ ခုတင္ခ်င္း ယွဥ္ရက္ ေဆးရုံတက္ေနသည့္ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးမွာ အာရုံေၾကာ မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ အိပ္ရာထဲတြင္ ဆီးသြားေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ လံုခ်ည္ ေလးထည္ခန္႔ လဲရသည္။ ထို လံုခ်ည္တို႔ကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးလွ်င္ ေငြေၾကးရႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ျဖစ္ရကား မက်င္လွသည္ ဆီးေ၀ဒနာရွင္ အေဒၚႀကီး၏ လူနာရွင္တို႔ထံ သြား၍ ေတာင္းပန္ ေျပာဆိုရျပန္သည္။ လူနာရွင္တို႔ကလည္း ေရွာေရွာရႈရႈပင္ သေဘာတူသည္။

ဤနည္းျဖင့္ မက်င္လွသည္ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးၿပီး အသက္ေမြးရန္ ခဲယဥ္လွေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ အလုပ္တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ကူကူ ရရွိသြားေလ၏။ အ၀တ္ေလွ်ာ္သည္ ဟူသည့္ အလုပ္တြင္လည္း အရင္းအႏွီး ရွိေသးသည္။ ေဆးရုံေထာင့္ရွိ ေစ်းဆိုင္သို႔ ေျပး၍ ဖူဂ်ီ ၀ယ္ရသည္။ ဖူဂ်ီ တစ္ထုပ္လွ်င္ တစ္ရာ။ ဤတစ္ရာကို အရင္းအႏွီးျပဳလိုက္လွ်င္ တစ္ေထာင္ခန္႔ ရေတာ့သည္။

ထိုရက္မ်ားတြင္ မက်င္လွ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္ ဆိုရင္း လူရွင္းခ်ိန္တြင္ ေဆးရုံ ေရခ်ိဳးခန္း၌ အ၀တ္ ခိုးေလွ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ အ၀တ္ ခိုးေလွ်ာ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း အရပ္သိ၊ နတ္သိ ျဖစ္ပါသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက သူ႔ကို ဘာမွ် မေျပာ။

ကံၾကမၼာသည္ မက်င္လွကို မ်က္ႏွာသာ မေပး။ သံုးေလးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ဆီးခ်ိဳသည္ အေဒၚႀကီး ကြယ္လြန္သြားေလ၏။ ထို႔ေန႔က မက်င္လွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ခက္ေတာ့တာပဲ ဟု ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ သမံတလင္း ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းရင္ လက္က်န္ ေငြစတို႔ကို ေရတြက္မိေတာ့သည္။ ေဆးလံုးေလးေတြက ေသးေသးေလး ဆိုေပမယ့္ ေစ်း တယ္ႀကီးတာပဲ ဟု ေတြးမိျပန္သည္။

(၇)

ဤသို႔ျဖင့္ ေဆးရုံတြင္ ဆယ္ရက္ခန္႔ ၾကာေညာင္းသြားေလ၏။ သူ႔ မိခင္၏ အေျခအေနမွာ မေကာင္းေသာ ထူးျခားျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ထူးျခားလာသည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနရသည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အိပ္ရာနာမ်ား ေပါက္လာသည္။ တင္ပါးေအာက္တြင္ အေရျပားမ်ား ေရာင္ရမ္း တင္းမာေနေၾကာင္ကို မက်င္လွ မသိလိုက္။ အေရျပား ေပါက္ျပဲၿပီး သားငန္ရည္မ်ား ထြက္ခါမွ လာမွ မက်င္လွ သတိထားမိေတာ့သည္။

ေန႔စဥ္ ေသာက္ေဆးဖိုးအျပင္ အနာထည့္ရန္ ေဆးဖိုး တိုး၍ လာေခ်ၿပီ။ ထို အေတာအတြြင္း မက်င္လွသည္ ေရႊမ်က္မွန္ ဆရာႀကီးႏွင့္ သူနာျပဳ ဆရာမေလးတို႔၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို အကဲခတ္ ၾကည့္သည္။ မက်င္လွသည္ ေတာသူ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း လူရိပ္လူကဲ ေကာင္းေကာင္း ခတ္တတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ မိခင္၏ က်န္းမာေရး အေျခအေန ေကာင္းမြန္လာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မွန္း တေျဖးေျဖး ရိပ္စားမိစ ျပဳလာသည္။ အေမ မေသေစရဘူး ဟု မိုက္မဲစြာ ၾကံဳး၀ါးလိုက္သည္။

(၈)

သို႔ႏွင့္ပင္ ဆယ္သံုးရက္ ျပည့္ခဲ့ေလ၏။ သူ႔ မိခင္၏ အေျခအေနမွာ ပို၍ ဆိုးရြားလာေလၿပီ။ စကားကို ေလသံ သဲ့သဲ့မွ်ပင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ေန႔စဥ္ ေသာက္ေန႔က် ဆန္ျပဳတ္ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့။ ႏွာေခါင္း၀တြင္ အစာပိုက္ တပ္ထားရေလၿပီ။ ႏြားႏို႔ဖိုး၊ အစာအိမ္ေဆးရန္ ပိုက္ဖိုး သံုးေထာင္ခန္႔ ကုန္သြားျပန္၏။ အျပန္လမ္းစရိတ္အတြက္ ခ်န္ထားေသာ ေငြတစ္ေသာင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။

ဆယ့္ေလးရက္ တိုင္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ အမယ္အိုႀကီး၏ အေျခအေနမွာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပို၍ ဆိုးလာသည္။ အစာပိုက္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ တိုက္ေသာ္လည္း အေျခအေန မဟန္ေတာ့ၿပီ။ အားအင္ ဆုတ္ယုတ္လာေလၿပီ။ အနာ သည္းသျဖင့္ အမယ္အိုႀကီးမွာ တညည္းတည္း ညည္းေနရ၏။ လမ္းစရိတ္ ေငြတစ္ေသာင္းတြင္ ခုနစ္ေထာင္သာ က်န္ေတာ့သည္။

ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ ေန႔လယ္တြင္ အမယ္အိုႀကီး အေမာေဖာက္လာသျဖင့္ မက်င္လွမွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားသည္။ လူနာေဆာင္ တစ္ခုလံုးလည္း ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ျဖစ္သြားေလ၏။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ေလးႏွင့္ သူနာျပဳ ဆရာမတို႔ ေရာက္လာၿပီး အမယ္အိုႀကီးကို ေဆးတစ္လံုး သြင္းရန္ လိုသည္ဟု ဆို၏။ မက်င္လွသည္ လက္က်န္ေငြ ခုနစ္ေထာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ေဆးရုံေအာက္ရွိ ေဆးခန္းသို႔ အေျပးသြားကာ ေဆး၀ယ္ရျပန္သည္။ ေဆးတစ္လံုး ထိုးၿပီးေနာက္ အမယ္အိုႀကီး ၿငိမ္က်သြားေလ၏။ ဆိုးဆိုးရြားရြား ညည္းညဴျခင္း မျပဳေတာ့ေခ်။

မက်င္လွမွာ သူ႔ မိခင္၏ နံေဘးတြင္ ေရာက္ယက္ခတ္ေနေလ၏။ ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆိုသည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ရွိမည္ဟု ထင္ရေသာ အရပ္သို႔ ရည္မွန္းၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကာ သူ႔ မိခင္ႀကီး က်န္းမာေရး ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာေစရန္ ဆုေတာင္းလိုက္ေသးသည္။

ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္တို႔ ကြယ္ေပ်ာက္စျပဳခ်ိန္တြင္ မက်င္လွ၏ ၀မ္းဗိုက္သည္ တက်ဳတ္က်ဳတ္ အသံျပဳ၍ သတိေပးလာသည္။ ေခါင္းမူးသလိုလို ဗိုက္ေအာင့္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မက်င္လွသည္ လက္က်န္ေငြကို ေရတြက္ၾကည့္လိုက္၏။ ငါးေထာင္ေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ထမင္းတစ္နပ္ ၀ယ္စားလွ်င္ ရွစ္ရာကုန္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဆန္ျပဳတ္ သံုးရာဖိုး ၀ယ္ေသာက္ၿပီး သူ႔ မိခင္၏ ခုတင္ နံေဘး သမံတလင္း ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည္။

ထိုအခိုက္တြင္ တစ္ဖက္အခန္းမွ ငိုသံ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကားရသည္။ ေဆးရုံတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ရက္အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ လူသားတစ္ေယာက္ ေသဆံုးျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ မက်င္လွ အတန္ငယ္ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ တစ္ဖက္အခန္းမွ အေမရဲ႕ . ဟူ၍ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးသံကို ၾကားရသျဖင့္ မက်င္လွ ေခါင္းနပမ္း ႀကီးသြား၏။

မေတြးေကာင္းေတြးေကာင္း အေမ ေသရင္ ဒုကၡပဲ ဟု သူ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဘယ္လို သၿဂဳႋဟ္ ရမလဲ ဟု ေတြးမိသည္။ လူေသေကာင္ကို တင္ေဆာင္ရန္ တြန္းလာေသာ လူနာတင္လွည္းသံ တကၽြီကၽြီ ၾကားရေသာ္ အေမ ေသသြားရင္လဲ ဒီလိုပဲ လွည္းနဲ႔ တြန္းၿပီး ထုတ္ရမွာ ဟု ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ အို မဟုတ္ေသးဘူး။ အေမ မေသရဘူး။ အေမ ေနျပန္ေကာင္းသြားမွာပါ ဟု ဇြတ္ အတင္းလုပ္၍ ေတြးရင္း သူ႔ စိတ္ကို သူ ညာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သၿဂဳႋဟ္စရိတ္ အနည္းဆံုး ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းေတာ့ ကုန္ဦးမွာပဲ ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ သူ႔တြင္ လက္က်န္ေငြ ငါးေထာင္ခန္႔သာ က်န္ေတာ့သည္။

မက်င္လွ စိတ္ရႈပ္လာသည္။ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ရုတ္ျခည္းထၿပီး သူ႔ မိခင္ထံပါးသို႔ တိုးသြားသည္။ အမယ္အိုႀကီးသည္ ေ၀ဒနာ သည္းလြန္းသျဖင့္ တအီအီႏွင့္ ညည္းညဴေနေလ၏။ မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္၏ ေကြးေကာက္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းတို႔ကို ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္ေစာင္ အပါးကေလးကို လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္သည္။

တစ္ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္ေန႔၏ ညတာကား ရွည္လ်ားလြန္ေပစြ။

(၉)

တစ္ေန၀င္ၿပီး တစ္ေနထြက္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။ ကမာၻႀကီးတြင္ ေန႔သစ္တစ္ခု ေပၚထြက္လာေလၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုေန႔သစ္သည္ မက်င္လွႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆုိင္ျခင္း မရွိေပ။ သူ႔မိခင္မွာ သတိ ျပန္ မလည္လာေတာ့ေပ။ ညည္းသံပင္ တိုးလ်လ် ျဖစ္သြားေလၿပီ။

ေန႔လယ္ခင္း ေဆးတစ္လံုး ထိုးၿပီးေနာက္ မက်င္လွ၏ လက္ထဲတြင္ ေငြတစ္ေထာင္သာ က်န္ေသးသည္။ ဆန္ျပဳတ္ ႏွစ္ရာဖိုး ၀ယ္ေသာက္မိသျဖင့္ ညေနေစာင္း အခ်ိန္၌ မက်င္လွ၏ လက္ထဲတြင္ ရွစ္ရာက်ပ္မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။

မက်င္လွသည္ သူမိခင္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ခုတင္နံေဘးရွိ သမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း မနက္ျဖန္ကို မည္သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည္ကို ဆင္ျခင္ေနေလ၏။

အခ်ိန္မ်ားသာ ကုန္လြန္သြားသည္။ မိုးလည္း ေသာက္လုၿပီ။ မည္သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည္မွန္း မက်င္လွ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ၿပီ။ မက်င္လွ ေမာလွပါၿပီ။ မက်င္လွသည္ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီ၊ ေန႔ရက္ အခ်ိန္ကာလတို႔ကို အေရးတယူလုပ္၍ ေရတြက္ျခင္းကို ရပ္လိုက္သည္။

အမွ်င္ မျပတ္ေသာ အေတြးကို တိခနဲ ျဖတ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ တဒဂၤမွ် ငိုင္က် သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျဗဳန္းခနဲ ထထိုင္၍ ေျပေလ်ာ့ေနသည့္ ဆံႏြယ္စမ်ားကို တစ္ပတ္လွ်ိဳ ထံုးကာ ထဘီ ျပင္၀တ္လိုက္သည္။ လူနာေဆာင္ အတြင္း၌  အပ္က်သံမွ် မၾကားရေအာင္ ဆိတ္ၿငိမ္ေနေလ၏။

မက်င္လွသည္ လူနာခုတင္ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္းကာ မိန္းေမာေနေသာ သူ႔မိခင္၏ မ်က္ႏွာကို တ၀ႀကီး ၾကည့့္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒူးတုပ္ထိုင္ၿပီး သူ႔ အေမအိုကို ဦးသံုးႀကိမ္ ခ်လိုက္သည္။ ဦးခ်စဥ္တြင္ မက်င္လွတစ္ကုိယ္လံုး နတ္က်သလို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ရင္အံုရွိ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကုိ ေကာ္ထုတ္ခံလိုက္သလို တဆစ္ဆစ္နာက်င္လာသည္။ ပါးျပင္ထက္သို႔ မ်က္ရည္ေပါက္တို႔ အလိုလို က်ဆင္းလာ၏။ မက်င္လွသည္ က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္စကို လက္ခံုျဖင့္ သုတ္လိုက္သည္။ ငိုသံ မထြက္ေအာင္ ႀကိတ္၍ ရႈိက္သည္။ ေနာက္ထပ္ မ်က္ရည္ မက်ေတာ့။ မက်င္လွ၏ မ်က္ရည္အိုင္ အကယ္ပင္ ခန္းေျခာက္သြားေလၿပီ။

ယင္းေနာက္ လူနာေဆာင္ တံခါး၀ဆီသို႔ ေျခသံ မၾကားရေလေအာင္ ခပ္ဖြဖြ နင္းရင္း တေရြ႔ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္း သြားေလ၏။ အမယ္အိုႀကီး၏ တအင္းအင္း ညည္းညဴသံသည္ သူ႔ ေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ တံခါး၀သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ မက်င္လွသည္ သူ႔ မိခင္ႀကီးကို ေနာက္ဆံုး အေနျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ အၾကည့္ကို လႊဲၿပီး လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းကို ဆက္လွမ္းလိုက္၏။

မိုးေသာက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေရာင္နီပ်ိဳ႕ လာေလၿပီ။ ညေစာင့္ ၀န္ထမ္းမွာ ခံုတန္းလ်ား ထက္တြင္ အိပ္ေမာက် ေကာင္းေနဆဲပင္ ျဖစ္၏။ မက်င္လွသည္ လူနာေဆာင္ တံခါးမႀကီးကို အသံ မျမည္ေအာင္ အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး လူနာေဆာင္ အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းထြက္လိုက္သည္။

ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္သည္ မက်င္လွ၏ မ်က္ႏွာထက္သို႔ ရုတ္ျခည္း က်ဆင္းလာ၏။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ဆင္းလာေသာ အလင္းေရာင္ကို ေရွာင္ရွားရန္ အလို႔ငွာ မက်င္လွသည္ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးျဖင့္ ကြယ္ရင္း  ေဆးရုံ အျပင္ဘက္ လမ္းမႀကီးဆီသို႔ တဟုန္ထိုး ထြက္ခြာသြားေလ၏။

နံနက္ခင္း ေလျပည္ဦးသည္ လူနာေဆာင္ကို ကာရံထားသည့္ ျခံစည္းရိုးကို ျဖတ္သန္း၍ တိုက္ခတ္ေနေလ၏။ ေလအဟုန္ေၾကာင့္ ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးေနေသာ ေရတမာပင္တန္းသည္ လူနာေဆာင္ကို ေက်ာခိုင္းသြားသူ မက်င္လွကို လက္ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး  ႏႈတ္ဆက္ျပေနသေယာင္။

ေမာင္က်ပ္ခိုး

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၃ ရက္။

<photo id="1" />