အရြယ္သံုးပါး ပညာေရး

by So Min Oo on Saturday, February 11, 2012 at 8:40am ·

 

'ပညာစံုေတာ႔ ၾကင္ရာပါ စံုေရာေပါ႔' ဆိုတဲ႔ ေရွးက အရပ္ ဆုိရုိးစကား တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ယခု ထုိစကားကို ေရွးက် ေသာ လူႀကီးတုိ႔ပင္ မသုံးၾကေတာ့ေပ။ သုံးဖုိ႔လည္း အေရးမေပၚဟု ထင္ပါသည္။

ယခုေခတ္ လူငယ္တို႔ အဖုိ႔မွာ`ပညာစုံရန္´ တပင္တပန္း ႀကိဳးစားေနၾကရသည္။ `ၾကင္ရာစုံ´ဖုိ႔မွာ ပညာမစုံခင္ကတည္းက ေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းငယ္မွာ ရွိေနခိုက္တြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ (ေရွးအဆုိ) `ဒြယံ-ဒြယံ´ အတဲြလုိက္ အတဲြလုိက္ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။


ပညာစုံ မစုံ ဟူေသာအခ်က္ကို ေတြးမေနၾကေတာ့ဘဲ ငယ္စဥ္ အေျခခံ ပညာသင္ေက်ာင္း၌ ဘက္စုံပညာတက္၍ စာေမးပဲြေအာင္ရန္ ၾကိဳးစား ေနၾကရေတာ့သည္။ တကၠသုိလ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘက္စုံမွ ၾကိဳးစား ေနၾကရေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘက္စုံမွသည္ တဖက္ဖက္သို႔ ကူး၍ အဓိကဘာသာ အျဖစ္ယူ၍ သင္ၾကရသည္။

ႀကိဳးစားလွ်င္ ႀကိဳးစားသည့္အားေလ်ာ္စြာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ဘဲြ႕မ်ား ရၾကသည္။ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ စသည့္ အတတ္ပညာပုိင္းတြင္ ဘြဲ႕ရၿပီး ေနာက္ဘဲြ႕လြန္၊ ထုိ႔ေနာက္ ႏုိင္ငံျခားဘဲြ႕လြန္ ပညာရပ္တုိ႔ကို ဆက္လက္သင္ၾကားရသူအခ်ိဳ႕ ရွိသည္ႏွင့္အတူ သာမာန္ဘဲြ႕ျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ ပညာရွင္လုပ္ငန္းတုိ႔ကို အသီးသီး ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ ဘဲြ႕ရသူတုိ႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘဲြ႕ရၿပီးေနာက္ ရရာ အလုပ္ အကုိင္မ်ားကို ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ဘဲြ႕လြန္ သင္တန္းသို႔ တက္ေရာက္သင္ၾကားကာ မိမိတုိ႔၏ဆုိင္ရာပညာကို အဆင့္ျမင့္ေစရန္ ႀကိဳးပမ္းသူ အခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါ၏။

ၿပီးလွ်င္ ပညာသင္ေရးကိစၥၿပီးၿပီ။ စီးပြားရွာၾကေတာ့မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ သေဘာထားျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔ရႈပ္ေထြးလွေသာ လူ႔ေလာကထဲသို႔ ၀င္ၾကေလသည္။ ပညာသင္ခန္း အဆုံးသတ္ၿပီဟူေသာ သေဘာထားသည္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေန၏။ ပညာဟူသည္ တသက္လုံး ဆည္းပူးေနရမည္။ ပညာဟူသည္ ေက်ာင္းငယ္/ေက်ာင္းႀကီးမွာ သင္ၾကားၿပီးေနာက္ စာေမးပြဲ ေျဖဆုိ ေအာင္ျမင္ျခင္း၌ အဆုံးသတ္သည္မဟုတ္။ တသက္လုံး လူလုိေနတတ္ဖုိ႔အေရးတြင္ အၿမဲတမ္းအားသြင္းေနရေသာ စာေတြ႕ လက္ေတြ႕တုိ႔ကို ေလ့လာေ၀ဖန္၍ အႏွစ္သာရကို ထုတ္ယူရေသာ ဦးေႏွာက္အတြက္ ၾသဇာဓာတ္၊ ႏွလုံးသားအဖုိ႔ အာဟာရ ဟူသည္ ပညာျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တသက္တာ ပညာေရးကိစၥသည္ လူ၏အထူးလုိအပ္ေသာ ကိစၥျဖစ္သည္ဟူ၍ သိရန္လုိအပ္၏။ ေက်ာင္းသင္ ပညာေရးသည္ လူ႔ဘ၀ခရီးလမ္းကို အၾကမ္းသေဘာ ခင္းေပးလုိက္ေသာ အေျခခံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ယင္းျဖင့္ လမ္းေခ်ာမည္ မဟုတ္ေပ။ လမ္းေခ်ာေအာင္ အၿမဲတမ္း ျဖည့္တင္း ျပဳျပင္ေပးေနရသည္။ လူ႔ဘ၀ ခရီးလမ္းသည္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ခံေသာ လမ္းမဟုတ္၊ အၿမဲတမ္း ၾကမ္းေနသည္။ ေခ်ာေနသည္ ဆုိပါရင္လည္း တာတုိမွ်သာ။  အၿမဲတမ္း ျပဳျပင္ျဖည့္တင္း ေနပါမွ ေတာ္ခါက်သည္။
`ဘက္စုံပညာ´ဟူသည္ စာသင္ေက်ာင္း၌ အစမွ်သာ ဆည္းပူးႏိုင္ေသာပညာျဖစ္သည္။ လူ႔ေလာကျပင္က်ယ္တြင္ တဘ၀တာ ေနႏိုင္ေရး အတြက္လက္ပစ္ကူးရသည့္အခါမွ ဆည္းပူးရသည္။ ထုိအခါမွလည္း ထိုပညာကို အထူး လိုေလေတာ့ သည္။ `သည္ေကြ႕ သည္တက္၊ ဟိုေကြ႕ ဟုိတက္´ျဖင့္ ေလွာ္၍ ေရဆန္သြားရေသာ လူ႔ဘ၀ခရီးတြင္ ဘက္စုံပညာ တတ္ဖုိ႔ အလြန္ ပင္လိုအပ္သည္။

တသက္တာပညာေရးကိစၥကို ေက်ာင္းသင္ပညာ စခန္းသိမ္းၿပီးေနာက္တြင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စတင္ ေဆာင္ရြက္ သင့္ေပသည္။ ေက်ာင္းသင္ပညာတုိ႔မွာ သိမႈတတ္မႈတုိ႔ကို အစပ်ိဳးေပးေသာ ပညာရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသိတတ္မႈ အတြက္ တသက္လုံး ေလ့လာဆည္းပူးႏုိင္မွ တကယ္တတ္သည္ဟု ေခၚဆုိႏုိင္မည္။ ပမာဆုိရလွ်င္ သိပၸံပညာရပ္မ်ားကို ေက်ာင္း၌သင္ၾကား၍ သတ္မွတ္ထားေသာ အဆင့္မီသျဖင့္ စာေမးပဲြ ေအာင္ျမင္ၿပီးလွ်င္ သက္ဆုိင္ရာ ပညာဘဲြ႕မ်ားရၿပီ၊ သို႔ေသာ္ သိပၸံပညာကို တကယ္တမ္း တတ္ေျမာက္ၿပီဟု မဆုိသာေပ၊ သိပၸံပညာကို ဆက္လက္ ေလ့လာရ ေပဦးမည္။ သိပၸံပညာဘဲြ႕ရသည့္တုိင္ေအာင္ `သိပၸံပညာရွင္´ဟူေသာ ဂုဏ္ထူး၀ိေသသကို ခံယူႏိုင္ဦးမည္ မဟုတ္ေခ်။

ပညာဘြဲ႕တုိ႔ကို အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ အခါအခြင့္သင့္သည့္အေလ်ာက္ ရယူၿပီးေနာက္ သင့္ရာသင့္ရာ သက္ေမြးမႈ လုပ္ငန္းတြင္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ေဆာင္ၾကသူတုိ႔အဖို႔ ပညာကိုဆက္၍ သင္ၾကားရမည္ဟူေသာ အေတြး၀င္ခဲလွ၏။ ၀င္သည္ ဆုိျပန္ပါလည္း `အခ်ိန္မရွိဘူး´ဟူေသာ ဆင္ေျခကိုမိမိေရွ႕တြင္ တံတုိင္းအျဖစ္ ကာထားတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳပ္မွာေတာ့ `ပညာသင္ဖုိ႔မလုိေတာ့။ ပညာသင္တယ္ဆုိတာ အလုပ္ရဖုိ႔ပဲ´ ဟူေသာ သာမာန္အေတြးမ်ိဳး လႊမ္းမုိးေန ေခ်သည္။

ထားပါဦးေတာ့။ ေက်ာင္းသင္ပညာရပ္မ်ားျဖစ္ေသာ သိမႈတတ္မႈပညာမ်ားကို ဆက္၍ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္လည္း မသာလွ။ ဆည္းပူးလုိေသာ ဆႏၵလည္းခန္းေျခာက္ေနလွ်င္ ရွိပါေစေတာ့။ သုိ႔ေသာ္ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံေတြကို သုံးသပ္ဆင္ျခင္၍ ဘ၀အျမင္၊ ေလာကအျမင္ က်ယ္ျပန္႔၍ ေလးနက္ရင့္က်က္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား မိမိ၌ထြန္းကားလာေလေအာင္ ဗဟုသုတ ပညာကုိ ဆက္လက္ဆည္းပူးရန္ အထူးလုိအပ္ ေပသည္။

`ဗဟုသုတပညာ´ဆုိသည္မွာ လြန္စြာမ်ားျပားက်ယ္ျပန္႔လွေပသည္။ ေလ့လာလုိက္စားသည့္တုိင္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စုံၿပီဟု မဆုိသာေပ။ `ပညာ တတ္သည္ဟုဆုိျခင္းသည္ သိတန္သေလာက္သာသိၿပီး၊ မသိ မတတ္သည့္ အစိတ္အပိုင္းမွာ အဆုံးအစ မရွိဟူ၍ သိျခင္းပင္ျဖစ္၏။´ ဟု တစ္ဦးသာပညာရွိက မိန္႔ဆုိေလသည္။ ေလာက္ေလာက္ငွငွ မတတ္သူကသာ သူ႔ကိုယ္သူ တတ္လွၿပီထင္ေနသည္။ ပညာမ်ားမ်ား တတ္ေလေလ မတတ္ေသးမွန္း သိေလေလ ျဖစ္ရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တကယ့္ ပညာရွိသည္ နိ၀ါက နိမာနတရား ရင္၀ယ္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။

ဗဟုသုတရွာမွီးရာ၌ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားျဖင့္ ေတြ႕ရာႀကဳံရာ စာတုိေပစတုိ႔ကို ဖတ္လုိက္၊ ပစ္လုိက္ ျပဳလုပ္ ျခင္းမ်ိဳးသည္ အရာ မေရာက္ေခ်။ အေနာက္တုိင္းရွိ စာေရးဆရာအခ်ိဳ႕သည္ စိတ္ပညာ၊ စီးပြားေရးပညာ၊ ႏုိင္ငံေရး အေတြး အေခၚသမုိင္း၊ ကမၻာ့သမုိင္း၊ ႏုိင္ငံျခား စာေပစသည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ဳိး စနစ္တက် ေလ့လာၾက သည္။ သက္ဆုိင္ရာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို အေျခခံမွ စ၍ အဆင့္ျမင့္အထိ အစီအစဥ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈေလ့လာၾကသည္။ မွတ္စုမ်ား ထုတ္ၾကသည္။ ထုိသုိ႔ ဆည္းပူးမႈကို ေန႔စဥ္အခ်ိန္ေပး၍ ျပဳၾက၏။

အခ်ိဳ႕ကမူ အဘိဓာန္၊ ပညာစြယ္စုံက်မ္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လွန္ေလွာဖတ္ရႈေလ့လာၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ေအာ္လ္ဒတ္စ္ဟတ္စေလ ဆိုရင္ သြားေလရာတြင္ ၿဗိတိသွ်ပညာစြယ္စုံက်မ္း တစ္ဆယ့္ေျခာက္တဲြတစ္စုံ ယူသြားၿပီးလွ်င္ စာေရးရာ၌ သိလုိေသာအေၾကာင္းအခ်က္တုိ႔ကို ရွာေဖြ ဖတ္ရႈေလ့လာသည္။ အခ်ိန္လြတ္တြင္လည္း အေပ်ာ္ဖတ္သေဘာျဖင့္ လွန္ေလွာဖတ္ရႈသည္ဟု သိရသည္။

ၿဗိတိသွ် ၀တၱဳေရးဆရာႀကီး ဆမၼာဆက္ေမာ္မ္သည္ အခ်ိန္လြတ္သည့္အခါတြင္ အပန္းေျဖသေဘာျဖင့္ စုံေထာက္ ၀တၱဳမ်ား ကိုဖတ္သည္။ စုံေထာက္၀တၱဳတန္ဖုိးကိုလည္း သူ႔အတၱဳပၸတၱိစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပသည္။ စုံေထာက္ ၀တၱဳမ်ားထဲတြင္ လူတုိ႔၏ စရုိက္သဘာ၀ႏွင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ တုိ႔၏ တုိက္တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ အျပစ္ႀကီးေသာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္မိပုံ၊ စိတ္ေရာဂါ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္မိပုံစသည္တုိ႔ကို ေတြ႕ရ ေလရာ၊ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားမွ ဘ၀သင္ခန္းစာမ်ား ရႏုိင္သည္။

သိပၸံႏွင့္နည္းပညာတုိ႔၏ တုိးတက္မႈေၾကာင့္ လူ႔ေလာက၌ အေနအထုိင္မ်ား ေျပာင္းလဲလ်က္ရွိသည္။ အေနအထုိင္ အေျခ အေနမ်ား တေန႔ တျခားေျပာင္းလဲျခင္းေၾကာင့္ တန္ဖုိးမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲ လာၾကသည္။ ရုပ္ပစၥည္းမ်ား တုိးတက္ လာသည္ႏွင့္ အမွ် စိတ္သေဘာထားမ်ား ေျပာင္းလဲလာသျဖင့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း၏ ဖဲြ႕စည္းပုံ အေျခခံ ထုံးတမ္း နည္းလမ္း ဥပေဒတုိ႔သည္ ေရႊ႕လ်ားသည္က ေရႊ႕လ်ား၊ ေျပာင္းလဲသည္က ေျပာင္းလဲ၊ ေပ်ာက္ပ်က္၍ အသစ္အသစ္တုိ႔ ၀င္လာ သည္လည္း ရွိ၏။

ယင္းသို႔ ရုပ္ပိုင္းဘ၀၌ တုိးတက္မႈရွိေသာ္လည္း စိတ္ပိုင္းဘ၀၌ ရင့္က်က္မႈအင္အား နည္းေနၾကသည္။ ေလာကီစည္းစိမ္ ပို၍ပို၍ ခံစားလုိေသာ လူသားတုိ႔၏ ပင္ကုိတကုိယ္ေကာင္းစိတ္သည္သာလွ်င္ တုိးတက္ႀကီးမားလာေခ်သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိျမင္တတ္ေသာ သူတုိ႔က ရုပ္ႏွင့္စိတ္ ဟန္ခ်က္မညီလွ်င္ တဖက္ေစာင္းနင္းျဖစ္ကာ ေမွာက္နစ္ရန္ရွိမွသာလွ်င္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတုိ႔က ေပးေသာ အက်ိဳး ေက်းဇူး တုိ႔ကို က်နစြာ အက်ိဳးရွိရွိ ခံစားႏုိင္ၾကမည္ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ ရင့္သန္ေရး၊ ရင့္က်က္ေရးတုိ႔ အတြက္ ပညာသင္ၾကားမႈကို တသက္တာ ေဆာင္ရြက္သြားရမည္ဟု ဆုိေနၾကသည္။

တသက္တာပညာေရးတြင္ အတတ္ပညာမ်ားကိုခ်ည္း သင္ၾကားရုံျဖင့္မၿပီးပဲ စရဏတရားတုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးႏုိင္ရန္ ဒႆန စာေပမ်ားကိုလည္း ေလ့လာေရးသည္ အေရးပါလွေၾကာင္း သိျမင္လာၾက၏။ တနည္းဆုိေသာ္ ဦးေႏွာက္ ပညာေရးခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ ႏွလုံးသားပညာေရးကို အေလး ဂရုျပဳရန္ လိုအပ္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိသို႔ ဦးေႏွာက္အဖုိ႔ေရာ ႏွလုံးသားအတြက္ပါ ပညာရွာမွီးတတ္ေလေအာင္ ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းငယ္တုိ႔၌ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ ပညာရပ္မ်ားကို အခ်ိဳး ညီညီသင္ၾကားၾကေစသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း အထက္တန္းပညာကုိ တကၠသိုလ္၌ ယူႏုိင္သည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ သည္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲ လာၿပီးလွ်င္ ပညာကိုေက်ာင္းတြင္းမွာသာမက ေက်ာင္းျပင္မွာလည္း ရွာေဖြ ဆည္းပူး ႏုိင္ရမည္ဟူေသာ အယူအဆသည္ ထြန္းကားလာသည္။

ေက်ာင္းသင္ပညာကို ေက်ာင္းသားအရြယ္မွသာ ဆည္းပူးႏုိင္ သည္ဟူေသာ ထုံးစံကိုပယ္ဖ်က္၍ သက္ႀကီး တကၠသိုလ္ မ်ား၊ စာေပးစာယူ၊ သင္ၾကားမႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာၿပီးလွ်င္ သက္ႀကီး ရြယ္အုိ တုိ႔ပင္လွ်င္ လုိအပ္ေသာ စာေမးပဲြ၌ ေအာင္ျမင္လွ်င္ ပညာဘဲြ႕မ်ားကို ရႏုိင္လာ ၾကသည္။ ပညာ သင္ၾကားရာ၌လည္း စာေတြ႕ခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြ႕ ကိုလည္း အေရးေပးၾကဖို႔ လိုသည္။

ယေန႔ ပညာ အခရာ ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ပညာ၏ သေဘာတြင္လည္း အေျပာင္းအလဲမ်ား ရွိလာေနသည္ကို အထူး သတိခ်ပ္ၾကဖို႔ လိုမည္။ ပညာရပ္ တစ္ခု၏ အသံုး၀င္မွႈ သက္တမ္းမွာ ေရွးကလို ရာသက္ပန္ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ ႏွစ္အနည္းေလာက္သာ ခံခ်င္ခံမည္။ ေနာက္ထပ္ ပညာသစ္တစ္ခုအတြက္ ပညာေဟာင္းက ေနရာဖယ္ေပးရတာမ်ဳိးေတြ ရွိလာေနသည္။

ဤအတြက္ ‘စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာေရး’ တို႔၊ ‘တသက္တာ ပညာေရး’ တို႔က ဆံုခ်က္က်တဲ႔ ျပႆနာ ျဖစ္လာရေတာ႔သည္။ ေလာကနီတိ ဆံုးမသလို ပထမအရြယ္ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္ ဥစၥာ၊ တတိယ အရြယ္ ဘာ၀နာ ဆိုျပီး လုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ႔။ ေခတ္ကိုက ‘အရြယ္သံုးပါး ပညာေရး’ ကို ေတာင္းဆိုေနသည္။ ဒါကို နားမလည္ရင္ ေတာအဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးသဖြယ္ ေနၾကရမည္။ ပညာအတြက္ဆို ဘယ္အရြယ္ ျဖစ္ျဖစ္ ဦးေႏွာက္ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ထားရမည္။

ဘြဲဲ႔ရေရးသည္ ပညာေရး၏ ပန္းတိုင္ မဟုတ္။ အစျပဳခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ အဘိုးအဘြားမ်ားသည္လည္း သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားႏွင္႔အတူ ႏွစ္ေက်ာ႔ျပန္ သံုးေက်ာ႔ျပန္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ၾကရပိမ္႔မည္။ ပညာေရးအေပၚ မူလလက္ခံထားတဲ႔ အျမင္ အယူအဆေတြ တစ္စံုလံုး ေျပာင္းလဲၾကဖို႔ လိုအပ္ေနျပီ။      ။
ေအးကိုကိုေအး
Ref:www.maukkha.org