ကၽြန္မဖတ္၍ ႏွစ္သက္မိေသာ စာတစ္ပုဒ္...

[By Sanda Hlaing ]

အခုထက္ထိေတာ့အေဖ့အက်ႌနဲ႔ မေတာ္ေသးဘူးဗ်ာ

ကြ်န္ေတာ့္အေဖရဲ႕ အဝတ္အစားေၾကာင့္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ရွက္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဖေဖ့ကို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လို၊ ဝတ္လံု တစ္ေယာက္လို ဝတ္ထား စားထားတာကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ခ်င္လွပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ အိပ္ရာကထၿပီး ေမေမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ထမင္းေၾကာ္ေပးတဲ့အခါတိုင္းမွာ ေဖေဖဟာ သူဝတ္ေနက် အဝတ္အစားကိုပဲ ဝတ္ထားတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။

အေဖက စုတ္ဖြာေနတဲ့ ဇင္ျပာေဘာင္းဘီကို ဝတ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ဓားေလးကို ထည့္တဲ့ အိတ္ေထာင္ေလးကိုေတာ့ တင္ပါးမွာ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီပါ။ ၿပီးေတာ့ အေဖဝတ္တဲ့အက်ႌေတြဆိုတာက လည္း ခဲတံေတြ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ၊ ခြရွင္ေတြ၊ ဝက္အူလွည့္ေတြအျပင္ အေဖ့မ်က္မွန္ပါ ထည့္လို႔ရတဲ့ အိတ္ေထာင္အႀကီးႀကီးနဲ႔ အက်ႌေတြ၊ စက္ဆီ ေတြ ေပက်ံစြန္းထင္းေနတဲ့ အက်ႌေတြပါပဲ။

အေဖဝတ္တဲ့ ဖိနပ္ကက်ေတာ့လည္း အစိုးရက ထုတ္ေပးထားတဲ့ လည္ရွည္ ေတာစီးဖိနပ္ျဖစ္ၿပီး ဖိနပ္ဦးကို သံမဏိနဲ႔လုပ္ထားတာမို႔ ေျခတစ္လွမ္း တစ္လွမ္း လွမ္းဖို႔အတြက္ေတာင္ ေျခေထာက္ကို မနည္း မ ယူရေအာင္ ေလးလံလွတဲ့ လုပ္သားစီးဖိနပ္ေတြပါပဲ။ အေဖ့အလုပ္က ကားျပင္တဲ့ အလုပ္ပါ။ သည္ေတာ့လည္း သည္လို အဝတ္အစားမ်ိဳးနဲ႔မွ အဆင္ေျပမွာျဖစ္ေပမယ့္ အေဖ့အဝတ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ရွက္ေနခဲ့သလို မင့္အေဖ ဘာလုပ္သလဲလို႔ ေမးရင္လည္း အေဖ့ အလုပ္ကို ေျပာျပရမွာ ကြ်န္ေတာ္ ရွက္ေနခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္ ကေလးတုန္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေဖ့အဝတ္စားေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ အပ္ၿပီး မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲမွာ အေဖ့အက်ႌေတြက ဘုရင္ႀကီးေတြရဲ႕ ဝတ္႐ံုေတြ၊ အေဖ့ ခါးပတ္ေတြက စစ္သည္ေတာ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ခ်ပ္တန္ဆာပလာေတြအျဖစ္လည္း ျမင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း မေနရဲတဲ့အခါေတြမွာလည္း အေဖ့ စြပ္က်ယ္ေလးကို ဝတ္၊ အေဖ့ အနံ႔ေလးကို ရွဴရင္း စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေနတတ္ခဲ့ဖူးတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီ့ အရြယ္ကေလးကေန ေက်ာ္စျုပလာခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ့ ဇင္ျပာေဘာင္းဘီေနရာမွာ သပ္ရပ္တင့္တယ္တဲ့ ေဘာင္းဘီ၊ လည္ရွည္ဖိနပ္ေနရာမွာ ေျပာင္လက္တဲ့ ေျခနင္းမ်ားသာျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေလမလဲလို႔ ေတြးမိလာခဲ့ရသလို အေဖ့ စြပ္က်ယ္ေတြ ဝတ္ၿပီး အိပ္တဲ့အလုပ္လည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း သည္အေဖအစား တျခား အေဖတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ အေဖေတာ္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးက ေပၚေနခဲ့ပါတယ္။

အေဖ့ဝတ္ပံုစားပံုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ လူေတာမတိုးတာလို႔လည္း ေတြးမိ ေနရပါတယ္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို အႏိုင္က်င့္တဲ့အခါ မ်ားမွာ အက်ႌကိုယ္ခြ်တ္နဲ႔ ခ်ည္ပုဆိုးၾကမ္းအႏြမ္းကို ဝတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ထြက္ တတ္တဲ့ အေဖ့ေၾကာင့္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္တဲ့အခါ ေလွာင္ရယ္ ရယ္ၾကတာဟာလည္း အဲသလိုပဲ ကိုယ္ခြ်တ္ဗလာ၊ ခ်ည္ပုဆိုးၾကမ္းအႏြမ္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕က ျမက္ေတြကို ရွင္းေန တတ္တဲ့ အေဖ့ေၾကာင့္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သည္ေကာင္မေလးေတြမွာက်ေတာ့ သူတို႔အိမ္ေရွ႕က ျမက္ေတြကို ရွင္းခ်င္ရင္ (အေဖ့ထက္ ပိုၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားထားတဲ့) ျမက္ရိတ္သမားေတြကို ပိုက္ဆံေပးငွားၿပီး ရွင္းတတ္ၾကတာမ်ိဳးျဖစ္သလို သူတို႔အေဖေတြကလည္း ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ၊ အဖိုးတန္ ဖိနပ္ေတြ စီးလို႔ ေဂါက္သီး႐ိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြပါ။

အေဖ့ဘဝမွာ ဝတ္ေကာင္းစားလွရယ္လို႔ ႏွစ္စံုပဲ ဝယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကားေတြရဲ႕ေအာက္ကို ဝင္တဲ့အခါ သူ႔အတြက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ရွိေနေစမယ့္ အဝတ္အစားမ်ိဳးကိုသာ အေဖက ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မယ့္ေန႔ မတိုင္ခင္ တစ္ရက္မွာေတာ့ အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ကို သြားခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ အေဖက ဝတ္စံုေတြ တစ္စံုၿပီးတစ္စံု ဝတ္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ တစ္စံုဝတ္ၿပီး မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္ၾကည့္လိုက္၊ ျပံဳးလိုက္၊ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ လုပ္ၿပီးတဲ့အခါ အေဖက ဆိုင္ထိုင္ကို ေဈးေမးပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္စံုကို ယူၿပီး ဝတ္ၾကည့္ျပန္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ တစ္ေန႔ခင္းသာ ကုန္သြားတယ္။ အေဖ့စိတ္တိုင္းက် တစ္စံုမွ ရမလာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထင္ အဲဒီ့ေန႔ခင္းမွာ အေဖဝတ္ၾကည့္ခဲ့တာ ဆယ္စံုထက္ေတာ့ နည္းမယ္ မထင္ဘူး။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဲဒီ့ဆိုင္က ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ပတ္ရစ္ ဝတ္စံုေတြ ေဈးေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့မွာက်ေတာ့ ဝတ္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေတြ႕ကရာ ဝတ္စံုတစ္စံုကို ဝယ္ခ် လာပါတယ္။ ညက်ေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ သည္လို အဝတ္အစား ေတြနဲ႔က်ေတာ့ အေဖက အလြန္႔ကို ေခ်ာေနတယ္ဆိုပဲ။

အဲဒီ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းေအာင္လို႔ ပညာရည္ခြ်န္ဆုရတဲ့အခါ ဆုေပးပြဲကိုလည္း အေဖက အဲဒီ့ဝတ္စံုနဲ႔ပဲ တက္ပါတယ္။ အဲဒီ့အဝတ္ႀကီး ဝတ္ၿပီး လိုက္လာမယ့္အစား လိုက္မလာတာကမွ ပိုေကာင္းဦးမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဆုေပးပြဲ ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖဟာ သူ႔ပုဆိုးၾကမ္းကို ျပန္လဲရင္း ကြ်န္ေတာ္ ပညာရည္ခြ်န္ ဆုရတာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္စာရိတၱေကာင္းမြန္တာရယ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ကားျပင္႐ံုဆီကို ကူးၿပီး ျပင္လက္စ ကားကို ဆက္ျပင္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ခ်ိန္မွာ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ သားအရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္ ရက္စက္ရာက် ေနတဲ့ ေမးခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္မိသြားရပါတယ္။

“ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေဖေတြလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ေက်ာ့ ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ အဝတ္အစားေတြကို အေဖ ဘာ့ေၾကာင့္ မဝတ္တတ္တာလဲဟင္”လို႔ပါပဲ။

အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အေဖ့ မ်က္လံုး ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြ၊ အံ့အားသင့္မႈေတြကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အေဖ့ဆီက ဘာစကားတစ္လံုးမွေတာ့ ျပန္မၾကားရပါဘူး။ အေဖဟာ အဲဒီ့အၾကည့္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခဏ ၾကည့္ေနၿပီး သူ႔ကားျပင္႐ံုဆီကို ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြား ပါတယ္။ အဲသလို လွည့္မထြက္သြားခင္မွာ အေဖ့ပါးစပ္က စကားတစ္ခြန္း ကိုေတာ့ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။

“သည္အဝတ္ေတြကိုပဲ အေဖ သေဘာက်ပါတယ္ သားရယ္”တဲ့။
 တစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္အနားကို ဝုန္းဝုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ေရာက္လာၿပီး ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ပါးကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးကန္းတဲ့ ငတံုး”လို႔လည္း ေမေမ့ ႏႈတ္က ေျပာပါတယ္။ ေမေမ့စကားက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ပဲ့တင္႐ိုက္သလို အဖန္ဖန္ ျပန္ေပၚေနတာ အေတာ္ၾကာပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ၊ အေဖေရာ အေမပါ ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားမေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။

သို႔ေပမယ့္ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာကေတာ့ ၾကာၾကာေတာ့ စိတ္ မကြက္ အားၾကပါဘူး။ သည္ၾကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ႏုရာက ရင့္လာတဲ့အခါ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကို အဖက္မလုပ္တာဟာ အေဖ့ ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ အေနအထိုင္မတတ္လွတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ သာ ျဖစ္ေနမွန္း သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပါးခ်တာကလည္း အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို မ႐ိုက္ရက္ခဲ့လို႔သာ ျဖစ္ေလမွန္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီ့ညက အေဖ တကယ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားအဓိပၸာယ္က အဝတ္အစားထက္ အေရးႀကီးတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာမွန္းလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ ရွိလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ လိုသမွ် ျဖည့္ဆည္း ေပးေနရတာမို႔ အေဖ့မွာ သူ႔အတြက္သူ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ အပိုမသံုးျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေနခဲ့ ရတာပါလို႔ အေဖ ေျပာမယ္ဆို ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ေဖေဖက အဲဒီ့စကားကို မေျပာခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီ့ညမွာတုန္းကေတာ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခြန္းပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “မင္းက ငါ့သားကြ။ မင္းႀကီးလာတဲ့အခါ ငါ့ထက္သာေအာင္၊ ငါ့ဘဝအေနထက္ ျမင့္ေအာင္ ငါ အနစ္နာခံေနတာပါ ငါ့သားရာ”တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႔မွာေတာ့ အေဖဟာ တကယ့္ ဝတ္ေကာင္းစားလွ နဲ႔ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ ဝတ္စံုကို ေတာ့ ဘြဲ႕ယူမယ့္ေန႔ မတိုင္ခင္တစ္ရက္က အေမနဲ႔အတူ သြား ဝယ္လာတာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲလို အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔က်ေတာ့ လည္း အေဖဟာ အရပ္ႀကီးပိုရွည္လာသလို ပိုလည္း ေခ်ာေမာလာ၊ ပိုလည္း တင့္တယ္လာတယ္လို႔ ျမင္မိေနပါတယ္။

အေဖ ျဖတ္သြားတဲ့အခါ တျခားအေဖေတြက ရွဲေပးၾကတယ္။ အေဖ့ အဝတ္အစားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ အသြင္အျပင္ေၾကာင့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္အထင္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊ ဝတ္လံု ေတာ္ရႀကီးေတြဟာလည္းပဲ ဂုဏ္ယူဝင့္ျြကားေနတဲ့ အေဖ့မ်က္လံုးေတြကို သတိထားမိၾကပံုပါပဲ။ သူတို႔က အေဖ့ကို ဆက္ဆံတဲ့အခါ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံၾကပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေဖဟာ သူဝတ္ခဲ့တဲ့ ဝတ္စံုကို ဗီ႐ိုထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ အဲဒီ့ဝတ္စံုကို အေဖ ထပ္မဝတ္ေတာ့တာ ကြယ္လြန္တဲ့အထိပါပဲ။

အေဖကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဘာဝတ္ထားတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ရင္းတန္းလန္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာမို႔ အေဖဟာ သူ ႀကိဳက္တဲ့ ဝတ္စံုႏြမ္းကိုသာ ဝတ္ထားမွာပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။

ေဖေဖ့ကို သၿဂႋဳဟ္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္ဘြဲ႕ယူတုန္းက ေဖေဖ ဝတ္ခဲ့တဲ့ ဝတ္စံုကို ဆင္ျမန္းေပးဖို႔ ေမေမက စိတ္ကူးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေဖေဖ အလြန္ႀကိဳက္ၿပီး တစ္သက္လံုး ဝတ္ခဲ့တဲ့ ဇင္ျပာ ဝတ္စံုကိုပဲ ဝတ္ေပးလိုက္ဖို႔ ေမေမ့ကို မရမက တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖ့ဈာပန အခမ္းအနားက်င္းပမယ့္ မနက္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္ ဓားေလးနဲ႔ ေဖေဖ့ ခါးပတ္မွာ အေပါက္ေနာက္တစ္ေပါက္ ထပ္ေဖာက္လိုက္ ပါတယ္။ ဒါမွ အဲဒီ့ခါးပတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ပတ္လို႔ရမွာမို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႕ယူတုန္းက အေဖဝတ္ခဲ့တဲ့ ဝတ္စံုကို ဗီ႐ိုထဲက ထုတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚမွာ ဆင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားတင္းၿပီး ေဖေဖ ၾကည့္ေနက် မွန္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္မိရတယ္။

ဝတ္စံုကေတာ့ အပ်ံစားပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ မွန္ထဲက ကြ်န္ေတာ့္႐ုပ္သြင္ဟာ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္နဲ႔ လူရာမဝင္တဲ့ ပံုမ်ိဳးေလးသာျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလး တုန္းကလိုပဲ အေဖ့အဝတ္ေတြက ပိန္ေညႇာ္ေညႇာ္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ဖိုး႐ိုးဖားရား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေဖ့ကိုယ္နံ႔ကလည္း အက်ႌေတြဆီကေန ကြ်န္ေတာ့္ႏွာဝဆီ တိုးဝင္လာေသးေပမယ့္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မေရမရာျဖစ္ေနတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ အရာေရာက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးကန္းတဲ့ ငတံုးမဟုတ္ေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဇေဝဇဝါျဖစ္ ေနမိတာက ကြ်န္ေတာ့္အရာေရာက္မႈကေရာ ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား တာသြားမွာလဲ ဆိုတာအတြက္ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေဖၾကည့္ေနက် မွန္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေနမိပါ တယ္။ မ်က္ရည္ေတြလည္း က်ေနမိသလို စိတ္ထဲမွာလည္း အေဖ ဝတ္ခဲ့တဲ့ အက်ႌနဲ႔ေတာ္တဲ့ အေနအထားကို ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ႏိုင္မွာ လဲလို႔ ေတြးေနမိရပါေတာ့တယ္။

Bret Anthony Johnston ေရးတဲ့ What My Father Wore ဆိုတာေလးကို ဘာသာျပန္ဆိုတင္ဆက္လိုက္တာပါ။

ေျပာရရင္ သည္စာေလး ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ ရွိေနတာ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာျပန္ၿပီး စာဖတ္သူမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ အဲသေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို သိပ္ကို ထိလြန္းတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္လည္းပဲ သည္စာထဲက သား ေတာ္ေမာင္လိုပဲ အေဖ့အဝတ္အစားေၾကာင့္၊ အေဖ့အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ ခံစားခဲ့ရဖူးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက မင့္အေဖက ဘာအလုပ္လုပ္လဲလို႔ အေမးခံရရင္ အေတာ့္ကို အေနရအထိုင္ရ က်ပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖက လက္ ႏွိပ္စက္ စာေရးေလးပါ။ အရာရွိႀကီးမ်ား ႀကီးစိုးရာ ေလာပိတက ေရအား လွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းဝန္ထမ္းမ်ားရဲ႕ နယ္ပယ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘဝဟာ ေနစရာ မရွိခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီ့ကမွ ေျခာက္တန္းႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ အေနအထားဟာ အထက္တန္းစာေရးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ရလာခဲ့ေပမယ့္ လက္ႏွိပ္စက္စာေရးဘဝကေတာ့ တက္ကို မလာခဲ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ အေဖက အလုပ္က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပနဲ႔ အၿငိမ္းစား ယူလိုက္ၿပီး အငွားယာဥ္ေမာင္းသမားဘဝကို ေျပာင္းလိုက္ျပန္တယ္။

မင့္အေဖ ဘာလုပ္လဲလို႔ ေမးရင္ အေဖက ယာဥ္ေမာင္းပါလို႔ ေျပာရမွာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး ရြံ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ သည္ဇာတ္လမ္းထဲက သားလိုပဲ အေဖ့အဝတ္အစားေတြကလည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ တက္ထရြန္အက်ႌအျဖဴ လက္ရွည္၊ ပေလကပ္ပုဆိုးနဲ႔ အေဖ့ပံုစံက သပ္ရပ္သည့္တိုင္ ခန္႔ညားမႈေတာ့ မရွိပါဘူး။

အတိုဆံုးျခံဳ႕ေျပာရရင္ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္အေဖပါလို႔ လူပံုအလယ္မွာ ဝင့္ထည္စြာ ေျပာရတဲ့သတၱိကြ်န္ေတာ့္မွာ မရွိခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ ဝန္ခံရပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႕ယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သည္ေတာ့လည္း ပြဲတက္ဝတ္စံုနဲ႔ အေဖ့ကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ အေဖသည္လည္း သည္ဇာတ္လမ္းထဲက ဖခင္လိုပဲ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ မဂၤလာပြဲေတြကို တက္တဲ့အခါ တိုက္ပံုနဲ႔ ဘာနဲ႔ အက်အန တက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သည္ဇာတ္လမ္းထဲက သားလို အေဖ့ကို ခန္႔ညားေနတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတာ လည္း အမွန္ပါ။

အခုဆို အေဖမရွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၂ ႏွစ္တိုင္ေတာ့မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္လည္း ငါးဆယ္ကို ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ သားတစ္ေယာက္လည္း ရွိေနပါၿပီ။ သမီးနဲ႔ သားဟာ သူတို႔အေဖအတြက္ သိမ္ငယ္စရာ မလိုေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝက လည္း အတန္အသင့္ အေျချမင့္ခဲ့ပါၿပီ။

အစကေတာ့ ငါေတာ္လို႔၊ ငါအရည္အခ်င္းရွိလို႔ သည္ဘဝကို ေရာက္လာ ခဲ့တာဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ လက္မေထာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ သည္အရြယ္ ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ၊ အထူးသျဖင့္ ေမေမပါ ကြယ္လြန္တိမ္းပါး သြားခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္သိလာပါေတာ့တယ္။

သရက္ၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕သိမ္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကေန ခုနစ္တန္းေလာက္ပဲ ေအာင္ ရွာေလတဲ့ ေဖေဖဟာ သူ႔ဘဝသူ မနည္းထူေထာင္ယူရင္း ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ေမြးယူခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘြဲ႕ရ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္၊ သူသိပ္တတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာကို တတ္ပြန္ လာေအာင္ သူ႔မွာ ရွိေလသမွ် အစြမ္းအစ အကုန္သံုးၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးခဲ့တာလည္း ေဖေဖကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ သိမ္ငယ္ခ်ိဳ႕ငဲ့ခဲ့ရတဲ့ ဘဝထက္ သာေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဖေဖ ထားေပးခဲ့ပါတယ္။

အခု ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္သားနဲ႔ သမီးကို တေလာဆီက ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႔ဘဝထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေမြးျမဴထူေထာင္ ေပးႏိုင္ခဲ့တာမို႔ ေဖေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာ အမ်ားႀကီး တာဝန္ေက်ခဲ့ ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္ေက်တယ္၊ မေက်ဘူး ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေတြ ဘယ္ဘဝ ေရာက္လာမလဲဆိုတဲ့အေပၚ မွာသာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒါကို သားနဲ႔ သမီးကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ဘဝ၊ ကြ်န္ေတာ္ေနေနရတဲ့ အေျခအေနထက္ အဆမ်ားစြာ သာလြန္တဲ့ ဘဝအေနကို ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေတြ ရလာမွသာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ မိဘတာဝန္ေက်မွာပါ။ အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္ေက်သူရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

သည္စာေလးကို ဘာသာျပန္လိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္းပဲ ဇာတ္လမ္းထဲက သားလို မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ သူ႔လို မ်က္ရည္မက်မိေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတာ့ ဝဲလာမိတာလည္း အမွန္ပါ။

ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔လိုပဲ  အေဖ ဝတ္ခဲ့တဲ့အက်ႌနဲ႔ ေတာ္တဲ့ အေနအထား ကို ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ  ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ႏိုင္မွာလဲလို႔ ေတြးေနမိရပါေတာ့တယ္။

အတၱေက်ာ္
၁၈၀၇၀၈

သည္စာမူေလးကို “ ေမာဟရဲ႕မူလဘူတ” (အတၱေက်ာ္) ၊ စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၄၀၁၃၈၀၁၀၁၁ ျဖင့္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂ တြင္ လက္တြဲေဖာ္ စာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ေသာ စာအုပ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။

Facebook မိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ကူးၿပီး တင္ေပးလိုက္တာပါ။ သည္စာကို ျပန္ျဖန္႔ေ၀တဲ့အခါ မူရင္း လင့္(ခ္)ကိုသာ ခ်ိတ္ဆက္ေပးေတာ္မူၾကေစခ်င္ပါတယ္။ Cut & Paste လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ Notes အျဖစ္ မကူးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ မလႊဲသာလြန္းလို႔ Cut & Paste လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း တစ္ပုဒ္လံုး ဘာတစ္ခုမွ မျခြင္းခ်န္ဘဲ၊ အထူးသျဖင့္
ေအာက္ဆံုးက မူရင္း စာေရးဆရာရဲ႕ နာမည္၊ မူရင္း စာအုပ္အမည္မ်ားအျပင္ သည္လင့္(ခ္)ကိုပါ ျဖည့္စြက္ၿပီး ကူးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။