ဖက္ခြက္စား
|
6:45 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဗုဒၶဘာသာမွာ
ဂီတ၊ အက၊ ျပဇာတ္ စသည္ အႏုပညာေတြကို အိမ္နိမ့္စံ ထားထားတယ္။ ဒါေပတဲ့
စင္စစ္ အႏုပညာ ဟာ ဘာသာေရး ( Religion ) နဲ႕ သိပၸံ ( Science ) တို႔ ႏွစ္ခု
ၾကား တည့္တည့္မွာ တည္ရွိတယ္ လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္ ။ အႏုပညာ မွာ အဲ့ဒီ
အမည္ႏွစ္ရပ္ရဲ႕ အရည္အေသြးေတြ အညီအမ်ွ ေရာစြက္ ပါဝင္ေနတယ္။ အႏုပညာရဲ႕
ေခါင္းဘက္ပိုင္း ကို နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ မယ္ လို႔ ဆိုရင္
ပန္းဘက္ျခမ္းဟာ ဘာသာေရးရဲ႕ နက္နဲတဲ့ သိျမင္မႈကို အေျခခံထား တယ္။
ဆိုပါစို႔ ~ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ေရးဆြဲတာမ်ိဳး။ သိပၸံသမားေတြလည္း ပန္းခ်ီေရးဆြဲႏိုင္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီ ဝါသနာ ထက္သန္တဲ့ သိပၸံ ပညာရွင္ေတြ လည္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ရိုးရွင္းပါတယ္ ။ ဘာသာတရားက အထိုက္ အေလ်ာက္ ေပးစြမ္း တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး ကို ဘာသာေရး မလုပ္သူ လည္း အႏုပညာ မွာ ရွာေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကမၻာ့ဘာသာ ေပါင္းစံု တို႔ရဲ႕ ျပယုဂ္ မွာ အႏုပညာဟာ နက္နက္ နဲနဲ စိမ့္ဝင္ေန တယ္။
ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလည္း အႏုပညာဟာ ပင္မက်တဲ့ တစ္ေနရာကို ယူထားပါတယ္။ အႏုပညာ အတိမ္အနက္နဲ႔ လူမႈ လူ႕ေဘာင္ ရဲ႕ သရုပ္ ကို တြဲဖက္ ျမင္ေတြ႕ရေလ့ ရွိတယ္။ အႏုပညာမွာ ဘာသာေရးရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ဟာ အထူးသျဖင့္ ထင္ဟပ္တယ္။ ဒါေပတဲ့ အမ်ား အားျဖင့္ ဘာသာေရး ဟာ အႏုပညာ ကို ရွံဳ႕ခ်တယ္။ အႏုပညာဟာ ဘာမ်ား အမွား ရွိလို႔ပါလဲ ~ အဲ့ဒါကို ေျပာလိုပါတယ္။
တကယ္က - ဘာသာေရး ထံုမႊမ္း ထားသူ၊ ဘာသာေရး အေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္သူ ဟာ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳ သလို၊ ဘာဝနာ ပြားမ်ားသလို၊ ပန္းခ်ီ ကား တစ္ခ်ပ္ အျပည့္ အဝ ခံစားသိမွတ္ ေရးဆြဲႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္ ။ ဒါေပတဲ့ နည္းပညာပိုင္း ေတြ ခ်ယ္လွယ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို မဆိုလိုဘူး။ ~ ဘာဝနာ ေလးနက္ စိမ့္ဝင္ ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကား ကိုသာ ဆိုလိုတယ္။ ဘာသာေရး ဘက္ကို နီးကပ္တဲ့ အႏုပညာ ဟာ ပိုျပီး ေလးနက္ ၾကည္စင္တယ္။ ဒါဟာ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
လက္ရွိ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီေတြ ကို ၾကည့္ရင္ - နည္းပညာအသားေပးလြန္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ သိပၸံ ဘက္ကို ႏြယ္မယ္။ အၾကမ္းထည္ ဆန္တယ္ ။ သူတို႔ေတြ လည္း ဆိုင္ရာ ဂုဏ္အဂၤါ ရွိေနပါ တယ္။ ၾကည့္သူရဲ႕ ဟဒယအတိုင္း လွပေန ႏိုင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ခံစားမႈ အႏွစ္သာရ နက္နဲမႈကေတာ့ ဆိတ္သုဥ္း ေနမယ္။
ဒီေနရာမွာ - အိုရွိဳး ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကားရပ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဥပမာျပဳျပီး ထုတ္ယူ ၾကည့္ပါမယ္။ ဂီတ၊ စာေပ၊ အႏုပညာ စသည္ တို႔မွာ - ဇင္ရဲ႕ စိမ့္ဝင္ေန မယ့္ အရာေတြ ရွိပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ - ပန္းခ်ီ ကိုပဲ က်ဘမ္းေျပာၾကည့္မယ္။
ပန္းခ်ီ တစ္ခုတည္း ကို ဆိုေနေပမယ့္ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ သဘင္ ေတြမွာလည္း ဘာဝနာ စိမ့္ဝင္မႈ ရွိရင္ ရွိတဲ့ အေလ်ာက္ “ဘာသာေရး ႏြယ္ တဲ့ အႏုပညာ” တစ္ရပ္ဟာ သီးျခား ရွိေနပါတယ္။ စင္စစ္ အႏုပညာ ကို ရွဳံ႕ခ်ၾကတဲ့ ဘာသာစြဲ က်မ္းကိုင္ဆရာ တစ္ခ်ိဳ႕ ရဲ႕ စကားမွာ ~ အႏုပညာဟာ လူသားေတြရဲ႕ အသိကုိ အဆိပ္ခတ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္ ~ ဒ့ါေၾကာင့္ အျပစ္ၾကီးတယ္ ~ တစ္ဆက္ တည္း အႏုပညာဖန္တီးသူ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ အျပစ္သားေတြ ျဖစ္တယ္~ လို႔ ပါရွိတယ္။ အဲ့စကား ဟာ ေက်းဇူးကန္း တာလည္း ျဖစ္သလို- အႏုပညာ နဲ႔ လူကို နားမလည္ရာလည္း က်ပါတယ္။
ဘာသာေရး ဂိုဏ္းဂဏ တံဆိပ္တစ္ရပ္ - ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္တည္တံ့ဖို႔ အႏုပညာက ေဆာင္က်ဥ္းေပးတာ အားလံုး သိပါ တယ္။ ဒါကို ပစ္ပယ္ထားလို႔ မရဘူးရယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမႈ ဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ ကို ျပ႒ာန္း ေရွ႕ေဆာင္ တဲ့ အရာေတြအထဲ အႏုပညာ ပါဝင္ ေနေသး တယ္။ ဒါကိုေရာ ျငင္းပယ္မလား ေမးရပါလိမ့္မယ္ ။ စင္စစ္ ဘာသာ၊ သာသနာကို အႏူးညံ့ဆံုးနဲ႔ ေရရွည္ တည္တံ့ေအာင္ ေဖာ္က်ဴးျပေန တဲ့့ ျပယုဂ္ ဟာ အႏုပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြ ရဲ႕ စိတ္ကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ ေစႏိုင္တဲ့ ေလာကီ ပညာ ဟာလည္း အႏုပညာ သာ ျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အဆက္ဆက္ မွာ အႏုပညာ ကို အသံုးခ်ျပီး ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရးေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ "ကိုယ္စားျပဳ" ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္က အဲ့ဒီ စြပ္စြဲခ်က္ေတြမွာ ပါဝင္တဲ့ စကားေတြ အတိုင္း ~ လူေတြ ရဲ႕ အသိ ကုိ အစြဲ အျဖစ္ အဆိပ္ခတ္ တာဟာ အႏုပညာ မဟုတ္ပါဘူး ။ လူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တလြဲဆံပင္ေကာင္း အသံုးခ်ရင္ အသံုးခ်သူ လြဲမွာပဲ။ က်ေနာ္ ဒီပို႔စ္ တစ္ခု လံုး ေျပာလိုတဲ့ စကားဟာ ဒါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စင္စစ္ အႏုပညာဟာ ( အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ) ဘာသာေရး ( Religion ) နဲ႕ သိပၸံ ( Science ) တို႔ ႏွစ္ခု ၾကား တည့္တည့္ မွာ တည္ရွိ တယ္။ ေလးနက္တဲ့ အသိ၊ နက္နဲတဲ့ ဘာဝနာ ျပည့္ဝ ေဖာ္က်ဴးရင္ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္တဲ့ အေလ်ာက္ အႏုပညာဟာ ဘာသာေရး ဆန္ေန မွာပဲ။ ဆိုလိုတာက အႏုပညာဟာ သိမႈဆီကိုလည္း ညႊန္းဆိုႏိုင္ေနေၾကာင္း နားလည္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘာအျပစ္မ်ား ရွိေနပါ သ လဲ။ တစ္ဖက္မွာ - အႏုပညာကို ေပ်ာ္ပါး၊ စြဲလမ္းဖို႔ ရာ သက္သက္ အတြက္ သံုးရင္လည္း ရေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အမွား လို႔ ကဲ့ရဲ႕မယ္ ဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းေနတဲ့ သူလို႔ ျပန္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ စစ္စစ္ အႏုပညာကို အေကာင္း အဆိုး ေဝဖန္ မယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ အႏုပညာအေပၚ ခံစားသူရဲ႕ ဟဒယ ၊ အႏုသယကိုလည္း ၾကည့္ျမင္ ေဝဖန္ရပါလိမ့္မယ္။
အႏုပညာ သမား တစ္ဦးကို "ဖက္ခြက္စား၊ အနိမ့္စား၊ ငရဲသား" လို႔ ေဝဖန္မယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ "ဖက္ခြက္၊ အနိမ့္၊ ငရဲ" ေတြနဲ႔ အတူ အႏုပညာ ကိုလည္း ေဝဖန္သူ ကာယကံရွင္က နားလည္ထားဖို႔ လိုပါမယ္။ ဆိုလိုတာက - လူက မွားတာလား ~ အႏုပညာ က မွားသလား ခြဲျခားႏိုင္ ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။
.................
Feb. 3rd. 2012 at 5:30 PM
..................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
..................
ဆိုပါစို႔ ~ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ေရးဆြဲတာမ်ိဳး။ သိပၸံသမားေတြလည္း ပန္းခ်ီေရးဆြဲႏိုင္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီ ဝါသနာ ထက္သန္တဲ့ သိပၸံ ပညာရွင္ေတြ လည္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ရိုးရွင္းပါတယ္ ။ ဘာသာတရားက အထိုက္ အေလ်ာက္ ေပးစြမ္း တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး ကို ဘာသာေရး မလုပ္သူ လည္း အႏုပညာ မွာ ရွာေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကမၻာ့ဘာသာ ေပါင္းစံု တို႔ရဲ႕ ျပယုဂ္ မွာ အႏုပညာဟာ နက္နက္ နဲနဲ စိမ့္ဝင္ေန တယ္။
ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလည္း အႏုပညာဟာ ပင္မက်တဲ့ တစ္ေနရာကို ယူထားပါတယ္။ အႏုပညာ အတိမ္အနက္နဲ႔ လူမႈ လူ႕ေဘာင္ ရဲ႕ သရုပ္ ကို တြဲဖက္ ျမင္ေတြ႕ရေလ့ ရွိတယ္။ အႏုပညာမွာ ဘာသာေရးရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ဟာ အထူးသျဖင့္ ထင္ဟပ္တယ္။ ဒါေပတဲ့ အမ်ား အားျဖင့္ ဘာသာေရး ဟာ အႏုပညာ ကို ရွံဳ႕ခ်တယ္။ အႏုပညာဟာ ဘာမ်ား အမွား ရွိလို႔ပါလဲ ~ အဲ့ဒါကို ေျပာလိုပါတယ္။
တကယ္က - ဘာသာေရး ထံုမႊမ္း ထားသူ၊ ဘာသာေရး အေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္သူ ဟာ ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳ သလို၊ ဘာဝနာ ပြားမ်ားသလို၊ ပန္းခ်ီ ကား တစ္ခ်ပ္ အျပည့္ အဝ ခံစားသိမွတ္ ေရးဆြဲႏိုင္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္ ။ ဒါေပတဲ့ နည္းပညာပိုင္း ေတြ ခ်ယ္လွယ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို မဆိုလိုဘူး။ ~ ဘာဝနာ ေလးနက္ စိမ့္ဝင္ ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကား ကိုသာ ဆိုလိုတယ္။ ဘာသာေရး ဘက္ကို နီးကပ္တဲ့ အႏုပညာ ဟာ ပိုျပီး ေလးနက္ ၾကည္စင္တယ္။ ဒါဟာ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္တယ္။
လက္ရွိ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီေတြ ကို ၾကည့္ရင္ - နည္းပညာအသားေပးလြန္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ သိပၸံ ဘက္ကို ႏြယ္မယ္။ အၾကမ္းထည္ ဆန္တယ္ ။ သူတို႔ေတြ လည္း ဆိုင္ရာ ဂုဏ္အဂၤါ ရွိေနပါ တယ္။ ၾကည့္သူရဲ႕ ဟဒယအတိုင္း လွပေန ႏိုင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ခံစားမႈ အႏွစ္သာရ နက္နဲမႈကေတာ့ ဆိတ္သုဥ္း ေနမယ္။
ဒီေနရာမွာ - အိုရွိဳး ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကားရပ္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဥပမာျပဳျပီး ထုတ္ယူ ၾကည့္ပါမယ္။ ဂီတ၊ စာေပ၊ အႏုပညာ စသည္ တို႔မွာ - ဇင္ရဲ႕ စိမ့္ဝင္ေန မယ့္ အရာေတြ ရွိပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ - ပန္းခ်ီ ကိုပဲ က်ဘမ္းေျပာၾကည့္မယ္။
ဇင္ဆရာ ေတြလည္း ပန္းခ်ီ ဆြဲေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ ပန္းခ်ီေတြဟာ အျခား ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ မတူဘူးရယ္။ ဇင္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္ရင္ ႏူးညံ့ တဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္ရပ္ ျဖတ္ခနဲ ျဖစ္ေပၚေၾကာင္း၊ ၾကည္ရႊင္တဲ့ သႏၱာန္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း စိတ္ပညာ ဆရာေတြ အပါအဝင္ အႏုပညာရွင္ေတြ လက္ခံထားၾကတယ္။ ေပါ့ပါးတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ မ်ိဳး ျဖစ္တယ္ လို႔ ေခၚႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။
သမားရိုးက် ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕မႈမ်ိဳး ကို ဂစ္တာ တီးရင္း၊ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ၾကည့္ရွဳရင္း ခံစား ရရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ဇင္ပန္းခ်ီကား ေတြက အဲ့ဒီ ေဘာင္ေတြထဲက လြတ္ထြက္ရင္း ~ ပစၥဳပၸန္ ခဏတာ အေပၚ အာရံု ျငိမ္ဝပ္သြားေစတယ္။ ဘဝအျမင္ ကို ေပးတယ္လို႔ ေျပာရင္ ရႏိုင္ေပမယ့္ ခ်ဲ႕ကားရာ က်ႏိုင္ပါတယ္။ ပီကာဆို၊ ဒါလီ နဲ႔ အျခား ပန္းခ်ီဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ အခ်ိဳ႕ အတြက္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာ ဟာ ဇင္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ နည္းပညာ ဆန္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္။ သိပၸံ သေဘာ ပါဝင္ေနႏိုင္ ေသးတယ္။
ဒါဆို ဟုတ္ျပီ။ ဇင္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ပီကာဆိုရဲ႕ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ဘာမ်ား ကြာလို႔လဲ လို႔ ခင္ဗ်ား ေမးေကာင္း ေမးမယ္။ စင္စစ္ ~ အသြင္သ႑ာန္ ဘာမွ မကြာျခား ပါဘူး ~ ေရးဆြဲတဲ့ အျမင္ေဘာင္ ၊ သိစိတ္ ကသာ သိသိသာသာ ကြာျခား ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာ က ဇင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ေတြမွာ ဘာဝနာ အရွိန္အဝါ ရွိေနတယ္။ ဘာဝနာ က ရရွိတဲ့ သိျမင္မႈ သက္သက္ စိမ့္ဝင္ေနတယ္။
ဇင္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခင္ဗ်ား ၾကည့္ဖူးလား။ ပန္းခ်ီ ပိတ္ကား အတြင္းမွာ ေတာင္တန္းေတြ အၾကီးၾကီးေတြ ရွိႏုိင္တယ္။ သစ္ပင္ စိမ့္စမ္းေတြ တက်ယ္ တေျပာ ၾကီး ရွိေနႏိုင္တယ္။ လစႏၵာနဲ႔ အေမွာင္ေတြ ထူထူပိန္းပိန္း ရွိေနႏိုင္တယ္။ ဒါေပတဲ့ ခင္ဗ်ား ျမင္ေတြ႕ ရမွာ က ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ လူသားရဲ႕ အသြင္သႏၱာန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါဝင္ေနတဲ့ လူရိပ္ေတြဟာ ေသးငယ္ လြန္း တယ္။
အေနာက္တိုင္း ပန္းခ်ီကားေတြဟာ တစ္ခ်ပ္လံုး အျပည့္ ေဆးေရာင္မ်ိဳးစံု ဆြဲ ခ်ယ္ ထားႏိုင္တယ္။ လူသားေတြရဲ႕ ပံုပန္းသ႑ာန္ဟာ ထင္ရွား သိသာ ေနလိမ့္မယ္။ ဇင္မွာ အဲ့ဒီ ပန္းခ်ီေတြဟာ အခ်ိဳးမက်ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဇင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြမွာေတာ့ ပန္းခ်ီကား တျပည့္လံုး ခ်ယ္ခ်င္မွ ခ်ယ္လိမ့္မယ္။ လူသားလည္း ပါဝင္ခ်င္မွ ပါဝင္မယ္။ သဘာဝရဲ႕ အျဖစ္သာ ကဲမိုး ေနတတ္ပါတယ္။ လူသား ေတြရဲ႕ အျဖစ္ကို သဘာဝ ေတာေတာင္ ေရေျမေတြကသာ ဖံုးလႊမ္းထားတယ္။ တကယ္ စင္စစ္ လူသားဟာ ဒီေလာကဓာတ္ ရဲ႕ ေသးငယ္တဲ့ တစ္ေနရာေလး သာ ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါကို ဇင္ ပန္းခ်ီကား ေတြက အတိအက် ေဖာ္ျပတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဇင္ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း ရွိေနတတ္တယ္။ ဆြဲသားေနစဥ္ ခဏ ~ သိရွိခံစားစိတ္ဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ၾကည္ရွဳသူရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ကို တိုက္ရိုက္ သက္ေရာက္ ပါတယ္။ ပန္းခ်ီကား အတြင္း စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္မႈ သက္သက္ဟာ ရွဳၾကည့္သူရဲ႕ ဘဝင္စိတ္ထဲ ရုတ္ျခည္း ဝင္ေရာက္ ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဇင္ပန္းခ်ီေတြက အျခားနဲ႔ မတူဘဲ ဘာေတြ ကြဲျပားေန လို႔ပါလဲ ေမး ရင္ ~ ဇင္ ပန္းခ်ီေတြဟာ ခံစားမႈထက္ ဘာဝနာကို တိုက္ရိုက္ ညႊန္းဆိုေနပါတယ္။ အဲ့ဒီ အခ်က္ေၾကာင့္ အျခား ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ မတူ၊ ကြဲျပားေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Osho
ပန္းခ်ီ တစ္ခုတည္း ကို ဆိုေနေပမယ့္ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ သဘင္ ေတြမွာလည္း ဘာဝနာ စိမ့္ဝင္မႈ ရွိရင္ ရွိတဲ့ အေလ်ာက္ “ဘာသာေရး ႏြယ္ တဲ့ အႏုပညာ” တစ္ရပ္ဟာ သီးျခား ရွိေနပါတယ္။ စင္စစ္ အႏုပညာ ကို ရွဳံ႕ခ်ၾကတဲ့ ဘာသာစြဲ က်မ္းကိုင္ဆရာ တစ္ခ်ိဳ႕ ရဲ႕ စကားမွာ ~ အႏုပညာဟာ လူသားေတြရဲ႕ အသိကုိ အဆိပ္ခတ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္ ~ ဒ့ါေၾကာင့္ အျပစ္ၾကီးတယ္ ~ တစ္ဆက္ တည္း အႏုပညာဖန္တီးသူ အႏုပညာရွင္ေတြဟာ အျပစ္သားေတြ ျဖစ္တယ္~ လို႔ ပါရွိတယ္။ အဲ့စကား ဟာ ေက်းဇူးကန္း တာလည္း ျဖစ္သလို- အႏုပညာ နဲ႔ လူကို နားမလည္ရာလည္း က်ပါတယ္။
ဘာသာေရး ဂိုဏ္းဂဏ တံဆိပ္တစ္ရပ္ - ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရွည္တည္တံ့ဖို႔ အႏုပညာက ေဆာင္က်ဥ္းေပးတာ အားလံုး သိပါ တယ္။ ဒါကို ပစ္ပယ္ထားလို႔ မရဘူးရယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမႈ ဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ ကို ျပ႒ာန္း ေရွ႕ေဆာင္ တဲ့ အရာေတြအထဲ အႏုပညာ ပါဝင္ ေနေသး တယ္။ ဒါကိုေရာ ျငင္းပယ္မလား ေမးရပါလိမ့္မယ္ ။ စင္စစ္ ဘာသာ၊ သာသနာကို အႏူးညံ့ဆံုးနဲ႔ ေရရွည္ တည္တံ့ေအာင္ ေဖာ္က်ဴးျပေန တဲ့့ ျပယုဂ္ ဟာ အႏုပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြ ရဲ႕ စိတ္ကို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ ေစႏိုင္တဲ့ ေလာကီ ပညာ ဟာလည္း အႏုပညာ သာ ျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အဆက္ဆက္ မွာ အႏုပညာ ကို အသံုးခ်ျပီး ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ိဳးေရးေတြကို ေဖာ္ေဆာင္ "ကိုယ္စားျပဳ" ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္က အဲ့ဒီ စြပ္စြဲခ်က္ေတြမွာ ပါဝင္တဲ့ စကားေတြ အတိုင္း ~ လူေတြ ရဲ႕ အသိ ကုိ အစြဲ အျဖစ္ အဆိပ္ခတ္ တာဟာ အႏုပညာ မဟုတ္ပါဘူး ။ လူေတြ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တလြဲဆံပင္ေကာင္း အသံုးခ်ရင္ အသံုးခ်သူ လြဲမွာပဲ။ က်ေနာ္ ဒီပို႔စ္ တစ္ခု လံုး ေျပာလိုတဲ့ စကားဟာ ဒါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စင္စစ္ အႏုပညာဟာ ( အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ) ဘာသာေရး ( Religion ) နဲ႕ သိပၸံ ( Science ) တို႔ ႏွစ္ခု ၾကား တည့္တည့္ မွာ တည္ရွိ တယ္။ ေလးနက္တဲ့ အသိ၊ နက္နဲတဲ့ ဘာဝနာ ျပည့္ဝ ေဖာ္က်ဴးရင္ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္တဲ့ အေလ်ာက္ အႏုပညာဟာ ဘာသာေရး ဆန္ေန မွာပဲ။ ဆိုလိုတာက အႏုပညာဟာ သိမႈဆီကိုလည္း ညႊန္းဆိုႏိုင္ေနေၾကာင္း နားလည္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဘာအျပစ္မ်ား ရွိေနပါ သ လဲ။ တစ္ဖက္မွာ - အႏုပညာကို ေပ်ာ္ပါး၊ စြဲလမ္းဖို႔ ရာ သက္သက္ အတြက္ သံုးရင္လည္း ရေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အမွား လို႔ ကဲ့ရဲ႕မယ္ ဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ကန္းေနတဲ့ သူလို႔ ျပန္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ စစ္စစ္ အႏုပညာကို အေကာင္း အဆိုး ေဝဖန္ မယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ အႏုပညာအေပၚ ခံစားသူရဲ႕ ဟဒယ ၊ အႏုသယကိုလည္း ၾကည့္ျမင္ ေဝဖန္ရပါလိမ့္မယ္။
အႏုပညာ သမား တစ္ဦးကို "ဖက္ခြက္စား၊ အနိမ့္စား၊ ငရဲသား" လို႔ ေဝဖန္မယ္ ဆိုရင္ အဲ့ဒီ "ဖက္ခြက္၊ အနိမ့္၊ ငရဲ" ေတြနဲ႔ အတူ အႏုပညာ ကိုလည္း ေဝဖန္သူ ကာယကံရွင္က နားလည္ထားဖို႔ လိုပါမယ္။ ဆိုလိုတာက - လူက မွားတာလား ~ အႏုပညာ က မွားသလား ခြဲျခားႏိုင္ ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။
.................
Feb. 3rd. 2012 at 5:30 PM
..................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/
..................
0 comments:
Post a Comment