အင္တာနက္ေဒါင္း(ေတာင္း)တဲ့ေရာဂါ

လက္ရွိေနတဲ့ေနရာကေန အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မိုင္(၅ဝ)ေဝးတဲ့ေနရာကို ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကီးကေျပာတယ္ "အိမ္မွာ အင္တာနက္မရွိဘူး... ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွရမယ္ေနာ္"တဲ့။ အင္တာနက္မရွိရင္ ကၽြန္မ မေနတတ္မွန္းသူသိလို႔ ေျပာတာပါ။ မရွိေတာ့လည္း မရွိဘူးေပါ့.. ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲလို႔။ အင္တာနက္မရွိေတာ့ လုပ္စရာေတြ ပိုလုပ္ရတာေပါ့လို႔။ ဖတ္စရာအေၾကြး၊ ေရးစရာအေၾကြးေတြက အမ်ားႀကီးေလ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းသြားတယ္.. အင္တာနက္မရွိတဲ့ သံုးရက္၊ ေလးရက္မွာေတာ့ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီး၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္၊ ဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းလုပ္ခ်ထားတဲ့ အီးဘုတ္ေတြဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေရးမယ္ဆိုၿပီး တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ရပ္ထားတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ စာကို ဆက္ေရးတယ္။ အင္တာနက္မရွိလဲ ရေနတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေနမိတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတေလ ျမန္မာေဖာင့္မေပၚတဲ့ ဖုန္းနဲ႔ ဟိုဝင္ၾကည့္ ဒီဝင္ၾကည့္ေသးတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေနေတာ့ အင္တာနက္လဲ မေလွ်ာက္ေပးေသးဘူး။ စိတ္က ခုလုလုျဖစ္လာၿပီ။ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ကို အေရးတႀကီး ေမးလ္ပို႔စရာရွိတာကို သြားသတိရမိေတာ့ စိတ္က ပိုပိုခုလာတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ေမးလ္ပို႔စရာရွိတယ္လို႔ ေမာင္ႀကီးကိုေလာေတာ့ သူက သူ႔ဖုန္းကိုကြန္ျပဴတာနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ ဖုန္းနဲ႔ကြန္ျပဴတာကို ခ်ိတ္ၿပီးသံုးလို႔ရတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ေတာ့ အင္တာနက္မရွိလဲ ရပါတယ္ဆိုတဲ့စိတ္က ေနမသိ၊ ထိုင္မသာပိုျဖစ္လာတယ္။ ဖုန္းကလည္း အင္တာနက္ကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ပဲ သံုးရေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ခဏေလာက္ဝင္ရလည္း မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ေဆးလိုေနတဲ့ ေဆးသမားလို ခ်ိတ္ခ်ိတ္ေပးဖို႔ ပူဆာေတာ့တယ္။

ဖုန္းနဲ႔ကြန္ျပဴတာကိုဆက္ၿပီး အင္တာနက္ခ်ိတ္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ အီးေမးလ္ဖြင့္တယ္၊ တစ္ၿပိဳင္ထဲမွာ ဂူဂယ္readerဖြင့္တယ္၊ တစ္ၿပိဳက္ထဲမွာ ေဖ့စ္ဘုတ္ဖြင့္တယ္၊ ဘေလာ့ဖြင့္တယ္။ ၿပီးရင္ အီးေမးလ္က ေမးလ္ကိုစစ္တယ္။ ၿပီးရင္ အင္တာနက္ကို ပိတ္လိုက္ေရာ... မဟုတ္ရင္ ဖုန္းကကန္႔သတ္ထားတာျပည့္လို႔ တစ္ေန႔နည္းနည္း နည္းနည္းစားေနရကေန လံုးဝမစားရေတာ့တဲ့အခါ ပိုေနရခက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ၿပီးမွ readerကို စိတ္ေျပနေျပဖတ္တယ္။ ဟိုးအရင္က ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ဘဲ ေခါင္းစဥ္ပဲဖတ္တဲ့ဆိုက္တခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ တစ္လံုးခ်င္းဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ျဖတ္လိုက္ေတာ့ loading.. loadingနဲ႔ပဲ တခ်ဳိ႕ဆိုက္က ပံုေတြလည္းမေပၚလာဘူး။ ဖတ္ရင္း.. ဖတ္ရင္း မၿပီးခင္ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာကလည္း ဖြင့္မလာေတာ့ဘူး။ အဲလိုနဲ႔ ႏွေျမာတသနဲ႔ Xကိုႏွိပ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔တစ္ေန႔အတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေနသာထိုင္သာရွိသြားပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေဆးမီွဝဲသလို တစ္ေန႔ကို နည္းနည္းသံုးလိုက္ ေနသာထိုင္သာရွိလိုက္နဲ႔.. ေမာင္ႀကီးရဲ႕ဖုန္းျပည့္ခါနီးၿပီဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ဖုန္းကို သံုးလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ အင္တာနက္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေပးဖို႔လည္း ေလာရေသးတယ္။ နားပူနားဆာလုပ္လြန္းလို႔ နားညီးသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕... နားေအးေအာင္ သူျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေပးပါတယ္။ ဒါေတာင္ အင္တာနက္မရွိလည္းရတယ္ စာေရးမယ္၊ စာဖတ္မယ္ဆိုလို႔ ခနဲ႔ေသးတယ္။ တကယ္ဆို ဒီေရာဂါက အစမွာ မစဲြတာပဲေကာင္းပါတယ္။ စဲြၿပီးဆိုရင္ ျဖတ္ရေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ကိုနည္းနည္းသံုးရလည္း ေက်နပ္တတ္တယ္။ ဒါကလည္း ေခတ္ေရစီးေနာက္လိုက္ရတဲ့ အိုင္တီေခတ္ဆိုေတာ့ အခုျဖစ္၊ အခုတင္၊ အခုျမင္၊ အခုသိမွ အဲဒီတစ္ေန႔အတြက္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္လို႔ ခံစားရလို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာနက္ေဒါင္း(down)တဲ့အခါ အင္တာနက္ေပးပါ.. ေပးပါလို႔ ... ေတာင္းဆိုခဲ့မိေတာ့တယ္...

ႏိုင္းႏိုင္းစေန

--
Be Happy,
          Moe Moe.