ျမန္မာျပည္တကၠသိုလ္အဆင့္အတန္း တိုးတက္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။

Htun Aung Gyaw October 7, 2014 at 7:35pm

ဂ်ပန္တိုင္းေန႔စဥ္သတင္းစာ၌ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၃ ရက္ေန႔စြဲပါ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္မ်ားသည္ ကမၻာအဆင့္အတန္းထိပ္ေနရာမွေနျပီး တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က်လာေနသည္လို႔ ေရးထားသည့္ သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ သတင္းေရးသားသူ မာဆာကီ ကာမဲဒါ (Masaaki Kameda) က တိုက်ဳိတကၠသိုလ္သည္ အာရွတိုက္တြင္ ထိပ္ဆံုးမွရွိေနေသာ္လည္း က်န္တကၠသိုလ္ ၄ ခုမွာမူ နဂိုမူလအဆင့္မွ ေလ်ာက် လာခဲ့သည္ဟု ေဝဖန္ေထာက္ျပခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္မ်ားအဆင့္ သတ္မွတ္ေရးမဂၢဇင္းက ကမၻာႏိုင္ငံမ်ားရွိ တကၠသိုလ္မ်ားထဲတြင္ အဆင့္ျမင့္ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ ၂၀၀ စာရင္းကို ဗုဒၶဟူးေန႔က ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ က်န္ဂ်ပန္တကၠသိုလ္ ၄ ခုမွာမူ အဆင့္ ၂၀၀ အတြင္းဝင္ေသာ္လည္း သူတို႔၏ မူလအဆင့္အတန္းမွ ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ျပည္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္ၾကီးကို “တိုဒိုင္း” ဟုလည္း ေခၚတြင္သည္။ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္သည္ မႏွစ္က သူ႔အဆင့္ ၂၃ ကို ယခုႏွစ္ ၂၀၁၄-၁၅တြင္ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ က်ဳိတိုတကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၅၂ မွ ၅၉ သိ႔ု ေလ်ာခ်သြားျပီး၊ တုိက်ဳိစက္မႈတကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၁၂၅ မွ ၁၄၂ သို႔ ေလ်ာ့က်လာျပီး၊ အိုဆာကာ တကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၁၄၄ မွ ၁၅၇ သုိ႔ ေလ်ာက်ခဲ့သည္။ တိုဟိုကူးတကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၁၅၀ မွ ၁၆၅ အဆင့္ကိုက်သြားခဲ့သည္။ ဂ်ပန္အစိုးရအေနႏွင့္ တကၠသိုလ္မ်ား တိုးတက္လာေရးကို အားေပးဖို႔ ဂ်ပန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ရွင္ဆိုအာေဘးက ဆံုးျဖတ္ထားျပီး ပညာေရးဝန္ၾကီးက ႏိုင္ငံပုိင္တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ပုဂၢလိကပိုင္တကၠသိုလ္ ၃၇ ခုကို ကမၻာ့တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္မႈကို အဆင့္ျမင့္မားလာေစရန္ ေထာက္ပံ့ကူညီသြားမည္ဟု ေျပာသည္။ တိုင္းမဂၢဇင္း၏ အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္မ်ားအဆင့္ကို စစ္တမ္း ေကာက္ယူ သတ္မွတ္ေပးသည့္ အယ္ဒီတာ ဖီးလ္ဘယ္ရီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္ထဲတြင္ ဂ်ပန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ရွင္ဇိုအာေဘ၏ ပညာေရးဗ်ဴဟာသည္ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္ ၁၀ ခုကို ကမၻာအဆင့္မွီ ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ ၁၀၀ အတြင္း ေရာက္ရွိလာေစရန္ ရည္ရြယ္လုပ္ေဆာင္ေနသည္ ဟုဆိုသည္။
ႏိုင္ငံတကာထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားတြင္ တိုက်ဳိတကၠသိုလ္၊ က်ဳိတုိတကၠသိုလ္၊ အိုဆာကားတကၠသိုလ္ မ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ အာရွရွိ အျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ဂ်ပန္ျပီးလွ်င္ ဒုတိယေနရာလိုက္ေနေသာ တကၠသိုလ္မွာ စကၤာပူတကၠသိုလ္ ျဖစ္သည္။ ေဟာင္ေကာင္တကၠသိုလ္သည္ ယခင္ကရွိေသာ အဆင့္ ၄၃ မွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနျပီး၊ ဘီဂ်င္းတကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၄၅ မွ ၄၈ သို႔ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဆင္ဟာတကၠသိုလ္မွာ အဆင့္ ၅၀ မွ ၄၉ သို႔ တက္လာသည္။ ေတာင္ကိုရီးယားဆိုးလ္အမ်ိဳးသား တကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၄၄ မွ ၅၀ သို႔ က်သြားသည္။ ေဟာင္ေကာင္ စက္မႈႏွင့္သိပၸံ တကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၅၁ တြင္ ရရွိျပီး ကိုရီးယားစက္မႈႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္သည္ အဆင့္ ၅၆ မွ ၅၂ သို႔ ခုန္တက္သြားသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ တုိက်ဳိတကၠသိုလ္သည္ အာရွတြင္ နံပါတ္တစ္အဆင့္ကို ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းထားႏိုင္ျပီး၊ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္ ၅ ခု သည္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ ၂၀၀ အတြင္းတြင္ တန္းဝင္တကၠသုိလ္မ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ပါဝင္သည္။ ေတာင္ကိုရီးယားႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္သည္ ဂ်ပန္ေနာက္မွလုိက္ၿပီး ကမၻာ့ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ ၂၀၀ အတြင္းတြင္ ၄ ေနရာ ယူထားသည္။ တရုတ္က သူတုိ႔ေနာက္တြင္ရွိၿပီး ကမၻာ့ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ ၂၀၀ အတြင္းတြင္ ၃ ေနရာ ယူထားသည္။

ကာလီဖိုးနီးယားစက္မႈတကၠသိုလ္သည္ ေလးႏွစ္ဆက္တိုက္ ကမၻာအဆင့္တစ္အျဖစ္ ဆက္လက္ျပီး ထိပ္မွ ေနရာယူထားစဲျဖစ္သည္။ ဟားဘတ္တကၠသိုလ္သည္ ကမၻာတြင္ ဒုတိယလိုက္သည္၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္က တတိယ လိုက္သည္၊ စတင္းဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္သည္ စတုတၳ လိုက္သည္၊ ကင္းဘရစ္ခ္် တကၠသိုလ္သည္ ပဥၥမလိုက္သည္။ ျဗိတိသွ်မဂၢဇင္းက တကၠသိုလ္မ်ားအဆင့္ကို သတ္မွတ္ရာတြင္ နယ္ပယ္ ၅ ခုကုိ ေလ့လာ၍ အကဲျဖတ္ၾကသည္။ စက္မႈလုပ္ငန္းမွဝင္ေငြ၊ သင္ၾကားမႈ၊ ကိုးကားမွီျငမ္းခ်က္မ်ား၊ သုေတသနျပဳမႈႏွင့္ နိုင္ငံတကာအျမင္တို႔ကုိ ၾကည့္ရွဳျပီး အကဲျဖတ္ၾကသည္။

အထက္ပါအၾကာင္းအရာကိုဖတ္႐ႈျခင္းျဖင့္ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ၏ တကၠသုိလ္မ်ားသည္ အာရွရွိ တကၠသိုလ္မ်ား အၾကားတြင္ ကမၻာထိပ္တန္းတကၠသိုလ္မ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္လာႏိုင္ျခင္းမွာ အစိုးရ၏အျမင္က်ယ္မႈ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္မႈ၊ ပညာေရးတြင္ အင္တိုက္အားတိုက္ ရင္းႏွီးျမဳပ္နွံမႈတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ အျခားအာရွႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ စကၤာပူႏိုင္ငံႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္တို႔သည္လည္း ကမၻာ့ထိပ္တန္း တကၠသိုလ္၂၀၀ စာရင္းဝင္ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို အားက်စြာေတြ႔ရသည္။

ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္သည္ကမၻာ့ထိပ္တန္းဝင္မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း တခ်ိန္က စကၤာပူသမတၾကီး လီကြမ္းယူက အားက်ခဲ့ရသည့္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ၾကီးမ်ားထဲတြင္  စာရင္းဝင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ ကြ်န္းႏိုင္ငံေလးျဖစ္ျပီး သယံဇာတခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္လ်က္ ကမၻာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝျပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလုပ္ အဆင့္ျမင့္ စက္ပစၥည္းမ်ား၊ ကားမ်ား၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား၊ ေဆးဝါးမ်ားကို တြင္က်ယ္စြာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းမွာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရွိ ကမၻာ့အဆင့္မီ ထိပ္တန္းတကၠသုိလ္မ်ားမွ ပညာတတ္ လူသားရင္းျမစ္မ်ားကုိ ေမြးထုတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ စကၤာပူႏိုင္ငံသည္ ကြ်န္းျမိဳ႕ႏိုင္ငံငယ္ေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း ပညာတတ္မ်ားကို ကမၻာ့အဆင့္မွီ ေကာင္းစြာ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္ဝေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္လာခဲ့ျခင္းမွာ ပညာေရးကို အစိုးရက အားေပးခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်က္က တိုင္းျပည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝလာျခင္းသည္ ထိုတိုင္းျပည္ရွိ သဘာဝသယံဇာတရင္းျမစ္မ်ား ၾကြယ္ဝမႈႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဘဲ လူသားရင္းျမစ္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈႏွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ သဘာဝသယံဇာတမ်ား ေပါမ်ားၾကြယ္ဝေသာ္လည္း ယင္းတုိ႔ကို အသံုးျပဳျပီးကုန္ ေခ်ာမ်ားအျဖစ္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေသာ ပညာတတ္မ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား ခ်ိဳ႕တဲ့ေနျခင္း၊ ပညာေရးကို စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္မွ လစ္လ်ဴ႐ႈထားျခင္း၊ ကုန္ၾကမ္းမ်ား ထုတ္ေရာင္းဖို႔ ေလာက္သာ စဥ္းစားခဲ့သည့္အတြက္ လူမြဲႏိုင္ငံဘဝမွ မတက္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ထိုအျဖစ္မွ ေက်ာ္လြန္၍ ကမၻာ့အဆင့္မွီ ပညာတတ္မ်ား ေမြးထုတ္ရန္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းရွိ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ားကို ကမၻာ့အဆင့္မွီ ေက်ာင္းမ်ား အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာရန္ အစိုးရက ေငြလံုးေငြရင္းျဖင့္ ပံ့ပိုးေပးဖို႔လိုသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ရာတြင္-

(၁) ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္ၾကီးကို ယခင္ကအတိုင္း ဓါတ္ခြဲခန္းပစၥည္းမ်ား အစံုအလင္ျပန္လည္ တပ္ဆင္ေပးျခင္း။ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ စာသင္ေဆာင္မ်ားတြင္ မလိုလားအပ္သည့္ ရံုးခန္းမ်ားဖြင့္၍ ေနရာယူထား ျခင္းမ်ားကိုလည္း ဖယ္ရွားပစ္ျပီး စာသင္ေက်ာင္းသက္သက္ကိုသာထားရွိေစျခင္း။ ပညာေရး သက္သက္သာ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားမ်ား စာသင္ခန္းျပင္ပ ေဘာလံုးအားကစားကြင္းမ်ား၊ တင္းနစ္ကြင္းမ်ား၊ ေရကူးကန္မ်ား၊ နားေနခန္းမ်ား၊ အေဆာင္တိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံတကာသတင္းမ်ား၊ ဘာသာရပ္မ်ားကို ေလ့လာႏိုင္ေသာ အင္တာနက္ ခန္းမ်ား၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာေပမ်ားကိုေလ့လာႏိုင္သည့္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားထားရွိေပးဖို႔ လိုေပသည္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အေလးမရံုၾကီးတြင္ရွိသည့္ အေလးမ်ား၊ အားကစားပစၥည္းမ်ားကို စစ္သားမ်ားကအားလံုးမယူသြားခဲ့ျပီး အေလးရံုၾကီးကို ပိတ္ထားခဲ့သည္မွာ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ျဖစ္သည္။ ထိုပ်က္စီးစျပဳေနေသာ အေလးရံုၾကီးကို ျပန္လည္ျပဳုျပင္မြန္းမံျပီး တကၠသိုလ္တခု၏ ဂုဏ္အဂၤါရပ္ႏွင့္အညီ ေက်ာင္းသားမ်ား အားကစားလုပ္ရန္အတြက္ ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ ေပးသင့္သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ထိုအေလးရံုေစာင့္ အလုပ္သမား ဦးေက်ာ္သိန္းႏွင့္ မိသားစုဝင္မ်ားကို လူအမ်ားသိမ္းၾကံဳးဖမ္းဆီးစဥ္တြင္ စစ္တပ္မွ ေရာေႏွာဖမ္းဆီးသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္မွျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။)

(၂) အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းစြာျဖင့္ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီးေဆာင္မ်ားကိုဖ်က္ျပီး စာသင္ေဆာင္မ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာ ရံုးခန္းမ်ားလုပ္၍ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဦးေရကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ ေလ်ာ့ခ်ျပီး လုပ္ေဆာင္ထားမႈမ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္၍ နစ္စဥ္ တိုးပြားလာေနေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေနထုိင္ခြင့္ေပး၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိေရးကို ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း။ ဥပမာ- ေယာက္်ားေလး ေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ မႏၱေလးေဆာင္၊ ရာမညေဆာင္၊ အမရေဆာင္၊ အင္းဝေဆာင္တို႔ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ မာလာေဆာင္ႏွင့္ သီရိေဆာင္တို႔ကို မူလေက်ာင္းသား/သူ အေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ျပန္လည္ထားရွိေရးသည္ အေရးၾကီးသည္။ သို႔မွသာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ လူငယ္မ်ား ျမိဳ႕တြင္လာေရာက္ေနထုိင္ကာ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ နယ္မွလာတက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ရွိေသာ အေဆာင္မ်ားတြင္ မထားဘဲ ရပ္ေဝးတြင္ ျဖစ္သလို ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားတြင္ ေနေစျခင္းသည္ စာနာမႈကင္းမဲ့ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္ၿပီး ဘြဲ႕ႀကိဳတက္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႀကီး ရွိေနလ်က္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပင္သုိ႔ ႏွစ္နာရီထက္မနည္း ကားစီး၍ ေက်ာင္းတက္ေစျခင္းသည္လည္း အရပ္သားပညာေရးကုိ ႏွိမ္ခ်ထားျခင္းအျဖစ္ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ယေန႔ ပြင့္လင္းလာေသာေခတ္ႀကီးတြင္ မျဖစ္သင့္ေတာ့ေပ။

(၃) ျမန္မာတကၠသိုလ္မ်ား ကမၻာ့အဆင့္အတန္းမွီရန္မေျပာႏွင့္ ယခင္နိမ့္က်ေနေသာ မဆလေခတ္က ရွိခဲ့ေသာ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကိုပင္ မမွီေတာ့သည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္မ်ားအဆင့္ေရာက္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္ေန၍ မရေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖတ္လမ္းမွလိုက္၍ အဆင့္ျမင့္ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ပညာေတာ္ သင္မ်ားကို ဘက္လိုက္မႈမရွိဘဲ တင္းၾကပ္စြာ စစ္ေဆး၍ အမွန္တကယ္ ထက္ျမက္ထူးခြ်န္ေသာ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ျပီး အနာဂါတ္အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္ၾကီးမ်ား ေပၚေပါက္ လာရန္ အစပ်ိဳး စီမံကိန္းခ် လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ ပညာသင္ေစလႊတ္ရာ၌ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမဟုတ္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားကိုလည္း ေစလႊတ္ေပးဖို႔လိုသည္။

(၄) ရင္ေလးစရာေကာင္းသည္မွာ မဆလေခတ္တြင္လက္တဲ့စမ္းပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သံုး၍ အဂၤလိပ္ဘာသာ မွလြဲ၍ က်န္ဘာသာမ်ားအားလံုးကုိ ျမန္မာလို သင္ၾကားရန္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ လက္တဲ့စမ္းျပီး မ်ိဳးခ်စ္ျပလိုက္သျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္စာညံဖ်င္းလာခဲ့ျခင္းသည္ ထိုလက္တဲ့စမ္းစနစ္ေၾကာင့္ ရသည့္ဆိုးက်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီျခင္း မရွိသည့္ ေက်ာင္းပညာေရး စနစ္မွ ေအာင္ျမင္လာေသာဘြဲ႕ရမ်ားကုိ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္သည့္အခါ ထုိဆရာမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားကို နားလည္တတ္ကြ်မ္းေအာင္ သင္မေပးႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရိုက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ျမန္မာစာမွလြဲ၍ ဘာသာရပ္မ်ားအားလံုးကို အဂၤလိပ္လို သင္ၾကားေစသျဖင့္ ဆရာျဖစ္သူမ်ားက အဂၤလိပ္စာေကာင္းေကာင္း မတတ္ဘဲ သင္ၾကားၾကသည့္အခါ ေက်ာင္းသားမ်ား အေနႏွင့္ နားလည္တတ္ကြ်မ္းမႈ မရွိသည့္ ျပႆနာက ျဖစ္လာျပန္သည္။ ထုိအခါ ပညာေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ရျပန္ေတာ့သည္။ ဘာသာရပ္အားလံုး အဂၤလိပ္စာမွလြဲ၍ ျမန္မာလို သင္ၾကားၾကရန္ ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ ျဖစ္လာပါက စနစ္သစ္တြင္ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အထက္တန္းေအာင္ျမင္ျပီးပါက အဆင့္ျမင့္တကၠသိုလ္ပညာေရးကို သင္ၾကားရာတြင္ ျမန္မာလိုျပန္ျပီးသား ဘာသာရပ္အစံု ရွိပါမည္ေလာဟု ေမးစရာရွိလာသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာလိုသာ တတ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာသင္ေစလႊတ္သည့္အခါ ဘာသာစကား မကြ်မ္းက်င္မႈက ၾကီးမားေသာ အဟန္႔အတားတခု ျဖစ္လာေစမည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ ျဖစ္သင့္သည္မွာ နဂိုရွိရင္း သင္ၾကားမႈကုိ ဤအတိုင္းထားျပီး တတ္ကြ်မ္းသူ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ဆရာမ်ားကို ငွားရမ္းကာ ဆရာမ်ားကို ဦးစားေပး မြန္းမံသင္တန္းမ်ားေပးျခင္း၊ အရည္အခ်ုင္းကို တင္းၾကပ္စြာ စစ္ေဆးျခင္းတို႔ျဖင့္ ပညာေရးအရည္အေသြးစံခ်ိန္ကို ျမွင့္တင္ေပးဖို႔လိုေပသည္။ ထို႔ျပင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ ျပည္ပေန အျငိမ္းစား ျမန္မာပါေမကၡမ်ား၊ ပညာတတ္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚ၍ ေနရာေပးျခင္း၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသား ဆရာမ်ားအျဖစ္ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သင္ၾကားခြင့္ေပးျခင္းတို႔သည္လည္း ႏိုင္ငံအတြက္ႏွင့္ ထိုပညာတတ္မ်ား အတြက္ပါ အက်ဳိးရွိေသာအလုပ္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမန္မာစာႏွင့္ သင္ၾကားေစမည္ဆိုုသည့္ သတင္းၾကားေနရသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အနာဂါတ္ဆရာဝန္မ်ားအတြက္ ၾကီးမားေသာအခက္အခဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ရေပလိမ့္မည္။ ေဆးပညာသည္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္သာသင္ၾကားေလ့ရွိျပီး သံုးစြဲသည့္ေဆးမ်ား၊ ေဆးညႊန္းမ်ားသည္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္သာျဖစ္သျဖင့္ ဖားတပုိင္းငါးတပုိင္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ျပီး ႏိိုင္ငံတကာအဆင့္မွီရန္ ပိုမိုခက္ခဲသြားေပေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာႏွင့္သာ သင္ၾကားမည္ဆိုပါက ေဆးပညာဘာသာရပ္မ်ား အားလံုးကို မည္သူက ျမန္မာဘာသာ ျပန္ေပးမည္နည္း စဥ္းစားဖို႔လိုေပသည္။ ျပန္ေပးႏိုင္သူမ်ားရွိေနျပီလား ေမးရေတာ့မည္။ ေရာဂါေပါင္းမ်ားစြာရွိေနေသာ လူ႔ေလာကတြင္ ထိုေရာဂါမ်ားအေၾကာင္း ကုထံုးမ်ား၊ ေရာဂါပိုးမ်ားအေၾကာင္း စသည္တို႔သည္ စာအုပ္ေပါင္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာစာတြင္ လံုးဝမရွိသည့္ အသံုးအႏႈန္းႏွင့္ ေဆးပညာ အေခၚအေဝၚမ်ားကို မည္သို႔ျပန္ဆိုမည္နည္း။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလို တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံတြင္ ဘာသာရပ္တိုင္းကို ဂ်ပန္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုျပီး ေလ့လာႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္အခါ အထစ္အေငါ့ ျဖစ္သျဖင့္ ယေန႔ ဂ်ပန္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဂ်ပန္စာအျပင္ အဂၤလိပ္စာကိုပါ လူငယ္မ်ားက ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ သင္ၾကားေနၾကျပီျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ ယေန႔လႊတ္ေတာ္တြင္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားသည္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို မိမိတုိ႔ရံုးမ်ားတြင္ အလုပ္သင္လုပ္အားေပးမ်ား (Intern) အျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္၏ နိုင္ငံေရးကိစၥရပ္မ်ားကို ေက်ာင္းသားဘဝကပင္ နားလည္သေဘာေပါက္လာေစရန္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကလွ်င္ လႊတ္ေတာ္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေက်ာင္းျပီးပါက ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသို႔ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေသာ ေလ့က်င့္ျပီးသား လူငယ္မ်ိဳးဆက္မ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာႏိုင္ေပသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကမၻာ့ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္စာရင္းဝင္ တကၠသိုလ္မ်ား ေပၚေပါက္လာေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းလ်က္။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၇ ရက္ေန႔ ဒီမုိကေရစီတူေဒး သတင္းစာပါ ေဆာင္းပါး။

အားလံုးကုိ ေလးစားလ်က္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄ မ်ဳိးဆက္)


ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄ မ်ိဳးဆက္)