“ေကာင္းဖုိ႔ရြယ္ေသာ၊ ေခတ္ကုိအထူးသျဖင့္ေမွ်ာ္မိတယ္”

Min Din

(တစ္)
ေျပာမဲ့သာေျပာရတယ္။က်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း အမွတ္သည္းေျခသိပ္ရွိတဲ့ေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ျပီးခဲ့တဲ့ရက္ပုိင္းတုန္းက က်ဳပ္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အလုပ္သမားကဒ္လုပ္ဖုိ႔ ဖူးခက္ျမိဳ႕နယ္အလုပ္သမားရံုးဆီေရာက္ခဲ့တုန္းက က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္က် မိတဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့တဲ့စာေလးတစ္ပုဒ္ကုိခင္ဗ်ား မွတ္မိမယ္ထင္ပါရဲ့။

အဲဒီမိတ္ေဆြကပဲ ျပီးခဲ့တဲ့ညက က်ဳပ္ကုိ ဖုန္းဆက္ျပန္တယ္ဗ်။အႏွီေန႔က မုိးသာစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားတယ္။အလုပ္သမားကဒ္(ဘတ္)မရခဲ့ေသးဘူးဆုိပဲ။ဒါေၾကာင့္မနက္ျဖန္တစ္ ေခါက္ထပ္သြားရအံုးမတဲ့ဗ်ာ။သူကေတာ့ “ခင္ဗ်ားလုိက္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊က်ေနာ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းသြားလုိက္ပါ့မယ္” ဆုိေပမဲ့၊ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ ဟုိရက္ပုိင္းက ငိုခ်င္သလုိလုိျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဟာ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္္းေတာင္ မသိေတာ့တဲ့အျပင္ ဇာတ္လမ္းျပီးေအာင္ စပ္စုခ်င္စိတ္ေပၚလာျပန္ပါေရာဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ပဲ တရားဝင္ကၽြန္စာရင္းဝင္မဲ့ကဒ္ျပား(ဘတ္)စစ္ဆင္ေရး ကုိမေက်ပြဲႏႊဲဖုိ႔ ဒီမနက္အိပ္ယာကေန အေစာၾကီးထျပီး၊ဖူးခက္အန္ေဖရံုးကုိ ဒုတိယမၸိႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေရာက္ခဲ့ျပန္ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
အန္ေဖရံုးထဲကုိ က်ဳပ္တုိ႔၊ကားေမာင္းဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာ မနက္ခုနစ္နာရီခြဲသာသာေလာက္ပဲရွိဦးမယ္ဗ်။ အမယ္၊ထံုးစံအတုိင္း အန္ေဖ ရံုးမွာ က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြနဲ႔စည္ကားျမဲစည္ကားေနလိုက္တာ ပ်ားရည္ဘဏ္တုိက္သီခ်င္းထဲက “အျပန္အျပန္အျပန္လားကြဲ႕၊အသြားအ သြား၊ အသြားပါဗ်ဳိ႕ ၊ေခါက္တုန္႔လူးလာ၊ကူးကာသယ္ပို႔ၾကိဳ” ဆုိတဲ့ စာသားေတာင္နားထဲၾကားလာသလုိပါပဲဗ်ာ။
(ႏွစ္)
ထုိင္းဘတ္ပြဲစား မိန္႔ေတာ္မူတာကေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီဆုိကိစၥျပီးျပီ၊သူယူထားတဲ့တံုကင္နံပတ္က (၅)တဲ့ခင္ဗ်။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရဲေဘာ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးပါဆုိတဲ့ အမူအရာနဲ႔ေမးတစ္ခ်က္ဆတ္ျပရင္း၊အဲဒီရံုးဝင္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆီခ်ီတက္ ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။ ဒီေန႔ေတာ့ဟန္က်တယ္ဆုိရမဗ်ဳိ႕။ ၾကြေရာက္လာတဲ့ေရႊပြဲလာ ဗမာအလုပ္သမားထုၾကီးဟာ တံုကင္နံပတ္အေပၚအာရံု မ်ားျပီး ေတာင္ေလွ်ာက္ေျမာက္ေလွ်ာက္တရုန္းရုန္းအလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆီစိတ္မလည္အားေသးတာမုိ႔၊ က်ဳပ္တုိ႔က အထူးတန္းကေန ေနရာရတယ္ဆုိပါေတာ့။ေနရာကေတာ့ေကာင္းသလားမေျပာနဲ႔။ ဘတ္အတြက္ ေဆးစစ္ဖုိ႔ တန္းစီထားတဲ့ လူအုပ္ၾကီး ဟာ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ ကြာလွဆယ့္ငါးေပပဲဗ်ာ။
အမယ္၊ဟုိရက္ပုိင္းက လူအုပ္ၾကီးေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ ဆီးသြန္တဲ့ပလတ္စတစ္ပံုးၾကီးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးခင္ဗ်။က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ က်ဳပ္ေရးခဲ့ တဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ဒီရံုးက အရာရွိတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားဖတ္မိျပီး အခ်ိန္မီျပင္လုိက္ေလသလား လုိ႔ေတာင္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္စဥ္းစား ရင္း၊ ဘဝင္ျမင့္သလုိလုိေတာင္၊ျဖစ္မိတဲ့အထိ။က်ဳပ္တုိ႔မ်က္စိေရွ႕မွာေတာ့ ဖူးခက္ေရာက္ဗမာအလုပ္သမားေတြဟာ ဗမာစကားကုိခပ္တုိးတုိး ႏွစ္ကုိယ္ ၾကားေလသံနဲ႔ေျပာၾက၊ စာရြက္ကေလးေတြကိုယ္စီကုိင္ရင္း၊ျငိမ္ဝပ္ပိျပားစြာတန္းစီေနၾကေလရဲ့။ ေသခ်ာဂရုတစုိက္ၾကည့္မိ ေတာ့မွ ထုိင္းလူမ်ဳိးဘတ္ပြဲစားဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟာ ရံုးထဲကိုဝင္လုိက္ထြက္လိုက္နဲ႔၊ကိုယ့္အုပ္စုအလွည့္ျမန္ျမန္က်ေရးကုိ လံုးပန္းေနလုိက္ ၾကတာမ်ား ဗမာျပည္က အၾကံအဖန္ရံုးေတြရဲ့ျမင္ကြင္းအတိုင္းပဲခင္ဗ်။က်ဳပ္ကလူအုပ္ၾကီးကုိေငးၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ က်ဳပ္ေဘးနားမွာ ရွိတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္စ္ကေန အသံက်ယ္ၾကီးရုတ္တရက္ထြက္လာျပန္သဗ်ာ။
လက္စသတ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔ေဘးခ်င္း ကပ္ဝိုင္းမွာထုိင္းေနတာက အဲဒီရံုးက ရပ္ကြက္လူၾကီးေဆာ္ၾသေရးမွဴးဖုယိုင္ဘန္းထင္ပါရဲ့။ ထုိင္းစကားနဲ႔သူ ေျပာေနတာကုိ က်ေနာ္နားလည္မိသမွ်ကေတာ့ “သံုးလေလာက္အခ်ိန္ေပးထားပါလ်က္နဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေန႔မွ စုျပံဳျပီးလာၾက တယ္။ က်န္တဲ့ရက္ေတြဘာလုပ္ေနၾကလဲ။ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘတ္မရွိရင္ ဖမ္းမဲ့ရက္ဖင္နားကပ္လာမွ ဒီရံုးကုိေရာက္လာၾကတယ္။ တံုကင္နံပတ္ တစ္ခုကုိ လူအေယာက္ေလးငါးဆယ္သြင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ငန္းၾကီးတဲ့သူေဌးျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သမားဦးေရရွိလွ၊ ဆယ့္ငါးေယာက္ေပါ့။အခုလာလုပ္ေနၾကတာ ပြဲစားေတြဆုိတာ သိေနတယ္ေနာ္။ အခုလည္း တံုကင္နံပတ္တစ္ခုကုိ ဘတ္ငါးရာနဲ႔ေရာင္း စားတာလည္း က်ေနာ္သိတယ္”ဆုိပဲ။
(သံုး)
က်ဳပ္ျဖင့္ “ငါထုိင္ၾကည့္ေနတာ ဒင္းသိမ်ားေနေရာ့သလား”လို႔ေတာင္ စုိးရိမ္မိတဲ့အထိပဲဗ်ာ။အမွန္က သူေျပာေနတာဟာ လူၾကား ေကာင္းေအာင္ အသံေကာင္းလႊင့္ေနတာဗ်။ဒီအလုပ္က နာမည္ခံသူေဌးနဲ႔ထုိင္းပြဲစားမပါပဲ၊ဗမာေတြခ်ည္းလာလုပ္လုိ႔ရတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္တာ။က်ဳပ္ထုိင္ၾကည့္ ေနမိသေလာက္ သူေလွ်ာက္ ႏွဳတ္ဆက္ေနတဲ့၊သူနဲ႔ဖက္လွဲတကင္းရွိတဲ့ သူေတြ အားလံုးဟာ၊ ထုိင္းဘတ္ပြဲစားေတြခ်ည္းပဲေလ။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ဳပ္မိတ္ေဆြရဲ့ ဘတ္ပြဲစားေရာက္ လာျပီး သူယူထားတဲ့တံုကင္ နံပတ္ဟာ (၅) မဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့ခင္ဗ်။လူမစံုလို႔ နံပတ္ေလးဆယ္ျဖစ္သြားျပီမုိ႔ ဆယ့္နာရီထုိးတဲ့အထိ ေစာင့္ေပအံုးေတာ့တဲ့။
က်ဳပ္ကပဲ သံသယျဖစ္လြန္း ေနသလားမဆုိႏုိင္ဘူး။တံုကင္နံပတ္ကုိ ဘတ္ငါးရာနဲ႔ေရာင္းစားလုိက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီလူပဲျဖစ္မယ္ထင္လုိက္မိတဲ့ အထိ။ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့တာမို႔ ေစာင့္လက္စနဲ႔ေစာင့္လုိက္အံုးဆုိျပီး၊စိတ္ဒံုးဒံုးခ်လုိက္ရင္း၊ ထုိင္းဘတ္ပြဲစား လာေပးတဲ့၊ စာအိတ္ျဖဴ ေလးတအိတ္၊ က်ဳပ္မိတ္ေဆြရဲ့ လက္ထဲမွာ၊လွမ္းျမင္လုိက္လုိ႔စပ္စုလုိက္ေတာ့ ေဆးစစ္ဖုိ႔ ရံုးထဲဝင္တဲ့အခါမွာ ေပးရမဲ့ေငြကုိ စာအိတ္ ကေလးနဲ႔ ထည့္ထားတာကလား။စာအိတ္ထဲက ေငြေတြကုိ ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စုစုေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ခုရာဘတ္ တိတိခင္ဗ်။
ဘယ့္ႏွယ့္၊ ပြဲစားလက္ထဲကုိေစာေစာကမွ၊ေပးလုိက္ရတာက သံုးေထာင့္ငါးရာ၊ခ်က္ျခင္းမ်က္လွည့္ျပသလို စာအိတ္ထဲျပန္ ေရာက္လာတာက ႏွစ္ေထာင့္ခုႏွစ္ရာပဲလားဆုိျပီးေသခ်ာေအာင္ေမးလုိက္ေတာ့မွ ပြဲစားျဖတ္ထားတဲ့ ဘတ္ရွစ္ရာဟာ ထုိင္းအလုပ္ရွင္သူေဌး နာမည္ ခံခ တဲ့ခင္ဗ်။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အဲဒီမွာစတာပဲဗ်။
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ဗမာအလုပ္သမားေတြဟာထုိင္းပြဲစားေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ဘတ္ေတြကုိ ကိုင္ျပီး အလုပ္ရွင္နာမည္မတူတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကရေတာ့ ထုိင္းပုလိပ္က ဖမ္းခ်င္သပဆုိရင္ အလုပ္ရွင္မတူတဲ့ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ ကြိကနဲေနေအာင္ အဖမ္းခံရမွာေလ။ကိုယ့္သူေဌးနာမည္နဲ႔ကိုယ္လုပ္ၾကပါလားလုိ႔ ခင္ဗ်ားအထြန္႔မတက္ေလနဲ႔။ဖူးခက္မွာ က်ဳပ္ေတြ႔မိ သမွ် အလုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္အလုပ္သမားကုိ ကိုယ့္နာမည္ခံျပီးဘတ္လုပ္ေပးတာ မရွိသေလာက္ကုိ ရွားတယ္ဗ်ာ။
(ေလး)
ေနျမင့္လာေလ ဗမာအလုပ္သမားေတြအျပည့္တင္လာတဲ့ ကားေတြ တဖြဲဖြဲထပ္ေရာက္လာေလပဲဗ်ဳိ႕။ဒီေန႔အတြက္ အလုပ္သမားဦးေရ ေျခာက္ရာပဲလက္ခံမယ္ဆုိလုိ႔ တခ်ဳိ႕လည္း တပ္ေနာက္သုိ႔ျပန္လွည့္သြားၾကေလရဲ့။ ဒီေန႔က်ဳပ္မ်က္စိေရွ႕ကျမင္ကြင္းမွာေတာ့ ကုိယ္ဝန္ ေဆာင္ေတြေကာ၊ခါးထစ္ခြင္အရြယ္ကေလးငယ္ေတြအပါအဝင္ ဗမာအလုပ္သမား လူငယ္လူလတ္ေတြ ရံုးဝင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနျပန္ျပီ ခင္ဗ်။ဒီမွာတင္ ေမာ္လျမိဳင္ဖက္က ကုိလင္းၾကည္ဆုိတဲ့ က်ဳပ္အသိတစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတာ ေျပးသတိရမိတယ္။
ေမာ္လျမိဳင္နားက သူတို႔ရြာ၊ေက်ာက္တန္းကေန၊ ရြာလံုးကၽြတ္ နီးပါး ဖူးခက္ေရာက္ေနျပီဆုိပဲ၊ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ရပ္ကြက္ေကာင္စီဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ညီေတာင္ ဖူးခက္ကုိလာျပီး အလုပ္လုပ္ေန သတဲ့။ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရြာမွာ က်ီးေစာင့္ၾကက္ႏွင္၊သက္ၾကီးရြယ္အုိမသန္မစြမ္းေတြနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြပဲက်န္ရစ္ခဲ့မွာေပါ့လုိ႔ က်ဳပ္က လွ်ာရွည္မိေတာ့ ..၊ “ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြလည္း ဖူးခက္ကိုေရာက္လာတာပဲ၊တရားေရေအးတုိက္ေကၽြးရင္း အလွဴခံရင္းဆုိပါ ေတာ့” တဲ့။
အရြယ္ေကာင္းလူငယ္ေတြလည္း ဖူးခက္မွာပဲ နဖူးစာရြာလည္ၾကရင္း၊အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ျပီးသားသမီးေတြပြားစီးၾကျပန္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖူးခက္ကုိေရာက္လာတဲ့ ဗမာအလုပ္သမားေတြၾကားမွာ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာေနေသာ္ျငား ေထြေထြထူးထူး စုမိေဆာင္း မိၾကဟန္ေတာ့မတူဘူး။ “ဖူးခက္ျမိဳ႕မွာဆယ္ႏွစ္ၾကာ၊ရြာျပန္လက္ေဆာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္”ဆုိတဲ့ စာခ်ဳိးေတြလည္းရွိပါ့ဗ်ာ။
အန္ေဖရံုးေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ရင္း က်ဳပ္ဟုိေတြးဒီေတြး ေလွ်ာက္ေတြးေနလိုက္တာ ဆယ္ႏွစ္နာရီထုိးကာနီးေတာ့ က်ဳပ္မိတ္ ေဆြအလွည့္ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ။အန္ေဖရံုးထဲကုိ ထုိင္းဘတ္ပြဲစားေတြဥဒဟုိဝင္ထြက္ေနတာ ျမင္ေနေလေတာ့ က်ဳပ္လည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေရာေယာင္ျပီး၊ဝင္လုိက္သြားခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
အမယ္။ရံုးခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ ခန္းမက်ယ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာ စားပြဲေပါင္းေလးငါးဆယ္ေလာက္ကိုရွိႏိုင္တယ္ဗ်။ အခန္းထိပ္ဆံုးက နံရံေပၚမွာလည္း တၾကိမ္တည္းအျပီးေဆာင္ရြက္ေပးသည္(One Stop Service) ဆုိတဲ့ စာတန္းၾကီးက ျပဴးေနေလရဲ့။
ထုိင္းဘာသာ၊ အဂၤလိပ္၊ျမန္မာနဲ႔ကေမၻာဒီယားလုိပါ ေလးဘာသာနဲ႔ေရးထုိးထားတာမုိ႔ ရာဇကုမာရေက်ာက္စာကုိေတာင္ သတိရစရာေကာင္းေသးဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဗမာစာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာတန္းဟာ စာလံုးပံုစံ(Font) မွားျပီး ပရင့္ထုတ္ထားတာမုိ႔ဘာေရးထားမွန္း၊က်ဳပ္ေတာင္မဖတ္တတ္ ခဲ့ပါဘူး။
တုိတုိေျပာရရင္ ဆီးစစ္၊ေသြးစစ္၊ပံုစံျဖည့္၊ဓာတ္ပံုရုိက္၊အမာစားကဒ္ျပားလုပ္ စတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္ဆင့္ကုိ၊စားပြဲအသီးသီးမွာ က်သင့္ေငြအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၊တစ္နာရီခြဲၾကာ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဝါခ်ီလတ္ေဆးရံုၾကီးဆီ ဓာတ္မွန္သြားရုိက္ဖုိ႔ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ထုတ္ ေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
က်ဳပ္မိတ္ေဆြရဲ့ အက်ႌေကာ္လံမွာေတာ့ (၅၂၉)ဆုိတဲ့ နံပတ္ေလးတစ္ခု ကလစ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေပးလုိက္တဲ့အျပင္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္မွာလည္း ခရမ္းေရာင္မွင္နဲ႔ ရုိက္ထားတဲ့ တံဆိပ္ေတြစာလံုးေတြစုစုေပါင္းေလးခုခင္ဗ်။က်ဳပ္ကေတာ့ ႏြားသတ္ရံု၊ဝက္ သတ္ရံုေတြမွာ အသတ္မခံရခင္ တံဆိပ္ရုိက္ခံၾကရတဲ့၊တိရိစၦာန္ေတြရဲ့ဘဝကုိေျပးျမင္မိေပမဲ့ သူရွက္သြားမွာစုိးလုိ႔ စိတ္ထဲကပဲ က်ိတ္ျပီး မခ်ိတင္ကဲျဖစ္မိတာပါပဲ။
(ေျခာက္)
သိပ္ကုိသိသာတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ရံုးအတြင္းဖက္မွာေတြ႔ရတဲ့ ေငြလက္ခံတဲ့ စားပြဲေတြဆီက၊ထိုင္းဝန္ထမ္းေတြဟာမ်က္ႏွာထားသိပ္တင္း တင္းမာမာမရွိၾကပါဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေငြလာေပးတဲ့သူေတြမုိ႔၊ဘယ္မွာလာ မာၾကပါမလဲဗ်ာ။ေငြနဲ႔မဆုိင္တဲ့ စားပြဲေတြဆီက မ်က္ႏွာထားေတြကေတာ့ တေလာကလံုးသူတုိ႔လုပ္စာထုိင္စားေနတဲ့ အခ်ဳိးပါပဲ။ဝါခ်ီလပ္ေဆးရံု ဓာတ္မွန္ခန္းေရွ႕ မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ထုိင္းသူနာျပဳအမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္၊ဗမာအလုပ္သမားေတြကုိ ေငါက္ငန္းေနပံုမ်ား ငါးစိမ္းသည္ေတာင္ရွဳံးေလာက္ပါရဲ့။
တကယ္ဆုိခင္ဗ်ားတြက္ၾကည့္ဗ်ာ။ဗမာအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကုိ အလုပ္သမားဘတ္တစ္ကဒ္အတြက္၊တရားဝင္ေကာက္ခံတဲ့ေငြဟာ (၂၇၀၀)ဘတ္ႏွဳန္းနဲ႔တြက္ရင္ ဖူးခက္တျမိဳ႕လံုးမွာ ဗမာဦးေရႏွစ္သိန္းရိွိတယ္ထား၊ဘတ္သိန္းေပါင္း(၅၄၀၀)ျဖစ္မယ္။ထုိင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုးကုိ ေရာက္ေနတဲ့ ဗမာဦးေရသံုးသန္းဝန္းက်င္နဲ႔သာတြက္လုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲကဂဏန္းေပါင္းစက္ေတာင္ ဂဏန္းျပည့္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ မယ္မထင္မိဘူး။က်ဳပ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ျပည္ပရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွဳေတြလွိမ့္ဝင္ေနျပီဆုိေတာ့ ဗမာျပည္ထဲကုိဝင္လာျပီး အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခား သားေတြဆီက ဘယ္လုိဘယ္ပံုမ်ား ေငြေကာက္ခံၾကသလဲဆုိတာလည္းစဥ္းစားမိပါရဲ့။
ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္၊ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သားဝါခ်ီလတ္ေဆးရံုၾကီးကေန ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြာလာခ်ိန္မွာ က်ဳပ္လည္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္း “ခင္ဗ်ား၊ဒုကၡတစ္မီးျငိမ္းသြားျပီေပါ့”လုိ႔၊က်ဳပ္မိတ္ေဆြကုိ၊ စကားစမိေတာ့၊သူက မထံုတက္ေတးနဲ႔ “အဲဒီလုိလည္း ကံေသကံမေျပာလုိ႔မရေသးပါဘူးဗ်ာ၊ဟုိတေလာက ပါေတာင္ကမ္းေျခ (APK)ေဟာ္တယ္ၾကီးမွာ ဗမာအလုပ္သမား တစ္ေယာက္လွ်ပ္စစ္မီးဖုိနဲ႔ ငါးကင္ေနတာ ထုိင္းပုလိပ္ ေတြ႕သြားလုိ႔ လစဥ္ေၾကးေပးေနရပါပေကာလား၊ဒီလုိပါပဲေလ။ ဗမာအလုပ္ သမားေတြလုပ္ခြင့္ရွိတာက အႏၱရာယ္ရွိ၊ ညစ္ပတ္ျပီး ေအာက္တန္းက်တဲ့ သရီးဒီ(3D,Dirty, Dangerous and Demeaning.) ေတြပဲေလ” တဲ့။
သူ႔စကားအဆံုးမွာက်ဳပ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔အေလ်ာ့ေပးခ်င္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ေလေတာ့ “ဒါဆုိ ဒီအလုပ္သမား ကဒ္ကေန တရားဝင္ပတ္ စပို႔စာအုပ္ၾကီးလုပ္ျပီးရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ေအးရပါျပီ”လုိ႔ ထပ္ျပီးအရစ္ရွည္လုိက္မိျပန္ေရာဗ်ာ။ကုိယ္ေတာ္ ေခ်ာ ငါးသေလာက္ျပံဳးမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ က်ဳပ္ ကိုျပန္ပက္လုိက္ပံုက “အင္း၊ပတ္စပုိ႔လုပ္တဲ့အခါ၊ေနာက္ထပ္ဘတ္ေသာင္းခ်ီျပီး ကုန္ရမွာပါပဲ။ဒီပံုစံအတုိင္း ထုိင္းသူေဌးအငွားနဲ႔လုပ္ရဦး မွာေလ။ သူေဌးနာမည္မတူတဲ့ အမွဳနဲ႔ ေငြညွစ္ခံရမွာမို႔၊ထုိင္းပုလိပ္စက္ကြင္းကေန ဘယ္မွာလာ လြတ္ပါ့မလဲဗ်ာ”တဲ့။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ဗမာေတြရဲ့လြမ္းေတးက ဆံုးရိပ္မျမင္ေသးပဲကုိး။က်ဳပ္လည္း ဘာမွ ခြန္းတုန္႔မျပန္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ႏွဳတ္ဆိတ္မိေနရာကေန အာရံုတစ္ခုခုေျပာင္းလိုေျပာင္းျငား ကားကက္ဆက္ခလုပ္ ကိုဆတ္ကနဲႏွိပ္ျပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ စက္ထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ ဗမာ သီခ်င္းစီဒီျပားထဲကေန၊အသံဝါၾကီးနဲ႔ထြက္လာတဲ့ ကုိသုေမာင္ရဲ့ ေအာင္ပင္လယ္သီခ်င္းသံဟာ က်ဳပ္ရင္ထဲက ဆႏၵနဲ႔တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေနေလရဲ့။ ဒီသီခ်င္းကို ခင္ဗ်ားလည္း၊ၾကားဖူးမွာပါဗ်ာ။ဘာတဲ့။
(ၾကာစိမ္းၾကာျပာပြင့္နီမ်ား လွဳပ္ရွားကာရယ္၊မ်ားစြာကြယ္ ၊ေလယူရာကုိၾကိဳင္လွဳိင္ေမႊးလုိ႔ေအးၾကည္တယ္ ၊ေရွးမွီဖြယ္၊ လူအုိလူမင္းေျပာ ခ်င္းလကၡဏာ၊ ဟသၤာေမာင္ႏွံရယ္၊ ဝဲတယ္၊ ဝဲတယ္၊ (ေအာင္ပင္လယ္) ၆ တကယ္ေတာအစစ္ကဲ့သုိ႔၊ အခုေတာ့၊ လယ္ေကာ ျဖစ္လုိ႔မို႔ ေကာင္းဖုိ႔ ရြယ္ေသာေခတ္ကုိ အထူးသျဖင့္ေမွ်ာ္မိတယ္)

၃၁၊ေအာက္တုိဘာ ၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ သည္ေလးဒီးစ္ဂ်ာနယ္မွ ။

(မင္းဒင္)