ေဝဖန္ေတာ့မယ္ဆုိရင္
|
7:03 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဂ်ပန္မူလတန္းေက်ာင္းေလးသို႔ စိတ္ပညာေက်ာင္းသားမ်ား ေလ့လာေရးသြားတုန္းကေပါ့။ အတန္းတစ္တန္းကို ၀င္ေလ့လာတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ဆရာမက ခံုတန္းေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ကေလးေတြရဲ့ သခ်ာၤအေျဖေတြ မွန္မမွန္စစ္ေဆးေနခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ဆံုးတန္းက ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္နားေရာက္လာတယ္။ ပထမတစ္ေယာက္ကို ဆရာမက ေမးလိုက္တယ္..
“သား အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“၃၀၀ ပါ ဆရာမ”
“အိုး ေတာ္လိုက္တာ။ အရမ္းေတာ္တာပဲ...။ အေျဖမွန္ရေအာင္ တြက္ထားတာပဲ”
ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္နားကို သြားျပီး ဆက္ေမးတယ္...
“အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“ ၃၀၀ ပါ ဆရာမ”
“ဟုတ္တယ္။ အေျဖမွန္တယ္”
ဆရာမက အဲဒါပဲ ေျဖျပီး တျခားခုံနားကို ထြက္သြားတယ္။
ဟင္.. ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ဘ၀င္မက်ျဖစ္သြားတယ္။ အေျဖခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အရမ္းေတာ္တယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးျပီး အျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ေျပာသြားတဲ့အတြက္ပါ။
ဒီေနာက္ ဆက္လက္ေလ့လာေနစဥ္မွာပဲ ဆရာမက ေနာက္ထပ္ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ေပးပါတယ္။ ကေလးအားလံုး တြက္ျပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ ဆရာမက အေျဖစစ္ဖို႔ ခံုတန္းလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခုံနားကို ေရာက္ေတာ့ အခုနကလိုပဲ ဆရာမက ေမးပါတယ္..။
“အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရလဲကြယ္”
“၄၅ ပါဆရာမ”
“ဟုတ္လား... အင္း.. အဲဒါ မွားေနတယ္။ ၄၅က အေျဖမွန္မဟုတ္ဘူးေနာ္ ”
ေနာက္ ေဘးနားက ကေလးကို ဆက္ေမးပါတယ္.. “အေျဖဘယ္ေလာက္လဲကြယ္”
“၃၂ ပါဆရာမ”
“မွားတယ္၊ ဘာလို႔ ေသခ်ာမတြက္တာလဲ..။ ဘာျဖစ္လို႔ ေပါ့ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္လုပ္ေနတာလဲ”
ဒီတခါေတာ့ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အေတြးက ပိုေသခ်ာသြားသလိုခံစားေနၾကတယ္။ “ဆရာမဟာ ကေလးအတူတူ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္တယ္၊ မွန္သူအခ်င္းခ်င္း ခဲြျခားျပီး ခ်ီးက်ဴးတတ္တယ္။ အေျဖမွားသူခ်င္းကို တစ္ေယာက္ကို မဆူပဲ အျခားတစ္ေယာက္ကိုပဲ ဆူပူျပစ္တင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီဆရာမဟာ ကေလးေတြရဲ့စိတ္ကို နားမလည္သူ၊ ေက်ာင္းဆရာမမျဖစ္သင့္သူ.”.လို႔ သံုးသပ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္က်ေတာ့ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါေမာကၡနဲ႔ ျပန္ဆံုျပီး မနက္ဖက္ ေလ့လာ ေတြရွိခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့.. မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့ ဆရာမအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ ဆရာမ့အေၾကာင္းကို ၾကားေတာ့ ပါေမာကၡဆရာၾကီးက ဘာမွမေ၀ဖန္ပဲ ျပံဳးေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလည္အတန္းျပန္တက္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာၾကီးပါ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့ဆရာမ သင္ခဲ့တဲ့အတန္းကို လိုက္လာပါတယ္။ ေန႔လည္ခ်ိန္ဆရာမ စာမသင္ခင္ ခဏခြင့္ေတာင္းျပီး ေနာက္ဆံုးက ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးအနက္ ခ်ီးက်ဴးခံသင့္လ်က္ ခ်ီးက်ဴးမခံရသူ၊ မွားတဲ့အခါ ျပစ္တင္ခံရသူ ကေလးငယ္ကို အျပင္ကို ခဏေခၚျပီး ဒီလိုေမးပါတယ္။
“သားကို ဆရာမက ဒီေန႔ဆူတယ္ဆို၊ ဟုတ္လား ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
ကေလးက ရယ္ျပီးေတာ့ “ဒီေန႔ သခ်ာၤတြက္တာ မွားလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ”
“ေဟ.. မွားတာနဲ႔ ဆူရသလား၊ မင္းေဘးက သူငယ္ခ်င္းကိုက်ေတာ့ ဆရာမက မဆူဘူးဆို”
“ဟုတ္ကဲ့..၊ သားက သခ်ာၤအမွတ္ျပည့္ရေနက်သူဆိုေတာ့ ဒီေန႔မမွားသင့္ပဲ မွားလို႔ ဆရာမက ဆူတာပါ၊ သူကေတာ့ သခ်ာၤမေတာ္ဘူး။ အျမဲမွားေနက်မိုလို႔ ဆရာမက ဆူလည္း ေမာရံုပဲ ရွိမွာမိုလို႔ မဆူတာပါ”
ပါေမာကၡဆရာၾကီးက သေဘာက်စြာ ျပံဳးလိုက္ျပီးေတာ့ ဆက္ေမးတယ္..
“ဒါနဲ႔ ပုစာၦအေျဖမွန္ေတာ့လည္း သားကို ဆရာမက မခ်ီးက်ဴးဘူးဆို၊ ဆရာမက မ်က္ႏွာလိုက္တတ္တယ္ထင္တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒီပုစာၦက လြယ္ပါတယ္။ အျမဲမွန္ေနက် ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မထူးဆန္းပါဘူးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက သခ်ာၤမေတာ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အဲဒီပုစာၦကို ဒီေန႔ မွန္ေအာင္တြက္နိုင္လို႔ ဆရာမက ခ်ီးက်ဴးတာပါခင္ဗ်..။
ကေလးငယ္စကားအဆံုးမွာ ဆရာၾကီးနဲ႔တကြ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကပါတယ္..။ “ကေလး မင္း အရမ္းေတာ္တာပဲ”လို႔လည္း ေျပာလိုက္ၾကတယ္။
ေလ့လာေရးခရီးရဲ့ အျပန္လမ္းမွာ ဆရာၾကီးက ဒီလိုေျပာပါတယ္။
“ဒီေန႔ေလ့လာေရးကေနျပီး သခၤန္းစာတစ္ခု ရသြားျပီလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေနအထားတစ္ခုကို ေ၀ဖန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းရင္းကို အရင္ရွာသင့္တယ္။ အေပၚယံအျမင္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္သမွ်ဟာ အေျဖမွန္မျဖစ္နိုင္ဘူး..။ အခုနက ကေလးေလးဟာ သူေန႔စဥ္ၾကံဳေနက် အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း သိိရွိေနသူျဖစ္လို႔ ဆရာမအေပၚမွာ ဘယ္လိုမွမေတြးဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းတို႔က အေပၚယံၾကည့္ျပီး “ဆရာမ မ်က္ႏွာလိုက္တယ္”လို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ အဲဒီအတိုင္း ကေလးကို သြားေျပာရင္ တၾကိမ္မွာ ဘယ္လိုမွ မေတြးနိုင္ေပမဲ့ အၾကိမ္မ်ားလာရင္ သူ႔ရဲ့ျဖဴစင္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့အေတြးကို အေရာင္ဆိုးသလို ျဖစ္သြားနိုင္တယ္။ ဆရာမအေပၚအျမင္မွားသြားနိုင္သလို ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သံသယေတြပြားသြားနိုင္တယ္..။
ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားမိသားစုတစ္ခုက ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖဲြအစည္းတစ္ခုကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဘးကၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ခါနီးတိုင္း အတြင္းက်က် မသိပဲနဲ႔ အေပၚယံအျမင္နဲ႔ မဆံုးျဖတ္မိပါေစနဲ႔..။
Credit - Original Writer
“၃၀၀ ပါ ဆရာမ”
“အိုး ေတာ္လိုက္တာ။ အရမ္းေတာ္တာပဲ...။ အေျဖမွန္ရေအာင္ တြက္ထားတာပဲ”
ျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္နားကို သြားျပီး ဆက္ေမးတယ္...
“အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရလဲ”
“ ၃၀၀ ပါ ဆရာမ”
“ဟုတ္တယ္။ အေျဖမွန္တယ္”
ဆရာမက အဲဒါပဲ ေျဖျပီး တျခားခုံနားကို ထြက္သြားတယ္။
ဟင္.. ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ဘ၀င္မက်ျဖစ္သြားတယ္။ အေျဖခ်င္းအတူတူ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အရမ္းေတာ္တယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးျပီး အျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ေျပာသြားတဲ့အတြက္ပါ။
ဒီေနာက္ ဆက္လက္ေလ့လာေနစဥ္မွာပဲ ဆရာမက ေနာက္ထပ္ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ေပးပါတယ္။ ကေလးအားလံုး တြက္ျပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ ဆရာမက အေျဖစစ္ဖို႔ ခံုတန္းလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးခုံနားကို ေရာက္ေတာ့ အခုနကလိုပဲ ဆရာမက ေမးပါတယ္..။
“အေျဖ ဘယ္ေလာက္ရလဲကြယ္”
“၄၅ ပါဆရာမ”
“ဟုတ္လား... အင္း.. အဲဒါ မွားေနတယ္။ ၄၅က အေျဖမွန္မဟုတ္ဘူးေနာ္ ”
ေနာက္ ေဘးနားက ကေလးကို ဆက္ေမးပါတယ္.. “အေျဖဘယ္ေလာက္လဲကြယ္”
“၃၂ ပါဆရာမ”
“မွားတယ္၊ ဘာလို႔ ေသခ်ာမတြက္တာလဲ..။ ဘာျဖစ္လို႔ ေပါ့ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္လုပ္ေနတာလဲ”
ဒီတခါေတာ့ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အေတြးက ပိုေသခ်ာသြားသလိုခံစားေနၾကတယ္။ “ဆရာမဟာ ကေလးအတူတူ မ်က္ႏွာလိုက္တတ္တယ္၊ မွန္သူအခ်င္းခ်င္း ခဲြျခားျပီး ခ်ီးက်ဴးတတ္တယ္။ အေျဖမွားသူခ်င္းကို တစ္ေယာက္ကို မဆူပဲ အျခားတစ္ေယာက္ကိုပဲ ဆူပူျပစ္တင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီဆရာမဟာ ကေလးေတြရဲ့စိတ္ကို နားမလည္သူ၊ ေက်ာင္းဆရာမမျဖစ္သင့္သူ.”.လို႔ သံုးသပ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လည္ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္က်ေတာ့ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါေမာကၡနဲ႔ ျပန္ဆံုျပီး မနက္ဖက္ ေလ့လာ ေတြရွိခ်က္ေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့.. မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့ ဆရာမအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ ဆရာမ့အေၾကာင္းကို ၾကားေတာ့ ပါေမာကၡဆရာၾကီးက ဘာမွမေ၀ဖန္ပဲ ျပံဳးေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနလည္အတန္းျပန္တက္ခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာၾကီးပါ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့ဆရာမ သင္ခဲ့တဲ့အတန္းကို လိုက္လာပါတယ္။ ေန႔လည္ခ်ိန္ဆရာမ စာမသင္ခင္ ခဏခြင့္ေတာင္းျပီး ေနာက္ဆံုးက ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးအနက္ ခ်ီးက်ဴးခံသင့္လ်က္ ခ်ီးက်ဴးမခံရသူ၊ မွားတဲ့အခါ ျပစ္တင္ခံရသူ ကေလးငယ္ကို အျပင္ကို ခဏေခၚျပီး ဒီလိုေမးပါတယ္။
“သားကို ဆရာမက ဒီေန႔ဆူတယ္ဆို၊ ဟုတ္လား ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ”
ကေလးက ရယ္ျပီးေတာ့ “ဒီေန႔ သခ်ာၤတြက္တာ မွားလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ”
“ေဟ.. မွားတာနဲ႔ ဆူရသလား၊ မင္းေဘးက သူငယ္ခ်င္းကိုက်ေတာ့ ဆရာမက မဆူဘူးဆို”
“ဟုတ္ကဲ့..၊ သားက သခ်ာၤအမွတ္ျပည့္ရေနက်သူဆိုေတာ့ ဒီေန႔မမွားသင့္ပဲ မွားလို႔ ဆရာမက ဆူတာပါ၊ သူကေတာ့ သခ်ာၤမေတာ္ဘူး။ အျမဲမွားေနက်မိုလို႔ ဆရာမက ဆူလည္း ေမာရံုပဲ ရွိမွာမိုလို႔ မဆူတာပါ”
ပါေမာကၡဆရာၾကီးက သေဘာက်စြာ ျပံဳးလိုက္ျပီးေတာ့ ဆက္ေမးတယ္..
“ဒါနဲ႔ ပုစာၦအေျဖမွန္ေတာ့လည္း သားကို ဆရာမက မခ်ီးက်ဴးဘူးဆို၊ ဆရာမက မ်က္ႏွာလိုက္တတ္တယ္ထင္တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်။ အဲဒီပုစာၦက လြယ္ပါတယ္။ အျမဲမွန္ေနက် ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မထူးဆန္းပါဘူးခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက သခ်ာၤမေတာ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အဲဒီပုစာၦကို ဒီေန႔ မွန္ေအာင္တြက္နိုင္လို႔ ဆရာမက ခ်ီးက်ဴးတာပါခင္ဗ်..။
ကေလးငယ္စကားအဆံုးမွာ ဆရာၾကီးနဲ႔တကြ ေလ့လာေရးေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကပါတယ္..။ “ကေလး မင္း အရမ္းေတာ္တာပဲ”လို႔လည္း ေျပာလိုက္ၾကတယ္။
ေလ့လာေရးခရီးရဲ့ အျပန္လမ္းမွာ ဆရာၾကီးက ဒီလိုေျပာပါတယ္။
“ဒီေန႔ေလ့လာေရးကေနျပီး သခၤန္းစာတစ္ခု ရသြားျပီလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေနအထားတစ္ခုကို ေ၀ဖန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေၾကာင္းရင္းကို အရင္ရွာသင့္တယ္။ အေပၚယံအျမင္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္သမွ်ဟာ အေျဖမွန္မျဖစ္နိုင္ဘူး..။ အခုနက ကေလးေလးဟာ သူေန႔စဥ္ၾကံဳေနက် အေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း သိိရွိေနသူျဖစ္လို႔ ဆရာမအေပၚမွာ ဘယ္လိုမွမေတြးဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းတို႔က အေပၚယံၾကည့္ျပီး “ဆရာမ မ်က္ႏွာလိုက္တယ္”လို႔ ယူဆတဲ့အတြက္ အဲဒီအတိုင္း ကေလးကို သြားေျပာရင္ တၾကိမ္မွာ ဘယ္လိုမွ မေတြးနိုင္ေပမဲ့ အၾကိမ္မ်ားလာရင္ သူ႔ရဲ့ျဖဴစင္တဲ့ မွန္ကန္တဲ့အေတြးကို အေရာင္ဆိုးသလို ျဖစ္သြားနိုင္တယ္။ ဆရာမအေပၚအျမင္မွားသြားနိုင္သလို ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း သံသယေတြပြားသြားနိုင္တယ္..။
ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားမိသားစုတစ္ခုက ေမာင္ႏွမေတြအေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဖဲြအစည္းတစ္ခုကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဘးကၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ခါနီးတိုင္း အတြင္းက်က် မသိပဲနဲ႔ အေပၚယံအျမင္နဲ႔ မဆံုးျဖတ္မိပါေစနဲ႔..။
Credit - Original Writer
0 comments:
Post a Comment