" ေတာက သပိတ္ "

၈၈ မွာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ဆူပူေနတာနဲ႔ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္လုိက္တာဆုိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ရြာမွာ ျပန္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေတြက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ေခါင္းပတ္အနီေတြ စည္းလို႔တဲ့၊ ၾကားရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ ရြာက က်ေနာ့္အစ္မဆီကို စာပို႔လာတယ္။
“နင္တို႔လည္း သပိတ္လုပ္ၾက၊ မလုပ္ရင္ ငါတုိ႔ လာလုပ္မယ္” ဆ္ုိတာမ်ဳိး ေရးလာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ရြာမွာ သပိတ္ေကာ္မတီတခု ျဗဳန္းခနဲေပၚလာတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ က်ေနာ့္အစ္မႀကီးနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ဦးေလးတုိ႔လည္း ရြာကသပိတ္မွာ အရမ္းတက္ႂကြတယ္။ ညဘက္က်ေတာ့ အိမ္မွာ မီးခြက္ကေလးထြန္းၿပီး က်ေနာ့္ အေဖက မိန္႔ခြန္းေရးေပးတယ္။ အေဖက ေတာေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း၊ အေဖေရးေပးတဲ့မိန္႔ခြန္းကို အစ္မႀကီးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက အေျပာက်င့္ ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ အသက္က ၈ ႏွစ္ဆုိေတာ့ အစ္မႀကီးက အသက္ ၂၀ အရြယ္ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေတြလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ရြာကို ေရာက္ခ်လာတယ္။ ရြာထိပ္က စာသင္ေက်ာင္းမွာ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာတယ္၊ ဒုိ႔အေရး ... ဒုိ႔အေရးေတြ ေအာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးတသိုက္ကေတာ့ ၾကံစားရင္း၊ ေျပာင္းဖူးစားရင္း အနားမွာ ေဝေလေလ လုပ္ေနတာေပါ့၊ လူစုစု စုစုနဲ႔ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ တညေနမွာ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ေရဒီယိုကေန စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ လူႀကီးေတြေျပာတာကေတာ့ အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီ တဲ့။ ေနာက္ရက္ပိုင္းတြင္းမွာ ရြာထိပ္မွာ ေခြးသံေတြ တစီစီၾကားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္သံ တဂြပ္ဂြပ္ၾကားတယ္. စစ္ေၾကာင္းေတြ ဝင္လာတယ္။ စစ္ဗိုလ္က သပိတ္တုန္းက ေခါင္းေဆာင္လုပ္တာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးတယ္၊ ေခၚတယ္။ က်ေနာ့္အစ္မႀကီးက မိန္းကေလးဆုိေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ အစ္မႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔ ဖြဖြထိုးၿပီး “ေအး... မင္း သတိထား” လို႔ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္ တဲ့။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာမွပဲ လူႀကီးေတြက သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက က်ေနာ့္ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေတြလည္း ပုန္းေနရတယ္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သတင္းၾကားရတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ လူႀကီးေတြက က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အေမတို႔ အေဒၚတုိ႔ေတြ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ခ်က္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အုိးႀကီး အုိးငယ္နဲ႔ ထည့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္ေတြနဲ႔ အုပ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိးတိုးေျပာၾကတယ္။
“ငယ္ငယ္ ျဖဴျဖဴေလးေတြ... ေရခ်ဳိးၿပီး အက်ႌခၽြတ္ေလးေတြနဲ႔ ... ေဘာင္ဘီတုိေလေတြနဲ႔ ... သနားလိုက္တာ။ သူတို႔အေမေတြ စိတ္ပူေနမွာပဲ”
အေဖတို႔၊ ဦးေလးတို႔လည္း စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ေပါ့။
ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း သူတို႔ေတြ တအိမ္ဝင္ တအိမ္ထြက္၊ တုိးတိုးတုိးတိုးနဲ႔။ အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ၿပီး ေနဝင္ရီတေရာဆုိရင္ ရြာျပင္ထြက္သြားၾကျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေနထြက္ေျပးလာတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေတြက ရြာျပင္ သိမ္ေဟာင္းတခုမွာ ပုန္းေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ နယ္စပ္ကို ထြက္ၾကေတာ့မယ္ေလ။ သိမ္မွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာတယ္ထင္တယ္။ တေယာက္စ၊ တေယာက္စနဲ႔ တရြာလံုး သိၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြကအစ သိၾကတယ္။ “ဘယ္သူ႔မွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး”လို႔ ဘယ္သူမွ ဘယ္သူ႔ကို မပိတ္ၾကပါဘူး။ စစ္ေၾကာင္းေတြက ရြာနားက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သတင္းမေပးၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေတာကၽြမ္းတဲ့ ဦးေလးႀကီးတေယာက္က လမ္းျပၿပီး တေနရာကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ တရြာလံုးလည္း လမ္းျပအျပန္ကို ေစာင့္ၾကတယ္၊ စိတ္ပူၾကတယ္။ ပုဆိန္တလက္နဲ႔ လမ္းျပ ျပန္ေရာက္လာၿပီး အားလံုး ေဘးကင္းတယ္လို႔ ေျပာေတာ့မွ စိတ္ေအးၾကတယ္။ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြသြားၿပီး အတန္ၾကာတဲ့အထိ ရြာထဲ အမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြက အဲဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာၾကတယ္။
“ကေလးေတြ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ”
ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲကို မဲဆြယ္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ တဖြဲဖြဲနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ အဖြဲ႔တုိင္းလိုလို အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္သြားၾကတယ္။ ရြာကလူေတြက စာအမ်ားႀကီး မတတ္ပါဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးလည္း အမ်ားႀကီးမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးရမလဲဆုိတာ ကို သူတို႔က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား။ ဒီလိုနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ က်ေနာ္တ္ို႔ရြာမွာ ခေမာက္ကိုပဲ အျပတ္အသတ္ မဲေပးလုိက္ၾကတယ္။
“ခေမာက္ႏုိင္မွ ဟိုကေလးေတြ ျပန္လာလို႔ ရမွာ” တဲ့။ ရြာက စာမတတ္တဲ့ အေဒၚႀကီးေတြက ...။ ။
ညီေစာလြင္