အရိပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုုျခင္း
|
9:34 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
နံနက္ရွစ္နာရီပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေႏြဦးကာလ၏ ေနက ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ပူအိုုက္စ ျပဳေနၿပီ။ ေႏြဦး၏ အေငြ႔အသက္ႏွင့္အတူ ဥၾသ ဥၾသ ဟူေသာ အသံက လြမ္းခ်င္စရာ။ ငယ္ငယ္က က်က္ခဲ့ဖူးေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရာဂါပိုးမ်ားကို ေသေစ၏ ဟူေသာ စကားကို ျပန္သတိရကာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ပိတ္ရက္မို႔ အိမ္မွာ လူစံုတက္စံုျဖင့္ ဆူဆူညံညံ၊ ထိုအသံမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ေနရသည္က အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္မိသည္။
အမွန္ဆိုလွ်င္ညက အိပ္မေပ်ာ္။ သည္မနက္မွာ အလုပ္မသြားရသည့္အတူတူ ေနာက္က် ေနျမင့္သည္အထိ အိပ္ရန္ ေတြးထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခအေနက မေပး… ထို႔ေၾကာင့္ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲကာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ ညက အိပ္မေပ်ာ္သည့္အေၾကာင္းကို ေတြးမိခ်ိန္တြင္ လင္းလင္းရွင္းရွင္း လမ္းမက်ယ္နံေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚတြင္ ရပ္လွ်က္က ေဘးဘီ ဝဲယာကို မလံုမလဲလိုက္ၾကည့္မိေသးသည္။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။
ေျပာရလွ်င္ညက မအိပ္ခင္မွာ အီးေမးလ္ဖြင့္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က E Book တခ်ိဳ႕ပို႔ထားသည္။ စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ္လည္း အင္တာနက္မွ ရေသာ ပီဒီအက္ဖ္မ်ားကို ေဒါင္းလုပ္ခ်ရန္ အလြန္ပ်င္းတတ္သည့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို သိေနေသာ သူငယ္ခ်င္းက သူေဒါင္းထားသမွ်ကို မၾကာခဏ ပို႔ေပးေလ့ရွိသည္။ ညကလည္း သူ ပို႔ေပးေသာ စာစုမ်ားထဲမွ စိတ္ဝင္စားစရာ ေခါင္းစဥ္ ခပ္ဆန္းဆန္းတစ္ခုကို ဖတ္လိုက္မိသည္။ ေခါင္းစဥ္က အရိပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း ဟူ၏။
အရိပ္မ်ားကိုု တင္စိတ္ဝင္စားမိသည့္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ကင္မရာ စ ကိုင္စဥ္အခါက ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားသည္ သူ႔အတိုင္းဆိုလွ်င္ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းတတ္ေသာ္လည္း ေနေရာင္ (သို႔) မီးေရာင္တစ္ခုခုႏွင့္ အေနအထား အခ်ိဳးတက် ျဖစ္သြားလွ်င္ လွပေသာ အရိပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ အလြန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသာ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု ျဖစ္ေပၚလာသည္ကို လက္ေတြ႔သိလိုက္ရအျပီးမွာ အရိပ္မ်ားကိုု စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ ႏွစ္သက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရိပ္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာစုကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရႈမိျခင္းပင္။ သို႔ေသာ္ စာစုကထင္သလို ခ်စ္စဖြယ္ အရိပ္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း မဟုတ္။ သရဲလိုလို တေစၦလိုလို မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အရိပ္ေတြ အေၾကာင္းသာ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ ေကာင္းေနသည္မို႔ အဆံုးအထိေအာင္ ဖတ္လိုက္မိသည္။ ျပႆနာက အဲဒီက စတာျဖစ္သည္။
ကြ်န္မအေၾကာင္းကိုေျပာရလွ်င္ အလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ ဟူသည့္ နာမဝိေသသနကို ထိပ္ဆံုးေနရာက ထည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမွာ သူမ်ားေတြေျပာၾကေသာ ေျခကလိမ္မ ဆိုသူကို ေၾကာက္သည္။ ေျခကလိမ္မ ဆိုုသည္မွာ ဘာမွန္း ညာမွန္း မသိေသာ္လည္း အိမ္သာထဲမွာ ေျခကလိမ္မ ရွိသည္ဆိုေသာ စကားကို ၾကားအျပီးမွာ ေက်ာင္းမွ အိမ္သာကို ေျခဦးပင္မလွည့္ေတာ့။ ကိစၥၾကီး ငယ္မ်ားကို ဒုကၡခံကာ အိမ္ေရာက္မွ ေျဖရွင္းသည္။ ညေနဖက္ ေက်ာင္းကားေစာင့္ခ်ိန္မ်ားတြင္ မလွမ္မကမ္းမွ ေညာင္ပင္အိုုၾကီး အေနာက္ကြယ္တြင္ ပုန္းေနေသာ ေက်ာေပါက္ၾကီး တစ္ေယာက္ရွိသည္ ဆိုေသာ စကားကို ၾကားရစဥ္ကလည္း အသည္းခိုက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့ဖူးသည္။ မိုးရြာ ေလတိုက္၍ သစ္ကိုင္းမ်ား လွဳပ္ယမ္းေနလွ်င္လည္း ေစာင္ကို ေခါင္းလံုေအာင္ ဆြဲျခံဳကာ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ဘုရားစာမ်ားကို ေရရြတ္ရင္း အိပ္ရသည္။
ထိုမွ်သာမက ပိုးေကာင္ မႊားေကာင္မ်ားကိုလည္း ေသမတတ္ ေၾကာက္သည္၊ ပိုးဟပ္ကိုမူ အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေျမြဆိုလွ်င္ ဓါတ္ပံုကိုုပင္ ရဲရဲမၾကည့္ရဲ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းအျပီး ဘီပီအိုင္မွာ လက္ေတြ႔ ကြင္းဆင္းခဲ့ရစဥ္က ေျမြဆိပ္ထုတ္နည္းကို ျပသစဥ္မွာ ထိုအေဆာက္အဦး အျပင္ဖက္ ေနပူၾကဲၾကဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္က်န္ရစ္ရင္းက ေရွ႕ ေနာက္ ေဘးဘီဝဲ ယာကို မူးေနေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈကာ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား ေျခေထာက္နားကို ေျမြတစ္ေကာင္တစ္ေလ ေရာက္လာမလဲဟု ေတြးေနခဲ့ဖူးသည္။ ေျမြမ်ားထားေသာ ထိုေျမြရံုအနီးမွာ ထိန္သိမ္းထားရာမွ လြတ္ထြက္လာေသာ ေျမြ တစ္ေကာင္ မရွိႏိုင္ပါဟု ဘယ္သူက အာမခံႏိုင္မည္လဲ။
အလားတူပင္ည အေမွာင္ကိုလည္း ေၾကာက္တတ္သည္။ သရဲကားမ်ားဆိုလွ်င္ အနားေတာင္ မသီဝံ့။ တစ္ခါက အီးေမးလ္မွ ေရာက္လာေသာ Spot the different Game ကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ တူရာ တူရာပစၥည္းမ်ားကို လိုုက္ရွာေနစဥ္ ဝုန္းဆို ရုပ္ဆိုးဆိုး အေကာင္ပံုၾကီး ရုတ္တရက္ ေမာ္နီတာမွာ ေပၚလာတုန္းက ထိတ္လန္႔တၾကားျဖစ္သြားျပီး တစ္ပတ္တိတိ ဖ်ားနာခဲ့ဖူးသည္။ ထိုသို႔အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္သည္။ အခုလည္း ထို စာစုကို ဖတ္အျပီးမွာ လူက အေတာ္ေလးတုန္လွဳပ္ ေျခာက္ျခားေနေပျပီ။ သည္အရြယ္ၾကီးက်မွ ဝတၳဳဖတ္ၿပီး ေၾကာက္သည္ဟု သြားေျပာလွ်င္ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာ ေလွာင္ေျပာင္ၾကမည္ပင္။ ထိုသို႔ လူအမ်ား ရယ္ေမာစရာအျဖစ္မ်ိဳးကို မႏွစ္ျမိဳ႕ေသာေၾကာင့္ စိတ္ကို တင္းကာ မီးမွိိန္မွိန္ဖြင့္ထားရင္း အိပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ကား အိပ္မေပ်ာ္… လန္႔ လန္႔ႏိုးသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ သည္လိုႏွင့္ မိုးသာ လင္းသြားသည္ အိပ္ေရးကား မဝခဲ့ေခ်။
ဟိုုေတြး ဒီေတြး ေတြးကာ လမ္းကိုု ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေလွ်ာက္ရင္း ညက ဖတ္ခဲ့ေသာ စာထဲမွ အေၾကာင္းမ်ားကို ၾကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ေနစဥ္ နံေဘးမွ တစ္စံုုတစ္ေယာက္ အေျပးတပိုုင္းျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးုျဖစ္သြားျပီး ထိုုသူ၏ ေက်ာျပင္ကိုု တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုုက္ရာ အနက္ေရာင္ တီရွပ္ေပၚတြင္ ဒိုုင္ႏိုုေဆာႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ အရုုပ္ဆိုုးဆိုုး အေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္ ပါးစပ္ဟကာ ေဒါသတၾကီး မန္ဖီေနေသာပံုုကိုု ေတြ႔လိုုက္ရသျဖင့္ ပုုခံုုးကိုု တခ်က္ တြန္႔လိုုက္မိျပီး ေျခလွမ္းမ်ား အလိုုလိုုေႏွးသြားခဲ့သည္။ ေၾကာက္စိတ္တခ်ိဳ႕ ျဖင့္ လူက တုုန္ခါသြားျပီး အသက္ရႈၾကပ္လာသလိုုလိုု။
ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းဆံုုမီးပြိဳင့္သိုု႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အခုုနက တီရွပ္အနက္ႏွင့္လူလည္း မီးပြိဳင့္တြင္ လမ္းကူးရန္ ေစာင့္ဆိုုင္းေနသည္ပဲ။ သူ႔ အေနာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ရင္း တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္မိသည္။ ဘုုရားေရ… သူက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုု လက္ဆြဲထားပါလား…. အခုုန ကြ်န္မအနားမွ အေျပးတစ္ပိုုင္းႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားစဥ္အခ်ိန္က ထိုုသူ႔လက္ထဲတြင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ မပါမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါသည္။ ေျခလွမ္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ကြာေသာ မီးပြိဳင့္တြင္မူ သူက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုု အက်အန လက္ဆြဲလွ်က္။
ကေလးကိုုၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး တီရွပ္ အနက္ေရာင္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီအတိုု အနီေရာင္ကိုု ၀တ္ဆင္ထားပါသည္။ အသက္ ႏွစ္ႏွစ္ (သိုု႔မဟုုတ္) သံုုးႏွစ္ခန္႔ ရွိမည္ဟုု ခန္႔မွန္းမိပါသည္။ ကြ်န္မသည္ သူမ်ား အသက္မ်ားကိုု ခန္႔မွန္းရာတြင္ ကြ်မ္းက်င္သူ တစ္ေယာက္ မဟုုတ္ေသာ္လည္း ထိုုကေလးကေတာ့ သံုုးႏွစ္ထက္ ပိုုမၾကီးႏိုုင္ဟုု ေသခ်ာေနပါသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါအေတြးတိုု႔ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနစဥ္အခ်ိန္မွာ ကေလးက ရုုတ္တရက္ ကိုုယ့္ဖက္ကိုု လွည့္ကာ ျပံဳးရယ္ ျပလိုုက္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ကြ်န္မ လန္႔သြားပါသည္။ ဆံပင္နက္ေကာက္ေကာက္၊ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ခ်စ္စရာ လူငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးဆန္းသည္က ျဖဴၾကည္ၾကည္ သြားတက္ ခြ်န္ခြ်န္ေလးမ်ားပင္။ သံုုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္မွာ ထိုုသိုု႔ေသာ သြားတက္ေတြ ရွိေနႏိုုင္သည္လား။ စဥ္းစားေနတုုန္းမွာပင္ ကေလးက ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္လွည့္လာကာ ပါးစပ္ကိုု ဟ ျပီး သြားမ်ားကိုု ေစ့ရင္း ခြီး… ဟု မန္ဖီေသာ ပံုုစံမ်ိဳးလုုပ္ျပပါသည္။ ျမတ္စြာဘုုရား… ဒီကေလးႏွယ့္ေနာ္… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မီးပြိဳင့္ကလည္း ဒီတစ္ခါ စိမ္းခဲလိုုက္တာ။ ကိုုယ့္အေၾကာင္း ကိုုယ္သိေနေသာ ကြ်န္မ သူ႔ကိုု ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုုက္ပါသည္။
သိုု႔ေသာ္ တစ္စံုုတစ္ရာက ကြ်န္မစိတ္ကိုု ႏွိဳးေဆာ္လိုုက္သည့္အလား… ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ ကေလးငယ္ကိုု ဖ်တ္ကနဲ ကြ်န္မ လွမ္းၾကည့္လိုုက္မိပါသည္။ ထိုုအခါ ကြ်န္မကိုုတည့္တည့္ၾကီး စိုုက္ၾကည့္ေနေသာ ကေလးငယ္ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္မ်ားႏွင့္ ရုုတ္တရက္ဆံုုေတြ႔လိုုက္ျပီး… ဘုုရားေရ။ ထိုုစကၠန္႔ပိုုင္းကေလးမွာပင္ သူက ခြီး ဟုု အသံျပဳကာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကြ်န္မကိုု ထပ္မံ ေျခာက္လွန္႔ျပန္ပါသည္။ သည္တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ကြ်န္မေခါင္းထဲတြင္ ေနာက္က်ိ မူးေဝလာသလိုုပါ ခံစားရကာ အိမ္ဖက္ကိုု ျပန္လွည့္ဖိုု႔ စဥ္းစားရေတာ့တာ ျဖစ္သည္။ စဥ္းစားျပီး ေနာက္ျပန္လည့္ခ်ိန္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္မွာပင္ မီးပြိဳင့္ မီးစိမ္းသြားဟန္တူပါသည္။ ကြ်န္မ မ်က္ႏွာမူရာအရပ္ကိုု ဆန္႔က်င္ျပီး ကားမ်ား စတင္ေမာင္းႏွင္ေနၾကသည္ကိုု သတိထားလိုုက္မိသည္။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ ဟိုုသားအဖ ကားလမ္းကိုု ျဖတ္ကူးသြားေလာက္ေရာေပါ့ ဟုု ေတြးမိသည္။ ထိုုအေတြးႏွင့္အတူ လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကိုု ေၾကာက္စိတ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မလွည့္မၾကည့္ျဖစ္ပါ။
ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းခန္႔ေရာက္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကြ်န္မေနာက္မွ ေျခသံလိုုလိုု ၾကားေသာေၾကာင့္ အသာလွည့္ၾကည့္လိုုက္ရာ အသံထြက္ ေအာ္မိေတာ့မလိုု ျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္မပါးစပ္ကိုု လက္ျဖင့္ အျမန္အုုပ္ကာ အခ်ိန္မီ ပိတ္ပလိုုက္ရသည္။ ခုုနက လမ္းကူးေတာ့မည့္ သားအဖ ဘယ္က ဘယ္လိုုျဖစ္ျပီး ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာက္ကိုု ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္ မသိ။ ကြ်န္မေဘးမွ ခပ္သြက္သြက္ ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားျပန္သည္။ ခုုနက ကြ်န္မကိုု တခြီးခြီးျဖင့္ ေအာ္ခဲ့ေသာ ကေလးငယ္က ထိုုလူ၏ ပုုခံုုးေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္သား။ ကြ်န္မ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ဘုုရား တ မိ ျပန္သည္။ ကြ်န္မ မီးပြိဳင့္မွျပန္လွည့္လာသည္မွာ အခ်ိန္အားျဖင့္ ႏွစ္မိနစ္ သံုုးမိနစ္ခန္႔သာ ၾကာလိုုက္သည္ထင္၏။ ထိုုမိနစ္ပိုုင္းကေလးတြင္ ကေလးေလးက ေသေသခ်ာခ်ာၾကီး အိပ္ေမာက်သြားခဲ့သည္မွာ ျဖစ္ႏိုုင္ပါသလား။ ထိုုအေတြးတိုု႔ႏွင့္အတူ ေနရာမွာ ေျခစံုုရက္လ်က္သား ကြ်န္မ၏ေျခေထာက္မ်ားက ေၾကာက္စိတ္တိုု႔ျဖင့္ ယိမ္းယိုုင္ကာ ေပ်ာ့ေခြျပီး လဲျပိဳက်လုုမတတ္ ျဖစ္ေနေပျပီ။ ကြ်န္မ ေနထိုုင္ေသာ အိမ္ကိုု လွမ္းျမင္ႏိုုင္ေသာ အကြာအေဝးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အငွားကားတစ္စီးစီးကိုု တားျပီ အိမ္ျပန္ရေအာင္ကလည္း အခက္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရန္ကလည္း အားမရွိ။ လမ္းေဘး ေရေျမာင္းကိုု ကာထားေသာ သံတိုုင္မ်ားကိုု အသာမွီထိန္းထားရင္း ကြ်န္မအသက္ကိုု ဝေအာင္ ရွဴကာ ေရွ႔တူရူသိုု႔ မရဲတရဲ ၾကည့္လိုုက္သည္။
အခ်ိန္ကားမနက္ ကိုုးနာရီ နီးနီးရွိေနမည္ဟုု ခန္႔မွန္းမိသည္။ ေနေရာင္ျခည္တိုု႔၏ အေႏြးဓါတ္မွာ အတန္ငယ္ ျမင့္မားလာသည္။ ေခြ်းထြက္စ ျပဳလာသည္။ ကြ်န္မ မ်က္စိတဆံုုး ျမင္ေတြ႔ႏိုုင္ေသာ ျမင္ကြင္းတေလ်ာက္တြင္ လူသူေလးပါး ကင္းရွင္းေနသည္။ ကြ်န္မ ေျခေထာက္နားမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႔ သစ္ရြက္အေဟာင္းမ်ားကိုု ေတြ႔ရသည္။ ေလနည္းနည္းတိုုက္လိုုက္ေသာအခါ သူတိုု႔က ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟိုုဟုုိဒီဒီ ေရြ႕လ်ား ေပ်ာ္ပါးလ်က္။ ကြ်န္မ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ ပိေတာက္ပင္အၾကီးၾကီးမ်ားမွ ျဖာက်လွ်က္ရွိေသာ ပိေတာက္ကိုုင္းရွည္မ်ားကလည္း ေလယူရာတိမ္း ယိမ္းႏြဲ႔လ်က္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားေရာင္စံုုတိုု႔က လမ္းေပၚတြင္ မေႏွးလြန္းမျမန္လြန္း ေမာင္းႏွင္လ်က္။ ေသခ်ာခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုုက္ေသာအခါ အခုုနက ကြ်န္မေဘးနားက ျဖတ္သြားေသာ ကေလးခ်ီထားေသာ လူကိုု အရိပ္အေယာင္္မွ်ပင္ မေတြ႔ရေတာ့။ အရာရာသည္ စနစ္တက် မွားယြင္းလ်က္ရွိေၾကာင္း ကြ်န္မ ရိပ္မိလိုုက္သည္။
ကြ်န္မအသက္ကိုု ဝေအာင္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴသြင္းလုုိက္သည္။ အားအင္ကုုန္ခမ္းကာ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနေသာ ေျခေထာက္အစံုုကိုု ၾကိဳးစား အားတင္းလိုုက္ေစသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ဘယ္ကိုုမွမၾကည့္ေတာ့ပဲ အိမ္ဖက္သိုု႔ ဦးတည္ျပီးအေျပးတပိုုင္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္သိုု႔ ေရာက္ေသာအခါ အလြန္တရာေမာဟိုုက္ေနသကဲ့သိုု႔ ခံစားရေသာ္လည္း မနားႏိုုင္ပဲ ဓါတ္ေလွခါးခလုုတ္ကိုု ႏွိပ္ကာ အ္ိမ္ေပၚသိုု႔ တက္ခဲ့သည္။ မကုုန္ဆံုုးေသးေသာ ေၾကာက္စိတ္တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္အတူ ဓါတ္ေလွခါးထဲတြင္ ခုုနက သားအဖ ရုုတ္တရက္မ်ား ေပၚလာလိမ့္ႏိုု ေတြးကာ အစီအစဥ္မက်လွေသာ ဘုုရားစာမ်ား ရြတ္ဆိုုရင္း အသည္းတယားယား။
ကြ်န္မ ေနထိုုင္ရာ အထပ္အေရာက္တြင္ ဓါတ္ေလွခါးထဲမွ အျမန္ ေျပးထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ အိမ္တံခါးမွတဆင့္ အိမ္ထဲသိုု႔ ေျပးဝင္လိုုက္ျပီး တစ္စံုုတစ္ေယာက္ လိုုက္ဝင္လာေတာ့မည့္အလား တံခါးကိုုျမန္ျမန္ ျပန္ပိတ္လိုုက္မိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ျမန္လွခ်ည္လား… ဘာစားဦးမလဲ…အစရွိသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း လွမ္းေျပာေနေသာ စကားသံမ်ား၊ ေမးခြန္းမ်ားကိုု မည္သိုု႔မွ် မတုုံ႔ျပန္ႏိုုင္ပဲ အခန္းထဲ တန္းဝင္ကာ အိပ္ယာေပၚသိုု႔ အရုုပ္ၾကိဳးျပတ္ လွဲခ်လိုုက္မိသည္။ အိပ္ယာေဘးတြင္ ညက ဖြင့္ထားလက္စ ကြြန္ပ်ဴတာမွ မီးအစိမ္းေလးက မွိတ္တုုတ္ မွိတ္တုုတ္ႏွင့္ ကြ်န္မကိုု ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုုပင္။
ညကဖတ္ခဲ့ေသာ စာစုုကိုု ကြန္ပ်ဴတာထဲမွ ဖ်က္ပစ္ရန္ သတိရျပီး ကြ်န္မ အိပ္ယာမွ အားယူျပီး ထလိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ အရိပ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုျခင္း စာစုုကိုု ရွာျပီး ဖ်က္လိုုက္သည္။ ေမာ္နီတာ ညာဖက္ေအာက္ေျခေထာင့္နားမွ အမွိဳက္ျခင္း ကိုုပါ တဆက္တည္း ရွင္းကာ ကြန္ပ်ဴတာကိုု ပိတ္ခ်လိုုက္သည္။ ေသခ်ာေစရန္ မီးခလုုတ္ကိုုပါ မမွီမကမ္းႏွင့္ လွမ္းပိတ္လိုုက္ေသးသည္။ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ ေပါ့ပါးသြားသေယာင္။ လူေရာ စိတ္ပါ အလြန္တရာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုုအခိုုက္အတံ့ေလးတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရန္သာ ကြ်န္မ ဆႏၵရွိေနခဲ့သည္။
ေႏြနံနက္ခင္းသည္ လိုုသည္ထက္ ပိုုမိုု ပူျပင္းလွသည္။ ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ ေႏြဦးႏွင့္ေနျခည္ေႏြးေႏြးကိုု ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္မည္ မထင္ေတာ့ပါ။ ထိုု႔အတူ ေခါင္းစဥ္လွလွတပ္ထားေသာ စာစုုတိုုင္းကိုုလည္း ကြ်န္မ ဖတ္ျဖစ္မည္ မထင္ေတာ့ပါ။
သက္ေဝ
(၀၂စက္တင္ဘာ ၂၀၁၄)
0 comments:
Post a Comment