Beyond Being …(လူေရးတဲ႕ အက္ေဆး)
by ရင္ နင့္ ေအာင္ on Thursday, July 12, 2012 at 11:49pm
ဘာမွ မဟုတ္ေတာ႕တဲ႕ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ႕တဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က ထူးျခားလာတယ္။ ေသးသိမ္လာတဲ႕ ပုလင္းအ၀ေတြကို ခ်ဲ႕လိုက္ပါ။ အတၱဟာ ခင္ဗ်ားတို႕ေျပာသေလာက္ အသံမက်ယ္ဘူး။
အစြန္းေရာက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာ ပီမိုနင္းစာအုပ္ေတြ ေစ်းေပါေနတာကို အျပစ္တင္ေနလိုက္တယ္။ လူျဖစ္ျခင္းမွာ ငါတို႕ဟာ ေလျငင္းတစ္ခုရဲ႕ အနတၱ။
လွန္ရင္း လန္းလာတာ လမ္းေတြက လွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ရူပါနဲ႕ ဇရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ အိပ္မက္ေတြက ထျပီး ေစ်း၀ယ္တယ္၊ ထမင္းခ်က္တယ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ငါဟာ ပ်ဴလူမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲကြယ္။ သမိုင္းကို ငါျငင္းဆန္လိုက္တယ္။ သူစိမ္းေတြကို မသတ္ၾကပါနဲ႕။ အခ်င္းခ်င္းသာ သတ္ၾကပါ။ အမ်ိဳးရင္းေတြက သစၥာတကယ္ ေဖာက္ၾကသလား ကိုေလးျဖဴ။ အရွင္းၾကီးပဲ .. ခင္ဗ်ားေျပာသလိုဆို အဓိက တရားခံဟာ ေသသြားျပီ။ ငါေနာက္ကိုလိုက္ခဲ႕ၾကပါ။ တိမ္မည္းထုတို႕။ မင္းတို႕အားလံုး သဘက္ခါက်မွ ေအာင္ျမင္ၾကပါေစသားလို႕ ငါက်ိမ္ဆိုလိုက္မယ္။
အျပံဳးဟာ လူကို သိကၡာက်ေစတဲ႕ ေခတ္မွာ ငါက ခန္႕ခန္႕ျငားျငားၾကီး ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဟာ ဘာဘာညာညာ၊ မီးေတာက္ရစ္သမ္က ဘာဘာညာညာ။ ခ်စ္ျခင္းမွာ အခါခါ လိႈက္ေမာ။ ရူးေနျခင္း။ ေသးသိမ္လာတဲ႕ နားလည္မႈေတြၾကားမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငါဟာ အသက္ရွဴေမ႕။ ေမေမရယ္။ သားသြားမယ္။ အႏုပညာဟာ ဘယ္လို။ ယန္းေပါဆတ္ဟာ ဘယ္လို။ လီကြမ္ယုဟာ ဘယ္လို။ ေလထန္ကုန္းဟာ ဘယ္လို။
ငိုေၾကြးေနတဲ႕ အိမ္က တမ္းတလိုက္တယ္။ ငါ့သား အဆင္မေျပရင္ ျပန္လာခဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲ အဆင္ေျပေနတဲ႕ လူသား။ ခက္လိုက္တာကြယ္။ ၾကာပန္းမွာ ဆူးမပါလို႕ တင္စားေနၾကသလား။ ခြဲခြာျခင္းေနာက္မွာ ရင္နာျခင္းက ဘာေၾကာင့္မ်ား ၾကံဳဆံုရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေခၚရာ ဘယ္ေတာ႕မွ မလိုက္ခဲ႕ဘူး။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္လည္း မေဖါက္တတ္ဘူူး။ ျပန္ဆိုဖို႕ ကံၾကံဳမွ ရမွာလား။ မေက်နပ္ျခင္း။
ေႏြရာသီဟာ ပန္းလ်စြာ ခြာျပာညိဳသင္းေနျပီလား ဂီတနက္သန္။ ဘ၀ဟာ စံုစီနဖာ ေရာရင္းယွက္ႏြယ္တဲ႕ ရာသီဥတုလား။ ပန္းတိုင္ေတြကို အဆံုးအျဖတ္ေပးၾကပါ။ ငါဟာ ဆုမရေၾကာင္းသိပါရေစ။ ေတြ႕ၾကံဳဆံုကြဲျခင္္းမွာ သံသရာဟာ ခဏတိုင္းေခ်ာင္းဆိုးတယ္။ ပင္လယ္က ဘက္စ္ကားမစီးတတ္ဘူး။ နာဂစ္ကိုသာ တီထြင္လိုက္ပါ။
ဘုရားသခင္မ်ားကို လူေတြ ဖန္ဆင္းထားတယ္။ ဘုရားသခင္ဟာ လူကို ဖန္ဆင္းတဲ႕အေၾကာင္းကိုလည္း လူေတြ တီထြင္ထားၾကတယ္။ အိပ္မက္ရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုမွာ ေကာသလမင္းလန္႕ႏိုးလာတာ။ ေနာက္ဆက္တြဲေတြကို ဖယ္ေပး။ သံသရာဟာ ဆံပင္ေဆးမဆိုးဘဲ အျဖဴေရာင္ ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ႕ ကတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ေနတာပါ။ ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ျပီး ပင္လယ္က အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒီေန႕ ငါ စစ္ရံႈးျပီး သြားတစ္ေခ်ာင္းေပ်ာက္ခဲ႕တယ္ ျဖဴ။
သီခ်င္းေတြ မဆိုၾကပါနဲ႕………………။ ျခံဳလႊာေတြကို ဖယ္ေပး။ ျခံဳလႊာေတြကို ဖယ္ေပး။ အထဲမွာ ငါ ပိတ္မိေနျပီ။ အိမ္တစ္လံုးနဲ႕ ကားတစ္စင္းနဲ႕ လူက ထြက္ၾကည့္တယ္။ သူ႕ဆီကို ေငြေရးေၾကးေရးေတြ အလည္လာမလား။ အပ္တစ္ေခ်ာင္းက ေညာင့္ဆူးေနျပီ။ အျဖစ္အပ်က္။ ေလးလံလာျပီဆို စိတ္ကိုသာ ခင္ဗ်ား ေလွ်ာ႕လိုက္ေတာ႕။ ထပ္မဖတ္နဲ႕။ ထပ္မဖတ္နဲ႕။ ဒီမွာတင္ရပ္လိုက္။
မိန္းမတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေတြးရတာ သရဲကားၾကည့္ရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရည္းစားေဟာင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေတြးရတာလည္း ၾကည့္ျပီးသား သရဲကားၾကည့္ရသလိုပါပဲ။ မစိုေျပဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ လိုက္ရွာေနသလဲ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ဘာေတြ လိုက္ရွာေနသလဲ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာလည္း ခင္ဗ်ား လိုက္မရွာနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္ဟာ ခင္ဗ်ားရွာေနတဲ႕ ေနရာေတြမွာ လံုး၀မရွိဘူး။
ကေလးေတြ သီခ်င္းဆိုပါ။ ကမာၻေျမၾကီး စိမ္းလန္းပါေစသား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပဳသမွ် ကံ ခင္ဗ်ားက မိႈနဲ႕ ေရာ ေၾကာ္ပစ္လိုက္တယ္။ မတရားျခင္း။ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးလိုတယ္။ ဟန္းဆက္လည္း ေကာင္းေကာင္းလိုခ်င္တယ္။ ကားတစ္စင္းလား။ လိုတာပဲ။ လံုးခ်င္းတိုက္။ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႕။ ေမတၱာတရားကို ေမ႕သြားတယ္။ ခဏ။
အစီအစဥ္တက် မျဖစ္ျခင္းေတြထဲမွာ ဘ၀က အစီအစဥ္ေတြ က်လာတယ္။ ျဖစ္တည္ျခင္းဟာ အစကတည္းက ဇာတ္ညႊန္းပါလာခဲ႕ျပီးသားလား။ ဘ၀ဟာ ကိုယ္ၾကိဳက္သလို သရုပ္ေဆာင္မရတဲ႕ မင္းသားလား။ ရူးခ်င္တယ္။ ငါ႔ ကကြက္ေတြကို ၾကည့္ကြယ့္။ ေျခ၊လက္၊ ေခါင္း၊ခါး အခ်ိဳး၊ အသိမ္းေတြ။ စကားေတြေပါလိုက္တာ ခင္ဗ်ားက။ စကားကို မာရသြန္လိုေျပးေနတာ ခင္ဗ်ား မရွက္ဘူးလား။ ဖရုႆ၀ါစာကို ဂါထာလိုရြတ္ျပီး နာမည္ၾကီးခ်င္တာလား။ သိကၡာမဲ႕။
တူရာေတြ စုေပးေနတယ္။ ခင္ဗ်ား မတူခ်င္ရင္ေတာ႕ တူရာေတြထဲမွာေနမွ မတူမွာေပါ႕။ ထူးျခားျခင္း။ လူဟာ ငါလူမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနရသလို၊ ငါလူျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ခဏတိုင္းေမ့ထားရတယ္။ သနားစရာ။ ခုေတာ႕ ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ လြမ္းေနလိုက္တယ္ ကိုဖိုးခ်ိဳရယ္။ ညိွဳ႕မ်က္၀န္းဟာ ခဏတာ ေခါက္သိမ္းသြားျပီ။ ထာ၀ရ။
လူေတြက ထူးျခားမႈကို ၾကိဳက္ၾကတယ္။ ထူးျခားမႈဆိုတာကို ေရေရရာရာ မသိၾကဘူး။ ထူးျခားမႈဆိုတာဘာလဲ။ ငါကိုယ္တိုင္လည္း ခုထိမသိေသးဘူး။ ခင္ဗ်ား ထူးျခားခ်င္လား။ တိုက္ဆုိင္တာေတြမ်ားလာတိုင္း ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္တာမဟုတ္ဘူးလို႕ သတ္မွတ္ရမွာလား။ တိုက္ဆိုင္မႈဟာ အခါတစ္ေသာင္း အခါ တစ္သိန္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘ၀ကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ သံျခစ္ရာနဲ႕ တံဆိပ္ကပ္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ထူးျခားသြားျပီ။ လက္ခုတ္သံ။
ဘ၀က ေလထန္လာျပီ။ မ်က္ႏွာမူရာအရပ္ကို တစ္ရာရွစ္ဆယ္ ဒီဂရီေျပာင္းလိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ား ေရွ႕ဆံုးကလူ ျဖစ္သြားျပီ။ လူေတြက သိပ္မ်ားလာျပီ ကမာၻၾကီးရဲ႕။ ခင္ဗ်ားနည္းနည္းေလးမွ မၾကီးထြားႏိုင္ေတာ႕ဘူးလား။ ဘာ! …။ ခင္ဗ်ား လူေတြကို သတ္ဦးမလို႕လား။ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေနရာမရွိလို႕ ပိုေနတဲ႕ လူေတြကို သတ္ပစ္တာ။ ခုထိေတာ႕ က်ဳပ္မပါေသးဘူးေပါ႕။ ေမးခြန္းေတြ သိပ္ခက္တာပဲ။ စာေမးပြဲေတြ လူကို သတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ား စာေမးပြဲေအာင္ၾကျပီ။ ရယ္ေမာၾက။
တစ္ခတ္တစ္ခါက ေဆးေဖၚေၾကာဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ဘ၀ကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္လိုက္တယ္။ ရိုက္ညႊန္းကိန္းမ်ားရဲ႕ ေကြးညြတ္မႈနဲ႕ တေစၦတစ္ေကာင္ရဲ႕ ညစာမွာ အနည္းငယ္တူသလို ရွိလာျပီ။ လူေတြက ပဲခူးျမစ္ထဲက လမင္းကို မွ်ားလို႕ မျပီးေသး။ ေလတံခြန္က ၾကိဳးကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ၾကိဳးမ်ား ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံေနၾကျပီ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ၾကိဳးမ်ား ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံေနၾကျပီလို႕ ခင္ဗ်ားက ထင္ပါသလား။ မဟုတ္ပါ။ တကယ္ေတာ႕ ဘယ္အရာကမွ ေကာင္းကင္ေပၚ မပ်ံႏိုင္ၾက။ ရူးသြပ္ျခင္း။
ခက္ဆစ္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေႏွာင္းသံသရာကို တစ္ေက်ာ႕ျပန္တီးလိုက္ေတာ႕ လူေတြ အုပ္စုလိုက္ဖြဲ႕ထားၾကသည္မွာ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသာ ပညာတတ္လူတန္းစားတစ္ခ်ိဳ႕၏ ေဟာေျပာပြဲအခ်ိဳ႕ထံသို႕ ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခင္ ……………… ၀ါက်ေတြရွည္လာျပီ ျဖဴ။ ငါ့ကို ခဏ သတ္ေပးပါ။ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေသပါရေစ။
အလံေထာင္ပါ။ ေထာင္ထားတဲ႕အလံဟာ ျဖဴေနပါရေစ။ ေက်ာင္းေတာ္ကို ငါဂုဏ္ျပဳလိုက္ျပီ။ ဘ၀ဟာ ဘာသာစကားမရွိတဲ႕ ၀တၳဳအရွည္ၾကီး တစ္ပုဒ္ပဲ။ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ရိုက္လိုက္တဲ႕ ႏွင္တံမွာ ငါ့အေသြးအသားေတြ ဒလေဟာ ပါသြားၾက။ ေၾကကြဲ။
ငါကံေကာင္းခ်င္တယ္ ျဖဴ။ ဒါေပမယ့္ ငါကံေကာင္းခဲ႕ပါတယ္။ အကၡရာေတြကို ငါမပိုင္ဘူး။ မပိုင္တဲ႕ အကၡရာေတြကိုေတာ႕ ၀ါက်ျဖစ္ေအာင္ ငါေဆာက္သြားမယ္။ ငါ့၀ါက်ဟာ ငါ့အေသြးအသား။ ငါကိုယ္ငါ ဖန္ဆင္းျခင္းဟာ အႏုပညာ။ ေလကို ၀ေအာင္ ရွဴျပီး ခင္ဗ်ား တဟက္ဟက္နဲ႕ ရယ္ေမာလိုက္။ ျပီးမွ ကမာၻေျမကို အားနာရင္ ခင္ဗ်ား ေလမလည္ပါနဲ႕။
လက္ေတြ႕မွာ ေျခမေတြ႕ဘူး။ လမ္းေတြခ်ည္းပဲ ငါျမင္ခဲ႕တယ္။ ဘုရားစာ ရြတ္ထားပါ။ သရဏဂုဏ္တင္ထားပါ။ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား ခင္ဗ်ား။ ေစာ္ကားသူကို ျပန္ေစာ္ကားသူဟာလည္း ေစာ္ကားသူပါ။ ကံတရားဟာ ဒီေလာက္နဲ႕တင္ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးျဖစ္လာျပီ။ ငါ့အတြက္ေတာ႕ ဖိနပ္ျပတ္သြားတာလည္း အႏုပညာ။ မိုးေရခ်ိဳးပါ။ ကဗ်ာရြတ္ပါ။ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ျပီး စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္း။ ျပီးမွ ေတြ႕သမွ်ကို ပတ္ဆဲလိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ား လူျဖစ္ျပီ။
ေခတ္ဟာ အဆင့္နဲ႕ အလႊာနဲ႕။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တဲ႕လားေဟ႕။ လူတကာသိေနတဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဟာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ မဟုတ္ဘူး။ တိုက္ဆိုင္ျခင္း။ ထူးျခားျခင္းရဲ႕ အစြန္းမွာ လူျဖစ္လာတယ္။ ရွာသူကသက္သက္၊ ေတြ႕သူက သက္သက္၊ သိသူက သက္သက္။ ေနာက္ဆံုး လက္ခံလိုက္သူက သက္သက္။ ငါ့ကုိ မင္း မသတ္ေသးဘူးလား ျဖဴ။
-
-
တကယ္ခဏေလးပါပဲ။ Beyond Being …။ တကယ္ခဏေလးပါပဲ။ Beyond Dream…။
-----------------------------------------------------------------------------ရင္နင့္ေအာင္
0 comments:
Post a Comment