ပုလင္းခ်စ္သူ

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Sunday, July 29, 2012 at 3:59am ·

' ဒီအရက္ဟာ မေကာင္းပါဘူးကြာ' ဟု သူက ေရရြတ္လုိက္သည္။

    ထုိုအခါ ဆုိင္ရွင္ၾကားသြားျပီး . . .

    ' ဒီအရက္ဟာ ဆုိင္က ထုတ္ေပးတဲ့အတုိင္းပါပဲဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္ဘူးဆုိတာ အစ္ကုိၾကီး သိပါတယ္၊ အျမဲေသာက္ေနက်ပဲ မဟုတ္လား'

    သူက ဟာ . . ဟာ . . .ဆုိ လုပ္၍လက္ကာျပသည္။ 'ခင္ဗ်ားဆုိင္အရက္ကုိ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အရက္ဟာ က်ဳပ္ကုိ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ'

             'ေကာင္းက်ိဳးမေပးရင္ မေသာက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ' ဟူ၍ေတာ့ ပုိင္ရွင္ကျဖင့္ ေျပာလုိ႔မျဖစ္ေခ်။ အရက္ေရာင္းေနသူ တစ္ေယာက္က အရက္ဆန္႔က်င္ေရးစကားကုိ ေျပာေနလွ်င္ 'မိမိေရာင္းကုန္ပစၥည္း၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခုိက္ေစေသာစကားမ်ိဳး မေျပာမိပါေစႏွင့္' ဆုိေသာ ေခတ္သစ္ေရာင္းဝယ္ေရး ဗ်ဴဟာသေဘာတရားကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရာ က်မည္မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ခပ္မဆိတ္ေနလုိက္၏။

    ေသာက္သုံးသူပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ဆက္၍ . . .

    ' က်ဳပ္ ဘာေၾကာင့္ အရက္ကုိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေသာက္ျဖစ္ေနသလဲ သိလား' ဟု ေမးသည္။ ဆုိင္ရွင္၏ စိတ္ထဲတြင္

    'သြားျပီ၊ ဒီညေတာ့ ငါခံရျပီ' ဟုေတြးျပီး စိတ္ညစ္သြား၏။ လုပ္သက္ရင့္ေနေသာ ဆုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္

    အရက္သမား အမ်ိဳးမ်ိဳးအေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္း သိျပီးသားျဖစ္၏။ မူးလာလွ်င္ ရစ္တတ္သူ၊ အေပ်ာ္လြန္ျပီး သီခ်င္းဟစ္တတ္သူ၊ ငုိတတ္သူ၊ စကားေၾကာ ရွည္တတ္သူ။

    ဒီပုဂိၢဳလ္လုိ သူ႔ဆုိင္မွာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာက္သုံးလာသူဆုိလွ်င္ ပုိေတာင္ သိေသးသည္။ အေသာက္နည္းနည္း မ်ားသြားသည့္ေန႔မ်ိဳးဆုိလွ်င္ အခုလုိပင္ စကားစတတ္သည္။ ဒါဆုိလွ်င္ သူ၏အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းၾကီးကုိ ရွည္လ်ားေထြျပားစြာ ေျပာျပေပေတာ့မည္။ ဒီအေၾကာင္းကလည္း အၾကိမ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာခဲ့ျပီးျပီလဲမသိ။ ၾကားရဖန္မ်ား၍ ရုိးအီေနျပီျဖစ္ေသာ ဇာတ္လမ္းၾကီးျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကိတ္မွိတ္ျပီး နားေထာင္ေပးရေပလိမ့္မည္။ ေန႔စဥ္လာေနက် ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ကုိ ေက်နပ္ေအာင္ ဝန္ေဆာင္မွဳေပးဖုိ႔ တာဝန္ကရွိသည္။

    ဝယ္သူဘက္က အျမဲမွန္သည္ဟူေသာစကားမွာ အရက္ဆုိင္မ်ားအတြက္ ပုိျပီးသင့္ေလ်ာ္သည္။ အနည္းဆုံး တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းေလာက္ ေသာက္ၾကတာပဲဟာ မမွန္ဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ၊ တခ်ိဳ႔ဆုိ မွန္ရုံမက ေမွာက္ေတာင္ ေမွာက္သြားၾကေသးသည္။

    အၾကမ္းပန္းကန္ေလးထက္ ေယာင္ေယာင္ေလးမွ်ၾကီးေသာ ဖန္ခြက္ထဲမွ တစ္ဝက္သာသာရွိေနေသာ အရက္ကုိ ေရမေရာဘဲ တစ္ခ်က္တည္းေမာ့ခ်လုိက္သည္ကုိ ျမင္သျဖင့္ ဇာတ္လမ္းစေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္၏။

    'မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ သုံးလက္မေလာက္သာ ရွည္တဲ့လွ်ာက ေျခာက္ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ေယာက်ာ္းၾကီး တစ္ေယာက္ကုိ ဗုန္းဗုန္းလဲက်သြားေစႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့စကားကုိ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးသလား'

    'ၾကားဖူးတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာေျပာေနတာ အၾကိမ္တစ္ရာေလာက္ ရွိေနျပီ' ဟု စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာမိသည္။

    ႏွဳတ္ကေတာ့ . . .

    ' အင္း . . .ဆုိစမ္းပါဦး' ဟု စကားေထာက္ေပးလုိက္ရ၏ ။

    ' မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အဲဒီစကား တစ္ခြန္းေၾကာင့္ပဲ က်ဳပ္မွာ အခုလုိ အရက္ကုိ အေဖာ္ျပဳေနရတဲ့ အေသာက္သမားၾကီးလုံးလုံး ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ'

   စကားကုိ ခဏရပ္လုိက္ျပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကုိ မ်က္လုံးကစားၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႕စကားကုိ စိတ္ဝင္စားသူ တျခား ရွိ မရွိ အကဲခတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိင္ခုံ၏ ေရွ႔ဖက္ျခမ္းမွာ တန္းလ်က္ထုိင္ေနေသာ လူအုပ္စုက သူတုိ႔ဘာသာ

    ျငင္းခုန္ေျပာဆုိေနၾကသည္။ သူ႕ကုိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္မထင္။ လက္ဝဲဘက္ေထာင့္စြန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသူကေတာ့ နားစြင့္ေနဟန္တူသည္။ သူ အားတက္သြားဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။

    ' အစကေတာ့ က်ဳပ္ကလြဲရင္ တျခားဘယ္သူကုိမွ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ပါဘူးတဲ့ေလ။ သူနဲ႔စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ဟာ ပညာတစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ေက်ာင္းကထြက္ထားတဲ့အခ်ိန္။ အလုပ္အကုိင္ကလဲ မည္မည္ရရ မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ပညာေတြ၊ ရာထူးေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြဆိုတာ ပကာသနေတြပါတဲ့။ ခ်စ္တာသာ ပဓာနပါတဲ့။

    အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္နဲ႔ တည္ေဆာက္တဲ့ဘဝသာလွ်င္ ေက်ာက္သားေက်ာက္ေဆာင္လုိ ခုိင္ျမဲပါတယ္တဲ့၊ ေကာင္းလုိက္တဲ့ စကားေလးေတြ '

    ဆုိင္ရွင္၏ စိတ္ထဲက ' အင္း . . ဒီေနရာမွာ မရယ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္ျပီး ရယ္ေတာ့မယ္' ဟုေတြးသည္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နားေထာင္ခဲ့ရျပီးျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာစကားေျပာျပီး ဘယ္အမူအရာ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆုိတာကအစ မွတ္မိ ေနျပီ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္က ' ဟား.. ဟား... ဟား.... ' ဆုိျပီး အသံကုိ တစ္ဆင့္ျမွင့္၍ ရယ္သည္။ ျပီးေတာ့....

    ' ဟား....ဟား....တညင္းသီးတစ္လုံးေလာက္ ေပးစမ္းပါ'

    ' ဗ်ာ '

    ဆုိင္ရွင္သည္ ရုတ္တရက္မုိ႔ ေၾကာင္သြား၏။ ျပီးမွ ' ေၾသာ္....ဟုတ္ကဲ့' ဆုိျပီး တညင္းသီးျပဳတ္တစ္လုံးကုိ သတၱဴပန္းကန္ျပား အေသးစားေလးထဲ ထည့္ျပီး ေပးလုိက္၏။ ထုိပုဂိၢဳလ္က တညင္းသီးကုိ တစ္ကုိက္ကုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲ အရက္ထည့္သည္။ ပလတ္စတစ္ခြက္ထဲက ေရကုိ ေရာသည္ဆုိရုံမွ် ထည့္သည္။ တစ္ဝက္ေလာက္ ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ျပီးမွ.....

    ' မိန္းမေတြရဲ့ စိတ္သေဘာထားဟာ ေဟာဒီ တညင္းသီးလုိပဲ စားခါစမွာေတာ့ ခ်ိဳသလုိလုိ ဆိမ့္သလုိလုိနဲ႔ ၊ ဆီးသြားေတာ့မွ နံမွန္းသိရတယ္ '

    လက္ဝဲဘက္ေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ေနသူက ထုိစကားကုိ သေဘာက်ျပီး ျပံဳးလုိက္သည္။ အားေပးေထာက္ခံသလုိ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေက်နပ္ျပီးဆက္ေျပာမည္အျပဳ ဆုိင္ေရွ႔ဖက္ျခမ္းအုပ္စု၏ အသံက က်ယ္ေလာင္လာသည္။ လူမ်ား၏အာရုံက ထုိအုပ္စုဆီ ေရာက္သြားသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္က ထုိအုပ္စုကုိ မေက်မနပ္ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ခုုခု လွမ္းေျပာမလိုလုပ္ျပီးမွ မေျပာျဖစ္။ ဖန္ခြက္ထဲမွ လက္က်န္အရက္ကုိသာ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ အရက္ထပ္ငွဲ႔ျပီးေနာက္ တစ္ငုံငုံျပန္သည္။ ေရမေရာေတာ့။ ျငင္းသံခုန္သံေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ႏုိင္သည္။

' သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကုိက်ဳပ္နဲ႔ သေဘာမတူဘူးေလ၊ ပညာလဲ တစ္ပုိင္းတစ္စ၊ အလုပ္အကုိင္လဲ အတည္တက်မရွိ၊

ေငြလဲမရွိ၊ ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးလဲမရွိ၊ မိဘေက်ာေထာက္ေနာက္ခံကလဲ မေတာင့္တင္းတဲ့သူနဲ႔ သူတုိ႔သမီးကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သေဘာမတူႏုိင္ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ကလည္း ဒီေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာၾကီး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ေလာက္သာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အျငိမ္းစားအရာရွိၾကီးဆုိတဲ့ ဂုဏ္ကေလးေတာ့ ေမာက္ႏုိင္ေသးသေပါ့ေလ။ ေနာက္ျပီး သူတုိ႔သမီးကလည္း လွသကုိး၊ သူ႔ကုိလုိခ်င္တဲ့သူေတြကလဲ သူေဌးသားေတြ၊ အရာရွိေပါက္စေတြ၊ က်ဳပ္ကလြဲရင္ အလားအလာေကာင္းတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ၊ သူတုိ႔မိဘေတြကလဲ သမီးေခ်ာရွိတဲ့ မိဘေတြရဲ့ထုံးစံအတုိင္း သူတုိ႔သမီးကုိ

အနိမ့္ဆုံး ေရွ႔တက္လမ္းရွိတဲ့ အရာရွိကေတာ္ျဖစ္ဖုိ႔ မွန္းတာေပါ့။ က်ဳပ္ကုိေတာ့ ကေလကေခ် အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့ေကာင္၊ တစ္သက္လုံး လူေမႊးလူေတာင္ေျပာင့္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွဳတ္ခ်ခဲ့တာေပါ့'

ပုလင္းထဲမွာ အရက္ကုန္သြားျပီ။ အရက္သမားတုိ႔ထုံးစံအတုိင္း ကုန္ေနျပီမွန္းသိသိၾကီးနွင့္ ပုလင္းအဝကုိ ဖန္ခြက္မွာေတ့ျပီး ေမွာက္ခ်လုိက္ေသးသည္။ လက္က်န္ေလးငါးစက္ က်လာ၏။

' တစ္ပုိင္းေလာက္ လုပ္စမ္းပါဦး'

ဆုိုင္ရွင္က ပုလင္းကုိယူသည္။ ကေတာ့တပ္ျပီး ပလတ္စတစ္ပုံးထဲက အရက္ကုိ ေလာင္းထည့္လုိက္သည္။ လုပ္ေနက်မို႔ တစ္ပုိင္းထက္ပုိသြားျခင္း ေလ်ာ့သြားျခင္းမရွိ။ ပုလင္းကုိ လွမ္းေပးျပီး ေနာက္ဘက္ ဝုိင္းတစ္ဝုိင္းမွ မွာေသာ ပုဇြန္ေျခာက္သုပ္အတြက္ ၾကက္သြန္လွီးရင္း ဆက္ေျပာသည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ ၾကားေနရ၏။

' ဟုိေကာင္မကလဲ သူ႔မိဘေတြရဲ့ သံေယာင္ကုိလုိက္ေျပာလာျပီေလ၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ပါလားတဲ့၊ ပညာတတ္ ထားေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္မက်ဘူးေပါ့တဲ့။ က်ဳပ္ကလဲ ပညာဆုိတာ ေက်ာင္းမွာ သင္ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ လူေတြၾကားထဲမွာ သင္ယူရင္လဲ ရပါတယ္လုိ႔ ၊ အဲဒီေတာ့ တစ္မ်ိဳးထပ္ေျပာလာျပန္ေရာ '

ဆုိင္ေရွ႔ျခမ္းမွာ ထုိင္ေနေသာအုပ္စုက ေငြရွင္းျပီး ထထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔က အရက္တစ္လုံးေလာက္ကုိ လူေလးငါးေယာက္ေသာက္ျပီး မူးတတ္ၾကသူေတြျဖစ္၏။ အျမည္းေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳးမွာစာရင္း စကားေျပာၾက၊ ျငင္းခုံၾကသူေတြ ျဖစ္၏။ သူတုိ႔မရွိေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းသြားသည္္။

' အဲဒီေတာ့ '

စကားျပန္ဆက္မည္ျပဳစဥ္ ေနာက္ဘက္ပုိင္းက ၾကက္သြန္ျဖဴေတာင္းသျဖင့္ ဆုိင္ရွင္က လွမ္းေပးရေသာေၾကာင့္ ခဏေစာင့္ရေသးသည္။

' ဘာေျပာလာသလဲဆုိေတာ့ ဘာလဲဗ်ာ '

ေျပာလက္စကုိ ေမ့သြားဟန္တူသည္။ စကားေထာက္ေပးမလားဟု ဆုိင္ရွင္ကို ၾကည့္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဆုိင္ရွင္သည္လည္း နားသာေထာင္ေနရသည္။ သူ႔အလုပ္နွင့္သူ ရွဳပ္ေနသျဖင့္ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ အာရုံမစုိက္ႏုိင္။ နဂုိက တည္းကလည္း စိတ္ဝင္စားမွဳနည္းေသာေၾကာင့္ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ခ်က္ျခင္းစကားမေထာင္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူေျပာတာ ဂရုတစုိက္ နားမေထာင္ရေကာင္းသလားဆုိေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ထုိပုဂိၢဳလ္က စုိက္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ အရက္ခြက္ကုိယူ၍ တစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ဆုိင္ရွင္လည္း နားစြန္နားဖ်ား ၾကားေနရေသာ စကားလုံးမ်ားကုိ အေလာသုံးဆယ္ ျပန္စဥ္းစားရလုိက္ရ၏။ တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားနာခဲ့ရျပီး ျဖစ္သျဖင့္ စကားလုံးတစ္လုံးခ်င္းကအစ မွတ္မိေနျပီ။ ဇာတ္လမ္း၏ ဘယ္အပုိင္းနား ေရာက္ေနျပီဆုိတာ မ်က္ေျချပတ္သြားလုိ႔သာ စကားေထာက္ရ ခက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္မွန္းႏွင့္....

' ဟုိေလ ေငြဆုိတာ တန္ဖုိးသတ္မွတ္ထားတဲ့ စကၠဴတစ္မ်ိဳးပဲ ဆုိတာေပါ့ '

ဟုေျပာလိုက္၏။ ထုိပုဂိၢဳလ္က ' အဲဒီေနရာ မေရာက္ေသးပါဘူး' ဆုိျပီးမွ သူေျပာမည့္စကားကုိ ဆုိင္ရွင္က ၾကိဳျပီး ေျပာလုိက္သျဖင့္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ကုတ္လုိက္သည္။ ဆုိင္ရွင္ကလည္း ျပႆနာေတာ့ တက္ျပီထင္တယ္ဟု ေတြးလုိက္မိ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိပုဂိၢဳလ္က ဇာတ္လမ္းဆက္ဖုိ႔သာ ပဓာနျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ .....

' ဒီလုိမဟုတ္လား သူ႔ေငြစုစာအုပ္ထဲကေငြနဲ႔ အရင္းအႏွီးလုပ္ျပီး စီးပြားရွာပါလားလုိ႔ တုိက္တြန္းတယ္ေလ၊ က်ဳပ္က ျငင္းလုိက္တယ္၊ ခါးခါးသီးသီးကုိ ျငင္းလုိက္တယ္။ က်ဳပ္ကေငြမမက္ဘူး၊ ေငြဆုိတာ အဲ ....

ခုနက ေျပာသလုိပဲ တန္ဖုိးသတ္မွတ္ထားတဲ့ စကၠဴတစ္မ်ိဳးပဲ ေငြထက္တန္ဖုိးရွိတာက သစၥာတရား၊ ေကာင္းျပီ

မင္း ကုိယ္နဲ႔လုိက္ခဲ့ ဘဝထဲကုိ ဆင္းခဲ့၊ ဘဝကုိ အေျခခံကစျပီး တည္ေဆာက္မယ္၊ ဟား.... ဒီလုိလဲ ေျပာလုိက္ေရာ ငါးပိရည္နံ႕ရတဲ့ အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးလုိ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားတာပဲ၊ အဲဒီမွာ ပဋိပကၡ ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ လုိက္ရဲလား ၊ လုိက္ခဲ့။ မလုိက္ရဲဘူးလား၊ တြဲထားတဲ့လက္ကုိ ျဖဳတ္လုိက္ ဒါပဲ ဒါပဲ '

ဆုိင္မွာလူရွင္းသြားျပီ။ အခ်ိန္အၾကာဆုံး ထုိင္နားေထာင္ခဲ့သည့္ လက္ဝဲဘက္ေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ေနသူပင္ ထသြားခဲ့ျပီ။ ဆုိင္ရွင္လည္း ပစၥည္းေတြကုိ ေတာင္းေတြထဲကုိ မသိမသာ ကဲ့ထည့္ျပီး သိမ္းဆည္းစျပဳေနျပီ။ ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသူ၏ေရွ႔က ပုလင္းထဲမွာလည္း အရက္ကုန္ေနျပီ။

' ငါးက်ပ္ဖုိးေလာက္ လုပ္စမ္းပါဦး၊ လပ္စ္ကပ္ေပါ့ ' ဆုိင္ရွင္က ေတာင္းထဲေရာက္ေနေသာ ပုလင္းတစ္လုံးကုိ ျပန္ထုတ္၍ ဖန္ခြက္ထဲပုိပုိသာသာ ငွဲ႔ထည့္ေပးသည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္က ထရပ္ျပီး ဖန္ခြက္ကုိယူသည္။ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့ခ်သည္။ က်သင့္ေငြရွင္းျပီး ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာသြား၏။ ဆုိင္ရွင္လည္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ျပီး ပစၥည္းေတြ ဆက္သိမ္းေနသည္။

------------

ဒီေန႔ ခါတုိင္းထက္ ပုိေသာက္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ ဒီလိုပါပဲ၊ ထမင္းစားတဲ့ လူေတြေတာင္မွ စားလုိ႔ျမိန္သြားတဲ့အခါ ဗုိက္ျပည့္အင့္သြားေအာင္ စားတတ္ၾကေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ ဒီေန႔ေသာက္လုိ႔ ျမိန္သြားတယ္လုိ႔ပဲ။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးတုိင္းမွာ သတိရသည့္စိတ္က ျပန္လည္ ႏုိးၾကားလာတတ္သည္။ ကပ္လ်က္ လုိက္ပါလာတာကေတာ့ နာၾကည္းျခင္း။

ၾကာေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ပါျပီ။ သုိ႔ရာတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေမ့ပစ္ဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေသး။ သတိရစရာ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက သူ႔အလုိလိုေပၚေပါက္လာတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ အခုလို မုိးႏွင္းေတြက်ေနသည့္ အခါမ်ိဳး။

ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆုံျပီး တစ္သက္တာအဖုိ႔ ႏွဳတ္ဆက္လမ္းခြဲခဲ့တုန္းကလည္း ဒီလုိပင္ မုိးႏွင္းေတြ မွိဳင္းမွဳန္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာခုိင္းလမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဟားတုိက္ ရယ္ေမာပစ္လုိက္ေသာအခါ ႏွင္းမွဳန္ေတြ ကစဥ့္ကလ်ား လြင့္ထြက္သြားသည္ကုိ သတိတရရွိ၏။

ခုလည္း ဟုိတုန္းကလုိ ရယ္ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟားတုိက္ရယ္ပစ္လုိက္၏။ သူ ေလွ်ာက္လာသည့္လမ္းသည္ လူအေတာ္ရွင္းေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ရယ္သံကုိ ဘယ္သူမွ ဂရုစိုက္နားေထာင္ေနျခင္းမရွိ။ လမ္းေဘးရွိ အိမ္ေတြထဲက အိပ္မေပ်ာ္ေသးသူ တစ္ေယာက္တေလကေတာ့ ၾကားေကာင္း ၾကားႏုိင္သည္။

ထုိသုိ႔ေတြးလုိက္မိေတာ့မွ သူေလွ်ာက္လာသည့္လမ္းကုိ သတိျပဳမိသည္။ သူ႔အိမ္သုိ႔ျပန္ေသာလမ္းမဟုတ္။ အလို...

ဒီကုန္းတက္ကေလးဟာ.....

ရုတ္တရက္ရပ္လုိက္သည္။ ညာဘက္ကုိၾကည့္သည္။ ပု႑ရိတ္ပင္၊ ျခံစည္းရုိးပန္းျခံ ကြက္လပ္ငယ္၊ ျပီးေတာ့ ခ့ံညားထည္ဝါေသာ နွစ္ထပ္တုိက္ၾကီးသည္ မုိးနွင္းေတြၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္တည္ေနသည္။

ၾကည့္စမ္း၊ ေျခလွမ္းေတြက ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ အလိုအေလ်ာက္ သယ္ေဆာင္ခဲ့တာပါကလား။ သူသည္ တုိက္ၾကီးကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ုလိုက္သည္။ အင္းေပါ့ေလ ႏွစ္ထပ္တုိက္ေပၚကလူဆုိေတာ့ ေျမၾကီးေပၚကုိ ခုန္ခ်ဖုိ႔ ပုိျပီးခက္တာေပါ့။

' တုိက္ေပၚကေန ေျမၾကီးေပၚကုိ မဆင္းရဲတာက ဆင္းရဲမွာေၾကာက္လုိ႔၊ ဟုတ္တယ္၊ ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လုိ႔ မဆင္းရဲတာ '

သူေတြးေနသည္ဟုထင္သည္။ တကယ္က ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေတြးေတြက စကားလုံးမ်ားအျဖစ္ အသံထြက္လာျခင္း ျဖစ္၏။

' ဟား....ဟား '

သူ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္သည္။ ရယ္သံက အေတာ္က်ယ္ေလာင္သြား၏။ သုိ႔ရာတြင္ သူက ဂရုမစုိက္ေတာ့။ ရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္မြန္းသိပ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြက ပြင့္အန္ထြက္လာျပီ။ သူသည္ တုိက္အိမ္ၾကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။

' ကြၽန္ယုံေတာ့ တစ္ဖက္ကန္း သားသမီးယုံေတာ့ စုံလုံးကန္းတဲ့၊ ခ်စ္သူကုိ ယုံေတာ့ ဘဝပါကန္းေတာ့တာေပါ့၊

ဟုတ္စ ။ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္ဘဝ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ျဖစ္ေနျပီဗ် သိရဲ့လား၊ ဗ်ိဳ႕ ...မခင္မွီ '

-------------------------

ညေနက လက္ဖက္ကေလး ႏွစ္ရုိးသုံးရုိးစားမိလုိက္သျဖင့္ မ်က္စိေၾကာင္ျပီး အိပ္လုိ႔မရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ရာေပၚလွဲျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလုိက္သည္။

ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ ညဥ့္နက္သည္ႏွင့္ လူသံကားသံ မၾကားရေတာ့။ ေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ အိမ္ကလူထံမွ အသက္ရွဳသံျပင္းျပင္းကုိသာ မွန္မွန္ၾကားေနရသည္။

ခဏၾကာေတာ့ အျပင္ဘက္က စကားေျပာသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အသံက ပုိက်ယ္လာသည္။ စကားလုံးက မသဲကြဲ။ ဒီအသံကုိ ၾကားဖူးသလုိလုိေတာ့ရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ေယာက္မ်ားလား။

' ဗိ်ဳ႔...မခင္မွီ '

ဆုိေသာအသံကုိ ၾကားေသာအခါ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ထမိ၏။ နာမည္တပ္ျပီး ေခၚလုိက္တာပါလား။ နားစြင့္လုိက္ေသာအခါ...

' ဒီမွာ ဟုိအရင္တုန္းကေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သစၥာစကားေလးေတြ ျပန္ၾကားခ်င္လုိ႔ ဆင္းခဲ့ပါဦးဗ် '

' အလုိ....ဘုရား၊ ဘုရား။ သူပါလား။ သူ ခုထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါကလား။ အိမ္ကလူေတြ အအိပ္ဆတ္သူမဟုတ္လုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့။

' တုိက္ၾကီးေပၚက ဆင္းခဲ့ပါဗ်၊ မခင္မွီရဲ့ ။ စကားေလးတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ '

စုိးရိမ္စရာအေျခအေနျဖစ္လာျပီ။ ၾကာလွ်င္ အိမ္ကလူ ႏုိးေကာင္းႏုိးလာႏုိင္သည္။ ပုိဆုိးတာက မိမိ၏နာမည္ကုိ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေခၚေခၚေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္က လူၾကီးလူေကာင္းေတြခ်ည္းေနေသာ ေနရာ။ ဒီထဲမွာ အိမ္ကလူေတြက ပုိမုိျမင့္မားေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူ။ အိမ္က ေလးေလးစားစားရွိၾကသည္။ ခုလုိ မိမိ နာမည္တပ္တပ္ျပီး ေအာ္ေနတာကုိ ေဘးအိမ္ကလူေတြ ၾကားလွ်င္......

' ဆင္းခဲ့ပါဗ်၊ မဆင္းရဲဘူးလား၊ ေအးေပါ့ေလ....တုိက္ၾကီးေပၚမွာေ

နေနရေတာ့ ဘယ္ဆင္းရဲပါ့မလဲ၊ ဗ်ိဳ႔..မခင္မွီ၊

ဒီမွာေလ မခင္မွီရဲ့ '

တရားလြန္လာျပီ။ ဒီေလာက္ ေစာ္ကားလာတာကုိေတာ့ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခုတင္ေပၚမွ အသာဆင္းလုိက္သည္။ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လာသည္။ တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္၍ နံပါတ္နွိပ္လုိက္သည္။

' ရဲစခန္းကပါလားရွင္၊ ဟုတ္ကဲ့....အကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လုိ႔ပါ။ ကြၽန္မအိမ္ေရွ႔မွာ အရက္မူးသမား တစ္ေယာက္လာျပီး ရမ္းကားေနလုိ႔ပါ၊ ရွင္....ကြၽန္မလား....ေဒၚခင္မွီပါ၊ လိပ္စာက.....'

တယ္လီဖုန္းခ်ျပီး နားျပန္စြင့္လုိက္သည္။ အျပင္မွာ သူရွိေနတုန္း ဟုိတစ္ခ်ိန္ကေျပာခဲ့ဖူးသည့္စကား

ေတြကုိ ေအာ္ဟစ္ေရရြတ္ေနသည္။ ခဏမွ် အသံတိတ္ဆိတ္သြားျပီးေနာက္ ကားတစ္စီး၏ စက္သံကုိ ၾကားရသည္။

ျခံဝင္းေရွ႔မွာ ရပ္သည္။ အျပန္အလွန္ စကားေျပာသံေတြ ၾကားရသည္။ ျပတင္းေပါက္နားသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားျပီး လုိက္ကာကုိ အသာဖယ္၍ ၾကည့္ုလိုက္ေသာအခါ.....

အျပင္မွာ မုိးႏွင္းေတြက်ေနသည္။ မွဳန္ဝါးဝါးမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရဲႏွစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကုိင္၍ လင္းရုိဗာကားေပၚ တြန္းတင္လုိက္သည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလာ ေသာ္လည္း မွတ္မိေနေသးသည္။ သူမွ သူအစစ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိ၏။ အိပ္ရာေပၚျပန္တက္ျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားလုိက္သည္။ အိမ္ကလူက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ သူကေတာ့ ဒီညအိပ္လုိ႔ေပ်ာ္လိမ့္မည္ မထင္ေတာ့။

----------------------

' သူမ်ားအိမ္ေရွ႔မွာ ဘာျဖစ္လုိ႔သြားျပီး အေႏွာင့္အယွက္ေပးခ်င္ရတာလဲ၊ အရက္လဲ အရမ္းမူးေနေသးတယ္'

တာဝန္မွဴးက ေျပာလုိက္သည္။ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေနသည္။ တာဝန္မွဴးက ဆက္ေျပာသည္။

' အင္းေလ... ဒီညေတာ့ စခန္းမွာပဲ ေနရလိမ့္မယ္၊ မနက္က်ေတာ့ အာမခံေပးမယ့္လူကုိ အေၾကာင္းၾကားေပါ့။

ကဲ....သူ႔ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ မွတ္တမ္းယူထားလုိက္ '

ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ စားပြဲတစ္လုံးဆီ ေခၚသြားျပီး ထုိင္ခုိင္းသည္။

' ကဲ ေျပာ၊ နာမည္ ဘယ္သူလဲ ' သူက မေျပာဘဲေနသျဖင့္ ....

' ေျပာေလဗ်ာ '

' ေၾကာ့ေမာင္'

အေဖနာမည္။

........

မွတ္ပုံတင္အမွတ္။

........

သူက တစ္ခုစီကုိ ခပ္ေလးေလး ေျဖေနသည္။

' အသက္ ' သူ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျပီး ....

' ဒါက အေရးၾကီးလုိ႔လား '

' အေရးၾကီးတာေပါ့၊ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ဆုိတာ အကုန္အျပည့္အစုံယူရတာပဲ၊ ကဲ..ေျပာဗ်ာ၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ '

သူက နံရံကုိေငးၾကည့္ေနျပီးမွ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္းေျဖလုိက္သည္။

' ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္'

............................................

မင္းလူ ( ႏွင္းဆီ၊ ၁၉၉၄ ၊ေဖေဖာ္ဝါရီ )