ဟိုမွာဘက္ ကမ္းမွ သည္

by Zay Ya on Sunday, January 8, 2012 at 9:34am 

 ေလာက္ဇူ ရဲ႕ ဆိုစကား က

“တည္ျငိမ္ေသာ အရာသည္ ဖမ္းကိုင္ရ လြယ္ကူသည္။

မထင္ရွားေသာ အရာသည္ နိမိတ္ေဟာရ လြယ္ကူသည္။

က်ိဳးပ်က္လြယ္ေသာ အရာသည္ ေက်မြသြား ဖို႔ရာ လြယ္ကူ၍

ေသးငယ္ေသာ အရာသည္ လြင့္ပါသြားဖို႔ရာ လြယ္ကူသည္။

ထို႔ေၾကာင့္

မရွိလာခင္ ကတည္းက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍၊

မရင့္ျမည့္ ခင္ကတည္းက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္အပ္၏။

မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာ ခရီးသည္ ေျခတစ္လွမ္းမွသာ စတင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္

လုပ္ကိုင္ေသာ သူသည္ ပ်က္စီး၍

ဆုပ္ကိုင္ေသာ သူသည္ လြတ္ထြက္လ်က္ ရွိ၏။

ယင္းကို သိေသာသူသည္ မလုပ္ကိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မပ်က္စီး။

ယင္းကို သိေသာသူသည္ မဆုပ္ကိုင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္ထြက္သြားျခင္း မရွိ။”

ေရွးဒ႑ာရီ တစ္ပုဒ္မွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ “ဓမၼ” အသိကုိ ရွာေဖြသူ ရဟန္း တစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္။ ဓမၼ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိဖို႔ ရာအတြက္ ခရီး အတန္တန္လည္း လွည့္လည္ သြားလာ ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာတဲ့ အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္မွာ ဗုဒၶ သီတင္းသံုးခဲ့ရာ တိုင္းျပည္ကို ေရာက္လာတယ္။ သူ က ဗုဒၶနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ဗုဒၶ ဘယ္မွာ ရွိလဲ လို႔ လမ္းခရီး တစ္ေလ်ာက္ ေမးျမန္းရင္း စံုစမ္းရင္း လာခဲ့တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ လမ္းညႊန္ရင္း ျမစ္ကမ္းနဖူး တစ္ခု ကို ေရာက္သြားတယ္။

သူ႕ရဲ႕ ေရွ႕မွာ က်ယ္ေျပာတဲ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ တစ္ခု ရွိတယ္။ ေရေတြလည္း တသြင္သြင္ စီးေနတာ ကို ျမင္ေနရတယ္။ သူ ၾကားသိလာတဲ့ သတင္း စကားေတြ အရ - ဒီျမစ္ရဲ႕ ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာ ဗုဒၶ ရွိတယ္။ အားလံုး ကလည္း ေထာက္ခံတယ္ - ဟုတ္တယ္ - ဒီျမစ္ရဲ႕ ဟိုမွာ ဘက္ကမ္းမွာ ဗုဒၶ ရွိသတဲ့။ သူ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက သမၺာန္ ၊ ကူးတို႔ တစ္စင္းမွ မရွိဘူးရယ္။ ဒီ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ဘယ္လို ျဖတ္ရမလဲ။

သူ အဲ့ဒီ ကမ္းနဖူးမွာ ကူးတို႔ ေလွ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မလဲ အေတာ္ၾကာၾကာ ရွာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ကမ္းမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြက သူ႕ကို ေျပာျပၾကတယ္။

“ခင္ဗ်ားကို အဲ့ဒီ ဘက္ကမ္းဆီ ဘယ္သူမွ ေခၚသြားရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေခၚသြားမယ့္ လူလည္း မရွိဘူး။ ဘာလို႔ဆို အဲ့ဘက္ကမ္းကို ေရာက္သြားသူေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီက လူေတြ အကုန္လံုး ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားကို ပို႔ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား သြားခ်င္ လြန္းရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ကူးခတ္ သြားခ်ည္ေတာ့”

ျမင္ျပင္က အက်ယ္ၾကီး၊ ေရစီးကလည္း သန္သန္ နဲ႔ မို႔ ရဟန္းငယ္ ခမ်ာ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္ရွာေသးတယ္။ အျခားနည္းလမ္းလည္း ရွာမေတြ႕တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူေတြ႕သိခ်င္လြန္းတဲ့ စိတ္ဆႏၵက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီ အတိုင္း လက္ပစ္ကူးဖို႔ စေတာ့တယ္။ လူေတြကလည္း သူ႕ကို စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ ေမ့ထား လိုက္ၾကတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ႏိုင္ေတာ့မယ့္ သနားစရာ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။

ရဟန္းငယ္ လည္း စိတ္ေဇာနဲ႔ ကူးခတ္လာရင္း ျမစ္ဧရာရဲ႕ အလယ္ ေလာက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ကမ္းနဖူးက လူေတြ အျမင္မွာ - ဒီကိုယ္ေတာ္ကို မေတြ႕ရ ေတာ့ဘူး ရယ္။ ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားျပီ ဆိုပါေတာ့။ ရဟန္းဟာ ဆက္ျပီး ကူးခတ္ လာတဲ့ အခိုက္ ရုတ္တရက္ ဟိုမွာဘက္ကမ္း ဆီကေန သူ႕ဆီကုိ တစ္စံုတစ္ခု ေမ်ာလာတာ ေတြ႕ရတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အဲ့ဒီ တစ္စံုတစ္ခုက ရုပ္လံုးေပၚလာတယ္။ - အေလာင္းတစ္ေလာင္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အဲ့အေလာင္းက သူ႕အနားကို တစ္ေျဖးေျဖး နီးကပ္လာေနတယ္။

ဒါကို သိေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ အဲ့ဒီ အေလာင္း - သူ႕အနား မေရာက္လာခင္ သူ ခပ္ေဝးေဝး ကို ကူးသြားႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ အားစိုက္ ကူးခတ္၊ ေရွာင္ရွားေနလည္း အေလာင္းက သူ႕အနားကို တေျဖးေျဖး ေမ်ာလာေနတုန္းပဲ။ မၾကာခင္ သူ႕အနား ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ သူ အပင္ပန္းခံျပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရွာင္ေနပါေစ- အေလာင္းက သူနဲ႔ လက္တစ္ကမ္း အကြာ အထိ ပိုျပီး နီးကပ္လာတယ္။

ရဟန္းငယ္ လည္း ဒီအေလာင္း ကို ေရွာင္လို႔ မရေၾကာင္း နားလည္သြားတဲ့ အခါ - ဘယ္က အေလာင္းေကာင္လဲ ဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ အျမင္မွာ ဒီအေလာင္းရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက သကၤန္းစ ကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ ဦးျပည္း ကတံုး ျဖစ္ေနတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ ရဟန္း တစ္ပါးပါးရဲ႕ အေလာင္း ျဖစ္မယ္ လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ သူ အေလာင္းနားကိုပဲ ကူးသြား လိုက္ေတာ့တယ္။

အေလာင္းေကာင္ရဲ႕ မ်က္နွာျပင္ကို ျမင္ရတဲ့ အခါ - ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္၊ အံ့အားလည္း သင့္သြားတယ္။ ရူးသြပ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လို အေလာင္းေကာင္ကို ကိုင္ျပီး ေအာ္ရယ္ေန မိတယ္။ အေၾကာင္းက အဲ့ဒီ အေလာင္းဟာ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အေလာင္း ျဖစ္ေနပါတယ္ ။ သူ႕မ်က္လံုးကို သူ မယံုႏိုင္ ေပမယ့္ တကယ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ခဏခဏ ၾကည့္တယ္။ ဟုတ္တယ္ - ဒီအေလာင္းဟာ သူ႕အေလာင္း ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါကို သိလိုက္ျပီး မၾကာခင္မွာ အဲ့ ဟိုမွာဘက္ကမ္းက အေလာင္းေတြ တစ္ေလာင္းျပီး တစ္ေလာင္း ေရစီးနဲ႔ အတူ ေမ်ာပါလာတာ ေတြ႕ရ တယ္။ သူ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အေလာင္းေတြ ခ်ည္း ပဲရယ္။ ဒီအေလာင္းေတြ အကုန္လံုး ဟာ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတိတ္ေတြခ်ည္းပဲ လို႔ သူ မ်က္ျမင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ သင္ၾကားခဲ့တဲ့ အရာေတြ၊ သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ လည္း အဲ့အေလာင္းေတြမွာ တြယ္ကပ္ ေမ်ာပါလာေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အတၱ၊ သူ႕ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္၊ သူ ခံစား ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း ခံစားခ်က္ ေတြ အကုန္လံုးဟာ အဲ့ဒီ အေလာင္းေကာင္ေတြမွာ တြယ္ညိ ေနၾကတယ္။ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘဝတစ္ခုလံုး အလဟႆ၊ ဗလာခ်ည္း သက္သက္ ျဖစ္ေနပါပေကာ....

အခု - သူ ။ သူ႕ အသိဟာ ရုတ္ျခည္း ရွင္းလင္း ျငိမ္ဝပ္ သြားတယ္။ တစ္ျပိဳင္နက္ထည္းမွာ ဟိုမွာဘက္ကမ္း ထိ ေရာက္သြားစရာ မလိုေတာ့ ေၾကာင္း သူသိလိုက္ပါတယ္။ ဟိုမွာဘက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ကမ္း ေတြဟာ သူ႕အတြက္ အေရးမပါ၊ အေရးမၾကီး ေတာ့ဘူး ။ သူ တစ္ခ်ိန္က ေတြးထင္ခဲ့ တာဟာ ဗုဒၶနဲ႔ ေတြ႕ဆံုျပီး ခဲ့ရင္ ဘယ္တုန္းကမွ မသိႏိုင္တဲ့ တရားထူး ကို ရရွိလိမ့္မယ္ လို႔ ေမ်ွာ္မွန္း ထားခဲ့တယ္။ သူ ေမ်ွာ္မွန္းတဲ့ တရားထူး ဆိုတာ မသိႏိုင္တဲ့ အေျခအေန တစ္ခု၊ အံ့အားသင့္စရာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္မယ္ လို႔ သူ ထင္မွတ္ထားခဲ့တယ္။

အခု သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတြင္းေရာ၊ အျပင္မွာပါ သူ စိတ္ကူးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ထပ္တူ မက်တဲ့ အသိနဲ႔ ဗုဒၶကို ရွာေတြ႕ ခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕သႏၱာန္မွာ ရွိတဲ ့ေၾကာက္စိတ္ေတြ၊ ေတြးေတာ ေမ်ွာ္လင့္ ခဲ့သမ်ွေတြ ရုတ္ျခည္း ေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ၾကျပီပဲ။

တကယ္လည္း သူ႕ အသိတစ္ခုလံုးမွာ အလင္းခ်ည္း သက္သက္သာ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ သူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္လိုက္တယ္။

 ျပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပိုင္း က ေတြေဝ ေငးမာခဲ့ရာ ဒီမွာဘက္ကမ္း ဆီ ကို ဝမ္းေျမာက္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္ကူး လာခဲ့တယ္။ ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ သူေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြ ကို သူ ေတြ႕သိခဲ့သမ်ွ ေျပာျပဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ “ဟိုဘက္ကမ္းဟာ ဒီဘက္ကမ္းနဲ႔ ဘာမွ မကြာျခားပါဘူး။ သိျမင္ဖို႔ တစ္ခုတည္း လိုအပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာတယ္။ လူအမ်ားက သူ႕ကို တအံ့တဩ တစိမ္းဆန္ဆန္ ၾကည့္ တယ္။ “ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ။ ဘယ္ကလဲ။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ဘယ္တုန္းက သြားခဲ့တာ မို႔လို႔လဲ။ အဲ့ဒီ ဘက္ကမ္းကို ဒီေနရာကေန သြားၾကသမ်ွ က်ဳပ္တို႔ အားလံုး သိတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပန္မလာၾကဘူး။ ခင္ဗ်ား အဲ့ဘက္ကမ္းကို သြားတာ ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ သိမွာပဲ။ ခင္ဗ်ား အဲ့ဘက္ကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ခင္ဗ်ား လိမ္ေနတာပဲ” လို႔ ေျပာတယ္။

ရဟန္းက - “ေစာနကေလးမွ က်ဳပ္ ဒီကေန ကူးသြားတာေလဗ်ာ။ သမၺာန္ေတာင္ ရွာေနခဲ့ေသးတယ္။ မွတ္မိရဲ႕ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ က်ဳပ္ကို လိုက္မပို႔ႏိုင္ဘူး - ဒီ အတိုင္းသာ ကူးသြားေတာ့လို႔ ေျပာၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား”  ဆိုေတာ့

-- သူတို႔က “ခင္ဗ်ား အဲ့ရဟန္း မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ရဟန္းက သြားႏွင့္ျပီ။ သူျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျပီး အခု ခင္ဗ်ားက အဲ့ရဟန္းမွ မဟုတ္ဘဲ”

လူေတြ အကုန္လံုး သူ႕ကို တစ္ေယာက္မွ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ရဟန္းငယ္ ဟာ -- မသြားခင္က “သူ”နဲ႔  အခု ျပန္ေရာက္လာတဲ့ “သူ” အတူတူပါပဲ ဆိုတဲ့  အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ ဘယ္သူမွ လက္မခံေတာ့ဘူး။

တကယ္ စင္စစ္ ဟိုမွာဘက္ကမ္း သြားခဲ့သူေတြ အားလံုး ျပန္မလာ ႏိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုး ျပန္လာခဲ့ၾကသူေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားဟာ အရင္ေတြနဲ႔ အတူအညီ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္မွာလည္း မတူညီၾကေတာ့ဘူး ။ လံုးဝ သစ္လြင္သြားတဲ့ အျဖစ္ကို အသိ တစ္ခုတည္း အတြင္းမွာ ရရွိပိုင္ဆိုင္ျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အေဟာင္းေတြ ကုန္ဆံုးသြားတယ္။ အေဟာင္းအျမင္း အတိတ္ေတြဟာ အိပ္မက္ ေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘဝကို အိပ္မက္ေတြနဲ႔သာ ရွင္သန္ေနခဲ့တာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ ခဏမွာ ယခင္ မ်က္လံုး မွိတ္၊ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသမ်ွ  မ်က္လံုး ဖြင့္ရက္သား ႏိုးၾကားသြားတယ္ ။ အိပ္မက္ေတြ အားလံုး အျပည့္အဝ ထားရစ္ ခဲ့လိုက္ၾကတယ္။ သိျမင္မႈ အသစ္ ေတြနဲ႔ ဒီမွာ ဘက္ကမ္းကို အားလံုး ျပန္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ကမ္းက လူအမ်ား - ဘယ္သူမွ မမွတ္မိေတာ့၊ မသိေတာ့ဘူးရယ္။  

9.1.2012

12:05 AM

..........................

Photo Credit - My Beloved Sis : Rachel Tin

..........................

http://zayya.blog.com/

http://zayya.wordpress.com/

http://zayyablogger.blogspot.com/