ျပိဳင္ဆိုင္မႈ စီးပြားေရး မလုပ္ခ်င္တဲ့ ျမန္မာခရိုနီေတြ

တိုင္းေက်ာ္

အခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ့နုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ထြန္းစျပုလာျပီးေနာက္ အေျပာမ်ားဆံုး ကိစၥတခုကေတာ့ နိုင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ သာမန္ျပည္သူေတြ နုိင္ငံ့အက်ိုး ေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ အေျမာ္အျမင္႐ွိတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ စိတ္လႈပ္႐ွား ေမွ်ာ္လင့္ေနသေလာက္ နိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာမွာ မလိုလားသူေတြလည္း ႐ွိေနျပန္ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီလူေတြထဲက စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြကေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာၾကပါျပီ။

သူတို့ ေျပာေနၾကတာကေတာ့ နိုင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာရင္ သူတို့မွာ အရင္းနီွးကလည္းနည္း၊ နည္းပညာကလည္း မဲြေတာ့ မျပိုင္ဆိုင္နိုင္ဘူး။ ဒီအတြက္ နုိင္ငံျခား ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈ ဥပေဒ ေရးဆဲြတဲ့အခါ သူတို့ကိုကာကြယ္ပါ၊ သူတို့ကို အခြင့္အေရးပိုေပးပါ စသျဖင့္ ေတာင္းဆိုလာၾကပါတယ္။ ျမန္မာလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ ဒီလို ဘာလို့ ျဖစ္ရသလဲ၊ ဒီအတြက္ နိုင္ငံစီးပြားေရး ေ႐ွ့အလားအလာ ဘာေတြ ျဖစ္လာနိုင္မလဲ ဆိုတာ ေဆြးေနြးတင္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ နိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ ၀င္လာမွာကို မၾကိုဆိုနိုင္တဲ့သေဘာ ခုလို ေျပာေနၾကတာဟာ အရင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္တုန္းက အခြင့္ထူးရ ၾကီးပြားခ်မ္းသာခဲ့ၾကတဲ့ ခရိုနီေတြ၊ စစ္အာဏာ႐ွင္ မိသားစုနဲ့ ေဆြမ်ိုးသားခ်င္းေတြ၊ သူတို့နဲ့ နီးစပ္သူေတြနဲ့ လက္႐ွိ အစိုးရအဖဲြ့့ထဲက ကိုယ္က်ိုး႐ွာသမားေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္း အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလအတြင္း အခြင့္ထူးေတြရ ေငြေၾကးအလြန္အမင္း ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ လာၾကတာ မွန္ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပနုိင္စရာ နိုင္ငံတကာနဲ့ ရင္ေပါင္တန္းနုိင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းၾကီးေတြရယ္လို့ မယ္မယ္ရရ မထူေထာင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့တာျခင္း အတူတူျဖစ္တဲ့ ေတာင္ကိုရီးယားက စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြနဲ့ နိႈင္းယွဥ္ရင္ အေျဖကို သိနုိင္ပါတယ္။ အရင္ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္က ေတာင္ကိုရီးယား လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြဟာ ျပည္တြင္းမွာ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီၾကီးေတြနဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ အျပိုင္လုပ္သလို ျပည္ပကို ထြက္ျပီးလည္း ၾကိုးစားပမ္းစား အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ့ ဟြန္ဒိုင္းလို၊ ဆမ္ေဆာင္းလို၊ ေဒ၀ူးလို ကုမၸဏီၾကီးေတြဟာ ကမၻာ့အဆင့္မီ လုပ္ငန္းစု ကုမၸဏီၾကီးေတြ ျဖစ္လာ႐ုံမက တိုင္းျပည္ကိုလည္း ကမၻာ့စီးပြားေရးျမင့္မားတဲ့ ဂ်ီ ၂၀ အုပ္စုထဲေရာက္ေအာင္ ပို့ေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုရီးယား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြဟာ ဒီအဆင့္ေတြကို လြယ္လြယ္နဲ့ ေရာက္လာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ို့ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြ အမ်ိုးမ်ိုး ဖိနွိပ္ကန့္သတ္တဲ့ၾကားထဲက ဇြဲနဲ့မာန္နဲ့ ၾကိုးစား႐ုန္းကန္ ရယူတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။စစ္အာဏာ႐ွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီးသန္းေ႐ြွႊ လက္ေအာက္က စီးပြားေရး လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြကေတာ့ ဒီလို မလုပ္ပါဘူး။ တုိင္းျပည္ စက္မႈထြန္းကားေအာင္ ျပည္တြင္းမွာ ကားထုတ္လုပ္ၾကဆိုတဲ့အခါ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ အားလံုး ျပည္ပက ကားေတြခိုးသြင္း၊ ျပည္တြင္းက စက္မႈဇုန္မွာ ေဘာ္ဒီေတြ ျပန္ထု၊ ျမန္မာျပည္ စက္မႈဇုန္ထုတ္ကားေတြဆိုျပီး ကမၻာသိ လိမ္လည္ စီးပြား႐ွာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရနက္ကြင္းေတြ ေဖာ္ထုတ္မယ္၊ ထြက္လာတဲ့ ဆန္၊ စပါးေတြ နိုင္ငံျခား အၾကီးအက်ယ္ ပို့မယ္ဆိုျပီး လယ္သမားေတြဆီက လယ္ေတြသိမ္း၊ အစိုးရဆီက ေခ်းေငြေတြယူ၊ စပါးမစိုက္ဘဲ ငါးကန္တူးစားတဲ့ မသမာတဲ့ စီးပြားေရးမ်ိုးေတြသာ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျခားေသာ ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြမွာေတာင္ ျပိုင္ဘက္ဆုိတာကို မထားခုိင္းဘဲ တဦးတည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ရေအာင္ ေတာင္းဆိုျပီး ကိုယ္က်ိုး႐ွာ အျမတ္ထုတ္ၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ထဲ ဒီဇယ္ဆီတင္သြင္းခြင့္၊ စားအံုးဆီ တင္သြင္းခြင့္၊ ဘီယာခ်က္လုပ္ခြင့္၊ ဘိလပ္ေျမ စက္ရံုေထာင္ခြင့္၊ ေ႐ြွႊတူးခြင့္၊ ေရထြက္ကုန္ပစၥည္း ျပည္ပတင္ပို့ခြင့္၊ အစိုးရတည္ေဆာက္ေရး ကန္ထရိုက္ စတာေတြကို ျပိုင္ဘက္မ႐ွိရယူျပီး ၾကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္လည္း စြမ္းေဆာင္ရည္႐ွိတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ မတည္ေထာင္နုိင္ခဲ့သလို လုပ္ငန္းတူျခင္း ျပိုင္ဆိုင္ လုပ္ကိုင္တာမ်ိုးကိုလည္း မလုပ္တတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ၾကီးေတြမွာတင္မက အလတ္တန္းစား လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူေတြမွာပါ ဒီလို လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြ အရိုးစဲြသြားေစခဲ့ပါတယ္။နမူနာအားျဖင့္ အစိုးရနဲ့ မပတ္သက္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ထုတ္လုပ္သူ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြေတာင္ ရံုတင္တဲ့အခါ အရင္ေခတ္တုန္းကလို ဇာတ္ကား ၂ ကား ၃ ကား အျပိုင္ ရံုတင္ျပသတာမ်ဳိး မလုပ္လုိၾကေတာ့ပါဘူး။ လက္႐ွိ ၁ ပတ္ ၁ ကားနႈန္း ရံုတင္ျပသဖို့ ရက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ကားေတြ ၂၀၁၃ နွစ္လယ္ေက်ာ္အထိ ႐ွိေနတာေတာင္ ဒီလို ျပိုင္ဘက္မ႐ွိ ရံုတင္တာမ်ိုးကိုပဲ လိုခ်င္ေနၾကတာပါ။ ေျပာခ်င္တာ အျပိုင္အဆိုင္ ၾကိုးစားရိုက္ကူးျပီး ပရိသတ္ အဆံုးအျဖတ္ ခံယူမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ိုး လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြဆီမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာပါ။ဒီအတြက္လည္း လက္႐ွိ ျမန္မာလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ လိုခ်င္ေနတာက လုပ္ပိုင္ခြင့္ သူတို့ကိုပဲ ခ်ေပးပါ။ နုိင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ရင္းနွီးျမႈပ္နွံသူေတြကို ၁၀၀ ရာခုိင္နႈန္း ရင္းနွီးျမႈပ္နွံခြင့္ မေပးပါနဲ့။ သူတို့နဲ့ လာေပါင္းပါေစ ဆိုျပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို လက္၀ါးၾကီး အုပ္ထားခ်င္တဲ့သေဘာ ေျပာဆိုလာၾကပါတယ္။ နမူနာအျဖစ္ အခုလက္႐ွိ လူေျပာသူေျပာ မ်ားလာေနတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္း စီးပြားေရးမွာလည္း အဲဒီအတိုင္း ေတြ့ျမင္နိုင္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ့ ခရိုနီ တစုဟာ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြကို သူမ်ားနိုင္ငံနည္းတူ ေဈးေပါေပါနဲ့လည္း မေရာင္းနိုင္၊ ၀န္ေဆာင္မႈလည္း ေကာင္းေကာင္း မေပးနိုင္၊ စီမံကိန္း ျပည့္မီေအာင္လည္း မေဆာင္႐ြက္နုိင္၊ ဒါကို ပိုင္ပိုင္နုိင္နုိင္ လုပ္ကိုင္နုိင္တဲ့ နိုင္ငံတကာ ဆက္သြယ္ေရး ကုမၸဏီၾကီးေတြကိုလည္း ၁၀၀ ရာခုိင္နႈန္း ရင္းနွီးျမႈပ္နွံခြင့္ မေပးခ်င္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးဟာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ကုမၸဏီေတြကုိ သူတို့နဲ့ လာပူးေပါင္းဖို့ဆိုျပီး ဖိတ္ေခၚေနပါျပီ။ ဒီအတြက္ မုိဘိုင္းဖုန္းလုပ္ငန္းမွာ ျပည္ပ တိုက္ရိုက္ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြ ၀င္ေရာက္လာျပီး နိုင္ငံတကာမွာလို အျပိုင္အဆုိင္ လုပ္ကိုင္ၾကရင္း ျပည္သူေတြ မိုဘိုင္းဖုန္းကို ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္း ေဈးေပါေပါ နဲ့ သံုးနိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရပါျပီ။အလားတူ ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ ေမာ္ေတာ္ကား ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်ျခင္းလုပ္ငန္း၊ ေလာင္စာဆီ ျဖန့္ျဖူးေရာင္းခ်ေရးလုပ္ငန္း၊ စက္မႈလုပ္ငန္း၊ အစားအေသာက္နဲ့ အေဖ်ာ္ယမကာလုပ္ငန္း၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ့ ပညာေရး အပါအ၀င္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အားလံံုးလိုလိုေလာက္မွာ နိုင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈေတြကို ခြင့္မျပုဘဲ၊ ျပိုင္ဆုိင္မႈ အားေကာင္းတဲ့ စီးပြားေရး ၀န္းက်င္တခုကို မဖန္တီးေပးဘဲနဲ့ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး တိုးတက္လာမွာ မဟုတ္သလို ျပည္သူေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးမ်ားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နုိင္ငံျခား တုိက္ရိုက္ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈနဲ့ ပတ္သက္ရင္ အေရအတြက္ အနည္းငယ္ပဲ ႐ွိတဲ့ နွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ဖ်က္ဆီးရာမွာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ့ ၾကံရာပါ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးသမားတခ်ဳိ့ရဲ့ မ်က္နွာကိုမၾကည့္ဘဲ သန္း ၆၀ ေသာ ျမန္မာျပည္သူေတြ မ်က္နွာကိုသာ ၾကည့္သင့္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။--

Posted By Richard Aung to Richard Aung at 7/28/2012 09:31:00 AM