မိတ္ေဆြရင္းခ်ာရဲ႔ ရင္တြင္းမွရင္ဖြင္႔စကားမ်ား

Ko Thann Htun Oo

"ကၽြန္ေတာ့္အသည္း မာခဲ႔ဖူးပါတယ္ "

ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ အသည္းေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အသံေတြက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရတယ္။ ဘီပိုး၊ စီပိုးနဲ႔ အသည္းေျခာက္တာတဲ့။ ခႏၶာရွိရင္ ေရာဂါရွိမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အရက္ေသာက္ရင္ အသည္းေရာဂါျဖစ္တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
အခု ဒီေရာဂါေတြက အျဖစ္မ်ားလြန္းလာၿပီး အရက္၊ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္ေတြနဲ႔ ဘာမွမပတ္သက္ ဘာမွမေသာက္စားတဲ့သူေတြလည္း ျဖစ္လာကုန္ၾကတယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္လဲ အမ်ားစုက အသက္ဆံုးပါးၾကရတယ္။ ဒါကိုမစဥ္းစားဘဲ မေနသင့္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေရာဂါကို မလိုခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရတဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးအေခၚနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို မွ်ေ၀႐ံုသက္သက္ျဖင့္သာ ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ေျခေထာက္ေတြ စေရာင္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ညီအစ္ကိုလိုေနတဲ့ ဆရာ၀န္ဆီကို သြားၿပီးျပပါတယ္။ ဒီဆရာ၀န္က ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ၿပီး X-rays, Ultra-sound နဲ႔လိုအပ္တဲ့ ေသြးစစ္ျခင္းတို႔ကို စစ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ စစ္ေဆးခ်က္ေတြကို ျပန္ျပေတာ့ အားလံုးေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီး လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျခေထာ္ကေတြက ေရာင္လိုက္၊ က်လိုက္နဲ႔ေနခဲ့တာ (၂၀၁၀)ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေတြမူးၿပီး မလႈပ္ခ်င္၊ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စစ္စရာရွိတာေတြ အကုန္ျပန္စစ္ၿပီးမွ အရင္ဆရာ၀န္ဆီ ျပန္သြားပါတယ္။ ဆရာကလည္း ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး အထူးကုဆရာ၀န္မႀကီးဆီကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ ေဆး႐ံုတက္ပါဆိုၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆး႐ံုတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္မႀကီးနဲ႔ ဆရာမေတြကလည္း အစြမ္းကုန္ ကုသၾကပါတယ္။ ႏွလံုးသိပ္မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းသက္သာတာနဲ႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ၂၀၁၁ မွာမသက္သာလို႔ ေဆး႐ံုတစ္ခါ ျပန္တက္ရတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ မသကၤာလို႔ စစ္ၾကည့္ေတာ့မွ C positive တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ ဒုကၡျဖစ္ၿပီး ခံစားေနခဲ့ရတာက ဘီပိုးနဲ႔စီပိုးကို မစစ္ခဲ့ရလို႔ပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္အႀကံေပးပါ့ရေစ၊ ဘာမွမျဖစ္ေသးလဲ ဘီပိုးနဲ႔စီပိုးကိုေတာ့ စစ္ဖို႔လံုး၀မေမ့ပါနဲ႔၊ မပ်င္းပါနဲ႔၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ေမ့လိုက္ ပ်င္းလိုက္ ေၾကာက္လိုက္မိရင္ မျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ျဖစ္လိုက္လိုု႔ကေတာ့ ေငြကုန္မယ္၊ လူနာမယ္၊ ကံဆိုးရင္ အသက္ပါေပးလိုက္ရလိမ့္မယ္္။ ဘီပိုးက ကာကြယ္ေဆးထိုးလို႔ရပါတယ္။ ထိုးျဖစ္ေအာင္ ထိုးပါ။ စီပိုးကေတာ့ အေနအထိုင္နဲ႔ ကာကြယ္ရမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ (C)Positive ဆိုေတာ့ ေၾကာက္သြားတာေပါ့။ စိတ္ဓာတ္လဲ က်သြားတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ေသေတာ့မယ္လို႔ ထင္တာေပါ့။ ေၾကာက္ေတာ့ လူတကာ ေလွ်ာက္ေမးျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ အသည္းဆိုတာ အသည္းအထူးကုနဲ႔ပဲ ကုသင့္တယ္ဆိုလို႔ အသည္းအထူးကုရွိတဲ့ ေနာက္ေဆး႐ံုတစ္႐ံုကို ေျပးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယေဆး႐ံုကိုေရာက္ေတာ့ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေဆး႐ံုတက္စရာမလိုဘူး။ ပိုးသတ္ေဆး(အင္တာဖရြန္) ထိုးမယ္ အသည္းအားေဆးစားထားဆိုၿပီး ေဆးေတြေပးပါတယ္။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ခြာ ခ်ိန္းၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း D Bio နဲ႔ Eco ေအာင္ႀကီးတို႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔လား မသိဘူး အေတာ္ဆက္ဆံေရးေကာင္းတာပဲ။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့မွ စထိုးပါၿပီဗ်ာ။ ပိုးသတ္ေဆး (အင္တာဖရြန္) အေျပာမ်ားသေလာက္ အခံရမဆိုးပါလားလို႔ထင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ပတ္ကို တစ္လံုးထိုးရမွာတဲ့။ တစ္လံုး ႏွစ္လံုးခံႏိုင္ပါေသးတယ္။ ညအိပ္မရတာနဲ႔ အစာမစားခ်င္တာကေတာ့ ဆိုးတယ္။ သံုးလံုးမွာ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေလးလံုးထိုးမဲ့ေန႔မွာ ခႏၶာကိုယ္အျပင္ စိတ္ပါမခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကို မထိန္းလိုက္ႏိုင္ဘဲ ေၾကာင္ၿပီး ဂေရာင္ေျခာက္ျခားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေဆး႐ံုကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကို ေျပာျပလိုက္တာ ေဆး႐ံုတက္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ၀န္ႀကီး လာကိုမၾကည့္ေတာ့တာပါဘဲ။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကို ေခၚၿပီး ကုလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာင္က ေက်ာ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသည္းေျခာက္တာ လြန္ေနၿပီလို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသည္း မာသြားခဲ့ၿပီေပါ့။ ေနာက္တစ္ရက္ သြင္းေနတဲ့ေဆးေတြအကုန္ရပ္ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာလာေမးတဲ့သူေတြကေတာ့ မ်ားတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သား။ အဲဒီထဲက ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စကားေတြက သိသင့္ေနၿပီ။ ပထ၀ီဦးကိုကိုက “ငါ့ညီ မင္းတာ၀န္ေက်ခဲ့ပါတယ္ကြာ”တဲ့။ လက္ကိုဆြဲၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အမေဒၚခင္ေဌး (အေရွ႕တိုင္းဇာတ္) “ငါ့ေမာင္ ၾသစေၾတးလ်မွာ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ ေခြေလးဖြင့္ၿပီး တရားမွတ္ေနပါ”တဲ့။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုခ်စ္စရာ(လူရႊင္ေတာ္)က ထိုင္းကိုသြားဖို႔ အႀကံေပးခ်ိန္၊ မိသားစုကလည္း ထိုင္းမွာကုဖို႔ အားသန္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘန္ေကာက္ေဆး႐ံုႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ တပည့္ခင္ေမာင္တင့္တို႔ အကူအညီနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္ကို ေရာက္လို႔ ျပင္ပအသြင္သ႑ာန္ေတြ တိုးတက္လြန္းေတာ့ ကုသေရးမွာ အားကိုးမိတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က စစ္ေဆးခ်က္ေတြကို အဓိကထားၿပီး ကုသခ်က္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ား ေပးတဲ့ေဆးေသာက္ပါတဲ့။ အသည္းလဲဖို႔ လိုသလားေမးေတာ့ အသည္းဟာ A,B,C အဆင့္ေတြရွိတဲ့ထဲမွာ B နဲ႔ C ၾကားအဆင့္မွာ ေရာက္ေနပါတယ္တဲ့။ အခုမလဲပါနဲ႔အံုး လိုအပ္လို႔ လဲရင္လဲ ထိုင္းကိုမလာခဲ့ပါနဲ႔ အဲဒီမွာက ထိုင္းလူမ်ိဳးခ်င္းသာ ဖလွယ္ေပးတာပါတဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမလုပ္ရဘဲ စစ္ေဆး႐ံုနဲ႔ဘဲ ေအာင္ျမင္စြာ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ အိမ္မွာ အသည္းအားေဆးေလးစားၿပီး နားေနတံုး ေတြ႔ပါၿပီ။ အသည္းေရာဂါအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြေရးေနလို႔ လူသိမ်ားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအသည္းဆရာ၀န္၊ သူငယ္ခ်င္းမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဗ်၊ ေဒသေကာလိပ္မွာ တစ္ႏွစ္ထဲအတူတက္ခဲ့တာ။ အားရွိသြားတာေပါ့။
သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္ကုေပးပါမယ္ဆိုၿပီး တစ္လေလာက္ကုလိုက္တာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မေျပာရင္လည္း ကိုယ့္အျပစ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မင္းကို ကုလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာခ်တာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အသည္းလဲလိုက္ရင္ေတာ့ ရႏိုင္ေသးတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တင္းၿပီးေတာ့ ငါဘယ္ေလက္ေနရအံုးမလဲကြာလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဒါလည္းမေျပာႏိုင္ဘူး။ မင္းအခုေသြးအန္ရင္ အခုသြားေတာ့မွာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္မွန္း မသိလိုက္ေတာ့ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္စိတ္ဖိစီးမႈနဲ႔အတူ ေနရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘ၀ကို ဘယ္လိုကူးမလဲဆိုတာက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိေတာ့ပါ။ အိႏိၵယက (Apolo) ေဆး႐ံုက Mr.ဂုတ္တားဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးလာလို႔ တစ္ခါျပလိုက္ပါေသးတယ္။ အသည္းကို ရက္ပိုင္းအတြင္း အျမန္ဆံုးလဲပါတဲ့။ (CT) ႐ိုက္ၾကည့္ေတာ့ ''Cirrhosis of Liver Portal Hypertension'' တဲ့။ အသည္းေျခာက္လို႔ Portal Vein ဆိုတဲ့အသည္းကို သြားတဲ့ အေၾကာႀကီး ပိတ္ၿပီးေတာ့ ေရာင္ေနပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က မိသားစုလည္း ေငြကုန္၊ လူပန္း၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိၾကေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေစတနာ၊ သူတို႔ေမတၱာက အိႏိၵယကိုသြားၿပီး အသည္းလဲေပးခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုပ္ငန္းက သိန္းတစ္ေထာင္ေလာက္ကုန္မယ္၊ ေအာင္ျမင္ရင္ေကာင္းတယ္၊ မေအာင္ျမင္ရင္ ႏွစ္နာမႈေတြ မ်ားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္မွာပဲဆိုၿပီး အသည္းအလွဴခံတဲ့ စာရြက္ေတြ လိုက္ကပ္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကူအညီေပး ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ညီမ ေဘဘီ၊ အမႀကီး မေဒၚလီနဲ႔ တပည့္ကိုေက်ာ္ျမတို႔ ရန္ကုန္ကို ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္လုပ္ဖို႔ သြားၾကပါၿပီ။ ကံ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အသည္းအလွဴရွင္ ၁၀ ေယာက္ထဲက ရမဲ့သူေဆးစစ္တာ ငါးေယာက္ေတာင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ နန္းေငြၾကည္ကလည္း မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ပ်ာယာခတ္ၿပီး ေဗဒင္ဆရာေတြဆီ သြားေနရရွာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေတြက မဲၿပီး အကြက္ေတြျဖစ္လာပါၿပီ။ အေရျပားေတြကလည္း ငါးေတြရဲ႕အေၾကးခြံေတြလို ျဖစ္လာပါၿပီ။ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ေရာင္လို္က္တာ၊ ဆင္ေျခေထာက္ေရာဂါသည္ေတြ အတိုင္းပဲ။ စကားလည္း ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းေလးထဲမွာ ေဘာဇဥ္သုတ္ကိုထည့္ၿပီး မျပတ္တမ္း ဖြင့္ေနေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို အခ်ိန္ျပည့္ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ဦးသိန္းေဆာင္ရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ဦးေစာ၀င္းထြန္းတို႔ ညလံုးေပါက္ ပရိတ္ေတြ လာရြတ္ေပးေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ရန္ကုန္က ျပန္လာတဲ့ မေဒၚလီရဲ႕ တို္က္တြန္းခ်က္နဲ႔ ေက်ာက္ဆည္နားက တမုတ္ေရႊဂူႀကီးဘုရားကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္ၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာနံရံကိုမွီၿပီး “တပည့္ေတာ္ ဒီႏိုင္ငံမွာပဲ က်န္းမာေရးနဲ႔ပက္သတ္လို႔ အဆင္ေျပပါေစဘုရား”လို႔ ႏႈတ္က အသံထြက္ေလွ်ာက္ၿပီး အာ႐ံုျပဳေနလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၃၀)ေလာက္က စာသင္ေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ယခုမိုးေကာင္းတိုက္ ျမစိမ္းေက်ာင္းဆရာေတာ္က “ဒကာႀကီးေနမေကာင္းဘူးၾကားလို႔ လာၾကည့္ခ်င္တယ္”လို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ပါတယ္။ “ကားလႊတ္ေပးပါ့မယ္ဘုရား”လို႔ေလွ်ာက္ေတာ့ “ကားမလိုဘူး ကုိယ့္ဟာကိုယ္လာမယ္”ဆိုၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္းစြားနဲ႔ “မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ အားမေလွ်ာ့နဲ႔၊ က်ဳပ္စီစဥ္မယ္”ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကားဘူး၊ တစ္ခါမွ မသိဘူး၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသာ ေဒါက္တာေအာင္မင္းဆိုေသာ ဆရာကို မႏၱေလးအျမန္လာရန္ ရန္ကုန္သို႔ ဖုန္းနဲ႔ဆက္၍ ေခၚပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ ဆရာ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာပံုက ဆရာ၀န္နဲ႔လည္း မတူဘူး၊ အေတာ္႐ို္းတယ္၊ လက္ေကာက္၀တ္မွာ စိတ္ပုတီးေလး ပတ္ထားတယ္။ ကန္ေတာ့္ေနာ္ ေတာေက်ာင္းဆရာေလးအတိုင္းပဲ ေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသြးစစ္ထားတာေတြ (CT) ႐ိုက္ထားတာေတြကို အကုန္ယူၾကည့္၊ စာရြက္ေပၚမွာ (Graph) ေတြဆြဲနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေဒါက္တာေအာင္မင္းက ဆရာလို႔ ျပန္ေခၚပါတယ္။ သူေျပာတာက ဆရာမပူနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး။ အိႏိၵယမွာလည္း အသည္းသြားမလဲနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ဆရာကို ကုမယ္၊ ငါးရက္ေနရင္ ဆရာသိသာမယ္၊ (၁၀)ရက္ေနရင္ ေဘးလူေတြပါသိမယ္။ တစ္လျပည့္ရင္ ေသြးျပန္စစ္ၾကည့္လိုက္ပါတဲ့ပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာသြားခဲ့တာေပါ့။ သိန္းတစ္ေထာင္ေလာက္ အကုန္ခံ၊ အိႏိၵယသြား၊ အသည္းလဲ ေအာင္ျမင္၊ မေအာင္ျမင္ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေသေတာ့မဲ့ဆဲဆဲ ျဖစ္ေနတာ ၀မ္းမသာဘဲေနပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္က အတြန္႔တက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္မေသဘို႔ ဆရာတာ၀န္ယူရဲလားလို႔ေမးေတာ့ ရယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အာမခံပါတယ္ဗ်ာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးေတြ ေျပာခဲ့တဲ့ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔သံုးေန႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ဘူးပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဟုိသံုးေန႔ထက္ ပိုမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေဆးစထိုးပါတယ္။ တစ္လံုးပဲ သူကိုယ္တိုင္ထိုးတာ က်န္တာကို ကၽြန္ေတာ့္တူမ ဆရာမေအး၀င္းသန္းကို ေခၚၿပီး ထိုးခိုင္းတာ။ မနက္တစ္လံုး၊ ညတစ္လံုး၊ လက္ေမာင္းမွာထိုးတာ (၅)ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ၿခံ၀င္းထဲ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနပါၿပီ။ (၁၀)ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ကားနဲ႔ေလွ်ာက္သြားေနတာကို သိတဲ့လူတိုင္း အံ့ၾသတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကပါၿပီ။ (၂)လျပည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ရက္ႏွစ္လံုးထိုးရာကေန တစ္ရက္တစ္လံုး ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ေသြးျပန္စစ္ခိုင္းပါတယ္။ (Ultra-sound) ျပန္႐ိုက္ခိုင္းပါတယ္။ (Ultra-sound) မွာအသည္းေျခာက္တာလည္း မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ (Portal Vein) လည္းပိတ္ၿပီး (21mm dilated) ေရာင္ေနရာကေန (14mm dilated) ဆိုၿပီး ေရာင္တာေလ်ာ့သြားပါတယ္။ WBC(ဒဗလ်ဴဘီစီ)၊ HGB (အိပ္ခ်္ဂ်ီဘီ)၊ PLT (ပလိပ္လက္)နဲ႔ Albumin (အယ္ဗ်ဴမင္)ေတြအားလံုးလည္း (Normal) ဆိုၿပီး ေသြးအေျဖေတြ ထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေသြးအေျဖေတြလည္း ျပန္ေကာင္းသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းေတြမွာလည္း ပံုမွန္စာျပန္သင္ေနပါၿပီ။ မာခဲ့တဲ့အသည္းႀကီးလည္း ျပန္ေပ်ာ့ၿပီး ေသြးေၾကာလည္းပံုမွန္ ပြင့္ၿပီး ဘယ္ေျခေထာက္မွလည္း မေရာင္ေတာ့ပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဆရာ ဘယ္လိုကုတာလည္းလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ညီအစ္ကိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ဆရာက (Cell Therapy) ဆဲလ္ကုထံုးနဲ႔ ကုတာပါတဲ့။ ပ်က္ေနတဲ့အသဲ (Cell) ေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး (Cell) အေကာင္းေတြ အသစ္ဖန္တီးတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အသစ္ဖန္တီးတဲ့ေနရာမွာ ကေလးအခ်င္းကို သံုးၿပီးေဖာ္ထားတဲ့ေဆးကို သံုးေၾကာင္း (WHO) ကအသိအမွတ္ျပဳတဲ့ေဆးျဖစ္ေၾကာင္း၊ကေလးတစ္ေယာက္ကို မိခင္ရဲ႕၀မ္းတြင္းမွာ (၉)လ၊ (၁၀)လ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ အခ်င္းရဲ႕တန္ဖိုးႀကီးေၾကာင္း၊ ေဆးရဲ႕အမည္က (LAENNEC) ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ပဲ အံ့ၾသေက်းဇူးတင္မိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ တစ္ႀကိမ္မွလည္း မကန္ေတာ့ရေသးလို႔ ဆရာေဒါက္တာေအာင္မင္းကို ကန္ေတာ့ပါရေစလို႔ ေျပာေတာ့ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔အုန္းသီး သြား၀ယ္လိုက္ပါတဲ့။ အံ့ေရာဗ်ာ….။ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ပါေသာ ေနာက္ထက္ဘယ္လိုမွတူတာမရွိႏိုင္ေတာ့ပါေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္ အသက္သခင္ပါဘဲဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လူသားတိုင္း ဘုရားတန္ခိုး၊ တရားတန္ခိုး၊ သံဃာတန္ခိုးေၾကာင့္ အစြမ္းထက္ေသာ ဆရာမ်ား၊ ေဆး၀ါးမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
အသည္းေရာဂါျဖစ္တဲ့သူတိုင္း မေသေစရ

ေက်းဇူးေမာ္ကြန္း
ဤကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ စာတမ္းေလးနဲ႔ ဦး၀ါယမ (မိုးေကာင္းတိုက္) နဲ႔ ေဒါက္တာေအာင္မင္းတို႔အား ဦးညႊတ္ကန္ေတာ့ အပ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္းစဥ္ လာေရာက္အားေပးၾကပါေသာ မႏၱေလးက်ဴရွင္မိသားစုမွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ သဘင္ေလာကမွ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ တပည့္မ်ားအားလံုးကို တသသအမွတ္ရ ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေသဘူး ေရကူးတတ္ပါၿပီ။
ေန၀င္း(အိမ္ေတာ္ရာ)
၀၉-၂၀၂၅၄၄၅