ဆရာအိုအတြက္ ပီတိမ်က္ရည္

by Lu Cifer on Saturday, April 14, 2012 at 7:07pm ·

ဆရာႀကီး ဦးခိုင္ေအာင္ အသက္ ၈၀ ျပည့္ခဲ႔ၿပီ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔သည္ ဆရာႀကီး အသက္ ၈၀ ျပည့္ေသာ ေန႔ပင္ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး ေမြးေန႔မတိုင္မီ ေျခာက္ရက္ခန္႔က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း စိန္ေစာလွက ေျပာသြားေသးသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ဖိုးေက်ာ္၊ တို႔ျမန္မာစာဆရာႀကီး ဦးခိုင္ေအာင္ အသက္ ၈၀ ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာ့ကို သြားကန္ေတာ့ၾကမလို႔ တိုင္ပင္ထားတယ္ကြ၊ ေငြလိုက္ေကာက္ၾကရေအာင္ကြာ”

“ေအးကြာ တို႔ဆရာ ဆရာမေတြထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံး ဒီဆရာတေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ၊ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သင့္တယ္ကြ၊ ၾကည့္စီစဥ္ၾကတာေပါ့” ကြၽန္ေတာ္လြယ္လြယ္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ေတြးၾကည့္မွ အဓိက ေငြေၾကးျဖစ္ေနသည္။ ဤသည္ကိုစဥ္းစားမိေတာ့မွ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ပင္စင္စား၀န္ထမ္း။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ ကုန္သည္ သူေဌးေတြလည္းပါသည္။ တေန႔လုပ္ တေန႔စား လူတန္းစားလည္းပါသည္။ လူ႔အလႊာ အသီးသီး။

အိမ္သို႔ေရာက္၍ အိမ္သူကို ဆရာႀကီးအား ကန္ေတာ့ရန္ကိစၥကို ေျပာျပမိေတာ့ သူလည္းစိတ္မေကာင္း။ တစ္လ တစ္လ အလ်င္မီေအာင္ ရုန္းကန္ေနရေသာ ဘ၀တြင္ေစ်းဖိုးပိုက္ဆံကို ေန႔စဥ္တိုင္းတာ တြက္ခ်က္ေနရသည့္ဘ၀။

“ေအးကြာ၊ ဆရာႀကီးက အုိၿပီးမွ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနရရွာတာ၊ ပင္စင္လစာေလးနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ေခြၽေခြၽတာတာ စားေနၾကရတာတဲ့၊ သားသမီးေျမးျမစ္ မရွိေတာ့လည္း ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္လုံးပန္းေနရတာ၊ ဆရာႀကီးက ရိုးသားတယ္၊ တပည့္တပန္းေတြအေပၚမွာ ေမတၱာဂရုဏာ ထားထဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာကိုတပည့္ေတြက အရမ္းခ်စ္ၾကတာ၊ ျမန္မာစာျပတဲ့ေနရာမွာ သိပ္ေတာ္တာ၊ က်ေနာ္က စာစီစာကုံးေတြမွာ ရမွတ္ေတြေကာင္းေတာ့ က်ေနာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ အဲဒီေခတ္က ေဖာင္တိန္ေခတ္ကိုး၊ က်ေနာ့္မွာ မွင္ကုန္ရင္ ဆရာႀကီးဆီက ေထာက္ပ့ံ၀ယ္ေပးဖူးတယ္၊ အဲဒါေတာင္ မင္းစာစီစာကုံးေတာ္လို႔ ဆုခ်တာကြာဆုိၿပီး ယူရဲေအာင္ လွည့္ပတ္ၿပီး ေပးတာေလ၊ အင္း ဆရာႀကီး ပင္ပန္းက်ပ္တည္းေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မေထာက္ပံ့မကူႏိုင္၊ ဆရာႀကီးကို ကန္ေတာ့ေန႔က်ရင္ ဘာနဲ႔ကန္ေတာ့ရမလဲ စဥ္စားေနတာ”

အိမ္သူကလည္း စိတ္မေကာင္း။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာမေကာင္းသည္ကို ျမင္၍ ဒီတရက္ႏွစ္ရက္မွာ စဥ္းစားၾကတာေပါ့ဟု ေျဖသိမ့္ရင္း- ကဲေရခ်ိဳး၊ ထမင္း စားရေအာင္ဟု စကားေျပာင္းပစ္သည္။ စက္တင္ဘာသုံးရက္ေန႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းမ်ားျဖစ္သည့္ ေက်ာ္ခိုင္၊ ဦးေက်ာ္သိန္း၊ ခင္ေမာင္၊ ေစာလွျဖဴ၊ စိန္ေစာလွ၊ ေစာေမႀကီး၊ မတင္ျမ၊ မေအာင္ၾကြဇံ တို႔ ေငြလိုက္ေကာက္ေနၾကသည္ဟု သတင္းရသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ေငြေၾကးတတ္ႏို္င္လွသည္မဟုတ္၍ မ်က္ႏွာပူေနသည္။ သူတို႔ကို ေရွာင္ေနရသည္။ စိတ္ထဲမွာမူ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနမိသည္။

“ ဒီေန႔မေန႔က က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာကန္ေတာ့ဖို႔ ေငြလာေကာက္ၾကတယ္။ ကြၽန္မလည္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ေငြနည္းနည္းေလး အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ အိမ္ကလူကေတာ့ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ သြားကန္ေတာ့မယ္လို႔ေတာ့ ေျပာသံၾကားလိုက္ပါရဲ႕ လို႔ေျပာလိုက္ရတယ္။ သူတို႔လည္း အိမ္ေခါင္မိုးေပၚက စာရြက္ထူထူနဲ႔ ဖာေထးတာေတြကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အေျခအေနကို ရိပ္မိသြားဟန္တူပါရဲ့၊ ကိုေက်ာ္ခိုင္က ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ လာမယ့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြလည္းရွိတယ္၊ လာျဖစ္ေအာင္သာ လာခဲ့ပါတဲ့”

လဘက္ရည္ဆို္င္မွ အိမ္ကိုေနာက္က်မွ ေရာက္သည္မို႔ မ်က္ႏွာပူရျခင္း လြတ္သြားသည္။ သူတို႔လည္း အေျခအေနကို သိသြားသိမို႔ ခြင့္လြတ္ၾကမည္သာ။

စက္တင္ဘာ (၉) ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ အိပ္ရာမွ ထသည္ႏွင့္ ဆရာႀကီး၏ ေမြးေန႔က ေခါင္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ငါးဆယ္က်ပ္ဖိုးကို အိမ္သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စားရင္း ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ေမ်ာခ်၍ ကန္ေတာ့ရန္ ကန္ေတာ့ရန္ ဟူေသာ ကိစၥက ေခါင္းထဲ အလုံးႀကီးတင္ေနသည္။

ဆရာခ်စ္ေသာ တပည့္မို႔ ဆရာႀကီးအား ပို၍ကန္ေတာ့ခ်င္ေနသည္။

“ကုိ” စိတ္ကူးလည္ပတ္ေနဆဲ အိမ္သူက ေခၚလိုက္၍ ေျပာ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မ်က္ခုံးပင့္၍ ေမးထိုးျပလိုက္သည္။ အိမ္သူက ဆက္ေျပာသည္။

“စိတ္ညစ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ ဆင္တက္ေမာ္ရြာက ညီမဆီက ေရႊငွက္ေပ်ာသီးႏွစ္ဖီးေရာက္လာတယ္၊ အဲဒါ တဖီးယူသြား၊ ဟို- ကိုကိုေမာင္ အိႏိၵယမွာ သင္တန္းတက္ၿပီး ျပန္လာတုန္းက လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ န႔႔ံသာအစစ္ စိပ္ပတီး တစ္ကံုးရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီစိပ္ပတီးနဲ႔ ေရႊငွက္ေပ်ာနဲ႔ သြားကန္ေတာ့ေလ” ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားသည္။

“ေအးကြာ၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ကန္ေတာ့ခ်ိန္က မနက္ကိုးနာရီ၊ အဲေလ- ကို ဆယ္နာရီေလာက္ သြားကန္ေတာ့လိုက္မယ္”

ဆယ္နာရီတြင္ ဆရာႀကီး အိမ္သို႔ေရာက္သြားသည္။ ငယ္တပည့္မ်ား ကန္ေတာ့ၿပီး အသီးသီးျပန္ေလာက္ၿပီဟူေသာ စိတ္ကူးမမွန္ေတာ့။

စစ္ေတြတြင္ရွိေနၾကေသာ ဆရာႀကီး၏ ငယ္တပည့္ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကသည္။ မျပန္ၾကေသး။

ပုဇြန္ဒိုင္ဖြင့္၍ ႀကီးပြားေနေသာ ေမာင္ေက်ာ္ဦးက မုန္႔တီ ေအာ္ဒါမွာၿပီး ေကြၽးသည္ကုိ စားေနၾက၍ အခ်ိ္န္ၾကာၾကာ စုမိၾကသည္တဲ့။

က်ေနာ္ ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ “ဟာ ဖိုးေက်ာ္ ေနာက္က်လွခ်ည့္လား၊ ျမန္ျမန္သြား ကန္ေတာ့ကြာ၊ ၿပီးရင္ မုန္႔တီလာစား”

“ဒီေကာင္ ဆံပင္ေတြျဖဴၿပီး ရုပ္ကအုိက်သြားလိုက္တာ”

“မင္းနဲ႔မေတြ႔တာ ၾကာေပမယ့္ မင္းစာေတြ တို႔ဖတ္ေနရပါတယ္ကြ၊ ဒီေကာင္က ဆရာႀကီးအခ်စ္ေတာ္ေလ၊ မင္းမေရာက္လို႔ တဖြဖြေမးေနတာကြ၊ သြား-သြား၊ ျမန္ျမန္သြား ကန္ေတာ့လိုက္”

ဆရာႀကီးေရွ႕ကိုေရာက္သြားေတာ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစြာ စူးစိုက္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ကုလားထိုင္ေပၚမွ ၿပဳံး၍ၾကည့္ေနေသာ ဆရာႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေနၿပီးေမတၱာတရား ျပည့္၀ေနပုံမွာ ေရးမျပတတ္ေအာင္ပင္။

“ထိုင္ ခိုင္ေက်ာ္၊ ငါတပည့္မေရာက္ေသးလို႔ ဆရာႀကီး စိတ္ပူေနတာ၊ ေနမ်ားမေကာင္းဘူးလားလို႔၊ မင္းတို႔တအိမ္သားလုံး ေနေကာင္းၾကတယ္ေနာ္”

ဆရာႀကီးသည္ ယခုထိ က်ေနာ့္ကို သားလို၊ တပည့္လို ခ်စ္ခင္ေနဆဲ၊ ၾကင္နာဆဲ၊ ဂရုဏာထားဆဲပင္။ က်ေနာ္သာ ဆရာႀကီးထံသို႔ မေရာက္ျဖစ္၊ သတင္းမေမးျဖစ္၍ မ်က္ႏွာပူ အားနာေနသည္။ ဆရာႀကီးေဘးမွ ထိုင္ခုံတြင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္မုန္႔ပုံးႀကီး၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အေဖ်ာ္ရည္ပုလင္းႀကီးမ်ား၊ လုံခ်ည္မ်ား၊ အျခားအသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ ကြၽန္ေတာ္ အားငယ္သြားသည္။

ဆရာႀကီးေရွ႕တြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ျဖင့္ ထည့္လာေသာ ေရႊငွက္ေပ်ာ္ဖီးကို ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ကပ္ထဲတြင္ ထည့္လာေသာ နံ႔သာျဖဴ စိပ္ပတီးကို ဆရာႀကီး လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးၿပီး၊ ေျခေတာ္စုံ ဦးခိုက္၍ သုံးႀကိမ္ ကန္ေတာ့လိုက္သည္။

“အင္းငါ့တပည့္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ မိသားစုနဲ႔ အုိေအာင္မင္းေအာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနရပါေစ၊ စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးႏိုိင္ပါေစကြယ္၊ သာဓု-သာဓု-သာဓု”

ဆရာႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ့္မ်က္လံုးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနသည္ကို ဆရာႀကီး ျမင္သြားေပလိမ့္မည္။

“အင္း ငါ႔တပည့္ေတြလည္း ႀကီးရင္႔လာၾကၿပီကိုး၊ ဆရာကေတာ႔ ငါ႔တပည့္ေတြကို စာသင္ခန္းက ရုပ္မ်ိဳးေတြခ်ည္း ျမင္ေနမိတယ္၊ အခုလို တပည့္ေတြကို စံုစံုလင္လင္ ေတြ႔ရေတာ႔ ဆရာေျပာမျပတတ္ေအာင္ကို ၀မ္းသာတယ္၊ ေအးကြယ္-ဒါနဲ႔ စာစီစာကံုးေရးတာ ေတာ္တဲ႔ မိဇံရြာက ခင္ေအးေမ တေယာက္မေရာက္ဘူး၊ သူ႔ေယာက်္ား ဆံုးသြားကတည္းက ပင္ပန္းဆင္းရဲၿပီး စား၀တ္ေနေရးအတြက္ရုန္းကန္ေနရတယ္လို႔ ေအာင္ႂကြဇံ ေျပာျပလို႔ သိရတယ္၊ သူ႔သတင္းကိုၾကားေတာ့ ဆရာလည္း စိတ္အေတာ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္၊ အ၀တ္အစားသန္႔သန္႔ မရွိလို႔ လာခ်င္ရက္နဲ႔ မလာရဲဘူးဆိုလား-အင္း”

ဆရာႀကီးသည္ ေျပာေနရင္း အသံတိမ္၀င္္သြားကာ ဆင္းရဲသူ တပည့္မ ခင္ေအးေမအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ ဆရာႀကီး ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္တဲ႔ စကားတခြန္းက က်ေနာ္႔အသည္းႏွလံုးကို ရိုက္ခတ္တုန္ခါသြားေစပါေတာ႔သည္။

“ေနာင္ႏွစ္မွာဆရာသက္ရွိ ထင္ရွားရွိလို႔ က်န္းက်န္းမာမာရွိခဲ့ရင္ ကန္ေတာ့ပြဲမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြဘာေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့တာ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြယ္၊ ဆရာ့ဘ၀ေလးမွာ ရတာေလးနဲ႔စား၊ ရွိတာေလးနဲ႔၀တ္၊ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္တာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနစဥ္ကတည္းပါ၊ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့တာလည္းၾကာၿပီ၊ ငါတပည့္တို႔ ေနာင္ႏွစ္ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ခ်င္ၾကရင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး လာႏို္င္ေအာင္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့တဲ့ ပြဲေလးလုပ္ၾကပါ၊

ဆရာက တပည့္ေတြငါ့ကို မေမ့ေသးပါလား၊ သတိရေနဆဲပါလားဆိုတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈပိတိ ေလးကိုဘဲလိုခ်င္တာပါ၊ ေႏွာင္ႏွစ္ေတာ့ ဆရာေျပာသလိုပဲ လုပ္ၾကပါကြယ္၊ ခင္ေအးေမ ကိုလည္း ျဖစ္ေအာင္ေခၚလာခဲ့ၾကပါ”

ဆရာႀကီးစကားကို ၾကားရေသာ တပည့္မ်ားမွာ ၿငိမ္သြားၾကၿပီး မ်က္ႏွာအသီးသီးတြင္ ခံစားမႈအသီးသီး ထင္ဟပ္ေနၾကသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းရွာေသာ တပည့္မ ခင္ေအးေမ အတြက္ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ကာ ခံစားေနပုံရသည္။

မိမိကုိယ္တိုင္က ဆင္းရဲပင္ပန္းေနေသာ္လည္း မိမိတပည့္တဦး ဆင္းရဲ ပင္ပန္းေနသည္ကို သိရွိရ၍ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ခံစားေနေသာ ဆရာႀကီး၏ အသည္းႏွလုံးသည္ကား-

ဆရာႀကီး၏ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ ဂရုဏာသည္ ပန္းမ်ိဳးတရာ၏ ရနံ႔ထက္သာလြန္ေမြးပ်ံ႔၍ လမင္းတစ္ရာထက္ သာလြန္ေအးျမ၍..။

ဆရာႀကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။

(အာစရိယရုေဏာ အနေႏၱာ အဟံ၀ႏၵာမိ)

ခိုင္ရကၡေက်ာ္

Saturday, 14 April 2012 07:34

ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း

http://www.maukkha.org/index.php/feature-article/2021-maukkha-teacher-arakan