သိခဲ့ဖူးတဲ့ “ရုိဟင္ဂ်ာ”

by Seaman Nayminthu on Friday, April 27, 2012 at 11:36pm 

က်ေနာ္ ေရတပ္တပ္ထိန္းမွာ အမႈထမ္းေနတုန္း တညမွာ ဓညဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္က တပ္ၾကပ္တဦးကုိ လူေမွာင္ခုိကူးမႈန႔ဲ ဖမ္းမိလာျပီး က်ေနာ္တုိ႔တပ္က အခ်ဳပ္ခန္းထဲကုိ ေရာက္လာတယ္။

သူေရာက္ျပီး ေနာက္တညမွာ က်ေနာ္ရံုးေစာင့္တာဝန္က်ေနခ်ိန္... အရပ္ဝတ္ကုလား သံုးေလးဦးေလာက္ ေခၚေဆာင္လာတာကုိ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ အဲဒီထဲက တေယာက္ကုိေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဓညဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္က ဗုိလ္ၾကီးတဦးက ဦးေဆာင္ျပီး ေခၚလာတာ..။ အဲဒီလူေတြဟာ ေရႊျပည္သာ ျမိဳ႕သစ္မွာ ေနထုိင္ၾကတာလုိ႔ သိရတယ္။

ဓရခ က ဗုိလ္ၾကီးရယ္ က်ေနာ္တုိ႔တပ္က ဒုတပ္မွဴး ဗုိလ္ၾကီးရယ္ ဒုတပ္မွဴး အခန္းထဲမွာ တီးတုိးတီးတုိး တုိင္ပင္ၾကတာကုိလည္း ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္က ကုိယ္နဲ႔တုိက္ရုိက္ မပတ္သက္ေတာ့ သူတုိ႔ဘာလုပ္ေနၾကလဲ သိပ္စိတ္မဝင္စားမိပါဘူး။

ေရႊျပည္သာက ေခၚေဆာင္လာသူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရံုးခန္းထဲမွာပဲ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ေမးတာေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ကုိေရာက္လဲ.. ခုဘာေတြလုပ္စားေနလဲ.. ဘယ္သူနဲ႔လုိက္လာတာလဲ.. အျခား ဘယ္သူ ေတြေရာက္ေနေသးလဲ... သူတုိ႔ေနတဲ့ေနရာကုိေရာ သိလား.. ေရတပ္က ဘယ္သူ႔ကုိ သိလား.. စသျဖင့္.. စသျဖင့္...။

အဲဒီလုိေမးျမန္းေနခ်ိန္မွာ  ဓရခ က လာတဲ့ ဗုိလ္ၾကီးက ေျဖၾကားခ်က္ေတြကုိ စာရြက္လုိက္မွတ္ေနတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက တပ္ၾကပ္ကုိ ေခၚထုတ္လာျပီး.. ေစာေစာက လူေတြနဲ႔ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ေပးလုိက္တဲ့အခါ သူတုိ႔အထဲက တခ်ဳိ႕ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတုိ႔ခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံဖူးထားတဲ့ ပံု။

ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစာေစာက လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရသူ အရပ္သားကုိ ရံုးခန္းနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္အခန္းအခန္းထဲ ေခၚသြားျပီး စစ္ေဆးေမးျမန္းသံၾကားရတယ္။ ထုိးၾကိတ္ကန္ေက်ာက္သံတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေတာင္းပန္ညည္းတြားသံ တခ်ဳိ႕လည္း ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ အခန္းထဲမွာ ထုိင္ေနလုိက္.. အခန္းျပင္ ထြက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ လုပ္ေနတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္လုိ႔ ဘာမွေတာ့ မစပ္စုခဲ့ပါဘူး။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုတပ္မွဴး ထြက္လာျပီး သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ေၾကးနန္းစာမူၾကမ္း တရြက္ ကုိင္လာ တာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ သူက က်ေနာ့္ကုိ “ဒီေၾကးနန္းစာ ရုိက္ေပးပါ” တဲ့။ က်ေနာ္က ကုိယ့္တာဝန္မဟုတ္လုိ႔ ရုိက္မေပးနုိင္ဘူး ျငင္းလုိက္ တယ္။ သူက ဆက္ျပီး “မင္း ရံုးတာဝန္က်ပဲ.. ဒါရံုးအလုပ္.. မင္းလုပ္ေပးရမွာေပါ့” ဆုိျပီး ထပ္ဆင့္ခုိင္းလာေပမယ့္.. က်ေနာ္က “ရံုးအလုပ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္.. က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ကိစၥ မဟုတ္ဘူး.. ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ လုပ္မေပးနုိင္ဘူး” လုိ႔ ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္ေတာ့.. သူဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေအး မင္းနဲ႔ငါ ဂြင္ၾကံဳရင္ ေတြ႔ၾကမွာေပါ့ ဆုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ျပီး ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ဆုိျပီး သူ႔ကုိဘယ္လုိမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးေတာ့ဘူး။

သူခုိင္းတာကုိ လုပ္မေပးျဖစ္ေအာင္ ျငင္းဆုိလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းကလည္း က်ေနာ့္မွာရွိေနတယ္။ သူတုိ႔ ဖမ္းလာတဲ့ လူေတြဟာ စစ္ေတြကေန ရန္ကုန္ထိေအာင္ ခုိးေခ်ာင္ခုိးဝွက္နဲ႔ စြန္႔စြန္႔စားစား လာခဲ့ၾကရတာ..။ ရန္ကုန္ေရာက္ျပီး ဘာလုပ္လဲဆုိေတာ့ ကြမ္းယာေရာင္းစားတယ္တဲ့။ စစ္ေတြမွာ သူတုိ႔ ကြမ္းယာ ေရာင္းစား ရတဲ့ အေျခအေနကုိ က်ေနာ္ၾကားဖူးထားျပီးသား။

သူတုိ႔ ေျပာတာကေတာ့ စစ္ေတြမွာက ေစ်းကြက္သိပ္မရိွေတာ့ ကြမ္းေရာင္းရတာ အျမတ္သိပ္မက်န္ဘူး။ ဒီမွာေရာင္းရတာက သူတုိ႔တြက္ေခ်ကုိက္တာမုိ႔ စစ္ေတြမွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုကုိ ေငြျပန္ေထာက္ပံ့နုိင္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ..။ က်ေနာ္က အဲဒီစကားေတြအေပၚမွာ စာနာသနားသြားမိတာ..။

ျပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေရာက္လာပံုကလည္း ေစာေစာဖမ္းထားတဲ့ တပ္ၾကပ္ကုိ လူတေယာက္ ေငြ ငါးေသာင္းက်ပ္ ေပးျပီး  လာရတာ။ တပ္ၾကပ္က စစ္သည္ယာယီစီစစ္ေရးလက္မွတ္ (ေရး-၁၀၀) အတုလုပ္ျပီး ေခၚလာတာ။ အဲဒီ ဆရာက တပ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္-စစ္ေတြ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သြားလာေနရသူ။ အရပ္သားကုလားေတြကုိ ဆံပင္တုိတုိ ညွပ္၊ ေရတပ္ယူနီေဖာင္း အက်ၤ ီ ဝတ္ခုိင္းျပီး ပတ္စ္ပုိ႔ ဓာတ္ပံုရုိက္တယ္။ ဓာတ္ပံုကုိ ေရး-၁၀၀ မွာ ကပ္၊ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ လိမ္ျဖည့္ျပီး ေခၚလာတာ။ ဒီလုိလုပ္လာတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ေနျပီလဲ ေတာ့ ေသခ်ာမသိဘူးဗ်။ ေနာက္ဆံုးတေခါက္မွာ ေတာင္ကုတ္ျမိဳ႕တပ္ထိန္းက ဖမ္းလုိက္တာ။

ဒီေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိတဲ့ စစ္သည္ကုိပဲ အေရးယူလုိက္ရင္ျပီးေရာေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလူေတြကုိ ေခၚျပီး စစ္လားေဆးလား ေမးလားျမန္းလားနဲ႔ ဒုကၡေပးေနရတာလဲ..။ သူတုိ႔ ကြမ္းယာေရာင္းျပီး ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္စားေနၾကတာပဲ။ သူတုိ႔မွာ မွတ္ပံုတင္မရွိဘူးဆုိလည္း ဌာေနကုိ ျပန္ပုိ႔လုိက္ရင္ ျပီးေရာ.. ဆုိတဲ့ အေတြးက က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လႊမ္းေနတယ္။ ဘာမဆုိင္ညာမဆုိင္ ဝင္ျပီးဆြမ္းၾကီးေလာင္းတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုတပ္မွဴးကုိလည္း ေတာ္ေတာ္ကုိ အျမင္ကပ္ေနတာ။

က်ေနာ္ အိပ္ယာဝင္ေပမဲ့လည္း ဘယ္အိပ္ေပ်ာ္နုိင္ပါ့မလဲ.. အသံေတြက ဆူလာလုိက္.. ျငိမ္သြားလုိက္.. လူေတြ အခန္းထဲေရာက္လာလုိက္ ျပန္ထြက္သြားလုိက္နဲ႔ သူတုိ႔ရွိေနလုိ႔ မီးေခ်ာင္းေတြလည္း ထြန္းထားရတာ ဆုိေတာ့ အိပ္ငုိက္ေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္နုိင္ဘူး ျဖစ္ေနရတာ..။

ညဥ္႔နာရီျပန္ ၂ ခ်က္တီးေလာက္ အခ်ိန္မွာ ေရႊျပည္သာက ေခၚလာတဲ့ လူေတြကုိ ျပန္လႊတ္လုိက္တာ ေတြ႔ရ တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဇာတ္ၾကမ္းခန္းေတြျပီးျပီမုိ႔ ေအးေဆး အနားယူအိပ္စက္ေတာ့မယ္လုိ႔.. အိပ္စင္ေပၚ ေရာက္ခါစမွာပဲ ဒုတပ္မွဴး အခန္းထဲကုိ ဝင္လာတယ္။

“ေစာေစာက လူေတြ ဘယ္သူဆုိတာ မင္း သိလား” တဲ့။

“က်ေနာ္ ဘယ္လုိသိမွာလဲ သူတုိ႔က စစ္ေတြက လာၾကတာပဲ.. ဒါေပမဲ့ဗ်ာ.. ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္စား ေနၾကတာပဲ မုိ႔လား”

“ေအး... မင္းသိတာက အဲေလာက္ပဲ ရွိတာ.. သူတုိ႔က သာမန္ မြတ္စလင္ ဘာသာဝင္ေတြ မဟုတ္ဘူး.. ရုိဟင္ဂ်ာေတြကြ.. ဘာနုိင္ငံသားလက္မွတ္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး..သူတုိ႔ကုိ  ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာေတာင္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေနခြင့္ျပဳထားတာ.. သူတုိ႔ အေၾကာင္း ေျပာျပရရင္ ဒီတညမဟုတ္ဘူး ေနာက္ညေပါင္းမ်ားစြာ မင္းနဲ႔ငါ အိပ္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း သူတပါးနာက်င္ ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ကြာ.. ကဲ အိပ္ေတာ့” ဆုိျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားပါတယ္။

အဲဒါက က်ေနာ္ ပထမဆံုးၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ “ရုိဟင္ဂ်ာ” အသံုးအႏႈန္းပါပဲ ခင္ဗ်ာ..။

ေနမင္းသူ

၂၈ ေအျပီ ၂၀၁၂