သူရႆဝါ ၏ လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ

by Moenge Aung on Friday, April 27, 2012 at 7:11pm 

လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ သူရႆဝါ ဧၿပီလ 23, 2012 4:32pmတြင္သူရႆဝါ မွတင္ျပေသာဘေလာ႔ပို႔(စ္)ျဖစ္ပါသည္

စကားပံု တစ္ခု႐ွိသည္။ “လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ” …။ သေဘာက လူတစ္ေယာက္တြင္ ပူပန္ ေသာက၊ ဒုကၡမ်ား၊ ျပႆနာမ်ား သိန္း သန္း ကုေဋခ်ီ၍ ႐ွိေနႏိုင္သည္ဟု ေျပာျခင္း။ လူတိုင္း လက္ခံသည့္ သေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ခံသည့္ အျပင္ တစ္ဖက္ကေန ပူပံုပူနည္းမ်ား မတူေအာင္ လွည့္ေတြးသည္။ ပူရသည္ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ပူစရာေတြ၊ ပူရတာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိသည္။ 

စကားပံု ဆိုလိုရင္း အတိုင္း စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ၿပီး ပူရသည့္ အရာေတြ အျပင္ မိမိ၏ အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း မ်ားကို အသံုးျပဳ၍ ပူရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိသည္။ နည္းနည္းခ်င္းစီ ဥပမာ ေျပာပါ့မည္။

ကိုယ္ပူျခင္း

ဖ်ားနာခါနီး ျဖစ္ေလ့႐ွိသည္။ ကိုယ္ခႏၶာ၊ နဖူးမ်ား၊ ေျခလက္မ်ား ပူေႏြး၍ ထိုင္းထိုင္းမိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ေခါင္းပူျခင္း

ေနပူထဲ ေခါင္းေဆာင္းစရာ ထီး၊ ဦးထုပ္တို႔ မပါဘဲ ေလွ်ာက္သြား သျဖင့္ ပူျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္သလို ႐ႈပ္ေထြး ေပြလီသည့္ ေလာကီကိစၥ မ်ားေၾကာင့္ ဘာကိုမွ ေတြးမရ ႀကံမရ ျဖစ္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ “ေခါင္းေတြ ပူေနၿပီ၊ ဘာမွကို ေတြးလို႔ မရေတာ့ဘူး” စသည္ျဖင့္ ၿငီးျငဴေန တတ္ၾကသည္။ ဒါလည္း လူတို႔၏ ပူျခင္းေတြ ထဲက အပူတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။

ရင္ပူျခင္း

ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ မိသေလာက္ ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံ စသည္တို႔ကို သုပ္၍ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာ္၍ လည္းေကာင္း ထမင္းႏွင့္ တြဲမစားဘဲ သူ႔ခ်ည္း စားမိလွ်င္ ရင္ပူသည္။ ေရခဲေရ အမ်ားႀကီး ေသာက္မိလွ်င္ ရင္ပူသည္။ ေနာက္ၿပီး တျခား နည္းျဖင့္ ရင္ပူ၍ ရသည္။ ကိုယ့္ ခ်စ္သူ ခင္သူ တစ္ဦးဦး ျဖစ္ေစ၊ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးဦး ျဖစ္ေစ အႏၱရာယ္ တစ္ခုခု ႀကံဳေတာ့မည့္ အေရးကို ကိုယ္က ျမင္ေနလွ်င္ ေတြး၍ ရင္ပူ ရတတ္သည္။

“ဒီေကာင္ေလး ဒီလိုလုပ္ေန … တစ္ေန႔ေတာ့ ဒုကၡ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ေတြးၿပီး ငါေတာ့ ရင္ပူ လိုက္တာဟယ္”

အဲဒါမ်ိဳး ေျပာတတ္ ၾကသည္။

နားပူျခင္း

ကိုယ္က တစ္ဦးဦးကို နားပူနားဆာ လုပ္ျခင္း ကိုလည္း နားပူသည္ဟု သံုးစြဲ ၾကသလို ကိုယ့္ကို တစ္ဦး တစ္ေယာက္က အဆက္မျပတ္ လာ၍ “ပြား” ေနလွ်င္လည္း နားပူလိုက္တာဟု ေျပာဆို ၾကသည္။

“အဘိုးႀကီးေတာ့ ငါ့ကို ဘာေတြ ေျပာမလဲ မသိဘူး … နားပူ ဦးေတာ့မွာပဲကြာ” ဆိုတာမ်ိဳး

“လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းက ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္း လိုေနတယ္ .. အဲဒါ ျဖည့္ၿပီး ဝယ္ေပးဖို႔ အေမ့ကို နားပူ လိုက္ဦး မယ္” ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

အဲဒီလို ပူပံုပူနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ထဲတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ခံစား ခဲ့ရေသာ ကိစၥမွာ စိတ္ပူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘာကို စိတ္ပူ ပါသနည္း။ အထင္အျမင္ ေသးသြားမွာကို စိတ္ပူပါသည္။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ စိတ္ပူသနည္း။ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ ၾကေသာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပူပါသည္။ ဘယ္သူေတြကို စိတ္ပူ သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားကို စိတ္ပူ ပါသည္။ ႐ႈပ္သြားၿပီ ထင္၏။ ႐ွင္းပါမည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ သႀကၤန္တြင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ ႏွစ္သစ္ကူး အတာေရ သဘင္ပြဲ ကာလ ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား ေရေလာင္း ေရပက္ ကစားၾကသည့္ ေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ မ႑ပ္ ႀကီးမ်ား ထိုး၍ .. ပက္ၾက ေလာင္းၾက သလို ကားႀကီး ကားငွယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ လည္ၾက ပတ္ၾက ေရပက္ခံ ၾကသည္။ ျမန္မာမ်ား၏ ႐ိုးရာ အတာ ႏွစ္ကူး ပြဲေတာ္ကို ျမန္မာမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဆင္ႏႊဲ ၾကသလို ျမန္မာ ႏုိင္ငံေရာက္ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ မ်ားလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ဝင္ေရာက္ ဆင္ႏႊဲရင္း တေစ့တေစာင္း ေလ့လာၾကသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ စည္ကားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မ႑ပ္မ်ားစြာ၊ လူမ်ားစြာ၊ ကားမ်ားစြာ။ မ႑ပ္ေပၚမွ လူေတြလည္း ပက္ရင္း ေသာက္ၾကသည္။ ေရပက္ခံ ကားေပၚမွ လူေတြလည္း အပက္ခံရင္း ပုလင္းလိုက္ ဂလုၾက ဂလြတ္ၾကသည္။ ထို အျခင္းအရာကို ၾကည့္၍ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ားက “ျမန္မာ့႐ိုးရာ အစဥ္အလာ မပ်က္ ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ သႀကၤန္ပြဲ ဆိုတာ လက္စသတ္ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး ေသာက္ပြဲ က်င္းပၾကတဲ့ ပြဲေပကိုး” ဟု ထင္ျမင္ သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ပူပါသည္။ ထိုသို႔ စိတ္မပူ မွာကိုလည္း မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ … ေနရာတိုင္းမွာ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ေယာကၤ်ားေလးမ်ား နည္းတူပဲ မိန္းကေလး မ်ားလည္းေသာက္ .. ေသာက္ၿပီးမူး .. မူးၿပီးလွ်င္ ကားေပၚမွာ၊ မ႑ပ္ ေပၚမွာ ေကြးေကာက္၍ ေနေအာင္ ကၾကသည္။ ဝါသနာ ပါလို႔ကသည္လား .. ကပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ကျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္၍ မ်က္လံုး ျပဴးခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား မ်က္လံုးျပဴး ခဲ့ၾကသည္ကို ကိုယ္ေတြ႕ ၾကံဳခဲ့ပါသည္။ ထိုမိန္းကေလးက မ႑ပ္ေပၚမွ မူး၍က ပါသည္။ ဝတ္ထားေသာ စကပ္က ေပါင္ရင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဖြင့္ထားေသာ တီးလံုးက ႏုိင္ငံျခား DJ တီးလံုး ျဖစ္ၿပီး အလြန္ျမဴး ပါသည္။ ထို မိန္းကေလး ကေသာ အကမွာ မည္သို႔ နာမည္တပ္ရ မည္မွန္း မသိသည့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာစံု လႈပ္ခါ ကနည္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ျမဴးျမဴးႏွင့္ မူးမူး ေပါင္း၍ စကပ္ အတိုအႏွံ႔ ဝတ္ကာ မ႑ပ္ေပၚမွ ကေသာအခါ မ႑ပ္ ေအာက္တည့္တည့္ ေရပက္ခံ ေရာက္ေနေသာ ကားေပၚမွ မူးမူးႏွင့္ ျမဴးျမဴးတို႔က တစ္ဖန္ သံေသး သံေၾကာင္ ေအာ္ဟစ္ကာ ျပန္လည္ အားေပး ၾကပါသည္။ မမွီမကမ္း လက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲ ၾကပါသည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္နား မလွမ္းမကမ္းမွ ကမၻာလွည့္ စံုတြဲကလည္း ျမင္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသူ မိန္းမႀကီးက ထိုမိန္းကေလး စကပ္တိုတို ေရစိုစိုႏွင့္ ကေနပံုကို မ႑ပ္ေအာက္ မလွမ္းမကမ္းမွ ျမင္ေသာ အခါ “အိုး ..” ဟု ေအာ္၍ တစ္ဖက္လွည့္ သြားသည္။ ဘာကိုျမင္၍ ဘာေၾကာင့္ လန္႔သြားသလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္။ သူတို႔စိတ္ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပြဲေတာ္ကို ဘယ္လို ေတြးသြားမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူေန မိပါသည္။

ဒီလိုအခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား ျမန္မာ့႐ိုးရာ အတာသႀကၤန္ ပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ဆင္ႏႊဲေလ့ ႐ွိၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်ည္း မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသို႔ အလည္ေရာက္ ေနေသာ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ မ်ားလည္း ပါဝင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳသလို သူတို႔လည္း ေတြ႕ႀကံဳ ျမင္ၾကား ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခဏခဏ စိတ္ပူ၍သာ ေနရပါသည္။ လူတစ္ခု၏ ပူမႈေပါင္း ဆယ္ကုေဋတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ စိတ္ပူျခင္း အမႈသည္ အဆိုး႐ြားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။

(အထက္ေဖာ္ျပပါ ေဆာင္းပါးကို ယခုတစ္ပတ္ထုတ္ Net Guide Journal, Volume 2, Issue 30 တြင္ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ပါ သည္)

သူရႆဝါ

၂၃ - ဧပရယ္လ္ - ၂၀၁၂