ႏွလံုးမွသာ ျဖတ္စီး၍

Zay Ya

3 hours ago 

ခင္ဗ်ား က သိပ္ ခ်ိဳခ်ဳိ သာသာ ေျပာတတ္ တယ္ - စကား သိပ္တတ္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲမွာ ေအးျငိမ္းမႈ ၊ ျငိမ္ဝပ္ ေနမႈ အတိ အက် မရွိဘူး - ဒါဆိုရင္ - အဲ့ဒီ ခ်ိဳသာ စကား တတ္မႈ ဟာ အလကား ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ စကားလံုး ေဝါဟာရ ေတြဟာ အသက္ဝင္ ေနဖို႔ ဆိုရင္ - တိတ္ဆိတ္ တဲ့ ခင္ဗ်ား အတြင္းသႏၱာန္ က ထြက္လာမွ ရတယ္။ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ႏွလံုးက မထြက္ လာႏိုင္ ရင္ သူတို႔ ဟာ အျမဲတမ္း အခ်ည္းႏွီး၊ အလဟႆ အႏွစ္မဲ့ ျဖစ္ေနမွာပဲ။




တစ္စံုတစ္ခုကို သိျမင္တဲ့ အခါ ၊ တစ္စံုတစ္ခု ကို အရွင္းဆံုး ျဗဳန္းခနဲ ျမင္သိ သြားတဲ့ ခင္ဗ်ား ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႕အၾကံဳ တစ္ခုခု အေပၚ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ အဲ့ ခဏ မွာ အဲ့ဒီ အေတြ႕ အၾကံဳ ကို ေျပာျပ ဖို႔ ခင္ဗ်ား မွာ စကားလံုး မရွိဘူး ဆိုတာ ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အသိ သက္သက္ မွာ ျငိမ္ဝပ္ ေနတဲ့ သႏၱာန္ ရွိတယ္ ။ အဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကို ခင္ဗ်ား တစ္ဦး တည္း ေကာင္းေကာင္း သိ တယ္။ ေျပာျပ ႏိုင္ဖို႔ ရာေတာ့ - ရင္တြင္းမွာ တိတ္ဆိတ္ ေနမယ္။ ဗလာ သက္သက္ သာ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တယ္။

အဲ့အခ်ိန္ မွာသာ ျပဳမူ ေျပာဆို သမႈ တစ္ခုခု ရွိ ခဲ့မယ္ ဆို ရင္ - အဲ့ဒီ ျပဳမူ ေျပာဆို သမ်ွ ဟာ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ျပည့္ဝမႈ ၊ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ကို ေကာင္းေကာင္း ထင္ဟပ္ ေနပါလိမ့္ မယ္။ ဒါကို သိျမင္ေနရတဲ့ ဒုတိယ လူ ကလည္း အေၾကာင္းရင္း ကို ေျပာ မျပႏိုင္ သည့္ တိုင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သိရွိ တယ္။ ျငိမ္းေအးတဲ့ ႏွလံုး က ထြက္ရွိ လာတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စကားေတြ ဟာ သူတို႔ အတြက္ တိတ္ဆိတ္ ေအးျငိမ္း တဲ့ ရသ ေတြ ကိုပဲ လိမ္းက်ံ ထား လိမ့္မယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ - ျငိမ္ဝပ္ တဲ့ စိတ္ႏွလံုး နဲ႔ အစဥ္တစိုက္ ျပဳမူေျပာဆိုၾကည့္ပါ လို႔ က်ေနာ္ တိုက္တြန္း လိုပါတယ္ ။ ဒီအလုပ္ မွာ သတိ တစ္ခုသာ ခင္ဗ်ား လိုအပ္ တယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ ရဲ႕ ခဏတိုင္း အေပၚ ျငိမ္ဝပ္ တိတ္ဆိတ္ ေနပါလိမ့္မယ္ ။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ဂီတ သံ ေတြ ျမိဳင္ေန မွာပဲ။ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ စကားေတြ ဟာ လည္း စီကံုး သီဖြဲ႕မယ္ လို႔ မရည္ရြယ္ သည့္တိုင္ ကဗ်ာ ၊လကၤာေတြ ျဖစ္ေန မွာပဲ။

မိမိ စိတ္ႏွလံုး ကို တိတ္ဆိတ္ေအာင္ မေနႏိုင္ပါဘဲ - ခင္ဗ်ား စကားတစ္ခုခုကို မေျပာ မျဖစ္ ေျပာရျပီ ဆို တဲ့ အခါ မိမိ စကားေတြကုိ မိမိ သတိျပဳၾကည့္ ပါ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား စကားေတြ ဟာ အဓိပၸာယ္ ရွိမေနဘူး ရယ္။ အႏွစ္သာရ မရွိ၊ "ရသ" ရွိမေနဘူးပဲ။

ေယရွဳ ခရစ္ဟာ ခင္ဗ်ား ေျပာ တတ္တဲ့ စကားမ်ိဳးကို ေျပာတယ္ ။ ေနာက္ထပ္ - ဗုဒၶ ။ ဗုဒၶ ေဟာၾကားတဲ့ စကားေတြ ဟာလည္း ခင္ဗ်ား ၾကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ အသံုးျပဳေနႏိုင္ တဲ့ ေဝါဟာရမ်ိဳး၊ စကားမ်ိဳးပဲ ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြ ကြာျခား ခဲ့ပါသလဲ ။ သတိျပဳ မိ ပါသလား ။

ခင္ဗ်ား ရင္တြင္းႏွလံုး မွာ ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိ ေနခဲ့ရင္- အဲ့က ထြက္ေပၚလာတဲ့ စကားေတြ ဟာ အျပင္ကို ေရာက္တဲ့ အခါ ဘာျဖစ္ ပါသလဲ။ အဓိပၸာယ္ ကင္းမဲ့ ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ ဒီစကားမ်ိဳး ကိုပဲ ေယရွဳခရစ္ လည္း ေျပာပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အစြမ္းသတၱိ ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ေျပာတတ္တဲ့ စကားမ်ိဳး ပဲ ဗုဒၶ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕စကားေတြဟာ သက္ဝင္ လန္းဆန္း ေနတယ္။ လူအမ်ား သိတဲ့ စကား ေဝါဟာရ ခ်င္း အတူတူ ပဲ။ ဘာသာျပန္ ဆိုလို႔လည္း ရေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲ့လို အတူတူ ျဖစ္ပါ လ်က္ကနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေဟာၾကားတဲ့ စကားလံုး ေတြမွာ ရသေတြ ၊ တန္ဖိုးေတြ၊ အဓိပၸာယ္ အႏွစ္သာရေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ။

စင္စစ္ သူတို႔ ရဲ႕ ေဝါဟာရေတြ ဟာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္ဝပ္ တဲ့ ႏွလံုး ကို ျဖတ္သန္းျပီး မွသာ ထြက္ေပၚ လာလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

သတိျပဳ ၾကည့္ ပါ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ရင္း ႏွလံုးရင္း နဲ႔ (ဝါ) ခံစားခ်က္ အျပည့္ ေျပာ လိုက္တဲ့ စကားဟာ - သာမန္ အခ်ိန္ မွာ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားနဲ႔ - ( ေဝါဟာရ၊ ဝါက် တူေန ရင္ေတာင္ ) ကြာျခားပါတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ကို ျဖတ္ သန္း လာတဲ့ စကား ဟာ ပိုျပီး အသက္ ဝင္တယ္။ က်ေနာ္ အခု ေျပာတဲ့ စကား ဟာ က်ေနာ့ႏွလံုး ကို ျဖတ္ သန္းျပီး မွ လာရိုးမွန္ရင္ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲ အတိုင္း အတာ တစ္ခု အထိ သက္ေရာက္ ပါလိမ့္မယ္။ အသက္ ဝင္ ေန ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ အခု ေျပာတဲ့ စကားဟာ က်ေနာ့ ေခါင္း ကိုပဲ ျဖတ္သန္း လာ ခဲ့တာ ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ေခါင္း ထဲ ေတြေဝ သြားရံုေလး ပဲရယ္။

....................
April 2nd 2012 at 10:40 PM

 ·  · Share