အစိုးရညံ့၊ ျပည္သူည့ံ၊ သတင္းစာညံ့

Myo Tha Htet October 9, 2014 at 2:14am

ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ အစိုးရ၊ ျပည္သူႏွင့္ သတင္းစာတို႔ ရွိသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ အစိုးရ မရွိေသာ တိုင္းျပည္၊ ျပည္သူ မရွိေသာ ႏိုင္ငံႏွင့္ သတင္းစာ မရွိေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္တို႔မွာ မရွိႏိုင္ပါ၊ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အစိုးရသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ အလုပ္ မလုပ္ေသာ အစိုးရျဖစ္ေနၿပီး၊ ျပည္သူမ်ားကလည္း ဖိႏွိပ္ခံဘ၀ႏွင့္ ေနေနၾကရပါက အစိုးရညံ့ႏွင့္ ျပည္သူညံ့မ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္မည္။ ယင္းအေျခအေနမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားၿပီး ျပင္ဆင္ႏိုင္ပါမည့္ သတင္းစာမ်ား မရွိလွ်င္ကား ယင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတို႔သည္ အညံ့တကာ့အညံ့ဆုံးမ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္မည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ အသြင္ေျပာင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ေနၾကရျပန္သည္။
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းမ်ားသည္ စနစ္တက်ႏွင့္ ဗ်ဴဟာေျမာက္ ႏိုင္ငံေရးကို ကစားသျဖင့္ အတိုက္အခံမ်ားမွာ မည္သည့္လုပ္ကြက္မွ မသာ၊ ျပည္သူမ်ားသည္ ဖိႏွိပ္ခံထားရသျဖင့္ နည္းနည္းအာဏာႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသူက မရွိသူမ်ားကို ဖိႏွိပ္သည္။ ကားစပယ္ယာက ခရီးသည္ကို မိုက္ရိုင္းသည္၊ လိုင္းကားစီးသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ထိပါးေစာ္ကားသည္။ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက ရပ္ကြက္တြင္းေန ျပည္သူမ်ားကို ဒုကၡေပးသည္။ ရုံးဌာနမ်ားက ျပည္သူမ်ားဆီက ရႏိုင္သမွ် ညွစ္ထုတ္ၿပီး လာဘ္ေငြ ယူၾကသည္။ ယင္းတို႔ကို သတင္းစာမ်ားက ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားျခင္း မျပဳလွ်င္ ျပည္သူတို႔ ျပားသထက္ ျပားေပေတာ့မည္။ အစိုးရတို႔သည္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကေတာ့မည္။

သတင္းစာသမားကို အကဲျဖတ္ျခင္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာေလာက (တကယ္ေတာ့ ထုိစဥ္က အေျခအေနကို သတင္းလႊာေလာကဟု ေခၚရမည္။ စာမ်က္ႏွာ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေက်ာ္ အပတ္စဥ္ထုတ္စာေစာင္တြင္ သတင္းစာမ်က္ႏွာက နည္းနည္းေလးသာ) ၀င္ကာစတြင္ အ၀င္လြယ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔တိုင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ စမ္းသပ္မႈခံယူၿပီးမွ အလုပ္ရသည္၊ အစြမ္းျပရသည္။ ေနရာပိုရလာသည္၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ သင္တန္းေစလႊတ္လိုက္သည္။ အခြင့္အေရးအတြက္ ဒီေလာကသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္လာသည္ မဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္းကို ရိုးသားစြာ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း အစြမ္းျပရင္းျဖင့္သာ အခြင့္အေရးတို႔ကို ဆီးေပြ႕မိျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားက်ခဲ့ရေသာ ဆရာသမားမ်ားက ၁၀ ႏွစ္မက ႀကိဳးစားခဲ့ရေသာ အခြင့္အေရးႏွင့္ အေျခအေနမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ငါးႏွစ္ခန္႔ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ကို ယခုေခတ္ လူငယ္မ်ားက တစ္ႏွစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ မ်ားစြာသာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကၿပီ။

အခုေခတ္က် ပို၍ပင္ လြယ္ကူသြားေလသည္။ ေစ်းကြက္တြင္ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မႈဆိုေသာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ခ်က္က ေစ်းကြက္ကို ထိန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ လိုအပ္ခ်က္က မ်ားၿပီး၊ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မႈက နည္းလွ်င္ ျဖည့္ဆည္းသူဘက္က အသာရသည္။ တစ္ခါတြင္ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သူက မ်ားၿပီး လုိအပ္ခ်က္က နည္းေနလွ်င္ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္သူမ်ားထဲမွ အေကာင္းဆုံး အေတာ္ဆုံးမ်ားကသာ ေနရာရႏိုင္ေလသည္။

မၾကာမီတစ္ခ်ိန္က လူငယ္သတင္းေထာက္ ေျမာက္မ်ားစြာတုိ႔သည္ သတင္းမီဒီယာေလာကထဲသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကလို သည္းသည္းလႈပ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့၊ ဒီအလုပ္ကလြဲလို႔ တျခားအလုပ္ မလုပ္ဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ထားသူမ်ား မဟုတ္။ စမ္းၾကည့္မည့္သူမ်ား၊ ေလွကားအျဖစ္ သုံးမည့္သူမ်ား၊ ေပ်ာ္သေလာက္ေပါ့ဟု ဆုိသည့္သူမ်ားသာ မ်ားေနၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ သတင္းစာေလာကကိုလည္း မခ်စ္၊ နည္းနည္းညစ္သည္ႏွင့္ ထြက္ဖို႔ျပင္သည္။ အလုပ္ဘက္ထက္ အခြင့္အေရးဘက္ကုိ လွမ္းၾကည့္တတ္သည္။ အပင္ပန္းခံရသည္ႏွင့္ ေအာ္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကေတာ့ ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္သည္မို႔ တျခားဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ခုန္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ယုံၾကည္မႈ သင္ခန္းစာ

တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေသာ နည္းပညာဆိုင္ရာ မီဒီယာလုပ္ငန္းတစ္ခုႏွင့္ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားကို ကၽြန္ေတာ္လုိက္သြားသည္။ ယင္းမီဒီယာသူေဌးက သေဘာေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္ရန္ အႀကံေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္သည္၊ လုပ္ခလစာႏွင့္ လုပ္ရသည္က ၀န္ကင္းသည္ဟု ခံစားရသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ဂိမ္းတစ္ခုကို ကစားၾကသည္။ ယင္းဂိမ္းမွာ အဖြဲ႕သားမ်ားၾကား ယုံၾကည္မႈကို စစ္ေဆးျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ သုံးေပခန္႔ျမင့္ေသာ အျမင့္တစ္ခုေပၚကို တက္ေစၿပီး ေနာက္ျပန္ရပ္ေစသည္။ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ခႏၶာကိုယ္ကို ေတာင့္ေတာင့္ထား၍ ပစ္ခ်လိုက္ရန္သာျဖစ္သည္။ သူတစ္ပါးကို မယုံၾကည္သူမ်ား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယုံၾကည္သူမ်ား လုပ္ရန္ မလြယ္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ေအာက္ကလူမ်ားက မိမိခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို မႏိုင္ေလာက္ဟု ယူဆလွ်င္ ေနာက္ျပန္လွဲမခ်ရဲ၊ သူတို႔ဖမ္းတာ ပုံပန္းက်ပါ့မလား၊ အဖမ္းမေတာ္လွ်င္ ငါေတာ့ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲဟု ယူဆလွ်င္လည္း လွဲခ်ရဲမည္ မဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတၱိရွိသူ၊ ဒါသည္ စုေပါင္းေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု၊ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခု၊ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္၊ ငါလုပ္ႏိုင္သည္ဟု ယုံၾကည္စိတ္ႏွင့္ လွဲခ်လိုက္ပါက ရသည္။

ေအာက္တြင္ ရပ္ေနသည့္သူမ်ားကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႏွစ္ဘက္တန္းစီၿပီး လက္ဆန္႔တန္း ခံထားရသည္။ လွဲခ်လိုက္သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး က်လာသည္ျဖစ္ရာ မိမိတို႔လက္က လဲက်လာသူ၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုအတြက္သာ ေတာင့္ထားေပးရျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ အမ်ားႀကီး ပင္ပန္းစြာ ထမ္းေနရသည္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ၊ အဆင္ေျပစြာျဖင့္ မထားႏိုင္ပါသည္။

လွဲခ်မည့္သူသည္ ေၾကာက္ရြံ႕မေနဘဲ ေအာက္တြင္ ရပ္ၿပီး ဖမ္းၾကမည့္ မိမိအဖြဲ႕၀င္မ်ားကို ယုံၾကည္ရန္ လုိအပ္သကဲ့သို႔ ဆီးဖမ္းၾကမည့္ ေအာက္မွအဖြဲ႕၀င္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ ဖမ္းရမည့္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းကို မိမိရရ ဖမ္းၿပီး ေအာက္သို႔ ျပဳတ္မက်သြားေစရန္ ေတာင့္ထားရမည္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က ေပါင္ခ်ိန္ ၁၄၀/၅၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္လွဲခ်လိုက္သည္၊ ေအာက္မွသူမ်ားကလည္း ၀ိုင္းဖမ္းထားေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္သို႔မက်ခဲ့ပါ။ အျပန္အလွန္ယုံၾကည္မႈ သင္ခန္းစာသည္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပၿပီ။

ဘယ္သူ႔ကို ယုံရမလဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္၀င္ခဲ့သည့္ ၁၉၉၉ (လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္) သည္ ေခတ္ေကာင္းတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါေပ။ စစ္အစိုးရလက္ထက္ျဖစ္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း အစိုးရက ဖြင့္လိုက္ပိတ္လုိက္လုပ္ထားသည္မွာ မၾကာေသးေပ။ စာနယ္ဇင္းေလာကကိုလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ စာေပကင္ေပတုိင္ဟု ဆုိရသည့္ ေရးသမွ်ကို ႀကိဳတင္ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ေသာ အာဏာျပ၊ ၿခိမ္းေျခာက္၊ သေဘာဆိုး၊ စိတ္ေကာက္တတ္သူ စစ္အစိုးရ၏ အရာရွိမ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာတုိ႔ ဆက္ဆံရသည့္ေခတ္ ျဖစ္သည္။ သတင္းေထာက္က အလုိက္ေကာင္း အေရးေကာင္း သတင္းမ်ဳိးပင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ေဖာ္ျပႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ က်မည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ဓာတ္က အႀကိမ္ေပါင္း သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ ေန႔စဥ္က်ရေလာက္သည္။

ယခုေခတ္ကေတာ့ ထုိသို႔မဟုတ္၊ ႀကိဳက္သည့္သတင္းကို ေရးလို႔ ရသည္။ ၀က္ဘ္ဆိုက္ကိုးကားၿပီး ေရးမလား၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး အတည္ျပဳႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ ေရးမလား၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေရးမလား၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတက္ၿပီး ေရးမလား၊ လိုက္သတင္းမ်ဳိးကို ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္၍ ေရးမလား၊ အယ္ဒီတာ ညႊန္ၾကားသည္ကို ေရးမလား၊ စုံစမ္းေထာက္လွမ္း သတင္းပညာ သုံးၿပီး ေရးမလား၊ ေဆာင္းပါးေရးမလား၊ ေရးစရာေတြက မ်ားလွသည္။ ေရးခ်င္ရာ ေရးႏိုင္သည္၊ အယ္ဒီတာကို နား၀င္ေအာင္ ေျပာႏိုင္လွ်င္ စြံၿပီ။

သတင္းေလာကကို ခဏတျဖဳတ္ ၀င္လာသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးေပါင္း မ်ားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေလာကမွ ထြက္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးၿပီ။ ဒီေလာက မေကာင္းလွ်င္ ဘယ္ေလာက ေကာင္းမည္လဲဟုလည္း ေတြးၾကည့္ေသးသည္။ ဘယ္ေလာကမဆို၊ ဘယ္အလုပ္မဆို၊ ဘယ္အသက္ေမြးမႈမဆို အခက္အခဲတို႔ ရွိသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံတစ္က်ပ္တစ္ျပားက စ၍ မည္သူဆီကမွ အလကားမရႏိုင္ပါ။ သူေတာင္းစားပင္ ပိုက္ဆံ ရလိုလွ်င္ စနစ္တက်တြက္ခ်က္ၿပီးမွ ေတာင္းရသည္။ မကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ေခါင္းခါမည့္သူခ်ည္းသာ ေတြ႕ရႏိုင္သည္။

မိဘႏွင့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အိမ္တြင္ေတာ့ စားသာခ်င္စားသာလိမ့္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းရွိလွ်င္ ထိုသူက ေစာင့္ေရွာက္ထားလိမ့္မည္။ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အလုပ္နဲ႔ မပတ္သက္လွ်င္ ခင္မင္ႏွစ္လုိဖြယ္ေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ပ၀ါမကူ ေရမရႈေၾကးခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္က လုပ္ခလစာယူမည့္ ကိစၥကို တျခားတစ္ေယာက္က အလကား မည္သူမွ လုပ္မေပးပါ။ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ ဘယ္သူကမွလည္း တံတားအျဖစ္ ထိုးမေပးပါ။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံအတြက္ ကိုယ္လုပ္ရမည္၊ ကိုယ့္တက္လမ္းအတြက္ ကိုယ့္တံတား ကိုယ္ထိုးရမည္သာ ျဖစ္သည္။

အလုပ္အေပၚ ယုံၾကည္မႈ၊ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ဆရာသမားအေပၚ ယုံၾကည္မႈ၊ လုပ္ငန္းလက္တြဲေဖာ္မ်ားကို ယုံၾကည္မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ၊ လုပ္လွ်င္ျဖစ္ရမည္စိတ္ဓာတ္၊ ျပင္ဆင္ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာ အမူအက်င့္၊ အလြယ္တကူ စိတ္ဓာတ္မက် စိတ္မပ်က္တတ္မႈ၊ စသည့္အလုပ္ကို ၿပီးသည့္အထိ တာ၀န္ခံ လုပ္ကိုင္တတ္မႈ၊ လုပ္ၿပီးၿပီးေရာ မထားဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲႏွင့္ အက်ဳိးဆက္အေပၚ တာ၀န္ယူမႈတို႔ မရွိဘဲ မည္သူမွ် ေရရွည္ မေအာင္ျမင္ပါ။ ထိုသူမ်ဳိး ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ဆုိလွ်င္လည္း ခဏတျဖဳတ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သတင္းစာညံ့လွ်င္ လူမ်ဳိးည့ံမည္

သတင္းေထာက္ညံ့လွ်င္ သတင္းစာညံ့မည္၊ သတင္းစာညံ့လွ်င္ ယင္းသတင္းစာကို ဖတ္သည့္ ျပည္သူတို႔ ညံ့လိမ့္မည္။ ျပည္သူညံ့လွ်င္ တိုင္းျပည္ည့ံလိမ့္မည္။ ေျပာင္းျပန္ဆုိရေသာ္ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႔ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္း ေကာင္းရလိမ့္မည္။ ျပည္သူေတြ ေကာင္းဖုိ႔ ျပည့္နား မ်က္စိဟု ေခၚရမည့္ သတင္းစာတို႔ ေတာ္ဖို႔ ေကာင္းဖုိ႔ လုိသည္။ သတင္းစာေကာင္းဖုိ႔ အယ္ဒီတာေကာင္းႏွင့္ သတင္းေထာက္ေကာင္းတုိ႔ လုိသည္။

အယ္ဒီတာသည္ သတင္းေထာက္ၾကာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဆုိေသာ္လည္း အယ္ဒီတာလုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ရန္ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ ကၽြဲကူးေရပါ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ျဖစ္ေနရမည္။ အယ္ဒီတာထုိင္ခုံ မထိုင္မီ ဖတ္မွတ္ထားမႈႏွင့္ လုပ္ငန္းသေဘာ ကၽြမ္း၀င္မႈတုိ႔မွာ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ရွိထားၿပီးျဖစ္ရမည္။

သတင္းေထာက္သည္ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့သလို သတင္းတစ္ပုဒ္ကို အရည္အေသြးမီမီ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေရးႏိုင္ေနရမည္။ သတင္းေထာက္က ျဖစ္သလို ေရး၊ အယ္ဒီတာက အားမထည့္ႏိုင္၊ သည္လိုႏွင့္ သတင္းစာေပၚေရာက္သြားၿပီး သတင္းေတြကို ဖတ္သည့္ ျပည္သူက အႏွစ္အသားမပါသည့္ သတင္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနမည္ဆိုလွ်င္ အညံ့စက္၀ိုင္း တစ္ပတ္ျပန္လည္ဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

သတင္းေထာက္ႏွင့္ အယ္ဒီတာမ်ား အရည္အခ်င္း ျပည့္၀ရန္ အခုအခါ ျပည္တြင္းျပည္ပ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ ေနၾကသည္။ ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ မေကာင္း။ သင္တန္းဆိုသည္မွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးကုန္ၿပီး ေလ့လာရမည့္ကိစၥမ်ားကို အခ်ိန္တုိအတြင္း ေပးလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဆက္လက္ ေလ့က်င့္၊ အသုံးခ် လုပ္ေဆာင္ရမည့္က သင္တန္းသား သတင္းေထာက္မ်ား၊ အယ္ဒီတာမ်ား ျဖစ္သည္။ အလုပ္လုပ္ေရးသာ ပဓာနျဖစ္သည္။

သင္တန္းမ်ားသာတက္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္တြင္ မစြံေသာသူေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ သင္တန္းတို႔၏ ရလဒ္ပိုင္း ေအာင္ျမင္မႈသည္ သုံးပုံတစ္ပုံပင္ မရွိပါ။ သတင္းေထာက္ေကာင္းမ်ားကို စက္ရုံမွ ထုတ္သလုိ ထုတ္လုပ္၍ မရပါ။ အရင္ကလည္း မရခဲ့ပါ၊ အခုုလည္း မရပါ၊ ေနာင္လည္း ရႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။

သင္တန္းမတက္ရန္ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကလည္း သင္တန္မာ်းကို ေလာဘတႀကီး ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သင္တန္းက ေကာင္းသည္၊ နည္းလမ္းေတြကို အခ်ိန္တိုတုိႏွင့္ ရသည္။ ယင္းနည္းလမ္းမ်ားကို ရယူၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာလိုရင္း ျဖစ္သည္။

သတင္းေထာက္မ်ား၏ မိမိတစ္ဦးခ်င္း ညံ့ဖ်င္းမႈသည္ တုိင္းျပည္အထိ ရိုက္ခတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ သတိေပးလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။ တာ၀န္မယူလွ်င္ တာ၀န္မရွိပါ၊ တာ၀န္မသိလွ်င္လည္း တာ၀န္မရွိပါ၊ တာ၀န္သိလွ်င္ တာ၀န္ယူမိလွ်င္ကား သတင္းေထာက္အလုပ္သည္ ကမၻာပ်က္လုနီး တာ၀န္ႀကီးေလသည္ကား အမွန္ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္
ေအာက္တိုဘာ ၉၊ ၂၀၁၄။