(ေခတ္နဲ႔ ပညာ) U Aung Than

True Man

တစ္ခါက ေတြးမိတာေလး တစ္ခု႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ကေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခတ္ဆိုလို႔ အရမ္းေတာ့ မလွမ္းေသးပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္။ သူေဌးေတြ ေပၚလာတယ္။ ဟိုသူေဌး ၾကည့္လိုက္ ဘြဲ႔မရေသး၊ ဒီသူေဌး ၾကည့္လိုုက္ ၁၀တန္း မေအာင္ေသး။ ဒီေတာ့ ေတြးမိတာက ပညာသင္မိတာ မွားသလားေပါ့။
ဒီလိုေတြးတာဗ်။ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္ ဆရာျဖစ္လာေတာ့ တပည့္ေတြထဲ စာကို စိတ္မ၀င္စားတာ ေတြ႔ရင္ ေက်ာင္းထြက္ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းဖူးတယ္။ ဒီအျမင္ ေျပာင္းလာတာ သိပ္ေတာ့ မၾကာေသးဘူး။
တပည့္ေတြကလဲ ေမးတာ႐ွိတယ္။ ဆရာတဲ့ ဘြဲ႔ရရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကိုယ့္မွာလဲ အေျဖကမ႐ွိ။ ေနာင္ေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္လာတယ္။ မင္းတို႔ ၀မ္းစာ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ထားလို႔။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အတန္း၀င္ခ်ိန္ေတြမွာ တပည့္ေတြကို ေမးၾကည့့္ တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ရည္မွန္းခ်က္ေပါ့။ ႐ွိတဲ့သူ အေတာ္႐ွားတယ္။ ႏိုင္ငံအတြက္ စိုးရိမ္စရာေနာ္။ လူမ်ဳိးအတြက္လဲ စိုးရိမ္စရာပဲ။
ကဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေခတ္က ပညာ ေခတ္တဲ့။ မ်ဳိးဆက္က ပညာ စိတ္မ၀င္စားရင္ ဒီႏိုင္ငံ ဘာျဖစ္မလဲ။ တိုးတက္ခ်င္ေသာ္ျငားလည္း အခြင့္အလမ္းကို ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမ်ဳိးဆက္လဲ အမ်ဳိးယုတ္ပဲ ျဖစ္မွာပဲ။ ဆဲတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစလို႔ အမ်ဳိးယုတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ စကားပံု႐ွိတယ္။ ဆရာထက္ တပည့္ လက္ေစာင္းထက္တဲ့။ လက္ေစာင္းထက္မွ generation တစ္ခုၿပီး တစ္ခု evolution ျဖစ္မွာေလ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ အမ်ဳိးယုတ္က devolution ေပါ့ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္က လူဦးေရပညာ အထူးျပဳ။ တာ၀န္က်တဲ့ ဌာနက စာရင္းအင္းပညာ။ Statistics သင္တယ္။ Demography သင္တယ္။ Human resource development သင္တယ္။ HRD သင္ေတာ့ သင္စရာ စာအုပ္က မ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ text book ေရးရတယ္။ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ သင္႐ိုးနဲ႔ ကိုက္မယ့္ စာေတြ internet က ႐ွာၿပီး သင္ရတယ္။ ဘာသြားေတြ႔လဲဆိုေတာ့ အရင္က တိုုင္းျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို တိုင္းတာ GDP တစ္နည္းေျပာရရင္ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈ economic growth နဲ႔ တိုင္းတယ္။ ေနာက္ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ စီးပြားေရး တိုးလာ ေပမယ့္ တိုင္းျပည္က ဖြံၿဖိဳးမလာဘူး။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမလာဘူး ဆိုတာက ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ဆိုတာေတြ တက္မလာဘူး။ GDP per capita ေတာ့ တက္လာတယ္။ ဒီေတာ့ economic development ကို ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးတစ္ခုတည္း ျဖစ္ထြန္းရံုနဲ႔ မရေသးဘူးဗ်။ အဲဒီ စီးပြားေရးအေဆာက္ အဦကို ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲဖို႔ human resource လိုလာျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့မွ လူ႔အရင္းအျမစ္ ဖြံၿဖိဳးမွသာ တိုင္းျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆက ခိုင္မာလာတယ္။
Singapore ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ vision က ဘာလဲဆိုေတာ့ knowledge economy တဲ့။ စကားလံုးက ၂ လံုးတည္း။ သူ႔အစိုးရက ေအာင္ျမင္ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ႏိုင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ေျပာလဲဆိုေတာ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသား ေတြ အမႈိက္က်ဳံးတာျမင္ဖူးလား၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ ျမင္ဖူးလား။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မျမင္ဖူးဘူး။ စကၤာပူမွာ blue collar ဆို အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံက လူေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔က managerial role မွာ ယူထားတာဗ်။ ပညာကို အသံုးခ် ႏိုင္တယ္ ေျပာရမယ္။ လီကြမ္ယူကို အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ From Third World to First World မွာ ဖတ္ၾကည့္။ သူတို႔ စဥ္းစားတာ ႐ွင္းတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ၀ိုင္း စဥ္းစားၾကတယ္။ တိုင္းျပည္ေ႐ွ႕ေရးအတြက္။ ဘာ သယံဇာတမွ မ႐ွိ။ ထြက္ကုန္ဆိုလို မွန္မွန္ထြက္တာ လူပဲ႐ွိေတာ့ လူကို အထက္တန္းစား ပညာတတ္ လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ခဲ့တာ။ ဒီလူကို သံုးၿပီး လူၫြန္႔ ခူးစားတာ အာ႐ွက်ားျဖစ္ေရာ။
Singaporean ေတြကို သေဘာက်တာက လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးတာပဲ။ ဒီမွာ အစည္းအေ၀းလာတက္တဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ရင္ စကၤာပူက လူငယ္အခ်ဳိးအစား ပိုမ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငယ္ေပမယ့္ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးတဲ့ ၫႊန္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ဆို ကိုယ္နဲ႔မွ ရြယ္တူ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက လူႀကီးေတြ ခဏ ခဏ ေျပာၾကတယ္။ ဘာတဲ့ မင္းတို႔ ငယ္ပါေသးတယ္ကြာ ဆိုတာရယ္၊ ငါတို႔က ငယ္ရာက ႀကီးလာတာဆိုတာရယ္ေလ။ ဒီစကား ၂ခြန္းနဲ႔ ေနရာယူလာတာ အေတာ္ၾကာေပါ့။ ေစာ္ကားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ႀကီးၿပီး အခ်ိန္စီးရင္ ေလးစားပါတယ္။ ငယ္ရာကပဲ ႀကီးရတာ ဓမၼတာေလ။ ထည့္ေျပာစရာ လိုလို႔လား။ ေမြးကတည္းက ခ်ဳ္ိပါရင္ ဘယ္ေမြးလို႔ ရမလဲေနာ့။
တစ္ခါက်ေတာ့ မင္းတို႔က ငယ္ပါေသးတယ္ကြာလို႔ ေျပာတဲ့သူေတြကို ျပန္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ျပန္မငယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔။ ေနာက္တစ္ခုက ခင္ဗ်ားတို႔ ငယ္ဘ၀နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ဘ၀နဲ႔ တူရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔လို ေခတ္မ်ဳိးမွာ ေနဖူးသလားလို႔ ေမးခ်င္တယ္။ ၁၀ တန္းေအာင္ရံုေလာက္ ပညာတတ္ရင္ အလုပ္မ႐ွား တဲ့ေခတ္နဲ႔ ပါရဂူေတြ ေန႔စားလုပ္ေနတဲ့ ေခတ္နဲ႔ ယွဥ္မေျပာၾကပါနဲ႔။ လူႀကီးနဲ႔ လူငယ္ ကြာဟမႈက အျမဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ လူငယ္ကေတာ့ သူသြားရမယ့္ သူ႔ ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း သြားမွာပဲ။ လူႀကီးေတြကို နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြကို နားလည္ေပးရမယ္၊ ေနရာေပးရမယ္။ ဒီေနရာမွာ လူငယ္ကလဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို နားလည္ေအာင္ ကိုယ့္ေခတ္ကို နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုတာေပါ့။ လူႀကီးဆိုတာ လူငယ္ကို ေနရာေပးရမွာ။ မေပးလဲ တစ္ခ်ိန္က် ၀င္ယူမွာပဲ။ ဒါကို အေလးမမူပဲ ေနရာေလး အတင္းယူထားရင္ ၀ိေရာဓိဆိုတာျဖစ္လာမွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ သို႔ေသာ္ ဆိုတာေလးရွိတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးက လူငယ္ကို တြဲေခၚရမွာ ျဖစ္သလို လူငယ္ကလဲ ပညာျပည့္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။
ဆိုေတာ့က ကြၽန္ေတာ္ စာသင္ရင္ သိတာ တတ္တာ ႐ွင္းျပခ်င္တယ္။ သင္ေပးခ်င္တယ္။ မလိုခ်င္ေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ အမ်ဳိးယုတ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားတာပဲ ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလက် ကြၽန္ေတာ္ ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ေတြ ဖ်င္းလိုက္တာလို႔။ ေနာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီစကား ကိုယ္လဲ အေျပာခံရဖူးတာပဲ။ ကိုယ့္ဆရာေတြလဲ အေျပာခံ၇ဖူးမွာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ သိပ္မေျပာေတာ့ဘူးေပါ့။
ႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အသိပညာဆိုတာ တိုင္းျပည္ ဖြံၿဖိဳးတဲ့ အခ်ိန္မွ ေနရာရတာ။ တိုင္းျပည္ မဖြံၿဖိဳးေသးရင္ ေနရာရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေတာ့ ပညာ သင္ရမွာ စိတ္ဓာတ္မက်ေစခ်င္ဘူး။ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံျဖစ္လာရင္ ေနရာမ႐ွားပါဘူး။ စိတ္႐ွည္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။
ပညာမတတ္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ။ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီၿပီး ဒုကၡေရာက္ တတ္တယ္။ သမိုင္း ျပန္ၾကည့္ေလ။ ျမန္မာေတြ ထီးနန္း ေပ်ာက္တာ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပညာ မတတ္လို႔ဗ်။ လက္ရံုးအားကိုးလို႔ဗ်။ လက္ရံုးရည္ စစ္ပညာ ေပါ့ဗ်ာ။ အဂၤလိပ္က မဟာဗႏၶဳလ ရခိုင္မွာဆိုၿပီး ရန္ကုန္ တိုက္မလို႔ ၾကံေတာ့ မဟာဗႏၶဳလက ရန္ကုန္ေရာက္ေနၿပီ။ လမ္းမ႐ွိတဲ့ ရခိုင္ကေန ရန္ကုန္အထိ ရက္ပိုင္းနဲ႔ တပ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ေရြ႔လာတာ လြယ္တာ မွတ္လို႔။ ဟန္နီေဘာၿပီးရင္ ဒုတိယအေတာ္ဆံုးလို႔ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ရယ္ နည္းပညာရယ္ မသိေတာ့ ေရႊထီးေဆာင္းၿပီး စစ္တိုက္တာ အဂၤလိပ္ကလဲ ေျပာင္ေျပာင္ျမင္တဲ့ ေနရာ အေျမာက္နဲ႔ထုေတာ့ ဗႏၶဳလလဲ က်ဆံုး ျမန္မာလဲ တိုင္းျပည္ တစ္ျခမ္းပါသြားေရာ။ ေနာက္ဆံုး သီေပါမင္းလက္ထက္မွာ လက္ရံုးသမား တိုင္တားမင္းႀကီးတို႔ ေနရာရတယ္၊ ေယာမင္းႀကီးတို႔ ေနာက္ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ကို ျဖစ္ေရာ။
ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ပညာသင္ၾကပါ။ ေခတ္ကို အမီလိုက္ၾကပါ။ ပညာက ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေ႐ွ႕မေရာက္ ႏိုင္ေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ကမွ မတည္ၿငိမ္ ေသးတာကိုး။ ရမ္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ႏိုင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္မွာ ထိပ္ဆံုးကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ၿငိမ္ေရး၊ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးတဲ့။ ဒါေတြ မရေသးလို႔ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ objective လုပ္ထားရတာကိုး။ ဒီဦးတည္ခ်က္ေတြ မ႐ွိေတာ့ရင္ ပညာေခတ္ ေရာက္ၿပီသာ မွတ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္ CESR မွာ ပထမဆင့္မွာ အေရအတြက္ဆိုင္ရာ ေလ့လာေရးလုပ္တယ္။ ဒုတိယဆင့္ က်ေတာ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ ဆိုရင္ labor market study လုပ္ခ်င္တာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ေတြေပါလို႔။ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ဆရာ၀န္ ဘယ္ႏွေယာက္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘယ္ႏွေယာက္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဘယ္ႏွေယာက္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္တာ ဘာနဲ႔ သတ္မွတ္သလဲ။
တကၠသိုလ္တစ္ခု ဖြဲ႔စည္းပံုကို ေက်ာင္းသား အင္အားနဲ႔ သတ္မွတ္တာဗ်။ ေက်ာင္းသားအင္အား သတ္မွတ္ၿပီးမွ အေဆာက္အဦ ဆရာ ၀န္ထမ္းအင္အားေတြ သတ္မွတ္တာ။ တကၠသိုလ္ထဲ ေက်ာင္းသား မျပည့္ျပည့္ေအာင္ထည့္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ဘြဲ႔ရေတြက အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ပါရဂူေတြ ေန႔စားလုပ္ရကုန္ေရာေပါ့။ တခ်ဳိ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေျပာတယ္။ ျမန္မာ PhD သံုးစားမရဘူးတဲ့။ အခု ပညာေရးမွာ ပါေမာကၡေတြ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြထဲ Local Doctorate ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔စကားအတိုင္းဆို ျမန္မာျပည္ ပညာေရး ဖြတ္သထက္ ညစ္ရံု ႐ွိေတာ့မေပါ့။
ပညာကို ႀကိဳးစားေစခ်င္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းက ပညာက အေပ်ာ့ လက္ရံုးက အမာျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ hard power ထက္ soft power ကို ပိုသံုးလာၾကၿပီေလ။ ေနာက္ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ နယ္ခ်ဲ့စနစ္မွာ M ၃ လံုး႐ွိတယ္။ Merchant, Missionary ရယ္ Military ရယ္ေပါ့။ လြပ္လပ္ေရးရတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ M က်န္ခဲ့သလဲ ေတြးၾကည့္ပါ။ လက္ရံုးရည္ဟာ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်ဳိးရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ေရရွည္ကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ နွလံုးရည္ကို သံုးႏီုင္စြမ္းရွိမွသာ ေအာင္ျမင္မႈဟာ အဓြန္႔ရွည္ႏိုင္ပါမယ္။
ေနာက္ၿပီး ေခတ္ေၾကာင့္ ဥစၥာဓနသမားက ေ႐ွ႕ေရာက္ေနတာကို အျမဲျဖစ္ေနမယ္လို႔ မယူဆေစခ်င္ဘူး။ တို႔ဗမာသီခ်င္းထဲကလို တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါဆိုၿပီး ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။မလြဲပါဆိုၿပီး ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။
U Aung Than