ႏွင္းဆီေျခသံ ေ၀ (စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
|
8:41 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
အတိတ္ဟူသည္.... လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ေတးတစ္ပုဒ္ကုိဆြတ္ပ်႕ံစြာၾကားလိုက္ရသည္ႏွင္႔ တူပါသလား။ သတင္းစာထဲမွ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုသည္ ေမာ႔္ရင္ကိုဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာသြားေစခဲ႔၏။ “ ၁၉၉၃-ခုႏွစ္ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ား၏ပထမအၾကိမ္မိတ္ဆံုစားပြဲ ဖိတ္ၾကားစာ....။” ေမာ္သည္ သတင္းစာကုိ ဖတ္ျပီး ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာခံစားေနရ၏။
ခုခ်ိန္မွာ ကြဲကြာေနတာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ျပန္ဆံုေတြ႕ရလွ်င္ ၀မ္းသာမိမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဂုဏ္ရွိန္ျမင္႔မား၊ ၾကီးပြားခ်မ္းသာကာေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသူမ်ားႏွင္႔ ဆံုရမွာကိုလည္း နည္းနည္းေတာ႔အားငယ္ သလုိလုိ ပင္။
ခုတစ္ေလာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုမွ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား..၊ သူ႔ႏွစ္အလိုက္သူေတြ႔ဆံု ပြဲေလးေတြ လုပ္ဖို႔ဖိတ္ၾကား ၾကသည္ကုိ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔ေနရသည္။
ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္၊ သံုးဆယ္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြကလည္းေမဂ်ာအလိုက္ ဆံုေတြ႕ၾကဖို႔ ေၾကာ္ျငာထည့္ သြင္းၾက၏။ ေလး၊ငါး၊ဆယ္ႏွစ္သမားမ်ားကလည္း မိတ္ဆံုစားပြဲေတြလုပ္ၾက၏။အားလံုးလုိလိုပင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတုိင္း ေတြ႔ဆံုပြဲေတြ ေခတ္စားေနၾကသည္။
ေမာ္ကလည္း သတင္းစာဖတ္တုိင္း “တုိ႔မ်ားႏွစ္ကေရာဘယ္ေတာ႔ေၾကာ္ျငာ ပါေလမလဲ” လို႔တိတ္တခိုးေမွ်ာ္ေနမိသည္ မွာ အမွန္ပါ။ အံၾသစရာေတာ႔ေကာင္းပါသည္။ခြဲခြာလာၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာကာမွ ျပန္လည္ႏုသစ္ဖို႔ ၾကိဳးစား စုစည္းသူမ်ားကဘယ္သူေတြျဖစ္မလဲ။
ေၾကာ္ျငာေလးေအာက္မွ ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာမ်ားကိုဖတ္ၾကည့္ေတာ႔ ရာထူးဂုဏ္သိမ္ ၾကီးမားလွသည့္ ဖုန္းနံပါတ္ ႏွစ္ခု၊သံုးခု ပိုင္ရွင္မ်ားမွာေမာ္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္မွမရင္းႏွီး။
တစ္ႏွစ္တည္းသားေတြဆုိေပမယ္႔ေမာ္ကသူတုိ႔ကို တစ္ေယာက္မွမသိသလို သူတုိ႔ကလည္း ေမာ္႔ကိုေတာ႔ သိၾကလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။
သို႔ေပမဲ့မိုးပပလင္းတုိ႔အဖြဲ႕ဆုိရင္ေတာ့တစ္တန္းတည္းသားေတြမေျပာႏွင္႔။ တစ္ေက်ာင္းလံုးပင္မကေသး။ တျခားေက်ာင္း မ်ားကပါ မသိသူ ခပ္ရွားရွားျဖစ္လိမ္႔မည္ဟုေမာ္ထင္ပါသည္။
အဲသည္တုန္းက မုိး၏ ေက်ာ္ၾကားမႈသည္ သူမႏွင္႔တြဲေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ ေရာင္ျပန္ဟပ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္ အားၾကီးခဲ႔၏။ အာစီတူးမွာ မသိသူမရွိ။အာအိုင္တီတုိ႔၊ မိန္းတုိ႔၊ အာစီ၀မ္း၊ အာစီသရီး...။
တစ္ခါတစ္ရံအမ္မ္စီမွ စာၾကမ္းပိုးမ်ားပင္ လာၾကည့္ယူရသည့္ မုိးပပလင္း....။
မိုးပပလင္းတုိ႔အဖြဲ႔က အလြန္အတြဲညီသည္ဟု လူေျပာမ်ားေက်ာ္ၾကားခဲ႔သည္ေလ။ ႏွင္းဆီေဆာင္ကြင္း၊ အီကိုကြင္း၊ ဟုိုက္ကင္ကြင္း၊ ျမိတ္ကြင္း.....မိုး။ ကဗ်ာ စာေပ ၀ါသနာၾကီးသူ.... ေမ။ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမ်ားမွာ တက္ႂကြလွသည့္.... ခမ္း။
ျပီးေတာ႔... သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို ဟာေနသည့္ေနရာမွာအကုန္ျဖည့္ျပီး ညီညြတ္ေစခ်င္လွသည့္ ေမာ္။ ေမာ္႔ရင္ထဲ မွာ လႈိင္းကေလးေတြ ျငိမ္႔ျငိမ္႔လူးလာ၏။
လြမ္းေမာတမ္းတမႈ လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ားက အတိတ္ကမ္းေျခကိုတို႔ထိ က်ီစယ္ေလျပီ။ ႏွလံုးသားေသာင္ျပင္သည္ အလြမ္းမ်ားျဖင္႔ တေျဖးေျဖးစိမ္႔အိုင္ စိုစြတ္လာ၏။တျငိမ္႔ျငိမ္႔....၊ တသိမ္႔သိမ္႔....။
မႈန္ပ်ပ်အတိတ္ကမ္းေျခသည္ ကမ္းေ၀းေသာ္လည္းအခိုင္အမာတည္ရွိဆဲ....။စိတ္၀ိညာဥ္ေလွကေလးသည္ ဆန္းၾကယ္ ေသာအဟုန္ျဖင္႔ အတိတ္သို႔ ဦးတည္ေလသည္။
++++++++
ေက်ာင္းဖြင္႔စနံနက္ခင္းမ်ားသည္ ဒီဇင္ဘာႏွင္းရည္တုိ႔ျဖင္႔စိုစြတ္ေနခဲ႔၏။
အေဆာင္ေရာက္စမို႔ေနရထုိင္ရတာ အထာမက်လွေသးေသာ္လည္း ဆံုေတြ႕ရသည့္ အခန္းေဖာ္ႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းသစ္မ်ားက ျဖဴစင္ေႏြးေထြးလွသည္မို႔အားလံုးက ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြပမာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တေသြးတစည္းတည္းရွိသြားၾကသည္။
အတန္းတက္စက အထက္တန္းေက်ာင္းမွထံုးစံအတိုင္း “မဂၤလာပါဆရာ”ဟု ႏႈတ္ဆက္မိၾကသူမ်ား၊ ႏႈတ္ဆက္စရာ မလိုမွန္းသိေတာ႔ ၀မ္းနည္းၾကရသူမ်ားလည္း ေနာက္ပိုင္းေတာ႔အသားက်သြားခဲ႔ျပီ။ အေဆာင္သူမ်ားပီပီ ေက်ာင္းထဲမွာ ခပ္ရုိးရုိးခပ္အအ ပံုပန္းမက်သည့္အလြဲမ်ားကလည္း တေျဖးေျဖးေတာ႔ ေခတ္ႏွင္႔အညီ အံ၀င္ခြင္က်ေနတတ္လာျပီ။
အေဆာင္၀ါး၀လာေတာ႔ ညဘက္ဆာရင္စားဖို႔ ထမင္းလည္းခိုးတတ္ခဲ႔ျပီ။ ေရမလာသည့္ရက္မ်ားမွာ ေရပံုးၾကိဳးတပ္ျပီး ျခစ္တတ္ဖို႔၊ ေရေပါသည့္ အီကိုညီအစ္မေဆာင္မ်ားမွာေရသြားခ်ိဳးရန္ အေပါင္းအသင္းဆန္႔တတ္ဖို႔ကိုလည္း သင္ခန္းစာမ်ား စံုခဲ႔ေလျပီ။
မုိးက အသင္းပစ္ကနစ္မ်ားမွာ ကြင္းဘြဲ႕ေတြ တသီတသန္းၾကီးႏွင္႔သရဖူေဆာင္းေနခ်ိန္မွာ ခမ္းကလည္း ညစဥ္ အေဆာင္ ေရွ႕မွသီခ်င္းသည္မ်ားႏွင္႔အျပိဳင္ ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင္႔ႏွင္းဆီေဆာင္၏ပင္တုိင္အဆုိေတာ္ေပါ႔။
ဆုိလုိ႔တီးလုိ႔မ်ား အရွိန္တက္ေနျပီဆုိရင္ စာက်က္ေခါင္းေလာင္းထုိးမွန္းလည္းမသိ။အေဆာင္မွဴး အခန္းလုိက္စစ္မွန္း လည္းမသိ။ အခန္းထဲမွာ ဂစ္တာပိုက္ရက္သား၊ လူစုမိရက္သားခဏခဏမိလုိ႔ ရုံးခန္းထဲ လက္မွတ္လုိက္ထုိးရသည့္ အၾကိမ္ ကလည္း အခါခါ မ်ားခဲ႔ပါ၏။ သို႔ေပမဲ႔ဆုိျမဲ.. တီးျမဲ။
လူဆုိးစာရင္း ၀င္မတတ္ ၀ါသနာၾကီးခဲ႔ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းအေဆာင္ဒင္နာမွာက်ေတာ႔ သီခ်င္းတက္ဆုိသူက ေမ။ နံရံကပ္စာေစာင္မွာ ကဗ်ာဆုရသူက ေမ။
ေမာ္ကေတာ႔ အားကစားမွာထူးခၽြန္မလားရယ္လုိ႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ေသးေသာ္လည္းေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ႏွင္းဆီေဆာင္၏ အစဥ္အလာၾကီးသည့္ ဟုိက္ကင္ျပိဳင္ပြဲမွာ လက္ခုပ္တီးအားေပးသူသက္သက္သာျဖစ္ခဲ႔ရ၏။
သည္လိုႏွင္႔ပင္ ႏွစ္၀က္ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ ေႏြရာသီကိုဥၾသသံႏွင္႔အတူ ၾကိဳခဲ႔၊ ေက်ာ္ခဲ႔ၾက၏။ သည္လိုႏွင္႔ပင္ ဒုတိယႏွစ္ ၀က္စာသင္ခ်ိန္ေရာက္လာေတာ႔အေပ်ာ္ေတြစံုလင္စြာ ခံစားျပီးျပီမို႔ စာက်က္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်ျပီဆုိတာ အလုိလိုအသိ၀င္ၾကျပီ။
တကယ္တမ္းကတကၠသိုလ္ဆိုသည္မွာ မိဘအရိပ္ေအာက္မွ ထြက္လာကာ ကိုယ္႔စိတ္ႏွင္႔ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လြတ္လပ္သည္ဆုိဆို ကုိယ္႔လြတ္လပ္မႈကို ကုိယ္ထိန္းကာ ကိုယ္ပိုင္အသိတရား ေမြးယူရမည့္ေနရာေပပဲ။
ေလွာင္ခ်ိဳင္႔ဟေပးသည္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံကြန္ျခာလွပ္ခံရသည္ပဲဆုိဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္မႈက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းတတ္ေအာင္အသိသြင္းေပးျခင္းတစ္မ်ိဳးေပပဲ။
ဒုတိယႏွစ္၀က္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႔သည္ႏွင္႔ ထိုအသိမ်ားကအေဆာင္သူတိုင္းကုိ တပ္လွန္႔စျပဳေလျပီ။
စာက်က္ခ်ိန္ေတြမွာလည္းေဟာက်ဴတာမ်ားက လိုက္စစ္စရာမလိုဘဲ အခန္းေတြ ေလွ်ာက္မလည္ၾကေတာ႔။ စာေမးပြဲနီး လာ ေလ ဘုရားခန္းထဲမွာဘုရား၀တ္တက္သူေတြ ပုိမ်ားလာေလ။ အေဆာင္သရဲဇာတ္လမ္းမ်ားလည္းေပၚလာေလ။
စာေမးပြဲနီးကာမွ မီးကလည္း မၾကာခဏပ်က္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။
အိပ္ေရးေတြပ်က္ကာစိတ္ေခ်ာက္ခ်ားကုန္ၾကေလသလား မသိ။ ဟိုတစ္ေယာက္က ဘာေတြ႔လို႔၊ သည္တစ္ေယာက္က ဘာၾကားလို႔ႏွင္႔စိတၱဇဇာတ္လမ္းေတြကလည္း သရဲပံုျပင္ေတြလိုလို...။ တေစ္ၦဒ႑ာရီလိုလို...။
သိုေပမဲ႔ ေမာ္တုိ႔၏ ပထမႏွစ္စာေမးပြဲသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကိုဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ မေရာက္္ေစႏုိင္ခဲ႔ပါ။ စာေမးပြဲေျဖရင္း တစ္၀က္တစ္ျပတ္ႏွင္႔ပင္ ေငြစကၠဴမ်ားတန္ဖိုးမဲ႔သြားေၾကာင္းသတင္းတစ္ခုႏွင္႔အတူ မေမွ်ာ္လင္႔ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ ဆုိးမ်ိဳးစံုက သံုးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ ေသြးႏွင္႔မ်က္ရည္ကုိ ပင္လယ္ေ၀သြားေစခဲ႔ေတာ႔ သည္။
+++++++++
အတိတ္ကမ္းကုိ လွမ္းျမင္ရေခ်ျပီ။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္ကစိတ္အားငယ္ခ်င္စရာ...။
လမ္းက်ဥ္းေလးသို႔ ကားေကြ႕လာစဥ္ လမ္းကေလး၏ အေျပာင္းအလဲကုိပထမဦးဆံုး သတိထားမိၾက၏။ နီ၀ါေရာင္ ေျမလမ္းေလးကို အနက္ေရာင္သို႔ အသြင္ေျပာင္းကာ ကတၱရာခင္းထားခဲ႔ျပီ။
ပူေျခာက္ေျခာက္ မြန္းလြဲေနသည္ သမိုင္း၀င္း၏ေကာင္းကင္ကိုအုပ္မိုးကာ မာန္ဖီထားဆဲ...။
လမ္းကေလးနံေဘးမွာ ကားတခ်ိဳ႕ စီတန္းကာရပ္ထား၏။ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ တစ္သီတစ္တန္းၾကီး..။ ေက်ာင္းေပါက္၀ အထိ သစ္ရိပ္တခ်ိဳ႕မွာလည္းဟိုတစ္စီး၊ သည္တစ္စီး...။
“ ဒီအထဲမွာ တီတီစီေက်ာင္း ဖြင္႔ထားတာ ၾကာျပီတဲ႔...” “ ေအာ္...” ေမာ္႔အသံက ေျခာက္ကပ္ကပ္...။
ကားရပ္သြားေတာ႔ ေမက အရင္ဆံုးဆင္းကာ အေဆာင္ေရွ႕မွဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကို ေတြေတြၾကီး ေမာ႔ၾကည့္ေနသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက အိုလွျပီ။ အေဆာင္ၾကီးကလည္း အိုလွျပီ။
သံတံခါးကို အသာတြန္းဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ တံခါးအိုၾကီးကလည္းတညည္းညည္းတညဴညဴ။ တံခါးေပါက္၀မွာ ၀ပ္ေနေသာ ေခြးပိန္ေလး သံုးေကာင္က ထလာကာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ႏွင္႔..၊ေမာင္းစရာမလိုဘဲ လူေတြႏွင္႔ခပ္ေ၀းေ၀းကို ခြာသြား၏။
အ၀င္၀နံေဘးမွ ဟုိးအရင္ကတည္းကရွိခဲ႔ေသာ စက္ၠဴပန္းျခံဳၾကီးကပန္းဆီေစြးေအာင္ ပြင္႔ေနတုန္း...။
“ အပင္အိုေပမယ္႔ မေသေသးပါလား...” ခမ္းအသံကလည္းအက္ကြဲကြဲ...။ ခ်ီးမြမ္းသလိုလို...၊ အံ႔ၾသသလုိလို ရြတ္လိုက္၏။
“ အုိေပမယ္႔ မေသေသးဘူး...” ေမကလည္း သံေယာင္လိုက္ကာ ေရရြတ္ရင္း ရင္ထဲမွာပါ ပဲ႔တင္သံျပန္ေနသည္။ အေဆာင္၀င္လမ္းကေလးသည္ ေျဖးေလးေသာေဒါက္ဖိနပ္သံမ်ားေၾကာင္႔အလန္႔တၾကားေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေလမလား။
လမ္းကေလး ျဖဴးျပီးစင္းေနပံုက အရင္ကလို လတ္ဆတ္တက္ႂကြေသာေျခသံမ်ားႏွင္႔၊သူကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ကျပခဲ႔ရသည့္ ႏွင္းဆီဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို အသက္ျပန္၀င္ႏိုင္ဦးမလားေမွ်ာ္လင္႔ေနသေယာင္ေယာင္...။
“ အေဆာင္ၾကီးက အိပ္ေမာက်ေနသလိုပဲေနာ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ...” ေမာ္က တုိးတုိးေလး ညည္းျပန္သည္။
“ ထမင္းစားခန္းကလည္း ေဟာင္းေလာင္းၾကီး။ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလုိက္တာ...”ဟာလာဟင္းလင္း ေဟာခန္းၾကီးသည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံမ်ားႏွင္႔ စီညံေနခဲ႔ဖူးသည္။
ႏွင္းဆီသူတို႔ညေန အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္တိုင္း စုရပ္ျဖစ္ခဲ႔သလို ဖရက္ရွာေလးေတြကို ၾကိဳဆုိေနက် မဂၤလာေနရာ...။
“ ၾကည့္စမ္း...။ ဒီနားက တရုတ္စံကားပင္ၾကီး မရွိေတာ႔ပါလား...”ေမာ႔္စကားသံေၾကာင္႔ ထမင္းစားခန္းေရွ႕ကုိ အေျပး အလႊားသြားၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာေတြလည္း မသာယာႏိုင္ၾကျပီ။
အေဆာင္သူဘ၀က အရိပ္ခိုခဲ႔ဖူးသည့္ အပင္ၾကီး...။ႏွင္းဆီသူေတြဓါတ္ပံုရုိက္တုိင္းတရုတ္စံကားပင္ၾကီးကိုေနာက္ခံထား တတ္ျမဲ...။ အခက္အလက္ေ၀ဆာသည္မို႔အရိပ္ေကာင္းသေလာက္ ပန္းရန႔ံကလည္း ညဥ့္ေလတြင္ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးစဖြယ္ သင္းလိႈင္ေနတတ္ခဲ႔သည္။
ခုေတာ႔ သူလည္း မရွိေတာ႔ျပီ။ အုိလြန္းလို႔ပဲ သက္တမ္းကုန္သြားေလသလား။အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ ခုတ္လွဲပစ္ေလ သလား။ ဘယ္သူမွလည္း မသိေတာ႔ႏိုင္။
အမွတ္တရတခ်ိဳ႕သည္ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ က်န္ေနေသးေသာ္လည္းတခ်ိဳ႕ကေတာ႔ သဲလြန္စမက်န္ေအာင္ပင္ေပ်ာက္ ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္ၾကျပီ။
ေမာ္တုိ႔အားလံုး အေဆာင္ေရွ႕မွာ ႂကြက္စီႂကြက္စီျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း အေဆာင္ထဲမွ လူရိပ္လူေယာင္မျမင္မိေသး ပါ။
“ အေဆာင္ထဲကုိ ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေသးတာဟယ္။ အေစာင္႔လည္းမေတြ႕ဘူး။ ခြင္႔မေတာင္းဘဲ ဒီအတိုင္း၀င္သြားလို႔ေတာ႔ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္ေနာ္။ ဟယ္...ဟိုမွာၾကည့္စမ္း။ ဒုတိယထပ္ ဟိုအခန္းမွာ တဘက္ကေလးလွန္းထားပါလား...”
“ ေအးဟဲ႔.. အျပာေရာင္ေလး..။ လူေတာ႔ရွိေနသလုိပဲေနာ္။ဘယ္သူမ်ား ေနတာပါလိမ္႔...” သူမတို႔၏ ႏွင္းဆီပင္ၾကီးသည္ အိုလွေပမယ္႔ အသက္ရွိေနေသးေၾကာင္းသိလိုက္ရသလို..၊ အားလံုးရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွားသြားရ၏။ ဘယ္သူေတြ ေနၾကသည္ လဲ။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေနၾကသည္လဲ။သိလိုစိတ္မ်ားက အဖိတ္ဖိတ္ အလွ်ံလွ်ံ..။
“ တက္ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာဟယ္။ ငါတုိ႔အုပ္စုေတာင္႔သားပဲ။သြားရေအာင္...”
“ ေအး.. ဒါ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက အမာရီတို႔အခန္းဘက္ပဲ။သြားၾကမလား...”
“ ေနၾကပါဦးဟယ္။ ဇြတ္မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဒါ အရင္ကလိုတို႔ပိုင္တဲ႔ ႏွင္းဆီေဆာင္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဇြတ္၀င္သြားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီမွာေနခြင္႔ရထားသူရဲ႕ပိုင္နက္ျဖစ္ေနျပီ။ သူခြင္႔မျပဳရင္ တုိ႔ ၀င္လို႔မရဘူး...”
အားလံုး ငိုင္ေနၾက၏။ စိတ္ထဲမွာလည္း ႏွေျမာသလုိလို၊မခံခ်င္သလုိလို၊ ၀မ္းနည္းသလိုလို...။ သည္ေနရာကို သူမ်ားပိုင္နက္လို႔ လက္ခံလိုက္ရမွာကိုပဲ ရင္နာသလိုလို...။
“ သိပ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနၾကနဲ႔။ ဟိုတစ္ေလာကဒီအေဆာင္၀ုိင္းတစ္ခုလံုးကို ဖ်က္ျပီး ေဟာ္တယ္ေဆာက္မယ္လို႔ေတာင္ ၾကားမိေသးတာ...”
“ အုိ.. ဘုရားေရ.. တကယ္လားဟင္...”
အတူပါလာသူ ခမ္း၏ခင္ပြန္း ကိုစိုင္းစကားေၾကာင္႔အားလံုး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေရရြတ္ရင္း ငိုင္ေတြသြားရ၏။ သြားပါျပီ။ ေနာက္ဆို ဒီလို အမွတ္တရအျဖစ္ လာၾကည့္ခြင္႔ေလးေတာင္မရွိေတာ႔ျပီလား။
အသက္ႏႈတ္ထားရံုမွ်မကေသး။ ျမင္ခြင္႔ေလးပင္ မရွိေတာ႔ေအာင္ အျပီးတုိင္ သျဂၤဳိလ္ပစ္ေတာ႔မည္လား။
“ ဒီသတင္းက အတိအက်ေတာ႔ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကၾကားတာပါ...” ႏွင္းဆီသူ ေလးေယာက္စလံုး ဘာစကားမွ ထပ္မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘဲ အေဆာင္ၾကီးကိုသာေငးေမာေနၾက၏။
အတိတ္ပံုရိပ္ေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမင္ေယာင္ေနၾကသည္လား။
ဟိုမွာဘက္ အေဆာင္နံေဘးက ေျမလမ္းကေလးသည္ ႏွင္းဆီေက်ာဘက္ရွိကံေကာ္ႏွင္႔ ဂႏ္ၶမာအေဆာင္မ်ားမွ ေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္းသြားရာလမ္းကေလး ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ဘယ္ဘက္မွာကဘတ္စကတ္ေဘာကြင္း။ လမ္းကေလး ျဖတ္ထြက္ သြားသည္က ၾကက္ေတာင္ကြင္း၏ အလယ္တည့္တည့္။ အဲဒီကြင္းေဘးမွာေတာ႔ပထမႏွစ္တုန္းက ေမာ္တို႔၏ အခန္း ၃၅။
ေမာ္သည္ အခန္းကေလးကို ေငးေနရင္း အမွတ္တရေနရာေဟာင္းမ်ားကိုႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲေနေအာင္ ေသခ်ာမွတ္ေန မိ၏။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ျပန္လာၾကည့္ခြင္႔က ရွိခ်င္မွရွိေတာ႔မည္မဟုတ္လား။
အေဆာင္ၾကီးက အဂၤလိပ္လက္ထက္ကတည္းက ေဆာက္ထားခဲ႔သည္မို႔အိုလွပါျပီ။ သို႔ေပမဲ႔ သူမတို႔ႏွလံုးသားထဲမွာ မေဟာင္းအိုႏိုင္ေသး။ မေသဆံုးေစခ်င္ေသး။အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသလို ျငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ႏွင္းဆီပင္အိုၾကီးကုိ ယခင္ကလို သက္၀င္စြာႏိုးထေစခ်င္လွသည္။
ပံုျပင္ထဲကလို အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ မင္းသမီးေလးအားအနမ္းျဖင္႔ႏိုးထေစမည့္ မင္းသားေလး တစ္ပါးတစ္ေလမ်ားေမွ်ာ္လင္႔ ႏိုင္ေလဦးမလား။ သူမအေတြးသည္ကေလးဆန္ေနသလို ထင္ရေသာ္လည္း ဒ႑ာရီမ်ားသည္ လူတုိ႔ဖန္ဆင္းခဲ႔ၾကျခင္းပဲဟု ေမာ္က ယံုေလသည္။အနည္းဆံုးေတာ႔ ပါးစပ္လက္ဆင္႔ကမ္းရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔။
တစ္ခ်ိန္က သူမတုိ႔၏ တကၠသိုလ္ပံုျပင္မ်ားအား သူမတုိ႔သားသမီးေတြဆီလက္ေတြ႕က်က် မဆင္႔ကမ္းႏိုင္သည့္ အတြက္ ေတာ႔ တာ၀န္မေက်သလို ခံစားေနရသည္။
သို႔ေပမဲ႔ အထင္အရွားရွိခဲ႔သည့္ ထုိအတိတ္သည္ ကာလေရြ႕ေလ်ာသြားေသာအခါ....“ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔...” ဆုိ သည့္ ဒ႑ာရီမ်ား ျဖစ္သြားေလဦးမလား။
ဒ႑ာရီမဟုတ္သည့္ အတိတ္တစ္ခုထဲတြင္တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွေက်ာင္းသားမ်ားေရာက္လာစုစည္းၾကေသာရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးသည္ အမွန္တကယ္ပင္ ဂုဏ္ရွိန္ၾကီးမားခဲ႔ပါ၏။ စာေပ၊ ဗဟုသုတ၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ပညာမ်ားသာမကေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ လူမႈေရး၊ အႏုပညာအေရးမ်ားကိုလည္း ေလ႔လာဆည္းပူးခြင္႔ ရခဲ႔သည္။
အမိတကၠသိုလ္သည္... ဦးေႏွာက္ကို ဖြံ႕ျဖိဳးေစရံုတင္မကစိတ္ဓါတ္ကို ရင္႔က်က္ေစႏိုင္ေသာ၊ ႏွလံုးသားမ်ားကိုပါအဟာရ ျပည့္၀ေစခဲ႔ေသာ ေနရာ..။
“ ကဲ ကဲ.. စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနၾကနဲ႔။ ေလာေလာဆယ္ဗိုက္အရင္ျဖည့္ၾကရေအာင္။ ျပီးမွ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာျပီး အာစီတူးေရာ၊ ႏွင္းဆီေဆာင္ေရာျပန္လာၾကည့္မယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ အေစာင္႔ေတြ႕ရင္လည္း အထဲ၀င္ၾကေပါ႔...” အတူပါလာ ေသာလက္တြဲေဖာ္မ်ားကအတိတ္မွာမိန္းေမာေနသူမ်ားအား လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲသို႔ ဆြဲေခၚကုန္ၾကျပီ။
ႏွင္းဆီအရိပ္မွထြက္ေတာ႔ အတိတ္က ေႏွာင္ၾကိဳးငင္ထားသလိုအားလံုး၏ေျခလွမ္းေတြမွာ ေလးလံလွ၏။
မိခင္ရိပ္မွမထြက္ရက္သလုိ ရင္ခြင္ေဟာင္းဆီမွ အၾကည့္ေတြကို မခြာႏုိင္ေသး။
ပင္အုိၾကီးက ရင္႔ေရာ္လွေပမယ္႔ သူေ၀ေပးခဲ႔ေသာႏွင္းဆီပြင္႔ေလးမ်ား အစြမ္းကုန္ ပြင္႔လန္းေနသည္ကိုေတာ႔ ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနေလမလား။ အရင္လိုသူ႔လက္တံရွည္မ်ားႏွင္႔ ရင္ခြင္မွာ သိမ္းၾကံဳးဆြဲေပြ႕ထားဖို႔ေတာ႔ အင္အားရွိဟန္မတူ..။
အားလံုးထဲမွာ အေဆာင္အ၀င္၀မွ စက္ၠဴပန္းျခံဳၾကီးကေတာ႔“ ငါအိုေပမယ္႔ စြမ္းေသးတယ္...” လို႔ ေျပာေနသေယာင္ ေယာင္...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွင္းဆီ၏သမီးပ်ိဳ စျဖစ္သည္မွ ေငြရတုတိုင္ခ်ိန္တြင္တစ္ေခါက္ေရာက္လာျပီး ေက်းဇူးတရားကို ေအာက္ေမ႔ခြင္႔ရသည့္အတြက္ေတာ႔ ေက်နပ္ရမည္ေပါ႔။
ေနာင္လာမည့္ ေရႊရတုတိုင္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ႔....။အမိအိုၾကီး ျပန္လည္ႏိုးထလာေလမလား..၊ မေမွ်ာ္လင္႔ရဲသလို...။ ရုပ္ႂကြင္းေတာင္ က်န္ႏိုင္ပါဦးမည္လားလည္းမေသခ်ာ။ သူ႔သမီးမ်ားကေရာ...။
ေလာကမွာ ဘာဆိုဘာမွ မေသခ်ာပါ။
အေဆာင္အ၀င္လမ္းသည္ ခုေတာ႔ အထြက္လမ္းျဖစ္ရျပန္ေလျပီ။
အေဆာင္၀မွ သံတံခါးၾကီးကလည္း ျပန္ထြက္သြားေသာေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ညည္းညဴရင္း ႏႈတ္ ဆက္ျပန္၏။ အေဆာင္မွအထြက္တြင္ကင္တင္းေနရာေဟာင္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုုက္ေတာ႔ ျခံဳႏြယ္မ်ားက ပိတ္ဖံုးထားဆဲ..။
ေယာက်ာ္းေလးေဆာင္မ်ားကိုလည္း မ်က္ေစ႔တစ္ဆံုးတြင္တန္းစီျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသေယာင္ ျမင္ေနရသည္။ ယခင္က လြမ္းေမာစရာ အရိပ္မ်ားသည္ အတိတ္ျဖစ္ခဲ႔ရေလျပီ။
ယခု ပစၥဳပၸါန္သည္လည္း ေနာင္အနာဂါတ္မွာ အတိတ္ျဖစ္ရေခ်ဦးမည္။
အတိတ္မ်ားသည္ အရိပ္ပမာ အားလံုး၏ေနာက္မွာ ကပ္၍လုိက္ပါေနဆဲ...။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔.... ေျခသံေလးပဲ နားစြင္႔ခဲ႔ရျပန္ေပါ႔...ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ....
xxxxxx
ေ၀ (စီးပြားေရးတက္ၠသိုလ္)
0 comments:
Post a Comment