ဟာသစုဗူး (၁၆)

Zaw Min Latt

## ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ၾကားတဲ့သူေတြကလည္း ၾကားခ်င္ရာၾကား၊ အားလံုးက ကိုယ္ထင္တာကိုယ္မွန္ေနၾကတာပဲ။ အေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတြကလည္း ကိုယ္ထင္ခ်င္ရာထင္ၿပီး ကိုယ္ထင္သလို ဆံုးျဖတ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလမွာ ရွင္းျပလို႔မရအမွန္တရားေတြက အမ်ားထင္တဲ့ အမွားေတြရဲ႕ ဖုံးလႊမ္းျခင္းကိုခံရၿပီး လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တခုအေနနဲ႔ပဲ တစ္ျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။

ဟိုးတရံေရာအခါက ရြာတရြာမွာ နားထိုင္း (၃) ေယာက္ရွိသတဲ့။ ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့နားထိုင္း၊ ထန္းတက္တဲ့ နားထိုင္း နဲ႔ သူၾကီးနားထိုင္းတို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ နားထိုင္းဟာ ရြာျပင္စားက်က္မွာ သူ႔ ဆိတ္ေတြကို ေက်ာင္းေနသတဲ့။ သူကေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ အိပ္ရာႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ သူဆိတ္ေတြကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဆိတ္ေတြက သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း တစ္ျခားေနရာကို စားက်က္ကၽြံသြားတာ။ ဆိတ္ေက်ာင္းသားနားထိုင္းက လိုက္ရွာေပမယ့္မေတြ႔ဘူး။
သူစဥ္းစားတယ္.. “ငါဒီအတိုင္းလိုက္ရွာေနလို႔ေတာ့ ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ ထန္းတက္ေနတဲ့ သူကိုေမးရင္ေတာ့ သူက အေပၚစီးကေနဆိုေတာ့ ငါ့ဆိတ္ေတြကို ေတြ႔မွာပဲ။” ဆိုပီး ထန္းတက္ေနတဲ့လူရွိရာ ထန္းပင္ေအာက္ကို သြားၿပီး…“ဗ်ိဳ႕… ထန္းပင္ေပၚက ေနာင္ၾကီး… က်ဳပ္ဆိတ္အုပ္ ကေလးမ်ားမေတြ႔မိဘူးလားဗ်” လို႔ ေအာက္ကေနလွမ္းေမးလိုက္တယ္။
ထန္းတက္တဲ့သူကလည္း နားထိုင္းဆိုေတာ့ ၾကားခ်င္ရာၾကားတယ္။ ျပန္ေျပာလိုက္တာက “ ေဟာဒီတစ္၀ိုက္မွာ ရွိတဲ့ ထန္းပင္ေတြက က်ဳပ္ေယာကၡၤမ ပိုင္တဲ့ ထန္းခင္း၊ က်ဳပ္ထန္းခင္းေပါ့ဗ်” လို႔ ထန္းပင္ေတြရွိရာကို လက္နဲ႔ညႊန္ျပရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ နားထိုင္းကလဲ ၾကားခ်င္ရာၾကားၿပီး ထန္းတက္နားထိုင္း လက္ညႊန္ျပတဲ့ ဘက္မွာ သူဆိတ္ေတြရွိတယ္လို႔ ၾကားၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ သူ႔ဆိတ္အုပ္ကုိ ျပန္ေတြ႔တယ္။
ဒီေတာ့ သူစဥ္းစားတယ္.. “ထန္းတက္တဲ့ ေနာင္ၾကီးေၾကာင့္ ငါ့ဆိတ္အုပ္ ျပန္ေတြ႔တာ… ေက်းဇူးဆပ္မွပဲ“ ဆိုၿပီး သူ႔ဆိတ္အုပ္ထဲက ဆိတ္က်ိဳး(ေျခေထာက္က်ိဳး)ေလးတစ္ေကာင္ကုိ ေပြ႔ၿပီးေတာ့ ခုန ထန္းတက္ နားထိုင္းရွိရာကို သြားၿပီး.. “ဗ်ိဳ႕… ထန္းပင္ေပၚကေနာင္ၾကီး… ဆင္းခဲ့ပါဦးဗ်။ ခင္ဗ်ား ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ဳပ္ဆိတ္အုပ္ျပန္ေတြ႔တာ၊ ေက်းဇူးဆပ္မလို႔၊ ေအာက္ဆင္းလာၿပီး ဒီဆိတ္က်ိဳးေလးကို လက္ခံပါဗ်။”
ဒီေတာ့ ထန္းတက္နားထုိင္းက “ဟာ… ခင္ဗ်ားဆိတ္ကို က်ဳပ္ေခြးမကိုက္ဘူး။ က်ဳပ္ေခြးထန္းပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေနတာ။”
ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ နားထိုင္းက “ဆင္းခဲ့ပါဗ်။ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လြန္းလို႔ပါ။ ဆင္းခဲ့ပါဆို”
“ခင္ဗ်ားဆိတ္ သူ႔ဘာသာသူ က်ိဳးတာ က်ဳပ္ေခြးကို လာၿပီးစြတ္မစြဲနဲ႔”
“ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႔ပါ..ဆင္းခဲ့ပါဗ်”
ၾကာလာေတာ့ ထန္းတက္တဲ့ နားထိုင္းက ေဒါသထြက္လာၿပီး ဆင္းလာတယ္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ျငင္းရင္း ျငင္းရင္းနဲ႔ ထသတ္ၾကေရာ… ေနာက္ေတာ့ ရြာသူၾကီးဆီ ေရာက္ၾကတယ္။
ရြာသူၾကီးကလည္း နားထိုင္း။ ေလာေလာလတ္လတ္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားၿပီး သူ႔မိန္းမက အိပ္ေပၚက ဆင္းသြားတာ မၾကာေသးဘူး။
သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ ဆူညံဆူညံနဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ အထဲကိုေခၚၿပီးေမးတယ္။ ဟို နားထိုင္း နွစ္ေယာက္လည္း သူ႔တို႔အေၾကာင္း သူတို႔ေျပာျပတယ္။
ဆိတ္ေက်ာင္းတဲ့ နားထိုင္းက “ဒီလိုပါ သူၾကီးရယ္၊ က်ဳပ္ဆိတ္အုပ္ေလးေပ်ာက္လို႔ သူ႔ကိုေမးတယ္။ သူေျပာတ့ဲ ေနရာမွာသြားရွာေတာ့ ေတြ႔လို႔ သူ႔ကိုဆိတ္က်ိဳးေလးတစ္ေကာင္ေပးၿပီး ေက်းဇူးဆပ္တာ လက္မခံဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ကူေျပာေပးပါဦးဗ်ာ။“
ထန္းတက္တဲ့ နားထိုင္းက “ သူ႔ဆိတ္ က်ဳပ္ေခြးမကိုက္ဘူး၊ က်ဳပ္ေခြး ထန္းပင္ေအာက္မွာအိပ္ေနတာ”
ဒီေတာ့သူၾကီးနားထိုင္းက ၾကားခ်င္ရာၾကားၿပီး… “ေဟ့….မင္းတို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဒီမိန္းမ ျပန္မေပါင္းဘူးကြ”
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ ၾကားတဲ့သူေတြကလည္း ၾကားခ်င္ရာၾကား၊ အားလံုးက ကိုယ္ထင္တာကိုယ္မွန္ေနၾကတာပဲ။ အေၾကာင္းမသိတဲ့သူေတြကလည္း ကိုယ္ထင္ခ်င္ရာထင္ၿပီး ကိုယ္ထင္သလို ဆံုးျဖတ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ မွာ ရွင္းျပလို႔မရအမွန္တရားေတြက အမ်ားထင္တဲ့ အမွားေတြရဲ႕ ဖုံးလႊမ္းျခင္းကိုခံရၿပီး လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တခုအေနနဲ႔ပဲ တစ္ျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။

#‎အေဟာင္းနဲ႕အသစ္‬
ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနေသာ ကမ္းေျခတစ္ခုတြင္ အဖြားအိုတစ္ဦး မွာ သူ႕ဦးထုပ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိထားၿပီး ရပ္ေန႐ွာသည္။
လူငယ္တစ္ဦးက ေျပးလာၿပီးအဖြားအိုကို ေျပာလိုက္သည္
လူငယ္ – အဖြား ေလေတြတအားတိုက္ေနတယ္။
အဖြားအို – ေအးကြဲ႕။
လူငယ္ – အဖြား ဂါ၀န္လန္ေနတာသိရဲ႕လား။
အဖြားအို – ဟုတ္ပါရဲ႕ကြယ္၊ အဖြားလဲ လက္မအားတာနဲ႕။
လူငယ္ – အဖြား ေအာက္ခံလဲ ဘာမွ ၀တ္မထားဘဲနဲ႕။
အဖြားအို – ဒီမယ္ – မင္းအခုျမင္ေနရတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၈၅ႏွစ္ကတည္းက ဟာေတြ။ ငါ့လက္ထဲက ဦးထုပ္က မေန႕ကမွ ၀ယ္ထားတာ။ ေပ်ာက္သြားလို႕မျဖစ္ဖူး။
Posted by- ေဇယ်လင္းထင္