#‎အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕‬ အလံုၿခံဳဆံုး အင္းစိန္ေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ အိမ္မက္ဆန္ဆန္ လြတ္ေျမာက္သြားျခင္း

Zaw Min Latt

‪

“မင္းတို့ၿမဲၿမဲမွတ္ထားၾက . . . ေဟာဒီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ဗဟိုစံျပ အင္းစိန္ေထာင္
လို႔ေခၚတယ္ . . .
၆၈ ဧကက်ယ္ၿပီး အုတ္႐ိုးက ေပ ၂၀ျမင္႕တယ္။ အုတ္႐ိုးႏွစ္ထပ္ ကာထားၿပီး ညဘက္
ဆိုရင္ စစ္ေခြးေတြကို အုတ္႐ိုးႏွစ္ထပ္ၾကားထဲ လႊတ္ထားတယ္ . . . ဒီေထာင္ဟာ
အေရွ႔ေတာင္ အာရွမွာ အႀကီးမားဆံုးနဲ႔ အလံုၿခံဳဆံုးေထာင္ပဲ .ဒီေထာင္ကေန ထြက္ေျပး
လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ အက်ဥ္းသားဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဘူး . . .
ဒီေတာ့
မင္းတို႔အားလံုး ထြက္ေျပးဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ . . .မႀကံစည္ပါနဲ႔ . . .ေအးေအးေဆးေဆး
ေနၾက . . .ဒါပဲ” ဤစကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း အင္းစိန္ေထာင္ပိုင္ႀကီး
မွ ေျပာေသာ သတိေပးစကား ျဖစ္ပါသည္။ သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ အင္းစိန္ေထာင္
သည္ အဂၤလိပ္ အစိုးရ လက္ထက္ ကတည္းက စနစ္တက် စီမံေဆာက္လုပ္ထားၿပီး
ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ နီးပါး သက္တမ္းရွိသည္႕ စံျပ ေထာင္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ေထာင္ကို နာရီဒိုင္ခြက္ ပံုစံအတိုင္း တည္ေဆာက္ထားၿပီး အလယ္တည့္တည့္တြင္ ကင္းေမွ်ာ္စင္ႀကီး ရွိပါသည္။ အုတ္႐ိုးေပၚတြင္လည္း ကင္းေမွ်ာ္စင္မ်ား တည္ေဆာက္
ထားၿပီး ၂၄နာရီအျပည့္ ကင္းအၿမဲ ခ်ထားပါသည္။ လံုၿခံဳေရး အစီအမံေတြက ထူထပ္
သိပ္သည္းသည္။
ေထာင္အုတ္႐ိုး အျပင္ဘက္တြင္ သံဆူးႀကိဳးျဖင့္ ထပ္မံကာရံထားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ၀န္ထမ္း လိုင္းခန္းမ်ားရွိသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားရွိသည္။ အင္းစိန္ CID ႐ံုးလည္းရွိ
သည္။ ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ အုတ္႐ိုးေက်ာ္ၿပီး ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္
ဖို႔ဆိုတာ မည္သို႔မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ေထာင္ထဲမွာလည္း အေဆာင္မ်ား၊ တိုက္မ်ားကို အုတ္႐ိုး
ငယ္မ်ားျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ကာရံထားသည္။
အေဆာင္ ၅ ေဆာင္ကို သီးျခားခြဲျခားကာရံ ထားသည္သလို တိုက္၀င္း၊ ေဆး႐ံု၊အထူး
၀င္း၊ မီးဖို၊ အလုပ္႐ံု၊ မိန္းမေဆာင္မ်ားကိုလည္း ခြဲျခားကာရံထားပါသည္။ တစ္ေနရာမွ
တစ္ေနရာသို့ ကူးသန္း သြားလာျခင္း မရွိေစရ။
တိုက္၀င္းထဲတြင္ တိုက္ ၆တိုက္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလက ၈၈အေရးေတာ္ပံုႏွင္႕
ပတ္သက္၍ ဖမ္းဆီးခံရသူ အားလံုးနီးပါး တိုက္ထဲသို့ ေရာက္လာၾကသည္။ အမ်ားစု
မွာ ေထာင္ဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရ သူမ်ားျဖစ္ၿပီး အမႈမၿပီးျပတ္ေသးေသာ သူမ်ားကို
စစ္ေၾကာေရး ကာလအတြင္း အခ်ဳပ္ေဆာင္ (၁) ႏွင္႕ (၂)တြင္ ေခတၲထားသည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္မ်ားမွာ ကိုလိုနီေခတ္လက္ရာ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ထုထည္ႀကီးမား
သည္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္တစ္ေဆာင္လွ်င္ အက်ဥ္းသားတစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ ဆန့္သည္။
သူတို့အားလံုး စစ္ေဆးဆဲ ကာလျဖစ္၍ အက်ဥ္းသားဟု သတ္မွတ္၍မရ။ ထုိ့ေၾကာင္႕ အက်ဥ္းသား ၀တ္စံုျဖစ္သည္႕ ထိုစဥ္က အျဖဴေရာင္အက်ႌ၊ ပုဆိုးမ်ားကို မ၀တ္ရေပ။ သာမန္လူမ်ားအတိုင္း အင္းစိန္ေထာင္ထဲတြင္ ေနထိုင္ခြင္႕ရွိသည္။ အလုပ္လည္း
မလုပ္ရသလို ရမၼာန္ႀကီး တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ တရား႐ံုးသို့ သြားရသည္႕အတြက္
အျပင္ေလာကႏွင္႕ အဆက္မျပတ္ေသာ သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အခ်ဳပ္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္သည္႕ (၁) ေဆာင္တြင္ ရာဇ၀တ္ပုဒ္မ အက်ဥ္းသားမ်ား (Criminal) ႏွင္႕အတူ ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မဟု အားလံုးနားလည္သည္႕ ပုဒ္မ ၅(ည)
အက်ဥ္းသား ၁၀၀ ခန့္ေနထိုင္သည္။ ပုဒ္မ ၅(ည) အက်ဥ္းသားမ်ားထဲတြင္ မထင္
မရွားႏွင္႕ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ သူ႔နာမည္က ျမင္႕ေအာင္။ အသက္ ၃၀ခန့္၊ အသားမျဖဴမညိဳ စကားလည္း သိပ္မေျပာ။
သူက ပုဇြန္ေတာင္ NLD အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မဟာသႀကၤန္တြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ႏွင္႕ ပတ္သက္ၿပီး သံခ်ပ္ထိုး၍ ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္။
သူ႔သတင္းက ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာထဲတြင္ ေဖာ္ျပခဲ႕၍ ဟိုးေလးတေၾကာ္ ျဖစ္ခဲ႕ရသည္။
ဘာတဲ႕ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္တြင္ မသကၤာဖြယ္ရာ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြစစ္ေဆး
ရာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ စာရြက္မ်ား၊ NLD အဖြဲ႔၀င္ကတ္ႏွင္႕ ထဘီတစ္ထည္ စစ္ေဆး
ေတြ႔ရွိခဲ႕သည္ဟုဆိုကာ သတင္းစာထဲ ထည္႕လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူကေတာ႕ သူ႔အမႈအေၾကာင္း ဘာမွမေျပာ။ ထဘီက သူ႔မိခင္ႀကီး အတြက္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွ ေရြးယူလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီထဘီတစ္ထည္ကို မည္သို့စစ္ေဆးၿပီး အမႈတည္ေဆာက္မလဲဆိုသည္ကို အားလံုးက စိတ္၀င္စားေနၾကသည္။ ကိုျမင္႕ေအာင္
ကေတာ႕ အခ်ဳပ္ေဆာင္တြင္ ဒိုက္ထိုးလိုက္၊ အိပ္ထမတင္ လုပ္လိုက္ႏွင္႕ က်န္းမာေရး လိုက္စားလ်က္ရိွသည္။
သူ႔ကိုစစ္ေၾကာေရးလုပ္ၿပီး ပုဇြန္ေတာင္ တရား႐ံုးတြင္ တရားစြဲဆိုထားသည္။ သို့ေသာ္
ေထာက္လွမ္းေရးက ပုဒ္မနည္းသည္ဆိုကာ မေက်နပ္။ ထို့ေၾကာင္႕ အင္းစိန္ေထာင္
ထဲတြင္ စစ္ေၾကာေရး ထပ္၀င္ေနသည္။ သူ႔ကိုစြပ္စြဲသည္႕ ပုဒ္မေတြထဲတြင္ သူ႔မိခင္၏ ထဘီတစ္ထည္ေၾကာင္႕ ေဖာက္ထြင္းခိုးမႈ (Bulgary Act) ပါ၀င္ေနသည္။ ထူးဆန္း
သလို ရယ္စရာလည္း ေကာင္းပါသည္။
သို့ေသာ္ ကိုျမင္႕ေအာင္က တစ္ဖက္သတ္ စြပ္စြဲခံရသည္႕ ပုဒ္မမ်ားအေၾကာင္း သိပ္
မေျပာပါ။ ေလာကဓံကို ႀကိတ္မွိတ္ခံသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ အားကစားကုိေတာ႕ ဂ႐ု
စိုက္တတ္သည္။ အမႈ လက္က်န္ေတြ အတြက္ေတာ႕ ေထာင္တြင္း စစ္ေၾကာေရးကို ရင္ဆိုင္ေနရဆဲျဖစ္သည္။ သတင္းတပ္ဖြဲ႔မွ တာ၀န္ရွိသူ တစ္ေယာက္က သူ႐ံုးထြက္
မရွိသည္႕ ေန့မ်ားတြင္ လာစစ္သည္။ သူ၏ ႏိုင္ငံေရး ခံယူခ်က္ႏွင္႕ သေဘာထား အျမင္
ကို ေတာင္းခံသည္။ ကိုျမင္႕ေအာင္က သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင္႕ ပတ္သက္၍ နည္းနည္းမွ
မေလွ်ာ႕။ သူ႔အမႈေတြက လႊတ္ေပး၍ရသည္႕ အေနအထားမွာ ရွိေၾကာင္း အရိပ္အႁမြက္
ေၿပာ၍ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေခ်မြရန္ ႀကံစည္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ကိုျမင္႕ေအာင္
ကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ “က်လူ”အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ အေမ႕ထဘီ
တစ္ထည္ေၾကာင္႕ သူခိုးဟ ုစြပ္စြဲၿပီး ေထာင္ခ်ရင္လည္း ခ်ပါေစေတာ႕။
ထိုတစ္ညေနသည္ အင္းစိန္ေထာင္ အတြက္ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနသည္။ ညေန ၇နာရီ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လူစစ္ေဆး တန္းစီေနသည္႕ အက်ဥ္းသားမ်ားကို တန္းျဖဳတ္ခြင္႕မေပး။ အမွန္ တကယ္ေတာ႕ ညဂ်ဴတီ ၀င္လာသည္႕ ၀န္ထမ္းမ်ားက “ေထာင္ပိတ္လူေပါင္း”ကိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ “ေထာင္ပိတ္ သံေခ်ာင္း”ေခါက္ကာ ေန့၀န္ထမ္း
မ်ားထံမွ တာ၀န္ကို လႊဲေျပာင္းယူရစၿမဲျဖစ္သည္။ ယခု ၇ နာရီေက်ာ္ ၈ နာရီနီးပါးရွိၿပီ
ၿဖစ္ေသာ္လည္း တန္းမျဖဳတ္။ သံေခ်ာင္းမေခါက္။လူေတြက ထိုင္ရလြန္း၍ ေညာင္းညာ
ကုန္ၾကၿပီ။ ၀န္ထမ္းေတြက လူေပါင္းလာေရလိုက္၊ ၿပန္သြား လိုက္ႏွင္႕ အလုပ္႐ႈပ္
ေနသည္။
ေထာင္မွာ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတာေတာ႕ ေသခ်ာသည္။ အက်ဥ္းသားေတြကေတာ႕ ထင္ရာ
ၿမင္ရာေတြကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ည ၉နာရီတြင္ မိန္းေဂ်းလ္
(Main Jail) တာ၀န္ခံေထာင္မွဴး ကိုယ္တိုင္ လူလာေရတြက္သည္။ ၿပီးေတာ႕ တန္းျဖဳတ္
ေပးလိုက္သည္။ လူေတြက ၀မ္းသာအားရျဖင္႕ အိပ္ရာေတြ ခင္းေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္
ေထာင္မွဴးႀကီး ေရာက္လာၿပီး လူေပါင္း မကိုက္၍ အားလံုးကို ျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္။
ေထာင္ပိုင္ေလး ဦးေဇာ္အုန္းကိုယ္တိုင္ လာစစ္ေဆးသည္။ သို့ေသာ္ လူေပါင္းက
မကိုက္ညီျပန္။
ဤသို့ျဖင္႕ လူေရတြက္ စစ္ေဆးသည္႕ အရာရွိအဆင္႕က ႀကီးသထက္ ႀကီးလာသည္။ အက်ဥ္းသား ေတြမွာလည္း တန္းျဖဳတ္လိုက္၊ ျပန္ထိုင္ခိုင္းလိုက္ႏွင္႕ ည၂နာရီ
ေက်ာ္လာၿပီ။ သို့ေသာ္ လူတစ္ေယာက္ ကေတာ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ေထာင္ေလးဖက္ ေလးတန္မွ မီးေမာင္းႀကီးမ်ားကို ဖြင္႕လိုက္ၾကသည္။ တစ္ေထာင္လံုး
ထိန္ထိန္ လင္းသြားသည္။ အျပင္ဘက္မွ အင္အားျဖည္႕ ၀န္ထမ္းေတြ ၀င္လာၾကသည္။
လူရွာရန္ စစ္ေခြးေတြလည္း ေခၚလာၾကသည္။ အေဆာင္တိုင္းတြင္ ေခြးေဟာင္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။အက်ဥ္းဦးစီး ၀န္ထမ္းမ်ားက သစ္ပင္ေတြေပၚ ရွာေဖြၾကသလို ေခ်ာင္ႀကိဳ
ေခ်ာင္ၾကားေတြကိုလည္း ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာေဖြၾကသည္။ ဘာမွမေတြ႔။ မည္သည္႕
သဲလြန္စမွမရ။ ၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္ႀကီး၀င္းထဲ ရွာၾကျပန္သည္။ ဘာမွမရွိ။ စူးရွ
လင္းထိန္သည္႕ မီးေမာင္းႀကီးမ်ားကေတာ႕ ေထာင္အုတ္ တံတိုင္းေပၚတြင္ ေရြ႔လ်ား ကစားေနၾကသည္။
လင္းအားႀကီး အခ်ိန္တြင္ ေထာင္ပိုင္ႀကီးႏွင္႕ အခ်ဳပ္႐ံုး ၀န္ထမ္းမ်ား ေရာက္လာၾက
ၿပန္သည္။ အက်ဥ္းသား တစ္ဦးခ်င္းစီကို ေထာင္နံပါတ္ေတြႏွင္႕ အမည္တြဲၿပီးေခၚကာ စစ္ေဆးၾကသည္။ အေျခအေနက ဆိုးသထက္ ဆိုးလာသည္။ သန္ေခါက္ထက္ ညဥ္႕
မနက္ေတာ႕။ ညေန ၅ နာရီမွ တန္းစီခဲ႕ရေသာ အက်ဥ္းသား အားလံုးသည္ ေနာက္
တစ္ေန့ နံနက္ ၇နာရီအထိ တန္းျဖဳတ္ခြင္႕မေပး။ အေျဖကေတာ႕ တစ္စတစ္စ ပီျပင္
လာသည္။ သတင္းေတြက ေလႏွင္႕အတူ အားလံုးထံ ေရာက္လာ ၾကသည္။အင္းစိန္
ေထာင္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္႕ သတင္းမွာ ေသခ်ာ
သြားၿပီ။
ထိုအက်ဥ္းသားမွာ သာမန္ ရာဇ၀တ္ အက်ဥ္းသား မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင္႕ ပတ္သက္၍ ျပစ္တင္ စြပ္စြဲျခင္း ခံထားရေသာ ၅(ည) အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္၊
အတိအက် ဆိုရလွ်င္ အခ်ဳပ္ေဆာင္ (၁)တြင္ ေနထိုင္သည္႕ ပုဇြန္ေတာင္သား
ကိုျမင္႕ေအာင္။
အေရွ႔ေတာင္ အာရွတြင္ အႀကီးဆံုးႏွင္႕ အလံုၿခံဳဆံုးေထာင္ဟု တင္စားၾကေသာ အင္းစိန္
ဗဟို အက်ဥ္းေထာင္မွ အက်ဥ္းသား တစ္ဦး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားခဲ႕ၿပီ။
သူဘယ္လို လြတ္ေျမာက္သြားတာလဲ။
ကိုျမင္႕ေအာင္ ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္သြားတာလဲ။
အက်ဥ္းေထာင္ တစ္ေထာင္လံုးမွ တာ၀န္ရွိ ပုဂိၢဳလ္မ်ား အားလံုးေရာ၊ အက်ဥ္းသား
အားလံုးပါ ကိုျမင္႕ေအာင္ေထာင္မွ မည္သို့မည္ပံု လြတ္ေျမာက္သြားသလဲ သိခ်င္
ေနၾကသည္။ကိုျမင္႕ေအာင္ လြတ္ေျမာက္သြားပံုက ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။
သတင္းတပ္ဖြဲ႔က ပုဇြန္ေတာင္ NLDမွ ကိုျမင္႕ေအာင္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အား အၾကည္ညိဳပ်က္
ေစမႈႏွင္႕ တရားစြဲ႐ံုနဲ့ အားမရဘဲ ထပ္တိုးပုဒ္မေတြႏွင္႕ ႐ံုးတင္ တရားစြဲႏိုင္ေအာင္
ေထာင္တြင္း စစ္ေၾကာေရး ထပ္လုပ္ေနသည္။ ကိုျမင္႕ေအာင္ လြတ္ေျမာက္သြားသည္႕
ေန့က စစ္ေၾကာေရး တာ၀န္ယူထားသည္႕ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေထာင္သို့ ေနာက္က်ၿပီး
ေရာက္လာသည္။ လာေတာ႕လည္း အေလာတႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
ကိုျမင္႕ေအာင္ကို အခ်ဳပ္ေဆာင္မွ ေခၚခိုင္းၿပီး ေထာင္က်႐ံုးဘက္ရွိ သီးျခားအခန္းတြင္ စစ္ေဆးသည္။ စစ္ေဆးေတာ႕လည္း ဒီေမးခြန္း၊ ဒီျဖစ္စဥ္၊ ဒီအေျဖေတြပဲျဖစ္ကာ ၿငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းေနသည္။ ဒီဇာတ္လမ္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို စစ္ေဆးသည္႕
ပုဂၢိဳလ္ေရာ၊ စစ္ေဆးခံေနရသည္႕ ကိုျမင္႕ေအာင္ေရာ သိေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္
စစ္ေၾကာေရး လုပ္ေနသည္႕ ပုဂၢိဳလ္ ဗိုက္နာလာသည္။ ဒီေတာ႕ ကိုျမင္႕ေအာင္ကို “ကိုယ္တိုင္ေရးေျဖာင္႕ခ်က္” အေရးခိုင္းၿပီး အိမ္သာသြားတက္သည္။
ကိုျမင္႕ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ေရးေျဖာင္႕ခ်က္ စေရးသည္။ ေရးရင္းေရးရင္း သူ႔ဘ၀သူ စိတ္နာလာသည္။ စာေရးတာ ရပ္လုိက္ၿပီး စစ္ေၾကာေရး စားပြဲကို အမွတ္မထင္
ေငးစိုက္ၾကည္႕လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ စစ္ေၾကာသူ၏ ဦးထုပ္ႏွင္႕ဖိုင္ လက္ပတ္
နာရီကိုပါ ခၽြတ္ၿပီး တင္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ နံရံတြင္ အိတ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
ကိုျမင္႕ေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ငံု့ၾကည္႕လိုက္သည္။ စပို့ရွပ္အက်ႌ၊ ပေလကပ္ႏွင္႕
ကတၲီပါ ဖိနပ္ႏွင္႕ သာမန္ လူတစ္ေယာက္ႏွင္႕ ဘာမွမျခားနား အိမ္သာ သြားတက္
ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွင္႕ အားလံုးအတူတူ။ သူ့ဦးေခါင္းတြင္ အလင္းတစ္ခု ဖ်တ္ခနဲ လင္း
ထြက္သြားသည္။ ရရွိေနသည္႕ အခြင္႕အေရးကို ကိုျမင္႕ေအာင္က လက္လြတ္မခံ။
သူ႔အတြက္ စကၠန့္တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္းက အေရးႀကီးေနသည္။
ကိုျမင္႕ေအာင္ စားပြဲေပၚမွ လက္ပတ္နာရီကို ခပ္တည္တည္ ေကာက္ပတ္လိုက္သည္။
ဦးထုပ္ကို ယူၿပီး ေဆာင္းလိုက္သည္။ တိုင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ အိတ္ကို ပခံုးတြင္
ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ အိတ္ထဲ ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ဧည္႕ကတ္ျပားပါေတြ႔၍ ပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားသည္။ ဧည္႕ကတ္ျပားကို ယူၿပီး လည္ပင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။
ထို့ေနာက္ အင္းစိန္ေထာင္ ဗူးတံခါးႀကီးသို့ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္။
ေထာင္ဘူး တံခါးႀကီးထဲတြင္လည္း ႐ံုးထြက္၊ ႐ံုးျပန္အခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းသားမ်ား၊ ဂ်ဴတီခ်ိန္း
သည္႕ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ ဧည္႕သည္မ်ားေၾကာင္႕ ႐ႈပ္ေထြး ဆူညံလ်က္ရွိပါသည္။ ေထာင္
အျပင္ဘက္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကေသာ “အျပင္ဘုတ္” အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေကၽြးရန္ ထမင္းကားကလည္း အျပင္ထြက္ရန္ ေစာင္႕ေနသည္။ ကိုျမင္႕ေအာင္ ဘူးတံခါးေရွ႔
တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ တံခါးေသာ႕ အဖြင္႕အပိတ္ လုပ္ေသာ ဒုတပ္ၾကပ္အား ေျခဟန္
လက္ဟန္ႏွင္႕ တံခါးကို ဖြင္႕ခိုင္းလိုက္သည္။
ဒုတပ္ၾကပ္က သတင္းတပ္ဖြဲ႔မွ လူမွန္း သိသာေန၍ ပ်ာပ်ာသလဲ ဖြင္႕ေပးသည္။ တံခါး
ထဲေရာက္ေတာ႕ ကိုျမင္႕ေအာင္က ဧည္႕ကတ္ျပားကို လည္ပင္းမွျဖဳတ္ၿပီး ျပန္ေပး
လိုက္သည္။
“႐ံုးခ်ဳပ္က အေရးတႀကီး လွမ္းေခၚေနလို့”
“ဟုတ္ကဲ႕ပါ ဆရာ”
တံခါးေထာင္မွဴးက ဧည္႕မွတ္တမ္း စာအုပ္ကို ႐ို႐ိုေသေသ လွမ္းေပးသည္။ စာအုပ္ထဲတြင္
ေဘာပင္ တစ္ေခ်ာင္း ညႇပ္ထားသည္။တံခါးတာ၀န္က် ေထာင္မွဴးအေနႏွင္႕ ေန့စဥ္၀င္ထြက္
ေနေသာ လူေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာကို မွတ္မိဖို့ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
“အထြက္ လက္မွတ္ေလး ထိုးေပးခဲ႕ပါဦးဆရာ”
ကိုျမင္႕ေအာင္က စာအုပ္ကိုဖြင္႕ကာ ဧည္႕မွတ္တမ္းတြင္ “ျမင္႕ေအာင္”ဟု ခပ္တည္တည္
ၿငိမ္ၿငိမ္ ေရးထိုးေပးလိုက္သည္။ အက်ဥ္းဦးစီး ၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္က ဘူးတံခါး မလြယ္ေပါက္ကို ေသာ႕ဖြင္႕ေပးလိုက္သည္။ ကိုျမင္႕ေအာင္ တံခါးေပါင္ကို ေက်ာ္ၿပီး ထြက္လိုက္သည္။
လတ္ဆတ္ၿပီး ေအးျမေနေသာ အျပင္ေလကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ိႈက္လိုက္သည္။ သူ႔ေက်ာ
ဘက္မွ တံခါးေသာ႕ပိတ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ကို လံုး၀ လွည္႕မၾကည္႕။
ေၿခလွမ္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္သည္။ အခ်ိန္က သိပ္မရွိ၊ ရန္ကုန္ကေန လြတ္ေျမာက္ရန္လိုသည္။ မိခင္ ႏွင္႕ ဇနီးကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္သည္။ တိတိက်က် ေျပာရ
လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည္။ ထို့ေၾကာင္႕ အိမ္ကိုေတာ႕ ျပန္မွျဖစ္မည္ဟု ရဲရင္႕စြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ႕ မိခင္က သူ႔ကိုဖက္ငိုသည္။ “ျဖစ္ရေလသားရယ္”ဆိုၿပီး မခ်ိတင္ကဲ
ဆိုသည္။ ခြဲခြာရေတာ႕မွာကို သိၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို အထပ္ထပ္ နမ္းသည္။ ဇနီးျဖစ္သူ
ကေတာ႕ မ်က္ရည္၀ဲလ်က္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွမဟ။ သူ႔ကို အေကာင္းဆံုး ထမင္းႏွင္႕ဟင္း ခူးခပ္ ေကၽြးသည္။
ကိုျမင္႕ေအာင္က ၿမိန္ရွက္စြာ စားသည္။ ၿပီးေတာ႕ ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္သည္။
ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ေတြ႔ရမည္ မသိ၍ ႏွစ္သိမ္႕ရန္ စကားလံုး ရွာမရ။
ထို့ေနာက္ ဇနီးသည္ ေပးလိုက္ေသာ ေငြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ထြက္ခြာ သြားေတာ႕သည္။ရန္ကုန္မွ ထိုင္းနယ္စပ္သို့ ကိုျမင္႕ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားၿပီးေနာက္
အင္းစိန္ ဗဟိုစံျပ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ထူးျခားသည္႕ အမိန့္တစ္ခု ထြက္လာသည္။
“ေထာင္ထဲတြင္ ကတၲီပါ ဖိနပ္မစီးရ”
ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ေထာင္ပိုင္ႀကီးကလည္း အင္းစိန္ေထာင္ကို အေရွ႔ေတာင္ အာရွတြင္ အလံုၿခံဳဆံုးႏွင္႕ အႀကီးမားဆံုး ေထာင္ဟု မေျပာေတာ႕။ အခ်ဳပ္ေဆာင္ အက်ဥ္းသားမ်ား
ကိုလည္း တျခားေနရာ ေခၚကာ စစ္ေၾကာေရး လုပ္ခြင္႕ မရွိေတာ႕။ ကိုျမင္႕ေအာင္၏ အေၾကာင္းကိုလည္း ၂၅ႏွစ္ၾကာသည္႕တိုင္ မည္သူမွ မေျပာ၍ မၾကားရေတာ႕ေပ။
 
ေဇာ္သက္ေထြး
( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္အမွတ္(၂၆)ပါေဆာင္းပါး )