ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၁၇)

November 22, 2013 at 5:02am

၂၅-၂-၂၀၀၂
      ဘ၀တြင္ ၀မ္းအက်င့္၊ႏွဳတ္အက်င့္ ကိုေဖ်ာက္ရန္ခက္ခဲသည္ဟုဆိုရမည္။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ က်င္လည္ေနထိုင္စဥ္ကာလ ထမင္းကိုသာအားျပဳစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ နံနက္(၄)နာရီထိုးသည္ ႏွင့္ အိပ္ယာမွထကာ ခ်က္ျပဳပ္ၾကၿပီး (၆)နာရီထိုးသည္ႏွင့္နံနက္စာကိုစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ ညေန စာကိုေတာ့ (၃)နာရီထိုးသည္ႏွင့္စားေသာက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုမွာ နိစၥဓူ၀ေျဖရွင္းရေသာ၀မ္းေရးျဖစ္သည္။
      သာစည္ဘူတာအနီး ေရႊ၀တ္မွဳံတည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့လည္း နံနက္(၆)နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ၀မ္းမီး က ပူေလာင္ထၾကြေသာင္းက်န္းေနေတာ့သည္။ မုန္႔ပဲသေရစာမစားတတ္၊မတင္းတိမ္၍ျဖစ္မည္။ ၀မ္းမီးၿငိမ္း ေစရန္အတြက္ ထမင္းဆိုင္ရွာေတာ္ပံုဖြင့္ရသည္။ ဘူတာႏွင့္မနီးမေ၀းေနရာတြင္ ထမင္းဆိုင္ကိုရွာေတြ႕ လိုက္သည္။ “မခိုင္” ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဟူ၍ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္လည္းထမင္းဆိုင္ထဲသို႔၀င္ေရာက္သြားၿပီး “အစ္မေရ အမဲသားဟင္းနဲ႔ထမင္းတစ္ပြဲခ်ေပးပါ” ဟုဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္က အံ့ၾသေနပံုရသည္။ ခဏအၾကာ “ေမာင္ေလးေရ ထမင္းကအခုမွခ်က္တုန္းရယ္” ဟုဆိုလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “အစ္မေရထမင္းၾကမ္း ရွိရင္လဲျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ” ဟုထပ္မံေတာင္းဆိုလိုက္ေသာေၾကာင့္ မေန႔ညကက်န္ေသာထမင္းၾကမ္းႏွင့္ အမဲ သားဟင္းတစ္ပြဲလာေရာက္ခ်ေပးသည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕က်ေရာက္လာေသာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္လိုက္ရမွ မီးကိုေရႏွင့္ၿငိွမ္းသကဲ့သို႔၀မ္းသည္လည္း ၿငိမ္သက္သြားရေလေတာ့သည္။
      ထို႔အတူ ေစ်းသို႔လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားသြားေရာက္၀ယ္ယူရာတြင္လည္း “ဘယ္ႏွစ္ဘတ္လဲ၊ တစ္ကီ လိုဘယ္ေလာက္လဲ” စသည့္စကားလံုးမ်ားက အလိုလိုျပဳတ္က်သြားတတ္သည္။ သတိထားေစာင့္ထိန္းခဲ့ ေသာ္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြဲၿမဲခဲ့ေသာ ႏွဳတ္အက်င့္ကားေဖ်ာက္ရန္အေတာ္ပင္ခက္ခဲလြန္းသည္ဟုဆိုရ မည္။
      သာစည္မွတစ္ဆင့္ ပ်ဥ္းမနားဖက္သို႔ နယ္ေျမစည္းရံုးေရးသြားရန္အတြက္ စတည္းနာရျပန္သည္။ စစ္ အစိုးရမွ ၂၀၀၂ခုႏွစ္စပိုင္းတြင္ပင္ ေနျပည္ေတာ္စီမံကိန္းစတင္အေကာင္အထည္ေဖၚေနပံုရသည္။ တည္းခို ခန္းတြင္ဆံုစည္းခဲ့ေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးထံမွအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသိခြင့္ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုတပ္ၾကပ္ႀကီးႏွင့္က်ေနာ္မွာ မိတ္ရင္းေဆြပမာ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ဘ၀၊ကိုယ့္ဘ၀ဖလယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ျဖတ္သန္းမွဳအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ့ဖက္တြင္ေတာ့ ၀ွက္ဖဲ မ်ားရွိေနသည္ဟုဆိုရမည္။ ပ်ဥ္းမနားဖက္သို႔လွည့္မည့္ေျခဦးကို ေနာက္သို႔ေခါက္ကာ ရန္ကုန္ဆင္းရန္ အတြက္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရႊ၀တ္မွဳံတည္းခိုခန္းမွဘူတာသို႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရန္တန္းစီမည္ဟုစဥ္းစားေသာ္လည္း ယခင္ႀကံဳေတြ႕ဘူးေသာအေတြ႕အႀကံဳအရ မ၀ယ္ျဖစ္၊ အေျခအေနကိုေလ့လာေတြးေတာေနစဥ္ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ခန္႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့အနားေရာက္လာသည္။ “အကိုဘယ္သြားမလို႔လဲ” ဟုေမးလာသည္။ က်ေနာ္ကလည္း “ရန္ကုန္ ဆင္းမလို႔ ညီေလး” ဟုေျဖလိုက္သည္ႏွင့္ “လက္မွတ္မ၀ယ္ရေသးဘူးလား၊က်ေနာ္၀ယ္ေပးမယ္၊အခုခ်က္ ခ်င္းရေစရမယ္” ဟုဆိုလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အခက္ေတြ႕ေနစဥ္ကူညီေျဖရွင္းမည့္သူေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးထြက္သြားၿပီး(၁၀)မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ လက္မွတ္တစ္ ေစာင္ကိုဆြဲကိုင္ၿပီးက်ေနာ့ထံျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ လက္မွတ္ဖိုးက်သင့္ေငြထက္(၃၀၀)က်ပ္ပိုေပးလိုက္ ရသည္။ ဘူတာရံုအတြင္း ရထားဆိုက္ေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ား၊ေစ်းသည္မ်ားႏွင့္ ကုန္စိမ္းသည္မ်ားေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည္။
      ရန္ကုန္သို႔ထြက္ခြါမည့္ရထားဆိုက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္လည္းကိုတက္ရမည့္အတြဲနံပါတ္၊ခံု နံပါတ္တို႔ကိုရွာရန္အတြက္ အတြက္ေပၚသို႔လွမ္းတက္လိုက္သည္။ လိုက္ပါစီးနင္းရမည့္ အတြဲအတြင္းသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လူငယ္အမ်ားစုမွာဆံပင္ခပ္တိုတိုႏွင့္တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ သည္။ မိမိထိုင္မည့္ ခံုနံေဘးရွိလူကိုေမးၾကည့္လိုက္မွ ထိုလူငယ္မ်ားမွာ ရန္ကုန္ဗိုလ္ေရြးသို႔သြားမည့္ ဗိုလ္ ေလာင္းေလးမ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္က်ေနာ္ အေတာ္ေရစက္ဆံုသည္ ဟုဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ တြဲေပၚတြင္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်ားအားအုပ္ခ်ဳပ္ေသာတပ္မေတာ္မွဆရာႀကီးမ်ားအား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္သူပုန္တစ္ေယာက္ဆိုသည့္အေနအထားမ်ိဳးမရွိေစရန္အတြက္ ပိပိရိရိမွင္ေသ ေသႏွင့္လိုက္ပါလာခဲ့ရသည္။ ရထားေပၚ(၂)နာရီခန္႔စီးနင္းၿပီးေနာက္ အတြဲထဲသို႔ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့သည္။
      “ထမင္းေၾကာ္ရမယ္၊ထမင္းေၾကာ္ရမယ္” ဟုေအာ္ေနသည့္လူငယ္ေလး၀မ္းေရးအတြက္မရွက္မ ေၾကာက္ ႀကံဳရာက်ဘမ္းအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ရင္းေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ဟုက်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွခ်ီးက်ဴးေနမိခဲ့သည္။ သူ႔အသံေၾကာင့္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးတစ္ေယာက္မွ “ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲေပးပါ” ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ထည့္ထားေသာဘန္းကိုဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္သို႔ ထိုး ေပးလိုက္ေလသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမွာ စားေသာက္ၿပီး၍ေငြရွင္းရန္အိတ္မွေငြကိုႏွဳိက္လိုက္ေသာအခါ ေငြကားမရွိေတာ့ေပ။ ျပာျပာသလဲရွာေဖြေသာ္လည္းမေတြ႕ေသာေၾကာင့္ေဒါသျဖစ္သြားသည္ဟုထင္သည္။ တစ္ဆက္ထည္း ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ေကာင္ေလးကိုလက္ညွိဳးျဖင့္ထိုးရင္း “မင္းငါ့ပိုက္ဆံႏွိဳက္ထား တယ္မဟုတ္လား၊ငါ့ေငြျပန္ေပး” ဟုဆိုလိုက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္သည္ကလည္း “ခင္ဗ်ားတို႔စားၿပီးေငြမေပး ခ်င္တိုင္း အဲဒီလိုမေျပာနဲ႔၊က်ေနာ္တို႔က မရွိလို႔ေစ်းေရာင္းစားေနတာ၊သိကၡာမဲ့တဲ့အလုပ္မ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ထမင္းေၾကာ္ဘန္းကိုေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ပုဆိုးႏွင့္အကီၤ်မ်ားကိုခါျပေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္တို႔ကိုေဘးမွထိုင္ၾကည့္ေနေသာ စစ္သားႀကီးတစ္ဦးမွ ထမင္းေၾကာ္ေရာင္းသည့္ ေကာင္ ေလးကို “ညီေလး မင္းရိုးရိုးသားသားလုပ္စားတာကိုေတာ့ အကိုမေျပာလိုပါဘူး၊ သူတပါးပစၥည္းယူတာ ေတာ့ဘယ္ေကာင္းမလဲကြာ၊သူလဲႏွေျမာရွာမွာေပါ့၊ျပန္ေပးလိုက္” ဟုဆိုလိုက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္သည္က လည္းေခသူမဟုတ္၊ “ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း လူတစ္ေယာက္ကို စြပ္စြဲဖို႔ပဲသိၾကတယ္၊ က်ေနာ့စီမွာဘာမွမရွိ ဘူး၊အကုန္လွန္ျပၿပီးၿပီပဲဗ်ာ၊ပိုက္ဆံမေပးလဲေနပါေတာ့၊က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္” ဟုဆိုကာ လွည့္အထြက္ စစ္သားႀကီးမွ ထမင္းေၾကာ္သည္လက္ကိုဖမ္း၍လိမ္လိုက္ရာလက္ညွိဳးႏွင့္လက္မအၾကားက်စ္လစ္ေနေသာ ေထာင္တန္တစ္ရြက္ထြက္က်လာသည္။ ထြက္က်လာသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ေလာင္းေလးမ်ားလည္း ၀ိုင္း၍ဆြမ္း ႀကီးေလာင္းလိုက္ရာ ထမင္းေၾကာ္သည္၏ေအာ္သံမွာ ငယ္သံပါေလေတာ့သည္။
      ဘူတာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ရဲလက္သို႔အပ္ရန္သြားေရာက္အေၾကာင္းၾကားၾကေတာ့သည္။ ၀တ္စံုျပည့္ ႏွင့္ ရဲ(၅)ေယာက္ တြဲအတြင္းသို႔နံပါတ္တုတ္ႏွင့္လက္ထိပ္ကိုေ၀ွ႔ယမ္း၍၀င္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ ႏွင့္ က်ေနာ့ရင္တို႔သည္လည္း မဆီမဆိုင္တစ္ဒိုင္းဒိုင္းတုန္လွဳပ္ျမည္ဟီးပါေလေတာ့သည္။


ဆက္ပါအံုးမည္
အုပ္ႀကီးေဖ
၂၂-၁၁-၂၀၁၃