ဗုိလ္သာထူးအတြက္ အမွတ္တရ

Ven Ravika

မိမိမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အတၴဳပၸတၲိ မရွိပါ။ သမိုင္းဝင္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြလည္း မရွိခဲ့ပါ။ မိမိ ငယ္စဥ္က ႏြားေက်ာင္းသား လုပ္ဖူးတယ္။ အသက္(၇)ႏွစ္က စၿပီး အသက္ (၁၁)ႏွစ္ အထိေပါ့။ ႏြားတစ္ေကာင္ကို စပါး (၅)တင္းရလို႕ စာေရးသူတို႕က ႏြားအေကာင္(၂၀)ေလာက္ ေက်ာင္းရင္ စပါးတင္း(၁၀၀)ကို မိဘအတြက္ ရွာေပးႏိုင္ပါတယ္။


အသက္ (၁၁)ႏွစ္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလုပ္ဖို႕ အိမ္ကို ကတိႏွစ္ခု ေပးခဲ့ရတယ္။ ပထမကတိမွာ ဥပုသ္ေန႕တိုင္း အကိုအတြက္ ႏြားေက်ာင္းေပးရမယ္။ ဒုတိယကတိမွာ ေႏြရာသီေရာက္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန summer break ယူၿပီး အိမ္ကို ကူရမယ္။ အဲဒီႁခြင္းခ်က္ (၂)ခုနဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မြန္စာ၊ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ာၤ သင္ေပးပါတယ္။

ႏြားေက်ာင္းသားဘဝဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္တယ္။ မြန္ျမတ္တဲ့ ဘဝတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားလုပ္ရင္ တိရစၧာန္မ်ားနဲ႕ လူသားတို႕ဆက္ဆံေရးကိုလည္း ထူေထာင္ႏိုင္ရပါ့မယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႕ ႏြားေတြၾကားမွာ ရွိတဲ့ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကို ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားပဲ သိႏိုင္ၾကပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ မရွိရင္ ႏြားကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေက်ာင္းႏိုင္ပါ။

ႏြားေက်ာင္းရင္ အေဖာ္ေကာင္္းရွိဖို႕လည္း လိုပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႔ အေဖာ္ေကာင္းကေတာ့ ဗုိလ္သာထူးပါ။ ဗုိလ္သာထူးဆိုတာ ေခြးတစ္ေကာင္ပါ။ ဗုိလ္သာထူးလို႕ အမည္တြင္ပုံမွာ ရြာထိပ္မွာ တံတားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေတာက ျပန္လာတဲ့ စာေရးသူတို႕မိသားစုနဲ႕အတူ ေခြးတစ္ေကာင္လည္း ပါလာပါတယ္။ တံတားမွာ ရွိေနတဲ့ ဗုိလ္သာတူးက ေခြးကို ခ်က္စားဖို႕ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ပါတယ္။

ေခြးေလးက ေသၿပီလို႕ တြက္ၿပီး မိသားစုဝင္တို႕က စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ အိမ္ကို ျပန္လာၾကပါတယ္။ ႏွစ္ညေျမာက္မွာ အိမ္ေအာက္မွာ ေခြးၿငီးသံၾကားလို႕ ဆင္းၾကည့္ရာ ေပါင္မွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာနဲ႕ အိမ္ကို အေရာက္ျပန္လာတဲ့ ေခြးေလးကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ေခြးကို ရိုးရာနည္းနဲ႕ အေကာင္ဆုံး ကုေပးခဲ့ေပမဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အသက္ျပင္းတဲ့ အိမ္ကေခြးကို သူ႕ကို ပစ္ခဲ့တဲ့ စစ္သားအမည္ကိုပဲ (ဗုိလ္သာထူး)လို႕ ေပးလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဗုိလ္သာထူးဟာ အင္မတန္မွ လိမၼာေရးျခားရွိပါတယ္။ မိမိငယ္စဥ္က ေျခ(၃)ေခ်ာင္းပိုင္ရွင္ ဗုိလ္သာထူးနဲ႕ အေျပးၿပဳိင္ေလ့ ရွိပါတယ္။ တစ္...ႏွစ္...သုံး ေရတြက္လို႕ ျပည့္မွ တာထြက္ရမွန္းလည္း ဗုိလ္သာထူးက သိပါတယ္။ ၿပဳိင္တိုင္းလည္း ဗုိလ္သာထူးကို ႐ႈံးေလ့ရွိပါတယ္။

ႏြားေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဗုိလ္သာထူးဟာ မိမိအတြက္ အားကိုးရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏြားကို လႊတ္တဲ့အခ်ိန္၊ စုတဲ့အခ်ိန္၊ ရွာတဲ့အခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ပို႕တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ဗုိလ္သာထူးကို အားကိုးလို႕ ရတယ္။ ႏြားေတြကလည္း ဗိုလ္သာထူးဆိုတာ မိမိလက္ေထာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကပုံေပၚပါတယ္။ ဗုိလ္သာထူးဟာ အႏၲရာယ္က်ေရာက္တဲ့အခ်ိ္န္မွာလည္္း တာဝန္ေက်ပါတယ္။ မိမိကို ဘယ္ေတာ့မွ စြန္႕ခြာသြားေလ့မရွိပါ။ မုိးႀကီးသည္းထန္လို႕ ေခ်ာင္းက်ေရ ႀကီးတဲ့အခါ၊ ေႁမြ၊ ေတာဝက္ အစရွိသည့္ ေတာရဲတိရစၧာန္မ်ားနဲ႕ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ၊ ေတာနက္ထဲေရာက္လို႕ လမ္းမွားတဲ့အခါမွာလည္း အလြန္အားကိုးရပါတယ္။

ဒီပုံကို လရိပ္ငယ္ဆီမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီပုံကို ျမင္လို႕ ဗုိလ္သာထူးကို သတိရမိတယ္။ ထမင္းအတူ စားခဲ့ၾကတာကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိတယ္။ မိမိက ရွင္သာမေဏဝတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေသသြားတဲ့ ဗုိလ္သာထူးကို ေကာင္းေကာင္းႁမႈပ္ႏွံခဲ့သလား မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဗုိလ္သာထူးနဲ႕အတူ အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို ျပန္ရခ်င္မိတယ္။ ျပန္မ်ားရႏိုင္ရင္ အဲဒီႏြားေက်ာင္းသားဘဝကိုပဲ ျပန္ရခ်င္တယ္လို႕ ေျပာရင္ လြန္မ်ားလြန္ေလမလားပဲ။ ဗုိလ္သာထူး ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။