ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရိုင္းမရိုင္း
|
8:42 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
(၁၉၄၆)ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၄) ရက္ တြင္ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ထုတ္ေ၀သည့္ တာရာ မဂၢဇင္း အမွတ္(၁) ထြက္လာသည္။ မဂၢဇင္း အသြင္အျပင္ ႏွင့္တကြ အေတြးအေရး တုိ႔၏ စာေပသစ္ လကၡဏာ ေၾကာင့္ တစ္စုံတစ္ရာ ထူးျခားမႈကုိ သတိျပဳ မိၾကရသည္။
အထူးျခားဆုံးမွာ““လူကုိေလ့လာျခင္း” က႑ ဖြင့္၍ “ေအာင္ဆန္း သုိ႔မဟုတ္ အ႐ုိင္း” ျဖင့္ ပြဲဦး ထြက္လုိက္သည့္ အတြက္ ကန္ေရျပင္တြင္ ခဲႀကီး တစ္လုံး က်သည့္အလား လႈိင္းဂယက္မ်ား ထသြား ေစျခင္း ျဖစ္သည္။
တစ္တုိင္း တစ္ျပည္လုံးက ေလးစားၾကည္ညိဳ အခ်စ္ပုိေနသည့္ ျပည္သူ႔ အသည္းေက်ာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိမွ ေစာ္ကား ေမာ္ကား “အ႐ုိင္း” ဆုိရသလား ဟု မခံမရပ္ႏုိင္ သူေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေကာင္းျမင္ သမား ဆရာ ေမာင္ထင္က “ေအာင္ဆန္းကုိ အႏုပညာ လုိက္စားသူ မ်က္စိ ႏွင့္ ၾကည့္ထားပုံ မွာ ႀကိဳက္၏။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္လဲ သူ႔ကုိ ႏွက္ေပးပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဗမာေတြမွာ အထင္ႀကီး ေရာဂါ ကပ္ခဲ့သည္မွာ (၆၁) ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ယခုလုိ Detached ျဖစ္ေနေသာ အျမင္ႏွင့္ ၾကည့္ႏုိင္ပုံ ကုိ သေဘာက်သည္” ဟု အားေပးထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
ကာယကံရွင္ အစြပ္စြဲခံ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ကုိယ္တုိင္ ကေကာ ဘယ္လုိ တုံ႔ျပန္သနည္း။ စိတ္တုိတတ္သူ ပီပီ ႐ွဴး႐ွဴးဒုိင္းဒုိင္း ေပါက္ကြဲ ခဲ့ေလသလား။ ဒါကုိ အမ်ားကပင္ သိခ်င္ ေနၾကေပလိမ့္မည္၊၊ စိတ္ခ် သိရပါမည္။ ဤေနရာ၌ အတိတ္ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကုိ ဦးစြာ တူးေဖာ္ျပလုိသည္။ တကၠသုိလ္သမဂၢတြင္ သပိတ္ေမွာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ပြဲတစ္ခု က်င္းပစဥ္ ဥကၠ႒ေဟာင္း မစၥတာရွာရွစ္အား စစ္ကုိင္းေဆာင္မွ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက ျပင္းထန္သည့္ စကားလုံး မ်ားျဖင့္ ေ၀ဖန္ တုိက္ခုိက္ ေျပာၾကားေလရာ ကိုေအာင္ဆန္းက (မစၥတာရာရွစ္) အတြက္ ေဒါပြၿပီး ထုိသူအား ႀကိမ္းေမာင္း ႐ုံမွ်မက “ရဲရင္ထြက္” ဟု ခ်ဲလင့္ လုပ္ကာ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေရွ႕တုိး သြားသျဖင့္ ေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ၀ုိင္းဆြဲ ၾကရဖူးေလ၏။ ယခု သူ႔အလွည့္ ေရာက္ေလၿပီ။
ဒဂုန္တာရာ (ကုိေဌးၿမိဳင္) ေရးထားပုံ ကုိ ၾကည့္ပါ။ “သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္း မရွိ။ အလွအပကုိ သူမမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ႐ုိင္းသည္။ ဆက္ဆ ေပါင္းသင္းေရး တြင္ ရွိေသာ ဧည့္၀တ္ ထုံးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္ တုိ႔ကုိ သူသည္ လုံး၀ ဂ႐ုမစုိက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္ မ်ားကုိ မလုိက္စား။ သူ႔ကုိယ္သူ အတင္း ယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂုိ အတုိင္း ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႔တြင္ ႏုိင္ငံေရး ၀ိဉာာဥ္ကား ျပင္းထန္ လွေခ်၏။ သူသည္ ႏုိင္ငံေရး တစ္ခုတည္း ကိုသာ လုပ္ေသာ လူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ ႐ုိင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခု တည္းေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္း ကုိသာ မဲ၍ လုပ္ေသာ ႏုိင္ငံေရး သတၱ၀ါ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ” စသည္ျဖင့္…။
ေဖာ္ျပပါ အ႐ုိင္း ဟု စြပ္စြဲ ထားေသာ “လူကုိ ေလ့လာျခင္း” ေဆာင္းပါး ဖတ္အၿပီးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ေျပာပုံမွာ “ေဌးၿမိဳင္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိ အ႐ုိင္းလုိ႔ ေရးတယ္။ ကုိယ္ ဒီေလာက္လဲ မ႐ုိင္းေသး ပါဘူးကြာ” တဲ့။ ေဒါသသံ၊ မာနသံမပါ။ သူ႔ေလသံ အရ အေပါင္းအသင္းတစ္ေယာက္၏ အဆုိးျမင္ျခင္း အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိ႐ုံမွ လြဲၿပီး တုန္လႈပ္ဟန္ မတူေပ။
ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘက္ မွ ေရွ႕ေနလုိက္သူ တစ္ဦး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေပၚေပါက္လာသည္။ ဆရာ ေမာင္ထင္ ပင္ ျဖစ္၏။ ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ပထမပုိင္း) တြင္ ဆရာ ေမာင္ထင္က- “သူသည္ အေျခခံ သေဘာအားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ သမား ျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္းကုိ ႏုိင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အျဖစ္ျဖင့္ ပက္ပင္းပါ ေတြ႕လုိက္ရသူမ်ား အဖုိ႔ သူသည္ အ႐ုိင္း ပကတိ ႏွင့္ တူေကာင္း တူေပလိမ့္မည္၊၊ ဥပမာ- ဒဂုန္တာရာ ၏ ေအာင္ဆန္း အ႐ုိင္း သံခိပ္ကုိ ၾကည့္။ ႐ုိင္းသည္ မွာ မွန္ေပလိမ့္မည္။ တုိက္ျခင္း ခုိက္ျခင္း သည္ အ႐ုိင္း ဘ၀၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္၏။ မလြတ္လပ္ေသးေသာ ဘ၀၌ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ တုိက္ရ ခုိက္ရ ဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ တုိက္ခုိက္ေနေသာ အခုိက္အတန္႔၌ ကၽြန္ေတာ့္အား “လူယဥ္ေက်း”ဟု ေထာမနာ ျပဳလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆဲသည္ထက္ နာမည္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေအာင္ဆန္း တုိက္ပြဲ၀င္ေနစဥ္ သူ႔အား “လူယဥ္ေက်း” ဟု ကၽြႏု္ပ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚလွ်င္ သူလည္း ေဒါေဖာင္းမည္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ ပင္ကုိယ္ ပဋိသေႏၶစိတ္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လွ်င္ အႏုပညာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္လုိေသာ စိတ္ကူးယဥ္သမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိၾကရ ေပလိမ့္မည္” ဟု ေရးသား ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဆရာ ေမာင္ထင္ ေျပာသလုိ အႏုပညာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္လုိဟန္ အျပဳအမူ သာဓကမ်ား ရံဖန္ရံခါ သူ႔၌ ေတြ႕ရ၏။ “ေလွကေလးကုိ ေလွာ္မည္” သီခ်င္းကုိ ႀကိဳက္သျဖင့္ စိတ္လုိလက္ရ ရွိသည့္အခါ ဆုိညည္းတတ္ေၾကာင္း သိသူ အေတာ္မ်ားသည္။ ယခု ေဖာ္ျပလိုသည္မွာ ဘီအုိင္ေအေခတ္၌ သမဂၢ ဥကၠ႒ ကုိလွေမာင္၏ လက္ထပ္ပြဲ ေရႊေတာင္ၾကား တြင္ က်င္းပခဲ့စဥ္က အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထပ္ပြဲ ၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ စႏၵရားဆရာ တစ္ဦးက မိတ္ေဆြမ်ားအား ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ ရွိ၏။ ထုိအခုိက္ ကုိေအာင္ဆန္း သည္ စႏၵရားဆရာကုိ ရပ္ေစကာ လူၾကား ထဲမွ ကုိေဌးၿမိဳင္အား ဆြဲေခၚၿပီး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဇြတ္တီးခုိင္းသည္ ဆုိ၏။ သီခ်င္းမွာ “ကဥၥန” သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ ကုိေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရားကုိ လက္ေထာက္လ်က္ မရတရ ျဖင့္ လုိက္ဆုိ ေနေလသည္။ သီခ်င္းဆုံးလွ်င္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တီးခုိင္း ျပန္ေလ၏။
ဂ်ပန္ေခတ္ ကပင္ ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အသည္းအသန္ ဖ်ားေန သျဖင့္ တပည့္ စစ္ဗုိလ္ မ်ားက ဆရာ၀န္ႀကီး ဦးဘသန္းအား လာေခၚရာ ဆရာႀကီး ႏွင့္ ဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္တုိ႔ လုိက္သြားၿပီး စမ္းသပ္ ၾကည့္သည့္ အခါ အပူရွိန္ (၁၀၃) အထိ ရွိေနသည္။ လုိအပ္သည္မ်ား ေဆာင္ရြက္ ေပးကာ ေဆး႐ုံသုိ႔ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အနားတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္႐ႈရန္ အတြက္ ဆရာမ မတင္ေထြးအား အထူး သူနာျပဳ အျဖစ္ ဆရာႀကီးက ေစလႊတ္ လုိက္သည္။ ( ၀ါရင့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ၾကည္အား ဘာေၾကာင့္ မလႊတ္သည္ မသိပါ။ ) ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာမ မတင္ေထြးသည္ ငယ္ရြယ္သူ ျဖစ္၍ မ်က္ႏွာထား တည္လြန္းသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား ျပဳစုေပးရန္ မရဲမ၀ံ့ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ညေန ေဆး႐ုံသုိ႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား ေဆး႐ုံ တင္ၿပီး ကုသတာက ပုိေကာင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလရာ ဆရာႀကီး ဦးဘသန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအား ဘီအုိင္ေအ ေဆး႐ုံႀကီးသုိ႔ တင္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ စိတ္တုိတတ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အား စိတ္ရွည္ရွည္ ထားၿပီး မိခင္စိတ္ျဖင့္ ဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္က တာ၀န္ယူ ျပဳစု ေပးသည့္ အတြက္ မၾကာမီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာ နာလန္ထ လာေလသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္ ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးလာသည္။ တစ္ေန႔ ညဥ့္ဦးယံ ကာလ လကေလး သာေနခ်ိန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗုိလ္စႀကၤာႏွင့္ အတူ ေရာက္လာၿပီး ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြအား “တေယာေလး ယူၿပီး လုိက္ခဲ့စမ္းဗ်ာ။ ဟုိဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္ တုိ႔ဆီ အလည္ သြားရေအာင္” ေျပာၿပီး ေခၚသျဖင့္ လုိက္သြား ရသည္။
ေဆး႐ုံႀကီး အေပၚဆုံးထပ္ရွိ ဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္တုိ႔အခန္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က““ဆရာမဧည့္သည္လာတယ္””ဟု အသံျပဳလုိက္၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အသံၾကား သျဖင့္ ေဒၚခင္ႀကီး ႏွင့္ ဆရာမ မတင္ေထြးတုိ႔က အိပ္ခန္းထဲ ၀င္သြားၾကၿပီး ေဒၚခင္ၾကည္က “ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ အလည္ လာၾကသလား။ ထုိင္ၾကပါ။ ဧည့္ခန္းထဲက အုိက္တယ္။ ၀ရန္တာ ထြက္ၾကရေအာင္” ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ စားပြဲတစ္လုံး ဆြဲထုတ္ၿပီး ေနရာခ်ထား ေပးလုိက္သည္။ ေလးဦးသား ထုိင္မိၾကလွ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က “ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ ခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆရာမ တုိ႔လုိ ၾကင္နာယုယ ျပဳစုျခင္းကုိ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရ ဖူးပါဘူး။ ဒီေဆး႐ုံ ေရာက္မွ အခုလုိ ျပဳစုယုယတဲ့ ဆရာမတုိ႔နဲ႔ ေတြေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ႕ ၾကည္ႏူး မိတယ္ဗ်ာ။ ကုိင္း ဆရာမ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆုိစမ္းပါ။ ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြက တေယာ ကုိင္ဗ်ာ” ဟု ကရားေရသြန္ ေျပာပါေလသည္။ “အုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကလည္း ရွက္စရာႀကီး၊ ဘယ္ဆုိတတ္ ပါ့မလဲ” “ဆုိသာ ဆုိပါ။ ရွက္စရာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်ည္းပဲ ရွိတာပါ” ဤတြင္ ဗုိလ္စႀကၤာက ၾကား၀င္၍ “ခင္ဗ်ား၊ စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ ဆုိတတ္သားပဲ” ဟု ေထာက္လုိက္ရာ ထုိအခ်ိန္က ႀကီးက်ယ္ ထင္ရွားသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ႏွစ္ဦးတုိ႔၏ ခုိင္းေစမႈကုိ မလြန္ဆန္ ႏုိင္ရွာေတာ့ေပ။ သီခ်င္းမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေမရွင္ ဆုိခဲ့ေသာ “မယ္ခုေမွ်ာ္” ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ၾကည္၏ အသံမွာ သာယာ ခ်ဳိေအးစြာ ထြက္ေပၚလာရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ နားထဲသုိ႔ ၾကည္ႏူးစြာ စိမ့္၀င္သြားပုံ ရသည္။ “သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ တစ္ေခါက္ ထပ္ဆုိျပပါဦး” အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားအရ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း သည္ ခံစားတတ္သည့္ နားရွိသူ၊ သေႏၶပါ အႏုပညာ သမား ျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္ႏုိင္ရာ၏။
လ အနည္းငယ္ ၾကာေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေဒၚခင္ၾကည္တုိ႔ လက္ထပ္ ၾကေပေတာ့မည္။ ဆရာ၀န္ႀကီး ဦးဘသန္း အေနျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္ကုိ ဆုံး႐ႈံးရမွာ ႏွေျမာ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြအား“ဆရာတုိ႔ တစ္ေတြေတာ့ ခုအခ်ိန္မွာ ေဆး႐ုံႀကီးအတြက္ အင္မတန္ လုိအပ္ေနတဲ့ ဆရာမ ေကာင္း တစ္ေယာက္ ဆုံး႐ႈံးရ ဦးေတာ့မယ္။ ရွင္နည္း ရတဲ့အထဲ အဂၢ လူထြက္ ျပန္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ တစ္သက္တာ ေနာင္ေရးမုိ႔ ဆရာတုိ႔ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့” ဟု ေျပာပါသည္။ ဆရာႀကီးမွာ ဆရာမေကာင္း တစ္ဦး လက္လႊတ္ ရေတာ့မည္ ျဖစ္၍ မ်က္ႏွာ မေကာင္း လွဘဲ က်န္ရစ္ရွာသည္။ မဂၤလာ အခမ္းအနား ကုိ ေဆး႐ုံႀကီး အေရွ႕ေျမာက္ အစြန္ဆုံးရွိ အခန္းက်ယ္ႀကီး ထဲတြင္ အက်အန ျပင္ဆင္ထားေလသည္။ ေဒါက္တာ ျမင့္ေဆြ၏ အဆုိအရ ယေန႔ေခတ္ စထရင္း ဟုိတယ္၌ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲ အတြက္ ခင္းက်င္းထားပုံ ႏွင့္ပင္ အသြင္သဏၭာန္ တူေနေယာင္ တကား။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ၾကည္ တုိ႔အတြက္ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ ဆုိဖာႀကီး တစ္လုံး ခင္းထားၿပီး စင္ျမင့္၏ ေရွ႕နားတြင္ စစ္ဗုိလ္ႀကီးမ်ား၊ ထင္ရွားေသာ ႏုိင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတြက္ သီးသန္႔ ေနရာခ် ထားေလသည္။ အလယ္ပုိင္း ႏွင့္ အေနာက္ပုိင္းမွာ ေဆး႐ုံ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ျပင္ပမွ မိတ္ေဆြ သဂၤဟမ်ား အတြက္ ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔မွာ ေဆး႐ုံ ၀န္ထမ္း အလုပ္သမားမ်ား အဖုိ႔ အေပ်ာ္အရႊင္ဆုံး ေန႔တစ္ေန႔ မဟုတ္ပါလား။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ထုိင္မည့္ စင္ျမင့္ေပၚ၌ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ေျပာင္လက္ ေနသည့္ စႏၵရား တစ္လုံးႏွင့္ ခန္းမႀကီး၏ အေနာက္ဘက္ နံရံ၌လည္း စႏၵရား တစ္လံုး ျပင္ဆင္ ထားေသးသည္။ ဆရာႀကီး ဦးဘသန္း၏ အစီအမံ ျဖစ္ေပမည္။
မဂၤလာ ပြဲလာ ပရိသတ္မ်ား ေနရာယူၾက ၿပီးခ်ိန္တြင္ ျပည္လွေဖ ႏွင့္ ေမရွင္ တုိ႔ သီဆုိထားသည့္ နာမည္ေက်ာ္ “သက္ေ၀” သီခ်င္းသံ ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ထြက္ေပၚ လာသည္။ သီဆုိသူကား အျခားမဟုတ္။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဘသန္း ကုိယ္တုိင္ပင္ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းဆုံးေသာ္ လက္ခုပ္ ၾသဘာသံမ်ား ခန္းမႀကီး တြင္ ညံသြားေတာ့သည္။ ခန္းမ ျပင္ပသုိ႔တုိင္ လွ်ံထြက္ လာသည့္ သီခ်င္းသံ ႏွင့္ ၾသဘာသံမ်ား ရပ္စဲ သြားခ်ိန္ အခုိက္အတန္႔ မွာပဲ ခမ္းနားလွသည့္ စစ္၀တ္စံုကုိ ၀တ္လ်က္ ဂ်ပန္ စစ္ဦးထုပ္ ကုိ ေဆာင္းထားသည့္ သတုိ႔သား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း သည္ သတုိ႔သမီး မခင္ၾကည္ ႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ လူပ်ဳိရံ၊ အပ်ဳိရံမ်ား ၿခံရံလ်က္ ခန္းမ အ၀တြင္ ေပၚလာပါေလၿပီ။ ထုိအခါ ဧည့္ပရိသတ္မ်ား အားလုံး ၿပိဳင္တူ ထၾကၿပီး သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး တုိ႔အား ႀကိဳဆုိ ဂါရ၀ျပဳ ၾကပါသည္။ အခန္း၀တြင္ ရပ္လာသည့္ သတုိ႔သား ႏွင့္ သတုိ႔သမီး တုိ႔ ခန္းမထဲသုိ႔ ေျခလွမ္း မ၀င္မီ ေဆး႐ုံမွ ကိုေက်ာ့ေမာင္ ႏွင့္ အျခား တစ္ဦးက ေရွ႕မွ ဆီးတဲ့ၿပီး ( ကာလသား တုိ႔၏ အေပ်ာ္သေဘာ၊ အစဥ္အလာ သေဘာ) ေရႊႀကိဳးျဖင့္ တားၾကေလရာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ အတြင္း သူ၏ ညာလက္ျဖင့္ ေရႊႀကိဳးကုိ ေဆာင့္ဆြဲကာ ေဘးသုိ႔ လႊင့္ပစ္ လုိက္ေလသည္။ ( အ႐ုိင္းပုဒ္မ တပ္လုိသူတုိ႔ အဖုိ႔ ဒါကုိလည္း ခ်က္ေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္ယူ ေပလိမ့္မည္။)
အျဖစ္အပ်က္မွာ လ်င္ျမန္လြန္းသည့္ အတြက္ အားလုံး ၾကက္ေသေသကာ၊ အံ့အားသင့္ ေနမိၾကေသာ္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကမူ ဘာမွ် မျဖစ္သလုိပင္ သတုိ႔သမီး၏ လက္ကို ဆြဲၿပီး တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဣေျႏၵရရ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ စင္ျမင့္ဆီသုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လ်က္ ေနရာယူ လုိက္ေလေတာ့သည္။ ထုိစဥ္ ကစ္တီ ဘသန္း (ခ) ေဒၚခင္ေမသန္း က စႏၵရား၊ သူ႔ဖခင္ ဆရာႀကီး ဦးဘသန္းက အဆုိျဖင့္ “သက္ေ၀”သီခ်င္း ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ သီဆုိ ေဖ်ာ္ေျဖၾက ျပန္ေလသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာ တည္ၿငိမ္ စြာျဖင့္ ေရွ႕သုိ႔သာ အာ႐ုံစုိက္ၿပီး ၾကည့္ေန၏။ ေဒၚခင္ၾကည္ မွာလည္း ေငးေမာ ေတြးေတာ ေနဟန္ ျဖင့္ တည္ၾကည္စြာ ၿငိမ္သက္ ေန၏။ တကယ့္ ေပ်ာ္ရမည့္ အခ်ိန္တြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ အေပ်ာ္အရႊင္ေတြ ခန္းေျခာက္ သလုိ ျဖစ္ေနပါသနည္း။ တပည့္မ၏ မဂၤလာေဆာင္ တြင္ “သက္ေ၀” သီခ်င္းျဖင့္ အားရပါးရ ကုိယ္တုိင္ သီဆုိ ခ်ီးျမႇင့္ ေပးေနသည့္ ဆရာႀကီး၏ မ်က္ႏွာ မွာလည္း အဘယ့္ေၾကာင့္ မသာမယာ ရွိေနရ ေလသနည္း။ အျခား သူမ်ားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ “သက္ေ၀” ကုိ တန္းျမင္မိသည္။ အကယ္၍“ခ်စ္သမွ်ကုိ ပတ္ပ်ဳိးျဖင့္” သီဆုိေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ ေသာ္ ေရႊႀကိဳးတားသူ မ်ားႏွင့္ ပရိသတ္မ်ားလည္း ေပ်ာ္ၾကရ။ သတုိ႔သမီး သတုိ႔သား တုိ႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားလည္း ရႊင္ပ်ပ် ရွိေနၾကလိမ့္မည္ ထင္သည္။
တစ္ခုထပ္၍ ေျပာလုိသည္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကား တုိင္းျပည္ အတြက္ တာ၀န္ ႏွင့္ ၀တၱရားအရ တုိက္ခုိက္ေရး သမား ျဖစ္ေနရေသာ္လည္း ႏွလုံးသားျဖင့္ ခံစားတတ္သူ၊ စိတ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ “လူအ” တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ မအ သ ျဖင့္လည္း “လြတ္လပ္ေရး” ကုိ အရ ေဆာင္ၾကဥ္း ေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကုိ သတိျပဳ မိၾကေစလုိပါသည္။ ဆက္လက္၍ သက္ေ၀ သီခ်င္းကုိ အျပည့္အစုံ ေဖာ္ျပေပး လုိက္ပါသည္။
သက္ေ၀ ေတးေရး – ၿမိဳ႕မၿငိမ္း သီဆုိ-
ျပည္လွေဖ၊ ေမရွင္
ျပည္လွေဖ- (သစၥာမ႑ိဳင္ ၿမဲခုိင္ခဲ့ေပ … ေမတၱာမုိးေတြ သြန္းၿဖိဳး ရြာေစ အသည္းမွာ စြဲမက္ အသက္ကုိ ပုံတယ္ေလ)၂ တစ္ကုိယ္လုံး သိမ္းက်ဳံး လုိရာသုံး သက္ေ၀ အၿပံဳးမပ်က္ စိတ္လက္ ရွည္ရွည္ အခ်စ္ အတြက္ျဖင့္ အသက္ပင္ ေသေသ အေသြး ကုိယူ အသားကုိ လွဴလွဴ စိတ္တူတယ္ ရယ္ရယ္ ၿပံဳးၿပံဳး မဒီၵေဒ၀ီ ေ၀ႆန္ ထုံးလုိ ႏွလုံးျပဳကာ ၾကည္ျဖဴ မွာေတြ သက္ေ၀ အလုိက် ဆုိသမွ် ကုိယ္ေရာ စိတ္ပါ လုိက္ေလ်ာ ရပါမယ္ ေလ။
သံၿပိဳင္- (ဓူ၀ံၾကယ္ ေျမမွာ ခေႂကြ ေကာင္းကင္မွာ ေနလေတြ ကြယ္ေစ ျမျမင့္မုိရ္ ၿပိဳအက္ကာေၾက ေသြကြက္မယ္ စိတ္၀ယ္မေထြ)၂ ခ်စ္တဲ့သူ အမူတုံး ေလးက တိမ္စင္လႏွယ္ အလွႂကြယ္ရွာေပ ၾကာၾကာေလ မ႐ုိးတဲ့အျပင္ ဆတပုိး တုိးမယ့္ အခ်စ္ေတြ ကမၻာေျမ အသေခ်ၤ လဲေတာင္ မကြဲေအာင္ ေတာင္းဆုကုိ ေခၽြသက္ေ၀ ခ်စ္မက္ မေျပတယ္ေလ။
ေမရွင္ – ခုိင္းေတာ့ သက္ေ၀ အခ်စ္ စမ္းခ်င္စမ္း မစမ္းခ်င္ေန။ ထူးတဲ့ ခင္မင္တာေတြ … အသက္ကုိ စြန္႔ရေတာင္ပင္ မၿငိဳျငင္ဘူး အသင့္လုိရာေစ။
Credited to Zayya May 28, 2011
ျပည္လွေဖ – မခုိင္းရက္ဘူးကြယ္။ ဒီကုိယ့္ လည္ဆြဲ ပုလဲသြယ္ေရ ေရွ႕က ေမာင္သာအစဥ္ ေန အသက္ နဲ႔ ထပ္တူ ၾကင္မေလ ရင္ကုိ ခြဲလုိ႔ အသည္းကင္ပါေစ ခ်စ္သက္ေ၀ ႏွမ စိတ္တုိင္းက်က် ေပ်ာ္သလုိေန လွသထက္လွ မယ္ဆုိရင္ ေဆးဖက္၀င္ ပါလားလုိ႔ ေမာင့္ အသားေတြ ေမာင့္ အေသြးေတြ ေမာင့္ အသည္းေတြ ေမာင့္ ႏွလုံးေတြ အသုံးျပဳပါေလ ၾကည္ျဖဴပါတယ္ လုိရာကိုယူေစ။
(သံၿပိဳင္ျပန္ေကာက္)
လူေမာ္ဟန္
စာကိုး၊ ရုပ္ပံုလႊာ၊ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္၊ မွတ္မိေသးတယ္ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆးရံုၾကီးဝယ္
0 comments:
Post a Comment