ျမသန္းတင့္နွင့္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုျခင္း

Yebaw Aung

နိဒါန္း

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေရးစရာ အေၾကြးေတြ မ်ားလွတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၊ စာေပနယ္ပယ္၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္ က (ေရးေလာက္တဲ့) ပုဂၢဳိလ္တခ်ဳိ႕နဲ႕ နီးနီးစပ္စပ္ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥတခ်ဳိ႕နဲ႕ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့တယ္။ ႀကဳံၾကဳိက္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဆိုပါေတာ့ …၊ ရန္ကုန္မွာ ယူဂီ်လာလုပ္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း အဖမ္းခံရစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ေဘးမွာ ရိွတယ္။

• ကိုကိုးကြ်န္း ရက္ ၄၀ အစာငတ္ခံတိုက္ပဲြ ပထမအသုတ္ကေနၿပီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္တို႕နဲ႕ လက္တဲြ တိုက္ပဲြ၀င္ ခဲ့ဖူးတယ္။

• ၅၃ ရက္ အစာငတ္ခံတိုက္ပဲြမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ ၈ ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာ က်ဆံုးၿပီး ျပည္သူ႕ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။
• ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ကြယ္လြန္စဥ္ (လူရွင္းရွင္း ညေနေစာင္းအခိ်န္) သူ႕အေလာင္းစင္ ေျခရင္းမွာ သူ႕တူ လူထုကိုစိန္၀င္း နဲ႕ ထိုင္ၿပီး လူမႈေရး၊ နိုင္ငံေရးကိစၥေတြ အခိ်န္အတန္ၾကာ ေဆြးေႏြးေနခဲ့ဖူးတယ္။
• အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသေရာက္ေတာ့လည္း ၁၃၀၀ ျပည့္ မိ်ဳးဆက္ သမိုင္း၀င္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၄၈ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္ေအာက္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
• ဥကၠဌအပါအ၀င္ သူတို႕ရဲ႕လံုၿခံဳေရးအတြက္ အလ်ဥ္းသင့္သလို အလုပ္လုပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။
• ၈၅ ကြန္ဂရက္ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တဦးစီအေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္ေတြ အေၾကာင္းေရးမယ္ဆို ေရးပါေလ့။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ေမ်ာပါေနမိတယ္။ တို႕ထားမွတ္ထားတာေလးေတြေတာ့ ရိွပါရဲ႕။ ဦးျမသန္း(တင့္) အေၾကာင္းလည္း အလားတူပဲ။ ေရးျခစ္ထားတဲ့ တပိုင္းတစ စာရြက္ ၂ ရြက္ထဲက တရြက္ျပန္ေတြ႕လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ -

ခုတေလာ သူ႕စာအုပ္ေဟာင္းေတြ - သူ႕အေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြ မနည္းမေနာ ရိွခဲ့တယ္။ သူနဲ႕လက္တဲြတိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ေရးတယ္၊ သူ႕စာေတြဖတ္ၿပီး ေရးတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြလည္း ရိွတယ္။

တိုင္းျပည္အေပၚ သူ ေက်းဇူးျပဳခဲ့တဲ့ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈလက္ရာေတြက မ်ားလြန္းလွေတာ့ ေနာင္လည္း ဆက္ ေရးၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။
အသက္ကိုရင္းၿပီး ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လက္တဲြတိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာင္လည္းဆက္ဆံေရး မျပတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ သူမ်ားေတြ မေရးျဖစ္ဘဲ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ (က်န္ေကာင္းက်န္ရာ) သတိတရေလးေတြ ေရးခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ မေရးအားႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေဆာင္းပါးတခိ်ဳ႕မွာေတာ့ တႏြယ္ငင္တစင္ပါ -တို႕တိတို႕တိ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ တပိုင္းတစ ရုပ္ပံုလႊာေလးေတြေတာ့ ရိွခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ သူဆံုးပါးခဲ့တာပဲ ၁၃ နွစ္ျပည့္ဖို႕ ရက္ပိုင္းသာ လိုေတာ့တယ္။ ဘယ္အခိ်န္ လက္စ သတ္နိုင္မယ္ မသိေပမယ့္ မွတ္တမ္း သေဘာက်န္က်န္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးလိုက္ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ေထာင္က လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ရန္ကုန္ကို ေဆးကုသြားခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ကိုေက်ာ္လိႈင္(ရခိုင္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ ေရး ေခါင္းေဆာင္။ ေနာင္ သံအမတ္ႀကီး ဦးညိဳထြန္းသား) ကၽြန္းျပန္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္တဲ့ ကိုဉာဏ္၀င္း(ရကသ) ညီ ကိုတင္ ေမာင္၀င္း၊ ရဲေဘာ္ကိုေအာင္ေဘာ္၊ ဦးျမသန္းတို႕နဲ႕ ဟိုအိမ္က ဖိတ္ေကၽြးတာလိုက္စားလိုက္၊ ဒီအိမ္က ဖိတ္ေကၽြးတာ လိုက္စားလိုက္နဲ႕ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုညြန္႕ေခါင္(N K ) ကေတာ့ ကၽြန္းအထိမ္းအမွတ္ (ယမံုနာ ဆိုင္) မွာ ပင္လယ္စာနဲ႕ ေကၽြးပါတယ္၊ ဦးျမသန္းကလည္း ကၽြန္းသတိတရ သူ႕အိမ္မွာ အုန္းထမင္းခ်က္ေကၽြး ဧည့္ခံလိုက္ပါတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ (ျပည္ပ) စာေစာင္တခုမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခုဆက္ေရးပါဦးမယ္ -

“စဥ့္အိုးႀကီးေတြ ေမွာက္ထားတဲ့အိမ္”
အခိ်န္က ေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ် - လူတေယာက္ အထုပ္ကေလးေတြဆဲြလို႕ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ေအာင္မဂၤလာလမ္းမကေန ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရိွရာ လမ္းၾကားထဲ ဆင္းခ်လာတယ္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ အိမ္ေတြဘက္လွည့္ၿပီး ပါးစပ္ကေၾကြးေၾကာ္သံတခု တိုင္လာတယ္။

“စဥ့္အိုးႀကီးေတြ ေမွာက္ထားတဲ့ ေဒၚသိန္းျမအိမ္ ဘယ္မွာလဲခင္ဗ်ာ”

အိမ္ေပၚ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က “တူေတာ့ တူပါတယ္”ဆိုၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူအသံကို သဲသဲကဲြကဲြ မၾကားနိုင္ေသး။ လမ္းထိပ္အိမ္တအိမ္က လက္ညွဳိးညႊန္လိုက္တာေတာ့ ရိုးတိုးရိပ္တိပ္ ျမင္ရတယ္။ ၂ အိမ္ေလာက္ ေက်ာ္လာၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံထပ္တိုင္ျပန္တယ္။ ေဘးအိမ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေသခ်ာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကမန္းကတမ္း လွမ္းအေျဖေပး လိုက္ရတယ္။

“ဒီအိမ္ပဲဗိ်ဳ႕”

အရင္တေခါက္ သူ႕ဇာတိ ပခုကၠဴဘက္က အျပန္ ဘူတာရံုကေန ဆိုက္ကားစီးလာၿပီး အိမ္မွာ တညအိပ္သြားဖူးတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚနာမည္နဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ကန္ေပါင္ေပၚ ေမွာက္ထားတဲ့ စဥ့္အိုး လြတ္ႀကီးေတြကို မွတ္သားထားဟန္ တူတယ္။ ရာသီကုန္ သရက္ခ်ဥ္ အိုးလြတ္မ်ားပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လူငွားေခၚ သရက္သီးလီွး၊ သရက္ခ်ဥ္သိပ္ပါတယ္။ ေရာင္းမေလာက္တဲ့အခါ ေဒြးေလးက မႏၱေလး-ေတာင္ၿမိဳ႕ဘက္တက္ၿပီး ေတာင္းေတြ၊ ျခင္းေတြနဲ႕ ေက်ာက္ ခ်ဥ္စိမ္ သရက္ခ်ဥ္ေတြ ၀ယ္လာ - အိမ္မွာ ဆားနဲ႕ေလာၿပီး၊ အိုးေတြထဲ သိပ္ထားတယ္။ နွစ္မ ၂ ေယာက္က လိုသေလာက္ ခူးၿပီး၊ ေဈးထဲက သူတို႕ကုန္စိမ္းဆိုင္မွာ တင္ေရာင္းပါတယ္။ တခိ်ဳ႕အလွဴအတန္းမ်ားက အိုးလိုက္၀ယ္တတ္ၾကတယ္။ အမ်ားကေတာ့ ၅၀ ပိႆာ၀င္ အိုးေတြပဲ။ သရက္ခ်ဥ္ရာသီကုန္လို႕ အိုးေတြအားသြားတဲ့အခါ အိမ္ေရွ႕လွည္းလမ္းေက်ာ္ၿပီး ကန္ေပါင္ေပၚ စီ ေမွာက္ထား ေလ့ရိွတယ္။
သူ႕ကို ထမင္းေကၽြးေမြးၿပီး အိမ္ေပၚတင္၊ ေရေနြးၾကမ္းတအိုး၊ လက္ဖက္သုတ္၊ ခ်င္းသုတ္၊ ထန္းလ်က္တပဲြ၊ တခါတရံ ေျမပဲေလွာ္၊ ပဲျမစ္ျပဳတ္တို႕နဲ႕ဧည့္ခံ၊ ည ၁၂ နာရီ ၁ ခ်က္အထိ စကားေျပာၾကတယ္။ အအိပ္ခိုင္းလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္။

“ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ဗ်ာ”တဲ့။

ေနာက္ေန႕ေ၀လီေ၀လင္းထ၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥလုပ္။ ပဲျပဳတ္-ငခိ်ပ္ေပါင္းစား၊ ေရေႏြးေသာက္ေစၿပီး၊ အိမ္ေရွ႕လမ္းက သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းတဲ့ျမင္းလွည္း တစီးကိုတားကာ တင္ေပးလိုက္ရတယ္။ ဒါက သူ႕ၿမိဳ႕ကို ျပန္တိုင္း (လို) ႀကံဳရတဲ့ ကိစၥ။ ရထားေစာေစာဆိုက္တဲ့ ေန႕ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္တယ္၊ ေမွာင္မွဆိုက္ရင္ ေၾကြးေၾကာ္သံတိုင္ ၀င္ေလ့ ရိွတယ္၊ ထြက္ခါနီး -
“အျပန္မွ ရက္တခိ်ဳ႕ ေနမယ္။ ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူေတြ ရိွေသးတယ္” တဲ့။

အျပန္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက နိုင္ငံေရးသမား၊ စာေပသမားတခိ်ဳ႕၊ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ မႏၱေလးတကၠသိုလ္တပ္ဦးေက်ာင္းသူ မျမင့္ျမင့္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လွ၀င္း(ျမင္းၿခံ)၊ ေမာင္လူမိွန္နဲ႕ စာေပ၀ါသနာအိုးေတြ။ အားသစ္က်ဴရွင္ဆရာ ေက်ာ္ ေဆြ၊ ဆရာခင္ေမာင္ေအးနဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေခတ္ မိ်ဳးဆက္ေတြပါ။
သူက လြတ္လပ္ေရးမတိုင္မီေခတ္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမိ်ဳးးဆက္၊ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ခဲ့သူ။ ဒိေနာက္ ျမင္းၿခံခရိုင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို စတင္ထူေထာင္ခဲ့သူေတြထဲက တေယာက္-ခရိုင္ေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သူ။

ဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္က နိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႕ အကြ်မ္းတ၀င္ ရိွတယ္။ အဲဒီအိမ္ေနရာေတြ - တခ်ဳိ႕ သူမွတ္မိေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ပ်က္မွာစိုးလို႕ သူ႕ဘာသာ သြားေလ့ရိွတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းညႊန္လိုက္ရံုပဲ။ တအိမ္ကတဆင့္ ေနာက္တအိမ္ လိုက္ပို႕နဲ႕၊ သူ အလုပ္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ အိမ္မွာ ထမင္းမစားတဲ့အနပ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ ညျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေန႕ခင္းက ေတြ႕လာတဲ့ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြအေၾကာင္း - တရံေရာအခါက ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ရိွေနတတ္တာကလား။
ခု ၁၆ နွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဆက္ေရးပါ့မယ္၊

သူေျပာျပတဲ့ သူ႕ဇာတ္လမ္းအခိ်ဳ႕ ။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ - လက္နက္လူသူ စုေဆာင္းၾကရတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက လူတန္းစားလမ္းစဥ္ ကိုင္စဲြတယ္ ဆိုေပမယ့္ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါၾကည့္ၿပီး နိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္ ခ်မွတ္တာျဖစ္တယ္။ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ ေမြးျမဴေပးၿပီး လူထုကို စညး္ရံုး ခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ အလုပ္သမားလယ္သမားေတြအျပင္ ရဟန္းသံဃာ၊ သူေဌးသူၾကြယ္၊ ၀န္ထမ္းေတြကအစ ဓားျပေတြအထိ ပါခဲ့တယ္၊ ဒါက တျပည္လံုးလကၡဏာေဆာင္ပါတယ္။ ဓားျပဂိုဏ္းဆိုတာက လူသူလက္နက္ စုစည္းမိၿပီးသား။

ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခားေလးေလာက္သာ ေ၀းကြာတဲ့ ရွင္မေတာင္ခင္ေမာင္ဂိုဏ္းဆိုတာ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀ကတည္းက ၾကားဖူး ေနတယ္။ နယ္ခ်င္းကေတာ့ မတူဘူး၊ သူတို႕က ပခုကၠဴ-ေရစႀကိဳအျခမ္း၊ ျမစ္အေနာက္ဘက္-
ဦးျမသန္းက သူ ဒီဂိုဏ္းကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းဖူးတယ္ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုး က်ယ္သြားခဲ့တယ္။ ျမစ္အေရွ႕ဘက္ ျခမ္းမွာလည္း ဒီလိုဂိုဏ္းေတြ ရိွတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရွင္မေတာင္ဂိုဏ္းေလာက္ မေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကဘူး၊ မႀကီးက်ယ္ခဲ့ၾကဘူး။
အေသးစိတ္ ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္နဲ႕ မေၾကာက္မရံြ႕ ဓားျပေတာထဲတိုးၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ကေလး ေဟာေျပာသိမ္းသြင္းသြားနိုင္တဲ့ မိမိေရွ႕က ကြန္ျမဴနစ္ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားေလးကို အားက်ေလးစားစိတ္နဲ႕ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။
(ေနာက္ အနွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရိွေတာ့ ဒီလိုဓားျပဂိုဏ္းႀကီးတဂိုဏ္းကို သိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႕ စကား စပ္မိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက BDA စစ္ဗိုလ္တေယာက္ - ဦးျမသန္းလိုပဲ ဓားျပေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၿပီး သိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးတယ္။ သူသိမ္းသြင္းပံုက “မင္းတို႕လည္း ဆင္းရဲလို႕ တိုက္စားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူထုအေပၚ ဗိုလ္က်လုယက္တာလုပ္လို႕ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ လက္နက္ေတြအပ္ၿပီး တို႕နဲ႕ပူးေပါင္းပါ။ ငါတို႕က တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္တာ။ မင္းတို႕က ကိုယ့္မိန္းမ ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ လုပ္တာ - မိုက္စရာရိွရင္ မင္းတို႕ထက္ ပိုမိုက္တယ္။ တိုက္ခ်င္ရင္ တိုက္ၾက-လို႕ (ခဲ်) ၿပီး သိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးတယ္ …တဲ့)၊

၂ ေယာက္စလံုးက ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ၂ ေယာက္စလံုး ပညာတတ္ေတြပဲ။ စပ္ၾကည့္ရင္ သူတို႕ခ်င္းက ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ေနေသးတယ္။ ဘာကြာသြားတာလဲ။ ဗီဇလား။ ဘ၀လား။ နည္းပရိယာယ္က်င့္သံုးပံုလား …ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိ။
(ကိုေအာင္ႀကီး ကလာပ္စည္း)
ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးလို႕ စာေမးပဲြေျဖ-တကၠသိုလ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုေအာင္ႀကီး (ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး) က တကၠသိုလ္မွာ နာမည္ႀကီး ေဘာလံုးသမား-က်ဴတာလုပ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၃ ေယာက္က သူ ေခါင္းေဆာင္ဖဲြ႕ထားတဲ့ cell မွာ ကလာပ္စည္း၀င္ ေတြပဲ၊ တေယာက္က ေနာင္မွာ စီးပြားေရးတက့သိုလ္မွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မဆလေခတ္၀န္ႀကီး။ ( ၂ ေယာက္ စလံုး နာမည္ ကြ်န္ေတာ္ ခုအထိ မွတ္မိ-ဒါေပမဲ့ သူတို႕ ႀကဳိက္မႀကိဳက္ မသိလို႕ မေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ပါ၊) ကြ်န္ေတာ္ မနက္ခင္း လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ ကိုေအာင္ႀကီးအေဖ ပဲခူးခရုိင္ အေရးပိုင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ပင္စင္စား အဘိုးႀကီးနဲ႕ တဲြ,တဲြေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေလွ်ာက္တယ္။ သူ႕သားကိုမေမ့ - “ဘယ္လိုၾကားသလဲ” ေမးေလ့ရိွတယ္။ တရုတ္ျပည္ေရာက္ သူ႕သားသတင္း အစအနေလးေတြ ႀကားမိတဲ့အခါ ေျပာျပပါတယ္၊
(မိန္းမ ၂ ေယာက္ခိုးေျပးသူ)
ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕မွာ အမို်းသမီး ၂ ေယာက္ ရိွတယ္ဗ်။ သူတို႕ရည္းစားေတြက ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ေတြနဲ႕ မႏၱေလးဘက္ ေရာက္ေနတယ္။ ဗိုလ္ေတြပဲ (နာမည္ေတြ ေျပာျပ၊ ေမ့ေနၿပီ)၊ သူတို႕က ျပန္မေခၚနိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ၂ ေယာက္လံုးကို မိဘမသိေအာင္ သေဘၤာနဲ႕ တင္ေခၚၿပီး မႏၱေလး ပို႕ေပးရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ သတင္းျဖစ္က်န္ရစ္တာေပါ့၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားေလးတေယာက္ မိန္းမ ၂ ေယာက္ကို တၿပိဳင္နက္ခိုးေျပးသြားျခင္း - တဲ့၊
(ျမဳုပ္ကြက္တခိ်ဳ႕)

စာေပနယ္-ဂီတနယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တဦးတည္း လုပ္ခဲ့ရၿပီး နာမည္မခံျဖစ္တာ - ပူးတဲြနာမည္ခံတာ တခိ်ဳ႕ရိွခဲ့တယ္။ ဗိုလ္တ ေထာင္သတင္းစာမွာ ရက္ဆက္ထည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုး လံုးခ်င္းထုတ္တဲ့ ‘ႏြံထဲၾကာ၀တၳဳ ’ဆိုပါေတာ့။ သိန္းေဖျမင့္နဲ႕ တဲြေရးတယ္လို႕ နာမည္ခံထားေပမယ့္ အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တာပါ။ ေတာ္စတိြုင္းရဲ႕ “ Resurrevtion ” ကို ျမန္မာမႈၿပဳထားတာပဲ။
ေနာက္ ‘ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴ’ သီခ်င္းနဲ႕ ‘သံသရာခရီးသည္’ ဓာတ္ျပားတခ်ပ္ ထုတ္ဖူးတယ္။ ထုတ္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္မခံဘူး။ တင္ေဖ(ေအာင္လင္း) ကို သီခ်င္းနာမည္ေရးသူအျဖစ္ နာမည္ခံခိုင္းတယ္။

ျမတ္ေလးနဲ႕က သက္တူ ရြယ္တူ။ ‘မင္း’ နဲ႕ ‘ငါ’ နဲ႕ ေျပာၾကတာ-သူက မင္းသားဆိုေတာ့ ႏုတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြက ကြ်န္ေတာ္က ‘အႀကီး’လို႕ အထင္မွားတတ္ၾကတယ္။ ျမတ္ေလးေရးတယ္ဆိုတဲ့ ‘ပန္းတိုင္းပြင့္ပါေစ’သီခ်င္းစာသားက ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့တာပဲ -တဲ့။
(ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏွေျမာသလိုလိုႀကီးပဲ။ ေတြးလည္း ေတြးေနမိတယ္။ ဓာတ္ျပားသီခ်င္း ၂ ပုဒ္က သူ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြနဲ႕ ဆိုင္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဆိုေတာ္က သူ႕ပထမဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဳ “ေမတၱာအသေခၤ်”ထဲက သူ႕ခ်စ္သူ မင္းသမီးပဲေလ။ ‘ပန္းတိုင္းပြင့္ပါေစ’က နိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္နဲ႕ ဆိုင္ေလမလား။ ေတြးတာပါ။)
ပါးလ္စ္ဘတ္ရဲ႕ ၀တၳဳကို ‘ေျမပေဒသာ’နာမည္နဲ႕ ဘာသာျပန္ဖူးတယ္။ ဒဂုဏ္ခင္ခင္ေလးက နာမည္ခံတယ္။ တကယ္ျပန္ဆို ေပးသူက ကိုေစာဦးပဲ၊
(ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ‘ရဲွဒိုးစာေရးဆရာ’ဆိုတာ သူတို႕ေခတ္ကတည္းက ရိွခဲ့တာကိုး …လို႕ သေဘာေပါက္သြားတယ္။)
‘စစ္နဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ ဘာသာျပန္၀တၳဳကိစၥ စကားစပ္မိဖူးတယ္။ သူေရွာင္တိမ္းေနစဥ္ လက္ႏွိပ္စက္တလံုးနဲ႕ ဘာသာျပန္ခဲ့တာ ေျပာျပတယ္၊
ဘာသာျပန္ခ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ေမးေတာ့ သူတခဏ စဥ္းစားသြားတယ္။ တြက္ခ်က္ေနပံုပဲ။ ေနာက္မွ ထြက္လာတယ္။
“About one lakh”… တဲ့။ (ၾသ - တသိန္းႀကီးမ်ားေတာင္)
ဆန္တျပည္ ၃ မတ္(၁ိ-မျပည့္တဲ့) ေခတ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ အဲဒီေခတ္က best seller ေရာင္း အစြန္ဆံုးစာအုပ္ေတြေရးတဲ့ ခင္နွင္းယု၊ ေအာင္လင္း၊ ေမာင္သင္၊ ဗိုလ္ျမင့္တို႕က ေစာင္ေရ ေသာင္းဂဏန္းအထိပဲ ေရာက္တယ္။ ေရးခက်ေတာ့ ေသာင္းဂဏန္းမျပည့္ဘူးလို႕ မွတ္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ၇၃ ခုနွစ္ေထာင္က ထြက္ၿပီး ေဆးကုဖို႕ ရန္ကုန္တေခါက္ ျပန္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ေရးခဲ့ၿပီ။ မျပန္ခင္ အုန္းထမင္း ဖိတ္ေကၽြးတုန္း၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႕စာအုပ္ အမိ်ဳးသားစာေပဆု အေရြးခံရေၾကာင္း ဆရာေဇာ္ဂီ် - ဖုန္းနဲ႕လွမ္းအေၾကာင္း ၾကားတာနဲ႕ ႀကံဳေနတယ္၊ ညပိုင္းေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ဖုန္း မတပ္ဆင္နိုင္ေသး။ ေဘးအိမ္ခန္းကို သြားနားေထာင္ရတာပါ။ ျပန္လာလို႕ တေယာက္ကေမးမွ ဒီအေၾကာင္း ေျပာတာျဖစ္တယ္။ သတိထားမိတာက ဘယ္သူမွ ၀မ္းသာအယ္လဲ မျဖစ္ၾကတာပဲ။ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားက ခီ်းေျမွာက္ေနတာကို လက္ခံသင့္-မသင့္ ကိုယ္စီစဥ္းစားေနၾကဟန္တူပါတယ္။ မိုးႀကိဳမုန္တိုင္း အႀကိဳကာ လေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထက္ဗမာျပည္မွာ ဒီဂယက္ မထေသး။ (ထလာေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္လက္မခံခဲ့။)
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အျပန္ခရီးကိစၥဘက္ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေနရထိုင္ရ ဂြေတာ့ က်တယ္။ အေရွ႕ေလက အေနာက္ ေလကို ဖိတိုက္ေနတဲ့ကာလ။ ဗီယက္နမ္ လြတ္ေျမာက္ခါနီးေနတဲ့ကာလ မဟုတ္လား။

သူ႕ ဂီတနဲ႕ ထိေတြ႕မႈ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
ကၽြန္းမွာ သူနဲ႕အတူ လမ္းေလ်ွာက္ၾကရင္း- သူကစကားေျပာစရာမရိွရင္ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႕ ေလွ်ာက္တတ္တယ္။ သူအသံမေကာင္းပါ။ အသံက ျပာအက္အက္။ ဒါေပမဲ့ စ်ာန္၀င္ေနပံုက ဆဲြငင္အား ရိွတယ္။
“စခန္းကေန ဂ်က္တီ (ခ်ယ္ရီ) ကၽြန္းတပတ္ခရီးဟာ ပန္းၿမိဳင္လယ္ တပုဒ္စာ ရိွတယ္ဗ်”တဲ့။ ရိွမွာေပါ့ …သူက ‘ေက်ာ့‘ေက်ာ့ ဆိုတာကိုး။ တေလာက ‘ပန္းေဟ၀န္’သီခ်င္း နားေထာင္မိေတာ့- “ဒါ ဦးျမသန္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ၊ ‘ပန္းၿမိဳင္ လယ္’ လို႕ ငါအမွတ္မွားမိတာပဲ”လို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။
ကၽြန္းဘ၀ က်န္မိက်န္ရာေလးေတြ ေရးပါဦးမယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေဆာင္ ၉ မွာ အေဆာင္ ‘ခေလာက္’ကေလးေတြ ရိွတယ္။ သူတို႕မရိွရင္ အေဆာင္က ေျခာက္ေနတတ္ တယ္၊ ဒီအထဲမွာ အစအေနာက္သန္တဲ့ အရွည္ႀကီး ကိုေအာင္ေဘာ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ပဲြဆူတတ္တဲ့ ဗိုလ္ေပါက္ေခၚ တပ္ၾကပ္ႀကီး ျမတ္ေဆြပါတယ္။ ေဆးတံႀကီးခဲၿပီး လူေတြနားမလည္တဲ့ စိတၱဇပန္းခီ်ကားေတြဆဲြ၊ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေထာင္ေထာင္ ထားေလ့ရိွတဲ့ ပါေမာကၡၾကပ္ခိုး-ကိုျမင့္ဦးသစ္ႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလစ္မွာ ‘သစ္’က (သ) ကို ‘ည’လုပ္ပစ္ထားတတ္ တယ္၊ သူကလည္း ခ်က္ခ်င္း တရားခံေဖာ္ထုတ္နိုင္တယ္၊

“ဒါအတိုေလး လက္ခ်က္ပဲ” တဲ့။

ကိုေအာင္ေမသုကေတာ့ -ပန္းခီ်ကားကို အဓိပၸာယ္ေဖာ္ထုတ္ရေအာင္ဆိုၿပီး ရပ္ၾကည့္၊ ထိုင္ၾကည့္၊ တည့္ (ဒဲ့) ၾကည့္၊ ေစြေစာင္းၾကည့္၊ ေလးဘက္ေထာက္ ေပါင္ၿခံထဲက ေနာက္ျပန္ၾကည့္ -လုပ္တဲ့အခါ…ခါးႀကီးေထာက္ၿပီး -

“ဒါဘာလုပ္တာလဲ ဆိတ္သိုး” လို႕ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။

ကိုေအာင္ေမသုတို႕ ကိုညြန္႕ေခါင္ NK တို႕က တျခားအေဆာင္သားေတြပါ။ အၿမဲလိုလို လာထိုင္တတ္တယ္။ NK ကေတာ့ ေထာင္အဆင့္ဆင့္ အၿမဲတဲြလာေလ့ရိွေတာ့ ပိုရင္းနီွး၊ ပိုအစအေနာက္ ခံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ေနပံုျပင္ေတြ တခန္းလံုးၾကား ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ သူ႕အေဖက ေရွ႕ေန၊ သူ႕အစ္ကိုကလည္း ေရွ႕ေနဆိုတာ သိေနလို႕ပဲ။ (ေရွ႕ေနေသရင္ လွ်ာက အရင္ပုပ္တတ္တယ္-တဲ့။ သားျဖစ္သူ ေရွ႕ေနေပါက္စက သူ႕အေဖ မၿပီးျပတ္ခဲ့တဲ့ အေမြမႈႀကီးတခုကို တခီ်တည္းနဲ႕ ၿပီးေအာင္ေလ်ွာက္လဲျပၿပီး သူ႕အေဖကို ၾကြားေတာ့ ‘ဘယ္နွယ့္လုပ္လိုက္တာလဲ ’ကြာ။ အဲဒီအမႈနဲ႕ မင္းဘဲြ႕ရတဲ့အထိ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာကြ….လို႕ ျပန္ ေျပာပံု )…စတဲ့ ပံုျပင္ေတြထုတ္ျပေတာ့ သူကလည္း ေရွ႕ေနေကာင္းတဲ့ဘက္ကေန ထုေခ်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ထပ္ပံုျပင္ေတြနဲ႕ ခ်ည္တုပ္လိုက္ျပန္တဲ့အခါ - မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႕ ဦးျမသန္းဘက္လွည့္ၿပီး စစ္ကူေတာင္းပါတယ္၊

“ဦးေလးလည္း ခိ်န္ဘာဆင္းၿပီးသား၊ ဥပေဒသမားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကူေျပာေပးပါဦး”တဲ့။
တခန္းလံုးလည္း ပဲြက်ေနၿပီ၊ ဦးျမသန္းဘက္ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ၾကေတာ့ ဦးျမသန္းက ရယ္ေမာၿပီး တိုတိုပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ “ကိုညြန္႕ေခါင္ ခင္ဗ်ားအေျခအေနက လြန္ေနၿပီ၊ ကယ္မရေတာ့ဘူး”တဲ့။

ဒီေတာ့ NK က မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။
“အင္း - ေရွ႕ေနေစာင္မမွ ေထာင္ ၆ လ က်ကိန္းပဲ”တဲ့။

ေနာက္ေျပာစရာ တေယာက္က်န္ေသးတယ္။ စစ္ေတြဆန္လုပဲြေခါင္းေဆာင္တဦး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ‘ဆရာစံ’လို႕ ခ်စ္စနိုး ေခၚေလ့ရိွတဲ့ ကိုစံေရႊေဘာ္။ သူက စကားကလည္းတတ္၊ ကတ္သီးကတ္သတ္ေတြကလည္း ေျပာတတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ “တည္”မိၾကရင္ ပဲြမျပတ္ေတာ့ဘူး။ တခါမွာေတာ့ ညေတာ္ေတာ္နက္တဲ့အတိ ေျပာလိုက္ၾကတာ တခန္းလံုးလည္း ရယ္ရလို႕ ပါးစပ္ေညာင္းၾကလွၿပီ။ ဒီစဥ္ ဦးျမသန္းအိပ္စင္ဘက္က အသံတသံ ထြက္လာပါတယ္။
“ေတာ္ၾကပါေတာ့ ရခိုင္ပညာရိွနဲ႕ ဗမာပညာရိွတို႕ရယ္၊ နက္ဖန္ကိုယ္ထူကိုယ္ထကလည္း လုပ္ၾကရဦးမယ္။ သန္းေခါင္လည္း ေက်ာ္ၿပီ။ အိပ္ၾကပါစို႕”တဲ့။
ခုေတာ့ NK ကိုယ္တို္င္လည္း ေရွ႕ေနျဖစ္ေနၿပီ ၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အမိ်ဳးေတြထဲမွာလည္း ေရွ႕ေနေတြရိွလာၿပီတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးျမသန္းကို တရားသူႀကီးေနရာမွာထားၿပီး NK နဲ႕အၿပိဳင္္ တရားခြင္မွာ ဆံုလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
(သူ႕မိသားစု ကိုယ့္မိသားစ)ု

သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ မသိမကြ်မ္းခင္ကတည္းက ဆက္စပ္မႈနည္းနည္းေတာ့ ရိွတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ရရင္-
ဗိုလ္ေန၀င္း အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ ေက်ာင္းေကာင္စီေရြးပဲြ လုပ္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢေက်ာင္းသား တစုက - ဆန္႕က်င္တဲ့အေနနဲ႕ ကိုယ့္အလွည့္မွာ မဲျပားေတြ ဆုတ္ၿဖဲခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၆ ေယာက္ ရာသက္ပန္ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစုလည္း ပါသြားခဲ့တယ္။

ျမင္းၿခံမွာ အထင္ကရ ၂ ထပ္ ေက်ာက္တိုက္ႀကီး ၃ တိုက္ ရိွပါတယ္။ ခရုိင္ရုံးႀကီးရယ္၊ သရ၀ဏ္ဆီစက္က ေက်ာက္တိုက္ရယ္၊ ေဈးေထာင့္နားက ေက်ာက္တိုက္ရယ္ -ေပါင္း ၃ တိုက္။
ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္က ေဈးေထာင့္ေက်ာက္တိုက္က ညီအစ္ကိုေတြပါ။ အျပင္ကေန ၁၀ တန္းေျဖဖို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၄ ေယာက္ မိဘက ၾကပ္မတ္ၿပီး တိုက္ေပၚမွာ စာၾကည့္ခိုင္းထားတယ္။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကို ေအာက္ထပ္ က အဆက္မျပတ္ ပို႕ေပးေနပါတယ္။

ဒီေန႕ သခၤ်ာတြက္ၾကမယ္ …လို႕ သတ္မွတ္ၿပီး ၃ ေယာက္က စားပဲြမွာ ၀ိုင္းထိုင္ကာ စ,လုပ္ၾကတယ္။ အစ္ကိုလုပ္သူက အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ၀တၳဳစာအုပ္နဲ႕ ႏွပ္ေနတယ္။ ညီျဖစ္သူက “အစ္ကိုေလး - ဂဏန္းတြက္မယ္-ေလ”ေခၚေတာ့…“မင္းတို႕ဘာသာ တြက္-ငါမတြက္နိုင္ေသးဘူး”…တဲ့။
“ဟင္း-သူ႕ျမစၾကာ စာအုပ္ကို စဲြေနလိုက္တာ”
“ဘာေျပာတယ္။ မင္းတို႕လို တင္ေအာင္တို႕ ျမသန္းတို႕ တပည့္ေတြမဟုတ္ဘူး-တြ”
ကြ်န္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း ၀င္,စပါတယ္၊ “ဘယ္ျမသန္းလဲကြ”
“၂ -ေတာင္စလံုး-ပဲေဟ့”(သူက စကားမၿပီ။ က’ႀကီးသံကို တ’သံထြက္ေလ့ရိွ)
“ကဲ-၂ ေကာင္စလံုးဆိုရင္ခ်တယ္ကြာ”ဆိုၿပီး၊ ညီျဖစ္သူက မ်ဥ္းလံုးဆဲြ ေကာက္ရုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းကဲြ-ေသြးေတြထြက္ လာမွ ဆူညံသြားၿပီး ေအာက္ထပ္က အေဖျဖစ္သူ တက္လာကာ ပဲြသိမ္းလိုက္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ရွင္းျပဖို႕ လိုမယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ သခင္ျမသန္းနဲ႕ ျမသန္း(ျမသန္း တင့္)တို႕ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ။ သူက စုန္းကေ၀၀တၳဳေတြေရးတဲ့ ျမစၾကာ ပရိသတ္၊ တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႕က နားလည္ေပး သင့္တာေပါ့။ သူ႕ ဒီစာအုပ္ကို ညမွာ မဖတ္ရဲလို႕ ေန႕ခင္းလူေတြေဘးနားမွာ ရိွေနတုန္း ဖတ္ေနတာပဲ…ဟာ။

ဦးျမသန္းနဲ႕ ေနာက္ဆက္စပ္မႈတခုက - ပထစအစိုးရလက္ထက္ ၆၀-၆၁ ခု။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းျပန္ေနခြင့္ရေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆရာမတေယာက္က ဦးျမသန္းႏွမအရင္း ေဒၚခင္ခင္ျဖစ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး တခါမွာ ပခုကၠဴဘက္ ေရာက္သြားမိတယ္။ ဦးျမသန္း သူ႕အိမ္ ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ၾကား တာနဲ႕ သြားေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႕ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက သူ႕ကို အစ္ကိုႀကီး အဘအရာထားၿပီး ရုိရုိေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သူက ေရခ်ဳိးအၿပီး ေရးခ်ဳိးခန္းက ထြက္အလာ ေစာင့္ေနတဲ့ညီျဖစ္သူက သူ႕ေရွ႕မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႕ စီးဖို႕ဖိနပ္ ၁ ရန္ ရုိရုိေသေသ ခ်ေပးေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕နဲ႕ေတာ့ ကြာပါဘိ။

သူကလည္း အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႕မိသားစု ဆက္ဆံေရးကို စိတ္၀င္တစား ေမးေလ့ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္မိတ္ဆက္ ျပတဲ့အခါ တအံ့တၾသျဖစ္သြားတယ္။ ေဒြးေလးကို ေကာင္းေကာင္းအမွတ္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာျပျဖစ္တာေတြကေတာ့-
ေဒြးေလးက စိတ္ႀကီးတယ္။ မာနရိွတယ္။ ေအာက္က်ဳိ႕မခံဘူး။ အလြယ္လမ္း မလိုက္ဘူး။ ေဆြမ်ဳိးနဲ႕ သူ႕ခင္ပြန္း တပည့္တခ်ဳိ႕က ကြ်န္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ၃ ေယာက္ကို သူတို႕ဆီမွာ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ လက္မႈပညာသင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒြးေလးက ခ်စ္တီး ေန႕ျပန္တိုးနဲ႕ သမီးနဲ႕တူမကို ေဈးထြက္ေရာင္းခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာင္းဆက္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ ပညာတတ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။
(ခင္ဗ်ားေဒြးေလးက ေသနဂၤဗ်ဴဟာသမားပဲတဲ့)

အလယ္လူက ‘ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ’။ နိုင္ငံေရး စိတ္မ၀င္စား၊ လူႏုလူေအး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၁၀ တန္း အရင္ေအာင္သြား တယ္။ ေတာမွာ ေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္တယ္။ အိမ္ကိုေထာက္ပံ့တယ္။ သူက စာေပအႏုပညာေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။
အစ္ကို အႀကီးဆံုးက ဘက္စံုတယ္။ ေျပး၊ ခုန္၊ ပစ္ အားကစားအျပင္ ၀ိတ္သင္းေထာင္ၾကၿပီး အေလးမတယ္။ စင္ေပၚတက္ၿပီး Shadow Boxing ထိုးတယ္။ ျပဇာတ္ကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ နိုင္ငံေရး-အဘက္ဘက္မွာ ကြ။

  ေအာင္ၿငိမ္း (ျမင္းၿခံ)   

ရဲေဘာ္ေအာင္ၿငိမ္း ေၿပာၿပတဲ့ ၿမသန္းတင့္အေၾကာင္း [လူအမ်ား ဖတ္ေစခ်င္လို ့ၿပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ၿပပါတယ္]
******************************************
(ျမသန္းတင့္ ကြယ္လြန္ျခင္း ၁၆ ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္)