ေခတ္ၿပိဳင္တရုတ္ျပည္တြင္း လူမႈအေတြးအေခၚနယ္ပယ္ရွိလိႈင္း (၇) လႈိင္းႏွင့္၎တို႔၏ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားမႈ

 တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒအေပၚ အခ်က္အခ်ာေနရာတြင္ထားျခင္းႏွင့္အတူ ေခတ္ၿပိဳင္ တရုတ္ျပည္တြင္း လူမႈအေတြးအေခၚနယ္ပယ္ရွိ လိႈင္း ၇ လႈိင္းႏွင့္ ၎တို႔၏ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားမႈ

(မူရင္းေဆာင္းပါးရွင္ ခ်ိန္အင္ဖု ဟာ မာ့က္စ္ဝါဒ အကယ္ဒမီနဲ႔ တရုတ္ျပည္လူမႈသိပၸံ အကယ္ဒမီ (ေပက်င္း) ရဲ႕ ပါေမာကၡနဲ႔ဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ကမာၻ႕ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ အသင္းႀကီးရဲ႕ ဥကၠ႒လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အခုေဆာင္းပါးမွာ လတ္တေလာ တရုတ္ျပည္တြင္းမွာ ေပၚေပါက္ ေခတ္စားေနတဲ့ အေတြးအေခၚအခ်ဳိ႕ကို သံုးသပ္တင္ျပထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး တရုတ္ျပည္မွာ မာ့က္စ္ဝါဒကို ဘယ္လိုတီထြင္ ဆန္းသစ္ေနတယ္ ဆိုတာေတြကို တင္ျပထားတယ္။


တရုတ္ျပည္က ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ၿပီးလို႔ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး တည္ေထာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ ကုန္လုပ္စြမ္းအားစုေတြ ဘယ္လိုဖြံ႔ၿဖိဳးတက္ေစမလဲ။ ဓနဥစၥာေတြ ဘယ္လိုခြဲေဝမလဲ။ ဆိုရွယ္လစ္တည္ေဆာက္ေရးကာလမွာ ပါတီနဲ႔အစိုးရရဲ႕ အခန္းက႑ စတာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးအျမင္ေတြလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ သူတုိ႔ အသစ္ရွာေဖြတဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒ က ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးတည္ ေဆာက္ေရးဆုိင္ရာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေတာ္လွန္ေရး မေအာင္ျမင္ေသးပါ။ ဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ရွာေဖြမယ့္ မာ့က္စ္ဝါဒက တမ်ဳိးျဖစ္ပါမယ္။ ရဲေဘာ္မ်ား တစုံတရာ ဦးေႏွာက္ လႈပ္ရွားႏုိင္ရန္အတြက္ အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး ဘာသာျပန္လိုက္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူ)
--------------------------------------------
မ်က္ေမွာက္ တရုတ္ျပည္ လူမႈအေတြးအေခၚနယ္ပယ္တြင္ ေပၚေပါက္ေနေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ လႈိင္း ၇ လႈိင္း ခြဲျခားႏုိင္တယ္။ ဒါေတြကေတာ့ လက္သစ္လစ္ဘရယ္ဝါဒ (new-liberalism)၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ (democratic socialism)၊ လက္ဝဲဝါဒသစ္ (new leftism)၊ ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒ (eclectic Marxism)၊ သမားရိုးက် မာ့က္စ္ဝါဒ (orthodox Marxism)၊ ျပန္လည္ႏုိးထရွင္သန္ျခင္း (revivalism) နဲ႔ တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒ (innovative Marxism) တုိ႔ ျဖစ္တယ္။

လက္သစ္ လစ္ဘရယ္ဝါဒ

သူ႔မွာ ေပၚလစီဆုိင္ရာ အဆိုျပဳခ်က္ ၃ ခု ရွိတယ္။ ပထမအခ်က္က စီးပြားေရးမွာ စည္းမ်ဥ္း ကလနားမ်ား ဖယ္ရွားၿပီး လြတ္လပ္ခြင့္ေပးဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိကလက္ဝါးႀကီးအုပ္မ်ားနဲ႔ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲတစုကိုပဲ စီးပြားေရး၊ မီဒီယာ၊ ပညာေရးနဲ႔ႏုိင္ငံေရးတို႔ကို ျပည္တြင္းမွာေရာ ျပည္ပမွာပါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ခြင့္ေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဝင္ေရာက္စြတ္ဖက္မႈေတြ မလုပ္ႏုိင္ေစဖို႔ အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႔ကိုလည္း ေသးငယ္ အားေပ်ာ့ေနေစရမယ္လို႔လည္း ဆုိပါတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳလုပ္ေရးကို အားေပးတာ ျဖစ္တယ္။ ေစ်းကြက္စနစ္ ေခ်ာေမြ႔စြာ လည္ပတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ပုဂၢလိက လုပ္ခင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ စာတိုက္လုပ္ငန္း၊ မိုင္းတြင္းမ်ား၊ အမ်ားဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားနဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြအားလံုး ပုဂၢလိကပိုင္ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

တတိယအခ်က္ကေတာ့ လူမႈဖူလံုေရးစနစ္ကို ဆန္႔က်င္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ လူမႈဖူလံုေရး ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ လူမႈဖူလံုေရးမ်ား တိုးျမႇင့္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို သူတို႔က ဆန္႔က်င္တယ္။ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပရွိ လက္သစ္လစ္ဘရယ္မ်ားဟာ ဒီအခ်က္မွာ တူညီၾကတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာေတာ့ လက္သစ္လစ္ဘရယ္မ်ားဟာ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခနဲ႔ အလုပ္ခန္႔အပ္ျခင္းဆုိင္ရာ ပဋိညာဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒမ်ား ျပ႒ာန္းျခင္းကိုလည္း ဆန္႔က်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ အေရအတြက္အားျဖင့္ နည္းေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းၾသဇာတက္လာေနတယ္။

ဒီမိုကရက္တစ္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ

သူ႔ရဲ႕ အယူအဆေတြကို ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ ေအာင္ပါအတုိင္းျဖစ္တယ္။
ပထမအားျဖင့္ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ တခုတည္းေသာ လမ္းၫႊန္အေတြးအေခၚေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု တည္ရွိျခင္းကို ေထာက္ခံအားေပတယ္။ ဘန္းစတိန္းရဲ႕ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ကိန္းရဲ႕ စီးပြားေရးတုိ႔ကို သူတို႔ရဲ႕အယူအဆရဲ႕ အရင္းအျမစ္နဲ႔အစိတ္အပိုင္းေတြအျဖစ္ သေဘာထားတယ္။

ဒုတိယအခ်က္က ႏုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ဆုိင္တယ္။ ပါတီစံုၿပဳိင္ဆုိင္မႈနဲ႔ အစိုးရအဖြဲ႔ အလွည့္အေျပာင္း ရွိတာကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ အက်ဳိးစီးပြားအုပ္စုအေနနဲ႔ တရုတ္ျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အထူးအက်ဳိးစီးပြားရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခုတည္းေသာ အာဏာရပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္ေနရာမွာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈကို မေရွာင္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။

တတိယအခ်က္က စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ ျဖစ္တယ္။ အရင္းရွင္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈကို ေျပာင္းလဲပစ္စရာမလိုဘဲ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အစိုးရပိုင္၊ ပုဂၢလိကပိုင္နဲ႔ အျခားလုပ္ခင္းကိုင္ခင္းႀကီးေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္နဲ႔ ပုဂၢလိက ပိုင္ဆုိင္မႈ ေဘာင္အတြင္းမွ အရင္းပိုင္ဆုိင္မႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ဓနခြဲေဝျခင္းကို ရပ္ခံၾကတယ္။ အႏိၲမ ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို ထားရွိျခင္းအေပၚလည္း လက္မခံပါ။ ဒါကို စိတ္ကူး ယဥ္အျဖစ္ပဲ သေဘာထားတယ္။

လက္ဝဲဝါဒသစ္

ပညာတတ္ေတြ ေလ်ာ့ရဲရဲေပါင္းထားတဲ့ အုပ္စုတစု ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသား ျဖန္႔ေဝရာကေန လူထုရဲ႕အာရံုစိုက္မႈကို ရရွိလာတယ္။ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္အေပၚမွာလည္း ၾသဇာသက္လာတယ္။ သူတို႔ထဲက အမ်ားစုဟာ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က အခုအခ်ိန္အထိ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနထုိင္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ အယူအဆေတြကို ျဖန္႔ျဖဴးေနတဲ့ အဓိက အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာကို တည္ေထာင္ သူကေတာ့ “ဟန္တဲ့ခ်န္” ျဖစ္တယ္။ သူဟာ မာ့က္စ္ဝါဒဆုိင္ရာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားသူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းဆုိင္ရာရုပ္ဝါဒနဲ႔ တန္ဖိုးဆိုင္ရာ အလုပ္အယူအဆကို သူက လက္မခံတဲ့အတြက္ မာ့က္စ္ဝါဒီေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တဖက္မွာေတာ့ အမ်ားပိုင္စနစ္ကို ေထာက္ခံၿပီး လက္သစ္ လစ္ဘရယ္ဝါဒကို ေဝဖန္သူတဦး ျဖစ္တယ္။

လက္ဝဲဝါဒသစ္မွာ အဓိကလကၡဏာ ၃ ခု ရွိတယ္။
ပထမ... ေစ်းကြက္ျပဳျပင္ေရး ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ အားေကာင္းတဲ့ အစိုးရက လႊမ္းမိုး ထိန္းေက်ာင္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ထြက္လာတဲ့ ‘တရုတ္အစိုးရ ၏ ပါဝါဆိုင္ရာ အစီရင္ခံစာ’ စာတမ္းမွာ ဒီအယူအဆကို ေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဒီစာတမ္း ၾသဇာေၾကာင့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ ေဒသဆိုင္ရာနဲ႔ ဗဟိုအစိုးရဆုိင္ရာ အခြန္ခြဲျခား ေကာက္ခံတဲ့စနစ္ ေပၚလာတယ္။

ဒုတိယကေတာ့ အရင္းရွင္ ကမာၻလႊမ္းျခံဳမႈ (Capitalist Globalization)ကို လက္ဝဲဝါဒီသစ္ေတြက ေဝဖန္ၾကတယ္။ အရင္းရွင္ကမာၻလႊမ္းျခံဳမႈေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္မွာ အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္႔ပြားမႈကို ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ တရုတ္ျပည္လူမႈျပႆနာမ်ားရဲ႕ အရင္းအျမစ္ဟာ တရုတ္ျပည္ ျပင္ပမွ လာတာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ကမာၻလႊမ္းျခံဳမႈ၊ ႏုိင္ငံတကာ အရင္းအႏွီးနဲ႔ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ စတာေတြေၾကာင့္လို႔ ဆုိတယ္။ ဒီကိစၥမွာ လက္သစ္ လစ္ဘရယ္ဝါဒီေတြကေတာ့ ျပည္တြင္းအေၾကာင္းအခ်က္ေၾကာင့္လို႔ ရပ္ခံတယ္။ ဒါေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ ေစ်းကြက္စနစ္ ပိုထြန္းကားေစၿပီး ႏုိင္ငံေရးနဲ႔စီးပြားေရးဘက္ေတြမွာ လက္သစ္ လစ္ဘရယ္က်က် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ရမယ္လို႔ ဆိုတယ္။

တတိယအားျဖင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ထြန္းကားလာေလ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ ကြာဟမႈ ႀကီးမားလာေလ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ စီးပြားေရးတန္းတူညီမွ်မႈကိုသာ သူတို႔က အေလးထားၿပီး စီးပြားေရးႀကီးထြားမႈကိုေတာ့ ဂရုမစိုက္ၾကပါ။ မာ့က္စ္ဝါဒနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္အယူအဆျဖစ္တဲ့ ဓနဥစၥာ ျပန္လည္ခြဲေဝျခင္းကို လံုးဝျငင္းပယ္ျခင္းဟာ ရက္စက္ယုတ္မာတာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ လက္သစ္လစ္ဘရယ္ဝါဒီေတြကေတာ့ ဝင္ေငြမညီမွ်မႈဟာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈနဲ႔ အာဏာနဲ႔ေငြေၾကး အလဲအထပ္ လုပ္တာေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အရင္းခံအားျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။

လက္ဝဲဝါဒီသစ္ေတြဟာ အလုပ္သမားေတြဘက္က အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ရပ္တည္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ေဝဖန္ခ်က္နဲ႔ေပၚလစီဆိုင္ရာ အၾကံျပဳခ်က္ေတြဟာ လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္မျဖစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကေတာ့ တရုတ္ျပည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေပၚမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္မွ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ပါရဂူဘြဲ႔ ရလာသူ ပါေမာကၡ ေစြ႔က်စ္ယြမ္ (Cui Zhiyuan) ဟာ နန္က်ံေက်းရြာကို ေလ့လာသုေတသနလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဂိမ္းသီအိုရီနဲ႔စီးပြားေရးဆိုင္ရာ သခ်ၤာနည္းေဗဒေတြကို အသံုးျပဳၿပီး စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္တဲ့ လုပ္ခင္းႀကီးေတြဟာ စြမ္းေဆာင္ရည္ပိုျမင့္ေၾကာင္း သက္ေသျပခဲ့တယ္။

ျပန္လည္ႏိုးထရွင္သန္ျခင္း

ေရွးေဟာင္းကို ကိုးကြယ္တဲ့အယူဝါဒ ျဖစ္တယ္။ ေရွးဘုရင္ေတြနဲ႔ ပညာရွိႀကီးေတြဟာ လူပုဂၢိဳလ္အရ အထြတ္အျမတ္စံထားရမယ့္သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ေရွးေဟာင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာလည္း စံထားရမယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ သူတို႔အယူအဆေတြဟာ တရုတ္ျပည္တြင္းရွိ သေဘာတရားအားလံုးထဲကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ေနတယ္။ ေဝစည္ဖြံ႔ထြားလာတဲ့ လႈိင္းလံုးတလံုး ျဖစ္လာေနတယ္။ သူတို႔ဟာ ေရွးပညာရွိႀကီးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႔ ဒႆနအေတြးအျမင္ေတြကို ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ရဲ႕ အၾကင္နာတရားရွိစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းနဲ႔ သာမန္လူထုကို ဦးစားေပးတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ ေတာက္ဝါဒ (Taoism) ရဲ႕ သဘာဝက်တဲ့၊ ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ အေတြးအေခၚေတြကို ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။

ၿပီးျပည့္စံုတဲ့၊ သိပၸံနည္းက်တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္က်င့္ဝတ္နီတိဆိုတာ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဝါဒ အႏွစ္သာရကေန ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဝါဒ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာျခင္းနဲ႔ အသံုးခ်ျခင္းအားျဖင့္ တရုတ္ျပည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေဆာက္ေရးဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အားေကာင္းေမာင္းသန္စြာ ေရွ႕သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္ေစမယ္။ ဒါတင္မက မာ့က္စ္သီဝရီကို ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲေစၿပီး ကမာၻႀကီး ကြန္ျမဴနစ္ လူ႔အဖြဲ႔စည္းဆီသို႔ လမ္းျပမယ့္ မီးျပတုိက္ႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။

ကြန္ဖ်ဴးရွပ္ဝါဒကို ႏုိင္ငံေရး (သို႔မဟုတ္ အစိုးရ) အဆင့္ထိ ဆြဲတင္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ျဖစ္လည္းမျဖစ္သင့္ပါ။ လူမႈဆက္ဆံေရးနဲ႔လူတဦးခ်င္းဆုိင္ရာ အဆင့္ေတြမွာပဲ ျပန္လည္ႏုိ္းထေစ သင့္ပါတယ္။

ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒ

ေရာသမ ေမႊမာ့က္စ္ဝါဒဆိုတာ ပဋိပကၡရဲ႕ ဘက္ ၂ ဖက္ကို ဦးစားေပးမႈမရွိဘဲ ဆက္စပ္ ေပါင္းစည္းတဲ့၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတဲ့ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေတြကို တသမတ္တည္းေသာ မူမရွိဘဲ စက္ယႏၲရားဆန္ဆန္ ေပါင္းစည္းပစ္တဲ့ သီဝရီနဲ႔နည္းေဗဒပဲ ျဖစ္တယ္။ ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒရဲ႕ အဓိက ကို္ယ္စားလွယ္ေတြဟာ ပါတီဗဟိုေခါင္းေဆာင္မႈအဖြဲ႔ရဲ႕ ေဝဖန္မႈကို ခံၾကရသူေတြလည္း ျဖစ္တယ္။

ပါတီဗဟိုေက်ာင္း စီးပြားေရးဌာနရဲ႕ ၫႊန္မႉးေဟာင္းျဖစ္သူ ဝမ္တုန္က်င္းဟာဆိုရင္ ျပည္နယ္အဆင့္န႔ဲ ဝန္ႀကီးဌာနအဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ပို႔ခ်ခ်က္တခုမွာ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈက သာလြန္ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ခဲ့တယ္။ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းဟာ လူ႔သဘာဝပဲလို႔ သူက ရႈျမင္တယ္။ ကို္ယ့္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ‘စီးပြားေရးလူသား’ ဆိုတဲ့ အယူအဆနဲ႔ ‘ငွက္ေတြက အစာအတြက္ ေသသလို လူေတြက ေငြေၾကးအတြက္ ေသၾကတယ္’ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကို လံုးဝဥႆံု လက္ခံသူျဖစ္တယ္။ စြမ္းေဆာင္ရည္ အေပၚမွာပဲ အေလးထားၿပီး တန္းတူညီမွ်မႈကိုေတာ့ လံုးလံုးပစ္ပယ္တယ္။ လူသားရဲ႕ အတၱဆန္မႈကသာ လူမႈပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈနဲ႔ အမ်ားလူမႈဖူလံုေရးကို ဦးတည္ေစတာျဖစ္တယ္လို႔ သူကခံယူတယ္။ ဥစၥာဓန ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားအတြက္သာ သူက ကိုယ္စားျပဳရပ္ခံေျပာဆိုၿပီး အလုပ္သမားေတြ ေသြးစုပ္ခံရမႈကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မျပဳပါ။ သူ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြကို စာေရးသူအေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးတေစာင္ျဖင့္ တံု႔ျပန္ေခ်ပခဲ့တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါမွာ ေခတ္သစ္ တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒမွာ ပါရွိသင့္တဲ့ အႏုမာန အယူအဆ ၄ ခုကို တင္ျပထားတယ္။ အဲဒါေတြ ကေတာ့ ‘သက္ရွိလုပ္သားသစ္က ဖန္တီးတဲ့ တန္ဖိုးဆိုင္ရာ အႏုမာန အယူအဆသစ္’ ‘စီးပြားေရးလူသားရဲ႕ အတၱဆန္မႈနဲ႔ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္မႈ ၂ ခုလံုး ပါတဲ့ အႏုမာနအယူအဆ’ ‘အရင္းအျမစ္နဲ႔ လိုအပ္မႈတို႔ရဲ႕ ကန္႔သတ္မႈ ၂ ခု ဆိုတဲ့ အႏုမာန အယူအဆ’ နဲ႔ ‘တန္းတူညီမွ်မႈနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ရွိမႈတို႔အၾကား အခ်ဳိးညီ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အျပန္အလွန္အားျဖည့္ေပးေရး အႏုမာနအယူအဆ’ တုိ႔ ျဖစ္တယ္။

တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပၚလစီတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ေခတ္ေပၚ စီးပြားေရးက လမ္းၫႊန္မယ္ဆိုတာကို ဝမ္းတုန္က်င္းက ေထာက္ခံေျပာဆိုေပမယ့္ မာ့က္စ္ဝါဒကိုေတာ့ မဆန္႔က်င္ပါ။ တန္႔ေရွာက္ဖန္ သီဝရီနဲ႔ က်န္စစ္မင္းရဲ႕ အေရးႀကီး အေတြးအေခၚတို႔ကို ျမင့္ျမင့္မားမား ကိုင္စြဲရမယ္လို႔ ရပ္ခံသူလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒီလို႔ ဆိုႏုိင္တယ္။

ေနာက္တဦးက ပါတီဗဟိုေက်ာင္း အဘိဓမၼာဌာရဲ႕ ဒုၫႊန္မႉးျဖစ္သူ “တုန္းတဲ့ဂန္” ျဖစ္တယ္။ အမ်ားပို္င္နဲ႔ ပုဂၢိကပိုင္အခ်ဳိးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္အကၽြံ စိုးရိမ္စရာမလိုဘူးလို႔ သူက ယူဆတယ္။ ကုန္လုပ္စြမ္းအားစုေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစျခင္းအားျဖင့္ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို အမ်ားစုလူထုႀကီးက မွ်ေဝခံစားေစႏုိင္ေရးအေပၚမွာ အေလးထားအာရံုျပဳရမယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ အမ်ားပိုင္က႑က အဓိကလႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ အလုပ္အေပၚမွာမူတည္ၿပီး ခြဲေဝမႈကိုမရွိဘဲ အားလံုး ဘံုၾကြယ္ဝလာဖို႔ဆိုတာ အေကာင္းအထည္မဲ့တဲ့ အယူအဆပဲ ျဖစ္တယ္။

အမ်ားပိုင္က႑ အခ်ဳိးအစား ယုတ္ေလွ်ာ့လာမႈက ပါတီရဲ႕အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို မခ်ည့္နဲ႔ေစဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ အခုလက္ရွိ တရုတ္ျပည္ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ပိုင္ က႑က သံုးပံုတပံုအဆင့္ကို ေလ်ာက်လာၿပီး ပုဂၢလိကနဲ႔ႏုိင္ငံျခားပိုင္က႑က သံုးပံုႏွစ္ပံု ရွိလာၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခအေနက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ဓနဥစၥာေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လူနည္းစုလက္ထဲမွာ သြားစုေစမွာ ျဖစ္တယ္။ ပါတီရဲ႕အေျခခံအုတ္ျမစ္ ခ်ည့္နဲ႔လာရင္ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရး အေျခခံ အုတ္ျမစ္လည္း ခ်ည့္နဲ႔မွာပဲ ျဖစ္တယ္။

ပါတီဗဟိုေက်ာင္း ပါတီတည္ေဆာက္ေရးဌာနရဲ႕ ၫႊန္မႉးျဖစ္သူ ဝမ္ခ်န္က်န္းက ‘ပါတီမွာလည္း ကို္ယ္ပိုင္အက်ဳိးစီးပြားရွိတယ္ဆိုတာ ပကတိလက္ေတြ႔ျဖစ္တယ္’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေရးခဲ့တယ္။ ဒါကို လက္ေတြ႔က်က် အသိအမွတ္ျပဳမွသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုေသာ အက်ဳိးစီးပြားေတြရဲ႕ဆက္ဆံမႈ အထူးသျဖင့္ ထူထုရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ ပါတီအက်ဳိးစီးပြားအၾကား ဆက္ဆံမႈကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေလ့လာမွတ္ယူႏုိင္မွာျဖစ္တယ္လို႔ သူက ရႈျမင္တယ္။ ဒါမွ ပါတီ အက်ဳိးစီးပြားကို သင့္ေတာ္စြာ ေနရာခ်ႏုိင္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔အဆုိဟာ ကြန္ျမဴနစ္ ေၾကညာစာတမ္းနဲ႔ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (CPC) ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုတို႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတာ အထင္အရွားပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြအတြက္ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားတရပ္လံုးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ဆန္႔က်င္တဲ့ သီးျခားအက်ဳိးစီးပြား မရွိပါလို႔ ဆိုထားတယ္။ CPC ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအရ ပါတီအေနနဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ႕အက်ဳိးကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ထမ္းေဆာင္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသထားတယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားနဲ႔ အမ်ားစု ျပည္သူႀကီးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားမွလြဲလို႔ ပါတီမွာအထူးအက်ဳိးစီးပြား မရွိေစရလို႔လည္း ျပ႒ာန္းပါရွိထားတယ္။

စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ က်ေနာ္တို႔ အဓိကထား ေဝဖန္ရမယ့္ပစ္မွတ္ေတြထဲမွာ ပါတယ္။ သူ႔ကို ေဝဖန္ျခင္းျဖင့္ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ ဘာလဲဆိုတာနဲ႔ တရုတ္ျပည္လကၡဏာပါတဲ့ တကယ့္ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ဟာ ဘာလဲဆိုတာကို ေတြ႔ရွိႏုိင္ေရးဟာ အေရးႀကီးတယ္။

သမာရိုးက် မာ့က္စ္ဝါဒ

သမာရိုးက် မာ့က္စ္ဝါဒရဲ႕ တပ္ဦးအလံကိုင္ကေတာ့ ‘ေမာ္ရဲ႕အလံ’ ဆိုတဲ့ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ ေရးသားေနသူေတြထဲမွာ ပါတီတြင္း ပါတီပမွ ေကဒါအမ်ားအျပား ပါဝင္တယ္။ သက္ႀကီး ပညာရွင္တခ်ဳိ႕လည္း ပါတယ္။ သူတို႔အယူအဆကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ ၄ ခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ျပႏုိင္တယ္။

ပထမ... ေမာစီတုန္း အေတြးအေခၚကို လမ္းၫႊန္အဆင့္အေနအထား ျပန္ေပးရမယ္။ ပါတီရဲ႕ ပဓာနက်တဲ့ မူႀကီး ၄ ရပ္ထဲမွာ ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚကို ခိုင္မာစြာ ကိုင္စြဲျခင္းဟာ အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္တယ္။ ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚဟာ တရုတ္ျပည္ပါတီနဲ႔ တရုတ္ျပည္သူ႔ သမၼတႏုိင္ငံတို႔ တည္ရွိေနျခင္းရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ျဖစ္တယ္။

ဒုတိယ... ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ေႏွာင္းပိုင္းႏွစ္ေတြကို မွ်မွ်တတ ျပန္လည္အကဲျဖတ္ရမယ္။ ဒီလို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ ဥကၠ႒ေမာ္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကို လက္ေတြ႔က်က်၊ အရွိအတုိင္း၊ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က်နဲ႔ ဘက္မလိုက္ဘဲ အကဲျဖတ္ေရးဟာ အေျခခံက်တယ္။ အလြန္အမင္း ရႈပ္ေထြးတဲ့အေၾကာင္းအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးဟာ ‘အရာအားလံုး ေမွာက္လွန္ပစ္’ ဆိုတာနဲ႔ ‘အျပည့္အဝ ျပည္တြင္းစစ္’ ဆိုတဲ့ အမွားေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေထြေထြ ဦးတည္ခ်က္အရဆိုရင္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးနဲ႔ မူေတြနဲ႔ စိတ္ဓာတ္တို႔ဟာ လံုးဝမွန္ကန္တယ္။

တတိယ... ဥကၠ႒ေမာ္နဲ႔ ေမာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚကို အျပင္းအထန္ ေလ့လာေထာက္ခံ ဝါဒျဖန္႔ရမယ္။ တန္႔ေရွာင္ဖိန္ကလည္း ဥကၠ႒ေမာ္ မရွိရင္ တရုတ္ျပည္သစ္ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေတြကစလို႔ ဥကၠ႒ေမာ္နဲ႔ေ မာ္စီတုန္းအေတြးအေခၚတုိ႔ဟာ လူထုအၾကား ျပန္႔ႏွံ႔မႈ နည္းသထက္နည္းလာေနတယ္။

စတုတၳ... ေမာ္စီတုန္းကို မေကာင္းဆိုးဝါးသဖြယ္ ပံုဖ်က္ေနျခင္းမ်ားကို အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ရံႈ႕ခ်ရမယ္။ ဒီလို ပံုဖ်က္ေနေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ဥကၠ႒ေမာ္ကို ျပန္လည္အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ လႈိင္းလံုးမ်ားသဖြယ္ တိုးပြားလာ ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေရတတ္ဆိုသူတခ်ဳိ႕က ဥကၠ႒ေမာ္ကို ဆက္ၿပီးအပုဒ္ခ်ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။

သမားရိုးက် မာ့က္စ္ဝါဒရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးျပဳမႈက မွားယြင္းတဲ့ အေတြးအယူတခ်ဳိ႕ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ထိုးႏွက္တာ ျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ လက္သစ္လစ္ဘရယ္ဝါဒ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒနဲ႔ ေရာသမေမႊ မာ့က္စ္ဝါဒတို႔ကို ေဝဖန္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေ တာ္လွန္ေရးကို ကာကြယ္တာကေတာ့ လြန္သြားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သက္ႀကီး ပညာရွင္ေတြဟာ ျပည္တြင္းနဲ႔ႏိုင္ငံျခားစာေပေတြကို သံုးသပ္ရာမွာ သိပ္အားမေကာင္းၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြမွာ အလြန္အကၽြံေဝဖန္မႈေတြမ်ားၿပီး ထိုးထြင္းမႈရွိတဲ့ အသစ္အဆန္းေတြ တင္ျပမႈအပိုင္းမွာ အားနည္းေနတယ္။

တီထြင္ဆန္းသစ္မႈရွိတဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒ

တီထြင္ဆန္းသစ္မႈရွိတဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ပညာရွင္တဦးကေတာ့ တရုတ္ျပည္ လူမႈသိပၸံအကယ္ဒမီရဲ႕ ဒုဥကၠ႒ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လက္ရွိ အထူးအၾကံေပးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စီးပြားေရးပညာရွင္ လ်ဳိေကာ္ဂြမ္ ျဖစ္တယ္။ စာေရးသူလည္း အဓိကကိုယ္စားလွယ္ ပညာရွင္ထဲမွာ ပါတယ္။ တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ တရုတ္ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ အေျခခံလမ္းၫႊန္မႈေတြ၊ သီဝရီေတြတုိ႔နဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိတယ္။

ပထမ... လမ္းၫႊန္မူအရဆိုရင္ တရုတ္ျပည္မွာ မာ့က္စ္ဝါဒကို လမ္းၫႊန္အဆင့္ေနရာမွာ ဆက္လက္ထားရွိဖို႔ တီထြင္ဆန္းသစ္တဲ့ မာ့က္စ္ဝါဒက အခိုင္အမာေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ ႏုိင္ငံေတြအၾကားမွာ လမ္းၫႊန္သေဘာတရားေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု ကြဲလြဲေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဗီယက္နမ္မွာဆိုရင္ ဟိုခ်ီမင္းအေတြးအေခၚ၊ က်ဴးဘားမွာဆိုရင္ ဟိုေဆးမာတီး အေတြးအေခၚနဲ႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားမွာဆိုရင္ ကင္အီဆြန္းရဲ႕ ဂ်ဴေခ်အေတြးအေခၚတို႔ ျဖစ္တယ္။ စာေရးသူအေနနဲ႔ေတာ့ တရုတ္ျပည္ရဲ႕လမ္းၫႊန္သေဘာတရားကို ‘မာ့က္စ္ဝါဒ လီနင္ဝါဒနဲ႔ တရုတ္ျပည္မွာ ေဒသမႈျပဳထားတဲ့ သေဘာတရားရဲ႕လမ္းၫႊန္’ ဆိုတဲ့ ဝါက်တေၾကာင္းတည္းနဲ႔ပဲ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ မဆံုးႏုိင္တဲ့ စာရင္းရွည္ႀကီးနဲ႔ေဖာ္ျပေနျခင္းက ပညာရွင္ေတြအၾကား ေလွာင္ေျပာင္စရာလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဒုတိယ... ႏုိင္ငံေရးစနစ္အရဆိုရင္ တရုတ္ျပည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးပါတီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို အခိုင္အမာေထာက္ခံတယ္။ သဘာဝအရ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို အလုပ္သမား လူတန္းစားရဲ႕ တပ္ဦးအျဖစ္ ထားရွိျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈမူနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္အေရးေတာ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေတြကို အခိုင္အမာေထာက္ခံတယ္။ လက္ရွိအဆင့္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ပါတီစံု ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ညွိႏႈိင္းတုိင္ပင္တဲ့စနစ္ဟာ ဒီမိုကေရစီဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ၎ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အေျခခံ စည္းရံုး ဖြဲ႔စည္းမႈ ဆိုင္ရာ မူျဖစ္တယ္။ ပါတီတြင္း ပါတီပ ဆက္ဆံေရးေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ကိုင္တြယ္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးစံလည္း ျဖစ္တယ္။

တတိယ... စီးပြားေရးစနစ္မွာ တရုတ္ျပည္ ကုန္လုပ္ကိရိယာေတြကို အမ်ားပိုင္ဆိုင္မႈက အဓိက စိုးမိုးတဲ့ေနရာမွာရွိေရးကို အခိုင္အမာေထာက္ခံတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္တို႔ရဲ႕ အေျခခံ စီးပြားေရးစနစ္အရ ကြဲျပားျခားနားမႈဟာ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရးအတြင္း ပိုင္ဆိုင္မႈ အေဆာက္အအံုအေပၚ မူတည္တာ ျဖစ္တယ္။ အမ်ားပိုင္ဆိုင္မႈက အရည္အခ်င္းအရေရာ၊ အေရအတြက္အရပါ သာလြန္အားေကာင္းလႊမ္းမိုးေစျခင္းအားျဖင့္ အားေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေဆာက္ေရးနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘဝ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစေရးတို႔အတြက္ အခရာက်တဲ့အခန္းမွ ပါဝင္တယ္။ ဒါဟာ ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာသဘာဝရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခခံျဖစ္ၿပီး အဲဒီအေပၚမွာေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုတဲ့ အထက္ထပ္ အေဆာက္အအံု တည္ရွိပါတယ္။

စတုတၳ... အႏိၲမပန္းတုိင္အရ တရုတ္ျပည္ဟာ ဆိုရွယ္လစ္သဘာဝနဲ႔မူေတြကို အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားရမယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။ တဖက္မွာ ေသးစုပ္မႈနဲ႔ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကို ဖယ္ရွားပစ္ၿပီး အမ်ားၾကြယ္ဝမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္။ အဆံုးသတ္မွာ ကုန္လုပ္စြမ္းအားစုေတြ အစြမ္းကုန္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္အေပၚမွာ အေျချပဳၿပီး ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ေရးပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ေပၚတုိးပြားမႈနဲ႔ စနစ္ဆိုင္ရာ ထိုးထြင္းၾကံဆမႈတို႔ရဲ႕ အလြန္ရွည္ၾကာမယ့္ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတခုပဲ ျဖစ္တယ္။

တရုတ္ျပည္မွာ သေဘာတရားအရ တီထြင္ဆန္းသစ္မႈနဲ႔ သုေတသန ဒါမွမဟုတ္ ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္ရာမွာ ျပည္တြင္းအေျခအေနေပၚမွာ အေျချပဳရမယ္။ တဖက္မွာလည္း ကမာၻ႕ အေျခအေနေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္လို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ယူဆပါတယ္။ ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္ရာမွာ မွန္ကန္တဲ့ အစီအစဥ္ကေတာ့ ဦးစြာအားျဖင့္ ျပည္တြင္းနဲ႔ကမာၻ႔အေျခအေနေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္ရမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ အခိုင္အမာ အခ်က္အလက္ေတြကို ခ်မွတ္ရမယ္။ ၿပီးမွ အဲဒီေပၚလစီကို စမ္းသပ္တာ သို႔မဟုတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တာ လုပ္ရမယ္။ ေပၚလစီေတြ ခ်မွတ္ရာမွာ အဲဒီအစီအစဥ္အတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ေျပာင္းျပန္လုပ္မယ္ဆိုရင္၊ ဥပေဒနည္းဥပေဒေတြကို မလိုက္နာဘူးဆိုရင္ အဲဒီေပၚလစီေတြ အေကာင္အထည္

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=734859103206000&set=a.307483482610233.85083.100000457517282&type=1&theater