ကံၾကမၼာလား၊ တုိက္ဆုိင္မွဳလား။
|
9:02 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
Myat Soe November 4, 2013 at 2:34pm
တေယာက္ထဲေနခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေတြရက္ေတြလည္းမနဲေတာ့ျပီ၊ တစ္ေယာက္ထဲေနရေပမဲ့
ကြန္ပ်ဴတာမ်က္ႏွာျပင္ေလး ရိွေနလုိ႔ သာအဆင္ေျပေနေသးသည္လုိ႔လည္းစဥ္းစားမိသည္၊
မ်က္ေစ့ေညာင္းခါးေညာင္းလာတဲ့အခါမွာ ဆုိဖါမွာပက္ေလးလွန္လုိက္ေတာ့
စဥ္းစားစရာေတြေခါင္းထဲ တသီၾကီးေပၚလာျပန္သည္၊ စုံလုိ႔ပါပဲ။
ရွည္ေ၀းလွစြာေသာ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ၊စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ့ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြတေရးေရးျမင္လာဆဲ၀ယ္ဆုိတာလည္း ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိျပန္သည္။ မေ၀းေသးေသာ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က တဒဂၤအေၾကာင္းေလးေတြလည္း စိတ္ထဲကုိမဖိတ္ေခၚပဲေရာက္လာျပန္သည္။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ဒါပဲလား၊ဒီလုိပဲလား လုိ႔လည္းေတြးေနမိျပန္သည္။
သတၱေလာက၊သခၤါရေလာတည္းဟူေသာ သက္ရိွတုိ႔ႏွင့္ပါတ္သက္ရာေလာကတြင္ လူဆုိေသာသတၱ၀ါႏွင့္သက္ရိွတုိ႔အား လုံးသည္၊ အတိတ္ရဲ့အရိပ္ေတြနဲ႔သက္ဆုိင္ေနသလား၊အတိတ္ဆုိသည္မွာ၊ဗုဒၶဘာသာရဲ့ယုံၾကည္မွဳထဲက ဘ၀သံသရာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ယခုပစၥဳပၸန္ကာလရဲ့ထူးဆန္းေသာတုိက္ဆုိင္မွဳေပလားဆုိတာ လည္းစဥ္းစားရင္းအေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိေနျပန္ပါသည္။
၁၃ ဂဏန္းဆုိဒါ လူအမ်ားေျပာေနၾကေသာ၊ တခ်ိဳ႔လည္းယုံၾကည္ေနၾကေသာ ဂဏန္း၊ ဒီဂဏန္းေၾကာင့္မ်ားလားလုိ႔စဥ္းစား ေနမိသည္၊ ေရွ့မွာလည္း ဟုိးလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္၂ခုေလာက္က၊ ၁၃ဂဏန္းနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္လား၊ အဲသည္တုံးက၊ေထာင္ထဲမွာတုိက္ထဲမွာ၊ လူ၁၃ေယာက္ကုိ၊ မတ္လ၁၃ရက္ေန႔ ၁၃နာရီ(ေန႔ခင္း ၁နာရီ)မွာေထာင္အာဏာပုိင္တုိ႔ကလာထုတ္သြားခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့စစ္ခုံရုံးကုိပုိ႔လုိက္သည္။ အဲသည္ထဲမွာမွ က်ေတာ့ကုိ ေထာင္၁၃ႏွစ္ (အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္၁၃ႏွစ္)ျပစ္ဒဏ္ေပးတာခံခဲ့ရဖူးသည္။ အခုလည္း လာျပန္ျပီ၊ ဒီ၁၃ဂဏန္းေၾကာင့္မ်ားလားလုိ႔လည္းစဥ္း စားေနမိသည္။၁၃ဂဏန္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ႏုိင္ေသးပါဘူးေလလုိ႔၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္းျပန္ေတြးမိျပန္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ ကံေကာင္းျခင္းလည္းျဖစ္ခဲ့တာပဲ လုိ႔ျပန္ေတြးမိလုိ႔ျဖစ္သည္။
ျပီးခဲ့တဲ့၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာအားလပ္ရက္သည္ ဒီဇင္ဘာလကုန္ရက္အထိျဖစ္ပါသည္၊ အားလပ္ရက္မွာဘယ္ကုိမွမသြားျဖစ္ပါ၊ အိမ္မွာတေယာက္ထဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာကုိဖြင့္ကာ ပရီးမီးယားလိခ္ေဘာလုံးပဲြကုိ ဆက္တုိက္ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တဆက္ထဲထုိင္ပါမ်ား လာေသာေၾကာင့္ က်ေတာ့္ခါးသည္ တစစ္စစ္ကုိက္ခဲလာေနသည္၊ အခုမွထုိင္တာမ်ားလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုိးငယ္စဥ္ကထဲက အိမ္အလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္း၊လုပ္ခဲ့ရ၊ ထမ္းခဲ့ပုိးခဲ့ရတဲ့ဒါဏ္ေတြေၾကာင့္လည္းပါပါသည္။ ေနာက္တခါ အသက္၂၀ေက်ာ္ေလာက္က အေလးမအားကစားကုိတႏွစ္ခဲြႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ကစားခဲ့ဖူးသည္၊ အေလးထမ္းထုိင္ထေတြလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ပုိင္းနဲနဲလြတ္လပ္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္တဲ့အားကစားကုိ အခ်ိန္ရတုိင္းမနားမေနကစားသည္၊ ကစားကာနီး အေၾကာေလ်ာ့တာမ်ိဳးေတာင္မလုပ္ျဖစ္ပဲ၊ ပုဆုိးခါးေတာင္းက်ိဳက္ကာ ကစားကြင္းထဲ၀င္ကစားသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ကာစမွာလည္း၊ ေအာက္မွာသံပံတလင္း၊သံပံတလင္းရဲ့အေပၚမွာ ၀ါးဖ်ာၾကမ္းတခ်ပ္၊ အဲဒီအေပၚမွာေစာင္ပါးပါးေလးတထည္ခင္းကာအိပ္ခဲ့ရသည္၊ အဲလုိအိပ္ခဲ့တဲ့ကာလသည္ တႏွစ္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ရိွမည္ထင္သည္။ အဲသည္မွာ ေနာက္ေက်ာေတြထုံသလုိျဖစ္လာသည္၊ ေျခသလုံးကအေရဖ်ားေတြထုံလာသည္၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံဆိတ္ဆဲြ လုိ႔သိပ္မနာေတာ့ေလာက္သည္အထိျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္တခုက ႏွစ္တႏွစ္ရဲ့ဇႏၷ၀ါရီလထဲမွာျဖစ္ပါသည္၊ ေထာင္ထဲကတုိက္၀န္းဧရိယာထဲမွာ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းျပိဳင္ပဲြတခုကုိက်င္းပၾကသည္၊ ေဆာင္းတြင္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေအာက္ကသံပံတလင္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ ကင္းဘတ္ဘိနပ္လုိမ်ိဳးလည္း စီးထားတာမရိွျပန္ဆုိေတာ့၊ ေျခဖ၀ါးေတြတအားေအးလာသည္၊ ဒါေပမဲ့ျခင္းခတ္ေနရေသာေၾကာင့္ ေအးတယ္လုိ႔မထင္မိဘူး၊ ေျခသလုံးထိေအးလာသည္ကုိသတိမျပဳမိ၊ ျခင္းခတ္ျပီးတဲ့အခါ ေျခေထာက္ေတြ အေတာ္ကုိနာက်င္လာသည္၊ ငယ္ငယ္တုံးကလုိပဲ ၾကြက္သားေတြနာတယ္လုိ႔သာထင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ညေနပုိင္းတခါထပ္ခတ္လုိက္ရင္ သက္သာသြားမယ္လုိ႔ထင္ခဲ့ျပီး၊ ညေနပုိင္းမွာတပဲြထပ္ဆင္ႏြဲလုိက္ျပန္ပါသည္။ မစဥ္းစားမိပါဘူး၊ ငယ္စဥ္က ၾကြက္သားေတြနာတာ၊ အသက္၄၀ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာနာလာတာက ၾကြက္သားေတြတင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အေၾကာေတြပါအထဲက နာလာတာကုိသတိမထားမိဘူး၊ အဲလုိနဲ႔ရိွတဲ့ပရုပ္ဆီတုိ႔ေတေဇာဘမ္းတုိ႔လုိပူူတဲ့ေဆးေတြလိမ္းျပီး ညအိပ္လုိက္ပါတယ္၊ အဲသည္မွာမနက္မုိးလင္းလုိ႔ အိပ္ယာကထေတာ့ ထလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေျခသလုံးနဲ႔တေခါက္ေၾကာေတြေကာ၊ ခါးကပါတင္းျပီးတအားကုိနာလာပါေတာ့တယ္။ လူကပက္လက္ဆန္႔ျပီးအိပ္ေနရင္ေန၊ ဒါမွမဟုတ္မတ္တပ္မတ္မတ္ရပ္ေနရင္ ေနလုိ႔ရပါတယ္၊ ထုိင္လုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိထုိင္ထုိင္ ထုိင္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ အဲသည္မွာ အခက္ခဲဆုံးရင္ဆုိင္ရတာက၊ အိမ္သာတက္တဲ့အခါဆုိရင္ မနဲကုိက်ိတ္မွိတ္ျပီး ထုိင္ရတယ္၊ ထုိင္ရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ပါက်ေအာင္ခံစားရပါေတာ့တယ္၊ အဲသည္ေတာ့ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရုံတက္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ ေဆးရုံေရာက္တဲ့အခါ ေဆးရုံမွာတာ၀န္က်တဲ့၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ထဲက ေအာင္သူတုိ႔၊ ကိုေဇာ္ၾကီးတုိ႔၊ ကက္တစိန္တုိ႔ကလည္း ကူညီေပးၾကပါတယ္၊ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆရာ၀န္နဲ႔ေဆြးျပီး ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္းထုိးေပးၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့မသက္သာပါဘူး။ ေဆးရုံမွာအက်ဥ္းသားတေယာက္ကုိေတြ႔တာ ကံေကာင္းသြားျပန္ပါတယ္၊ အဲဒီအက်ဥ္းသားက အသက္ငယ္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့သူဘယ္လုိျဖစ္လာတယ္ေတာ့မသိပါဘူး၊ သူကလည္း ခါးၾကီးကုန္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္၊သူ႔ခါးကလည္း ျပန္မတ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ သူခါးကုန္းေနတာက အသက္ၾကီးလုိ႔ ခါးကုန္းသြားတဲ့အဖုိးၾကီးတေယာက္လုိသြားေနရတာပါ။ ဒါေပမဲ့သူကစစ္ေဆးရုံကဆင္းလာတာလုိ႔ေတာ့ေျပာတယ္၊ သူက ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္တတ္တဲ့သူ၊ သူ႔ကုိစစ္ေဆးရုံကပဲႏွိပ္ျပီးကုေပးဖူးလားေတာ့မသိဘူး၊ သူကက်ေတာ့္ကုိ ႏွိပ္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာလာတယ္၊ အဲေတာ့ဘာလုိလည္းဆုိေတာ့၊ ပူတဲ့ေဆးဆီလုိခ်ြဲတဲ့ေဆးလုိတယ္ေျပာလုိ႔၊ က်ေတာ့္မွာမုန္ညင္းဆီနဲ႔ပျငဳပ္ျပားကုိစိမ္ထားတဲ့လိမ္းေဆးရိွတယ္၊ အဲဒါနဲ႔သူကတေန႔ကုိသုံးၾကိမ္၊သုံးရက္ေလာက္ႏွိပ္ေပးလုိက္တာ အေတာ္ကုိသက္သာသြားတာ၊ ေကာင္းသေလာက္လည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကုိျပန္ခတ္ၾကည့္တာေတာ္ေတာ္ ခတ္လုိ႔ရသြားဖူးတယ္။
အဲသည္လုိနဲ႔ေထာင္ထဲကလြတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘာလုံးေတြလည္းကစားျဖစ္တာေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ မွာခရီးေ၀းေ၀းေတြလည္းေျခလ်င္သြားခဲ့ရတယ္၊ ေတာင္ေပၚခရီးေတြလည္းပါတယ္၊ အဲသည္မွာေျခသလုံးအတြင္းထဲက အေၾကာေတြတအားနာလာျပန္တယ္၊ ခရီးတခုသြားရင္ လမ္းမွာ၁၀မိနစ္ေလာက္သြားလုိက္ တခါနားလုိက္ လက္နဲ႔ျပန္ႏွိပ္ေနလုိက္ အဲလုိလုပ္ျပီးသြားေနရတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ကေနအိမ္ကုိျပန္လာျပီး အိမ္မွာပန္းပင္ေတြစုိက္တဲ့အခါ ပန္းပင္ေပါက္ေတြ ကုိေရေလာင္းရပါတယ္၊ ေလးေဒါင့္သံပုန္း၂လုံးထဲကုိေရခတ္ထည့္ျပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ဆဲြဆြဲသါြးျပီး ပန္းပင္ေတြကုိေရေလာင္းလုိက္တာ၊ တပါတ္ေလာက္လည္းေလာင္းျပီးေရာ၊ အဲဒီနာေနတဲ့ေျခသလုံးက လုံး၀မနာေတာ့ပါဘူးေကာင္းသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ ထုိင္းကုိေရာက္ေတာ့ မဲေဆာက္မွာေဘာလုံးလည္းကစားျဖစ္ပါတယ္။ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းလည္းကစားျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္ေျပေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာလည္း အတူတူပါပဲ၊ ေဘာလုံးလည္းေတာ္ေတာ္ကစားျဖစ္တယ္၊ တခါတေလပုိက္ေက်ာ္ျခင္းလည္းကစားျဖစ္တယ္၊ လမ္းလည္းညေနတုိင္းနီးပါးေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ ခါးနာတာတအားမဆုိးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့နဲနဲေတာ့နာေနပါေသးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ေနာ္ေ၀ကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာတုိ႔၊ ေဘာလုံးကစားတာတုိ႔ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ခါးနာတာေတာ့ နဲနဲနာျမဲနာေနတုံးပါပဲ၊ ဒါနဲ႔တခါတေလ အေတာ္ေလး နာလာတဲ့အခါ ေဆးခန္းကုိသြားျပီး၊ ဆရာ၀န္ကုိေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က ေသာက္ေဆးေပးပါတယ္။ သူေပးတဲ့ေသာက္ေဆးက ၾကာၾကာေသာက္လာတဲ့အခါ အစာအိမ္ေအာင့္လာလုိ႔ ဆက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ အဲလုိနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာအားလပ္ရက္မွာ အိမ္မွာပဲေနရင္း ေဘာလုံးပဲြထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔နဲနဲေတာ့ တစစ္စစ္ကုိက္ခဲေနတာသတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ ဒီဇင္ဘာ၃၁ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္းေလးမွာ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္မယ္လုိ႔စိတ္ကူးျပီး၊ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ခင္၊ တီဗီြတုိ႔ ဆက္တီတုိ႔စာပဲြတုိ႔ကုိေနရာေျပာင္းမယ္စိတ္ကူးျပီး၊ တီဗြီခုံေလးနဲ႔တီဗြီကုိ တြန္းျပီးေရႊ႔၊ ဆက္တီကလည္း အရွည္အ၀ုိင္းၾကီးဆုိေတာ့ အဲဒါကုိျဖဳတ္ျပီးမွမျပီးေရႊ႔၊ စားပဲြကုိေရႊ႔ လုပ္လုိက္တာ အဲဒီမွာ ခါးထဲမွာ မ်က္ကနဲျဖစ္ျပီး တအားကုိ နာသြားေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္တခါ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ ဆက္တီမွာထုိင္ျပီး နံရံမွာကပ္ထားတဲ့မီးခလုတ္ကုိ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ေနာက္ျပန္ လွန္းျပီးဖြင့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္တေခ်ာင္းလုံးေကာ၊ ခါးထဲထိပါ က်င္ကနဲခံစားရျပီး ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က တအားကုိနာက်င္သြားလုိက္တာ၊ လွဳပ္လုိ႔လည္းမရေတာ့၊ ေျခေထာက္လည္းေထာက္လုိ႔မရေတာ့ပဲနဲ႔ ၊ လွဳပ္တုိင္းနာေနလုိ႔ ဆက္တီခုံရွည္ေပၚမွာပဲ ပက္လက္ေလးလွဲျပီး အိပ္ေနလုိက္ရပါေတာ့တယ္၊ အိမ္သာကုိသြားရင္လည္း ေျခေထာက္တဘက္ထဲေထာက္ျပီး ဟုိကုိင္ဒီကုိင္နဲ႔သြားေနရတယ္၊ အဲဒီညက ထမင္းလည္းခ်က္မစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ မီးဖုိခန္းထဲကုိလည္းမသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ စားပဲြေပၚကဓါတ္ဗူးထဲက ရိွတဲ့ေရေႏြးနဲ႔ ဘီစကစ္ထုတ္ေလးထဲက ဘီစကစ္ေလးကုိစားလုိက္ေရေႏြးေလးေသာက္လုိက္နဲ႔ တညလုံးပါပဲ၊ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔ သြားလုိက္တုိင္း မ်က္ရည္ပါက်ေအာင္နာက်င္ေနေတာ့တာပါပဲ၊ အဲဒါနဲ႔ အေရးေပၚဌါနကုိဖုန္းဆက္ျပန္ေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း “မင္းရဲ့မိသားစုဆရာ၀န္ဆီကုိအရင္ဆက္ပါ”ခ်ည္းျပန္ေျပာေနလုိ႔၊ထပ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ပဲမုိးလင္းခဲ့ရပါတယ္။ မုိးလင္းလုိ႔ေန႔ခင္းဘက္ကုိေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႔အေရးေပၚကား ေရာက္လာပါတယ္၊ က်ေတာ္ကညကထဲက အိမ္ေရွ့ကတံခါးကုိ ပိတ္ထားေပမဲ့၊ေလာ့ကုိဖြင့္ထားလုိက္ပါတယ္။ တခုခုျဖစ္လုိ႔တေယာက္ေယာက္လာရင္ က်ေတာ္ကထဖြင့္ေပးဘုိ႔အခက္အခဲရိွလုိ႔၊ အဲလုိဖြင့္ထားလုိက္တာပါ၊ အဲဒါက အဲဒီအေရးေပၚဌါနကုိ က်ေတာ့သမီးကမရရေအာင္ ဆက္သြယ္ျပီးလွန္းဖုန္းဆက္လုိ႔ သူတုိ႔ကေရာက္လာၾကတာပါ၊ သူတုိ႔ေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္ျပီး သတိမထားမိပဲနဲ႔ ဆတ္ခနဲထထုိင္ျပီးမတ္တပ္ရပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ျပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း ဖင္ထုိင္က်သြားပါေသးတယ္၊ အဲသည္မွာပဲ ခုနနာေနတဲ့ေျခဖမုိးနဲ႔ေျခဖ်ားေတြက တအားနဲ႔နားျပီးေတာ့ ထုံသြားပါေတာ့တယ္၊ ေျခဖမုိးမွာလည္း လက္မသာသာေလာက္ အေၾကာထုံးၾကီးျဖစ္သြားတာေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ အဲလုိထုံသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျခေထာက္ကသိပ္မနာေတာ့ပဲနဲ႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ေတာ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ခုနလာတဲ့အေရးေပၚဌါနကအမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္က သူတုိ႔ရဲ့အေရးေပၚကားနဲ႔ ေဆးခန္းကုိပုိ႔ေပးပါတယ္၊ လမ္းမွာလည္း သူတုိ႔ကက်ေတာ့ကုိေမးခြန္းေတြေမးလုိက္တာ၊အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အားကစားလုပ္ဖူးလား၊ ေဘာလုံးကစားးဖူးလား၊ လဲဖူးလား၊ အခုဒီကုိေရာက္ေတာ့ေကာ ကစားေသးလားစုံလုိ႔ပဲ၊ က်ေတာ္လည္းကစားဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္းးကစားေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့သူတို႔အံ့ၾသေနၾကတယ္၊ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေတာ့္အသက္က ဒီမွာေဘာလုံးကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၅၇ျဖစ္ေနပါျပီ၊ အဲဒီမွာပဲ သူတုိ႔ေမးထားတာေတြကုိ ေဆးခန္းကဆရာ၀န္ကုိေပးခဲ့တာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေဆးခန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆရာ၀န္မက လာၾကည့္ျပီး၊ လူကုိနဲနဲမေက်မနပ္နဲ႔ နဲနဲေကာတဲ့သေဘာမ်ိဳးလုပ္ေနပါေသးတယ္၊ သူေျပာတာက“သူ႔ဆီကုိအရင္ဖုန္းမဆက္ပဲနဲ႔၊ ဘာလုိ႔အေရးေပၚဌါနကုိဖုန္းဆက္တာလည္း”တဲ့၊ အဲဒါကုိ၂ခါေလာက္လာေမးေနလို႔၊ မသိဘူးလုိ႔၊ ငါဆက္တာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ထပ္မေမးေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔သူက ေဆးခြင့္တပါတ္ေရးေပးတယ္၊ ေနာက္ျပီး ေဆးစာေရးေပးတယ္၊ ေရးေပးတဲ့ေဆးစာက Artrotec ၊နဲ႔ ပါရာဆီတေမာ့၊ အဲဒါကုိအရင္ကလည္းေသာက္ဖူးေနလုိ႔၊ စဥ္းစားမိတာက ဘာလုိ႔ဒီေဆးေတြပဲေရးေပးတာလည္းေပါ့၊ အဲဒါနဲ႔သူေရးေပးတဲ့ေဆးကုိ မေသာက္ဘူး၊ ေနာက္တရက္ေက်ာ္သူကျပန္ခ်ိန္းေတာ့ ၊သူ႔ဆီကုိေရာက္ေတာ့ သူကေမးတယ္၊ ေဆးေသာက္ခဲ့လားတဲ့၊ မေသာက္ခဲ့ဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔မေသာက္တာလည္းတဲ့၊ ဒါဆုိ ဒီည သုံးၾကိမ္ေသာက္ျပီးမနက္ဖန္မွျပန္လာခဲ့လုိ႔ထပ္ေျပာ ျပန္ပါေရာ၊ ဒါနဲ႔သူ႔ကုိလည္းျပန္ေမးမေနေတာ့ဘူး၊ ေနာ္ေ၀လုိေျပာရတာလည္း အဆင္ကသိပ္မေျပေတာ့ အိမ္ကုိျပန္လာခဲ့လုိက္တယ္၊ အဲဒီမွာသမီးကလည္းေရာက္လာျပီး ျမိဳ႔ထဲကသူ႔အသိေနာ္ေ၀ေတြဆီေလွ်ာက္လည္တယ္၊လည္ရင္းနဲ႔သူသိခဲ့တာက၊ ေက်ာင္းကဆရာမၾကီးကေျပာျပလုိက္လုိ႔၊ ခုနေဆး၂မ်ိဳးကုိတဲြေသာက္ခုိုင္းတာက၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရိွမရိွသိခ်င္လုိ႔ေသာက္ခုိင္းတာလုိ႔ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီေဆး၂မ်ိဳးတဲြေသာက္ျပီး ဆီးသြားလုိ႔မေကာင္းရင္ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရိွလုိ႔၊လုိ႔ေျပာျပတယ္။ အဲဒါသမီးကျပန္ေျပာျပေတာ့မွသေဘာေပါက္ျပီး ေဆးေသာက္လုိက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ဆီးသြားတာဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ေနာက္ေန႔ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူလည္းေမးတယ္ ေဆးေသာက္ျပီးဆီးသြားတာဘယ္လုိေနလည္းတဲ့၊ ဆီးသြားလုိ႔ခက္လား၊ မခက္ဘူးလားတဲ့၊ ဆီးသြားရတာဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလုိ႔၊ အဆင္ေျပပါတယ္လုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔သူလည္း ေနာက္၃ရက္ေလာက္ခြါျပီးထပ္ခ်ိန္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ၾကားထဲမွာတအားနာရင္သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ပါလုိ႔မွာလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔သူခ်ိန္းတဲ့ရက္မတုိင္ခင္တရက္မွာ တအားနာေနတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့သူက ဘယ္အခ်ိန္လာခဲ့ပါဆုိျပီးျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲမွာသူ႔ဆီကုိေရာက္ေတာ့ လာစစ္ေဆးတယ္၊ တအားနာေနလားလုိ႔ေမးတယ္၊ ေမးျပီးတာနဲ႔ တကၠစီကားဆီဖုန္းလွန္းဆက္ျပီး၊ ေဆးရုံၾကီးကုိသြားပါဆုိျပီးစာေရးေပးျပီး လႊတ္လုိက္တာပဲ။ ေဆးရုံၾကီးကုိေရာက္ေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မက စစ္ေဆးတယ္၊ ဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးတေယာက္လာစစ္ေဆးတယ္၊ ေျခမကုိဖိခုိင္းတာတုိ႔ဘာတုိ႔လုပ္တယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းတယ္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ျပီးလည္းလမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းတယ္၊ အဲဒီမွာဘယ္ဘက္ေျခဖ်ာေထာက္ျပီးရပ္ခုိင္းေတာ့မရဘူး ပစ္လဲတာပဲဗ်ာ။ အဲေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးကေျပာတာက သူ႔ေျခမကုိစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေျခမအေၾကာကေတာ့ သန္မာေနတာပဲတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ဓါတ္မွန္ရုိက္လုိက္တာေကာင္းပါတယ္တဲ့၊ အဲလုိေျပာျပီး ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ ရက္ခ်ိန္းရပါတယ္။ အဲေတာ့ ဓါတ္မွန္ရုိက္လုိက္တာေပါ့၊ အဲဒါနဲ႔မျပီးေသးဘူး တပါတ္တခါေလာက္ခ်ိန္းခ်ိန္းျပီးစစ္ေဆးေနတာ တလေလာက္ၾကာတယ္။ ဘာတခုမွလည္းမလုပ္ေသးဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးကလည္း ပထမတခါဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးတာနဲ႔ သူေနတဲ့ျမိဳ႔ကုိျပန္သြားျပီ၊ သူကေက်ာင္းတက္ေနရတာဆုိေတာ့အားရက္မရဘူးေလ၊ အဲေတာ့က်ေတာ္တေယာက္ထဲပဲ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ေဆးရုံရိွတဲ့ျမိဳ႔ကုိသြားေနရတာေပါ့၊ ေဆးရုံက က်ေတာ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ဆုိရင္ တနာရီေလာက္ဘတ္စ္ကားစီးရတယ္။ ေဆးရုံမွာလည္း ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားကုိယ့္လူမ်ိဳး၂ေယာက္အလုပ္လုပ္ေနလုိ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေဆးရုံကလည္းစစ္လုိက္တာစုံေနတာပဲ၊ ေသြးေဖါက္ရတာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ၊
အဲဒီမွာ တခါစစ္လုိက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရပါပဲ၊ ပထမသူတုိ႔ကေဆးစာေရးေပးတယ္၊ ေရးေပးတဲ့ေဆးက ၀မ္းႏွဳတ္ေဆး၊ ည၁၀နာရီမွာတခါေသာက္ရတယ္၊ေနာက္ျပီး၁၂နာရီမွာတခါေသာက္ရတယ္၊ အဲလုိေသာက္ျပီးေတာ့ေနာက္ေန႔မနက္ ၉နာရီမွာေဆးရုံမွာခ်ိန္းတာေပါ့၊ ေဆးရုံလည္းေရာက္ေရာ၊ ဆရာ၀န္က ဖင္ထဲကုိသုံးမတ္လုံးေလာက္ေတာ့ရိွမယ္ထင္တယ္ ပလပ္စတစ္ပုိက္အျဖဴတေခ်ာင္း၊ တေပေလာက္ရွည္မယ္္ထင္တယ္၊ အဲဒါနဲ႔ဖင္ထဲကုိထုိးထည့္ျပီး၊ေလလည္းမွဳတ္သြင္းေသးတယ္၊ ျပီးေတာ့ စအုိအထက္နားကအူမၾကီးထဲကနံရံမွာကပ္ေနတဲ့၊ ေသြးစေတြကုိဆဲြထုတ္ယူတာ၊ မီးခ်စ္ဆံေခါင္းေလာက္ရိွတဲ့အတုံး၃တုံးထုတ္ယူတယ္၊ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး၊ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ အဲလုိလည္းယူျပီးေရာ၊ဗုိက္ထဲမွာေလေတြထုိးတာ နာလုိက္တာလည္းမေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ အိမ္သာတက္ေတာ့လည္း မသြားဘူး၊ ေလေတြလည္းမထြက္ဘူး၊ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔လည္းမရ၊ ထုိင္ေနလုိ႔လည္းမရ ဒုကၡေရာက္လုိက္တာေသေတာင္ေသခ်င္သြားတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ေဘာင္းဘီကုိက်ယ္သီးမတပ္ပဲနဲ႔ခါးပါတ္နဲ႔ထိန္းျပီ၀တ္ထားရတယ္။ အဲလုိျဖစ္ေနေတာ့ ပါလာတဲ့အေဖၚကုိေျပာရတယ္၊ အဲဒီေဆးရုံမွာ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနလုိမ်ိဳးအေပါက္၀ကအခန္းမွာ သြားေျပာရတယ္ တကၠစီကားအျမန္ေခၚေပးပါလုိ႔၊ ဗုိက္တအားနာေနျပီလုိ႔ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ကလည္းေခၚေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီေဆးရုံရိွတဲ့ျမိဳ႔ကပါလာတဲ့အေဖၚအိမ္ကုိပဲေမာင္းခုိင္းျပီး၊ အဲဒီမွာအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့မွ အိပ္ယာမွာတုံးလုံးလွဲ၊ ေစာင္ျခဳံျပီးေႏြးေႏြးေနလုိက္ေတာ့၊ သိပ္မၾကာပါဘူး အိမ္သာတက္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာတာနဲ႔၊ အိမ္သာသြားတက္ေတာ့ ခုနေဆးရုံမွာေလမွဳတ္သြင္းထားတဲ့ေလေတြ၊အူထဲကေနျပန္ထြက္ကုန္ေတာ့မွ အေတာ္ေလးသက္သာသြားတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာတခုေျပာခ်င္တာက၊ သူတုိ႔ဆီမွာေဆးကုတာ၊ ေရာဂါတမ်ိဳးကုိ တႏွစ္ကုိ၂ေထာင္ေလာက္ ကုန္ထားျပီးရင္၊ အခမဲ့ကဒ္ထုတ္ေပးထားတယ္၊ ခုနဆရာ၀န္ဆီတခါသြားရင္ စမ္းသပ္ခ ၁၅၀ေလာက္၂၀၀ေလာက္ေတြေကာ၊ ေဆး၀ယ္တဲ့ေဆးဘုိးေတြေကာ၊ ခုနလုိတကၠစီကားခေတြေကာေပါင္းျပီး ၂ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အခမဲ့ကဒ္ထုတ္ေပးထားတယ္၊ ေနာက္ဆုိတႏွစ္အတြင္း၊ အဲဒိေရာဂါနဲ႔ ဆရာ၀န္ပဲျပျပ၊ ေဆးရုံမွာဓါတ္မွန္ရုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆးပဲ၀ယ္၀ယ္၊ တကၠစီပဲေခၚေခၚ အခမဲ့ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့တကၠစီကုိေတာ့ေဆးရုံ၊ေဆးခန္းကုိအေၾကာင္းၾကားရတယ္၊ သူတုိ႔ကေခၚေပးတာပါ။ သူတုိ႔ကေခၚမေပးပဲကုိယ့္ဟာကုိယ္ေခၚလုိ႔ေတာ့မရပါဘူး။ အဲလုိေတြပါ၊
အဲလုိနဲ႔ေဆးရုံကေခၚျပီးစစ္ေနတာ၊ တရက္က်ေတာ့ဘယ္လုိစစ္လည္းဆုိေတာ့၊ သူတုိ႔က ၂နာရီေလာက္ၾကိဳျပီးခ်ိန္းတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အရည္တမ်ိဳးတုိက္တယ္၊အရည္ကတလီတာရိွတယ္ အဲဒါကုိ၂နာရီနဲ႔ကုန္ေအာင္ေသာက္ခုိင္းပါတယ္၊ အရသာေလးကနဲနဲေလးခ်ိဳသလုိလုိေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒါကုိေသာက္ျပီးေတာ့ ဗုိက္ကုိဓါတ္မွန္ရုိက္တာပါပဲ။ အဲလုိဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးလုိ႔ ၃၊၄ ရက္ေလာက္ပဲၾကာမယ္ထင္တယ္၊ သမီးဆီကုိဖုန္းလွန္းဆက္ျပီးေျပာေတာ့တာပဲ၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္ဌါနကုိအေရာက္ လာပါတဲ့၊ မလာလုိ႔မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ အဲေတာ့က်ေတာ္ထင္တာက ခါးကုိခဲြေတာ့မယ္လုိ႔ထင္လုိက္တာ၊ အဲဒီေန႔မွာေဆးရုံကုိသြားလုိက္တာ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ဌါနဘယ္ဌါနမွန္းလည္းမသိဘူး၊ လုိက္ေမးေတာ့လည္း ဘယ္ဌါနကမွ သူတုိ႔ခ်ိန္းထားတယ္လုိ႔မေျပာၾကဘူး၊ ဒါနဲ႔စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔၊ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိျပီးကားဂိတ္ကုိထြက္လာခဲ့လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ပထမတခါသမီးဆီကုိဖုန္းဆက္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနလုိ႔ဖုန္းမကုိင္းဘူး၊ ေနာက္တခါျပန္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ သမီးကဖုန္းကုိင္လာတယ္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူကအတင္းအၾကပ္ပဲ၊ အေဖမသြားလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ မျပန္နဲ႔အုန္းအခုေဆးရုံကုိျပန္သြားလုိက္အုန္းတဲ့၊ သမီးေဆးရုံကုိဖုန္းျပန္ဆက္အုန္းမယ္တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ေဆးရုံကုိျပန္သြားျပီး အထဲကုိေရာက္ေတာ့ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနကုိေျပာလုိက္တယ္ ၊ ငါ့ကုိခ်ိန္းထဲဌါနကုိလည္းငါမသိဘူးလုိ႔၊ အဲဒါသမီးေျပာတာလည္း အဲဒီနာမည္ကုိငါေနာ္ေ၀လုိမေခၚတတ္ဘူးလုိ႔၊ အဲေတာ့ မင္းငါ့သမီးနဲ႔စကားေျပာပါဆုိျပီး၊ က်ေတာ့္ဖုန္းကုိ သူတုိ႔လက္ထဲထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲေတာ့မွသမီးနဲ႔စကားေျပာျပီးေတာ့၊ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနကအမ်ိဳးသမီးက ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိျပီး က်ေတာ့ကုိလုိက္ပုိ႔ေပးမွ က်ေတာ့ကုိခ်ိန္းတဲ့ဌါနကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး ၅မိနစ္ေလာက္ပဲထုိင္ေစာင့္ရတယ္၊ သူတုိ႔ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ခန္းတခုထဲကုိ၊ က်ေတာ့ကုိေခၚေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ဌါနတာ၀န္ခံဆရာ၀န္တေယာက္၊ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မတေယာက္၊ နပ္စ္မအင္ခ်ပ္တေယာက္၊ အျခားနပ္စ္မတေယာက္နဲ႔၊သူတုိ႔ကဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ စကားျပန္လည္းဖုန္းထဲကလွန္းေျပာေနတယ္။ အဲမွာဆရာ၀န္ေျပာတာက၊ “မင္းရဲ့အူထဲမွာ ကင္ဆာက်ိတ္ေတြ႔ပါတယ္”တဲ့၊ အဲဒီမွာ လူလည္းအေတာ္မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္းအေတာ္စုိးရိမ္သါြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့စိတ္ကုိထိန္းျပီး သူတုိ႔ေျပာျပတာကုိ နားလည္ေအာင္နားေထာင္ရတယ္၊ေျပာတာေတာ့ စကားျပန္နဲ႔ဆုိေတာ့ အဆင္ေတာ့ေျပပါတယ္။ အဲမွာသူတုိ႔ထပ္ေျပာတာက၊ ကင္ဆာကႏုႏုေလးပဲရိွေသးတယ္တဲံ့၊ ခဲြထုတ္လုိက္ရင္ေကာင္းသြားမယ္တဲ့၊ မင္းခဲြမွျဖစ္မွာတဲ့၊ မင္းခဲြမယ္ဟုတ္လားတဲ့၊ ခဲြမယ္ဆုိ ဒီမွာလက္မွတ္ထုိးရမယ္ဆုိျပီး၊ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းတာနဲ႔ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ပါတယ္။
(စာရုိက္ရတာခါးလည္းနဲနဲေညာင္းကုိက္သြားလုိ႔၊ ခနနားလုိက္ပါအုန္းမယ္၊ က်န္တာလည္းဆက္ေရးပါအုန္းမယ္၊ သူတုိ႔ေဆးရုံအေၾကာင္းေလးေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလးေရးပါမယ္)
ျမတ္စုိး
၀၄.၁၁.၁၃
ရွည္ေ၀းလွစြာေသာ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ၊စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ့ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြတေရးေရးျမင္လာဆဲ၀ယ္ဆုိတာလည္း ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိျပန္သည္။ မေ၀းေသးေသာ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က တဒဂၤအေၾကာင္းေလးေတြလည္း စိတ္ထဲကုိမဖိတ္ေခၚပဲေရာက္လာျပန္သည္။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ဒါပဲလား၊ဒီလုိပဲလား လုိ႔လည္းေတြးေနမိျပန္သည္။
သတၱေလာက၊သခၤါရေလာတည္းဟူေသာ သက္ရိွတုိ႔ႏွင့္ပါတ္သက္ရာေလာကတြင္ လူဆုိေသာသတၱ၀ါႏွင့္သက္ရိွတုိ႔အား လုံးသည္၊ အတိတ္ရဲ့အရိပ္ေတြနဲ႔သက္ဆုိင္ေနသလား၊အတိတ္ဆုိသည္မွာ၊ဗုဒၶဘာသာရဲ့ယုံၾကည္မွဳထဲက ဘ၀သံသရာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ယခုပစၥဳပၸန္ကာလရဲ့ထူးဆန္းေသာတုိက္ဆုိင္မွဳေပလားဆုိတာ လည္းစဥ္းစားရင္းအေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိေနျပန္ပါသည္။
၁၃ ဂဏန္းဆုိဒါ လူအမ်ားေျပာေနၾကေသာ၊ တခ်ိဳ႔လည္းယုံၾကည္ေနၾကေသာ ဂဏန္း၊ ဒီဂဏန္းေၾကာင့္မ်ားလားလုိ႔စဥ္းစား ေနမိသည္၊ ေရွ့မွာလည္း ဟုိးလြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္၂ခုေလာက္က၊ ၁၃ဂဏန္းနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္လား၊ အဲသည္တုံးက၊ေထာင္ထဲမွာတုိက္ထဲမွာ၊ လူ၁၃ေယာက္ကုိ၊ မတ္လ၁၃ရက္ေန႔ ၁၃နာရီ(ေန႔ခင္း ၁နာရီ)မွာေထာင္အာဏာပုိင္တုိ႔ကလာထုတ္သြားခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့စစ္ခုံရုံးကုိပုိ႔လုိက္သည္။ အဲသည္ထဲမွာမွ က်ေတာ့ကုိ ေထာင္၁၃ႏွစ္ (အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္၁၃ႏွစ္)ျပစ္ဒဏ္ေပးတာခံခဲ့ရဖူးသည္။ အခုလည္း လာျပန္ျပီ၊ ဒီ၁၃ဂဏန္းေၾကာင့္မ်ားလားလုိ႔လည္းစဥ္း စားေနမိသည္။၁၃ဂဏန္းေၾကာင့္လည္းမဟုတ္ႏုိင္ေသးပါဘူးေလလုိ႔၊ ကုိယ့္ဟာကုိယ္လည္းျပန္ေတြးမိျပန္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ ကံေကာင္းျခင္းလည္းျဖစ္ခဲ့တာပဲ လုိ႔ျပန္ေတြးမိလုိ႔ျဖစ္သည္။
ျပီးခဲ့တဲ့၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာအားလပ္ရက္သည္ ဒီဇင္ဘာလကုန္ရက္အထိျဖစ္ပါသည္၊ အားလပ္ရက္မွာဘယ္ကုိမွမသြားျဖစ္ပါ၊ အိမ္မွာတေယာက္ထဲ၊ ကြန္ပ်ဴတာကုိဖြင့္ကာ ပရီးမီးယားလိခ္ေဘာလုံးပဲြကုိ ဆက္တုိက္ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တဆက္ထဲထုိင္ပါမ်ား လာေသာေၾကာင့္ က်ေတာ့္ခါးသည္ တစစ္စစ္ကုိက္ခဲလာေနသည္၊ အခုမွထုိင္တာမ်ားလုိ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟုိးငယ္စဥ္ကထဲက အိမ္အလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္း၊လုပ္ခဲ့ရ၊ ထမ္းခဲ့ပုိးခဲ့ရတဲ့ဒါဏ္ေတြေၾကာင့္လည္းပါပါသည္။ ေနာက္တခါ အသက္၂၀ေက်ာ္ေလာက္က အေလးမအားကစားကုိတႏွစ္ခဲြႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ကစားခဲ့ဖူးသည္၊ အေလးထမ္းထုိင္ထေတြလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေနာက္ပုိင္းနဲနဲလြတ္လပ္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္တဲ့အားကစားကုိ အခ်ိန္ရတုိင္းမနားမေနကစားသည္၊ ကစားကာနီး အေၾကာေလ်ာ့တာမ်ိဳးေတာင္မလုပ္ျဖစ္ပဲ၊ ပုဆုိးခါးေတာင္းက်ိဳက္ကာ ကစားကြင္းထဲ၀င္ကစားသည္၊ ေထာင္ထဲေရာက္ကာစမွာလည္း၊ ေအာက္မွာသံပံတလင္း၊သံပံတလင္းရဲ့အေပၚမွာ ၀ါးဖ်ာၾကမ္းတခ်ပ္၊ အဲဒီအေပၚမွာေစာင္ပါးပါးေလးတထည္ခင္းကာအိပ္ခဲ့ရသည္၊ အဲလုိအိပ္ခဲ့တဲ့ကာလသည္ တႏွစ္နီးပါးေလာက္ေတာ့ ရိွမည္ထင္သည္။ အဲသည္မွာ ေနာက္ေက်ာေတြထုံသလုိျဖစ္လာသည္၊ ေျခသလုံးကအေရဖ်ားေတြထုံလာသည္၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံဆိတ္ဆဲြ လုိ႔သိပ္မနာေတာ့ေလာက္သည္အထိျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္တခုက ႏွစ္တႏွစ္ရဲ့ဇႏၷ၀ါရီလထဲမွာျဖစ္ပါသည္၊ ေထာင္ထဲကတုိက္၀န္းဧရိယာထဲမွာ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းျပိဳင္ပဲြတခုကုိက်င္းပၾကသည္၊ ေဆာင္းတြင္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေအာက္ကသံပံတလင္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ ကင္းဘတ္ဘိနပ္လုိမ်ိဳးလည္း စီးထားတာမရိွျပန္ဆုိေတာ့၊ ေျခဖ၀ါးေတြတအားေအးလာသည္၊ ဒါေပမဲ့ျခင္းခတ္ေနရေသာေၾကာင့္ ေအးတယ္လုိ႔မထင္မိဘူး၊ ေျခသလုံးထိေအးလာသည္ကုိသတိမျပဳမိ၊ ျခင္းခတ္ျပီးတဲ့အခါ ေျခေထာက္ေတြ အေတာ္ကုိနာက်င္လာသည္၊ ငယ္ငယ္တုံးကလုိပဲ ၾကြက္သားေတြနာတယ္လုိ႔သာထင္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ညေနပုိင္းတခါထပ္ခတ္လုိက္ရင္ သက္သာသြားမယ္လုိ႔ထင္ခဲ့ျပီး၊ ညေနပုိင္းမွာတပဲြထပ္ဆင္ႏြဲလုိက္ျပန္ပါသည္။ မစဥ္းစားမိပါဘူး၊ ငယ္စဥ္က ၾကြက္သားေတြနာတာ၊ အသက္၄၀ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာနာလာတာက ၾကြက္သားေတြတင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အေၾကာေတြပါအထဲက နာလာတာကုိသတိမထားမိဘူး၊ အဲလုိနဲ႔ရိွတဲ့ပရုပ္ဆီတုိ႔ေတေဇာဘမ္းတုိ႔လုိပူူတဲ့ေဆးေတြလိမ္းျပီး ညအိပ္လုိက္ပါတယ္၊ အဲသည္မွာမနက္မုိးလင္းလုိ႔ အိပ္ယာကထေတာ့ ထလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေျခသလုံးနဲ႔တေခါက္ေၾကာေတြေကာ၊ ခါးကပါတင္းျပီးတအားကုိနာလာပါေတာ့တယ္။ လူကပက္လက္ဆန္႔ျပီးအိပ္ေနရင္ေန၊ ဒါမွမဟုတ္မတ္တပ္မတ္မတ္ရပ္ေနရင္ ေနလုိ႔ရပါတယ္၊ ထုိင္လုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိထုိင္ထုိင္ ထုိင္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ အဲသည္မွာ အခက္ခဲဆုံးရင္ဆုိင္ရတာက၊ အိမ္သာတက္တဲ့အခါဆုိရင္ မနဲကုိက်ိတ္မွိတ္ျပီး ထုိင္ရတယ္၊ ထုိင္ရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ပါက်ေအာင္ခံစားရပါေတာ့တယ္၊ အဲသည္ေတာ့ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆးရုံတက္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ ေဆးရုံေရာက္တဲ့အခါ ေဆးရုံမွာတာ၀န္က်တဲ့၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ထဲက ေအာင္သူတုိ႔၊ ကိုေဇာ္ၾကီးတုိ႔၊ ကက္တစိန္တုိ႔ကလည္း ကူညီေပးၾကပါတယ္၊ သူတုိ႔တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဆရာ၀န္နဲ႔ေဆြးျပီး ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္းထုိးေပးၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့မသက္သာပါဘူး။ ေဆးရုံမွာအက်ဥ္းသားတေယာက္ကုိေတြ႔တာ ကံေကာင္းသြားျပန္ပါတယ္၊ အဲဒီအက်ဥ္းသားက အသက္ငယ္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့သူဘယ္လုိျဖစ္လာတယ္ေတာ့မသိပါဘူး၊ သူကလည္း ခါးၾကီးကုန္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္၊သူ႔ခါးကလည္း ျပန္မတ္လုိ႔မရေတာ့ပါဘူး၊ သူခါးကုန္းေနတာက အသက္ၾကီးလုိ႔ ခါးကုန္းသြားတဲ့အဖုိးၾကီးတေယာက္လုိသြားေနရတာပါ။ ဒါေပမဲ့သူကစစ္ေဆးရုံကဆင္းလာတာလုိ႔ေတာ့ေျပာတယ္၊ သူက ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္တတ္တဲ့သူ၊ သူ႔ကုိစစ္ေဆးရုံကပဲႏွိပ္ျပီးကုေပးဖူးလားေတာ့မသိဘူး၊ သူကက်ေတာ့္ကုိ ႏွိပ္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာလာတယ္၊ အဲေတာ့ဘာလုိလည္းဆုိေတာ့၊ ပူတဲ့ေဆးဆီလုိခ်ြဲတဲ့ေဆးလုိတယ္ေျပာလုိ႔၊ က်ေတာ့္မွာမုန္ညင္းဆီနဲ႔ပျငဳပ္ျပားကုိစိမ္ထားတဲ့လိမ္းေဆးရိွတယ္၊ အဲဒါနဲ႔သူကတေန႔ကုိသုံးၾကိမ္၊သုံးရက္ေလာက္ႏွိပ္ေပးလုိက္တာ အေတာ္ကုိသက္သာသြားတာ၊ ေကာင္းသေလာက္လည္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းကုိျပန္ခတ္ၾကည့္တာေတာ္ေတာ္ ခတ္လုိ႔ရသြားဖူးတယ္။
အဲသည္လုိနဲ႔ေထာင္ထဲကလြတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘာလုံးေတြလည္းကစားျဖစ္တာေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ မွာခရီးေ၀းေ၀းေတြလည္းေျခလ်င္သြားခဲ့ရတယ္၊ ေတာင္ေပၚခရီးေတြလည္းပါတယ္၊ အဲသည္မွာေျခသလုံးအတြင္းထဲက အေၾကာေတြတအားနာလာျပန္တယ္၊ ခရီးတခုသြားရင္ လမ္းမွာ၁၀မိနစ္ေလာက္သြားလုိက္ တခါနားလုိက္ လက္နဲ႔ျပန္ႏွိပ္ေနလုိက္ အဲလုိလုပ္ျပီးသြားေနရတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ကေနအိမ္ကုိျပန္လာျပီး အိမ္မွာပန္းပင္ေတြစုိက္တဲ့အခါ ပန္းပင္ေပါက္ေတြ ကုိေရေလာင္းရပါတယ္၊ ေလးေဒါင့္သံပုန္း၂လုံးထဲကုိေရခတ္ထည့္ျပီး လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ဆဲြဆြဲသါြးျပီး ပန္းပင္ေတြကုိေရေလာင္းလုိက္တာ၊ တပါတ္ေလာက္လည္းေလာင္းျပီးေရာ၊ အဲဒီနာေနတဲ့ေျခသလုံးက လုံး၀မနာေတာ့ပါဘူးေကာင္းသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ ထုိင္းကုိေရာက္ေတာ့ မဲေဆာက္မွာေဘာလုံးလည္းကစားျဖစ္ပါတယ္။ ပုိက္ေက်ာ္ျခင္းလည္းကစားျဖစ္ပါတယ္။ အဆင္ေျပေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာလည္း အတူတူပါပဲ၊ ေဘာလုံးလည္းေတာ္ေတာ္ကစားျဖစ္တယ္၊ တခါတေလပုိက္ေက်ာ္ျခင္းလည္းကစားျဖစ္တယ္၊ လမ္းလည္းညေနတုိင္းနီးပါးေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ ခါးနာတာတအားမဆုိးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့နဲနဲေတာ့နာေနပါေသးတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ေနာ္ေ၀ကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာတုိ႔၊ ေဘာလုံးကစားတာတုိ႔ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ခါးနာတာေတာ့ နဲနဲနာျမဲနာေနတုံးပါပဲ၊ ဒါနဲ႔တခါတေလ အေတာ္ေလး နာလာတဲ့အခါ ေဆးခန္းကုိသြားျပီး၊ ဆရာ၀န္ကုိေျပာျပတဲ့အခါ ဆရာ၀န္က ေသာက္ေဆးေပးပါတယ္။ သူေပးတဲ့ေသာက္ေဆးက ၾကာၾကာေသာက္လာတဲ့အခါ အစာအိမ္ေအာင့္လာလုိ႔ ဆက္မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ အဲလုိနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာအားလပ္ရက္မွာ အိမ္မွာပဲေနရင္း ေဘာလုံးပဲြထုိင္ၾကည့္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔နဲနဲေတာ့ တစစ္စစ္ကုိက္ခဲေနတာသတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ ဒီဇင္ဘာ၃၁ ရက္ေန႔ ညေနပုိင္းေလးမွာ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္မယ္လုိ႔စိတ္ကူးျပီး၊ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ခင္၊ တီဗီြတုိ႔ ဆက္တီတုိ႔စာပဲြတုိ႔ကုိေနရာေျပာင္းမယ္စိတ္ကူးျပီး၊ တီဗြီခုံေလးနဲ႔တီဗြီကုိ တြန္းျပီးေရႊ႔၊ ဆက္တီကလည္း အရွည္အ၀ုိင္းၾကီးဆုိေတာ့ အဲဒါကုိျဖဳတ္ျပီးမွမျပီးေရႊ႔၊ စားပဲြကုိေရႊ႔ လုပ္လုိက္တာ အဲဒီမွာ ခါးထဲမွာ မ်က္ကနဲျဖစ္ျပီး တအားကုိ နာသြားေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္တခါ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ ဆက္တီမွာထုိင္ျပီး နံရံမွာကပ္ထားတဲ့မီးခလုတ္ကုိ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ေနာက္ျပန္ လွန္းျပီးဖြင့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္တေခ်ာင္းလုံးေကာ၊ ခါးထဲထိပါ က်င္ကနဲခံစားရျပီး ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က တအားကုိနာက်င္သြားလုိက္တာ၊ လွဳပ္လုိ႔လည္းမရေတာ့၊ ေျခေထာက္လည္းေထာက္လုိ႔မရေတာ့ပဲနဲ႔ ၊ လွဳပ္တုိင္းနာေနလုိ႔ ဆက္တီခုံရွည္ေပၚမွာပဲ ပက္လက္ေလးလွဲျပီး အိပ္ေနလုိက္ရပါေတာ့တယ္၊ အိမ္သာကုိသြားရင္လည္း ေျခေထာက္တဘက္ထဲေထာက္ျပီး ဟုိကုိင္ဒီကုိင္နဲ႔သြားေနရတယ္၊ အဲဒီညက ထမင္းလည္းခ်က္မစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ မီးဖုိခန္းထဲကုိလည္းမသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ စားပဲြေပၚကဓါတ္ဗူးထဲက ရိွတဲ့ေရေႏြးနဲ႔ ဘီစကစ္ထုတ္ေလးထဲက ဘီစကစ္ေလးကုိစားလုိက္ေရေႏြးေလးေသာက္လုိက္နဲ႔ တညလုံးပါပဲ၊ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔ သြားလုိက္တုိင္း မ်က္ရည္ပါက်ေအာင္နာက်င္ေနေတာ့တာပါပဲ၊ အဲဒါနဲ႔ အေရးေပၚဌါနကုိဖုန္းဆက္ျပန္ေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း “မင္းရဲ့မိသားစုဆရာ၀န္ဆီကုိအရင္ဆက္ပါ”ခ်ည္းျပန္ေျပာေနလုိ႔၊ထပ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ပဲမုိးလင္းခဲ့ရပါတယ္။ မုိးလင္းလုိ႔ေန႔ခင္းဘက္ကုိေရာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႔အေရးေပၚကား ေရာက္လာပါတယ္၊ က်ေတာ္ကညကထဲက အိမ္ေရွ့ကတံခါးကုိ ပိတ္ထားေပမဲ့၊ေလာ့ကုိဖြင့္ထားလုိက္ပါတယ္။ တခုခုျဖစ္လုိ႔တေယာက္ေယာက္လာရင္ က်ေတာ္ကထဖြင့္ေပးဘုိ႔အခက္အခဲရိွလုိ႔၊ အဲလုိဖြင့္ထားလုိက္တာပါ၊ အဲဒါက အဲဒီအေရးေပၚဌါနကုိ က်ေတာ့သမီးကမရရေအာင္ ဆက္သြယ္ျပီးလွန္းဖုန္းဆက္လုိ႔ သူတုိ႔ကေရာက္လာၾကတာပါ၊ သူတုိ႔ေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္ျပီး သတိမထားမိပဲနဲ႔ ဆတ္ခနဲထထုိင္ျပီးမတ္တပ္ရပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္ျပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း ဖင္ထုိင္က်သြားပါေသးတယ္၊ အဲသည္မွာပဲ ခုနနာေနတဲ့ေျခဖမုိးနဲ႔ေျခဖ်ားေတြက တအားနဲ႔နားျပီးေတာ့ ထုံသြားပါေတာ့တယ္၊ ေျခဖမုိးမွာလည္း လက္မသာသာေလာက္ အေၾကာထုံးၾကီးျဖစ္သြားတာေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ အဲလုိထုံသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျခေထာက္ကသိပ္မနာေတာ့ပဲနဲ႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ေတာ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲလုိနဲ႔ ခုနလာတဲ့အေရးေပၚဌါနကအမ်ိဳးသမီး၂ေယာက္က သူတုိ႔ရဲ့အေရးေပၚကားနဲ႔ ေဆးခန္းကုိပုိ႔ေပးပါတယ္၊ လမ္းမွာလည္း သူတုိ႔ကက်ေတာ့ကုိေမးခြန္းေတြေမးလုိက္တာ၊အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အားကစားလုပ္ဖူးလား၊ ေဘာလုံးကစားးဖူးလား၊ လဲဖူးလား၊ အခုဒီကုိေရာက္ေတာ့ေကာ ကစားေသးလားစုံလုိ႔ပဲ၊ က်ေတာ္လည္းကစားဖူးတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီကုိေရာက္ေတာ့လည္းးကစားေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့သူတို႔အံ့ၾသေနၾကတယ္၊ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်ေတာ့္အသက္က ဒီမွာေဘာလုံးကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၅၇ျဖစ္ေနပါျပီ၊ အဲဒီမွာပဲ သူတုိ႔ေမးထားတာေတြကုိ ေဆးခန္းကဆရာ၀န္ကုိေပးခဲ့တာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ေဆးခန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆရာ၀န္မက လာၾကည့္ျပီး၊ လူကုိနဲနဲမေက်မနပ္နဲ႔ နဲနဲေကာတဲ့သေဘာမ်ိဳးလုပ္ေနပါေသးတယ္၊ သူေျပာတာက“သူ႔ဆီကုိအရင္ဖုန္းမဆက္ပဲနဲ႔၊ ဘာလုိ႔အေရးေပၚဌါနကုိဖုန္းဆက္တာလည္း”တဲ့၊ အဲဒါကုိ၂ခါေလာက္လာေမးေနလို႔၊ မသိဘူးလုိ႔၊ ငါဆက္တာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ထပ္မေမးေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔သူက ေဆးခြင့္တပါတ္ေရးေပးတယ္၊ ေနာက္ျပီး ေဆးစာေရးေပးတယ္၊ ေရးေပးတဲ့ေဆးစာက Artrotec ၊နဲ႔ ပါရာဆီတေမာ့၊ အဲဒါကုိအရင္ကလည္းေသာက္ဖူးေနလုိ႔၊ စဥ္းစားမိတာက ဘာလုိ႔ဒီေဆးေတြပဲေရးေပးတာလည္းေပါ့၊ အဲဒါနဲ႔သူေရးေပးတဲ့ေဆးကုိ မေသာက္ဘူး၊ ေနာက္တရက္ေက်ာ္သူကျပန္ခ်ိန္းေတာ့ ၊သူ႔ဆီကုိေရာက္ေတာ့ သူကေမးတယ္၊ ေဆးေသာက္ခဲ့လားတဲ့၊ မေသာက္ခဲ့ဘူးလုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔မေသာက္တာလည္းတဲ့၊ ဒါဆုိ ဒီည သုံးၾကိမ္ေသာက္ျပီးမနက္ဖန္မွျပန္လာခဲ့လုိ႔ထပ္ေျပာ ျပန္ပါေရာ၊ ဒါနဲ႔သူ႔ကုိလည္းျပန္ေမးမေနေတာ့ဘူး၊ ေနာ္ေ၀လုိေျပာရတာလည္း အဆင္ကသိပ္မေျပေတာ့ အိမ္ကုိျပန္လာခဲ့လုိက္တယ္၊ အဲဒီမွာသမီးကလည္းေရာက္လာျပီး ျမိဳ႔ထဲကသူ႔အသိေနာ္ေ၀ေတြဆီေလွ်ာက္လည္တယ္၊လည္ရင္းနဲ႔သူသိခဲ့တာက၊ ေက်ာင္းကဆရာမၾကီးကေျပာျပလုိက္လုိ႔၊ ခုနေဆး၂မ်ိဳးကုိတဲြေသာက္ခုိုင္းတာက၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရိွမရိွသိခ်င္လုိ႔ေသာက္ခုိင္းတာလုိ႔ေျပာျပတယ္၊ အဲဒီေဆး၂မ်ိဳးတဲြေသာက္ျပီး ဆီးသြားလုိ႔မေကာင္းရင္ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရိွလုိ႔၊လုိ႔ေျပာျပတယ္။ အဲဒါသမီးကျပန္ေျပာျပေတာ့မွသေဘာေပါက္ျပီး ေဆးေသာက္လုိက္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ဆီးသြားတာဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ေနာက္ေန႔ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူလည္းေမးတယ္ ေဆးေသာက္ျပီးဆီးသြားတာဘယ္လုိေနလည္းတဲ့၊ ဆီးသြားလုိ႔ခက္လား၊ မခက္ဘူးလားတဲ့၊ ဆီးသြားရတာဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလုိ႔၊ အဆင္ေျပပါတယ္လုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔သူလည္း ေနာက္၃ရက္ေလာက္ခြါျပီးထပ္ခ်ိန္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ၾကားထဲမွာတအားနာရင္သူ႔ဆီဖုန္းဆက္ပါလုိ႔မွာလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔သူခ်ိန္းတဲ့ရက္မတုိင္ခင္တရက္မွာ တအားနာေနတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့သူက ဘယ္အခ်ိန္လာခဲ့ပါဆုိျပီးျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲမွာသူ႔ဆီကုိေရာက္ေတာ့ လာစစ္ေဆးတယ္၊ တအားနာေနလားလုိ႔ေမးတယ္၊ ေမးျပီးတာနဲ႔ တကၠစီကားဆီဖုန္းလွန္းဆက္ျပီး၊ ေဆးရုံၾကီးကုိသြားပါဆုိျပီးစာေရးေပးျပီး လႊတ္လုိက္တာပဲ။ ေဆးရုံၾကီးကုိေရာက္ေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မက စစ္ေဆးတယ္၊ ဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးတေယာက္လာစစ္ေဆးတယ္၊ ေျခမကုိဖိခုိင္းတာတုိ႔ဘာတုိ႔လုပ္တယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းတယ္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ျပီးလည္းလမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းတယ္၊ အဲဒီမွာဘယ္ဘက္ေျခဖ်ာေထာက္ျပီးရပ္ခုိင္းေတာ့မရဘူး ပစ္လဲတာပဲဗ်ာ။ အဲေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးကေျပာတာက သူ႔ေျခမကုိစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေျခမအေၾကာကေတာ့ သန္မာေနတာပဲတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ဓါတ္မွန္ရုိက္လုိက္တာေကာင္းပါတယ္တဲ့၊ အဲလုိေျပာျပီး ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ ေနာက္၃ရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ ရက္ခ်ိန္းရပါတယ္။ အဲေတာ့ ဓါတ္မွန္ရုိက္လုိက္တာေပါ့၊ အဲဒါနဲ႔မျပီးေသးဘူး တပါတ္တခါေလာက္ခ်ိန္းခ်ိန္းျပီးစစ္ေဆးေနတာ တလေလာက္ၾကာတယ္။ ဘာတခုမွလည္းမလုပ္ေသးဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးကလည္း ပထမတခါဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးတာနဲ႔ သူေနတဲ့ျမိဳ႔ကုိျပန္သြားျပီ၊ သူကေက်ာင္းတက္ေနရတာဆုိေတာ့အားရက္မရဘူးေလ၊ အဲေတာ့က်ေတာ္တေယာက္ထဲပဲ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ေဆးရုံရိွတဲ့ျမိဳ႔ကုိသြားေနရတာေပါ့၊ ေဆးရုံက က်ေတာ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ဆုိရင္ တနာရီေလာက္ဘတ္စ္ကားစီးရတယ္။ ေဆးရုံမွာလည္း ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားကုိယ့္လူမ်ိဳး၂ေယာက္အလုပ္လုပ္ေနလုိ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ေဆးရုံကလည္းစစ္လုိက္တာစုံေနတာပဲ၊ ေသြးေဖါက္ရတာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ၊
အဲဒီမွာ တခါစစ္လုိက္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရပါပဲ၊ ပထမသူတုိ႔ကေဆးစာေရးေပးတယ္၊ ေရးေပးတဲ့ေဆးက ၀မ္းႏွဳတ္ေဆး၊ ည၁၀နာရီမွာတခါေသာက္ရတယ္၊ေနာက္ျပီး၁၂နာရီမွာတခါေသာက္ရတယ္၊ အဲလုိေသာက္ျပီးေတာ့ေနာက္ေန႔မနက္ ၉နာရီမွာေဆးရုံမွာခ်ိန္းတာေပါ့၊ ေဆးရုံလည္းေရာက္ေရာ၊ ဆရာ၀န္က ဖင္ထဲကုိသုံးမတ္လုံးေလာက္ေတာ့ရိွမယ္ထင္တယ္ ပလပ္စတစ္ပုိက္အျဖဴတေခ်ာင္း၊ တေပေလာက္ရွည္မယ္္ထင္တယ္၊ အဲဒါနဲ႔ဖင္ထဲကုိထုိးထည့္ျပီး၊ေလလည္းမွဳတ္သြင္းေသးတယ္၊ ျပီးေတာ့ စအုိအထက္နားကအူမၾကီးထဲကနံရံမွာကပ္ေနတဲ့၊ ေသြးစေတြကုိဆဲြထုတ္ယူတာ၊ မီးခ်စ္ဆံေခါင္းေလာက္ရိွတဲ့အတုံး၃တုံးထုတ္ယူတယ္၊ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး၊ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ အဲလုိလည္းယူျပီးေရာ၊ဗုိက္ထဲမွာေလေတြထုိးတာ နာလုိက္တာလည္းမေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ အိမ္သာတက္ေတာ့လည္း မသြားဘူး၊ ေလေတြလည္းမထြက္ဘူး၊ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔လည္းမရ၊ ထုိင္ေနလုိ႔လည္းမရ ဒုကၡေရာက္လုိက္တာေသေတာင္ေသခ်င္သြားတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ေဘာင္းဘီကုိက်ယ္သီးမတပ္ပဲနဲ႔ခါးပါတ္နဲ႔ထိန္းျပီ၀တ္ထားရတယ္။ အဲလုိျဖစ္ေနေတာ့ ပါလာတဲ့အေဖၚကုိေျပာရတယ္၊ အဲဒီေဆးရုံမွာ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနလုိမ်ိဳးအေပါက္၀ကအခန္းမွာ သြားေျပာရတယ္ တကၠစီကားအျမန္ေခၚေပးပါလုိ႔၊ ဗုိက္တအားနာေနျပီလုိ႔ေျပာေတာ့ သူတုိ႔ကလည္းေခၚေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီေဆးရုံရိွတဲ့ျမိဳ႔ကပါလာတဲ့အေဖၚအိမ္ကုိပဲေမာင္းခုိင္းျပီး၊ အဲဒီမွာအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့မွ အိပ္ယာမွာတုံးလုံးလွဲ၊ ေစာင္ျခဳံျပီးေႏြးေႏြးေနလုိက္ေတာ့၊ သိပ္မၾကာပါဘူး အိမ္သာတက္ခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာတာနဲ႔၊ အိမ္သာသြားတက္ေတာ့ ခုနေဆးရုံမွာေလမွဳတ္သြင္းထားတဲ့ေလေတြ၊အူထဲကေနျပန္ထြက္ကုန္ေတာ့မွ အေတာ္ေလးသက္သာသြားတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာတခုေျပာခ်င္တာက၊ သူတုိ႔ဆီမွာေဆးကုတာ၊ ေရာဂါတမ်ိဳးကုိ တႏွစ္ကုိ၂ေထာင္ေလာက္ ကုန္ထားျပီးရင္၊ အခမဲ့ကဒ္ထုတ္ေပးထားတယ္၊ ခုနဆရာ၀န္ဆီတခါသြားရင္ စမ္းသပ္ခ ၁၅၀ေလာက္၂၀၀ေလာက္ေတြေကာ၊ ေဆး၀ယ္တဲ့ေဆးဘုိးေတြေကာ၊ ခုနလုိတကၠစီကားခေတြေကာေပါင္းျပီး ၂ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အခမဲ့ကဒ္ထုတ္ေပးထားတယ္၊ ေနာက္ဆုိတႏွစ္အတြင္း၊ အဲဒိေရာဂါနဲ႔ ဆရာ၀န္ပဲျပျပ၊ ေဆးရုံမွာဓါတ္မွန္ရုိက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆးပဲ၀ယ္၀ယ္၊ တကၠစီပဲေခၚေခၚ အခမဲ့ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့တကၠစီကုိေတာ့ေဆးရုံ၊ေဆးခန္းကုိအေၾကာင္းၾကားရတယ္၊ သူတုိ႔ကေခၚေပးတာပါ။ သူတုိ႔ကေခၚမေပးပဲကုိယ့္ဟာကုိယ္ေခၚလုိ႔ေတာ့မရပါဘူး။ အဲလုိေတြပါ၊
အဲလုိနဲ႔ေဆးရုံကေခၚျပီးစစ္ေနတာ၊ တရက္က်ေတာ့ဘယ္လုိစစ္လည္းဆုိေတာ့၊ သူတုိ႔က ၂နာရီေလာက္ၾကိဳျပီးခ်ိန္းတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အရည္တမ်ိဳးတုိက္တယ္၊အရည္ကတလီတာရိွတယ္ အဲဒါကုိ၂နာရီနဲ႔ကုန္ေအာင္ေသာက္ခုိင္းပါတယ္၊ အရသာေလးကနဲနဲေလးခ်ိဳသလုိလုိေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒါကုိေသာက္ျပီးေတာ့ ဗုိက္ကုိဓါတ္မွန္ရုိက္တာပါပဲ။ အဲလုိဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးလုိ႔ ၃၊၄ ရက္ေလာက္ပဲၾကာမယ္ထင္တယ္၊ သမီးဆီကုိဖုန္းလွန္းဆက္ျပီးေျပာေတာ့တာပဲ၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္ဌါနကုိအေရာက္ လာပါတဲ့၊ မလာလုိ႔မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ အဲေတာ့က်ေတာ္ထင္တာက ခါးကုိခဲြေတာ့မယ္လုိ႔ထင္လုိက္တာ၊ အဲဒီေန႔မွာေဆးရုံကုိသြားလုိက္တာ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ဌါနဘယ္ဌါနမွန္းလည္းမသိဘူး၊ လုိက္ေမးေတာ့လည္း ဘယ္ဌါနကမွ သူတုိ႔ခ်ိန္းထားတယ္လုိ႔မေျပာၾကဘူး၊ ဒါနဲ႔စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔၊ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိျပီးကားဂိတ္ကုိထြက္လာခဲ့လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ပထမတခါသမီးဆီကုိဖုန္းဆက္ေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနလုိ႔ဖုန္းမကုိင္းဘူး၊ ေနာက္တခါျပန္ဆက္ၾကည့္ေတာ့ သမီးကဖုန္းကုိင္လာတယ္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူကအတင္းအၾကပ္ပဲ၊ အေဖမသြားလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ မျပန္နဲ႔အုန္းအခုေဆးရုံကုိျပန္သြားလုိက္အုန္းတဲ့၊ သမီးေဆးရုံကုိဖုန္းျပန္ဆက္အုန္းမယ္တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ေဆးရုံကုိျပန္သြားျပီး အထဲကုိေရာက္ေတာ့ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနကုိေျပာလုိက္တယ္ ၊ ငါ့ကုိခ်ိန္းထဲဌါနကုိလည္းငါမသိဘူးလုိ႔၊ အဲဒါသမီးေျပာတာလည္း အဲဒီနာမည္ကုိငါေနာ္ေ၀လုိမေခၚတတ္ဘူးလုိ႔၊ အဲေတာ့ မင္းငါ့သမီးနဲ႔စကားေျပာပါဆုိျပီး၊ က်ေတာ့္ဖုန္းကုိ သူတုိ႔လက္ထဲထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲေတာ့မွသမီးနဲ႔စကားေျပာျပီးေတာ့၊ အင္ေဖၚေမးရွင္းဌါနကအမ်ိဳးသမီးက ငါလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိျပီး က်ေတာ့ကုိလုိက္ပုိ႔ေပးမွ က်ေတာ့ကုိခ်ိန္းတဲ့ဌါနကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာဘူး ၅မိနစ္ေလာက္ပဲထုိင္ေစာင့္ရတယ္၊ သူတုိ႔ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ခန္းတခုထဲကုိ၊ က်ေတာ့ကုိေခၚေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ဌါနတာ၀န္ခံဆရာ၀န္တေယာက္၊ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မတေယာက္၊ နပ္စ္မအင္ခ်ပ္တေယာက္၊ အျခားနပ္စ္မတေယာက္နဲ႔၊သူတုိ႔ကဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ စကားျပန္လည္းဖုန္းထဲကလွန္းေျပာေနတယ္။ အဲမွာဆရာ၀န္ေျပာတာက၊ “မင္းရဲ့အူထဲမွာ ကင္ဆာက်ိတ္ေတြ႔ပါတယ္”တဲ့၊ အဲဒီမွာ လူလည္းအေတာ္မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္းအေတာ္စုိးရိမ္သါြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့စိတ္ကုိထိန္းျပီး သူတုိ႔ေျပာျပတာကုိ နားလည္ေအာင္နားေထာင္ရတယ္၊ေျပာတာေတာ့ စကားျပန္နဲ႔ဆုိေတာ့ အဆင္ေတာ့ေျပပါတယ္။ အဲမွာသူတုိ႔ထပ္ေျပာတာက၊ ကင္ဆာကႏုႏုေလးပဲရိွေသးတယ္တဲံ့၊ ခဲြထုတ္လုိက္ရင္ေကာင္းသြားမယ္တဲ့၊ မင္းခဲြမွျဖစ္မွာတဲ့၊ မင္းခဲြမယ္ဟုတ္လားတဲ့၊ ခဲြမယ္ဆုိ ဒီမွာလက္မွတ္ထုိးရမယ္ဆုိျပီး၊ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းတာနဲ႔ လက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္ပါတယ္။
(စာရုိက္ရတာခါးလည္းနဲနဲေညာင္းကုိက္သြားလုိ႔၊ ခနနားလုိက္ပါအုန္းမယ္၊ က်န္တာလည္းဆက္ေရးပါအုန္းမယ္၊ သူတုိ႔ေဆးရုံအေၾကာင္းေလးေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလးေရးပါမယ္)
ျမတ္စုိး
၀၄.၁၁.၁၃
0 comments:
Post a Comment