အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ မျပီးဆုံးေသးေသာခရီးၾကမ္း
|
9:59 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
(ခင္ေမေဇာ္ - 7Day News Journal ပါေဆာင္းပါး)
"တံတားေအာက္မွာေနတာကုိ ရဲက မေနရဘူးလုိ႔ လာေျပာေတာ့ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္တန္းလ်ားထဲမွာ ၀င္ခုိေနတယ္။ အဲဒီမွာ တျခားလူေတြလည္း ခုိေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲကတေယာက္က က်ေနာ့္ဖုန္းခ်ာဂ်ာ ခုိးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔ရန္ျဖစ္ ရုိက္ၾကေတာ့ ရဲကေရာက္လာတယ္ေလ။
က်ေနာ္ကလည္း အေတာ္မူးေနေတာ့ အဲဒါနဲ႔ အမႈျဖစ္ျပီး အခုအဖမ္းခံထားရတာ။ အမႈကအမိန္႔မခ်ရေသးဘူး ၇ လရွိျပီအခ်ဳပ္ထဲမွာ။" အေမရိကန္ေရာက္ အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ အုိးအိမ္မဲ့ျမန္မာ ကုိေမာင္စုိး (အမည္ရင္းမဟုတ္ပါ) က ဘာသာျပန္မွတဆင့္ ေရွ႕ေနကုိေျပာျပေနသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဒုကၡသည္စခန္းမွတဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်ရန္ေရာက္လာျပီး ၃ ႏွစ္အတြင္း အလုပ္ ၃ ခုေျပာင္းျပီး ေနာက္ဆုံး စားေသာက္ဆုိင္တခုမွ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့သည္။ လူမႈဖူလုံေရးကေပးသည့္ ေထာက္ပန္႔ေငြအနည္းငယ္ႏွင့္ အသက္ဆက္ေနခဲ့ျပီး အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈေၾကာင့္ ေနထိုင္စရာမရွိေတာ့ဘဲ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ားအိမ္တြင္ တလွည့္ လမ္းေဘးတြင္တလွည့္ေနရင္း ရန္ျဖစ္မႈ၊ ခုိးမႈမ်ားႏွင့္ အခ်ဳပ္တြင္းသုိ႔ သူေရာက္လာ၏။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္ လူမႈေရးကြန္ယက္က မကယ္တင္ႏုိင္၍ အုိးအိမ္မဲ့ ျဖစ္ျပီး လမ္းေပၚေနရသူ အမ်ားအျပားရွိသည္။ အုိးအိမ္မဲ့မ်ားျပားသည့္ အတြက္ အရက္ျပႆနာ၊ မႈခင္းျပႆနာ၊ မူးယစ္ေဆးျပႆနာမ်ား ၾကီးထြားလာသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ယူတာျပည္နယ္တြင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စစ္တမ္းအရ အုိးအိမ္မဲ့တဦးအတြက္ အေရးေပၚေဆးရုံတြင္ ကုသရမႈႏွင့္ အခ်ဳပ္ခန္းႏွင့္ ေထာင္တုိ႔တြင္ ထိန္းသိမ္းရမႈတုိ႔အတြက္ ကုန္က်ေငြသည္ တႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁၆၀၀၀ (တေသာင္း ၆ ေထာင္) ေက်ာ္ ကုန္က်ခဲ့သည္။ ျမန္မာအုိးအိမ္မဲ့ ဒုကၡသည္ ကုိေမာင္စုိးကုိ သူက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ျပစ္မႈ အတြက္ ေနရပ္ျပန္မပုိ႔ေရးအတြက္ ေရွ႔ေနမ်ားက ေလွ်ာက္လွဲေပးေနၾက သည္။ ျပန္ပုိ႔မည္ဆုိလွ်င္လည္း ျမန္မာႏုိ္င္ငံကုိ ျပန္ပုိ႔မလား၊ တဆင့္ခံ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ျပန္ပုိ႔မလား။ သူ႔ကုိ ယင္းႏုိင္ငံမ်ားက လက္ခံမလား စသည့္ေမးခြန္းမ်ားကလည္း မ၇ွင္းလင္းေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေမာင္စုိးက သူ႔ကုိ ကုလသမဂၢက ဒုကၡသည္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားသျဖင့္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကုိမဆုိ သြားေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ထားျပန္သည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရာက္လွ်င္ မပူမပင္ေနရေတာ့မည္ဟူေသာ မွားယြင္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည့္ ျမန္မာႏုိ္င္ငံသားမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္သြားၾကသည့္ အားက်စရာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိေနခ်ိန္တြင္ ယခုလုိ အိုးအိမ္မဲ့ျဖစ္သြားသူမ်ား၊ လူေနမႈအဆင့္၏ ေအာက္ဆုံးတြင္ တ၀မး္တခါးအတြက္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ရုန္းကန္ေနၾကသူက ပုိမ်ားေနမည္ ထင္ပါသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ လြတ္လပ္ျပီး တုိးတက္ၾကီးပြားႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရးရွိသည့္ႏုိ္င္ငံအျဖစ္ သိထားၾကသည့္ႏုို္င္ငံျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိ္န္တည္းမွာပင္ ယင္းသုိ႔ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားရန္အတြက္လည္း မိမိ ကုိယ္တုိင္က ၾကိဳးစားရသလုိ မိမိကုိယ္ကုိသာလွ်င္ အားကိုးရသည္ ဆုိသည့့္အခ်က္က ဒြန္တြဲပါလာသည္။ အခက္အခဲ၇ွိသူမ်ားကုိ အေမရိကန္ လူမႈေရးကြန္ယက္က ေရရွည္မကူညီႏိုင္ပါ။ ဒုကၡသည္မ်ားက မိမိဘ၀ကုိ ျပန္ထူႏုိင္ရန္ အစပုိင္းတြင္သာ အကူအညီေပးျပီး ယင္းအခ်ိန္အေတာ အတြင္း ျပန္လည္ထူေထာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ "က်မတုိ႔ကုိ ေရာက္စက ေပးတယ္။ အိမ္လခေရာ ေနစရိတ္စားစရိတ္ က်န္းမာေရးကုသတာေရာ။ အခုက်ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ က်မက ကေလး ၄ ေယာက္နဲ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ စကားလည္း မတတ္ဘူး။ အရမ္း ဒုကၡေရာက္တယ္။" ထုိင္းဒုကၡသည္စခန္းမွ လြန္ခဲ့ေသာ ၄ ႏွစ္ ကတည္း က ေရာက္လာသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး လူမႈဖူလုံေရးရုံးတြင္ ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူလုိျမန္မာမ်ား အမ်ားအျပား ဤရုံးကုိ လာေရာက္ျပီး ေထာက္ပံ့မႈေတာင္းခံေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ စနစ္က တာ၀န္ခံထားေသာ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ အေျခအေနကုိ သူတုိ႔နားမလည္ၾကပါ။ သူတို႔၏ဒုကၡမ်ားကို ေျပာျပေနေသာ္လည္း စနစ္အတြင္းေဘာင္မ၀င္လွ်င္ မည္သည့္ အကူအညီကုိမွ ရမည္မဟုတ္ပါ။ "ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္လာသူေတြကို ဘာသာလူမ်ဳိး မခြဲဘဲ အစုိးရက ခ်မွတ္ ထားတဲ့စနစ္အတုိင္း အကူအညီေပးပါတယ္။ ဒုကၡသည္တေယာက္ေရာက္ လာရင္ မိသားစု အေရအတြက္အလုိက္ အစားအေသာက္၀ယ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ အတြက္ ထုတ္ထားေပးတဲ့ အစားအေသာက္ကဒ္ျပားမွာ လစဥ္ေငြ ထည့္ေပးတယ္။ မိသားစု ၄ ေယာက္ဆုိရင္ အစားအေသာက္၀ယ္ဖုိ႔က ၆၃၂ ေဒၚလာ၊ အိမ္လခက ပထမ ၅လအတြက္ေပးတယ္။ မီးမီတာခ ေပးတယ္။ ေနာက္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈက ၈ လအတြက္။ ဒီ ၈ လအတြင္း လုိတာေတြ အကုန္ကုလုိ႔ရတယ္။ ေနာက္ေငြသား အကူအညီ ေပးတယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ သူတုိ႔ကုိ ဘာသာစကားသင္တန္းတက္ဖုိ႔ စီစဥ္ေပးတယ္။ အလုပ္ရွာေပးတယ္။ သြားလာႏုိင္ဖုိ႔ ဘတ္စကားခေတြ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္၀န္ထမ္း တဦးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ေပးထားတယ္။ အလုပ္ရလာျပီးေတာ့ ၀င္ေငြနည္း ေနေသးရင္ ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြအတြက္ ေဆးကုသခြင့္ ဆက္ေပးထားျပီး အစားအေသာက္ဖုိးအတြက္ ဆက္ျပီး ကူညီတယ္။ အလုပ္လုပ္လာႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီအကူအညီေတြကုိ ေလွ်ာ့ပါတယ္။" တကၠဆက္ျပည္နယ္ လူမႈဖူလုံေရးရုံးမွ မစၥနဴက ရွငး္ျပသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ခါစ မိသားစုမ်ားသည္ ကနဦးအကူအညီမ်ား အျပည့္အ၀ရထားသျဖင့္ အစပုိင္းတြင္ အဆင္ေျပေနေသာ္လညး္ ရသည့္ အခြင့္အေရးကို သုံးျပီး သင္ယူေလ့လာမႈျပဳသူ နည္းပါးသည္။ ေထာက္ပ့ံမႈမ်ားေပးထားခ်ိန္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားသင္ယူရန္ ပ်က္ကြက္ၾကသူက မ်ားသည္။ ဘာသာစကားမတတ္ကၽြမ္းသျဖင့္ အလုပ္ ရွာေဖြရာတြင္လည္း အဆင္မေျပျဖစ္လာ၏။ အေမရိကန္စနစ္ကုိ ေလ့လာမႈ အားနည္းသျဖင့္ အလုပ္အခ်ိန္ မမွန္မႈ မ်ားေၾကာင့္ အလုပ္မျမဲၾကေပ။ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို သတ္မွတ္ ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ေပးပုိ႔ရန္ ပ်က္ကြက္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏ ရပုိင္ခြင့္မ်ားဆုံးရႈံးလာသည္။ အေၾကြးျဖင့္၀ယ္ယူႏုိင္ေသာ ကားမ်ားႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားကို ၀ယ္ယူျပီး ပုံမွန္အရစ္က် ေပးေဆာင္ ရမည့္ ဆပ္ေငြကုိ သတ္မွတ္ရက္တြင္ မဆပ္မိသည့္အတြက္ နာမယ္ ပ်က္ျပီး ေနာက္ပုိင္း လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ဘဏ္မွေခ်းေငြ မရရွိေတာ့ပါ။ အေမရိကန္ဥပေဒကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ အရက္ေသစာေသာက္စား မူးယစ္မႈမ်ား ရမ္းကားမႈမ်ား စသည့္ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အဖမ္းအဆီးခံရမႈမ်ား ျမန္မာမိသားစုမ်ားၾကားတြင္ ေတြ႔လာရသည္။ ျမန္မာမ်ားတြင္ စည္းစနစ္ႏွင့္ ျပဳမူေနထုိင္တတ္မႈနည္းပါးျခင္းႏွင့္ မိမိကုိယ္ ကုိ အားကုိးလုိစိတ္နည္းပါးျခင္းက အဓိကျပႆနာျဖစ္ႏုိင္ သလား ေစာေၾကာစရာ ျဖစ္လာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက တုိက္ရုိက္လာေရာက္ သူမ်ား၊ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဒုကၡသည္စခန္းမွလာေရာက္ၾကသူမ်ားတြင္ ပညာေရးက အားနည္းခ်က္တခု ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အမ်ားအျပားမွာ မိမိကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ နည္းျပီး က်ားကုန္က်ားခဲလုပ္ေဆာင္လုိစိတ္ အားနည္းျခင္း ကလည္း ျပႆနာၾကီးတရပ္ျဖစ္ေနသည္။ အသုိင္းအ၀ုိင္း မိဘေမာင္ႏွမ မ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ မွီခုိေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ဓေလ့ႏွင့္ အသားက်ေန ပုံရသည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံဒုကၡသည္စခန္းမွလာေရာက္သူမ်ားအတြက္မူ ပုိ၍ပင္ ခက္ခဲေပ သည္။ အဆင့္ျမင့္ပညာသင္ယူခြင့္ ပိတ္ပင္ထားေသာ စခန္းတြင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာေနထုိင္ခဲ့ရျပီး ႏုိင္ငံတကာေထာက္ပံ့သည့္ အေျခခံ စားကုန္မ်ားျဖင့္သာ အသက္ဆက္ခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္သည္။ မိမိကုိယ္ကုိသာ အားကိုးအားထားျပဳရသည့္ အေမရိကန္ လူေနမႈစနစ္အတြင္း ရုတ္တရက္ သြတ္သြင္းလုိက္ခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မေနၾကပါ။ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းလာမည့္သူမ်ားကုိသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့သည္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရာက္ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ၃၀% သည္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွတ္ေက်ာက္ေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနေတာ့၏။ ၀င္ေငြမရွိ၊ ေထာက္ပံ့ေၾကးျဖင့္ ေနထုိင္ေနရခ်ိန္တြင္ သေႏၶတားဆီးျခင္း မျပဳလုပ္လုိၾကသူမ်ားျပီး ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းျမင့္သည့္အတြက္လည္း မိသားစုဘ၀ရပ္တည္ေရး ခက္ခဲလာရသည္။ အေမရိကန္လူေနမႈစနစ္တြင္ လူတုိင္းက အလုပ္လုပ္ ၀င္ေငြရွာေလ့ရွိျပီး မိသားစုပင္ျဖစ္လင့္ကစား လင္မယား သားသမီးတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း မွီခုိမႈ ကင္းၾကသည္။ ျမန္မာ့လူေနမႈဘ၀မ်ားတြင္ တဦးတေယာက္၏ ၀င္ေငြကုိ တမိသားစုလုံး မွီခုိေနခဲ့ၾကသည့္ အေလ့မ်ားကုိ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အိမ္၇ွင္မမ်ား မ်ားျပားေနသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္လာေသာ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ားတြင္လည္း ေယာက်ားတဦးတည္း၏ အလုပ္အေပၚမွီခုိေနမႈမ်ား၊ လူမႈဖူလုံေရးေထာက္ပံ့မႈ အေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္လက္မီွခုိေနျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ "ဘယ္လုိလုပ္ျပီး အလုပ္လုပ္မလဲ။ က်မက စကားလည္းမတတ္၊ ကေလးက ၇ ေယာက္။ သူ႕အေဖလုပ္စာပဲရွိတာေပါ့။ အဲဒါကလည္းမေလာက္ ဘူးေလ။" ကေလးမ်ားျပားျပီး သားသမီးစီမံကိန္းမရွိသျဖင့္ ကေလးနီးျပီး မိခင္၏ က်န္းမာေရးလည္းထိခုိက္လာရသည္။ "က်မတုိ႔ကအခု အုနး္ျဖန္႔ကလာတာ။ ဘာကဒ္မွမရွိဘူး။ ေငြလည္းမရွိဘူး။ ဟုိဘက္က မိသားစုနဲ႔စကားလည္းမေပါက္ဘူး။ အခုေလယာဥ္ကြင္းမွာ။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္းမသိဘူး။" ထုိင္းႏုိင္ငံအုန္းျဖန္႔ဒုကၡသည္စခန္းမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ ေရြ႔ေျပာင္း အေျခခ်ေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာသူ ဒုကၡသည္အမ်ဳိးသမီးတဦး စိတ္ပူပန္စြာေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ ၁၁ ဦးကုိ တင္ေဆာင္ လာေသာ ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္က သူတုိ႔ကုိ ခရီးမဆုံးမွီ လမ္းခုလပ္တြင္ ဆင္းေစခဲ့သည္။ "သူတုိ႔က ခရီးသြားေတြကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးပါတယ္။ ခါးပတ္ပတ္ခုိင္း တာလည္း မပတ္ဘူး။ ကေလးေတြက ကုိယ့္ထုိင္ခုံမွာထုိင္ျပီး ခါးပတ္ ပတ္ရမွာ မလုပ္ဘဲ မိဘေတြေပၚမွာတက္ထိုင္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ လည္း ေလွ်ာက္ေျပးေနေတာ့ ေလယာဥ္က ၂ နာ၇ီေလာက္ေနာက္က် သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ဒီေလဆိပ္မွာ ခ်ထားခဲ့ရတယ္။ ဒါက မီရွီဂန္ပါ။ သူတုိ႔သြားရမဲ့ျမိဳ႕ကုိ ေနာက္ေလယာဥ္နဲ႔ မနက္ျဖန္မွ တင္ေပးႏုိင္မယ္။" မီရွီဂန္ေလဆိပ္မွ ေလေၾကာင္းလုိင္း တာ၀န္ခံက ရွင္းျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိသားစုႏွစ္စုတြင္တစုက ျမန္မာစကားေျပာတတ္ေသာ္လည္း ေနာက္တစုက ျမန္မာဘာသာစကားမေျပာတတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ားဟု ဆုိသည္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ရွင္းျပရန္ ျမန္မာဘာသာစကားေျပာသူ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ရွင္းျပေသာ္လည္း နားမေထာင္ဟု ေလယာဥ္အမႈထမ္း မ်ားက ဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ျမန္မာစကားမတတ္ေၾကာင္းေတာ့ မသိၾကပါ။ သူတုိ႔ကုိ ဟုိတယ္တြင္ တညတည္းခိုရန္ေလေၾကာင္းလုိင္းက စီစဥ္ ေပးေသာ္လည္း အာမခံႏုိ္င္ရန္ သူတုိ႔တြင္ ခရက္တစ္ အေၾကြး၀ယ္ကဒ္ ရွိရန္လုိအပ္ေန၏။ အေမရိကန္ေျမေပၚ ေျခခ်ခ်ိန္တြင္ ေခတ္မွီလူေနမႈ စနစ္၏ ကဒ္ျပားမ်ား မရွိသူ ဒုကၡသည္ ၁၁ ေယာက္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလဆိပ္တြင္ ၁၀ နာရီခန္႔ ထုိင္ေစာင့္ရေတာ့သည္။ ဘာသာစကားက မတတ္၊ ႏိုင္ငံတကာခရီးအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကုိ နားမလည္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ေလွာင္ပိတ္ေနခဲ့ၾကရသူမ်ား ကမာၻႏွင့္ အဆက္ျပတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔လုိပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ ေျပာင္းလဲအေျခခ်ရန္ေရာက္လာၾကသူ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ဒုကၡခရီးက မဆုံးေသးပါ။ ၂၀၀၂ မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံသုိ႔ အေျခခ်လာသည့္ ေနာက္ဆုံးဒုကၡသည္မ်ားထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံက အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ ၈၈,၃၄၈ ဦးရွိျပီး ယင္းအေရအတြက္သည္ ဒုကၡသည္မ်ားအားလုံး၏ ၁၇ % ရွိသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္မူ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာသူထဲတြင္ ျမန္မာက ၃၀%ႏွင့္ အမ်ားဆုံးအုပ္စု ျဖစ္သည္။ တရုတ္၊ ကုိရီးယား၊ ဗီယက္နမ္ တုိ႔ကဲ့သို႔ အေျခခ်မႈၾကာျမင့္ျခင္းမရွိေသးသျဖင့္ အသစ္ေရာက္ လာေသာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ လူမႈကြန္ယက္က အားနည္းေနသည္။ ဒုကၡသည္မိသားစုမွ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ႏွင့္ အထက္ရွိ ကေလးမ်ားတြင္ ၃၉% က အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္း ေက်ာင္းထြက္သြား ၾကသလုိ ေကာလိပ္အဆင့္တြင္လည္း ေက်ာင္းထြက္ႏႈန္းက ၃၁ % ရွိေနေၾကာင္း အာရွပစိဖိတ္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားမ်ားရံပုံေငြအဖြဲ႔ က ယခုလအတြင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲႏွင့္ နဂိုကသင္ယူလာေသာ ပညာေရးအဆင့္ နိမ့္က်ေနမႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး ေက်ာင္းထြက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက ေက်ာင္းထြက္ျပီးေနာက္ပုိင္း အုပ္စုဖြဲ႔ဆုိးသြမ္းသူ မ်ားႏွင့္ ေပါင္းမိျခင္း၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲျခင္းတုိ႔က လုိက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ အားလုံးအဆုိးၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အသက္ ၁၂ ေအာက္အရြယ္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူေရာက္လာသည့္ ျမန္မာကေလးမ်ားကေတာ့ အေမရိကန္ပညာေရးစနစ္ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ လုိက္ပါႏုိင္ဟန္တူသည္။ " ဒါက သမီးတုိ႔ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပတ္။ အေမက ေနာက္ရက္ခ်ိန္းအတြက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ဆုိရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ အေဖက အလုပ္ ပိတ္ေတာ့ ေဆးရုံလုိက္ပုိ႔ေပးမွာပါ။" မိခင္ႏွင့္ အတူလုိက္ပါလာသူ ၅ တန္းတက္ေနျပီျဖစ္ေသာ သမီးငယ္က သြက္လက္ခ်က္ျခာစြာပင္ သူနာျပဳဆရာမ၏ ေမးခြန္းမ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိ ၀င္ေရာက္ဘာသာျပန္ ေျဖဆုိေပးေနသည္။ သူနာျပဳဆရာမက သမီးသိပ္ေတာ္တာပဲဟု ခ်ီးက်ဴးလုိက္သည္ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟု ယဥ္ေက်းစြာ တုန္႔ျပန္တတ္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူကလည္း သမီးကုိ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ အားကုိးေနသည္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက အေျခခံပညာေရး ၁၂ တန္းအထိ ကေလးတုိင္းအခမဲ့ တက္ေရာက္ႏုိင္သျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသာ ျမန္မာကေလးမ်ားအတြက္ ဘာသာစကားႏွင့္ စနစ္ကုိ စနစ္တက် သင္ယူႏုိင္ၾကသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတက္ရမည့္အရြယ္ ျမန္မာကေလးလူငယ္မ်ားကုိ ကူညီေပးႏုိင္မည့္ လူမႈကြန္ယက္တခု ျဖစ္လာေရး၊ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔ကုိ ကူညီႏုိ္င္ေရးေဆြးေႏြးမႈမ်ားကုိ အာရွ အေမရိကန္လူမႈအဖြဲ႔မ်ားအတြင္း စတင္ေတြ႔လာရသည္။ ေခတ္စနစ္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ခါးျပတ္ခဲ့ေသာဒုကၡသည္မ်ား ဤအေမရိကန္ လူေနမႈစနစ္တြင္းသုိ႔ ေအာင္ျမင္စြာ ၀င္ေရာက္ႏုိင္ေရးအတြက္ အကူအညီမ်ားစြာလုိေနေသးသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ လူတဦးခ်င္းက အခြင့္အေရးမ်ားရရွိခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္စြမ္းကုိယ္စ ျမွင့္တင္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးပန္းျခင္းကသာ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ဒုကၡခရီးကုိ အဆုံးသတ္ေစႏုိင္မည္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ခင္ေမေဇာ္ (၀ါ၇ွင္တန္ဒီစီ) ဓာတ္ပုံ- UNHCR
0 comments:
Post a Comment