ျငိမ္းခ်မ္းေရး စစ္တမ္း (၃)။ ဆဌမပိုင္း ေျမယာျပႆနာ နွင့္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (၂) နွင့္ (၃)

Aung Htoo January 20, 2014 at 6:25pm

၁၉၅၃ ခုနွစ္ လယ္ယာေျမ နိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရး ဥပေဒတြင္ “ေတာင္သူလယ္သမား” ဟူသည္ကို ေအာက္ပါ အတိုင္းဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။  [1]

(က) လယ္ယာေျမကို မိမိ၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္ျဖင့္ မိမိလက္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္သူကို          သို႔တည္းမဟုတ္ မိမိလက္ျဖင့္ အစဥ္တစိုက္လုပ္ကိုင္သူကို သို႔တည္းမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ႀကီး                     ၾကပ္လုပ္ကိုင္သူ

            (ခ) ဆိုင္ရာနွစ္တြင္ လယ္ယာေျမကို မိမိ၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္ျဖင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခ်ိန္ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္တိုင္ႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္သူကို ဆိုလုိသည္။

၂၀၁၂  ခုနွစ္ လယ္ယာေျမဥပေဒတြင္ “ေတာင္သူလယ္သမား” ဟူသည္ကို ေအာက္ပါ အတိုင္းဖြင့္ဆို       ထားသည္။  

                  (၁) ေျမကိုအသုံးျပဳ၍ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း သို႔မဟုတ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း သို႔မဟုတ္ လုပ္ငန္းႏွစ္ရပ္စလုံးကို မိမိ၏ အဓိကအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအျဖစ္ မိမိကိုယ္တုိင္လုပ္ကုိင္သူ သို႔မဟုတ္ မိမိကုိယ္တုိင္ အစဥ္တစုိက္လုပ္ကုိင္ခဲ့သူ၊

                  (၂) ဆုိင္ရာႏွစ္တြင္ ေျမကိုအသုံးျပဳ၍ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း သို႔မဟုတ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း သုိ႔မဟုတ္ လုပ္ငန္းႏွစ္ရပ္လုံးကို မိမိ၏ အဓိကအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအျဖစ္ လုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ခ်ိန္

               တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကုိယ္တုိင္ႀကီးၾကပ္လုပ္ကုိင္သူ၊

                  (၃) ေျမကိုအသုံးျပဳ၍ ရာသီသီးႏွံ၊ ဥယ်ာဥ္ျခံသီးႏွံ၊ ႏွစ္ရွည္သီးႏွံမ်ား စုိက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ရန္ သို႔မဟုတ္

               စီးပြားျဖစ္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကုိင္ရန္အလုိ႔ငွာ အရင္းအႏွီး မတည္စိုက္ထုတ္၍ လုပ္ငန္း

               လုပ္ကုိင္ခ်ိန္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကုိယ္တုိင္လုပ္ကုိင္သူ သို႔မဟုတ္ ႀကီးၾကပ္စီမံလုပ္ကုိင္သူ၊

                  (၄) ေျမကိုအသုံးျပဳ၍ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရးဆုိင္ရာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနသူ၊

                  (၅) စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔ႏွင့္ဆက္ႏႊယ္လ်က္ရွိေသာ ထုတ္လုပ္မႈလုပ္ငန္း

အလုိ႔ငွာ ေျမကိုအသုံးျပဳ၍ ပ်ဳိးပင္၊ မ်ဳိးေစ့၊ မ်ဳိးႏွင့္ သားေပါက္မ်ား ကုိယ္တုိင္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သူ။

“ေတာင္သူလယ္သမား” ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ ဥပေဒနွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ကြာျခား ခ်က္ကို ေတြ႔နိုင္ပါမည္။ ၁၉၅၃ ဥပေဒတြင္လယ္ယာေျမကို အဓိကထားသည္။ လယ္ယာေျမကို လုပ္ကိုင္သူသည္ ေတာင္သူလယ္သမားျဖစ္သည္။ ၂၀၁၂ ဥပေဒတြင္ ေတာင္သူလယ္သမားဟူသည္ကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရာ၌ လယ္ယာ ေျမ ဟူေသာေ၀ါဟာရပင္ မပါရွိေတာ့။ လယ္ယာေျမနွင့္ ရိုးရိုးေျမ ျခားနားခ်က္ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ လယ္ မလုပ္သူသည္လည္း ေတာင္သူလယ္သမား အခြင့္အေရးကို ရရွိသြားသည္။ ဤသည္မွာ ပထမ အခ်က္ျဖစ္သည္။

ဒုတိယ အခ်က္မွာ ၂၀၁၂ ဥပေဒအရ ခရိုနီႀကီးမ်ား လယ္သမားစာရင္း၀င္ ျဖစ္သြားျခင္းပင္။ ၁၉၅၃ ဥပေဒအရ လယ္သမားဟူသည္မွာ လယ္ေျမကို ကိုယ္တိုင္လက္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္သူ (သို႔မဟုတ္) လယ္ယာ ေျမကို မိမိ၏ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအျဖစ္ျဖင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုး ကုိယ္တိုင္ႀကီးၾကပ္ လုပ္ကိုင္ သူ ျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ၁၉၅၃ ဥပေဒအရ ကိုယ္တိုင္လက္ျဖင့္ မလုပ္သူသည္ လယ္သမားမဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ မလုပ္၊ ႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္သူျဖစ္ေသာ္လည္း လယ္ယာေျမကို မိမိ၏ အဓိကအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အေန ျဖင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုးကုိယ္တိုင္ႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္သူျဖစ္ရမည္။ ၁၉၅၃ဥပေဒအရ ေတာင္သူ လယ္ သမား ဟူသည့္အေပၚ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာတြင္ တိက်သည္။ လယ္သမားဘ၀ကို တန္ဘိုးထားမႈအေပၚအေျခခံသည္။ လယ္သမားမ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ဦးတည္သည္။

၂၀၁၂ ဥပေဒအရ အျခားစိုက္ ေမြး စီးပြားျဖစ္ျခံ လုပ္ငန္းမ်ားအား ရံုးခန္းထဲမွာထိုင္၊ တယ္လီဖံုး တလံုးျဖင့္ ႀကီးၾကပ္စီမံလုပ္ကုိင္သူသည္လည္း လယ္သမားျဖစ္သြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ခရိုနီမ်ားသည္လည္း လယ္ သမားစာရင္း၀င္ ျဖစ္သြားသည္။ နအဖ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဟူးေကာင္းခ်ိဳင့္၀ွမ္းအတြင္း ေျမဧက နွစ္သိန္းေက်ာ္ သိမ္းယူခဲ့သည့္ ယုဇန ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ သူေဌးႀကီးဦးေဌးျမင့္သည္လည္း လယ္သမား ျဖစ္သြားသည္။ လယ္သမားမ်ား အေပၚအကာအကြယ္ေပးသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားရသြားသည္။

ဦးေဌးျမင့္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းသို႔ တိုက္ရိုက္၀င္ေရာက္လာကာ ေျမယာ ကို စီမံခန္႔ခြဲလုပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့သနည္း။ ေျမယာစီမံခန္႔ခြဲခြင့္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာမရွိဘဲ ဗဟိုအစိုးရတြင္သာ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိေျမယာအေပၚ ကခ်င္ျပည္နယ္ လူထုက စစ္မွန္စြာေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ ထားေသာ လူထုအစိုးရက စီမံခန္႔ခြဲခြင့္မရွိဘဲ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထုိင္ေနသည့္ ဗဟုိအစိုးရက တိုက္ရိုက္လွမ္းၿပီး စီမံ ခန္႔ခြဲေသာအခါ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ဆံုးရွံဳးသြားသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ သေဘာတူညီခ်က္မ်ား သည္ စာရြက္အေပၚတြင္သာ ရွိေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ ျပည္နယ္၏ အခြင့္အေရး ရႈေထာင့္မွ ပထမ ဆံုးရွံဳးမႈ ျဖစ္သည္။

            ဦးေဌးျမင့္ကို ခ်ေပးေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မွာ ေျမလြတ္ေျမရိုင္းမ်ားကို ခုတ္ထြင္ၿပီးစိုက္ပ်ဳိးေျမမ်ားေဖၚကာ ပေလာပီနံမ်ား စိုက္ရန္ျဖစ္သည္။ ဦးေဌးျမင့္သည္ ဟူးေကာင္းခ်ိဳင့္၀ွမ္းတြင္ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ေဒသခံကခ်င္နွင့္ အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ လယ္ယာေျမမ်ားကိုပါ သိမ္းယူပါေတာ့သည္။ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားမွာ လယ္လုပ္သူ လယ္ ပိုင္ခြင့္မရွိ၊ လယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္သာရွိသျဖင့္ မိမိ၏ပိုင္ဆိုင္မႈအခြင့္အေရးကို ကိုင္ကာ ေဒသခံလယ္သမားမ်ားသည္ ဦးေဌးျမင့္ကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ ခုခံကာကြယ္ျခင္းမျပဳနိုင္။ သို႔ျဖစ္၍ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ဦးေဌးျမင့္က တိုင္းရင္းသား ကခ်င္လယ္သမားမ်ား၏ လယ္ေျမမ်ားအေပၚ မတရားလုပ္ခြင့္ရသြားသည္။ လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈမ်ားပါ ေပါက္ဖြား လာနိုင္သည္။ ဤသည္မွာ ဒုတိယ ဆံုးရွံဳးမႈ ျဖစ္သည္။

ျပည္နယ္အတြင္း ေျမလြတ္ေျမရိုင္းမ်ားအေပၚ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္မွာနွစ္ပိုင္းရွိသည္။ တပိုင္းမွာ လူသူေန ထိုင္ မႈနွင့္ ကင္းေ၀းရာေနရာမ်ားရွိ ေျမလြတ္ေျမရိုင္းမ်ားအေပၚ ျပည္နယ္အစိုးရတြင္ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ရွိပါမည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္ နယ္အတြင္းရွိ ေဒသငယ္တခုတြင္ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ စဥ္ဆက္ မျပတ္ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ား သည္ မိမိတို႔အသက္ရွင္ေနထိုင္ေသာ နယ္ေျမ၊ ေက်းရြာ တ၀ိုက္ရွိ သဘာ၀ေျမ၊ ေတာရိုင္းေျမ၊ သစ္ေတာေျမ တို႔ကို စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္အသံုးခ်ခြင့္ရွိရမည္။ ဤသည္မွာ ေနာက္တပိုင္းျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ စုေပါင္း ပိုင္ဆိုင္အသံုးခ်ခြင့္ကို ဥပေဒနွင့္ အညီ အသိအမွတ္ျပဳထားျခင္းမခံရေသာအခါ ဗဟိုအစိုးရ၏ တိုက္ရိုက္ခြင့္ျပဳခ်က္ကိုု ရယူ၍၊ ျပည္နယ္ အစိုးရ အာဏာပိုင္မ်ားနွင့္ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ဟူးေကာင္းခ်ိဳင့္၀ွမ္းအတြင္းသို႔ ဆင္းလာေသာ ေျမျပန္႔သား ဦးေဌးျမင့္ သည္ ေတာင္ေပၚကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ရွိသြားသည္။ ေဒသခံလူထု၏ စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္အသံုးခ်ခြင့္ အခြင့္အေရးကို အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ဘဲ ေျမယာကို ထင္သလို စီမံခန္႔ခြဲပါေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ တတိယ ဆံုးရွံဳးမႈ ျဖစ္သည္။

ဤသုို ့ျဖင့္ မွားယြင္းေသာ ေျမယာ ဥပေဒနွင့္ မူ၀ါဒမ်ားေအာက္တြင္ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား သည္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္နယ္အတြင္းေနထိုင္ၾကသည့္ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားသည္လည္းေကာင္း အခြင့္အေရး သံုးရပ္လံုး တြင္ နစ္နာဆံုးရွံဳးလ်က္ရွိေနသည္။ ဤ ျပႆနာကို ယခုက်င္းပေနဆဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ မေဆြးေႏြးလွ်င္ မည္သည့္ ေနရာတြင္ေဆြးေႏြးမည္နည္း။

အပစ္ရပ္သြားရံုနွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားၿပီဟု ေအာ္ဟစ္ေနျခင္းမွာ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္း သစ္မ်ား လုပ္ေနၾကအလုပ္ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဤသည္ကို သံေယာင္မလိုက္သင့္ ပါ။ ျပည္နယ္အေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အေျခခံတြင္ ရထိုက္သည့္ ျပည္နယ္အခြင့္အေရး၊ ျပည္နယ္အတြင္းေနထိုင္ လ်က္ရွိၾကေသာ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားမ်ား၏ အခြင့္အေရး စသည္မ်ားအေပၚတြင္ ရပ္တည္ေဆြးေႏြးၿပီး သေဘာတူညီ ခ်က္မ်ား ရရွိလာမွသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းေၾကာင္းကို ေရာက္ၿပီဟု ဆိုနုိင္ပါမည္။

လက္ေတြ႔တြင္ အဆိုပါအခြင့္အေရး သံုးရပ္လံုးရသင့္သည္ကို တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ္တိုင္က ထင္ရွားသိသာစြာ အသိအမွတ္မျပဳေသးျခင္း၊ အစိုးရနွင့္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ တိတိက်က် ေဖၚထုတ္မေဆြးေႏြးေသးျခင္းမွာ အံ့ၾသဘြယ္ျဖစ္သည္။ ျပည္ေထာင္စုမွ ခြဲမထြက္ပါ ဆိုျခင္း၏ အဓိပၸါယ္ သည္ အဘယ္နည္း။ ယင္းမွာ နိုင္ငံေတာ္ေျမရွင္ႀကီးစနစ္ကို က်င့္သံုးထားေသာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအားလက္ခံအတည္ ျပဳၿပီး မိမိတို႔ျပည္နယ္မ်ားရွိေျမယာမ်ားကို ဗဟိုအစိုးရ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ စစ္တပ္မ်ားနွင့္ ယင္းတို႔၏ ခရိုနီႀကီးမ်ား ၾကိဳက္သလို စီမံခန္႔ခြဲနိုင္ေရး ထိုးအပ္ရန္မဟုတ္ဟု နားလည္သည္။ ျပည္နယ္အတြင္းရွိေျမယာအေပၚ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္အလိုက္ စီမံခန္႔ခြဲပိုင္ခြင့္ရွိေၾကာင္းကို အတိအလင္းေတာင္းဆိုခြင့္ရွိသင့္သည္။ ဤသည္မွာ ဘက္တဘက္ ျဖစ္သည္။

အျခား ဘက္တဘက္တြင္ ျပည္နယ္အတြင္းရွိ ေျမယာမ်ားအေပၚ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္တခုခ်င္းစီက မိမိတို႔ၾကိဳက္သလို မိမိသေဘာတခုတည္းနွင့္ စီမံခန္႔ခြဲရန္လည္း မျဖစ္သင့္ပါ။ ျပည္နယ္သည္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ ပါ၀င္ သျဖင့္ ျပည္နယ္နွင့္ ျပည္ေထာင္စုအၾကားအက်ိဳးစီးပြားမ်ားကို မွ်တစြာခြဲေ၀မႈမ်ိဳးျဖစ္သင့္သည္။ အင္ဒိုနီးရွားနိုင္ငံတြင္ အစိုးရနွင့္ Free Aceh Movement တို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၾကေသာအခါ အာေခ်းျပည္နယ္က ထြက္ရွိေသာ သဘာ၀ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္မ်ားအေပၚတြင္ အာေခ်း ျပည္နယ္အေနျဖင့္ ၇၀% ခံစားခြင့္ရွိေစရမည္ ဟူူေသာ သေဘာတူညီခ်က္မ်ိဳးကို ေလ့လာသင့္သည္။  ဤသည္ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ညိႇႏိႈင္း ၾကရပါမည္။ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးသည္ ဤေဆြးေႏြးပြဲ မ်ားအေပၚ မူတည္ပါမည္။ မည္သို႔မွ် ေရရာ ျခင္း မရွိေသာ နိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲဟူသည္မ်ား အထိ ေစာင့္ၿပီး ဒုတိယအၾကိမ္ အမ်ိဳးသားညီလာခံမ်ိဳး ဖန္တီးခံရမႈ ေအာက္တြင္ ေနာက္ထပ္ အနွစ္သံုးဆယ္အခ်ိန္ဆြဲထားမႈအား လက္မခံသင့္ေတာ့ပါ။

       ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီး ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ မူေလးခ်က္အနက္ “ကရင့္လက္နက္ ကရင့္ လက္ထဲမွာ ရွိရမည္။” ဟူေသာမူ နွင့္ “ကရင့္ၾကမၼာ ကရင္ဖန္တီးရမည္။” ဟူေသာမူ တို႔မွာ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ ေထာက္ကူေနၾကသည္ ဟု နားလည္သည္။ “ကရင့္လက္နက္ ကရင့္ လက္ထဲမွာရွိရမည္။” ဟူသည္မွာ ကရင့္ၾကမၼာ ကရင္ ဖန္တီးရန္အတြက္ ျဖစ္ရပါမည္။ လက္ေတြ႔တြင္ ကရင့္ၾကမၼာကို ျမန္မာစစ္အစိုးရက ဖန္တီး ေနသည့္အေပၚ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႔စည္းၿပီး လက္နက္ကိုင္ထားၾကသည့္ ကရင္မ်ားက မည္သို႔မွ်မတတ္နိုင္ၾက။ ဤတြင္ ကရင္မ်ားလက္တြင္ လက္နက္ရွိရံုမွ်နွင့္ “ကရင့္လက္နက္ ကရင့္လက္ထဲမွာ ရွိရမည္။” ဟူသည္ကို ေထာက္ျပကာ မိမိတို႔သည္ ေစာဘဦးႀကီး၏ မူအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ေနပါသည္ဟု ေစာဒက မတက္သင့္ပါ။ ဤသည္မွာ ကရင္နယ္ျခားေစာင့္တပ္နွင့္ ဆက္စပ္၍ ျဖစ္သည္။

                     ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္ကို နွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဆက္မျပတ္လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ သည့္ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး (ေကအင္ယူ) သည္ လြန္ခဲ့သည့္ နွစ္နွစ္က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့သည္။ ကရင့္ လက္နက္ ကရင့္လက္ထဲမွာ ရွိၾကသည္ျခင္းအတူတူ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ ကရင္နယ္ျခားေစာင့္တပ္ နွင့္ ေကအင္ယူ မည္သို႔ ကြာျခားပါသနည္း။ ကရင္နယ္ျခားေစာင့္တပ္သည္ ျမန္မာအစိုးရ၏ တိုက္ရိုက္ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္သို႔ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေကအင္ယူမွာ ယင္းသို႔မဟုတ္။ ဤသည္မွာသာ အဓိက ကြာျခား ခ်က္ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ေစာဘဦးႀကီး၏ မူ ရႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္ ေကအင္ယူသည္ ဗိုလ္မွဴးခ်စ္သူ ေခါင္းေဆာင္ သည့္ ကရင္နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကဲ့သို႔ပင္ ကရင့္ၾကမၼာကို ျမန္မာစစ္အစိုးရက ဖန္တီးေနသည့္အေပၚ ျပတ္ျပတ္သားသား မကန္႔ကြက္ရဲ၊ “ကရင့္ၾကမၼာ ကရင္ဖန္တီးခြင့္ရွိရမည္။” ဟူသည္နွင့္ ဆက္စပ္ကာ “ကရင့္ေျမကရင္ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရွိရမည္။” ဟူသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွားတင္သြင္းေတာင္းဆို  သည္ကို မၾကားရ။ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မွ စ၍ စစ္အစိုးရ အဆက္ ဆက္က ခ်မွတ္ ထားသည့္ မွားယြင္းေသာ ေျမယာဥပေဒ နွင့္ မူ၀ါဒမ်ားေဘာင္အတြင္းမွာပင္ ေျမတကြက္ခ်င္းစီ အလိုက္ စာရင္းေကာက္ကာ ေနျပည္ေတာ္အစိုးရ၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈရရွိေရး ေဆာင္ရြက္ေနေၾကာင္းသာ ၾကားရသည္။ ေစာဘဦးႀကီး၏ မူသည္ စာရြက္ ေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေလၿပီလား ဟု စိုးရိမ္မိသည္။

တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ အစိုးရနွင့္ ေဆြးေႏြးရာတြင္ ျပည္နယ္အလိုက္ ေျမယာအေပၚကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခြင့္ ကို ျပတ္ျပတ္သားသား မေတာင္းဆို၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေဆြးေႏြး ၾကေသး သည္မွာ ဘက္တဘက္ျဖစ္သည္။ အျခားဘက္တဘက္တြင္ ၄င္းတို႔သည္ ျပည္နယ္အတြင္းရွိ မိမိ တိုင္းရင္းသားမ်ားရ ထိုက္သည့္ ပထမ အခြင့္အေရးျဖစ္ေသာ လယ္လုပ္သူ လယ္ပိုင္ခြင့္ နွင့္ ေျမယာပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ဒုတိယ အခြင့္အေရး ျဖစ္ ေသာ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ စဥ္ဆက္ မျပတ္ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ မိမိတို႔ အသက္ ရွင္ေနထိုင္ ေသာ နယ္ေျမ၊ ေက်းရြာ တ၀ိုက္ရွိ သဘာ၀ေျမ၊ ေတာရိုင္းေျမ၊ သစ္ေတာေျမ တို႔အား စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္ အသံုးခ်ခြင့္တို႔ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အသိအမွတ္ျပဳ၊ ကာကြယ္၊ ေဖၚေဆာင္မႈမ်ားအား သိသာစြာ မေတြ႔ရေသးပါ။ ဤသည္တို႔ကို တရား၀င္အသိအမွတ္မျပဳ၊ ေျမယာနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ လူထုအခြင့္ အေရးနစ္နာဆံုးရွံဳးမႈမ်ားအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျပဳနိုင္မည္မဟုတ္။ အဖြဲ႔အစည္းအေပၚလူထု၏ယံုၾကည္မႈနွင့္ ေထာက္ခံမႈကို ထိပါးနုိင္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ လူထု၏စိတ္၀င္စားမႈ နွင့္ ပါ၀င္မႈ နည္းပါးနုိင္ေပသည္။

ဤသည္နွင့္ ဆက္စပ္ကာ ျမန္မာနိုင္ငံေတာင္ပိုင္း တနသၤာရီတိုင္းတြင္ လူထု ပိုင္ေျမယာမ်ားကို အသံုး ျပဳလ်က္ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ အထူးစီးပြားေရး ဇံုစီမံကိန္းအားေဖၚေဆာင္ရာတြင္ ေကအင္ယူ ရင္ဆိုင္ေနရ သည့္ လူထုဆက္ဆံေရး ျပႆနာ တေစ့တေစာင္းအား ေလ့လာတင္ျပပါသည္။ ေျမယာနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ မူ၀ါဒ တိတိ က်က် မရွိပါက နိုင္ငံျခား ရင္းနွီးျမႇဳပ္နွံမႈလုပ္ငန္းမ်ားအား လက္ခံလုပ္ခြင့္ေပးေနေသာ မည္သည့္ တိုင္းရင္းသားေတာ္ လွန္ေရး အဖြဲ႔မဆို အလားတူ အခက္အခဲနွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါမည္။

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

သတၱမပို္င္း ေျမယာျပႆနာနွင့္ တိုင္းရင္းသားကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ (၃) 
ထား၀ယ္ေရနက္ ဆိပ္ကမ္းစီမံကိန္းဇံု တည္ရွိရာ ေနရာသည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ အႀကီးဆံုး စက္မႈ ဇံုနယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားေသာနယ္ေျမ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ ထိုင္းအစိုးရတို႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလမွစ၍ နားလည္မႈစာခၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ ထိုစက္မႈဇံုကို ထိုင္းပုဂၢလိကကုမၸဏီ တစ္ခုျဖစ္ေသာ ( The Italian-Thai Development Public Company Limited(ITD) ) ႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုထား ကာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေရးေဆာင္ရြက္ေနေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈၊ ဇြန္လ Italian-Thai Development PCL ႏွင့္ ျမန္မာဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္တို႔ နားလည္မႈ စာခၽြန္လႊာ ေရးထိုးခဲ့သည္။ ထိုစာခၽြန္လႊာ အရျမန္မာအစိုးရက ITD ကိုေျမျပင္ ေလ့လာတိုင္းထြာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။[2] ၂၀၁၀၊ ႏို၀င္ဘာလ တြင္ITD ႏွင့္ ျမန္မာဆိပ္ကမ္း အာဏာပိုင္ တို႕အၾကားလုပ္ငန္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္မႈဆိုင္ရာနားလည္မႈစာခၽြန္ လႊာလက္မွတ္ေရး ထိုးခဲ့ သည္။[3] ထိုစက္ မႈဇံုေဒသအတြက္ 250 km2ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ 37.5 သန္းအျဖစ္က်သင့္ေငြသတ္ မွတ္ထားရာ ၂၀၁၀၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အေမရိကန္ေဒၚလာ၁ သန္းကိုITD ကုမၸဏီမွကနဦးေပးေခ်ၿပီးျဖစ္သည္။

၂၀၁၁၊ ဇြန္လတြင္ ITD ကုမၸဏီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကန္ခ်နဘူရီခရိုင္ ပူနန္းရြမ္နယ္စပ္အထိ ကားလမ္း ေျမသားလမ္း အၾကမ္းထည္ ပထမအဆင့္(အက်ယ္ေပ ၃၀ ခန္႔) ေဖာက္ လုပ္ၿပီးစီးသြားၿပီဟု သိရသည္။ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း တည္ေဆာက္ေရးေနရာတြင္ ယာယီဆိပ္ခံတံတား ငယ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွ စက္ယႏၱရားႀကီးမ်ား သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ပထမဦးဆံုး အေနျဖင့္ အထူးစီးပြားေရးဇံုမ်ားကို တည္ေဆာက္လို တည္ေဆာက္ျခင္းနွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို တင္ျပပါမည္။

အထူးစီးပြာေရးဇံုဟုစစ္အစိုးရကသတ္မွတ္ၿပီး သီးျခားဥပေဒျပဌာန္း[4] လိုက္ျခင္းသည္ တိုင္းျပည္၏ အျခား ေဒသ ႏွင့္ မတူညီေသာလြတ္လပ္မႈ ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ကိုေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အထူးစီးပြားေရး ဇံုတည္ ေထာင္လိုက္ ျခင္း သည္ အဓိကအားျဖင့္ တိုင္းျပည္၏စီးပြားေရးဖြ႔ံၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်ေနေသာေၾကာင္ ့ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ား ကို အမွီ လိုက္ႏိုင္ ရန္ ျဖတ္လမ္းနည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ား ၀င္ေရာက္လာေအာင္ အက်ိဳးအျမတ္မက္လံုးေပး ၿပီးေဆာင္ရြက္ ခိုင္းေစျခင္းျဖစ္သည္။

အထူးစီးပြာေရးဇံုအား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တည္ေဆာက္လိုျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ စက္ရံု ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ရန္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ ေျမေနရာကို ေစ်းေပါေပါ ရရွိႏိုင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားေစ်းေပါျခင္း၊ အထူး အခြန္ ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးထားျခင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အခ်က္အျခာက်သည့္ အျပင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ခုိင္မာသည့္ ဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား မရွိေသးျခင္းႏွင့္ ျပည္သူ႕ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ တင္းၾကပ္ ေသာစည္းမ်ဥ္း ဥပေဒမရွိျခင္း စသည္ တို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ သဘာ၀သယံဇာသ ေပါၾကြယ္၀ ေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူမ်ားကို အထူးစိတ္၀င္စားေစပါသည္။

ယခုထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇံု စီမံကိန္းကို ထိုင္းပုဂၢလိက ကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္ ေသာ The Italian-Thai Development Public Company Limited(ITD) သည္ တန္ခ်ိန္ ၂ ေသာင္း မွ ၅ ေသာင္းအထိ ေရနံတင္သေဘၤာမ်ားႏွင့္ ကုန္တင္သေဘၤာအႀကီးစား ၂၅ စင္းတၿပိဳင္တည္းရပ္နားႏိုင္သည့္ ေရနံ ဆိပ္ကမ္း ၃ ခုႏွင့္သေဘၤာက်င္း ၁ ခုတည္ေဆာက္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းကို ဆက္သြယ္မည့္ ၈ လမ္းသြား အေ၀းေျပး ကားလမ္းႏွင့္ရထားလမ္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔တင္ပို႕မည့္ ေရနံႏွင့္သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႕ပိုက္လိုင္းမ်ားႏွင့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားလိုင္းတို႔တည္ေဆာက္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ေရနံသိုေလွာင္ ကန္၊ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕သိုေလွာင္ကန္၊ ေရနံခ်က္စက္ရံုႏွင့္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔အရည္ သန္႕စင္စက္ရံုမ်ားတည္ ေဆာက္သြား မည္။ မီဂါ၀ပ္ ၁၀၀၀၀ အထိ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္လုပ္ႏိုင္မည့္ ေက်ာက္မီးေသြးဓါတ္အားေပးစက္ရံု ၂ ခု၊ ေရနံဓါတုေျခခံစက္ရုံမ်ား၊ ဓါတုေဗဒစက္ရံုမ်ား၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာစက္ရံု၊ စတီးစက္ရံုမ်ားအျပင္ အေသးစား အလတ္စား (ကားတာယာစက္ရံု၊ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု၊ ရာဘာစက္ရံု၊ ဖိနပ္စက္ရံု ႏွင့္ လူသံုးကုန္ ပစၥည္းစက္ရံုမ်ား) တည္ေဆာက္ သြားမည္ျဖစ္သည္။

စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္လာမည္ျဖစ္ေသာ ေရအရင္းအျမစ္အတြက္ တလိုင္းရာ ေခ်ာင္းကို ပိတ္၍ ေရကာတာတစ္ခု တည္ေဆာက္မည့္အျပင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရံုးခန္းမ်ား၊ အဆင့္ျမင့္လူေနအိမ္ရာ စခန္းမ်ားပါ ၀င္သည့္ ျမိဳ႕သစ္တစ္ခုပါ တည္ေဆာက္ သြားမည္ျဖစ္သည္။ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္တြင္ ဟိုတယ္ဇံုမ်ားႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ လူေနအိမ္ယာ စခန္းမ်ား လည္းတည္ေဆာက္သြားမည္။[5] အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားျခင္း မ်ားကို The Italian-Thai Development Public Company Limited မွ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ယူၿပီးအဆင့္ ၃ ဆင့္ျဖင့္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္သြားမည္ျဖစ္သည္။

ITD ကုမၸဏီသည္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းကို ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရရိွထားၿပီး အစိုးရႏွင့္ ညိႇႏိႈင္းကာ ေနာက္ထပ္ သက္တမ္းတိုးႏိုင္သည္။[6] စက္မႈဇံုမ်ားအတြက္ ေျမငွားရမ္းခြင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ရရွိထားၿပီးစုစုေပါင္း ၇၅ ႏွစ္ထိ သက္တမ္းတိုးခြင့္ရိွသည္။[7] ITD ကုမၸဏီသည္ စီမံကိ္န္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ားကို တည္ေဆာက္ေနစဥ္ သို႔မဟုတ္ ၿပီးစီးသည့္ကာလတြင္ ႏိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီမ်ားကို လာေရာက္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏံွရန္ ဖိတ္ေခၚအံုးမည္ျဖစ္သည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏံွသူမ်ားသည္ အခြန္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ပထမ (၅) ႏွစ္အတြင္း ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးထားၿပီး ဒုတိယ(၅)ႏွစ္တြင္ ၅၀% ႏႈန္းေပးထားသည္။ တတိယ (၅)ႏွစ္တြင္ ျပည္ပတင္ပို႔ကုန္ ႏႈန္းထားအေပၚ မူတည္ၿပီးအခြန္ကင္းလြတ္ခြင့္ ထပ္မံေလွ်ာက္ထားႏိုင္သည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသည္ ကာလအတြင္း ျပည္သူပိုင္မသိမ္းရန္ အာမခံထားသည္။[8]

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္မည္ ဆိုပါက ေဒသခံျပည္သူ မ်ား၏ ဆႏၵမ်ားကို ဦးစြာေတာင္းခံရမည့္အျပင္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ေဒသခံမ်ားနားလည္မႈ ရွိေအာင္ရွင္းျပ ရမည္ျဖစ္သည္။ ထာ၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇံုစီမံကိန္းတည္ေဆာက္မည့္ေနရာတြင္ ေက်းရြာေပါင္း(၂၀) ရွိေနၿပီး၊ ေလထု၊ ေရထု ညစ္ညမ္းမႈမ်ားႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈမ်ားေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ထိခိုက္လာႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တည္ေထာင္မည့္ ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း အထူးစီးပြားေရး ဇံုစီမံကိန္းအား ထိုင္းႏိုင္ငံ မက္တဖြတ္ကမ္းေျခတြင္ တည္ေဆာက္ထားေသာ စက္မႈဇံုနွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ တင္ျပပါမည္။[9]

ထိုင္းႏိုင္ငံမက္တဖြတ္ စက္မႈဇံုႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တည္ေထာင္မည့္ ထား၀ယ္ေရနက္ ဆိပ္ကမ္းသည္ တူညီခ်က္ မ်ားစြာရွိသည္။ ရွည္လ်ားေျဖာင့္တန္းသည့္ ကမ္းရိုုးတန္းရိွျခင္း၊ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕သိုက္မ်ားတည္ရိွျခင္း၊ စက္မႈဇံု မတည္ေဆာက္မီွ ေဒသစီးပြားေရးမွာ ပင္လယ္ငါးဖမ္း လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ မက္တဖြတ္ စက္မႈဇံုတြင္ ေက်းရြာေပါင္း ၂၅ ရြာ တည္ရိွၿပီး ထား၀ယ္စီမံကိန္းေဒသတြင္ ေက်းရြာေပါင္း ၂၀ တည္ရိွသည္။ ထို႔ အျပင္ စက္မႈဇံုတြင္တည္ေဆာက္မည့္ စက္ရံုအမ်ိဳးအစားမ်ားတူညီျခင္း၊ မက္တဖြတ္စက္မႈဇံုစီမံကိန္းကို အေကာင္ထည္ေဖာ္ ရာတြင္ အဓိကကပါ၀င္ခဲ့ေသာ The Italian-Thai Development Public Company Limited သည္ ပင္ ထား၀ယ္စက္မႈဇံုစီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနျခင္း( ထား၀ယ္က မက္တဖြတ္ထက္ေျမဧရိယာ ၁၀ ဆ နီးပါး က်ယ္၀န္းသည္)၊ မက္တဖြတ္စက္မႈဇံုတြင္ ပဏာမရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ ထိုင္းဘတ္ ၃၇၀၀၀၀ သန္းခန္႕ ( အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀.၅ ဘီလီယံခန္႕) ႏွင့္ ထား၀ယ္တြင္ ထိုင္းဘတ္ ၃၀၃၀၀၀ သန္းခန္႕ သို႔မဟုတ္ ေဒၚလာ ၈.၆ ဘီလီယံခန္႕( ၁ ေဒၚလာ= ၃၅ ဘတ္)စသည့္အခ်က္ မ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ျမင္နိုင္သည္။ ဧရာမ စီမံခ်က္ႀကီးျဖစ္သည္။

မက္တဖြတ္ကမ္းေျခစီမံကိန္းတြင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေရတိုက္စားမႈ ခံရေသာေၾကာင့္ လူေနအိမ္ မ်ားႏွင့္ ေပအနည္းငယ္ကြာ အထိ ေရတိုက္စားခံရသည္ သာမက ခရီးသြားလုပ္ငန္း တခုလံုးပ်က္စီးဆံုးရႈံးခဲ႔ရသည္။ ထို႔ျပင္ ေဒသခံစီးပြားေရးလုပ္ငန္းငယ္ေလး မ်ား အမ်ားအျပားထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ ႔၏ ေလ့ လာမႈမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားအရ ၄င္းစက္ရံုမွ ထြက္ရွိေသာ ေရထုႏွင့္ေလထုတို႕တြင္ ကင္ဆာေရာဂါ ကိုျဖစ္ေစေသာ Carcinogenic ျဒပ္ေပါင္း ၂၀ အနက္ ၁၉မ်ဳိးသည္ ေလထု ထဲတြင္ရွိသင့္သည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာမ်ားျပားေနေၾကာင္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။ Benzene ၆၀ဆ၊ Vinyl Chloride ၈၆ဆ၊ Chloroform ၁၁၉ဆႏွင့္ 1,2- Dichloroethane (CED) ၃၃၇၈ ဆ ပိုမိုမ်ားျပားေနသည္။ ယင္းဓါတုေဗဒ အမ်ဳိးအစားမ်ားသည္ ကင္ဆာေရာဂါကို ျဖစ္ပြားေစပါသည္။ အျခားေလ့လာမႈ တစ္ခုအရ မက္တဖြတ္ေဒသအတြင္း အမ်ားျပည္သူ သံုးစြဲေသာေရကန္ ၂၅ ခု မွ ေရနမူနာမ်ားကို သိပၸံနည္းက်ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္ရာ အဆိပ္သင့္ျဒပ္ေပါင္းမ်ားျဖစ္ေသာ သံဓါတ္ ၁၅၁ဆ၊ ခဲဓါတ္ ၄၇ဆ၊ မက္ေဂးနစ္ ၃၄ဆ၊ ဇင့္ ၁၀ဆႏွင့္ ကယ္မီယမ္ ၆ဆ ပါ၀င္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကသည္။ ေဆးသိပၸံပညာရွင္မ်ား၏ ေတြ႔ရွိခ်က္မွာ လည္း မက္တဖြတ္စက္မႈဇံုႏွင့္ကပ္လ်က္ MaungRayong District တြင္အျခားေဒသမ်ားထက္ ေသြးကင္ဆာ(Leukemis) ျဖစ္ပြားႏႈန္း ၅ ဆျမင့္မားေနသည္။ ေရနံခ်က္စက္ရံုတစ္ခုႏွင့္ ျခံစည္းရိုးသာျခားေသာ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ၁၀၀၀ ခန္႕သည္ အဆိပ္သင့္ဓါတ္ေငြ႕ ပါေသာ ေလထုကို ရႈရႈိက္မိၿပီး ေဆးရံုတင္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ားသည္ စက္မႈဇံု စတင္လည္ပတ္ၿပီး (၁၀)ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၌ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။

ထို႔ျပင္ မက္တဖြတ္ေဒသခံမ်ား၏ အေတြအၾကဳံအရမိုးရာသီေရာက္လွ်င္ ပထမဆံုးရြာေသာမိုးသည္ အက္ဆစ္မိုး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိထားေရွာင္ၾကရသည္။ ထိုမိုးေၾကာင့္ စိုက္ခင္းသီးႏွံမ်ား  ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးရသည္ သာမက စက္မႈ လုပ္ငန္းအတြက္ ေဒသရိွေရမ်ားကိုအဓိကထား သံုးစြဲရေသာေၾကာင့္ ေဒသခံျပည္သူမ်ား၏ ေသာက္ သံုးေရ အခက္အခဲ ၾကံဳၾကရပါသည္။ ေရကန္မ်ားႏွင့္ ေျမေအာက္ေရမ်ားတြင္ အဆိပ္အေတာက္မ်ား ပါ၀င္ျခင္းေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ား၏ က်န္မာေရးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ားက ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ေသာ National Enviromental Board ကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ တရားစြဲဆိုခဲ့သည္။ ၂၀၀၉ မတ္ လတြင္ Rayong Provincial Administrative Court ကေဒသခံမ်ား၏ တရားစြဲဆိုမႈကိုအႏိုင္ေပးခဲ့သည္။[10] စက္ရံုမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဖီဆစ္ ၀ပ္ခ်ာခ်ီ၀ပ္က “ အခ်ဳိ ႔စက္ရံုေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေျခခ်ဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ထိုစက္ရံုေတြကိုအဲဒီမွာ(ထား၀ယ္) တည္ေဆာက္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ ”ဟုေျပာဆိုခဲ့သည္။

ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္တည္ေဆာက္မည္ျဖစ္ေသာ ထာ၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ႏွင့္ အထူး စီးပြားေရး ဇံုစီမံကိန္း တည္ေဆာက္ၿပီးစီးသြားပါက ေဒသခံျပည္သူမ်ား မည္သို႔ျဖစ္လာမည္ကို ၾကိဳတင္စဥ္စားရ မည္ျဖစ္သည္။ ပထမဦးဆံုး စက္ရံုတည္ေဆာက္မႈမ်ားၿပီးစီးသြားလွ်င္ ေဒသခံျပည္သူမ်ား အေနျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ ေကာင္းမ်ား ရရွိနိုင္ၾကမည္ဟု ယူဆႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထား၀ယ္ေရ နက္ဆိပ္ကမ္း ႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇံုစီမံကိန္း ေဒသအတြင္းက်ေရာက္ေနေသာ ေဒသခံျပည္သူမ်ားမွာ အတတ္ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ က်ြမ္းက်င္မႈ မရွိၾက။ ပညာမတတ္ေသာ သာမန္ရြာသားမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ စက္ရံုမ်ားတြင္မူ ေခတ္မွီစက္မႈနည္းပညာ အင္အားကိုသာ အသံုးျပဳၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ ၄င္းတို႔နွင့္ ဂြင္မတည့္။

ေဒသခံျပည္သူမ်ားသည္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကပင္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ကြမ္းျခံမ်ားစိုက္၍ ကြမ္းသီးမ်ား ေရာင္းစားျခင္း၊ ေဒသထြက္ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားႏွင့္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းမ်ားကိုအသံုးျပဳျခင္း၊ တိုင္းရင္းေဆးျမစ္၊ ေဆးဥ မ်ားျဖင့္ ရွာေဖြစားေသာက္ျခင္း၊ စသည္တို႔ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရပ္တည္ လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စက္မႈဇံုတည္ေဆာက္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးသြားသျဖင့္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားလူထုမ်ားျဖစ္ေသာ ထား၀ယ္နွင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏စား၀တ္ေနေရးကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေစပါေတာ့ သည္။


[1] ၁၉၅၃ ခုနွစ္ လယ္ယာေျမ နိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရး ဥပေဒ ပုဒ္မ ၃ (ဂ)

[2] Italian Thai development Public Company Limited Profile Dawei P-18

[3]  Translation  - www.itd.co.th/files/investor/en/csdo 499-e.pdf


[4]Dawei Special Economic Zone Law passed on jan,27,2011

[5]ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းႏွင့္စက္မႈဇံုတည္ေဆာက္ေရးစီမံကိန္းအေပၚ ရပ္ရြာလူထု၏ရႈ႕ျမင္သံုးသပ္ခ်က္ အစီရင္ခံစာစာမ်က္ႏွာ-၈-၉။

[6]www.sourcewatch.org/index.php?title=Dawei-Deep-Sea-Port and Special Economic Zone

[7]Dawei SEZ Law Section-33 (a)(b)(c)

[8]Dawei SEZ Law Section-14

[9] ဤနိုင္းယွဥ္တင္ျပခ်က္မ်ားသည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ ့ BRIDGE ထံမွ ရရွိေသာ သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ားအေပၚ အေျခခံပါသည္။ အသံုးျပဳခြင့္ေပးသျဖင့္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါသည္။

[10]www.burmalibrary.org/docs14/Dawei-Deep-Sea-Port-Industrial-Zone-Development and the Environment-Pollution.pdfSS